Sinds ik op de vlucht ben, ben ik bang om vrienden te maken. Ik raak niet graag gehecht aan mensen omdat ik bang ben dat ze de geheimen uit mijn verleden zullen ontdekken. Dan zou ik moeten vluchten naar een ander dorp en dat wil ik niet. Ik hou van het dorp waar ik nu woon. Dit is de reden dat ik afstand hou van mensen. Maar ik moet mijn hart luchten. Ik heb daarom deze anonieme blog aangemaakt.

Gisteren zag ik hem voor het eerst (ik zal hem J noemen). Een zeer aantrekkelijke man. Er was iets bijzonders aan deze man. Aangezien ik al een tijdje in mijn dorp woon en ik hem nog nooit had gezien, wist ik dat hij nieuw was. Ik wist niet of hij had gemerkt dat ik naar hem aan het staren was, maar voor de zekerheid ben ik er toch vandoor gegaan.

Ik heb ooit eens beloofd aan de eigenaar van een lokale galerij, dat ik er elke week een avond zou helpen. Daar zag ik J weer. Toen hij mij aansprak krijg ik even een zeer raar gevoel in mijn buik. Ik was even volledig verlamd en kon niets zeggen. Uiteindelijk heb ik mij voorgesteld maar dat was niet nodig. Hij wist al wie ik was en had al veel over mij gehoord. Hij had zijn oog op een van mijn schilderijen laten vallen. We hebben even gepraat en ik heb hem dan gevraagd hoe lang hij zou blijven. Hij zei me dat hij van plan is een huis te huren in mijn dorp. Toen hij dat zei moest ik mijn glimlach onder controle houden omdat ik blij was met zijn antwoord. Plots vroeg hij me uit. Ik aarzelde even maar ik kon geen ja zeggen. Ik heb het te druk met werken en mijn zoontje. Ik vond het zeer spijtig om ja te zeggen. Maar langs de andere kant ben ik blij dat ik geen ja heb gezegd omdat ik niet te wanhopig wil overkomen. Wanneer hij me vroeg of ik een man heb, en ik nee heb gezegd, vroeg ik hem of hij geen vrouw had. Hij is gescheiden. We hebben nog even gepraat en hierna is hij vertrokken.