Laat mijn rationele leuze nu zijn dat ik goed weet wat ik wil en wat ik niet wil. Tot daar het simpele gedeelte. Hoe moeilijk is het om iets te zien in iets of te voelen voor iemand dat niet kan zijn... Om welke reden dan ook. Het lijkt een constante te zijn in de ontmoetingen die ik heb ervaren de afgelopen 2 jaar. Ik vraag mij nog steeds en steeds opnieuw af waarom.

Degenen die dan laten verstaan wel voor mij te willen of kunnen kiezen, zijn dan weer not my cup of tea. *zucht* Het is alsof het mij via de meest moeilijke wegen lijkt te vinden, als een beproeving, waar ik tot nu toe nog niet in geslaagd ben om ze te winnen. Maar hoe dan? Mij openstellen om na te gaan of er uit die goede vibe iets kan bloeien, lijkt geen probleem. De situatie of timing daarentegen. Dat is misschien nog het meest pijnlijke. Het gevoel er niets aan te kunnen veranderen, hoe hard je ook probeert. Onmacht, teleurstelling, onzekerheid, frustratie...

Een stemmetje in mij schreeuwt: blijf er van weg, laat het los. Maar dat staat in schril contrast met mijn gevoel dat zegt: hou vast, het is iets waardevols. Tussen de slingerbeweging die rationeel speelt "ga dan voor iemand die ook voor jou kan gaan" en "laat los want het is te moeilijk of het kan niet zijn" zit een immense gevoelsmatige leegte. Een middelpunt waarnaar ik steeds lijk terug te keren tussen de slingerbewegingen in: niets voelen en alles beredeneren is veiliger. Leven is overleven...

"Trust the wait. Embrace the uncurtainty. Enjoy the beauty of becoming. When nothing is certain, anything is possible..."