Op 25 december 2011 gestart met bloggen, op 1 januari 2012 gestart met de eerste opdracht en vandaag, 372 dagen, 52 opdrachten en 13 740 clicks later, neem ik afscheid.  Ik heb een heel bijzonder jaar mee gemaakt, waar ik meer uit de comfort zone vertoefde dan er in.  Met één doel voor ogen: ik ging de schatkist van geluk testen.  'Maakt dat doosje nu echt iemand gelukkig?' dat is wat ik een jaar geleden wilde weten. En het antwoord is simpel: Neen!  Het doosje en de opdrachten op zich maken niemand gelukkig!  Ik kreeg pas nog de reactie: 'Ik heb het kado gegeven aan mijn man en hij heeft het zelfs niet open gedaan!' Bovendien ken ik tientallen mensen die mijn voorbeeld hebben gevolgd en vol enthousiasme zijn gestart, om daarna geen tijd of zin meer te hebben waardoor het doosje op de  achtergrond verdween. Ze hebben het geprobeerd met als conclusie dat het niet werkte zoals ze dachten.

Het is net de manier waarop je het doosje hanteert en de opdrachten ter harte neemt wat het verschil maakt.  Iemand moet er zelf voor open staan en ervoor kiezen om dingen anders aan te pakken.  Ik zag het als een uitdaging en avontuur om oude overtuigingen en gewoontes overboord te gooien en compleet nieuwe wegen in te slaan. Nieuwsgierig als een klein kind trok ik wekelijks een kaartje.  Naarmate de opdrachten vorderden is mijn enthousiasme alleen maar vergroot.  Elk kaartje bracht wel iets bijzonder te weeg. Bovendien ben ik ook van't principe, waar ik aan begin dat maak ik af.  Niets is zo frustrerend als half afgewerkte taken.  Nooit eerder zag ik dit als kwaliteiten, het waren gewoon dingen die eigen zijn aan mij.  Ik ben vandaag ook zo blij dat ik een jaar geleden besloot te bloggen over de opdrachten. Als kind schreef ik elke avond gedichtjes in bed.  Het kwam uit mezelf en ik had het nodig om de dingen van elke dag een plaats te geven.  Door het bloggen heb ik de schrijf microbe weer helemaal te pakken.  Ik was vergeten hoe graag ik speel met woorden om een match te zoeken tussen gevoel en papier.  

Vandaag echter kan ik concluderen dat het net die eigenschappen zijn die ervoor gezorgd hebben dat ik mij een pak gelukkiger voel dan een jaar geleden.  Niet door externe dingen aan mijn leven toe te voegen.  Maar wel door interne kwaliteiten bloot te leggen.  Ik heb het kind in mezelf gevoed, schudde maskers af en ben geworden wie ik altijd al was.  En weet je wat zo mooi is, een inzicht dat je door ervaring hebt opgedaan, raak je nooit meer kwijt!  Ik weet dat al deze inzichten mij op alle gebied nog verder zullen versterken.  En wat het schrijven betreft, op 1 januari 2013 start ik met het volgende avontuur!   Ik wens jullie allen veel geluk toe in 2013! Namasté XXX

Door bewust met deze opdracht bezig te zijn besef ik hoe houding en gemoed hand in hand gaan.  Voel ik me goed loop ik rechtop, schouders naar achteren en kin omhoog.  Dan ben ik de 'Happy Mie' die door iedereen gezien mag worden.  Voel ik me wat slechter of ben ik moe, dan is mijn houding meer ingetogen en zal ik minder oogcontact creëren.  Dan zegt mijn lijf waarschijnlijk op een subtiele manier: 'laat me met rust'.  Net door op dat moment bewust te worden van mijn houding en deze te veranderen ga ik me al anders voelen.  Want ik kies er tenslotte voor om m'n hoofd en schouders letterlijk te laten hangen!  Trouwens, ik moet toegeven dat mensen met een mooie houding steeds m'n aandacht trekken.  

Tijdens de Roparun 4 jaar geleden leerde ik Ivan kennen. Een man van bijna zestig waarmee ik een speciale band had, het klikte meteen.  Ik noemde hem mijn 'Roparun-papa'.  Net door zijn mooie, kaarsrechte houding en prachtige loop stijl trok hij m'n aandacht. Mede dankzij de Schatkist zocht ik opnieuw contact met hem.  Hij nodigde ons uit voor een weekendje bij z'n thuis aan zee, waar we net van terug zijn.  Het was heerlijk om weer samen te zijn en de kinderen te zien lopen door de duinen met z'n hond Laïka.  Nooit eerder waren Tim en Anouk zo enthousiast om te gaan wandelen en rennen...Ivan's huski veroverde het hart van ons allen. Voor't eerst dachten mijn man en ik effectief na over het aanschaffen van een hond.  Iets waar ons Anouk al jaren van droomt...En die 'Roparun-papa' kreeg meteen de naam 'Roparun-opa'  opgespeld van de kinderen!! We'll meet again.

Bovendien pikten we nog even de musical 'Annie' mee op weg naar de zee.  Ongelooflijk hoe zo kinderen zich perfect kunnen inleven in de rol van weeskinderen, met honderden toeschouwers als publiek.  Nooit eerder keek ik op deze manier naar een musical, want nooit eerder maakte ik deel uit van een musical-school.  Als zo'n jonge kinderen al die teksten en danspasjes kunnen onthouden, waar maak ik me dan druk over.  Natuurlijk ga ik dat ook kunnen!  Dreams will come true, if you believe! 

Opdracht 52 deel 1.  Merk 10 overeenkomsten op bij iemand waarvan je erg verschilt.  'Onmogelijk!', dacht ik. Tot ik even moeite deed om die persoon anders te bekijken.   Samen zijn we: energiek - volhardend - perfectionistisch - gedreven - oprecht - bezorgd - sportief - zorgzaam - ordelijk - gedisciplineerd. Kortom, it's all about perception!  Je krijgt wat je geeft en je ziet datgene waar je aandacht een geeft.

                     

Welgeteld 1 jaar geleden, op 25 december, opende ik het Schatkistje en nam ik het besluit dit ook van A tot Z vol te houden.  Kwestie van 'dat' eens uit te testen, want wie wil er nu niet gelukkiger worden. Ik heb dan ook meteen deze blog in de wereld gegooid en de auteur 'Leo Bormans' ingelicht via mail.  Kwestie van mijn eigen stok achter de deur te creëren. Vandaag, één jaar later, kan ik het met zekerheid beamen: De Schatkist vol geluk werkt! 

Ik heb geleerd om dingen die goed voelen vast te pakken en te doen.  Ik krijg nog een kick als ik terug denk aan mijn keynote speech voor een zaal van 150 man.  Na 2 minuten voelde ik me als een vis in het water op dat podium en de 20 minuten vlogen voorbij.  Mijn laatste woorden waren eruit, het applaus kwam en ik dacht...ik wil nog, meer, meer, meer! Het heerlijke gevoel tijdens en de reacties achteraf hebben me een enorme boost in zelfvertrouwen gegeven.  Spreken voor publiek is ondertussen een deel van mijn job geworden.  

Wie me een jaar geleden zou gezegd hebben dat ik musical ging doen had ik compleet gek verklaard!  Door de Schatkist heb ik oude overtuigingen overboord gegooid en ben ik mijn hart gevolgd.  Ik heb ontdekt dat ik ontzettend kan genieten van zingen, dansen én acteren!  Ook al sta ik wekelijks tussen een hoop middelbare scholieren en voer ik een gevecht met Mr. Angst, ook al ben ik nog niet helemaal overtuigd talent te hebben, ook al heb ik zoveel te doen en weinig tijd...I don't care! Ik amuseer me rot, kom vol energie thuis en heb het gevoel dromen te verwezenlijken.  Waar het spreken voor een volle zaal out of my Comfort Zone was is musical toch wel recht in the Panic Zone.  Gelukkig weet ik dat het laatste het eerste zal versterken. 

Ik heb oog voor talent gekregen en ga er naar op zoek, bij iedereen.  Mijn zoon's ogen schitteren weer en hij voelt zich helemaal thuis in z'n nieuwe school.  De overgang van het traditionele naar het Freinet onderwijs werd in een wip gemaakt. Als ouders negeerden we de 'wat...als' en namen we de beslissing op goed gevoel en vertrouwen. Het was de beste zet ooit, dat voelen we elke dag! Ook bij anderen voel ik zeer snel aan of iemand doet wat die 'moet' doen of doet wat die 'wil' doen.  Veiligheid en zekerheid primeren maar al te vaak op authenticiteit en integriteit. 

Ik ga anders om met mensen rondom mij.  Waar ik me vroeger zou opjagen in bepaalde gedragingen of uitspraken ga ik nu op zoek naar de betekenis of boodschap achter de woorden. En dat doe ik ook bij mezelf.  'Waarom ben ik nu zo bot, heb ik weinig geduld of doe ik alsof alles OK is?' Ik ben ook niet meer bang om compleet mezelf te zijn, in eender welke situatie.  Geen maskers meer, wat een bevrijding! Wanneer mensen me inspireren met hun verhaal, hoe eenvoudig ook, zal ik het hen zeggen.  Met woorden, een gebaar of een dikke knuffel.

Ik krijg steeds vaker de opmerking dat ik zo veranderd ben, in positieve zin. De sportkleren die ik droeg als kinesiste hebben plaats gemaakt voor de meer zakelijke outfits van een coach. Mijn job is mee geëvolueerd met mezelf. Ondernemers zijn m'n doelpubliek en hun gelukkig maken is m'n missie.  Want als zij goed in hun vel zitten, dan zal hun onderneming er  wel bij varen! Ik sport, verslind boeken, zoek contacten met mensen die me energie geven, maak tijd voor prioriteiten en geniet van elke dag.  

Hoe gek het ook mag klinken, ik sta zelf verstomd van hoe ik sommige dingen heb aangepakt. Soms lijkt het wel alsof er andere krachten aan't werk zijn.  'Mijn God, hoe heb ik dat toen gedurfd?!' is een zin die ik al meermaals heb geuit.  Alsof ik gedreven word door iets grootser dan mezelf.  Bovendien zet ik stappen waarvan ik voel dat ze op termijn wat gaan opleveren, maar wat exact, I don't know?! Zo komt Misses Kay wekelijks een uurtje Engels praten, want ik zal speeches gaan geven in't Engels. What, where, how...I don't know but the why is big enough! Het feit dat ik een jaar wekelijks heb zitten bloggen, vaak midden in de nacht.  Waar heb ik de goesting en tijd gehaald...I don't know but the why was big enough! Bovendien weet ik nu helemaal het onderwerp van het boek dat ik ga schrijven!  Iets wat al zo lang door mijn hoofd (en blog) speelt! Op 1 januari 2013 zal ik wekelijks een aantal pagina's schrijven en creëer ik meteen een substituut voor deze blog.  Want ja, ik geef het toe, ik heb een schrijf verslaving!

Graag rond ik af met mezelf in de bloemetjes te zetten.  Ja echt, ik ben zo trots op mezelf dat ik een jaar lang alle opdrachten heb volbracht!! Hoewel ik nog zal bloggen over het allerlaatste kaartje nr. 52, ben ik nu al uitermate fier op mijn daadkracht en doorzettingsvermogen. En last but not least, zonder mijn man en kinderen was dit alles nooit waar geweest.  Menslief, hoe puur kan liefde zijn! 

Lang geleden schreef ik voor beide kinderen een gedichtje over hun opa, die ze nooit hebben gekend.  Ook maakte ik samen met hen een schilderij over het gedicht.  Hier nogmaals het gedicht, alsook de schilderijen, die ik toen beloofd had te posten...  Voor Tim is opa de maan, met heel veel lieve engeltjes die fonkelen als sterren.  De gekleurde bolletjes die hij met zijn duim maakte is confetti, want in de hemel is het elke dag feest! Voor Anouk is opa een hele grote engel, in mooie kleuren, met sterke vleugels.  De hele hemel is vol mooie, warme kleuren en iedereen is er altijd lief!

 

Opdracht 2, zoek contact met een oude kennis en haal de herinneringen terug op.

Omdat de ontmoeting met Ilse in de Oude Gevangenis van Hasselt zo krachtig en leuk was heb ik ineens contact gezocht met enkele andere oude kennissen.  Zo ontmoet ik namiddag Kristel, met wie ik vele zondagen in de jeugdbeweging door bracht.  Ook zij maakte (net zoals Ilse) deel uit van de monitoren op het tennis kamp.  

Bovendien hebben we met ons gezinnetje een weekend gepland aan zee, in Adinkerke, vlakbij Plopsaland De Panne .  Daar woont mijn zogenaamde 'Roparun-papa'.  Ivan maakte in 2008, net als ik, deel uit van team 239, Lotgenoten Vlaanderen.  Samen liepen we van Parijs naar de Coolsingel in Rotterdam, ten voordele van Kom op tegen Kanker.  Tussen ons ontstond meteen een speciale band.  Na jaren niet gesproken te hebben zocht ik terug contact met hem op via email.  Het zal een zeer bijzonder weerzien worden, dat staat vast.  We verblijven met ons vieren 2 nachtjes bij hem thuis, waar de kinderen kunnen spelen met kat én hond.  Hopelijk niet als kat en hond...

Ook Mario zal ik na jaren terug zien.  Toevallig kwam hij pizza bestellen bij één van m'n cliënten en sprak zij over de groepscoaching die ze bij Back to Basics volgde.  Ze liet m'n naam vallen en zo ontdekte zij dat Mario en ik buddies waren op't sportkot.  Tijdens ons eerste kandidatuur LO in Leuven hebben we vele leuke momenten beleefd. Met hem ga ik trachten pizza te eten bij m'n cliënt uit Beringen, want zij bracht ons weer samen.  

Ongelooflijk wat zo een eenvoudige opdracht teweeg kan brengen, een hele kettingreactie aan ontmoetingen!

Opdracht 23 luidde als volgt : 'Breng buren of vrienden bij mekaar, organiseer iets'. De barbeque die ik in gedachten had met de buren heeft nog steeds niet plaats gevonden.  Doch uitstel zal in dit geval geen afstel zijn.  Zodra de zon weer van de partij is halen wij de buren erbij!  

Ondertussen heb ik de smaak van 'organiseren' te pakken en verzamelde ik de email adressen van al mijn neven en nichten.  Sommige van hen zag ik al jaren niet meer.  In februari, na de vele Nieuwjaar recepties, zitten we met z'n allen rond de tafel, kinderen inclusief! Zij weten het nog niet maar de uitnodigingen zijn in de maak! 

Bovendien kreeg ik op mijn verjaardag (via email) een origineel kadootje. Lees even mee:

                                                   

Voor een andere opdracht hebben we het volgende zinnetje net boven de keukentafel geplakt: 'Tijdens het eten moeten we niks van de job weten'.  Met de 4 handtekeningen van alle gezinsleden.  Wanneer ik ook maar één woord uit spreek dat te maken heeft met 'Back to Basics', krijg ik een onverbiddelijke duw van de dochter die naast me zit.  Meteen daarop wijst de zoon naar de tekst en roept hij: 'Ooohhh mama, dat mag niet!'  Ik moet toegeven dat het eet moment een echte quality moment is geworden.  Waarin de kinderen ronduit vertellen en wij vooral luisteren.  Love it!