Vandaag hebben we onze eerste ruzie gehad. Hij stelde mij voor de zoveelste keer een vraag over mijn gestorven verloofde. Ik heb hem gezegd dat ik er liever niet over praat. Plots werd hij boos. Hij zei me dat ik niet van hem hou omdat ik niets over mijn leven kwijt wil en me niet open voor hem stelde. Ik was sprakeloos. Hij had helemaal gelijk. Ik twijfelde of ik mijn geheim aan hem zou vertellen maar ik kon het niet. Ik was helemaal verlamd en kon zelfs niet bewegen. Ik stond er met mijn mond vol tanden.

Twee minuten kijken we elkaar in volledige stilte aan. Toen verontschuldigde hij zich. Hij zei me dat het al een tijdje op zijn lever lag en dat het tijd werd om elkaar volledig te vertrouwen. Ik heb hem uitgelegd dat ik dit niet verzweeg omdat ik hem niet vertrouwde. Ik heb gezegd dat ik op de vlucht ben voor mijn verleden en ik hem er niet bij wou betrekken. Hij zei me dat hij voor mij gevallen is en er dus al in betrokken is. Uiteindelijk heb ik hem de waarheid verteld. Ik heb daarna nog een uur in zijn armen geweend. Hij zei me dat hij tijd nodig om het te verwerken. Ik begrijp het volledig. Ik hoop dat hij mij niet zal verlaten. Ik hoop dat dit het begin is van mijn nieuw leven, dat ik helemaal opnieuw kan beginnen. Ik betwijfel het. Hij leek me erg geschrokken. En terecht!