Wij zijn dan toch met de hele groep van dik 50 man in 3 mini vans geraakt en meer dan 3 uur op voorhand aangekomen. Wij hadden onze eigen bagage drop Off line. Ondertussen werden er in de rijen links van ons alweer mensen teleurgesteld en aan de kant gezet. Net zoals wij gisteren. Niet te geloven. Wel fijn dat je met een hele groep in het zelfde schuitje zit. Dat schept wel een band.
Onderweg lag er een platte Guinea fowler op de weg. De driver zei dat de passerende auto gestopt was om hem mee te nemen. Hij zei dat het lekker vlees was, maar taai. Denk aan het verhaal van de steen en de pot.
Ondertussen is het tweede vliegtuig gemaakt en zouden de problemen zich moeten oplossen. Ben benieuwd hoe lang dat nog zal duren.
We zitten nu te wachten tot we mogen boarden en we weer een back-to-reality check krijgen morgen. De beagle afhalen bij haar logé adresje waar ze rot verwend is. Maandagochtend de pony gaan halen en 's avonds naar The Lion King!!!! Kijken of Pumba er echt wel eruit ziet als in de realiteit.
We zullen met wat tegenzin een dag langer in Windhoek moeten rondhangen. Onze vlucht was overboekt en enkel de mensen die online ingecheckt hadden konden aan boord.
En deze keer was het feit dat we niet online hebben in gecheckt een beetje mijn schuld. Normaal ben ik diegene die panikeert en zo'n dingen steeds in orde wil hebben. Maar steven geraakte met zijn gsm niet in gecheckt en aangezien in het verleden altijd alles vlot is gegaan, gingen we ervan uit dat het nu ook het geval was.
3 uur voor de vlucht waren we al op de luchthaven. Het inchecken vorderde niet tot nauwelijks. Tot plots mensen met hun koffer en al uit de rij gingen. Het gerucht van de overboeking ging rond. Je kon je paspoorten nog laten checken maar wij hadden ook geen plaats. Dus moeten omboeken, opnieuw in de rij. Om half 10 hadden we eindelijk onze boardingpassen voor de volgende vlucht. Zo zijn we al in gecheckt en al. Om 10 uur met de laatste mensen het busje in richting hotel. Hotel safari court, een patat van een hotel niet ver van waar we de eerste nacht verbleven... Ik kende het al omdat we hier verschillende keren langs zijn gereden. Gisteren zelfs nog. Uit verveling zijn we nog naar de shopping mall gereden maar na een 20 minuten waren we daar al door gewandeld. Na een tas koffie zijn we naar het fossielen en gesteenten museum op zoek gegaan, niet ver af. Steven zijn idee... Niks te vinden,enkel het ministerie van mijnbouw en energie. Steven zijn stoute schoenen aan en jawel hoor, in dat zwaar bewaakte gebouw een klein museum. De regeringsauto stond er dus de minister was in the house.
Het ontbijt is heel uitgebreid, veel beter dan zelfs gisteren. Nu is het opnieuw rondhangen tot ze ons om 5 gaan komen oppikken met busjes. Duimen maar.
Wat is nu het verhaal dat we via via hebben kunnen reconstrueren: er is een vliegtuig stuk. Het scenario van gisteren is meer dan 2weken aan de gang. Mensen die niet meer op de kleinere vlieger passen worden om geboekt naar de volgende dag. Ze zeiden een 50 tal mensen maar het zullen er wel 100 zijn. Die hebben hun boardingpassen en mogen als eerste mee, dan de online incheckers en dan met wat geluk nog een paar anderen. Dus elke avond blijven er mensen over. En dan begint heel de miserie opnieuw. In plaats eens een keer een charter in te leggen, dan is alles voor even opgelost. Afrikaans zeker...
De game- drive, of wild- drive gebeurde met een grote open truck met dak erboven gelast. 20. Twintig man kon er samen in, plus de driver en de gids. Het was een al uurtje hobbelen op de gravelroad naar de echte ingang van Waterberg park. Via de weg helemaal naar boven tot op het plateau. Met steile randen en de dieperik vlakbij. Eens boven waren het zandwegen die crisscross over het plateau liepen. De mannen kozen twee waterholes uit en die hebben we telkens bezocht. Wel fijn dat er telkens een kijkhut aanwezig was, zodat je rustig comfortabel kon afwachten. Bij beide holes kwamen er buffels en twee of vier giraffen. Wat opviel was dat deze giraffen geen schrik hadden om te komen drinken en rechtstreeks naar het water gingen. Er zitten hier namelijk geen leeuwen of olifanten omdat ze een breeding- plaats willen zijn. Waarschijnlijk om later de overschot ergens anders uit te zetten. Sommige buffels hadden ook oormerken, maar we zijn vergeten te vragen waarom. We zijn pas laat vertrokken omdat we aan het wachten waren op een neushoorn die iets verderop stond en een lege waterhole wilde. Toen we uiteindelijk net gingen vertrekken met de truck, werden we teruggeroepen dat we nog snel een foto konden maken omdat hij toch aan het water geraakt was. Voor ons niet meer spectaculair als je ze op 10 m van auto hebt staan. Zeker de witte. De kat van eergisteren was inderdaad een small spotted genet. Steven kan het nog niet geloven.
Het diner was gelukkig niet weer buffet, maar a la carte. Heel goed verzorgd restaurant en de hutten en het park ook. Op de onduidelijke wandelroutes na. Bij terugkomst bleek dat de bavianen ons flesje water en leeg cola flesje van de buitenranden gepikt hadden en de tonijnblik- improvisatie- asbak was om gekieperd. Het flesje had gaatjes van tanden, maar water zal niet zo lekker geweest zijn. Van het lege flesje cola bleef enkel het dopje over... Dat zal nu ergens in de bush-bush liggen... Poezebollen hebben we niet meer gevonden, wel wat gekke boomratten.
Na het ontbijt richting Windhoek vertrokken. Steven is het rijden beu dus heb ik het stuur mogen overnemen tot we aan de grote stad zelf kwamen. Ik zal dat wel rijden als het nodig is, maar Steven zijn pleziertje afpakken, gaat ook niet. Hoewel het links rijden toch echt wel een uitdaging is in zo'n drukke stad.
Het verhuurbedrijf had graag de frigo al terug voor een andere klant die vergeten was eentje te boeken. De vrouw had diabetes en had waarschijnlijk voor haar insuline een frigo nodig? Geen idee of dat zo is. We hebben ook al ons onze restjes doorgegeven en zij schenken het aan de kerk voor de minderbedeelden. Zo komen onze pasta, saus en tonijn, kaas en salami nog goed terecht. De kleine bluts in de bumper is ons vergeven, hoewel hij niet echt geloofde dat wij vastgeraakt waren in het zand, maar even goed. Zo hard was het ook niet zichtbaar.
We hebben geluncht in het Namibian craft café. Het craft center ligt er boven en er rond. Allemaal kleine winkeltjes die souvenirs en juwelen aanbieden. Veel rommeltjes maar de mooie dingen zoals houten beeldjes waren best wel duur. Een 20cm groot beest kostte al gauw meer dan 50. Dat vond ik precies toch een beetje veel geld. Dus zijn we met lege handen terug buiten gegaan en zo zijn we nog steeds niet van onze 60 cash af die we nog overhebben...
De chique lodge ligt boven op een berg. Het zwembad is maar een kleintje en er staan welgeteld 6 ligstoelen. Onze kamer is de laatste van de rij en kijkt uit over de bergen, een waterreservoir waar een bron boven komt en de lichtjes van Windhoek. Even tegen half 6 hoorden we de hyena's of de wilde honden huilen, maar we hebben ze nog niet kunnen spotten. Spijtig.
Het diner was lekker maar we zijn gevlucht omdat er een Chinees officieel feest aan de gang is aan de andere kant van het restaurant, met alle toespraken en muziek erbij... Echt iets voor ons. De Chinezen kregen een traditionele welkomstdans die heel mooi om te zien was. De dansoutfits van de dames waren niet zo origineel, maar de muziek deed het hem wel voor mij.
Nu is het wachten tot we morgen om 10 uur moeten uitchecken. Het hotel is volgeboekt dus we kunnen de kamer niet tot in de namiddag houden. Dan wordt het rondhangen aan het zwembad of in de zetels rondom. Tot we om 7 kunnen vertrekken naar de luchthaven. Nog even geduld oefenen dus.
We hebben onze groene eikenbos en de purperen hei toch gemist... Om de huisdieren te missen hebben we geen tijd gehad. ;-) Die waren in goed handen!!!
De verbinding is zo slecht dat ik in stukken en brokken moet opslaan en terug verder schrijven.
Gisterennamiddag was het plots attack of the mangoesten. Van rechts kwam een hele groep, meer dan 30 beestjes controleren of we onze kruimels wel opgegeten hadden. Ik lag op mijn handdoek in het zonnetje en de gestreepte mangoesten, lekker brutaal kwamen op nog geen meter van me af kijken en bedelen. Met 10 zaten ze gemakkelijk rond mij, onder de tafel en maar piepen. Ben er maar af gebleven, ze zullen wel hard bijten.
Na Steven zijn middagdutje hebben we dan maar onze wandelschoenen aangetrokken en zijn de vijgenboom- route gaan doen langs de bergwand. Was ik blij dat steven voor mij een geïmproviseerde wandelstok had gemaakt van het statief van de telescoop. Het ging al snel naar boven, tussen de dikke rotsblokken. Het was warm maar de wind koelde wel af, dus dat was een meevaller. We zijn zeker een 5-tal keer omhoog geklauterd, terug naar beneden gemoeten omdat de weg of het wildpad wat we genomen hadden in de bush-bush eindigde. Om krankjorum van te worden. Al die energie voor niks verspild. Bavianen op ons pad, een wrattenzwijn lekker aan het knabbelen een meter van ons af. Zwarte watermangoesten, een heleboel kleine dikdiks, die een meter langs je gewoon blijven staan. Dikdiks zijn voor mij sprookjesfiguren, zo uit een boek weggestapt. Als je ze zo dichtbij kan bekijken, lijken ze zelfs op "My little pony's": spits gezicht, met grote donkere ogen en omlijnde ogen, grote oren die alle kanten uitgaan, kleine hoorntjes. Heel mooi.
Op een gegeven moment waren we de weg kwijt. Volgens ons kon je op die plaats naar het uitzichtspunt gaan. Maar de weg was hier al helemaal niet meer aangegeven en het enige wat kon was omlaag of via een rotsblokken soort van inham naar boven. Omdat we echt geen pijlen zagen, zijn we toch maar terug naar beneden gegaan. We hadden ook al zoveel energie verspild aan de foute routes die we genomen hadden dat de zin een beetje op was. Had ik toen geweten dat Steven vanmorgen toch nog terug naar boven wilde, had ik wel doorgezet... We waren er echt bijna..
Steven zijn vuurtje ging vlot aan, waarschijnlijk omdat er bloed bij gevloeid was. Uitgeschoten met de botte bijl, zonder erg. Ons dinertje met kip en varkensspiering heeft ons welgeteld 3 gekost en was even lekker dan de vorige dagen. Het winkeltje hier is leeg dus je moet gewoon naar het restaurant. Geen vlees te bespeuren. Smeerlappen.
Op het moment dat ik de kip uit de frigo haalde, waren de apen daar. Zo brutaal! We hebben een beurtrol moeten invoeren, strategisch moeten gaan zitten, zodat we ze langs alle kanten zagen komen... Een reuze groep. Niet normaal. Hadden we niet goed opgelet, waren we zeker eten of dingen kwijtgeraakt. Eens donker denk ik dat er gevechten tussen de bavianen uitbraken voor het beste slaapplekje want het leek alsof ze elkaar aan het vermoorden waren op de helling. Wat een geroep en gekrijs...
Omdat ik mijn ogen niet meer kon open houden bij het lezen, lat voor ik al om 8 uur te ronken. Om een uurtje later gewekt te worden door de wederhelft. " Heeft een spookdiertje een gestreepte lange staart." Huh? Nee, absoluut niet. Dus ik mee en werderhelft had in de boom naast het huisje een soort kat gevonden met een hele lange gestreepte staart en een een heel klein lijfje en reuze oren. Ik dacht dat het een civet was, maar die zijn veel groter. Blijkt een small- spotted Genet te zijn. Eigenlijk was het niet groter dan een kat van ongeveer een jaar. Heel mooi, begon zij of hij zichzelf nog te wassen. Keimaf dat Steven het gevonden had met zijn pillamp. Steven twijfelt aan mijn determinatie... Dus hij gaat het straks vragen aan de ranger van onze namiddag game- drive. Je mag hier zelf niet rijden. Sponsoring van de NWR zeker?
Na het ontbijt wilde steven opnieuw een poging wagen om de berg op te klimmen. Fijn dat hij dit plan nu pas met me deelde. Grrrrr... Anders had ik gisteren wel even doorgezet. Nu via de linkerkant omhoog via een iets duidelijker pad dat lichtjes omhoog ging. Vol rotsblokken en los zand. We hebben dassies gezien, dikke marmotten die kabaal maakten als een Tasmanian devil. Uiteindelijk kwamen we hoger dan het punt uit waar we gisteren verdwaald waren en moesten letterlijk op handen en voeten soms verder klauteren tussen de grote rotsblokken. Naar een stuk van de berg waar de stenen naar beneden g vallen waren, precies de bedding van een bergrivier. Eens boven uitgeput maar een schitterend uitzicht.
Helemaal alleen en als eerste om 10 uur. Een kwartier later liep de halve berg vol. Wij dus maar naar beneden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Vaker gewoon op mijn billen naar beneden of achterste voren. Levensgevaarlijk. De noodnummers van verschillende personen en het office stonden op het blad, dus mee zijn er toch wel wat dingen in het verleden gebeurd.
We hebben net de auto, de bak en onze koffers uitgemest en alles een beetje ordentelijk gemaakt. Morgen onze laatste volledige dag. Nog een 3 uur rijden naar de hoofdstad. En dan eens nadenken of we onze auto morgen al binnen doen en dan tot vrijdagavond in het hotel blijven tot we om half 10 's avonds de vlucht hebben. Of we hem vrijdag gaan weg doen. Ik heb het chiqueste hotel als laatste gehouden omdat we er zolang moeten wachten voor de vlucht. We zitten er bijna 1,5 dag en dan is het wel fijn dat je een beetje uitrust in luxe... ;-)
Toch maar even de juiste weg naar Waterberg gevraagd. De kortste gravelroad was geen goed idee. Blijkbaar worden de gravelroad de laatste drie tot vier jaar niet meer onderhouden, waardoor ze zo slecht berijdbaar worden dat mensen erlangs rijden. In het verleden waren ze stukken beter. Wilden niet weer vragen of de Chinezen hier iets mee te maken hadden.
In Grootfontein de laatste inkopen van de reis gedaan. Een super de luxe Spar, even chique als een Delhaize bij ons. Bbq vlees ingeslagen voor vanavond. Ons hout is nog niet op. Ook al kijkt Steven niet uit naar het gevecht met het hout en de brandwijze.
Dan toch maar de grote asfaltweg weer met een uur om rijden maar wel fatsoenlijk door rijden. Het gevaar zat hem deze keer niet in koeien of geiten, deze waren met vlaggetjes mooi aangegeven, maar van trucks die elkaar voorbijstaken. Er was voldoende ruimte om aan de kant te gaan staan indien nodig, maar dat was gelukkig niet het geval.
Verschillende keren dacht ik dat ik door een scène van het Australische MacLouds daughters reed. Omwille van de bergen links en rechts van ons, de welgestelde boerderijen op de hellingen. Verschillende ijzeren windmolens om water op te pompen. Typisch zo'n beeld van. Australië of Texas.
Na 3 uur rijden, doemde de Waterberg op. Een groot plateau van 200 m hoog, veel groen, met hele grote rotsblokken bovenaan.
Pumbah had ook een doodswens want ik ben vol op de remmen moeten gaan staan voor een losgeslagen wrattenzwijn... Hij kwam van links aan de draad aanrennen en stak gewoon de weg over. Ik had hem gelukkig tijdig opgemerkt. Een tweede deed even later die dag stunt gewoon na...
We zaten nog geen kwartier aan het middagmaal aan onze bushhut of de eerste baviaan liet zich al zien. Gelukkig zijn wij getraind door onze deugniet beagle en weten we dat we niks zonder toezicht mogen laten slingeren of je omdraaien. Of je vleesje is van de BBQ... ;-) We gaan ons niet laten vangen!
Gisterenavond een goede kans gekregen om het spookdiertje (tuurlijk geen nachtdiertje, kieke dat ik ben) nog eens helemaal te bekijken. Nu hadden we wel de verrekijker meegebracht en gebruikten we onze pillamp om het uber-schattige beestje te begluren. Zo klein en zo snel. We hebben er 2 gevonden samen met nog een reuze vleermuis en een dikke boommuis, juist boven ons dek. Ik bedenk net dat ik die soort muis nog moet opzoeken en aanduiden in de zoogdierenboek.
De hippo's konden het vanmorgen niet laten ons wakker te proesten en de toeteren. Wel een tof afscheid.
Onze 450 km zit erop. Eerst nog vlug een verplichte foto van de Popa falls gaan nemen voor een €3 inkom. Profiteurs. Mooi maar na 5 minuten uitgestaard. Onderweg geluncht met brood en een blik sardienen in chilli saus, tussen de koeien die in de schaduw stonden te rusten. De veterinaire grenswachter was of te lui om onze frigo te doorzoeken. Of er is geen controle meer... Had ik toch maar kaas gekocht. Inez, uw tomaten zullen ze wel smakelijk hebben opgegeten. Misschien hadden ze nu nog geen honger? ;-)
Nu zitten we in een road- hotelletje met zwembad in Grootfontein. Kan ik toch nog een bruintje opdoen. Morgen 3 uur rijden naar Waterberg, ons laatste nationale park. Het zit er bijna op... Nog effe genieten.
Steven zijn whiskey-fles is officieel op, dus die kan morgen niet meer gestolen worden door de bavianen, zoals Inez en Jimmy aan de hand hadden 2 jaar geleden. ;-) En als ze iets anders pikken, zal ik geen stenen naar ze gooien. Die gooien ze naar goede bron gewoon terug.
Om half 7 's morgens was het hier hippo- parade. Op en af net voor ons dek zwemmend, kopje ondergaan, terug boven komen, zich laten vangen door steven zijn geluiden en fotogeniek te wezen... Op dit eigenste moment liggen er 6 en een kleintje aan de overkant van de rivier te zonnen. Met vogeltjes op hun rug die het ongedierte wegpikken. Wat een leven, die beesten.
Zondag vandaag, dus misviering. Heel het dorp in de beste kleren op weg naar de kerk. Mannen in hemd, das en gekleed jasje. Vrouwen in hun mooiste jurken, westers of Afrikaans, vaak met een doek rond het hoofd gebonden. Alles piekfijn en gestreken! Hoe de dat voor elkaar krijgen, geen idee.
We waren de tweede die zich inschreef aan het office van het park. We waren nog geen 500 m ver of we stuitten al op olifanten. Hele kuddes aan het knabbelen in de struiken of lekker gezellig op de weg. Jonger wel en precies kleiner dan die van Etosha.
De eerste parkbezoeker kwam al ons tegemoet gereden in een aftandse auto. We mochten niet de linkse kant na de gate nemen, want daar had ze vast gezeten..ze had haar auto zelf moeten eruit duwen. Ze was nog onder de indruk.
De weg liep inderdaad zoals wij dachten volledig aan de overkant van de rivier. Wel een 10 tal meter hoger dan de andere oever, helaas te veel bomen om onze eigen hut terug te vinden. Nadien ging de weg meer langs de rivier en kon je er stukken dichter bij komen dan gisteren. Hier minder hippo's maar wel veel meer buffels. Minder krokodillen dan gisteren en weer nieuwe vogels kunnen afvinken.
Volgens de dame van het office kon onze 4x4 alles wel aan. Het eerste stuk, dik 15 km was heel goed berijdbaar met veel plaatsen om tot vlak aan de rivier te raken. Na de picknick- plek, begon het lossere zand. Best wel een eindje. Zo ver dat we begonnen te denken dat we bijna aan de grens van Botswana zaten. Ik zag ons hier al strandden in het zand. Alle auto's na ons waren al weer teruggekeerd, niet ons geduld en spotvermogen. De zandweg bleef maar doorlopen en toen was het voor mij echt op. Ik vond er niets meer aan, wilde terug. Draaien kon niet of was zeker niet het risico waard. Tot we aan een zijweg kwamen die ons duidelijk maakte dat we niet verdwaald waren, maar er nog lang niet waren. Wetende ook dat na dat punt op de kaart het nog eens 3 km zandweg was en we die weg ook nog terug moesten, was het voor mij over. Zeg maar gerust, paniekaanval met krokodillentranen. Hoewel steven nog gewoon in zijn hoge 4x4 zat, nog geen laag of de differentielock had moeten gebruiken. Soms ben ik een sissy, i know. Je schrijft je wel in aan het begin van het park, maar geen kat die weet of controleert of je er 's avonds nog niet uitgekomen bent...
Als troost bij de picknickplek een mooie zwart-witte kingfisher, een soort ijsvogel, zien jagen vanuit grote hoogte naar het water toe. Meestal zitten deze op takken en schieten dan als een pijl in het water. Bij de gebrek aan takken, ging deze boven het water "bidden" en schoot dan naar beneden. Ook een heleboel arenden gezien. De zeearend van een paar dagen geleden is trouwens een visarend maar ziet er net hetzelfde uit. Met wat extra bruin.
Het diner verliep gisteren rustig maar er was eigenlijk te weinig eten. Een Nederlandse familie die als laatste eten ging halen, had geen kip meer. Ze zijn bij gaan halen, maar heel minimaal. De rijst, groenten en salade waren zo goed als op. Terwijl veel mensen toch nog een tweede keer hadden willen gaan. Vragen ons af of het eten hier ook voor de families van de staff wordt achtergehouden. Zo nipt eten maken is verdacht. We waren weer als eerste aan het ontbijt, het lijkt minder druk.
Steven moet trouwens solliciteren als guide. Gisterenavond spotte hij achtereenvolgens een nachtdiertje, zo'n innimini aapje met grote rode ogen en oren en lange staart. Een nachtzwaluw die lekkers aan het vangen was en een vleermuis die aan een tak hing. Niet te schatten die kerel! Ik maar op de grond kijken voor gevaarlijke beestjes en hij ze spotten in de boom door hun oplichtende oogjes.
Een birdwatch of boottour moeten wij al niet meer boeken, we hebben meer dan een normale toerist al gezien. We hadden hier graag nog wel even gebleven en hebben nu zelfs een beetje spijt dat we Botswana toch niet nader bekeken hebben. Deels mijn schuld, de portemonnee en het niet zo lang in de daktent willen slapen. Één Afrikaans land leek me al spannend genoeg vorig jaar december. Sissy, dus...
Morgen een reisdag terug naar het zuiden. Dezelfde 450 km terug naar beneden, naar een lodge enkel voor een slapen. Maar met wat geluk zien we daar ook nog iets. We moeten morgenvroeg wel nog naar Popa falls, want die water"versnellingen" hebben we nog even overgeslagen. Wegens te traag in de parken. Slakken als we zijn...
Gisteren zochten we 10 minuten achter de douche. Bleek dat de regendouche verwerkt zat in de palen van het midden van de hut. Als je je wil wassen zet je dus de halve slaapkamer onder water en als het heel hard waaide als gisteren, waait het water tot in het bed en is het heel koud. Vandaag waait het iets minder, gisteren moest ik lange boek en fleece aandoen, terwijl het in de zon 30 graden is.
We kozen een wijnfles uit de "wijnkelder" van de lodge, stel je er niet te veel van voor. Steven zijn dure wijn van 15 hadden we daarvoor al gedeeltelijk soldaat gemaakt. Het eten liet heel lang op zich wachten. Het was 8 uur toen de koolsalade en de broodjes kwamen. Iedereen vloog op het eten, niet normaal!!! Niet fijn om in zo'n sfeer half te vechten voor je eten. Sommige mensen waren echte hoarders. Het waren wild- ribbetjes met hele lekkere marinade, puree en wortels. Lekkere home- made food. Wij waren de enige die de kookmadammen bedankten en onze borden al op elkaar gezet hadden. Daardoor, denk ik, kregen wij als eerste dessert. Heerlijke brownie met extra chocolade-saus. Hmmmmm... Vriendelijkheid duurt toch het langst.
Het was dus al na 9 voor we terug geraakten in onze hut na een stevige wandeling. Dan word je wel nuchter, zeker met de planken paden een m boven de grond. Geen ruimte om te struikelen. Ik kroop al snel in bed, maar werd halverwege de nacht wakker van een lamp die op ons scheen door de lichtkoepel. De maan... Of werd gewekt door luid geproest, getoeter, gebrul van de hippo's. Die zaten links en rechts van ons te babbelen. Ook een groep hyena's of wilde honden huilden letterlijk naar de volle maan... En steven die om 4 op stond om het beest rond de hut te zoeken en dan te vragen of ik toch niet die schattige dikke rat wilde zien.,😤
Het ontbijt verliep even chaotisch als het diner. Vijf keer moeten vragen waar we moesten bestellen. Uiteindelijk waren we de eerste die konden bestellen om half 8... keuze uit toast, toast, toast, ei, ei, ei of bacon, bacon, bacon en cornflakes, dat was het. En er stond nog confituur. Sandwiches en toast smaken hier allemaal naar smoutebol. De gist of de olie waarin het gebakken of mee bestreken wordt, we zijn er nog niet uit.
Na het hyper- ontbijt moesten we weer rustig worden en vertrokken we richting Mahango reservaat. Waar ik gisteren uiteindelijk 4 nijlpaarden zag, zagen we er vandaag meer dan 20... Wat een geweldige beesten. Allemaal rotsen bij elkaar, soms op elkaar met het hoofd. Zo cute! Een heleboel nieuwe vogels en dieren kunnen aanduiden in onze boeken.
Namiddag deden we de tour naar het waterhole van 10 km. Verplicht 4x4, met een moeilijk punten met losse zand, waar we als we niet ervaren waren best konden terug keren. Voor ons reed een mini- van en die deed het goed dus we maakten ons geen zorgen, ervaren rotten als we zijn. ;-)
Tot het zandstuk begon... In de eerste bocht stond de mini- van volledig vast met de achterwielen in het mulle zand. Wel met de neus naar ons toe, dus hoe ze al in de eerste plaats er voorbij en terug waren geraakt is ons een raadsel. De mannen aan het graven met stokken en de hand, de vrouwen keken toe. Steven erop af, ik op zoek naar de schop begraven in de rommel van de koffer. Steven wilde het trektouw niet uithalen omdat we onder geen beding anderen mogen trekken. Verzekeringsgewijs. Ze kwamen er niet uit. En een andere 4x4 die achterop aan kwam, was wel zo vriendelijk om het touw te zoeken, zodat wij beleefd verplicht werden om hen eruit te trekken. Wat doe je dan? Dan help je. De van geraakte er vlot uit zonder te veel kracht maar wij liepen wel een deuk op aan de onderkant van onze bumper. En wat zit er nu net niet in de volledige dure full- omnium? De bumpers... Je ziet het nauwelijks maar bij een splinternieuwe wel... Gelukkig waren het Duitsers. Gegevens uitgewisseld en het autoverhuurbedrijf op de hoogte gebracht. Hebben wel gezegd dat wij getrokken moesten worden en niet andersom.
Bij het waterhole zat één klein aapje in zijn eentje van alles te zoeken. We zijn daar een half uurtje blijven staan, tot er een grotere groep aapjes opdook die om de beurt uit de struiken kwamen om te drinken. De vervet monkey, not nooit van gehoord, maar super schattig.
Bij het terug wegrijden uit het park zagen we een aantal zebra's. Één van die zebra's had precies iets van plastiek rond zich hangen, in eerste instantie dacht ik aan zo'n lege tipex roller uitgerold. Maar bij nader inzien had het een ijzeren draad rond zijn nek en de draad stak door zijn benen in een lus naar zijn buik. Een soort strop dus. Ik werd helemaal zot! Dadelijk teruggereden naar het office en daar ons verhaal gedaan. Blijkt dus dat de zebra in de strop van een poacher gevangen zat. Ze zou het doorgeven. Vragen ons nu enkel af wat ze met het arme beest gaan doen? Volgens mij wordt die de eerstvolgende braai... Je maakt me niet wijs dat ze die zebra zouden verdoven, los maken en dan terug vrij laten... Laten we duimen voor het dier.
Aan de overkant van de rivier aan onze hut, staat heel veel wild en veel soorten vogels. Dat is volgens mij het begin van het Buffalo- park... Dat we morgen gaan proberen te bezoeken. De staff hier zegt dat je makkelijk zelf na rijden, de dame van het parkoffice zei dat het veel zand was en we best een driver boekten in onze lodge. Zullen wel zien... Leopard, here we come!
Deze morgen al vroeg wakker en het ontbijt was aan de trage Afrikaanse kant. Eer we weg waren, was het uiteindelijk half 10. Het betalingssysteem met de bankkaart deed moeilijk en we hadden niet meer genoeg cash bij om de overnachting, zo'n 150 te betalen. Als het internet soms niet werkt, dan is dat heel vervelend. Gelukkig zei steven nog eens te proberen en mijn MasterCard deed het wel. Hè, hè...
Tegen de middag kwamen we aan in de laatste lodge Ngepi aan dezelfde rivier maar dan 150 km verderop richting Botswana. Een oprijlaan van 4 km zandweg,met een aantal stukken geschikt om 4x4 te rijden en andere gewoon 2wd. Moest Steven toch proberen de 4x4 weg te nemen, maar halverwege zaten we met de bodemplaat toch een beetje vast, wegens niet snel genoeg ingereden. Maar de koelbloedigheid van de wederhelft en de differentielock, heeft ons gered. Goeie oefening voor het park morgen.
We hadden een treehouse gereserveerd, met een zo rustig mogelijk plekje. Bij de receptie duurde het een tijdje voor ze onze naam gevonden hadden. Er moest nog een andere dame bijkomen. We hebben treehouse 18. Dat bestaat niet... Treehouse 18 heeft een eigen naam: the spiral house. Helemaal aan het uiteinde van het terrein... Waarschijnlijk daarom dat ze onze naam niet vond.
En OMG!!! Een grote ronde hut met een doorsnede van minstens 10 meter, met bovenaan een lichtkoepel van net. Alles volledig open met een groot bed met muskietennet. Een heel groot dek een dikke 4 m boven het water, geen balustrade.Wc in een hoekje maar met uitzicht op de rivier. Een klein keukentje. Echt over the top. Dit worden 3 heerlijke dagen.
Vanuit ons huisje zien we de bocht in de rivier en daar hadden we al snel een zeearend in het oog. Die plots naar beneden duikte om vis te vangen. Magnifiek! Wat een beest. Helaas te laat voor de verrekijker.
Bij het eten juist hoorde ik iets toeteren, dus speur ik de rechterkant van de rivier af en ja hoor. Onze eerste hippo stond daar lekker te grazen. Onze telescoop maakt overuren. Even later heeft Steven hem heel mooi in beeld, bleek dat het een tweede dichterbij was. Had ie niet eens door. Kei mooie dieren, grote ronde koeien met kleine oortjes en een brede bek.
De dag kan al niet meer stuk. Vanavond wel pas diner om 19 u 30... Tegen dan ben ik lichtjes uitgehongerd.
