De jaarlijkse overstromingen van de Nijl zorgden voor vruchtbare grond waarop landbouw mogelijk was en één van 's werelds grootste oude beschavingen kon floreren. Het eerste verenigde koninkrijk werd gesticht rond 3200 v.Chr. door koning Menes. Verschillende dynastieën regeerden over Egypte voor de daaropvolgende drie millennia. De laatste 'Egyptische' dynastie, de dertigste dynastie, werd in 341 v.Chr. door de PerzischeAchaemeniden verslagen. Later werd Egypte door diverse buitenlandse (Griekse, Romeinse, Byzantijnse en Turkse) dynastieën geregeerd.
Het waren de islamitischeArabieren die in de zevende eeuw de islam en het Arabisch in het land introduceerden. Het land viel in eerste instantie onder het Arabische Rijk geregeerd door de Kalief, maar werd eerst min of meer zelfstandig en later overheerst door de Fatimiden, die een tegen-kalifaat stichtten. Na de kruistochten, waarbij de christelijke ridders nooit echt voet aan de grond kregen in Egypte, was het de Turkse slavenklasse van Mamelukken die een dynastie stichtten in Egypte. In 1517 veroverde het Osmaanse Rijk Egypte en vanaf toen regeerden de Mamelukken in naam van de Osmanen.
In 1798 werd het land voor een periode van negen maanden bezet door Franse expeditietroepen onder leiding van generaal Napoleon Bonaparte. Nadat de Britten onder leiding van admiraal Horatio Nelson een kustblokkade instelden, ontvluchtte Napoleon het land met achterlating van zijn leger.
In de negentiende eeuw werd Egypte een belangrijk land voor de Europese kolonialisten. Met name de aanleg (gefinancierd met Brits en Frans kapitaal) van het Suezkanaal maakte het land strategisch zeer belangrijk. De Britten waren zeer royaal met het verstrekken van leningen en spoedig zat Egypte zo diep in de schulden, dat het compleet afhankelijk was van de Britten. In 1882 namen de Britten Egypte over, maar de khedive (onderkoning) zwoer officieel zijn trouw aan de Osmaanse sultan.
In de Eerste Wereldoorlog werd Egypte een Brits protectoraat. In 1922 werd het land gedeeltelijk onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk en werd in naam geëxperimenteerd met democratie, maar achter de schermen hielden de Britten het land stevig in hun greep.
In 1952 werd een staatsgreep gepleegd waarbij koning Farouk I werd afgezet en generaal Mohammed Naguib als president benoemd werd. In 1954 werd Gamal Abdel Nasser, de werkelijke architect van de revolutie, president. Zijn politiek van het nasserisme, een combinatie van Arabisch nationalisme en socialisme, was bijzonder populair in het land en de verdere Arabische regio.
Door Nassers nationalisatie van het Suezkanaal werd de woede van het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk gewekt. Deze landen vormden met Israël een complot, wat leidde tot de Suezcrisis van 1956.
In de Zesdaagse Oorlog (juni 1967) werd de Sinaï door Israël bezet, maar erger was nog dat de samenwerkende legers van Syrië, Jordanië en Egypte zo snel en eenvoudig door de Israëliërs verslagen werden; president Nasser trad daarop af.
Tijdens de Jom Kippoeroorlog in oktober 1973 namen Syrië en Egypte wraak, maar ook dat mislukte. In 1978 werden tussen Egypte en Israël de Camp David-akkoorden getekend, wat tot betere onderlinge betrekkingen leidde.
De toenmalige vicepresident Hosni Moebarak regeert het land sindsdien praktisch als dictator. Op 7 september2005 vonden de eerste verkiezingen plaats waar meerdere door Moebarak uitverkoren kandidaten aan mee mochten doen. Moebarak won met 88% van de stemmen. Voor november 2005 staan parlementsverkiezingen gepland.
