Na enkele uurtjes rust. Geen verloren uren, maar wel uren ten koste van mijn tijd. Klinkt raar, maar het is zo. Allerlei huishoudelijke klusjes had ik nog kunnen doen, maar de uren waren belangrijker voor mij.
Ik sliep, keek een filmpje en las een stuk uit 'De Zahir' van Paul Coelho. Zeer boeiend.
Vertrouwen. 'Als hij zijn naaste liefheeft, zal hij zichzelf liefhebben.' Een citaat uit het boek. Gebaseerd op vertrouwen, zelfbeeld, eigen waarde. Ik merk hoe weinig vertrouwen ik in anderen kan stellen. Kijk naar de brief van mijn huisarts: dat is weer een domper op mijn 'vertrouwen in anderen'. Hoe kan ik hem vertrouwen? Hij bedoelt het vast heel goed, maar ik kan recht in mijn schoenen zeggen: ik ben niet depressief! Ik heb een slechte periode, ja dat zeker wel. Met goeie en slechte dagen. Met veel moe zijn. Met angst, onzekerheid,... Ik heb tijd nodig, geef me alstublieft gewoon tijd! Terug op vertrouwen. Ik vertrouw mijn vriend, mijn beste vriendin, mijn nichtje, mijn jongste broer. Dat zijn voor mij grote vertrouwenspersonen. Op zich al heel wat. En toch voel ik me zo 'minder'. Ik heb geen vertrouwen in mensen die me het vertrouwen beschamen, in mijn eigen lichaam zelfs. Ik denk vaak dat mijn lichaam bepaalde zaken niet aankan, dat ik niet 'gezond' ben, allergieën heb. Zoals voor fruit of iets dergelijks. En dan denk ik: je hebt het toch ooit gegeten. Ja idd, maar dan gaat er weer een stemmetje: ja maar nu ben je onder stress en dat kan het wel eens uitlokken. 'Laat je niet doen!' denk ik dan. En daar ga ik ook voorgaan! Die opdracht van mijn mental coach proberen te doen: think positive! Omdraaien die gedachten! Laten we leven! Energie!!!
Toch ook nog meer rusten denk ik dan: Niet meer elke dag zoveel doen. een voor/namiddagje werken en daarna rust!
Stomverbaasd lees ik de doorverwijzingsbrief van mijn huisarts: 'Laag BMI', daarna iets met 'stress' en 'depressie' en 'stoornis'. Ik schiet inwendig uit mijn krammen. 'Wat?!' Hoe durft hij zoiets te noteren? Waarom krijg ik die stempel op mij geplakt? Waarom?
Vandaag ben ik toevallig ook weer in een minder goede bui en ik twijfel aan mezelf... Ik voel mezelf rot momenteel... Tijd om te slapen... :(
Enerzijds de ene teleurstelling na de andere ivm de werkzoektocht. Daarstraks nog een sollicitatie gedaan. Ik kan al niet meer hopen. Inclusief die sollicitatie heb ik nog van 1 andere plaats geen antwoord gekregen. Pfff... Intussen (gisteren 7/7) antwoord gehad: het begeleiden van leerlingen gaat dus niet door. Het is nu zondag. Die andere job hoop ik deze week antwoord van te krijgen. Verder heb ik ook mijn grenzen verruimd: gesolliciteerd voor verpleegkundige OK in een naburig ziekenhuis. Zo kan ik misschien mijn dromen waarmaken? Ik had gisteren een gesprek met iemand uit de buurt. Ook een 'creatieve mind' :) Zij heeft gestudeerd als grafisch vormgever en heeft nu moeite om de touwtjes aan elkaar te binden. Ze werkt slechts 50% en doet hier en daar wat bij: om haar dromen waar te maken! Het is geweldig hoe zij erover verteld: dromen waarmaken. Je moet gaan voorwat je echt wilt gaan. Ik wil behoorlijk wat: Ik wil gepeste kinderen begeleiden, de kinderyoga eventueel ondersteunend geven, misschien wel een boek schrijven met getuigenissen of iets dergelijks,... Verder wil ik ook nog 'scrapbooking' verder doen, kaarten ontwerpen,... De persoon waarmee ik gisteren sprak over een job dat je niet volledig 'moet' liggen en tijdelijk even bij kunt doen... Dat lijkt me fijn. Daarmee mijn laatste sollicitatie. In mijn beroep als vroedvrouw wil ik graag 'zelfstandig' aan het werk: borstvoedingbegeleiding, preconceptionele zorg, acupunctuur ev. bijstuderen of iets dergelijks alternatief. Maar dat ligt nog te ver weg voor mij: te kostelijk, tijdrovend,... Als ik dus al eens 80% begin te werken ergens anders, dan kan ik misschien één van mijn andere dromen ook waarmaken: zelfstandig vroedvrouw, scrapbooking,... Maar dus eerst nog weten wat mijn dromen zijn...
Ik lig in de zetel... Vreselijk vervelende dag! Vandaag hadden we met een groep bij ons in de buurt iets georganiseerd. Met die groep doen we ook al die projecten. Ik wil niet gaan. Elke keer wordt ik geconfronteerd met de pijn die ik het afgelopen jaar heb gehad: geroddel, dan nog een 'mes in mijn rug', buitengesloten,... en ja nu hebben ze me terug nodig voor dat nieuwe project. Misbruik noem ik dat. Mijn vriend is er wel. Hij wilt dat ik kom. Voor de gezelligheid. Ik vind er niet veel gezellig aan hoewel er wel mensen zullen zitten die ik wel graag heb. Maar diegenen die me het bovenste hebben 'aangedaan' verzieken naar mijn gevoel de boel. Het zijn koptrekkers. Mensen die iedereen meetrekken. En af en toe krijg ik wel eens te horen: Hoe vervelend dat zij het wel niet vinden en ook zien wat er gaande is. Maar denk je nu dat echt iemand, maar dan ook iemand deze onnozele situatie zal doorbreken? Ja, mijn vriend heeft wel een poging gedaan. Hij heeft het vrijdag een keer gezegd tegen die koptrekkers. Ze begrepen dat ik me buitengesloten voel. Ik weet dat niemand dit gaat veranderen. Alleen ik kan mijn gevoel veranderen. En hoeveel ik ook met mijn mental coach erover heb gepraat, hoeveel mogelijke situaties hebben bekeken. Ik weet totaal niet wat te doen! Misschien met een pint op: ja dan weet ik mss wel wat te zeggen. Ik zou willen zeggen: Dat ik zo graag zou willen helpen en zo graag zou willen meedoen, maar dat er iets wringt: ik voel me buitengesloten. Ik ben gekwetst geweest en dan lijkt het mij het beste om afstand te nemen.
Ik luister een lied. Een lied dat mijn broer mee heeft geschreven. De zanger van de groep stapte naar een andere band en nam het lied mee. Ook zeer pijnlijk dus! Het is vergelijkbare pijn. De groep is nu bekend en bracht recent dit lied uit. Toch put ik er kracht uit. Hij heeft één keer enorm zijn mening eens uitgeroepen. Uitgeschreeuwd. Hij blijft sterk, ziet er toch sterk uit. Ik vind het super hoe hij dit kan. Een voorbeeld voor mij!
Donderdag was ik bij de coach. Ik vertelde haar over de verschillende doemgedachten die ik heb over mezelf (lichaam),... Al een eerste huistaak gemaakt: Gedachtegang noteren en proberen om te buigen. Goed... Verder vertelde ik haar wat de afgelopen week had gebracht... Veel pesterijverhalen kwamen bij mezelf boven. Draai het of keer het: ik trek het aan. Op één of ander manier straal ik het uit. Ik vertelde haar die verhalen (zie ook blog 25/6). We bekeken hoe ik het kon aanpakken. Mijn denken en doen als één laten worden... Mja... vandaag bleek dat het in de praktijk niet zo gemakkelijk is: Ik kreeg weer een vervelende situatie voorgeschoteld. Eentje waarvan je zoiets hebt: tegen die persoon kan ik niet voluit mijn mening zeggen, want heb er schrik voor. Kort: het gaat over een project waarbij ik naar mijn gevoel (en ook die van mijn vriend) niet echt betrokken wordt, maar als het erop aankomt dan hebben ze me nodig. Vandaag krijg ik dus de vraag: en, wil je niet dit doen voor het project? En dan denk ik: :s Ja, wat moet ik nu ?! De ene keer hebben ze me nodig en de andere keer ben ik net 'iets dat in de weg staat'. Ik durfde het niet te zeggen. Ik heb gezegd: 'Ja, we zien wel.' Mmm... Ik voelde in mij dat het niet oké was. Ik kreeg een soort 'black-out', wist niet wat te zeggen. Achteraf bekeek ik de situatie opnieuw bij mezelf. Goed dat ik het al zie dat het niet oké is, nu nog uitvoeren.
Een nog zeer fijne tip die ik gisteren van de shiatsutherapeute meekreeg: Probeer 5 zaken aan mensen te geven, gewoon iets kleins simpels. Je krijgt er zeker iets voor terug! Mijn moeder heb ik een mooi aantal bloemetjes gegeven. Ik heb haar kunnen vergeven... Ik voel het. Een propere lei. Een nieuwe start 2.0 kan je zeggen. Ik voel hierdoor ook dat ik open kan zijn tegenover haar. Ook op mindere fijne momenten. Verder wil ik mensen dingen geven die ik liefheb. Zoals mijn vriend, grootouders, broers,... Ik zie verder wel... Ik moet het juiste tegenkomen ;)
Ze gaf me ook nog een tip: als de pestverhalen bovenkomen, probeer je ogen te sluiten en de situatie te 'regisseren'. En neem positief afscheid ervan. Misschien start je dan met een propere lei.
Ik ga nog wat lezen. En hopelijk zo slapen. Ik ben enorm moe (laatste dagen zeer onregelmatige dagen) en voel me slapjes. (En ja: ik denk al anders! Dit is een signaal van mijn lichaam! Tijd voor rust)
Zoals steeds ben ik nog moe (ik slaap 12u/dag), lichamelijke klachten (zoals vandaag branden in de keel bij het slikken) en maak ik me veel zorgen over vanalles en nog wat. Nu, ik heb ook positieve dagen en leuke momenten. Zoals gisteren: kruidentuintje geïnstalleerd, scrapbooking, genieten van verhalen lezen...
Mijn grootste twijfel die me onderuit haalt is mijn werksituatie. Wanneer ik erover praat met collega's, word ik al misselijk. Ik moet van werk veranderen... Voor mezelf... En ik voel de druk: ik heb niet heel veel tijd om nieuw werk te zoeken (hoewel mijn huisarts me wel tijd geeft). Toch wil ik me de tijd gunnen en niet zomaar de eerste beste job nemen. Ook mijn ambities rijken nog zo ver!! Als vroedvrouw moet ik mijn keuze maken welke richting ik verder uitwil. In het Belgische systeem kan ik niet geraken waar ik wil geraken. Ook mijn shiatsutherapeut zegt dat het ideaal zijn om gepeste kinderen te begeleiden. Maar hoe begin ik er aan... Ik zit op een keerpunt, een groot kruispunt beter gezegd, maar weet niet welke richting ik uitmoet.
Terjuist was ik in de winkel waar men kraslootjes uitdeelt (al maanden) om een grote prijs te winnen. Telkens trek ik een :( smiley. En dan denk ik: mijn geluk komt nog wel... Op een andere moment! Laat dat moment maar komen!
Om de tijd gezellig te verdrijven, startte ik opnieuw met scrapbooking. Voor diegenen die het niet kennen: foto's worden verwerkt op een heel toffe manier. Ik kwam foto's tegen van 2 jaar geleden. Ik kon me meteen de gehele periode errond opnieuw inbeelden. Fijne, maar ook verschrikkelijke periodes af en toe: ik werd opnieuw gepest op mijn stageplaats... door jawel: de mensen daar zelf!!! Er zat wel eentje bij van de pestkoppen van vroeger en heb haar tijdens die mijn stage een keer 'betrapt' met geroddel over mij! Ik word meteen mee in het gevoel gesleurd, maar ook omdat nu net zij mij de loef opnieuw afsteekt.
Verder opnieuw heel moe vandaag. Ook zenuwpijn (zoals ik het noem) aan mijn linkerwijsvinger en verschillende delen van mijn linker lichaamszijde.
Ik ga met mijn 'zomerboek' het positieve van elke dag eruit halen. Dat gaat me helpen om er niet mee in te gaan... het negatieve (de pijn. Om bij mijn eigen waarden te komen en te blijven, afleiding te creëren,...
Dat liedje kwam in me op als ik dacht over het schrijven van dit blognieuwtje.
Ik heb zorgen. Vaak zorgen. Laten we zeggen: angst. Ik stap in de douche, zie verschillende dikke muggenbeten op mijn rug en been. Nadien jeukt men gehemelte ook nog, moet ik niezen en kriebelt mijn neus en ogen. Ik heb hooikoorts, dat weet ik. Dan begint er een stemmetje in mijn hoofd... 'Kan dit niet erger worden?' 'Zometeen ga je naar een anafylactische shock!' etc.,... Een kwartier verder... Meer zelfs. Niets... Oké, dat is positief. Toch weer dat stemmetje. Ik concentreer me op mijn ademhaling. Buikademhaling: 5 in, 5 uit. Blijft nog moeilijk.
Denk maar aan de fijne dingen... Zoals gisteren nog een gezellig avondje met mijn schoonzusje. Kon ik dat op mezelf ook maar creëren...
Na de sessie bij de acupuncturist heb ik enorm goed geslapen afgelopen nacht. Ik geraakte amper wakker: zo moe. Vandaag in de tuin gewerkt met mijn vriend. Wild schuppen zand, steentjes,... Ik ben enorm moe!
Ik voelde me zelfs slap in benen, armen en hoofd. Vreemd om het zo te zeggen, maar het is zo. Het lijkt op een enorme suikerdip. Het lijkt alsof je spieren opspannen maar niet kunnen en dat geeft een vervelend gevoel, niet pijnlijk, maar echt vervelend. Alsof je niets meer kan. Ik ben nu even gaan liggen, lig al een half uurtje. Hoe meer ik me ontspan, hoe beter ik me voel, wel nog steeds heel moe. Maar de spanning glijdt eraf en maakt plaats voor 'moe' gevoel in de spieren, niet meer slap, maar moe. Ik kan wel slapen! En heb enorm zin in een douche! Heerlijk warm... Want ik heb ook koud.
Het voordeel is wel: De tuin is zo goed als af! Gras nog inzaaien en hier en daar nog wat plantjes. Maar de basis is gevormd.
Om nog even terug te komen op de acupuncturist: Hij beveelt me Arnica aan. Een homeopathisch middel dat mijn inwendige trauma's verzacht. 3 dosissen te nemen gespreid over 3 weken. Ik moet het nog gaan halen.
Weer fijne inzichten gekregen m.b.v. machtsdriehoek. (zie ook bijlage)
Zo zie ik dat vroeger vaak naar 'almacht' toe ging: de situatie vermijden,... In situaties thuis gebruikte ik dit aangezien ik moeilijk mijn eigen kwetsbaarheid (onmacht) kon laten zien.
Toch ben ik nu een stap vooruit gegaan: afgelopen weekend (zie ook blog 17/6) had ik het moeilijk. Uit onmacht belde ik mijn vriend of hij naar huis wou komen. 'Ja, maar', zei hij, 'er zijn juist nog enkele vrienden aangekomen voor er ene te drinken.' Daarop barste ik in tranen en zei ik zeer duidelijk om naar huis te komen: ik had iemand nodig! Hij kwam naar huis en ondersteunde, troostte mij. Zo zie je hoe sterk onze relatie is. Je leert hier enorm veel uit. Dat is al een enorme stap voor mezelf tegelijkertijd ook! Ik mag me kwetsbaar tonen, mijn onmacht tonen! Ik kon hem ook heel goed verwoorden wat ik voelde: ik zat er weer alleen voor, het maakte me machteloos en bang.
Als je dan verder in de driehoek gaat: 'Machtsstrijd' is nog een moeilijk punt voor mezelf. Bij mensen die dwingend over komen of overheersend overkomen, wordt ik voorzichtig en wordt ik 'klein'. Terwijl ik ook het recht heb om mijn mening duidelijk te stellen. Belangrijk: bij mezelf blijven! Dat is nog een kunst...
