Steven bestelde op 17u via de app bij Kentucky Fried chicken. Om 19u nog steeds geen enkele delivery gezien. Waarschijnlijk is er toch iets misgegaan met bestellen in het Spaans. Had Steven even gecheckt waar de KFC lag, hadden we die op 5min wandelend kunnen bereiken. Maar tegen die tijd was het al donker. Dus terug in het hotel iets moeten eten rond half 8. Met zo'n laat diner geraak je natuurlijk niet vroeg in bed. Dus was het 22u voor ik ging slapen. Steven heeft zijne film nog uitgekeken. Hij had een Engelstalige post gevonden.
Onze biologische klok staat nog steeds op 6u en daarom waren we opnieuw vroeg wakker. Ontbijtje en 9u het shuttlebusje naar het vliegveld. Op deze vlucht hebben we wat extra betaald voor premium economy. Ruimere luxezetels en we zitten per twee. We moesten ook niet lang aanschuiven voor de check in.
We hebben onze laatste centjes aan een stuk chocoladeladetaart, empanadas en wat drankjes opgedaan.
We kregen een dik stuk tonijn in een zaadjes korst. Dat mag natuurlijk niet volledig gebakken zijn. Hij was supervers en de kok had echt zijn best gedaan om het ons naar de zin te maken. Ik heb gezegd dat hij zich maar moet inschrijven voor Masterchef. Dat hebben ze in Colombia ook blijkbaar.
Steven had de uv-lamp van de mottenval laten opzetten. Hij is er toch een paar uur gaan bij zitten. Ook deze morgen zijn we nog eens gaan checken. Veel kleintjes en een paar hele grote als een handpalm en ook een paar dikke kevers.
Om half 8 was de taxichauffeur er om ons naar de luchthaven van Pereira te brengen. Hij reed super op zijn gemak en was Engelstalig. Het inchecken van de bagage duurde iets langer , maar over het algemeen gaat het hier heel vlot in de luchthavens. International zullen we morgen zien. De vlucht duurde een dik half uur. Eenmaal in Bogota hebben we gewacht op het shuttlebusje van het hotel. Steven had liever een Uber genomen, maar die mogen zo maar niet als taxi's staan wachten en halen je ook op op een andere plek. Verwarrend dus.
In het hotel is blijkbaar een evenement van Coca-Cola gaande. Het hele restaurant zat vol met mensen. We mochten niet eerder dan 3U inchecken, dus dan maar gaan lunchen tussen zeker 100 man. Ze hebben nog net een tafeltje aan de kant voor ons vrij kunnen maken. Steven had graag ergens in de stad gaan eten, maar dat zie ik nu echt niet meer zitten. Het is ook niet dat je daar bent op één twee drie. En in het donker terug komen doe ik niet. Ik weet het: eens een seut, altijd een seut. Ik heb toch lekkere empanadas gegeten.
Tijdens het wachten moest Steven natuurlijk gaan rondneuzen bij de stalletjes langs het hotel. Vorige keer waren ze daar aan het bbq'en maar nu gelukkig niet. Geen voedselvergiftiging voor we naar huis gaan, alsjeblieft. Blijkt ook dat er gewoon een kleine winkel achter het hotel ligt. Heeft de receptioniste van 20 dagen geleden gewoon gelogen. Steven vroeg of er ergens een winkeltje in de buurt was. Als Steven niet buiten mag komen, dan wordt er waarschijnlijk straks eten geleverd via take away. Eerst nog uitvechten wat het wordt. Steven wil iets vaag en ik iets bekend, kwestie van de buik wat te sparen. Wordt vervolgd.
We zijn sinds gisteren de enige verblijfsgasten. Deze morgen vroeg zijn er wel een koppel fotografen met reusachtige lenzen neergestreken. In geen tijd werden alle feeders weggenomen of afgedekt. Er werd 1 feeder mooi aangekleed met extra bloemen en nieuwe bananen. Ze kregen allemaal een suikerwaterlaagje extra. De struiken werden volgespoten met een gefermenteerde mix van vissenkoppen, scampi's, bananen om insecten te lokken. Stinken dat het goedje deed... We hebben met verbazing zitten kijken. Na een uur met de lens gericht op de feeder, héél weinig beweging. Dus de fotografen waren al snel terug weg.
De gids kwam vragen of Steven mee wilde naar de vingerknip manekin. Hij verveelde zich natuurlijk alweer te pletter. Blijkt dat de vorige fotografen in hun eentje hebben rondgelopen, wat wij absoluut niet mochten. Ze hebben bij de manakin het bos bewerkt om maar zo goed mogelijke foto's te kunnen maken. Nu is het heel stil bij die vogeltjes en zijn ze duidelijk afgeschrikt. Zo zie je maar, mensen die alles voor een goede foto. De locals hopen dat ze snel terug settelen. Mensen komen speciaal naar hier voor deze vogels.
We zijn ook maar gaan afrekenen. We hadden nog een deel fooigeld over. De bedragen die we kregen waren van de Amerikaan van de eerste lodge. Uiteindelijk zijn fooien hier echt niet zo'n ding. En het is niet de bedoeling dat je 1/10 van hun loon aan fooi gaat geven, denken we dan. In deze lodge hebben we wel voor elk staflid 10 euro achter gelaten. Ze hebben echt schitterend voor ons gezorgd. Ze zijn met 6 dus dat valt nog mee.
Steven is namiddag nog eens de weg afgewandeld met een jongere Spaanse gids. Hij heeft de hele tijd afgerammeld en Steven deed maar of hij het allemaal verstond. Hij heeft nog enkele mooie foto's extra kunnen maken. Ik heb lekker in de zetel mijn 5de boek uitgelezen. Ik moet zeggen dat een e-reader echt wel mijn ding is. Zeker tijdens de vakantie. Lichtgewicht, past zich aan in het donker. Ik geraak wel niet aan de boeken van de bib, voor zo'n dingen is een laptop toch handig. Of inchecken bij de luchtvaartmaatschappijen. We trekken onze plan met de gsm. Ik denk niet dat mijn simkaart van 18 gb voor €20 al op is. ;-) Op de luchthaven verkochten ze enkel die, tot frustratie van Steven. Thuis geraakt ik nog niet aan 2Gb per maand. Maar ik ben er blij mee geweest en het geeft toch een gevoel van bereikbaarheid en veiligheid (aan de juiste kant van de berg). Het idee van we zitten in de bush bush is moeten we hier in Colombia toch bijstellen. Het Amazonegebied in het zuiden zal wel wat anders zijn.
Deze middag kregen we steak met koffiemarinade, boterpuree en rijst. Een recept van de jonge kok, die heel hard zijn best doet om lekkere dingen te maken. Elke dag wat anders. Helaas was de steak echt veel te hard gebakken. In tegenstelling tot de zalmforel van gisteren, die net te rauw was naar onze goesting. We hebben er dan maar rond gegeten. Dadelijk krijgen we opnieuw vis. Spannend dus.
Steven heeft precies toch geen zittend gat. Na zijn middagdutje ging hij terug aan de feeders zitten. De lokale gids wees hem op een reusachtige grijsbruine leguaan die in de grote boom aan de lodge staat. Al niet te geloven hoe zo'n groot beest in een boom geraakt en op een dun takje gaat liggen.
Er is een gepensioneerd koppel aangekomen van Engeland, die een deel van de route met elektrische mountenbikes doen. We kenden ze al van de vorige lodge. Ze worden wel begeleid door 1 fietsende Colombiaan en één die met de auto rijdt. Ma toch, hellingen en het verkeer lijken me moordend.
Voor het diner zag Steven dat iemand van de staff camerabeelden van de trailcamera aan het bekijken was. Hij dus weer nieuwsgierig als hij is, daar naartoe. Hele mooie beelden van de vos,possums, de veelvraat, armadillo's en zelfs van de ocelot, een pardelkat. Een heel illuster en zeldzame kat die hier voorkomt. Mooi beestje. Natuurlijk moest hij ook zijn eigen beelden tonen van de beestjes op de wildcamera thuis.
Als diner kregen we frietjes met croque monsieur met pulled chicken en kaas. Ik was fan, Steven vond de kaas te straf. Wat later begonnen de nachtzwaluwen te roepen en Steven wilde op onderzoek. De lokale tuinman en het huishoudmeisje zijn met ons in het donker op zoek gegaan naar de potoo en uilen, maar uiteindelijk hebben we niks gevonden. Wel heel plezant en zo oefenen we ons Spaans. Zelfs Steven doet zijn best. Op onze Engelse gids na is alles Spaans maar ze doen echt moeite en anders is er de vertaalapp. Normaal gezien blijven mensen hier maar 1 of 2 nachten en vertrekken ze alweer. Zo leer je de staff ook niet kennen. Hier zullen ze ons nog wel herinneren... Of dat een goed ding is of niet laat ik in het midden.
's Morgens was onze gids te laat omdat hij net voor de lodge een platte band kreeg met zijn motor. Het is niet dat je hier makkelijk raakt, laat staan een band kan laten repareren. Hij moet dus wachten tot iemand van de staff terug is met een motor om zijn band te gaan laten maken. Andere voertuigen hebben ze hier niet. Gisteren had het busje van de groep Amerikanen ook al platte band. Dat heeft ook even geduurd.
We zijn hebben nog wat rond het terrein gewandeld voor het ontbijt met Amerikaanse pannenkoeken met huisgemaakte jam en slagroom. Daarna zijn we terug de weg afgewandeld en heeft Steven met de telescoop nog wat vogeltjes kunnen fotograferen. Het feit dat ik wist dat ik de weg terug wel aankon, stelde me gerust. Ik denk dat ik me vaak te veel zorgen maak over of ik het wel ga halen en dan mijn plezier in de vogels kwijt ben. Maar mijn wandelstok en ik zijn dikke vriendjes en we komen gespierder en getraind er terug. Duizend meter lager scheelt ook al een hartslag minder.
Het is vandaag minder zonnig en toch warmer precies. Vochtiger en minder wind voelen toch anders aan. Thuis kan ik na een paar km mijn zakdoek uitwringen en dat is hier niet het geval. Ik moet ook niet hoesten zoals thuis en dat is echt al meer dan 1,5jaar geleden. Ik ben echt benieuwd wat het thuis weer gaat geven. Warmte en grote luchtvochtigheid doen goed. Steven denkt aan stress, ma daar kan ik een stomme loopneus toch niet aan linken. Mijn maag, dat is logisch. We zullen zien...
Gisterenavond tegen 17u voelde ik me misselijk worden. Dan maar een motilium gepakt, helaas geen beterschap. Tegen de tijd dat Steven terug was, had ik er geen goed oog in. Echt mottig... Toen ik me wilde gaan douchen kwam ik de kamer binnen met allemaal etensgeuren van de keuken. Toen was ik snel bij de wc. Gelukkig zat er niet zoveel meer in mijn maag. Er zal wel een reden voor geweest zijn dat mijn lijf het kwijt moest. Ze hadden geen rijst meer, dus heb ik enkel wat gebakken patatjes gegeten met saté kruiden op. De kip van Steven was zo uitgedroogd, dat die mss ook nog wel haalbaar was. Nadien ben ik in bed gaan liggen om nog wat te lezen, maar al snel deed mijn maag te moeilijk. Voor 20u ben ik toch in slaap gesukkeld en ik heb niks meer geweten tot 's morgens. Ik denk dat ik heel blij mag zijn dat het maar iets kleins was en geen echte voedselvergiftiging, anders had ik nog 3 dagen afgezien.
De avonden zijn vol dierengeluiden. Cicaden, de nachtzwaluw... Echt junglegevoel, hoewel het domein slechts 12ha groot is.
Om half 7 stond de gids al op ons te wachten. Ook een grote groep Amerikanen waren al wakker. Sommige mensen kunnen toch zo luid zijn. Steven had gisteren tijdens zijn tour nachtaapjes gespot. Kei schattig bovenin de bamboo. Te hoog voor foto's, maar hij gaat nog wel terug gaan met de telescoop. Tot 8u hebben we rond de lodge gezocht naar vogels. Er waren nieuwe spotters aangekomen met reusachtige lenzen. Mensen die anderen gewoon omver lopen voor de beste foto. Op een bepaald moment stonden ze allemaal op ons hoog terras. Toen werd het iets te druk voor mij en ben ik terug beneden gaan staan. Na het ontbijt iets verder het bos in om een speciale manakin te spotten, die een vingerknip geluidje maakt met zijn vleugels. Grappig om te horen en zien. Daarna zijn we nog de weg afgewandeld op vooral in de weilanden rondom vogels te vinden. We hebben wel een aantal leuke nieuwe soorten erbij. Het was ondertussen best warm in het zonnetje, dus we probeerden wel zoveel mogelijk in de schaduw te blijven. Als de zon schijnt is het 25 graden, is ze weg, wordt het snel frisser. Ik geniet van de warmte, die heb ik nu eindelijk verdiend. 's Avonds koelt het wel fijn af.
Steven is nog wat kolibries gaan kijken met de gids en ik geniet van de hangmat. Zalig.
Het was een deugdoende, lazy afternoon. Heb me alleen laten vangen in de sterkte van de zon toen ik in de hot tub zat. Toch wel een beetje verbrand op mijn armen, nek en schouders. Het is niet dat de zon echt fel scheen, ze kwam maar af en toe door de wolken. De evenaarszon gedraagt zich toch anders dan die van ons. Waaien deed het ook serieus. Af en toe hoorde je takken vallen in het bos rondom ons. Toch wel akelig als je bedenkt dat we daar deze morgen nog liepen.
Steven was helemaal in de wolken met het avondeten: Koreaanse rundreepjes met rijst en sla. Als dessert precies iets mozzarella-achtig met guaveconfituur. Een specialeke.
Daarna vertrokken we op nighttour met de lokale gids. We kregen een glimp van de nachtzwaluw te zien, maar gaan zitten wilde hij niet. We liepen via een steile autoroute naar de parking, waar de gids zijn speaker in een hoek hing en de uilen probeerde te roepen. Ik heb vooral naar de sterren en de wolken staan kijken. In de verte achter de berg zag je het weerlicht van de bliksem. Na een uur nog steeds geen uil. We hebben dan de steile weg gevolgd terwijl het nog steeds stevig waaide. We voelden het al aankomen. Hij liep met ons richting het huisje waar we 's ochtends de wandeling startte. Ik wist op voorhand dit wordt sterven, want in het donker in het bos een slingerpad volgen en dan steile hellingen. Plots nam hij zijn gsm en had via de vertaalapp ingegeven dat we de tour gingen stoppen omwille van de wind. Waarschijnlijk hebben we daardoor ook niets kunnen zien van beestjes. Zelfs Steven vond het niet erg, want het was anders een behoorlijke tocht geweest. We hebben hem toch maar 10 dollar in zijn handen geduwd voor de moeite van de voorbije dagen.
Ontbijt kregen we pas om 8u. Gevulde omelet en skyr met havermout en banaan. Ik content met de skyr en Steven met de omelet. Om 10u kwam de taxi om ons naar tinamu-reserve te brengen. Hij was de code vergeten van de gate van het park, dus hebben we daar even staan draaien. Verkeerde kant van de berg, dus geen ontvangst. De gravelweg richting park liep vol jongeren, wandelaars, joggers, mountainbikers... Het was er niet te doen druk. Zaterdag en iedereen gaat blijkbaar op wandel. De goedkope hobby van de Colombiaan. Er stonden zelfs stalletjes met eten. Natuur zo dicht bij een stad, trekt mensen aan natuurlijk.
De taxichauffeur was een ramp. Was de hele tijd afgeleid van vanalles en nog wat. Echt een slechte chauffeur. We waren blij dat we uit zijn wagen waren. Amai.
We kwamen aan in het paradijs. Plots stopte de weg en reed je recht op een groot open hoofdgebouw waar de keuken, het restaurant en kamers zijn. Daarachter liggen nog een aantal gebouwen met kamers. De grootste is blijkbaar voor ons. Met een enorm terras met zetel en hangmat. Ook onze kamer is super groot. Het enige minpuntje is dat we net langs en boven de keuken zitten waar het wat lawaaierig is. Voorlopig stoort dat nog niet. Deze avond kan natuurlijk anders zijn. We zijn opnieuw samen met de Indiërs. Zij waren al een dag eerder afgezakt naar hier en vertrekken morgen terug naar huis. We moesten ook meneer zijn horloge teruggeven, die was hij vergeten in de vorige lodge. Die hebben we veilig afgegeven.
Steven is met de Indiërs mee op stap en ik lig lekker te chillen in de hangmat. Het was hier deze middag heel heet toen de zon uitkwam. Ondertussen is het bewolkt en toch al wat frisser. Ik zal helaas mijn kleedje weer moeten ruilen voor een broek. We zitten rond de 1500m hoogte, dat scheelt toch weer wat graden. Gisteren met de wind was het echt wel heel koud.
De Indiërs hadden gisteren nog een hele dag met de luide gids doorgebracht. Ze waren de stad Manizales ingegaan en nog naar een ander park. De volgende dag mocht de gids niet meer terug komen omwille van incompetentie. De Indiërs waren hem kotsbeu. Wij toch maar even gecheckt wie onze gids morgen is. Het is dezelfde die voor ons Los Nevados heeft georganiseerd, dus dat is ok. Ik vind het nochtans fijn om te wisselen van gids. Niks aan te doen dus. Hij zei nog:' Je kunt mij vragen om je daar te gidsen'. Toen zijn we daar niet echt op ingegaan. De gidstour hier is dik 12 dollar duurder dan een paar dagen geleden. Je merkt dat het hier bekend is en ze veel toeristen ontvangen. Voorlopig zijn er geen ander gasten dan de Indiërs en wij.
De lunch was weer uitgebreid met vage kippensoep, rijst, scampi's, vis en advocado. Heel erg mooi gedresseerd. Steven en ik hebben de scampi's en advocado geruild. Goeie deal.
Toch echt de moeite, hoor. Een jacuzzi met uitzicht op de Andes en de stad Manizales. Uiteindelijk zijn we er rond 4u in gekropen. Steven was het na 3 kwartier al beu en ik heb het tot half 6 uitgehouden. Natuurlijk met collateral salvage en 10 muggenbeten extra opgelopen. Het is niet de comfortabelste hot tub en je kan niet helemaal onderin liggen, maar niet klagen. Ik was dus lekker zen.
Gisterenavond kregen chilli con carne met nacho's. Ik denk dat de eigenaar ergens de chilli vergeten was, maar mss ook beter zo. Als dessert een soort appelcrunch met havermout, kaneel en ijs. Heel lekker. We hebben dan ook maar ons dure fles wijn gekraakt. Die was best wel te drinken voor nog geen 5 euro. De duurste uit de rek. De lodge hier vraagt dik 30 dollar voor een fles, dezelfde die ze op het vliegtuig serveerden. Over afzetterij gesproken.
Vanmorgen opnieuw op pad, met enkel de lokale gids. We dachten alleen te zijn, helaas de Indiërs wilden ook nog een goeie kans op de mountaine toucan. Terug naar dezelfde plek, dit keer minder gelanterfant, maat het heeft niet mogen zijn. We hebben zo goed als niets meer extra gezien. Veel leuke eekhoorns die de bananen kwamen stelen, maar dat was het. Om 9 uur nog steeds geen ontbijt zoals gisteren...We hadden om 7u wel ieder 3 Amerikaanse pancakes/poffertjes gehad en wat koffie. De wind was héél koud vandaag. Spijt dat ik mijn regenjas niet bij had. Voor 10 u zijn we dan terug gewandeld. Rond de berghelling lag een vrij vlak graspad. De gids had blijkbaar nog wat te bewijzen, maar er wilde geen enkele vogel zich laten roepen. Pech gehad. Daar sta je dan midden in het woud met razende honger te wachten op niks. Het laatste stuk had nog wel een paar vernijnige hellingen in petto. Bleek ook dat we het pad aan het doen waren dat we de eerste dag geprobeerd hadden. We hadden aangegeven dat het pad onderhoud nodig had, alles was nu mooi opgeruimd. Steven content dat hij toch nog dat pad heeft kunnen doen. Ik denk dat we 2,5km gedaan hebben.
Om 11u dan terug voor het ontbijt. Een gietijzeren pannetje met aardappel, bacon, spiegeleieren, advocado en zure room. Dat smaakte na die wandeling op lege maag. Vroeg madam op 12u wanneer we lunch wilden. Als we al een vroeg diner hebben omdat we gaan nightbirden... Die lunch moet ze ons maar terugbetalen. ;-) De gids beloofde ons 2 uilen, een nachtzwaluw en kikkers op 2,5u tijd. Steven is in de wolken, ikke hoop dat het wandelen in het donker geen kiekenpunten gaan opleveren.
Ondertussen heb ik weer hot tub duty. Een deel koud water erin gelaten en hij is na een half uur al meer dan half. Ondertussen zit ik er al lekker in. Wat moet ne mens toch meer.
Gisterenavond kregen we een gigantisch stuk zalm met couscous en courgette. We hebben gesmuld na onze lange dag. Vraagt Steven met zijn domme kop een fruitsapje... Eeeeek: bosbes met ananas en cocomelk. Echt niet te drinken. Dat hebben we toch maar laten staan. Het dessert was iets te hipster met chiazaad en chocolade en zonder suiker bitter.
Deze morgen tot 6u kunnen 'uitslapen'. Een half uurtje later een vers gezet koffietje en een bananenbrood als ochtendsnack. Het was een dikke plak brownie met banaan in, had helemaal niks met bananenbrood te maken. Super lekker.
Om 7u werden we naar de plaats van afspraak gebracht waar onze gidsen al op ons aan het wachten waren. Er was een nieuwe Engelstalige gids bij, die best wel luid was. Nog niet alle vogels kende en telkens hulp moest vragen. Maar ja. We moesten helaas nog wachten op andere gasten, die fashionable late waren... 3 kwartier. Een Mexicaanse Indiër met dochter en grote telelenzen... We hadden tijdens het wachten al verschillende nieuwe soorten gespot zoals de mountain toucan. Na hun komst zijn we dan het 'enchanted forest' binnengegaan, vol kabouter- en elfenbeeldjes. We hebben rustig gewandeld en vogeltjes kunnen kijken. We kwamen bij een uitkijkplatform om de mountain toucan dichterbij te kunnen bekijken. Die heeft zich niet laten zien. Op twee soorten eekhoorns en drie dikke fazanten na, weinig gezien. Het feit dat de andere gasten geen zittend gat hadden, de drie gidsen onderling veel aan het babbelen waren, rondtrippelden, heeft zeker niet geholpen. Stelletje zenuwpezen.
We kregen een lekkere burrito als ontbijt met ei, bacon, tomaat, aardappel en advocado. Een leuke verrassing. Daarna was het opnieuw opweg om een nieuwe antippa's, in het Nederlands mierpitta, te bekijken. Een vogelsoort op hoge pootjes. De gids had er duidelijk een band mee want de vogel kwam nog geen 10 minuten later aanzetten. Hij was ook fan van de wormen die hij kreeg. Verder gewandeld op een slingerpad langs de helling naar beneden, dus moesten we ook terug omhoog. Dikke pech voor de Indiërs maar nu was ik fashionable late. ;-) Pech gehad.
Bij een andere cabine kwam de auto ons ophalen om in de buurt opnieuw 2 andere soorten antippa's te bekijken die de gids weer bij zich riep. Tof om te zien dat ze zo goed 'af te richten' zijn met wormen. Nog even in de secret garden gezeten maar daar was niet veel beweging bij de feeders. Dan maar naar het mainhouse, lekker lui in een goeie stoel wat staren. Steven kreeg het lumineuze idee om een persoonlijke feeder te gaan vragen. De grote feeders werden weggehaald en even later waren we omsingeld door kolibries. Je houdt een rond suikerwaterpotje in je hand en ze landen op je vinger. Zo mooie beestjes op zo'n korte afstand. Zelfs die met de lange staart, de silph is langs geweest. En dan ook nog durven te vechten langs je hoofd.
Als lunch kregen we een kipcury met rijst en echte versgebakken rotskes met chocoladesaus. Super!
We hebben dan onze schup afgekuisd en de gids betaald vrijaf gegeven. Hij is waarschijnlijk met de anderen terug mee.
We zitten aan poging 4 voor de hot tub. Ik heb mezelf op hot tub duty gezet omdat zonet de ketel uitviel en ik al het koude water heb laten leeglopen en opnieuw moest beginnen. Voorlopig houdt de ketel het al 11 minuten uit... En het zitvlak is net gevuld. Je moet er wat voor over hebben om in de hot tube te gaan. Nog een uurtje of zo te gaan. Tot daar mijne goeie stoel, die krijg ik niet tot hier gesleept.
Update: vier minuten laten viel hij weer uit. Ik was net mijn fruitsapje gaan halen. Dus de ketel valt gewoon na een kwartier in veiligheid. Snul.
Gisterenavond kregen we Amerikaans stoofvlees met rijst. Eindelijk terug smaakvol gekruid eten. Ook een super dessertje met ijs, warme bananen en rumkaneelsaus. Het zijn geen grote porties, net voldoende.
Om 6u kwamen ze ons halen op de parking. De parking ligt helemaal vanboven. Er is een verplicht wandelpad en je mag eigenlijk niet de autoweg nemen. We dachten dat de parking achter de eerste steile helling lag, nope. Het waren 5 haarspeldbochten enkel te rijden met 4x4, dus je begrijpt dat ik bij de eerste bocht al dacht dat ik het nooit ging halen. Na een dik kwartier afzien en telkens stoppen gelukkig boven geraakt.
Stipt om 6u kwam de gids met chauffeur aanrijden. Het was een vlotte tot zéér vlotte taxidriver. Gezwind terug door het ochtendverkeer van Manizales, dan richting het zuiden. Opnieuw bergpassen met zwaar vrachtverkeer waar je niet makkelijk voorbij geraakte. Gelukkig besefte hij dat hij buitenlanders bij had. De vrachtwagens helpen wel met voorbijsteken, doen hun linker pinker aan om te laten weten dat de weg vrij is.
Tegen half 8 stopten we aan een café en kregen we een cocathee. We zaten op 3000m hoogte en het was ondertussen flink afgekoeld en aan het waaien. Dus mijn extra trui maar aangedaan. Ik had er 3 bij en mijn regenjas. Na een paar km mochten we eruit en langs de weg birden. Daar mocht geen zwaar verkeer meer komen. Oef. Wat kleine vogeltjes extra gezien. Op een volgend stukje zochten we naar een speciale kolibrie. Na lang zoeken zagen we een vrouwtje. Richting het ontbijt dan maar. Tussen de locals in een ijskoud winderig tokootje. Ook een bende leerlingen van rond de 10jaar waren daar aan het ontbijten. Kreeg ik toch geen dubbel zo groot broodje als de mannen... Die dachten zeker: die met het maatje meer moeten we zeker voederen. Ik heb mijn broodje dan maar gedeeld met Steven. Ik zag al een leerling zijn stuk kaas in de chocolademelk dippen. Even later gooit de gids zijn hele kaasje in zijn choco. Vreemde gewoonte maar die wil ik niet proeven.
Bij laguna negra zagen we 2 inheemse eenden, eentje met een blauwe snavel. Ondertussen zaten we al op 3500 m. We zijn dan verder gereden naar de waterval van Rio guali. Nog een 500m erbij en toen begon de duizeligheid, hartkloppingen na 2 m wandelen, hoofdpijn. Ik ben echt geen hoogtefan, dat is duidelijk. Aan de waterval ontdekte de gids 2 grote groengele parkieten die je heel zelden tegenkomt. Dus hij was super content. Even verder kwamen we aan de ingang van het los Nevadospark waar we op zoek gingen naar een kuifvogel. Ook die moet zich niet altijd zien en nu zat hij gewoon voor onze neus. Door de verrekijker leek het een gewone vogel met een kuif, bleef het te gaan over één of andere zeldzame kolibrie... Dat zag je er niet aan tot hij zich ging voeden.
We beslisten niet het park binnen te gaan, wegens heel druk. Je kreeg lokale rondleidingen en dat zagen we niet zitten. We zijn dan naar het hotel thermales del Ruiz geweest waar ze kolibrie-feeders hebben en speciale soorten. Ik had dat hotel als mogelijk gevonden maar had het geschrapt wegens te ver. En misschien maar goed ook. Je kan een entree kopen en naar de feeders gaan. Onderweg passer je de warme baden waar de hotelgasten in zitten. Het was er wel warmer dus dat was fijn. Op aanraden van de gids hebben we dan een lokale rondleiding gevolgd in het Spaans. Over kruiden en orchideeën, het geneeskrachtige water... En dan de berghellingen naar beneden met trapjes. Ik heb me goed vastgehouden aan de leuning en mijn wandelstok. Dan kom je aan een waterval en moet je de andere berghelling op. Met veel moeite boven geraakt. De groep ging verder met een uitdagender pad dat ik heb afgeslagen. Dus na wat rust terug. Man man man... 10 treden omhoog en ik moest opnieuw stoppen om mijn hartslag naar beneden te halen. Ik ben blij dat ik wel adem kreeg, niet moest hoesten en mijn neus vrij was. De zwaveldampen hebben goed hun best gedaan. Het heeft dus wel even geduurd tot ik boven was. Pech voor de gids en Steven. Ik heb het berggeitengen niet geërfd.
Wij hebben er lekker Europees geluncht met een krokantkipslaatje en een baby-steak met krielpatatjes. Eindelijk nog eens gewoon eten, hoe je dat kan missen. Het was ondertussen al half 2. Dus nog even wat kolibries gaat bekijken, maar daar was het heel stil. Wij waren in de veronderstelling, om 14u gaan we richting huis. Was blijkbaar de gids nog aan het eten. Ik wilde niet meer de weg af wandelen, maar blijkbaar hadden we niet veel keuze als we moesten wachten. Bij nader inzien beter gedaan. Het was weer wat bergop, het ging maar als je hoofdpijn blijft hebben, al stikop bent begint het toch tegen te zitten. Dus ik maar hopen op de auto. Maar niks. Uiteindelijk teruggedraaid na 500m of zo, nog wat vogels gezien die mij eerlijk gezegd gestolen konden worden. Steven deed moedig verder. Aan het hotel was de auto weg, het was ondertussen al 15u. De driver was ons niet opwaarts gaan zoeken maar benedenwaarts. Hadden we dat maar gedaan, had mij heel wat innerlijk gevloek gespaard.
We vertrokken op 10°C boven op de berg en daalden terug af tot 21°C. De leerlingen reden in drie open jeeps voor ons. Studenten worden hier met deze kleurrijke open Toyota 'Willy's', die wij kennen van WOII, opgehaald en teruggebracht van school. Tof systeem. Maar veilig is iets anders als je de berg afvlamd en moet voorbij steken. Eén keer was het nipt en konden ze nog net een bus ontwijken. Ik moet er niet aan denken...
Uiteindelijk waren we thuis om half 5 thuis. De eigenaar was zo lief om ons aan het main house af te zetten zodat we niet nog eens extra rond moesten. Ik vond nog een zakje haribo-kersen om op te smikkelen en nog een vijf minuten later zat er een kolibrie voor me op 30 CM op de leuning de rode snoepjes uit te loeren. Rood betekent feeder, ook al is het een zakje snoepjes of een coladop... Helaas te laat voor een foto. De douche heeft goed gedaan. En de hoofdpijn is vervangen door vermoeidheid. In de verte is er weer een optocht gaande. We rijden telkens langs het politiehoofdkantoor met oefenbanen en zelfs paarden. Deze morgen waren alle politietrucks versiert met ballonnen en een Maria-beeld. Deze avond hadden ze al hun paarden gezadeld en waren ze precies klaar voor een optochtje.
Na het ontbijt hebben we nog een klein wandelingetje gemaakt, om onze benen te strechen. Tegen 8u waren we klaar met alles in te pakken. Titziana was een uur te vroeg om ons aan de cabine te komen oppikken, dus maar goed dat we geen uitstellers zijn. We wilden nog graag even langs een supermarkt op wat bier, wijn en cola in te slaan, aangezien we vanaf nu over een frigootje beschikken. Het was duidelijk dat zij zelf hun voorraad in deze winkel haalden want alle dessertjes, koekjes, chocolade lag hier in de rekken. Ook de wijn die ik gedronken had stond hier voor minder dan de helft van de prijs. Ik heb duidelijk de vogeltjes gesteund voor een vijf dollar meer of zo.
Om tot in Manizales te geraken zijn er nauwelijks hoofdwegen, dus dat wil zeggen een 15km gravelroad door de groene bergen richting de andere autostrade. Hij was zeker niet verlaten want er woonden best wel wat mensen langs de kant van de weg. Veel tegenliggers hebben we niet gehad, wel mooie uitzichten. De vorige rit was eerder vlak tussen de bergen en de suikerrietplantage. Nu was het één en al berg en heuvel. Ook de grote stad Manizales ligt over verschillende beegflanken verspreid. Veel vlakke stukken vind je hier niet.
Het verkeer in de stad was wat chaotisch maar uiteindelijk viel dat best mee. Geen grote files of 3/4baansvakken. Slechts twee banen per rijrichting, vol met moto's en de een verdwaalde wielrenner of mountenbiker die zijn leven riskeert. Fietspaden of zelfs prachtstroken hebben ze niet.
Dan ineens een bordje: Rio blanco reservaat 4km. De weg verandert in een gravelroad en weg bebouwing. Alsof je zo van de stad de natuur in rijdt. Een 15 minuutjes omhoog tot aan de poort van het reservaat. Nog 10 verder de berg op op de lodge te zoeken. Ook voor Titziana was het haar eerste trip naar de Owls watch. Uiteindelijk zijn we er toch geraakt. De lokale gids nam ons al onmiddellijk mee voor een wandelingetje, terwijl Titziana maar op ons moest wachten. Vrij vervelend voor haar. Toen we na 10 minuten in het main house waren, zat ze ocharme nog te wachten. Dus de koffers uitgeladen en haar eindelijk laten vertrekken. Ik heb haar nog een tip gegeven van 10 dollar voor alle moeite. De koele kikker was deze rit toch wat losser. Gelukkig.
Onze nieuw huisje is chique en fancy en ligt op de bergehelling. Aan de rechterkant hebben we uitzicht op de stad. We horen de trommels van de fanfare tot hier. Geef het nog een paar jaar en de grote woonblokken staan bijna tegenover de lodge, vrezen we. Steven wilde één van de drie trails gaan doen door het bos. Eerst recht omhoog door het gras en dan terug naar beneden, maar na een paar meter in het bos lagen er overal bomen over het pad. Teveel om door te kunnen. Het is wel duidelijk dat de trails hier nog meer moeite gaan vragen. Ook de hoogte van 2600 m kan een rol spelen, waarol ik zo snel buiten adem ben. Ik heb wel geen hoofdpijn of zo, dus dat is al positief. Dus mission 1: failed...
Dan maar in de hot tub naast de cabine... Steven kreeg het warm water helaas niet aan de praat. Dobberen zal voor in de week zijn ,want het duurt 1.5u eer het vol is. Mission 2: failed... Dadelijk alles bij elkaar zoeken voor onze dagtrip naar Los Nevados. We zijn benieuwd, ook voor het aantal toeristen.
