Ik ben een alleenstaande mama van 31 jaar met 2 enthousiaste kids (co-ouderschap) en ben ondertussen al twee jaar single.
Eens alles zo goed als mogelijk terug op zijn plaats valt, later meer over de andere stapjes, sta ik eindelijk terug open voor een nieuwe liefde.
Tot voor kort ben ik mijn partners altijd in het dagelijkse leven tegengekomen. Maar blijkbaar is dat niet meer zo in je 30-er jaren en moet je je inschrijven op verschillende soorten datingsites, naar single feestjes gaan en vooral Tinder installeren op je smartphone.
Nee daar doe ik niet aan mee, zo hopeloos ben ik nu ook weer niet op zoek. Of toch? Neenee, er loopt waarschijnlijk iemand in mijn dorp rond die ik gewoon nog niet ben tegengekomen. Ik moet naar de bakker en de beenhouwer en ik kleed me mooi op, beetje make-up hier en daar en hup klaar om iemand te zoeken die hetzelfde brood wil dan ik of misschien is het wel een leuke bakker? (Alhoewel zo vroeg opstaan bah

)
Veel hoop en weinig resultaat, want de bakker was een bakkerin en de enige andere klanten waren mijn buurvrouw en een jongen van 18 die volop stond te puberen. En een toy-boy is nu ook niet meteen waar ik naar op zoek ben. Ok op naar de beenhouwer!!! Nieuwe poging!
Jaja ik heb geluk, er staan 2 mannen achter de bedieningstoog waarvan 1 er echt wel goed uitziet. Komaan mooiste lach naar boven halen en eens diep in zijn ogen kijken. En ik heb geluk, hij lacht terug en ik merk dat hij best wel gecharmeerd is. (Zie je wel dat dit niet moeilijk kon zijn, eerste poging en ik heb al prijs

)
We knopen een oppervlakkig gesprekje aan en blijkt dat hij toch wel leuke humor heeft, ik zie het al helemaal in orde komen. Tot ik de twee man achter de bedieningstoon hoor vragen aan 'mijn nieuw lief': 'Zeg op hoeveel maand sliep ulle Lora eigenlijk door, want die van ons das nog om de 3 uur dat die wakker wordt'
En aan de hand van hun verdere gesprek kan ik inderdaad afleiden dat deze man papa en partner is in een heel leuk gezinnetje waar alles vlotjes verloopt en iedereen roze en blauwe kleedjes heeft, een peperkoekenhuisje waar alles eetbaar is en huwelijk zo mooi als in een sprookje!!
Ok misschien niet bij de lokale bakker of beenhouwer dan, maar hier 's avonds iets gaan drinken ofzo, daar moet toch wat potentieel zitten?
Ik bel een vriendin op met de mededeling dat we op zoek gaan naar een man voor mij, zij superenthousiast, ik superzenuwachtig want wie weet kom ik vanavond wel de man van mijn leven tegen. Ik heis mezelf in een kleedje, botjes aan, toch maar wat extra make- up, en hup samen op zoek!
We positioneren ons strategisch en kunnen vanaf ons tafeltje iedereen zien binnenkomen. Wohooww straks kan ik nog niet kiezen!
Elke man die binnenkomt wordt grondig gekeurd en onder de loep genomen. Heeft hij een trouwring? Heeft hij haar? (ik val niet zo op kale mannen

) Is hij niet te klein, te groot, te dik, te dun, te zelfzeker, te verlegen, te rood, te groen, te OMG IK BEN EEN MOEILIJKE!!!!!!
Na 4 kriekskes en 45 passerende mannen heb ik het wel gehad, ik vind nooit geen man meer. In het buitenwandelen stopt het evenbeeld van Jezus Christus mij een verfrommeld papiertje in mijn hand (lekker klam van zijn zweethanden) met zijn nummer en dat van zijn vader er op.
Ik mag dan misschien wanhopig zijn, maar zo erg is het nog niet met mij gesteld. Met alle respect voor iedereen natuurlijk, maar dit is absoluut niet aan mij besteed.
Volgend feestje zal ik misschien is naar toe gaan, daar zal ik wel iets vinden naar mijn smaak. En ondertussen hou ik mijn ogen open voor mogelijke kandidaten, op het werk, in de mac do, jaja zelf in de file