Mijn naam is Arn Chorn-Pond dit is mijn verhaal tijdens de overname van de Khmer Rouge
06-03-2016
Oorlog
De Vietnamezen zijn ons land binnengedrongen. We moeten allemaal gaan vechten om ons land te beschermen. Vandaag kregen alle jongens een geweer in de handen geduwd en marcheerden we naar het noorden toe. Daar waren de Vietnamezen gesignaleerd.
We moesten gaan vechten maar er werd ons niet uitgelegd hoe de geweren werken, sommige kinderen waren maar net zo groot als hun geweer. Onze groep bestond uit zo een 20-tal kinderen. Toen we bij de Vietnamezen gekomen waren moesten wij voorop kruipen om te kijken waar ze waren. Eén iemand stond plots recht en het vuren werd geopend, het was een slachting. Van de 20 kinderen bleven er nog maar 6 over, waaronder ik. Later hoorde ik twee leiders tegen elkaar zeggen dat ze vaken de kleine vissen gingen sturen om grote te vangen.
We werden gebruikt als aas. In onze groep zat ook een meisje, een kleine, die een zak met rijst meedroeg voor ons. Toen we door de jungle stapten is ze op een landmijn gaan staan... Haar been was verdwenen. Wanneer zal dit alles eindelijk stoppen?
Het is nu al een tijdje dat ik de khim bespeel in de band. Ik ben er ondertussen redelijk goed in geworden en andere kinderen in het kamp kennen me allemaal, zelf sommige leiders weten wie ik ben. Best wel fijn om een beetje 'macht' te krijgen. Ze weten dat ik belangrijk ben omdat ik de nieuwe liedjes ken en er zijn geen andere muziekleraren meer dus ze kunnen me niet zomaar doden.
Gisteren ben ik uit mijn hut geslopen om vruchten van de tamarindeboom te gaan eten (wat verboden is, asociaal gedrag is strafbaar).
Toen ik terug naar mijn hut keerde zag een bewaker me en hij vroeg me of ik de khimspeler was. Daarna zei hij gewoon ga terug gaan slapen, de muziek heeft mijn leven gered. De andere bandleden en ik hebben veel geluk om te mogen spelen, daardoor hoeven we veel minder te werken maar toch... Vandaag vroeg een van de leiders me om mee te komen, de andere bandleden dachten dat ik ging sterven.
Dat was niet het geval... Ik moest toekijken hoe een aantal gevangenen de schedel werden ingeslagen en vervolgens moest ik ze in een greppel duwen zelfs al waren sommigen niet volledig dood. Je hebt geen keus behalve gerhoorzamen, anders beland je zelf in de greppel.
Het is nu al een tijdje geleden dat ik nog iets heb gepost. Ik had het te druk met oefenen op de khim (een tokkelinstrument).
Een maand geleden werd er gevraagd wie muziek kon spelen, hoewel ik dat niet kon gaf ik me toch op. Samen met wat anderen moesten we liedjes leren over de 'rode revolutie' over de Rode Khmer en de rijstoogst. Alle oude liedjes werden verboden, in 'het nieuwe Cambodja'.
Onze leraar was een oude man, hij leerde me alles over de khim en hoe ik er op moest spelen. "Je moet de snaren tikken heel zachtjes, als de vleugels van een colibri." We kregen een maand de tijd om alle liedjes te leren om die daarna te spelen op een feest met allemaal leiders van de Rode Khmer. De dag daarna zagen we onze muziekleraar nooit meer terug. Hij had me verteld dat ze hem gingen doden nu dat zijn taak volbracht was, het aanleren van de nieuwe liedjes aan ons. Daarvoor hadden ze al alle andere hoogopgeleiden vermoord. De rijke mensen, de dokters, leraren,... worden beschouwd als minderwaardig. De echte belangrijke mensen zijn de boeren, die krijgen ook iets meer eten maar nog steeds veel te weinig. Nu ik in het bandje zit krijgen we soms ook iets meer omdat we fit moeten zijn als we spelen.
Vandaag hebben ze iedereen gesplitst: kinderen in groepen op leeftijd, mannen, vrouwen. Mijn tante, mijn broertje en mijn zussen ben ik kwijt, ik sta er nu helemaal alleen voor. Ze laten ons zwaar werk doen dag in dag uit, werken in de blakende zon op de rijstvelden.
Klagen mag niet want anders vermoorden ze je. Maar niet waar iedereen bij is, ze zeggen dat ze je zullen meenemen om even uit te rusten maar in werkelijkheid kom je nooit meer terug. Ze blijven steeds listen verzinnen maar we kunnen er niets tegen doen, ze kunnen ons zo ook vermoorden. De ondervoeding begint zijn tol te eisen, steeds meer kinderen krijgen gezwollen buiken en zijn vel over been. Sommige kinderen vallen letterlijk dood tijdens het werken. Je moet steeds doorgaan. Het is een voortdurend gevecht om te overleven, een gevecht die ik ook aanga omdat ik mijn familie wil terugzien.
Vandaag zijn de Khmer Rouge (de Rode Khmer) onze stad binnengevallen.
Ze vroegen eerst naar de regeringssoldaten en namen ze mee naar het vliegveld om de prins op te wachten.
Daarna vertelden ze dat de Amerikanen ons gingen bombarderen, we moesten al ons gerief meepakken en allemaal vertrokken we uit de stad. Onderweg sneuvelden mensen uitgehongerd en uitgedroogt omdat we niet mochten stoppen. Na een tijdje wen je er aan hoe vreemd het ook mag klinken. Onderweg vertelde een vriend van me hoe ze zijn vader hebben vermoord samen met alle andere regeringssoldaten.
Uiteindelijk kwamen we aan op een kamp, een rijstplantage. Al onze kleren moesten we afgeven en we kregen allemaal een zwart hemd en een zwarte broek, de 'zwarte pyjama'. Eten krijgen we amper en al onze bezittingen hebben ze afgenomen. Ik heb zo een honger...