Alles wat ik doe blijft het mij achtervolgen. Ik kan nergens anders meer aan denken en dat is heel rot. Mijn oma was 25 maart jarig en wij gingen gezellig uit eten. Het was echt super leuk, maar ik kon nergens anders aan denken. mijn broertje was dit weekend thuis, wat ook super leuk was, maar ik kon nergens anders aan denken. eerste paasdag hadden wij een super lekkere brunch in een restaurant, maar ik kon nergens anders aan denken.
Denken aan wat mijn 'beste vriendin' mij had aan gedaan. Ik snap nog steeds niet hoe je zo iets kan doen en dan het verzwijgen en keihard over liegen tegen mij. Ik snap sowieso niet hoe je er ook bij komt om met hem dan seks te gaan hebben, zonder om aan mij te denken hoe ik mij zou gaan voelen. Ik snap niet hoe je het niet eerst met mij er over kon hebben voordat je het gewoon zo maar doet. Ik snap er zoveel niet van en ik zie er zo tegen op om morgen (dinsdag) naar school te moeten gaan.
Mijn woede is wel al minder dan dat het 2 dagen terug nog was. Alleen ik ben wel weer vet verdrietig en sta weer negatiever in het leven. Mijn verjaardag is bijna en zij zouden allebei komen en dan zou mijn vriendin ook blijven slapen. Ik zou niet weten hoe ik dat nu ga doen en of ik hem ook nog wel laat komen. Ik wil alleen dat mijn verjaardag super leuk baat worden, zonder dat ik steeds hoef te denken wat er eventueel kan gebeuren met hen en mij.
Hij stuurt mij elke dag een berichtje en hij hoopt ook echt dat het led gaat komen, maar vaan haar heb ik nog helemaal niks gehoord. Misschien denkt zij wel 'ik laat haar even met rust en geef haar de tijd om na te denken' ik zou anders geen goeie reden zien waarom zijndan niks meer van zich laat horen. Ik ben niet de gene die een fucking slechte vriendin is geweest hoor, dat heeft zij toch echt helemaal zelf gedaan. Zij had ook kunnen denken van dat doe ik niet voor mijn vriendin, maar inplaats daarvan heeft zij alsnog seks met hem gehad en ik kan daar niet met mijn kop bij.
betekend dit nu einde van vriendschap of niet? Ik ben iemand die alles en iedereen vergeeft en ergens heeft het ook wel een grens. Het komt echt wel weer goed en dat weet ik zeker, maar het heeft wel echt tijd nodig voordat dat gaat gebeuren. Ik denk ook niet dat wij weer vrienden kunnen worden hoe wij voor dit waren, want mijn vertrouwen in haar heeft zij echt helemaal niet meer.
Ik zie alles morgen wel hoe het afloopt en wat zijn tegen mij te zeggen heeft, want dat kan ook een grote rol spelen hoe het nu verder zal gaan.
Ik weet wel dat het met mij weer slechter gaat en dat ik dit niet verdient heb.
wie ik ben. goedenavond lieve bloggers, Ik ben 17 jaar en ik ben een vrouw. ik heb er moeite mee om mijn emoties toe te geven en daarmee doe ik mij zelf soms echt te kort. Ik bedacht mij ineens dat ik een soort van dagboek achtig iets wil maken maar dan wel online en zo ben ik hier terecht gekomen. ik kan mijn verhaal doen, jullie weten niet wie ik ben en hopelijk lucht het voor mij dan wel veel meer op.
Mijn verhaal. bij iedereen loopt het leven soms niet even vlekkenloos en dus ook niet bij mij. mijn ouders zijn al 11 jaar gescheiden en daar heeft mijn zus heel veel last van gehad. zij wonen bij elkaar om het hoekje dus ik hoef echt maar 30 sec te lopen en ik ben bij de ander. mijn zus van 21 woonde al op haar 17de uit huis. ze was echt net 7 geworden en toen ging zij. het was ook meer omdat het echt moest.. Het kon echt niet langer meer zo thuis en er waren te veel ruzies. Ze woonde op het ene moment bij mijn moeder en het andere moment bij mijn vader. Er waren zoveel ruzies en van al die ruzies stond ik precies in het midden, waardoor het niet zo goed meer met mij ging. daarnaast ben ik vanaf groep 4 tot en met groep 8, de eerste klas tot en met de 3de klas gepest. ik heb hier heel erg veel moeite mee gehad en nu nog steeds wel. ik werd gepest omdat ik 'klein' ben.. als mensen mij nu nog steeds een kleintje of ukkie noemen kan ik echt hel verdrietig worden en ik weet ook echt niet hoe ik ermee om moet gaan.
Ik heb een broertje van 15 en zover ik weet is hij sinds hij kan lopen en praten altijd al een probleem kind geweest. Ik heb zovaak moeten huilen omdat ik het allemaal niet meer zag zitten. Er waren zoveel ruzies waarvan ik dan weer in het midden stond. ik werd en word door mijn moeder vaak 'het enige normale kind' genoemd. Nou kan je denken van o wat leuk ik ben normaal, maar eigenlijk vind ik het alles behalve leuk.
Mijn broertje woont sinds December 2015 uit huis. het kon niet meer thuis en ook niet meer op school. Hij heeft zo veel belogen, bedrogen en besteeld van en bij iedereen dat het niet leuk meer is. Ik mis hem stiekem wel, maar hoe het nu is, is echt veel beter zo.
Ik heb iets met moeheid gedoe sinds een jaar en de dokters kunnen niet vinden wat het is, mijn moeder denkt dat het misschien stress is en dat ik nu meer rust zal krijgen. het is bij mij zelfs zo erg uit de hand gelopen dat ik een kleine interventie van mijn moeder gehad heb dat zij dacht dat ik een burnout zal krijgen als ik er nu niet snel wat aan ga doen. Zij heeft mij hierbij super veel geholpen en ik ben ook blij dat zij naar mij toegekomen is, want ik had het nooit zelf gedaan.
mijn beste vriendin heeft seks gehad met iemand waar ik net 1 week niets meer mee heb ik zelf dacht dat ik meer naar depressie ging, maar nu denk ik dat het wel een mix is tussen die burn out en een depressie. het gaat de laatste tijd met mij steeds beter, tot vandaag dan. ik denk dat ik in 1 klap helemaal weer terug bij af ben en dat ik helemaal opnieuw moet beginnen. Een van mijn beste vriendinnen ging mij koppelen aan een jongen en het was haar opzich best goed gelukt, we begonnen elkaar ook echt leuk te vinden. Mijn ex is eigenlijk mijn beste vriend geworden en ik vertelde hem dat en of hij het goed vond, want hij zit wel in zijn vrienden groepje en je hebt gewoon een afspraak waar je aan houdt(niet met de ex van je vrienden). Hij waarschuwde mij dat het een fuckboy was en dat ik het niet moest doen..
we hebben daardoor best wel veel gezeur gehad en we waren daardoor allebei er wel klaar mee. ik weet niet waarom, maar ik heb al vanaf bijna moment 1 het gevoel dat mijn beste vriendin en die jongen meer dan alleen vrienden zouden gaan zijn. Ik heb het ook heel vaak en heel duidelijk aan haar gezegd dat ik het echt niet leuk zou vinden.
Op de een of andere manier voelde ik dat het niet goed zat en dat er meer speelde dan dat ik wist. Ik had gelijk aan haar gevraagd of er wat gebeurd is waar zij heel vaak op geantwoord heeft dat het niet zo was. Omdat ik het gevoel had dat zij tegen mij loog bleef ik maar doorvragen om te kijken of er echt niks gebeurd was en elke keer zei zij van niet.
nou appte zij mij gisteren met ' er is iets gebeurd'. het ging over haar werk, maar ik zat vet in de stress omdat ik had verwacht dat ze zou zeggen dat ze wat met hem gedaan zou hebben. ik zei dat vandaag op school dat ik er van schrok en maakte er een grapje bij ' dat scheelt mij weer slaan'. op de een of andere manier werd ze daar best bang door ofzo en ging vragen of ik haar echt zou slaan als dat wel zo is, maar ik ben echt niet zo dus ik zei 'nee tuurlijk niet gek'. nou zij leek wel opgelucht.
dat was het moment waarop ik dacht ik weet zeker dat jij tegen mij liegt. uiteindelijk heb ik het dus uit haar gekregen en zij hebben dus echt alles met elkaar gedaan.
Als ik ergens niet tegen kan is het wel tegen liegen. zij heeft zo vaak in mijn gezicht gelogen dat ze niks gedaan heeft en het is dus al 2 weken geleden gebeurd.. Ik ben al de hele dag verdrietig en toch ook wel boos en ik weet echt niet wat ik moet doen. Hij hoopt dat we nogsteeds blijven appen en vraagt of ik wil dat hij mij ruimte moet geven...
Het probleem is dat ik het allemaal echt niet meer weet en mij kutter dan ooit voel... Ik wil in mijn bed onder de dekens liggen huilen en het liefst alle woede eruit schreeuwen. weet iemand wat ik moet doen?
