Ik ben één van de miljoenen, of zelfs miljarden wezens die op deze aarde is geboren, leeft, en zal sterven. Ik heb een moeder, een vader, een zus. En ook armen, benen, haar dat elke dag groeit, nagels die ik nog steeds afbijt. Elke dag doe ik kleren aan en denk ik na. Zonder dat ik er ooit om heb gevraagd zijn al deze dingen deel van mijn leven, heb ik een leven. Ben ik een mens. Denk ik met mijn brein.
Één van de dingen die ik altijd al raar heb gevonden, is het instinct van levende wezens om zich voort te planten. Als het universum willekeurig is, random, en geen 'plan' heeft, waarom zou er dan leven moeten zijn? Waarom zijn wij allemaal voorgeprogrammeerd om nieuwe leden van onze soort te willen aanbrengen?
De idee van een onverschillig universum voelt tegelijkertijd als de enge en als de troostende optie. Langs de ene kant is het eng te denken dat wat je op deze aardbol doet echt iets uitmaakt, want dat dat nadien je rapport is om te tonen aan God of wie dan ook, om in het leven na de dood een aangename tijd te hebben. Dat is tenslotte voor altijd. Langs de andere kant voelt het heel eenzaam te denken dat het uiteindelijk helemaal niet uitmaakt of je gelukkig bent of niet, want alles is willekeurig en niets heeft een achterliggende betekenis. Zijn wij echt de enige wezens in staat tot een dieper denken? Of zijn er nog, ergens in het universum? Zouden zij ook eenzaam zijn? Of hebben zij zekerheid over bepaalde vragen des levens?
Mijn vader is dood gegaan toen ik 12 jaar oud was. Zijn dood heeft mij natuurlijk doen nadenken over wat er gebeurt met mensen nadat ze zijn 'heengegaan', want ik vroeg me af waar hij dan heen ging, en of hij ons nog kon zien/horen/voelen. Mensen zeggen vaak dat iemand blijft leven zolang als er maar mensen op aarde aan die persoon blijven denken. In zekere zin vond ik dat altijd een even gek idee als een hemel en een hel, of reïncarnatie. Ik wil eigenlijk helemaal niet dat mijn vader mij nog kan zien/horen/voelen. Al het verdriet dat ik heb gevoeld en nog steeds voel door zijn dood, alle momenten dat ik me slecht voel door het onrecht in de wereld, of door de vele, vele existentiële crisissen die ik al heb doorgemaakt, ik wil niet dat hij dat allemaal beseft. Op een bepaald moment, meer bepaald 4 juli 2013 in de ochtend, is zijn hart gestopt met kloppen, en stopte zijn breinactiviteit. Toen was hij dood. Vanaf dat moment gebeurde er niks meer in het brein, er waren dus geen gedachten meer en geen gevoelens. Een week later is hij in een hete oven gestopt, en toen smolt zijn lichaam, samen met de kist waarin hij lag en met enkele tekeningen die mijn zus en ik hadden gegeven aan de begrafenisondernemer, die de tekeningen in de kist heeft gelegd de avond voor de crematie. Zijn assen zijn in een door ons uitgekozen urne gegoten, en die urne hebben wij plechtig in zijn kleine graf gelegd, op een kerkhof bij een koffie-fabriek, waardoor het er altijd naar koffie rook. De fabriek is ondertussen gesloten, en de koffiegeur blijft nu weg. De auto's die al voorbijrazen sinds de aanleg van de autosnelweg naast het kerkhof, zijn gebleven. Al jaren rijden duizenden auto's per dag voorbij de plek waar mijn vaders assen stilliggen.
Ik schreef deze passage net expres om een mooie tegenstelling te maken tussen de assen die eeuwig blijven liggen en de auto's die alle vrijheid hebben om te rijden waar ze maar naartoe willen. Opeens begrijp ik helemaal niet meer waarom iemand ooit mooi zou willen schrijven.
Een week geleden vertelde mijn mama dat ze zich schuldig soms voelde om het feit dat ze er niet bij was toen mijn papa stierf. Ze zei in de tijd na zijn dood altijd dat ze net op de dag dat mijn papa het leven liet, voor het eerst in maanden 'ja' zei op het verzoek van haar vrienden om een koffie te gaan drinken. Ik had mezelf dus altijd voorgehouden dat mijn mama het goed vond dat hij stierf zonder familie erbij. Zo kon ik de momenten van paniek bij dat besef onder controle houden. Maar vorige week hoorde ik dus voor het eerst dat mijn mama zich er toch schuldig om heeft gevoeld. De enige manier die ik altijd heb gehad om mijn paniek te bedwingen, viel weg. En ik wordt zo verdrietig bij de idee dat mijn papa voor het laatst zijn ogen opende en de wereld zag, en met zijn oren de geluiden van de wereld hoorde, en met zijn neus de wereld voor de allerlaatste keer rook, zonder dat iemand van ons bij hem was. Ik beleef constant het moment waarop hij zijn ogen gaat sluiten, en alleen maar verpleeg(st)ers ziet en dokters. Heeft hij dat beseft? Wanneer opende hij voor het laatst zijn ogen? Wanneer hoorde hij voor het laatst geluiden? Wanneer rook voor het laatst geuren? Wanneer ademde hij voor het laatst in? En uit?
