Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!

27-09-2005, 16:32 geschreven door K.

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

27-09-2005, 16:32 geschreven door K.

Je zou toch kunnen zeggen dat ik de mooiste tijd van m’n leven meemaak.  Twee prachtige dochters, een stiefdochter en -zoon waarmee ik zo’n goede band heb dat ik de “stief” er gewoon aflaat en een bezorgde man die me intens graag ziet.  Een eigen huis, met een zalig groene tuin. 
Er wordt gezegd dat ik er niet slecht uitzie, hoewel ik het daar vaak niet mee eens ben.  Klaarblijkelijk ook nog een IQ waarmee ik alles zou moeten aankunnen.  Wanneer ik solliciteer verkoop ik mezelf zo goed dat ik uiteindelijk altijd al de vrijheid gehad heb zelf de job uit te kiezen die ik wil doen. 
Ik geef toe, ik maak dan niet altijd de meest verstandige keuze, ik ben een gevoelsmens, ik leef en handel op mijn gevoel, en vergeet af en toe het rationele aspect.  Maar al bij al, mensen denken vaak dat ik de wereld onder controle heb, dat ik alles voor elkaar heb. 

En toch.  Toch heb ik helemaal niks voor elkaar, ik heb mezelf niet eens in de hand.  Ik pendel maar heen en weer, van het ene korte blije gevoel naar het volgende slechte gevoel.  Ik wacht af, altijd, tot wanneer het weer zal toeslaan.  Ik voel me vaak heel leeg, als het oog van een wervelwind, gevangen in het midden van de omringende drukte.  Ik voel mezelf dan ineenschrompelen tot er niks meer overblijft, misschien nog net een gaatje in de grond. 
Ik heb het gevoel dat ik steeds kleiner word, steeds eenzamer, wegrazend van het licht. 
Ik heb niet het flauwste besef waar ik ben in mijn leven, en nog minder waar dit leven heen zal gaan.  Waartoe zal dit alles leiden?  De stilte bedrukt me en verrukt me tegelijkertijd.  Ik ben vuur en ik ben regen.  Ik ben een vat vol tegenstrijdigheden.  Het ene moment sta ik met beide voeten in het leven, en geniet ik, terwijl ik me even later niet lekker voel omdat ik niet sterf, of zo zenuwachtig dat ik niet eens slapen kan. 
Ik ben afzichtelijk.  Ik voel me niet thuis in deze wereld, ik voel me meer thuis tussen de dode hoofden. 
Het leven is mijn doem, ik ben diep gevallen en al zo lang onderweg.  Ik begraaf pijn in mijn ziel.  Ken ik het leven nog?  Ken ik mezelf ?  Zijn er andere soorten van leven?  Ik pieker me suf.  Ik ben zwak, en terwijl anderen verder gaan, geef ik me over.  Ik heb zoveel moeite om binnen de maatschappelijk opgelegde normen te blijven.  Keer op keer wordt ik neergestoken, zonder ademruimte gegund te worden, zonder ophouden, zonder consolidatie. 

Gruwelijk dwaas ben ik.  Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij.  Dit is het verhaal van mijn leven.  Dit is het verhaal van mijn dwaasheden.

25-11-2007, 00:00 geschreven door K.

Terwijl de meeste onder ons genieten van een hele resem herinneringen uit hun kindertijd, was voor mij mijn prille kindertijd één groot vraagteken.  Een zwart gat, met een hoop vragen als gevolg. 
Tot voor kort.  Ik droomde vaak over mijn kindertijd, maar de gebeurtenissen waren zo vaag en onsamenhangend dat ik er geen waarde aan kon vasthangen.  Ik droomde in schimmen. 
Tot voor kort dus.  De laatste maanden werd samen met de droom de herinnering duidelijker, en vonden de onbrekende stukjes zich een weg in de puzzel van mijn leven. 

Omdat ik in eerste instantie niet echt kon uitmaken of dit alles weldegelijk een teruggevonden herinnering was, dan niet eenvoudigweg een fantasie, heb ik de droom met m’n dokter besproken.  En inderdaad, van hem kreeg ik de bevestiging dat het inderdaad een herleven van een echt gebeurd feit betrof…

Ik moet nog geen zes jaar geweest zijn.  Mijn broer was, in navolging van mijn vader, als matroos lange omvaart al enkele jaren op zee.  Hij was vaak maanden weg, om even twee weken thuis op adem te komen, en dan weer te vertrekken naar allerlei exotische bestemmingen.  Maar nu was hij thuis, en op zo’n momenten sliep hij terug in zijn kamer, die ik toebedeeld kreeg wanneer hij op zee was.  Tot groot jolijt mocht ik dan bij mijn ouders slapen. 

Het moet vroeg in de ochtend geweest zijn, mijn moeder was al wakker, en begon koffie te zetten.  Nu kan men zich afvragen waarom ik me dat detail nog herinner, maar als je éénmaal mijn mama bezig ziet in de keuken, weet je genoeg.  Om het zacht uit te drukken, ze is niet de voorzichtigste.   Ik hoorde haar vervolgens mijn vader wakker maken, niet altijd de makkelijkste taak.  “Als je nu niet opstaat, kom je te laat”, maar vader draaide zich om en bleef nog zijn gebruikelijke twee minuten soezen.  En ik soesde mee.  Ik hoorde mijn moeder weer roepen, maar deze keer op een paniekerige manier.  Vader veerde recht, sprong in z’n broek en repte zich uit de slaapkamer. 
Ik heb geen idee hoeveel later ik ben opgestaan, maar met m’n blauw dekentje bij me, op blote voetjes, ging ik muisstil de woonkamer in,  alsof ik toen al wist dat er onheil in de lucht hing.  Niemand in de woonkamer, maar de deur van m’n broers’ slaapkamer stond open, het licht brandde er, en ik hoorde een paniekerig geroezemoes vanuit de kamer komen.  Ik zette voorzichtig een aantal stappen naar voor, zodat ik de slaapkamer in kon kijken.  M’n mama stond paniekerig huilend aan m’n broers bed, terwijl m’n vader hem trachtte te reanimeren. 
Ik begreep geen zier van wat er gaande was, maar besefte dat het ernstig was, keerde me om en zette het op een lopen naar de slaapkamer van mijn ouders.  Ik sprong terug in het grote bed, m’n plekje voelde nog warm aan.  Ik trok het deken tot net onder m’n kin, en probeerde te doen alsof er niks gebeurd was, alsof ik net getuige was geweest van iets dat ik niet hoorde te zien .  Ik hoorde iemand de kamer in komen, en een zachte stem die iemand aansprak, “ze slaapt nog”.  De deur werd stilletjes dichtgetrokken, om er zeker van te zijn dat ze mij er niet mee wakker zouden maken.  Ik hoorde hoe de sleutel zich in het slot draaide, en wist dat ik moest afwachten. 

Meer niet.  Hoe hard ik ook probeer, meer kan ik me niet herinneren.  Wie me “wakker” is komen maken, geen idee.  Wie me verteld heeft wat er gebeurd was, geen idee.  De daarop volgende dagen, de begrafenis, mijn eerste schooldag naar de “grote” school die enige maanden later plaatsvond, alles is weg.  Ik weet niet eens of ik mijn ouders ooit heb zien huilen. 

Pas jaren later, ik moet een jaar of 14 geweest zijn, kreeg ik de ware feiten te horen, van mijn oudste zus.  Mijn broer voelde zich die bewuste ochtend niet lekker, en m’n moeder maande hem aan nog even lekker in bed te blijven liggen.  Even later is hij gestorven aan een hartfalen.  Hij was eenentwintig, en kerngezond.  Mijn vader en mijn zus hebben alles geprobeerd om hem te redden, maar niks mocht baten.  Hij stierf in mijn vaders’ armen. 
Maar of ik bijvoorbeeld op de begrafenis aanwezig was, wel, dat weet niemand meer… Het enige dat er mij nog kon verteld worden over deze donkere periode, is dat ik opvallend veel greep naar m’n veel te grote hoofdtelefoon, en uren naar m’n platen van Sesamstraat, en later Toon Hermans zat te luisteren, gewoon op de grond, voor de platenspeler, of onder de tafel.  Ik moet toen al, net zoals ik nu nog steeds doe, mijn soelaas gezocht hebben bij muziek.  Ik ben blijkbaar sinds kinds af aan heel erg gevoelig geweest aan muziek…

25-11-2007, 00:00 geschreven door K.

Mijn moeder zegt vaak dat ik toen haar redding was.  Ik was klein, en afhankelijk.  Terwijl mijn zussen, toen 16 en 18, zoveel mogelijk mijn ouders trachtten te ontwaren, deed ik dat niet.  Mijn moeder moest wel verder, want ik moest naar school, ik moest aangekleed en gewassen worden, ik wou spelen…

Mijn ouders hebben toen heel bewust een hele kentering in het leven van onze familie ingevoerd.  Morgen kan het gedaan zijn, dus vandaag doen we wat we kunnen, wat we willen.  Carpe Diem.  Dat gold des te meer voor mij. 

Ik was het achterkomertje, mijn zussen plagen me maar wat graag door te zeggen dat ik een ongelukje was, maar mijn ouders houden bij hoog en laag vol dat ik een héél bewuste keuze was.  In ieder geval, de jaren passeerden, en mijn zussen verlieten het nest.  En ik kreeg alle aandacht.  Ik wou paardrijden, en ik kreeg een pony.  Ik werd zestien, en wou een scooter, en dus kwam die scooter er.  Maar van over-verwend zijn, was geen sprake.  Mijn zussen durfden het wel eens naar m’n hoofd smijten, maar ik was gewoon een heel braaf, rustig kind dat niet altijd alles kreeg dat het wou.  Maar als het verantwoord kon worden en het was financieel haalbaar, waarom niet ? 

Na een hiaat van jaren zonder enige herinnering, herinner ik me een aangename periode. 

Ok, ik haatte school, heel intens zelfs, en vrienden of vriendinnen op school had ik ook niet echt.  Ik was een buitenbeentje, een loner, ik hoorde nergens bij.  Behalve als het op paardrijden aan kwam. 
Achteraf bekeken was mijn pony voor mij pure therapie.  Misschien maar goed ook.  Ik heb vrijwel alleen goede herinneringen aan die periode, aan alle zondagen belachelijk vroeg op te staan om na een lange rit een hele dag ergens op één of andere wei in een godvergeten gat door te brengen.  Maar ik had hem, mijn enige échte vriend.  Mijn pony.  Een knuffelpony; we speelden tikkertje op de wei, en als ik al eens een keertje té hard wegrende van ‘m, hij behoorlijk moest draven om me in te halen, en ik dan net iets té abrupt stopte, bonkte hij tegen me aan, en knalde ik het gras in.  Maar meteen maakte hij het goed met me. 
Hij was de enige vriend die me aanvaardde zoals ik was, met al mijn fouten en gebreken.  En samen wonnen we wat af.  We reden mee in de hoogste reeks, en heel vaak wonnen we met glans van al de nouveau-riche-ettertjes met hun pony’s waarvoor mama en papa ettelijke duizenden euro’s hadden neergeteld.  Maar mijn pony en ik, wij waren een team, en dat maakte ons zo sterk.  Misschien waren we zelfs meer dan dat.  Hij was misschien net zo onzeker als ik, en misschien net daarom klikte het zo tussen ons.  Misschien waren we lotgenoten.  Mijn vermoedens voor zijn onzekerheid zijn te vinden in het feit dat hij elke keer we de ring in kwamen, hij het zo nodig achtte eerst even te plassen.  Elke keer.  Met als gevolg dat er daarom wel eens wat afgelachen werd, en ik me doodschaamde.  Maar ik vergaf het hem graag.  Ik vergaf hem makkelijk het half uur dat we verloren hadden omdat meneer bij vertrek het vertikte de paardencamion op te stappen, ik vergaf hem makkelijk zijn mindere dagen, dat hij met zijn achterste naar de staldeur stond, en ik onder geen beding binnen kon, tenzij ik er een flinke pandoering van hem voor over had.  Hij was mijn maatje.  Mijn enige echte maatje.  Toen ik vijftien werd, en aldus moest overstappen van ponies naar paarden, kwam er een pracht van een paard in de plaats.  Maar ik was genoodzaakt hem te laten verkopen.  Lang heb ik de paardensport daarna niet meer uitgeoefend…

Jaren later, meer dan tien jaar later, zag ik hem staan.  Mijn pony was ondertussen een oud ventje geworden dat rustig grazend op een weitje stond.  Ik hoorde dat hij te koop was, ik kon het niet laten, en kocht hem.  Maar ofwel herkende hij me niet meer, ofwel heeft hij me niet kunnen vergeven dat ik hem verkocht heb.  Het klinkt banaal zoiets te zeggen over een dier, maar toch.  We hebben elkaar niet meer terug gevonden, hoe hard ik ook probeerde.  Ik werd zwanger in die periode, en had tijd tekort.  Dus heb ik ‘m op pensioen gestuurd.  Een provinciaal domein dat nood had aan natuurlijke begrazing, en daarom oude paarden opving.  Ik hoop dat hij er nog een mooie periode heeft gehad…

25-11-2007, 00:00 geschreven door K.

Veel kan ik er niet echt over kwijt.  Ik haatte school. 
Hetgeen ik me herinner van de lagere school valt al bij al nog mee.  Ik hoefde niks te doen, behalve het verplichtte huiswerk, maar ik slaagde jaar op jaar met glans. 
Met veel goede moed en hoge verwachtingen trok ik naar het middelbaar onderwijs, maar al snel was mijn motivatie zoek.  Ik heb zes, eigenlijk zeven jaar, doorgebracht me afvragend wat ik daar in godsnaam zat te doen.  Zeven jaar eindeloos herhalen van dingen waarmee je later niet echt veel bent.  De laatste jaren gingen van kwaad naar erger.  Ik heb in die periode ook mijn eerste zelfmoordpoging ondernomen, en misschien zat mijn schooltijd en het feit dat ik het buitenbeentje op school was er wel voor iets tussen.  Ik diende m’n derde jaar te dubbelen, omdat ik dat jaar meer op m’n pony zat dan achter m’n boeken. 
Ik heb nooit écht achter m’n boeken gezeten.  Zou niet eens weten hoe.  Hetgeen ik nodig achtte op te steken van een les, dat deed ik in de les.  Maar studeren, echt iets uit het hoofd leren, met al die pietluttige details, ik zou niet weten hoe eraan te beginnen.

Het liep helemaal fout in de hogeschool.  Ik had geopteerd om communicatiewetenschappen te gaan volgen, maar na een half jaar ging het mis.  De examens zaten eraan te komen, en ik sloeg tilt.  De overvloed aan materie kreeg ik niet meer onder controle door simpelweg aanwezig te zijn tijdens de lessen, en ik wist bij god niet hoe ik moest beginnen blokken.  Ik kreeg de ene blackout na de andere, en mijn ouders haalden me wijselijk van school.  Toen dit gemeld werd aan de school, bleken de docenten zwaar ontgoocheld in het feit dat ik mijn studies stopzette.  Op zes maanden tijd had ik blijkbaar al een indruk achtergelaten op sommigen.  Vooral op de docent Nederlands, want, zo bleek achteraf, op het dictee ter voorbereiding op het examendictee, was ik van de zowat tweehonderd studenten de enige met een goed resultaat.  Meer dan de helft had simpelweg nul op twintig, en na mijn zestien op twintig was het beste resultaat een schamele acht op twintig.

Toen ik een tijdje werkte, begon ik in avondschool een cursus exportmanagement, een cursus die drie jaar in beslag zou nemen.  De eerste maanden was ik wederom de meest voorbeeldige student van de bende.  Maar na een periode lijkt het alsof mijn hersenen genoeg hebben van een bepaald onderwerp, verlies ik de interesse, en stop ik er mee.  Zo ook met de cursus exportmanagement.  

Jaren later, ondertussen op de hoogte van de reden waarom ik me niet thuis voelde achter de schoolbanken, en met in mijn achterhoofd de woorden van mijn dokter “jij kan op je sokken universitaire studies aan”, jaren later, waagde ik het er op en begon ik aan een cursus gezinswetenschappen.  Boeiende vakken als psychologie, sociologie en ga zo maar door, echt mijn dada.  Maar al snel stak mijn faalangst weer de kop op, en nog voor de examens hield ik het, zoals voorheen, voor bekeken, omdat ik simpelweg geen flauw idee had hoe eraan te beginnen.  En wederom kreeg ik van enkele docenten de vraag alsnog verder te doen.  Ik stelde vragen waaruit bleek dat ik de materie perfect zou beheerst hebben, en het ontwerp van mijn eindwerk scheerde hoge toppen. 

En toch.  Toch slaat op zo’n ogenblikken de angst me om de oren, en vind ik steeds wel een manier om er vanonder uit te muizen.  Elke keer.

Tijdens gesprekken hou ik wijselijk mijn mond, ik weet van alles wel iets, maar naar mijn mening niet voldoende om actief mee te doen aan een gesprek. 

Je hebt van die mensen, op vele vlakken oerdom, maar van één bepaald aspect weten ze gewoonweg alles, of mensen die veel weten over alles en nog wat.  Zo ben ik niet.  Mijn faalangst zorgde voor een splinterkennis.  Mijn kennis reikt uit over heel wat vlakken, maar is vrij oppervlakkig, omdat ik vrij snel interesse verlies. 
Het heeft vast een reden, maar vraag ze mij niet.. ooit ben ik beginnen spitten naar de reden hiervoor, maar ik verloor al vrij snel de interesse… ik geef op, altijd blijkbaar. 

25-11-2007, 00:00 geschreven door K.

Gek kan ik ervan worden, van dat piekeren; flitsen, flarden van om het even wat dwalen dan doelloos rond in mijn hoofd.  Ongelooflijk rusteloos word ik ervan, en wat of hoe ik ook probeer, ik kan het niet beheersen.  Hoe ik soms droom van een uit-knop, zoals bij een televisie, één druk op de knop om eindelijk tot rust te kunnen komen… Het bezorgt me een vreselijke vorm van slapeloosheid; tergend uitgeput van al die gedachten die in m’n bovenkamertje worden rondgeslingerd, en toch, net omwille van al die gedachten, die blijvend rond zinderen daarboven, de slaap niet kunnen vatten.   

Op een avond, jaren geleden, helemaal in de beginfase van mijn ziek-zijn, stond ik mezelf te douchen.  Ik woonde nog thuis, en liep zelfs nog school.  Ik begon m’n benen in te zepen met een vette gel, die zodra ik ze aanbracht veranderde in een witte, schuimende brij.  Ik grabbelde naar het scheermesje dat ik klaarliggen had, en begon, mijmerend, m’n benen te scheren. 

Op automatisch piloot, zoals ik ook zo vaak met de wagen rondrijd, plots ben ik op m’n bestemming, en kan ik me van de afgelegde weg niks herinneren, omdat ik eenvoudigweg te ver was afgedwaald in mijn gedachten. 

Plots voelde ik pijn, ik keek naar m’n been, en tussen de witte brij vloeide een dikke traan bloed.  Ik zag hoe het van m’n voet afdruppelde, zich met het heldere water vermengde, en de afvoer indook.  Ik voelde de prikkende pijn van het mengsel van water en zeep dat over de wonde liep.  Ik voelde pijn, en tegelijk merkte ik de rust op die dat gevoel met zich meebracht.  Alsof héél m’n hersenmassa, al die radartjes, zich op de pijn fixeerde.  Heel even merkte ik dat ik dat ik niet piekerde, heel even vond ik rust.  De denktank was even stilgevallen. 

In de loop der jaren ben ik een experte geworden hierin.  Vroeger was ik roekeloos, ik wou rust, en nou ja, ik kreeg rust, voor enkele minuten, maar tegelijk kreeg ik overal herinneringen aan die luttele momenten van kalmte in m’n hoofd.  Ik wist dat ik dit niet verder kon trekken, vroeg of laat zou iemand zich vragen beginnen stellen.  In eerste instantie zorgde ik ervoor dat ik altijd plaatsen gebruikte op m’n lichaam die niet werden blootgesteld aan de buitenwereld.  Maar met mijn depressie groeide ook de drang en begon ik manieren te zoeken om de periodes van innerlijke rust te verlengen.  Ondertussen heb ik mijn werkterrein hierin verplaatst, genoodzaakt om niet helemaal onder de littekens te staan.  Op een dag had ik net iets te lang onder de zonnebank gelegen.  Typisch ik : géén geduld.  Logisch gevolg was dat ik flink verbrand was, en toen ik die avond me douchte kon ik het wel uitschreeuwen van de pijn.  Maar in de plaats daarvan zweeg ik, en vond rust, een hele douche lang.  Omdat ik mezelf nu eenmaal niet de tijd kan geven om vaak onder de zonnebank te gaan, noodzaakte ik mezelf een andere manier te vinden… ik ga af en toe, als ik bleek genoeg zie nog wel eens de zonnebank onder, steeds net te lang.  “oh, mevrouw, ik weet dat ik niet erg gebruind ben, maar ik ben nog nooit eerder verbrand, ik kan er héél goed tegen, dus stel die snelbruiner maar in op 16 of 20 minuten in plaats van de gebruikelijke 12 minuten”  En dan zit ik op de blaren.  Letterlijk.  Maar ik vind rust, en die luttele momenten koester ik als het meest kostbare geschenk ooit. 

Eén keer ben ik er te ver in gegaan.  Echt te ver.  Ik was de dag voordien pas geweest, en was die dag flink verbrand.  Ik had een klote-dag, en kreeg mezelf niet onder controle.  Dus ging ik terug.  De pijn toen was zo tergend, ging zo diep dat ik voorbij het rustpunt ging; ik was te ver gegaan en in plaats van rust kreeg ik zulke helse pijnen te verduren dat ik het bijna niet meer aankon.  Ik ben zelfs geen twaalf minuten kunnen blijven liggen.  In een roes heb ik mezelf rechtgetrokken.  Acht minuten.  Acht minuten en m’n rug was grotendeels achtergebleven op de plaats waar ik eerst lag.  Letterlijk.  Alle blaren waren opengescheurd, en toen ik thuis in de spiegel keek om te zien waarom ik m’n kleren zo moeilijk uitkreeg, bleek m’n rug één vochtige, open wonde.  Niemand heb ik het ooit verteld.  Men zou me gek verklaren.  Terecht misschien.  Ik ben naar de apotheker een voorraad brandwondenzalf gaan opslaan, en smeerde een volledige tube op een klamme handdoek die ik vooraf even in de koelkast stak.  Daar ging ik opliggen.  En een tweetal weken later merkte ik er nauwelijks nog iets van.   Het heeft meer dan een jaar geduurd alvorens ik terugkeerde naar een zonnecenter.    

De laatste jaren zijn de diepe dalen van mijn depressie enigszins wat afgevlakt, en heb ik mijn soelaas gevonden thuis, in de badkamer.  Maar op moeilijke dagen probeer ik toch nog wel eens een zonnebankje mee te pikken. 

Ik douche me eerste, en als al het smerige dat de wereld in de loop van de dag op me heeft achtergelaten is weggespoeld, ga ik in bad zitten, en duw zachtjes de kraan meer en meer naar links.  Zo zit ik, met mijn knieën opgetrokken, muisstil, tot het water het juiste peil heeft bereikt .  Elke beweging die ik dan maak is afzien, centimeter per centimeter laat ik m’n benen zakken in het water, en zo zie ik zachtjes aan mijn hele lichaam onder water verdwijnen, en lijk ik net een gekookte kreeft.  Maar de tegenprestatie, dertig minuten pure stilte in mijn hoofd is een zaligheid.  Dertig minuten niks, dertig minuten zonder innerlijk pijn.  Alsof al het negatieve even oplost in het warme water… zorgen die even opgaan in rook, verdampen.  Ik voel me een half uur lang heel erg mezelf. 

Natuurlijk zorg ik steeds voor een klein laagje schuim, om mijn lichaam af te schermen tegen de buitenwereld.  Schuim kan je het niet noemen, ik heb een hekel aan schuim, een witte hoop lucht, meer is het niet, en het maakt trouwens een hels lawaai, een constant geknetter van luchtbelletjes.  Neen, mijn schuimlaagje is het soort schuimlaagje dat in je badwater achterblijft wanneer je je haren net gewassen hebt, flinterdun.  Vaak lig ik ernaar te staren, en herken ik er allerlei mensen of dingen in, net zoals ik vaak met de wolken doe.  Een schuimlaagje verwijderd van de realiteit…

Na enige tijd begin je wel te merken dat je lichaam went, en moet je inventief worden.

Ondertussen heb ik stiekem de instelling van de boiler gewijzigd; de watertemperatuur heb ik veranderd van 75 °C naar 90 °C.

25-11-2007, 00:00 geschreven door K.

Zoveel liedjes zouden zoveel beter klinken als ze naakt zouden zijn, of op zijn minst een beetje uitgekleed… terug naar de essentie, de basis, geen heisa, geen toeters en bellen, maar liedjes die regelrecht uit het hart of de ziel komen. Mij zeggen eenvoudige liedjes zoveel meer. Een stem, een gitaar, of een piano. Geen drukke akkoorden. Oprechte gevoelens.
Ik ben zo ontzettend gevoelig aan goede muziek. Muziek maakt mijn dag. Ik word wakker en maak me klaar om te vertrekken naar m’n werk, allemaal op automatische piloot. Maar het eerste plaatje dat ik uit de luidsprekers van mijn autoradio hoor komen, zal mijn dag bepalen. Die eerste plaat kan mijn dag maken of kraken. Natuurlijk speel ik regelmatig vals, en bepaal ik zelf welke plaat ik mijn humeur zal laten bepalen. En vaak hangt die keuze samen met mijn nachtrust, met de dromen die ik had, met de fantasiewereld waarin ik vertoefde. Muziek kan me helemaal terugbrengen naar die wereld. Ik dagdroom me door de files heen, ik kom op mijn bestemming aan zonder enig idee te hebben hoe er geraakt te zijn, zo diep leef ik er in mee. Muziek bepaalt mijn leven.
Ik kan oprecht jaloers zijn op muzikanten. Oprecht jaloers. Muziek helpt me dingen te verwerken. Muziek brengt me tot rust, of maakt me rusteloos, zorgt dat ik hunker naar dingen waar ik niet naar hoor te hunkeren. Ik heb de ziekelijke eigenschap dat ik steeds hetzelfde gevoel aan een bepaald liedje plak. En als dat liedje me aanstaat, is het vaak het enige dat ik die dag horen zal. Ik luister soms dagen-, wekenlang naar bijvoorbeeld dezelfde drie platen, in exact dezelfde volgorde. Ik analyseer alles tot in het kleinste detail. Elk instrument probeer ik op te vangen, en gedurende het hele liedje niet te verliezen. Door mijn ongeduldige aard, heb ik meestal niet de discipline een liedje tot op het einde te beluisteren, ik ben te gretig om opnieuw het nummer te kunnen beluisteren. Vraag me van honderd liedjes de laatste zin, en ik weet er slechts enkele, de eerste zin daarentegen zal ik je honderd keer kunnen geven. De eerste toon, het eerste instrument, geen probleem, zolang je me maar met rust laat over het einde.

Muziek is emotie. Er zijn zoveel liedjes die me pas opvallen wanneer iemand anders dan de oorspronkelijke zanger(es) ze uitbrengt. Slechts weinigen durven blijkbaar echt hun gevoel in een plaat te leggen. Ze lijken te zingen over hoeveel ze van iemand houden terwijl ze ondertussen nadenken over hoeveel hun scheiding hen wel zal kosten.

In muziek moet je gevoel opvangen; woede, angst, verdriet, blijdschap.
Blij boos bang verdrietig, ze leren het ons aan vanaf onze kleutertijd in godsnaam !
Maar gevoelens tonen maakt kwetsbaar, vandaar dat zo weinigen het aandurven.

Eén van de naar mijn bescheiden mening meesters in het vertolken van oprechte gevoelens in muziek, was Jeff Buckley. Al zou hij in het chinees zingen, al zou niemand zijn woorden begrijpen, nog zou je kunnen uitmaken waarover zijn teksten gaan; nog zou je weten of hij een blij liedje zingt, een boos, een verdrietig, of een bang. Af en toe ontdek ik nog wel zo eens iemand. Iemand die me kan beroeren met zijn of haar muziek. Helaas nog te weinig…

25-11-2007, 00:00 geschreven door K.

Mijn hele ellendige jeugd bezocht ik dokter na dokter, nu eens een psycholoog, dan weer een psychiater.  En telkens met een wederkerend patroon : ik praatte voluit over mijn gevoelens, ik kon alles perfect beschrijven, dus in feite had ik geen probleem.  Misschien af en toe wat medicatie, meer had ik niet nodig.  Binnen de wereld van de psyche staat “het kunnen beschrijven van je gevoelens” blijkbaar gelijk met het hebben van geen problemen. 

Mijn eerste ervaring was er één met een psychiater.  Ik was in het ziekenhuis wakker geworden na mijn eerste zelfmoordpoging.  De psychiater van dienst kwam aan mijn bed, keek me afkeurend aan, en begon zijn monoloog.  Hij slingerde me bruut allerlei verwijten naar het hoofd.  Over hoe goed ik het wel had, over hoe stom ik wel was geweest door mijn eigen leven te proberen ontnemen, en over hoeveel verdriet ik mijn familie had aangedaan.  Ik was verbouwereerd, en durfde niet anders dan te knikken in een poging hem ervan te overtuigen dat ik vond dat hij gelijk had, en dat ik zoiets nooit meer zou doen. 

Maar tegelijkertijd schreeuwde mijn binnenste het uit.  Tuurlijk, oen, tuurlijk weet ik dat ik het goed heb, ik heb het zelfs ontzettend getroffen met mijn familie.  Denk je niet dat ik weet hoeveel verdriet ik hen hiermee aandoe, maar godverdomme, kan ik eraan doen dat ik verlang om te sterven, dat ik de eeuwige pijn die ik voel, zomaar, zonder reden, niet weg kan krijgen.  Denk je dat ik het leuk vind me zo te voelen ?  Het enige wat ik vraag is dat die pijn weggaat, neem gewoon die pijn weg. 

Ik moet zeventien geweest zijn, toen.  Misschien achttien.  Door de vele blackouts in die periode heb ik het vaak moeilijk vat te krijgen op een exacte tijdspanne. 

Hij schreef me geen medicatie voor, maar liet een brief achter voor mijn ouders, waarin, zo bleek later, de naam van een psycholoog stond, die me verder zou helpen. 

Met hoge verwachtingen zat ik in een week later ergens in een wachtzaal.  Een jong meisje, ik schatte ze een jaar of 25, deed een deur open en riep mijn naam.  Ik dacht dat ze een assistente of secretaresse was, zette me recht en ging achter haar de kamer in.  Ze ging achter een tafeltje zitten, maande me aan recht over haar plaats te nemen, keek even een dossier in waarop mijn naam stond, en zei : “vertel eens”.  Dit was totaal niet wat ik verwachtte, en even later stapte ik de deur uit, met totaal geen verwachtingen meer.  Een week later werd ik er weer afgezet door mijn moeder, en aan het einde van de sessie, zei ze doodleuk : “Jij hebt geen problemen.  Je beschrijft perfect wat je gevoelens zijn, en door te praten verwerk je alles.  Ik denk niet dat je nog hoeft te komen, wat denk jij ?” Wijselijk gaf ik haar groot gelijk, en stapte even later “genezen verklaard” weer de wagen van mijn moeder in.  Op twee keer een uurtje tijd, had ik haar mijn leven samengevat, en mijn negatieve gevoelens.  En de boel zou opgelost zijn.  Maar waarom voelde ik me dan in godsnaam nog steeds zo rot ?  Waarom voelde ik me zo ontzettend moe ?  Waarom had ik totaal geen levenslust meer ?  Waarom voelde ik me angstig op plaatsen waar veel mensen aanwezig waren ?  Ik had eindeloos veel onbeantwoorde vragen, en na enkele weken zat ik terug met mijn moeder in de spreekkamer van mijn huisdokter.   Mijn moeder vertelde hem over wat er met me scheelde, tot zover ze wist wat er met me scheelde, tot zover hetgeen ik toestond dat ze wist.  Hij luisterde even naar me en schreef me Prozac voor.  De eerste dagen voelde ik me ellendig met dat goedje achter mijn kiezen, maar al snel verdween mijn donkere humeur, en tegelijk ook mijn vrolijke uitspattingen.  Ik voelde me niet langer moe, ik voelde me goed, en heel even leken mijn negatieve gevoelens achter de rug.  Geen dalen meer, helaas geen pieken meer ook.  Maar ach, alles was beter dat die dalen.  Het ging goed met me, voor een periode. 

Ik besliste verder te gaan studeren, maar ook daar merkte ik dat ik er absoluut niet thuishoorde.  Waar hoorde ik trouwens wél thuis ?  Ik voelde me terug bergaf gaan, kreeg tijdens de lessen meer en meer blackouts en angstaanvallen.  Mijn ouders en de huisarts merkten dat het weer niet goed met me ging, en stonden daarom achter mijn beslissing om mijn studies stop te zetten.   Mijn faalangst, mijn onzekerheden hadden alweer de bovenhand genomen.  Mijn tweede zelfmoordpoging kon op het nippertje vermeden worden door mijn moeder.  Ze vond het bestelbonnetje van een pistool dat ik besteld had, net op de dag dat ik het afhalen moest.    

In de daarop volgende maanden sterkte ik beetje bij beetje aan, en begon ik aan mijn tweede relatie.  

We vertrokken naar het buitenland, ik nam ondertussen geen medicatie meer, en leefde even mijn droom.  Ik genoot van mijn vrijheid, maar al snel ging het bergafwaarts met me.  Ik had heimwee, mijn relatie zat niet goed meer, en ik kon mijn vrijheid niet doseren.  Ik spendeerde te veel geld als compensatie voor het feit dat ik me niet lekker voelde, en mijn vriend en ik begonnen weekend na weekend zwaar uit te gaan.  De partydrugs waren in volle opmars, en ik probeerde alles.  Eén keer, want ik kreeg steeds, keer op keer de meest slechte trips.  Ik werd paranoia, kreeg waanbeelden, hoorde alles op een vreemde manier, en voelde me rotslecht. 

Achteraf bekeken denk ik dat het te maken had met mijn serotonine-gehalte.  Mijn lichaam maakte nauwelijks dat cruciale stofje aan, en veel drugs werken volgens mij op dat serotonine-gehalte, ze geven je lichaam een boost van serotonine, waardoor je je zo vrolijk voelt.  Dit is vast helemaal niet wetenschappelijk, maar toch vermoed ik dat, aangezien mijn lichaam toen nauwelijks serotonine meer aanmaakte, ik net daarom zo’n slechte druggie was.  Maar mijn vriend beleefde zijn hoogdagen, en noodgedwongen deed ik mee, en overleefde het urenlange, soms dagenlange feestgedreun op een teveel aan cafeïnetabletten.  Op het buisje waarin tien dikke, in water oplosbare, tabletten zaten, stond duidelijk vermeld zich aan de opgelegde dosis van één tablet per dag te houden.  Maar terwijl mijn vriend high was op XTC of iets anders, nam ik het hele buisje, alle tien de tabletten, dropte ze samen in een flesje water, en dronk het goedje op een klein uurtje op.  Even later waren mijn pupillen zo groot dat je de kleur van mijn ogen niet meer zien kon, en was ik totaal opgefokt.  Niemand die merkte dat ik geen drugs nam, dus werd ik opgenomen in de groep.  Zo ging dat maanden aan een stuk door, en balanceerde ik op de rand van een inzinking.  Tot mijn vriend een einde maakte aan de relatie, en ik, compleet uit balans, terug naar België keerde, iets meer dan twee jaar na mijn vertrek.

Ik vond vrij snel terug een baan, maar voelde me verloren.  Dus terug richting huisarts voor een voorschrift Prozac.  Ik leefde verder, maar kreeg meer en meer angstaanvallen, die telkens in gradatie verergerden.  Het was in die periode dat ik mijn man, G.,  leerde kennen.  De huisarts besliste dat het nu maar gedaan moest geraken met mijn depressieve buien, en stuurde me naar een gerenommeerd psychiater, die me het label “borderline disorder” opspelde, en me onder de medicatie zette.  Opname werd afgewimpeld door G. en mijn ouders.  Zij zouden wel toezien dat ik het goed stelde.  Week na week werd ik afgezet aan de deur van de psychiater en werd er in de wachtzaal op me gewacht.  Week na week verergerde mijn situatie.  Week na week kreeg ik meer medicatie voorgeschreven.  Antidepressiva, uppers om me wakker te maken, downers om me te kalmeren, amfitamines omdat ik vermageren wou, en allerhande rommel om de bijwerkingen van de bende medicatie die ik nemen moest weg te werken.  Week na week zat de psychiater meer en meer aan me, tot het op een dag te ver ging, en hij dingen met me deed die ik helemaal niet wou.  Misbruik in alle mogelijke betekenissen van het woord; fysiek, geestelijk, misbruik van vertrouwen.  Hij was mijn dokter, hoorde mijn vertrouwenspersoon te zijn !  Week na week smeekte ik me er niet meer heen te brengen, maar week na week werd ik er heen gebracht omdat iedereen wou dat ik genezen zou.  Tot de bom barstte.  Ik kon niet meer, ik wou niet meer.  Ik vertelde G. en mijn moeder dat ik niet meer wou teruggaan naar die nare man, en waarom.  En ik gooide alle rommel die hij me voorschreef de vuilnisbak in.  Wist ik veel dat mijn lichaam ondertussen verslaafd was geraakt aan al die chemische stoffen, en dat ik als een drugverslaafde zonder drugs zou reageren.  Ik werd bijna gek, en blijf het me herinneren als ware het gisteren.  Ik zag en hoorde alles verdraaid, alle invloeden kwamen op me af, en ik kon niet meer filteren wat belangrijk was en wat niet.  Mijn spieren deden de raarste dingen.  Ik was een wrak.  Op een gegeven moment heb ik G. toegeschreeuwd: “als je nu niks doet ga ik kapot, of maak ik me kapot, alsjeblief help me !”  Hij merkte de ernst van de situatie, en bracht me naar de spoedafdeling van een Antwerps ziekenhuis.  Ik kreeg een kalmeringsmiddel, en even later zat ik tegenover de psychiater van dienst.  Ik vertelde mijn verhaal, en smeekte om opgenomen te worden, omdat ik bang was van mezelf.  Maar het enige antwoord dat ik kreeg was dat ik mijn gevoelens goed onder woorden kon brengen, dat er geen zichtbare dreiging was, en omdat er klaarblijkelijk niet echt een zwaar probleem was, werd ik terug huiswaarts gestuurd. 

G. en ik woonden ondertussen al even samen, vlak naast het huis van mijn ouders, en enkele dagen na dat ziekenhuisbezoek kwam hij van zijn werk thuis, en vond me op de zetel, bewusteloos.  Mijn derde zelfmoordpoging.  Het enige wat ik me herinner is dat ik ben wakker geworden in het ziekenhuis. 

De hele familie wist dat er iets met me moest gebeuren, deze keer was ik te dichtbij geweest. 

Mijn moeder bleef quasi de hele tijd in mijn omgeving.  Op aanraden van een andere huisarts, die zelf ooit ook depressief was geweest, werd ik naar Leuven gestuurd, bij Prof. Dr. Nys.  Sindsdien ben ik in rechte lijn vooruit gegaan.  Hij ging op zoek naar de onderliggende reden van mijn depressie.  Een hele resem testen diende ik te laten afnemen, uren-, dagenlang.

Na wekenlang van hot naar her te rennen voor nog maar eens een test, en dan weer een onderzoek zat ik in het kamertje recht tegenover de professor.  Een rommelige ruimte, met overal stapels boeken, verf die van de muren bladerde, een lamentabel tafeltje met daarachter een oudere man, met een ontzettend zachte blik, doch héél geconcentreerd.  Hij keek me aan.  “K., jij hebt geen borderline syndroom.  Jij bent chronisch depressief.  Je lichaam maakt nauwelijks serotonine aan, hier zit deels een lichamelijke reden achter.  De andere, meer voorname reden, je bent, wat wij noemen, hoogsensitief, of hoog-gevoelig, maar belangrijker nog is je IQ.   Je bent hoogbegaafd.  Dàt in combinatie met hoogsensiviteit, voedt je depressie.  Het zorgt dat je een verkeerde perceptie op de dingen hebt.  Die verkeerde perceptie is begonnen toen je 5, 6 jaar was, en je een totaal verkeerd beeld creërde rond de dood van je broer.  Je hebt de schuld op jou genomen.” 

Ik lachte even, zenuwachtig.  “Dokter, ik hoogbegaafd ? Heb je mijn schoolresultaten eens bekeken ?  Ik denk dat je de testen van mij met die van iemand anders hebt verwisseld.”

Hij knikte negatief.  “Neen, K., de testen zijn zelfs een tweede maal uitgevoerd, omdat we inderdaad dachten dat er ergens iets was foutgelopen aangezien je op sommige vlakken uitermate hoog scoorde, maar de resultaten waren dezelfde.  Je bent hoogbegaafd.  En je resultaten om school hebben daar inderdaad mee te maken. Op school wordt er lesgegeven op een manier dat de zwakkere leerlingen ook mee kunnen.  Iemand met jouw verstand gaat zich dan al snel vervelen, begint zich noodgedwongen met andere dingen bezig te houden, en geeft als het ware op.  Technisch gesproken noemt men dit onderprestatie.  Maar met jouw verstand kan je als het ware de zwaarste universitaire studies op één been aan.  Het is echter nu eerst aan de orde om je hiermee te leren omgaan.  Tevens schrijf ik je medicatie voor om dat serotonine-gehalte terug op pijl te krijgen.”

Die dag is mijn herstel begonnen.  Ik diende tweemaal per week op therapie te komen bij een assistente van de professor, en tweewekelijks bij hem zelf.  Ondertussen werd de reactie van de medicatie nauwlettend in het oog gehouden, en herzien wanneer nodig. 

Dankzij hem heb ik jaren later mijn man kunnen overtuigen dat ik klaar was voor het moederschap, en draai ik ondertussen mee in de mallemolen die anderen de maatschappij noemen. 
Genezen doe ik vast nooit, maar mijn situatie is leefbaar geworden.  Dankzij mijn dokter, mijn engel.

25-11-2007, 00:00 geschreven door K.

Op één van mijn consultaties kreeg ik een titel van een boek op een stukje papier gekribbeld.  “Lees die maar eens, het gaat over jou.  Je bent niet alleen, weet je…”  Zoals altijd, ongeduldig, haalde ik meteen het boek, en las het in één ruk uit. 
En ik was niet meer alleen, nog meer, blijkbaar zijn er vrij veel mensen die een bepaalde mate van hooggevoeligheid hebben. 
Dus zijn er vast nog mensen die thuiskomen van de kapper die exact hun haar geknipt heeft als gevraagd, maar die toch nog in huilen uitbarsten, en gauw hun haren gaan wassen, ook al heeft het uren haardrogers en stijltangen geduurd. 
Er zijn nog mensen die blijkbaar steeds mensen met problemen aantrekken, om vervolgens helemaal leeggezogen te worden door hen. 
Er zijn nog mensen die gek worden van etiketjes in t-shirts, kousen die niet assorti zijn met de rest van je kleren. 
Er zijn nog mensen die na een dagje shoppen volledig uitgeput thuiskomen omdat ze nou eenmaal geen drukte aankunnen. 
Er zijn nog mensen.  Er zijn nog veel mensen.  

Mijn hoog-gevoelige zintuigen zijn vooral mijn gevoel, mijn gehoor en mijn zicht. 

Ik hoor àlles.  Maar dan ook àlles.  Ook dingen die ik niet wil horen, ook dingen die ik niet mag horen.  Alsof er bij iedereen een filtertje zit, maar dat mijn filtertje behoorlijk stuk is.  In die mate zelfs dat herstelling onbegonnen werk is. 

Op sommige dagen, als ik het erg heb, maakt het me knettergek.  Dan moet ik op een mooie zomerdag bijvoorbeeld binnen gaan zitten, met m’n mp3-speler op m’n hoofd omdat het kermisweekend is op de markt, en omdat dan tegelijk iemand twee straten verder z’n gras aan het maaien is.  Joelende kinderen, de typische kermismuziek, een grasmaaier, en op de koop toe een hond die hier of daar constant ligt te blaffen omdat hij zich vast ook doodergert aan al dat lawaai en hij ons toeroept dat we er mee moeten ophouden.  Een blaf, één twee, nog één, één twee, en nog één, en zo gaat dat door, en draai ik door.  Hoe erg ik ook van muziek hou, toch heb ik het moeilijk met heel erg luide muziek.  Het heeft een vermoeiend effect op me. 

Iemand praat met me, en ondertussen hoor ik ook nog eens de radio spelen, en ook nog eens die twee dames met elkaar kletsen over de één haar hond die net gestorven is, en over dat het net zo erg is dan een kind verliezen.  Ach hoepel toch op, man !  En dan zou ik me moeten kunnen concentreren op hetgeen er tegen mij wordt verteld.  Meestal kom ik gewoon uit de lucht vallen.  Er zijn vast veel mensen die denken dat ik lichtelijk doof ben, omdat ik zo vaak vraag om iets te herhalen, maar ik was ondertussen wel in mijn hoofd die dame van een gepast antwoord aan het voorzien.  “Mevrouw, wat jammer nou toch dat uw hond dood is, maar mag ik hieromtrent dan het chinees restaurant daar om de hoek aanbevelen ?  Daar kunnen ze uw hond op een voortreffelijke manier bereiden, en u kan zelf kiezen of u er nasi of bami bij wil.  Echt waar, mevrouw, geloof me, je zal er de vingers bij aflikken….en nou ja, uw hond kàn het niet meer…”  Ik prijs me gelukkig dat soort replieken in stilte te kunnen voeren. 

Net hetzelfde met m’n zicht.  Als er iemand in z’n neus zit te peuteren heb ik het gezien.  Alweer dat filtertje dat niet werkt.  Ik zie alles, en het kost me echt moeite me te concentreren op één specifiek aspect. Ik zie alles, en tegelijk niets, daardoor.  Terwijl ik met iemand zit te praten, zie ik het speciale kleurtje groen in zijn ogen, zie ik de wolken achter hem, zie ik het water kabbelen, zie ik het schip dat uit de verte opdoemt, zie ik het oude koppeltje hand in hand passeren, zie ik dat er iemand “ik hou van Isabelle” gekerft heeft in de witte balustrade wat verder… ik zie. 

Maar het meest van al, merk ik mijn hoogsensitiviteit op via mijn gevoel.  Mijn gevoel omtrent anderen, naar andere mensen toe.  Ik voel aan wanneer iemand zich niet lekker voelt, ik voel aan wanneer iemand zich anders voordoet, ik voel mensen aan, en heb de slechte gewoonte hierop te willen anticiperen.  Ik spreek mensen aan, geef ze een luisterend oor, en vaak wordt ik leeggezogen, haalt de andere al mijn energie weg door me te overspoelen met zijn of haar problemen, waarna ik verwoede pogingen onderneem opdat die persoon zich beter zou voelen, ten koste van mezelf.  Ik voel onzekerheid, ik voel onrust, ik voel onoprechtheid, ik voel slechte bedoelingen, ik voel pijn, ik voel vreugde en ik voel verdriet, ik voel emoties, ik voel zoveel, ik voel.  En het grijpt me naar de keel.  Het beangstigt me. Het zorgt ervoor dat ik biezonder intens leef.  Intens leven brengt intense gevoelens met zich mee. 

Het jaagt me angst aan omdat ik ervoor vrees dat iedereen doorheen dat beschermende muurtje van me kan kijken, zoals ik er bij andere mensen doorheen kijk.  Ik ben bang dat iedereen ziet dat achter die grote mond van mij een klein hartje en een getormenteerde ziel schuilt.

25-11-2007, 00:00 geschreven door K.

Tien jaar.  Tien jaar zijn mijn man en ik ondertussen samen.  En in die tien jaar heb ik nooit anders geweten dan dat zij ons het leven probeerde zuur te maken.  De oude wederhelft, de ex-vrouw, de vlees geworden antichrist.  Voor ons althans. 
Ik leerde hem kennen toen hij al volop aan het scheiden was.  Hij woonde terug in bij z’n ouders.  Dus, als je het uit dat opzicht bekijkt, zou ze niet echt iets tegen me kunnen hebben.  Ik was niet de reden van hun scheiden. 
Dat lag enigszins anders.  G. had het ongeluk om, als achttienjarige knaap, met z’n allereerste “echte” vriendinnetje, meteen prijs te hebben.  Drie maanden waren ze samen, en hij merkte dat het niks zou worden.  Maar zij, toen zeventien, kwam op de proppen dat ze zwanger was.  De ouders werden op de hoogte gebracht, en die vonden het maar beter dat de twee zouden trouwen.  Het was gedoemd te mislukken.  In een poging de boel alsnog te redden kwam er nog een tweede kind, maar het ging van kwaad naar erger.  Tot op de dag dat hij thuiskwam en haar vader naast haar stond met echtscheidingspapieren, klaar om getekend te worden. 

Misschien neemt ze hem kwalijk dat ze haar jeugd gemist heeft.  Misschien ook niet.

Misschien is ze gewoon door en door slecht.  Misschien kan ze eenvoudigweg het licht niet in andermans ogen zien schijnen.  Misschien is ze van dat type vrouwen die ondanks een breuk hun oud-partner toch niet kunnen loslaten, die eeuwig jaloers blijven. 

Al vanaf het begin klikte het ontzettend goed tussen zijn kinderen en ik.  Een geluk, wat je hoort soms andere dingen.  Ik kreeg een aanhangwagentje in de vorm van zijn dochter.  En in plaats van blij te zijn dat in de twee weekends per maand dat ze bij hun vader vertoefden, haar kinderen in goede handen waren, deed ze er alles aan om de boel te verzieken.  En ze gebruikte telkens weer het verkeerde middel in haar pogingen ons te raken: haar eigen kinderen werden het wapen waarmee ze ons zo zeer trachtte te raken.  We werden genoodzaakt alles voor de twee aan te schaffen; kleren, schoenen, jassen.  Want wanneer we ze gingen afhalen, kwamen ze in erbarmelijke toestand naar ons.  Geen extra kleren, geen jassen, kapotte of te kleine kleren en schoenen.  Als we al ergens heen moesten, dienden we sowieso eerst thuis te stoppen om hen om te laten kleden, zo erg was het. 

Weekendwissels omwille van feestjes werden pertinent geweigerd.  Bij een telefoontje of de kinderen op zondag een uurtje later naar huis mochten omdat we op een doopfeest zaten van familie, en omdat het dessert nog geserveerd moest worden, werd er doodleuk verwittigd dat indien de kinderen niet stipt op het afgesproken uur thuis waren, de politie zou worden opgebeld. 
Geen rapporten, uitnodigingen over schoolfeesten, niks. 
We moesten achteraf vernemen wanneer één van de twee in het ziekenhuis had gelegen. 

Van één ding kan je haar echter niet beschuldigen.  Als er iets betaald moest worden was ze er, als de kippen zo snel.  De rekeningen vlogen ons om de oren.  Zelfgetekende apothekersrekeningen, de kinderen die bij een kleine ingreep in dagopname in eersteklaskamers werden gelegd om zo het remgeld boven het vastgelegde bedrag te krijgen, je kan het zo gek nog niet bedenken. 

Jaren kregen we opmerkingen van de kinderen, dat ze het gezeur over hoe slecht hun papa wel was, zo beu waren, jaren zeiden we tegen elkaar dat dit ooit nog wel tegen haar zou keren.  En inderdaad, dat deed het ook.  De oudste vertrok bij haar mama van zodra ze de leeftijd had waarop ze zelf kiezen mocht.  Maar ondertussen heeft ze wel geen aangename jeugd gehad, en dat vergeef ik haar mama nooit. 

25-11-2007, 00:00 geschreven door K.

Ik heb een wereld, waar niemand behalve ik toegang toe heeft.  Mijn wereld, mijn eigen veilige wereld, waarin ik mijn fantasie de vrije loop laat gaan, de meest adembenemende gesprekken voer, of gebeurtenissen beleef.  Het is een prachtige wereld.  Ik kan dood zijn in die wereld, ik kan in coma liggen in die wereld, ik kan rust faken in die wereld.

Ik dagdroom.  Niet iets waar je bepaald trots op hoort te zijn, integendeel misschien.  Maar ik dagdroom me doorheen de realiteit die de dagen me brengen.  Ik heb een klein vermoeden dat mijn lichaam, of beter m’n geest me ertoe aanzet, puur uit zelfbescherming.  Alsof het weet dat ik de dagelijkse realiteit niet altijd aankan. 

Ik dagdroom over de meest uiteenlopende dingen.  Ik dagdroom over verschrikkelijk ongevallen, waarna ik weken in het ziekenhuis lig, en allerlei mensen m’n ziekenbed passeren in de hoop me wakker te maken.  Of ik dagdroom over banale dingen, een persoon die ik net tegen het lijf gelopen ben. Een discussie die ik uit de weg ben gegaan herleef ik op allerhande manieren.

Maar ik dagdroom vooral over gered worden,  door een persoon, als het ware de ridder op het witte paard, die me weghaalt, en me intens gelukkig maakt, niet door onmogelijke dingen, maar gewoon door zijn geweldige persoonlijkheid en de kracht me te laten zijn wie ik ben.  Geen dagdromerij over een luxeleventje, maar over geluk vinden in de eenvoud van de dingen, over elkaar vinden in een gesprek, over rust vinden... Gered worden, terwijl ik ergens best besef dat de enige persoon die me kan redden ikzelf ben.  Ik dagdroom me weg uit mijn ellendig bestaan. 

25-11-2007, 00:00 geschreven door K.

Neen, geen drukfout, geen typfout. 
Geen eendje, ik, wel een eentje, alleen, eenzaam, op mijn eentje.  In dat opzicht dus. 

En lelijk.  Afzichtelijk.  Wat haat ik mezelf in de spiegel… ik ben eerst en vooral al dik, te dik.  Vooral mijn hoofd dan.  Wat een kop heb ik toch.  Daarenboven heb ik van dat onregelmatig dik vel om m’n lichaam zitten. En ik heb een rare, scheve neus. 

Niet dat ik er echt wakker van lig.  Ik vind zoveel andere dingen zoveel belangrijker. 
Ik kan bijvoorbeeld niet zeggen van iemand of ik die al dan niet mooi vind.  Niet vooraleer ik met die persoon gesproken heb. 
Het is een typisch clichébeeld dat wij lelijkaards gebruiken maar toch vind ik dat schoonheid binnenin zit. 
Uiterlijk ben ik een niemendalletje, maar innerlijk een niemendalletje ?  Niet mijn dalletje !  
Neen, zover gaat het niet.  Innerlijk ben ik misschien wel de moeite waard, alhoewel velen m’n innerlijk vast als knettergek bestempelen.

Maar toch geef ik de hoop niet op, en blijf ik geloven dat ik innerlijk toch wel iets te bieden heb. 
Helaas zit die dikke lelijke kop van me flink in de weg.  

25-11-2007, 21:52 geschreven door K.

Ik ben de wolken meester.  Ik heers over de wolken. 
Althans, over de manier waarop ze bewegen.  Ik creeër wolken, en beslis over hun weg.  Ik kan met een eenvoudige beweging met één vinger, een andere wolkensculptuur maken, met één vingerknip maak ik een wolkendraaikolk. 
De wolken in mijn bad, het kleine, flinterdunne laagje schuimerig residu dat op m’n badwater drijft.  Ik vertel hun verhalen, ik creëer ze.    

De wolken daarboven, daar heb ik geen heerschap over.  Ze komen op dagen dat ze er niet mogen zijn, donker en dreigend, of ze zijn er niet, niet één, net op een moment dat ik zo naar ze verlang.  Uren kan ik ze bestuderen, de vormen die ze aannemen.  Ze vertellen me prachtige verhalen.  Liggend in het gras, luister ik naar wat ze te vertellen hebben. 

25-11-2007, 22:19 geschreven door K.

Hier vind ik  rust.  Ik ga bovenop mijn berg staan, kijk even neer op de wereld, en ga op mijn rug in het malse gras liggen.  Zo kan ik uren doorbrengen, met als enige gezelschap een licht briesje dat plagerig met m'n haren speelt, en mijn gedachten. 
Absolute stilte, bijna.  Het gedreun van de drukke autoweg wat verderop kan ik verbannen, of doe ik vervagen.  

Hier kan ik mezelf zijn.  Hier kan ik alle leven wegdenken.  Hier ben ik alleen.  Hier, op mijn berg.  Hier, liggend in het gras, kan ik even op adem komen.  Ik kan wolken bestuderen zolang ik maar wil, zonder raar bekeken te worden.  

Ooit, toen ik heel diep zat, kwam ik hier, louter toevallig.  Ik was uitgeput, levensmoe en verstopte me, bovenop de berg.  En ik vond rust, kon mezelf herladen, klaarstomen voor de harde realiteit.  Sindsdien ben ik blijven terugkeren, op moeilijke, en later op minder moeilijke momenten.  Mijn eigen private herbron-berg. 

Soms denk ik spottend dat er vast positieve aardstralen moeten uitmonden ergens in mijn berg...  
   

26-11-2007, 22:30 geschreven door K.

Iedereen zet wel eens een muurtje op, iedereen doet zich wel eens wat anders voor.  Bij een sollicitatiegesprek bijvoorbeeld, of bij een eerste afspraakje.  Dat muurtje kan er staan om uiteenlopende redenen, om indruk te maken of uit zelfbescherming. 
Ik heb ook zo'n muurtje.  In feite is mijn muurtje ondertussen uitgegroeid tot een gigantische bouwwerk. 
Een muur, om mensen op een veilige afstand te houden, met bovenaan eindeloos veel prikkeldraad, onder hoogspanning zelfs, en met hier en daar dreigende bordjes die waarschuwen om niet dichterbij te komen.  

Vraag het merendeel van de mensen die mij kennen, of beter nog, vraag aan alle mensen die me kennen, een paar enkelingen uitgezonderd, hoe ik ben.  En je krijgt gegarandeerd een beeld van een zelfzeker persoon, een problem-solver, iemand bij wie het geluk aan diens zijde staat, iemand die vaak snedig uit de hoek komt, en die andere mensen vaak als eerste zal aanspreken.  Een extravert persoon, tout court.  Het beeld dat ik anderen al zolang ik me herinner op de mouw speld.  Een beeld van een persoon die ik in realiteit maar wat graag zou zijn.  Wat zou ik graag mijn eigen muurtje zijn.    Alles wat ik niet ben.  

Soms, héél soms, vind ik de moed om iemand het achterste van m'n tong te laten zien.  Vaak is dat dan iemand die me niet te na aan het hart ligt, iemand die me aldus moeilijker kwetsen kan.  Elke keer krijg ik hetzelfde antwoord: dat ze een compleet ander beeld van me hadden, en op zo'n momenten denk ik stiekem "missie geslaagd, het muurtje werkt nog."

Niemand laat ik binnen dat muurtje.  Niemand.  En toch, af en toe, is er plots iemand die bijna helemaal binnen raakt.  Zonder ik het zelf besefte, binnengeslopen op kousevoeten.  Tot nog toe eindigde dit steeds in hartzeer.  Iemand komt te dichtbij, ziet wie ik werkelijk ben, en keert om, terwijl ik gekwetst achter blijf, en mezelf probeer af te leiden door de zwakke plekken in mijn muur te zoeken en te versterken. 
Een versterkte burcht om me heen, die keer op keer groter wordt.

Ik weet dat ik slimmer zou moeten zijn, ik kan mijn vertrouwen niet stellen in die muur, want als ooit deze muur valt, wordt ik eronder bedolven en blijf ik vermorzeld achter.   Toch is het een noodzaak geworden.  De "immer vrolijke K." beschermt de zwakkeling die ik werkelijk bent.  

Misschien.  Misschien vind ik ooit de moed om héél rustig, steen voor steen, de muur te slopen, zodat mensen m'n ware ik zouden zien.
Valse hoop, want ze zouden zich vast rot schrikken, en ik zou achterblijven, alleen.  Mijn muur zal voor altijd een deel van me blijven.

Misschien haal ik er ooit nog het Guinness Book of Records mee, en prijkt er naast de foto's van de Chinese Muur en de muur van Berlijn, een foto van mezelf met als onderschrift : "De muur van K., met stip op nummer drie in de lijst van grootste muren..." 

28-11-2007, 00:00 geschreven door K.

28-11-2007, 22:46 geschreven door K.

Hoe komt het toch dat een mens'gemoed, samen met het vallen van het blad, een vrije val maakt ?  Een verandering van het licht, zo subtiel dat de meeste mensen het ontgaat, terwijl voor anderen zo overduidelijk present.  En wanneer je lichaam er net aan gewend is, begint het botten van het blad, en overkomt het je weer.  De menselijke natuur is onzichtbaar verbonden, verstrengeld zelfs met moeder natuur, daar kunnen we niet omheen. 

Elk jaar heb ik ervan.  Elk jaar weet ik dat ik in die periodes moet opletten, en mezelf niet te veel op de hals moet halen.  Ik dek me in.  Preventieve zelfbescherming.  Ik herken de signalen en speel er slim op in.  Ik geef niet toe aan de vermoeidheid die me dan parten speelt, of de onophoudelijke zin in voedsel, bij wijze van troost.  Althans, ik probeer er niet aan toe te geven. 

En dat is net de essentie.  Ik heb mezelf niet meer in de hand, want de aloude getrouwe signalen zijn er niet meer.  Ze zijn verdwenen, en ik voel de duisternis die me overspoelen wil niet meer aankomen. 

Terwijl ik vroeger niet anders wou dan de eenzaamheid opzoeken, me verstoppen in mijn bed en eindeloos lang slapen, weg van de realiteit, in een poging de moeilijke periode te overbruggen, kan ik nu plots de slaap niet meer vatten.  Eindeloos lange nachten lig ik wakker.  Ik staar naar het plafond, uren aan een stuk.  Insomnia.  Mijn lichaam heeft ook blijkbaar plots geen nood meer aan slaap.  Ik stel zolang ik kan het slapen gaan uit, en kruip uren te laat in mijn bed, om dan te moeten besluiten dat mijn lichaam niet toe wil geven, en alert wil blijven.  Als ik dan toch uiteindelijk de slaap te pakken krijg, wekt mijn lichaam me op onmenselijk vroege uren.  Een nachtbraker ben ik altijd al een beetje geweest, maar nu ben ik plots ook nog een ochtendmens geworden en vertrek ik vaak al voor zes uur richting het werk.  

Hetzelfde scenario met eten.  Vroeger at ik mijn pijn weg.  Hoe ongezonder, hoe beter het leek te helpen.  Kilo's troost duwde ik naar binnen.  Chocoladetroost nog het liefste.  En nu, nu veracht ik chocolade.  Uit gewoonte neem ik s'avonds een chocoladekoek bij me, en zodra ik het naar mijn mond wil brengen, protesteert mijn lichaam en eindigt het snoepgoed onaangeroerd in de vuilnisbak.  Ik heb geen idee waarom, maar het wordt erger en erger.  Overdag eet ik nauwelijks, ik overleef op twee droge dieetkoekjes, die ik mezelf verplicht om op te eten.  S'avonds, of als ik s'middags genoodzaakt ben met iemand uit lunchen te gaan, hou ik de schijn hoog, en eet ik netjes mee, waarna ik meteen een toilet opzoek, mijn vinger diep in mijn keel duw en alles er terug uit haal.  Het enige voordeel eraan is dat ik ondertussen flink wat magerder geworden ben.  Nog lang niet voldoende slank naar maatschappelijke normen, en nog meer naar mijn normen, maar dit heeft er niks mee te maken.  

De signalen zijn gewijzigd, en ik moet mezelf opnieuw leren kennen.  Ik moet leren erop in te spelen.  Ik moet mezelf leren behoeden voor hetgeen volgt op die signalen.  En ik heb geen idee hoe eraan te beginnen.  Ik ben alweer het Noorden kwijt.   

29-11-2007, 00:00 geschreven door K.

05-12-2007, 00:00 geschreven door K.

11-12-2007, 22:23 geschreven door K.

De dag na mijn crash verliep moeizaam.  Ik rekende erop om op automatische piloot de dag door te geraken, maar al van bij het ontwaken liet die het afweten.  De hele dag verliep moeizaam, van kwaad naar erger.  Mijn lichaam deed pijn, weigerde alle vormen van voedsel.  Het gewoel in mijn hoofd maakte me gek.  Gesprekken die ik herbeleefde, de banaalste eerst, een eindeloos gepieker dat maar niet wou ophouden, een hele dag lang. Al vroeg in de ochtend kreeg ik een melding van een diefstal op een werf, mogelijk door één van mijn personeelsleden.  En toen ik mijn agenda nakeek, bleek op de koop toe dat ik een hele dag een nieuwe inspectrice moest meenemen in opleiding.  Om zeven uur stapte ze mijn wagen in, en ze heeft tot ze uitstapte niet meer gezwegen.    Net op een moment dat de enige troost mijn muziek en af en toe wat stilte was, in een verwoede poging mijn hoofd vrij te kunnen maken en wat rust te vinden. 

Haar hele levensverhaal passeerde de revue.  Van de alcoholverslaving van haar eerste man tot de schoolproblemen van haar kinderen.  Waarom nou net vandaag? Omstreeks half drie kon ik het niet meer aan, ik zat er compleet door, en verzon een smoesje dat ik vrij lang op de volgende werf zou zitten, waarop ze vroeg haar aan haar wagen af te zetten zodat ze huiswaarts kon keren, de dag had lang genoeg geduurd.  Vooral voor mij, mijn spieren deden zo ontzettend veel pijn dat ik nauwelijks nog m’n wagen kon besturen. 

Mijn maag leek helemaal verkeerd te zitten.  Ik moest de schijn wel hoog houden, ik moest normaal lijken en s’middags de gebruikelijke lunchpauze ondergaan.  Al bij de eerste hap verzette mijn hele lichaam zich.  Nadat ik met moeite het kleine broodje binnengeduwd had gekregen, begaf ik me al bezetene naar het toilet om het hele zootje eruit te braken.  Mijn lichaam leek ervan te genieten, want het wilde er maar niet mee ophouden.  Na afloop deed m’n keel er zoveel pijn van dat ik er lichtelijk hees van was, en ik proefde de hele namiddag lang bloed vanachter in mijn mond.  Ik was, en ben, niet goed bezig.  Het dieptepunt van mijn crash komt met rasse schreden dichterbij.    

14-12-2007, 00:00 geschreven door K.

Vorige week.  Ik moest vroeg uit de veren om een werfbezoek te doen.  Ik wou ter plaatse zijn net voor zes uur, om te controleren of mijn personeel wel op tijd begon.  De avond voordien had ik alles voor s’morgens klaargelegd, en mijn man wist dat ik ‘m niet zou wakker maken en in alle stilte zou vertrekken zodat de kinderen wat zouden uitslapen.  Ze hebben nu eenmaal de slechte gewoonte wakker te worden zodra ze iemand horen opstaan, of dat nu midden in de nacht is of niet.  Met mijn huidige slapeloosheid is het dus steeds op de tippen van de tenen lopen…  Mijn wekker zou afgaan om vijf uur, maar om vier uur lag ik al terug wakker.  Ik besloot dan maar op te staan.  Ik kleedde me stilletjes aan, ging naar de badkamer me wat opfrissen, en begaf me naar beneden.  In feite had ik best wat kunnen strijken of zo tijdens dat extra uurtje, maar ik besloot toch al te vertrekken.  Terwijl de rest van de wereld nog leek te slapen, reed ik richting Antwerpen.  Om kwart voor vijf zat ik daar dan, aan de Schelde, op een bankje.  Het was nog te donker om te kunnen zitten lezen, dus zocht ik toevlucht tot mijn mp3-spelertje.  Een nietig klein goedkoop dingetje van amper 2 gig, met niet genoeg ruimte voor al hetgeen ik erop wilde.  Het geraas van overdag verdwenen, de donkerte nauwelijks verlicht door de typische oranje lantaarns, het druilerige weer, geen mens te bespeuren.  Hier zaten we dan, mijn muziek, mijn gedachten en ik.  Een uur lang.  Ik liet mijn gedachten afdwalen… nachtelijke dagdromen.  Ik begreep plots heel goed de woorden die Jeff Buckley zo ontzettend mooi zong in “Forget her”… 

While this town is busy sleeping, all the noise has died away, I walk the streets to stop my wheeping, ‘cause she’ll never change her ways…  Don’t fool yourselve, she was heartache from the moment that you met her…  My heart is frozen still, as I try to find a way to forget her somehow.  She’s out there somewhere now.

Héél even dacht ik het.  Héél even leek de Schelde heel aantrekkelijk.  Maar onmiddellijk herpakte ik me.  Mijn lichaam heeft te veel overlevingsdrang, denk ik.  Jezelf verdrinken moet ontzettend moeilijk zijn, en enorm veel wilskracht vergen.

14-12-2007, 08:03 geschreven door K.

Ik ben bang.  Ontzettend bang.  Over hoe lang dit dieptepunt duren zal.  Over of ik het zolang volhouden zal. 

Nu, op dit eigenste moment, heb ik zo'n nood aan iemand die me vastneemt, en die me zegt dat alles wel terug goed komt met me.  Iemand die me door dit dieptepunt heen loodst.  

17-12-2007, 00:00 geschreven door K.

20-12-2007, 11:30 geschreven door K.

21-12-2007, 00:00 geschreven door K.

22-12-2007, 00:00 geschreven door K.

23-12-2007, 00:00 geschreven door K.

26-12-2007, 23:57 geschreven door K.

27-12-2007, 00:25 geschreven door K.

27-12-2007, 20:35 geschreven door K.

01-01-2008, 00:00 geschreven door K.

Met enig argwaan durf ik te kunnen stellen dat het dieptepunt van mijn dip voorbij is.  Ik ben er nog lang niet, laat dat duidelijk zijn.  De klim naar betere tijden is nog niet eens begonnen.  Ik bevind me momenteel in het oog van de storm, en het is windstil in mijn hoofd, maar ik ben me er wel enorm bewust van dat ik nog een hele weg af te leggen hebben, want rondom me raast alles als bezeten.  Een korte periode van stilte, die van de ene op de andere seconde kan omslaan. 

De reden dat ik dit durf te beweren is mijn doodslust.  Die is nog steeds heel erg aanwezig, maar ik heb enige rede terug gevonden.  Terwijl ik een aantal dagen geleden ervan overtuigd was dat ook mijn kinderen veel beter af zouden zijn zonder me, besef ik nu heel duidelijk dat ik een zware hypotheek op hun leven zou leggen moest ik ermee doorgaan.  Ze zouden het me op termijn nooit kunnen vergeven.  De pijnlijke waarheid, want ik verlang nog steeds enorm om alles achter me te laten.  Weg van alle innerlijke pijn.  Maar mijn verantwoordelijk jegens die twee kleine wondertjes is nu eenmaal te groot.  Wat kan iemand me wensen voor het nieuwe jaar ?  Een verschrikkelijk ongeval waar ik niet levend uit kom, misschien.

Om de periode van kalmte nog even te bewaren, zodat ik iets langer kan recupereren alvorens er weer tegenaan te gaan, ben ik heel erg behoedzaam.  Ik ga ergernissen uit de weg.  Niet erg makkelijk, dat staat buiten kijf.  Want mensen zijn nu eenmaal niet goed van nature uit.  Je merkt het overal waar je komt.  De ieder-voor-zich-mentaliteit viert hoogdagen.

Tijdens de lunchpauze op m’n werk werd alweer een typische onderwerp aangesneden, het weer.  Iemand vernoemde dat met de opwarming van de aarde wij binnen een aantal jaren hetzelfde klimaat zullen kennen als dat van in Zuid-Frankrijk.  En meteen krijg je reacties van “hoe sneller, hoe liever.”  Op zulke momenten moet ik ontzettend hard op m’n tanden bijten.  Alsof de opwarming van de aarde iets goeds is.  Op zo’n momenten blijkt dat mensen enkel op korte termijn denken.  Geef ze nu maar ontzettend goed weer, wat er later met onze wereld gebeurt, nou ja, dat doet er niet echt toe, want dan zijn ze er toch niet meer.  En onze kinderen en kleinkinderen dan ?  

Mijn bazin, die als nieuwjaarsgeschenk me doodleuk komt vertellen dat ik vanaf nu mijn agenda wekelijks moet achterlaten, zodat ze te allen tijde weet waar ik me bevind.  En dat komt van iemand die al twintig jaar of langer in de schoonmaaksector werkt.  Je zou toch enigszins denken dat zo’n mensen ondertussen dan toch al weten dat dit onmogelijk is.  Je bent onderweg naar de ene werf, krijgt telefoon van een andere werf dat er een probleem is, en noodzakelijkerwijs gooi je je hele agenda om.  Planning is nauwelijks een optie.  En hoe omvat je zoiets op een papieren kalender ?  Ga ik trouwens dan nog quasi dagelijks mijn uurtje lunchpauze kunnen doorbrengen op m'n plekje ?  
Ergernissen, je houdt het niet voor mogelijk.
Mensen in wachtrijen aan kassa's die ongeduldig staan te zuchten, luid genoeg, zodat de kassierster het duidelijk hoort.  Degene die zich met één artikel naar de kassa begeeft en waar zich nog snel iemand anders voor schiet met een overvolle kar.  De mama met de kleuter die dringend moet plassen, hetgeen wordt geweigerd door de winkelbediende want "de toiletten zijn enkel voor personeel."  De man in de BMW, die in de file gaat bumperplakken opdat er toch zeker niemand zich zou kunnen tussenwurmen.  
Ik ben helemaal geen moraalridder, maar ik erger me rot aan zulke dingen.  Vroeger durfde ik weleens te reageren op zulke dingen, maar dat heb ik wijselijk afgeleerd.  Ik had nogal de neiging het te ver door te trekken. 
Ooit was ik eens die mama met de kleuter, net uit de pampers, en in hoge nood, en kreeg ik een enorm bot antwoord van een Kruidvat bediende.  Ook na enige vraag tot begrip gezien de jonge leeftijd van mijn dochtertje toen, kreeg ik nog steeds een bot antwoord, op het randje van de onbeleefdheid.  En mijn missie was er... "Hier hoort u nog van, dit laat ik hier niet bij.", zei ik nog toen ik de winkel uitging.  Misschien had ik op dat ogenblik wel niks verder gedaan.  Maar ze antwoordde al lachend "Dat zal wel", en ik was vertrokken.  Ik nam contact op met testaankoop, pluisde de hele wetgeving na en vroeg het klantenbeleid op bij de hoofdzetel van Kruidvat.  Wat bleek ?  Vanaf een bepaald aantal vierkante meters oppervlakte moet een winkel verplicht een toilet voor cliënteel voorzien.  En in het klantenbeleid stond inderdaad dat toegang tot het toilet geweigerd mocht worden, met uitzondering bij zwangere vrouwen, oudere mensen en kinderen.  Ik kreeg testaankoop zover om de oppervlakte van de winkel voor me op te komen meten, omdat ik juridisch gezien daar geen toelating voor had.  Een gigantische klachtenbrief vertrok richting hoofdzetel Kruidvat in Nederland, en nog geen week later kreeg ik een brief terug waarin Kruidvat zich verontschuldigde voor het voorval.  Ik kreeg tevens bij wijze van schadevergoeding een aanzienlijk bedrag aan geschenkbonnen, hetgeen ik niet gevraagd had, want dit was voor mij louter principeel.  Tot slot diende de bediende van de betreffende Kruidvat zich bij m'n volgende bezoek openlijk te excuseren, wat ook gebeurde.  Helaas vernam ik een aantal weken later dat ze ontslagen was, en kon ik me niet van de indruk afdoen dat dit deels mijn schuld was.  
Eén voorbeeld van hoe idioot ver ik gaan kan.  De andere hou ik voorlopig nog even voor mezelf.  
Of hoe kleine ergernissen gigantische proporties kunnen aannemen bij me, zeker als ik me erop begin te fixeren.
Vandaar mijn vermijdingsdrang, vermoed ik.  De radartjes in mijn hoofd liggen net even stil, laat dat alsjeblief zo even blijven.  Er zit vast nog héél wat stormachtig weer aan te komen.            

02-01-2008, 00:00 geschreven door K.

18-01-2008, 00:00 geschreven door K.

20-01-2008, 00:00 geschreven door K.

Eén woord van zijn lippen kan wonderen doen.  De blik in zijn ogen kan de kleur van mijn dag veranderen van zwart naar helderblauw.  De dingen die hij is, en de dingen die hij niet is, ik wou dat ik ze allemaal was.  Mysterieus en zo klaar als een klontje.  De eb en de vloed.  Wind en windstilte.  De aarde en de lucht.  Als het vriest in mijn hart ontdooit hij het en vult het met warmte.  In zijn ogen breekt de zon door.  Met hem in mijn hoofd, verveel ik me nooit.   Hij is onweerstaanbaar.  Hij is de lentezon op mijn huid en de zomerregen.  Onvoorspelbaar.  Hij zegt me gewoon wat hij vindt.  Hij is de zon en de maan.  Hij is het beste van allebei.  Hij maakt me sterk.   Hij weet mijn boosheid, verdriet of weerstand te weerleggen als ware het niets.  

Zonder hem is er een leegte van alleen.  Als ik hem dan oproep in gedachten, ben ik heel veel beetjes blij.          

Ik sluit m'n ogen, heel even.  Zou hij me vragen hoeveel ik van hem hou, wat antwoord ik dan, eerlijk ?  Ik zou nog van hem houden als de appelbomen vergeten waren te bloeien. Ik zou nog van hem houden als rozen geen zoete geur meer hadden.  Ik zou nog van hem houden als dichters niets meer hadden om over te rijmen.

Hij beoordeelt me niet, hij veroordeelt me niet.  Om niet één beslissing die ik maak.  Of om de beslissing die ik niet maken kan.  Hij begrijpt me, meer dan eender wie.  

Ik ben hem, hij is mij... 

Maar dit is en blijft voor eeuwig een droombeeld, een utopie...   En terwijl ik dit herlees besef ik meteen hoe melig ik bezig ben... Ik lijk wel een schlager aan het brouwen...

21-01-2008, 00:00 geschreven door K.

22-01-2008, 00:00 geschreven door K.

(Je kent ze wel.  Die typische onderbroeken die worden verkocht door quasi bejaarde koppels, meestal met een gebrek aan een deftig gebit, in marktkraampjes.  Vleeskleurige joekels die je zo hoog optrekken kan dat ze meteen ook dienst zouden kunnen doen als bustehouder, en die meer stof vergen dan de doorsnee belgische vlag.  Meestal zijn ze overvloedig gegarneerd door opzichtig geborduursel of kant geklosd door een bijziende brugse non van negentig.   Doe je tienerdochter een dergelijk exemplaar cadeau, en gegarandeerd raakt ze niet zwanger zolang ze die onderbroek maar draagt; regelrechte afknappers zijn het. In ons dialectje worden zo'n gedrocht ook wel eens een "onderflok" genoemd.)

We waren pas vertrokken, mijn vriendin en ik, richting Ancienne Belgique, Brussel, gisteren. 
-"Ik ben iets vergeten", zei ik. 
-"Oei," antwoordde ze, "draai aan de volgende lichten terug, we zijn nog niet zo ver."
-"Nee, ik rij er niet voor terug, het zal voor de volgende keer zijn."
-"Wat ben je dan vergeten?"
-"Wel, op Stubru vroegen ze hem of hij het nog leuk vond als hij slipjes op het podium gegooid kreeg, iets wat vroeger al eens vaak durfde te gebeuren.  Hij wist het wel te appreciëren, antwoordde hij al lachend.  Dus had ik zo'n gigantische 'onderflok' gehaald op de markt, de grootste maat verkrijgbaar... ik wou er nog m'n gsm-nummer opzetten met een zwarte markeerstift, en dan dat ding het podium opgooien."
Ze keek me aan, zich afvragend of ik het meende.  Tuurlijk meende ik het, behalve dan dat van mijn gsm-nummer.  Even later proestten we het uit, en de sfeer voor de avond bleek gezet.  

Het optreden was uitverkocht, en met wat geluk vonden we een toch een plekje vrij dicht bij het podium.  Net niet groepie-dicht bij het podium, zal ik maar zeggen.  Om half negen, een half uur later als aangekondigd kwam Arid het podium.  Tja, parkeerplaats vinden in het centrum van Brussel is blijkbaar voor iedereen een moeilijke klus.  Maar ze waren het wachten meer dan waard, want gedurende iets meer dan anderhalf uur namen ze ons mee op een heerlijk ritje van de nummers op hun nieuwe cd, perfect afgewisseld met oudere successen.  Twee kippevelmomenten beleefde ik.  Het stevige maar wondermooie "life", waarin een stukje "eternal life" van Jeff Buckley in verwerkt zat, dezelfde versie die me enkele maanden voordien op de Jeff Buckley Tribute in de Kaktus te Brugge reeds kippevel bezorgde; en het fragiele I don't know where I'm going.  Toepasselijker kon niet: ook ik weet niet waar ik heen ga, had ik maar iemand waar ik tegen kon zeggen "breng me naar huis"...

Helemaal opgegaan in de menigte leek ik heel even zorgeloos.  En dat terwijl ik normaal gezien me ontzettend ongemakkelijk kan voelen in zo'n drukte.  Maar de sfeer was zo ontzettend fijn dat ik vaak even m'n ogen sloot en me alleen in de zaal waande. 

Op de terugweg bespraken we onze thuissituaties even kort, maar al snel zochten we terug wat humor op, en maakten we een planning op van de optredens die we de komende maanden in geen geval willen missen.  Op zeven maart keren we terug richting AB, dit keer voor The Cult.  En als we kaarten kunnen bemachtigen gaan we zonder twijfel op één mei naar Vorst Nationaal, naar één van mijn favoriete, zo niet mijn meest favoriete (nog in leven zijnde) zanger... Nick Cave komt met zijn Bad Seeds naar België !!!  En als ik de kans krijg, neem ik begin maart nog het Arid optreden mee in de Petrol in Antwerpen.  

In een overmoedige bui denk ik : je leeft maar één keer.  

   

28-01-2008, 00:00 geschreven door K.

Vandaag, op vrijdag één februari 2008 is om negen uur deze ochtend de ticketverkoop voor het concert van Nick Cave and the Bad Seeds op één mei aanstaande, in Vorst Nationaal van start gegaan. 

En ik heb kaartjes !!!!  Twee kaartjes, waarvan er eentje voor mezelf bestemd is, de bestemming van het andere kaartje wordt later uitgemaakt... 

http://www.youtube.com/watch?v=7kV5XkBQsKU

01-02-2008, 00:00 geschreven door K.

06-02-2008, 00:00 geschreven door K.

Zou ze nog ongelukkiger als dit kunnen zijn, vroeg ik me vaak af.  Ondanks haar eeuwig lachje, haar eeuwige beleefdheid en haar eeuwige maniertjes.  "Darling !", zo sprak ze iedereen aan, pinkjes eeuwig in de lucht.  Verschrikkelijk vond ik het, want ik merkte in haar blik hoe zeer ze poogde de schijn hoog te houden, hoe zeer ze poogde haar geheimen voor zichzelf te houden.  En of ze geheimen had.  Ze neukte er op los, onder meer met de privé-chauffeur die ons in New York overal heen bracht.  Haar grootste geheim echter, zou me pas anderhalf jaar later op mijn schoot geworpen worden.

Helen kwam uit een arm gezin, groeide op in armoede, maar haar leven kende een ommezwaai toen een ontzettend rijke jongeman verliefd op haar werd.  Ze huwden, en sindsdien deed ze niks anders meer dan geld opdoen en extreem luxueus leven.  Drie kinderen volgden; twee zonen en een dochter.  De oudste zoon leerde ik kennen in een Antwerps cafeetje.  Hij was kort na zijn studies naar Europa gestuurd door zijn vader, om ervaring in het bedrijfsleven op te doen.  Het klikte meteen en een tweetal maanden later bezochten we zijn ouders in New York, en besloten we om zes maanden rond de US te trekken, rugzakgewijs.  Mijn eerste ontmoeting met zijn familie kon tellen.  Zijn vader, algemeen directeur van één der grootste bedrijven ter wereld, was vroeger naar huis gekomen, en besloot dat hij zou koken voor ons.  Na het eten, wat me enorm had gesmaakt, dacht ik het wel leuk even zijn kookkunsten te prijzen.  Een mengeling van nog onvoldoende beheersing van het engels toen, en van zenuwen omwille van de eerste ontmoeting met zijn ouders resulteerde in : "You're a good cock"  Van zodra ik het gezegd had, wist ik wat ik gezegd had.  Net iets te letterlijk vertaald, dus.  Het werd even muisstil, maar mijn vriend redde me door in lachen uit te barsten en al gauw lag iedereen in een deuk.

Na een zestal maanden keerde zijn ouders terug naar Zuid-Afrika, en werd mijn vriend aangemaand om mee terug te keren om zijn "echte carrière" te starten.  Hij wou dat ik met hem mee ging, en aangezien ik me hier al een hele tijd niet lekker voelde en totaal geen aansluiting meer vond bij mijn omgeving, leek het mij de ideale manier om te vluchten van alles.  

Ik belandde in een wereldje me totaal onbekend.  Ik trok in bij mijn vriend en hoefde niet te werken, er was een tuinman, een poetsdame en een kok, die dagelijks in ons huis rondhingen.  Ik spendeerde mijn dagen met het inrichten van het huis, met lezen, of met het me stierlijk zitten te vervelen.  Zijn ouders woonden op een vijf uur durende autorit van ons vandaan, maar ik kreeg verschillende keren s'ochtends een telefoontje van Helen dat de privéjet van het bedrijf onderweg was om me op te halen.  Ik was een pronkstukje, dat vreemde europese meisje met het schattige accent waarmee haar oudste zoon was komen aandraven, dat ze aan al haar rijke vriendinnen wou voorstellen.  We gingen lunchen, wat winkelen, en  alsof het de meest gewone zaak was ter wereld werd ik s'avonds netjes teruggevlogen door de piloot en zijn bemanning.  Ik werd nog meer dat vreemde europese meisje toen ik besliste dat ik wou gaan werken en een week later startte ik dankzij zijn vader voor de cruiseship afdeling van een rederij.  Een droom van een job, met enorm veel verantwoordelijkheid.  

Elke tweede weekend werden we overgevlogen naar zijn ouders, om het weekend daar door te brengen, in een apart ingerichte studio binnen het zwaar beveiligde complex waarin zij woonden.  Vaak dienden we hen te vergezellen naar etentjes met andere zakenlui.  In Zuid-Afrika houden ze heel vaak "braais", of wat wij een barbecue noemen, maar verder stopt daar de vergelijking.  Decadentie, anders kan ik het niet noemen.  

Zo ook die zondag, ik woonde ondertussen zo'n jaar in Zuid-Afrika.  We waren uitgenodigd bij een zakenrelatie van zijn vader.  Er waren zo'n vijftigtal genodigden, en ik kende er niemand van.  De mannen waren samen naar het tennisveld afgezakt en hielden een partijtje tennis ten einde zichzelf te bewijzen.  Het was enorm warm die dag, en heel even dacht ik een damp van testosteron boven het tennisveld waar te kunnen nemen.  De dames zaten, of beter lagen, op luxueuze ligzetels, aan het zwembad, vergezeld van tafeltjes vol cocktails.  Een constant aandraven van personeel met allerhande drankjes en hapjes.  Ik zat even verderop de boel waar te nemen, in mijn eentje, en vroeg me af vanaf wanneer het niet als onbeleefd zou beschouwd worden de plaat te poetsen.  Zijn moeder kwam bij me zitten.  "Darling, I'm bored." Ze nam een zuinig nipje aan haar cocktail.  "Buiten de gastvrouw ken ik hier niemand.  En de organisatie, abdominabel gewoon.  Bende wannabe's."  Ik vroeg me stiekem af of ze werkelijk de betekenis van het woord abdominabel kende, of dat ze het in een gelijkaardige context had opgevangen tijdens een gesprek van haar man.  Een ietwat struisere dame in een kleed met een vreemde bloemenprint kwam op ons afgewandeld.  "Ken jij haar?", vroeg ze me stilletjes.  Ik gremelde.  "Hoe kan ik die dame nu in godsnaam kennen ?  Waarom, wie is ze ?", antwoordde ik.   "Geen idee, nog nooit gezien.", zei ze kort, en zette ondertussen haar bekende glimlach op haar gezicht.  

De dame groette ons, ging zitten, keerde zich naar mij, en vroeg : "Met deze hitte moet jij toch wel verlangen naar dat grijze landje van je, hé."  Weer ééntje die dat vreemde europese meisje wou ontmoeten, dacht ik.  Maar nog voor ik antwoorden kon, keerde ze zich van me weg, en begon te praten met mijn toenmalige bijna-schoonmoeder.  "Jij draagt een zware last met je mee", zo begon ze, "maar als het wat voor je kan betekenen, hij heeft het je al lang vergeven, hij vind het belangrijk dat je dat weet."  "Mevrouw," antwoordde ze, "ik heb geen flauw idee waar je het over hebt.  Hebben wij elkaar misschien al eerder ontmoet ?"  "Neen," antwoordde de dame, "maar je oudste zoon vroeg me daarnet je dat even te komen zeggen."  We keken beiden richting tennisveld.  "Neenee", ging ze meteen verder, "niet die, maar je oudste zoon, degene die je zoveel jaren geleden geaborteerd hebt."  Op dat ogenblik zag ik Helen lijkbleek worden.  Ze stond op en liep weg, richting parking.  Ik rende achter haar aan, en toen ik haar éénmaal gevonden had, zat ze onophoudelijk te huilen.  "Hoe kan die dat nou weten ?", snikte ze, "niemand weet dat, K., niemand, en ik ken die dame niet eens.  K, beloof me dit voor je te houden, niemand weet hiervan, zelfs de kinderen niet..."  Ik zocht naar een zakdoekje, reikte haar eentje aan, en zei stilletjes "cross my heart and hope to die..."  De dame was ons blijkbaar gevolgd en kwam langzaam onze richting uit.  "Mevrouw, het spijt me verschrikkelijk dat ik dit niet anders heb aangebracht, maar, hoe zal ik het zeggen, ik heb blijkbaar een bijzondere gave.  Weet je, hij begrijpt waarom je het gedaan hebt, en hij is altijd bij je en waakt over je..."  Ik stond op, en wandelde weg, dit was iets waar ik verder niets mee te maken wou hebben.  Hier was ik veel te nuchter voor, ik heb nooit geloofd in zulke dingen, waarom zou ik er dan nu mee beginnen ?  Ik ging terug zitten, net ver genoeg weg van alle drukte.  Ze zal weer eens in een stomdronken bui haar mond voorbij gepraat hebben tegen één van haar zogenaamde vriendinnen, en die heeft blijkbaar het verhaal gaan rondbazuinen, dacht ik.  Plots stonden Helen en de dame weer naast me.  Ze gingen zitten.  Ik probeerde in te pikken op de situatie.  "Mevrouw, ik weet niet wie je dit verhaal verteld heeft, maar u hebt me nu betrokken in iets dat me niet echt aanstaat, uw manier van handelen staat me helemaal niet aan."  Helen legde haar hand op mijn arm, dus ik wist dat ik mijn mond verder moest houden. 
De dame wees richting mijn vriend, nog steeds aan het tennissen.  "Die daar, da's je vriend hé."  Ik knikte.  "Ik zie je hier nogthans niet blijven.  Volgend jaar in de winter keer je terug, alleen.  Je leert vrij snel iemand kennen, daar, ietwat ouder dan je.  Twee kinderen, en er volgen er nog twee, vrij snel.  Maar wees voorzichtig, want net voor het tweede geboren wordt bestaat de kans dat je er alleen voor komt te staan.  Je zal heel lang denken dat hij je zielsgenoot is, tot je jaren later je échte zielsverwant tegen het lijf lopen zal..."  Ik had er ondertussen genoeg van, en onderbrak haar.  "Mevrouw, het spijt me verschrikkelijk maar ik geloof echt niet in zulke dingen.  Laten we elkaar binnen een aantal jaar nog eens spreken, want ik ben 100 % zeker van dat ik hier dan nog zal zitten..."  Nu onderbrak zij me.  Ze legde haar wijsvinger op mijn linkersleutelbeen.  Ik schrok.  "Dit bolletje hier", zei ze, "is een stukje loszittend kraakbeen.  Je broer zegt dat het hem spijt want blijkbaar is dat gebeurd tijdens een spelletje cricket dat hij speelde met je.  En hij vraagt je om je moeder eens te bellen, en haar te vragen te stoppen met rouwen om hem.  Hij is heel gelukkig nu, en leeft vlak aan het water, daar was hij altijd al dol op hé, een klein jongetje met nog steeds een mooie bos krullen.  Hij is altijd aanwezig bij je, trouwens, een engeltje op je rechterschouder.  Niet zeggen tegen je zussen vraagt hij, want ze zouden jaloers zijn.  Hij waakt over je, omdat jij dat het meeste nodig hebt.  En als je ooit rust nodig hebt, zal hij je richting water brengen, want net als bij hem brengt water stilte in je hoofd."  Ik wist even niet meer wat te zeggen.  Na een tijdje antwoordde ik stilletjes dat cricket in België niet bestond, stond ik op, en ging naar mijn wagen.  Ik zette me achter het stuur, startte de wagen, zette de airco op hoog, en belde mijn moeder met de autotelefoon.  Gsm's bestonden toen nog niet of nauwelijks.  

Mijn moeder nam op, en het enige dat ik vroeg was of ze zich herinnerde dat ik iets aan mijn sleutelbeen had gehad.  Terwijl ze het verhaal vertelde rolden dikke tranen van mijn wangen.  Ze vertelde dat mijn broer me een croquet-spel had meegebracht, met houten balletjes en hamertjes.  Ik was een jaar of vier, vijf, en tijdens één van de spelletjes had hij me geraakt met zo'n houten balletje.  Hij voelde zich er ontzettend schuldig over.  Ik moest naar de kliniek voor röngtgen foto's, en daaruit bleek dat er niks gebroken was, er was alleen een heel klein stukje kraakbeen losgekomen, maar dat stoorde niet, je ziet het trouwens ook niet, dus dat zit er nog altijd.  "Waarom heb je me dat nooit eerder verteld ?", vroeg ik mijn moeder.  Ik heb het altijd al enorm moeilijk gehad met het feit dat ik me vrijwel niks herinner van mijn broer.  "Ik heb er gewoon nooit meer aan gedacht." antwoordde ze, "Waarom kom je er trouwens mee af, heb je misschien je sleutelbeen bezeerd ?"  Ik vertelde het hele verhaal aan mijn moeder.   Ze wist niet goed wat te antwoorden.  

Het onderwerp werd in stilte afgesloten, maar jaren later merkte ik plots dat ik wanneer ik zenuwachtig ben steeds aan mijn linkersleutelbeen frunnik.  De voorspellingen, daar geloofde ik geen zier van.  Helen wel.  Dat merkte ik.  Ze verloor langzamerhand haar interesse in me, en ik merkte af en toe dat ze al "nieuwe kandidaten" voor haar zoon begon te "screenen", zelfs toen er nog niets aan de hand was tussen mijn vriend en ik.  Maar een jaar later lag ik dermate met mezelf in de knoop, voelde ik me zo eenzaam, dat het fout is afgelopen tussen hem en ik.  Hij leefde een dubbelleven: hard werken in de week, drugsfeestjes en warehouseparties in het weekend.  En ik had moeite te volgen.  Ergernissen stapelden zich op, en hij zette een punt achter onze relatie.  Ik kreeg de kans te blijven wonen en werken daar, maar de politieke situatie was er op dat ogenblik zo verdraaid, dat het veiligheidshalve niet verantwoord was om als vrouw alleen daar te blijven.  Misschien nog meer was het niet verantwoord daar te blijven gezien mijn gemoedstoestand toen.  Het was winter in Zuid-Afrika, augustus, en ik keerde terug naar België.  

De eerste keer dat ik terugdacht aan de dame, was pas jaren later.  Ik was ondertussen getrouwd met een man, iets ouder dan ik, met twee kinderen uit een eerste huwelijk.  Ik was hoogzwanger van mijn tweede dochtertje, en mijn man maakte tijdens verbouwingen aan ons huis een zware val.  Zijn toestand was even heel kritiek, ik mocht zelfs niet meer bij hem.  Ik bracht uren door in de wachtzaal van de spoedafdeling waar hij was binnengebracht en ondertussen geopereerd werd.  Toen is het verhaal even terug opgedoken in mijn gedachten...  Maar zelfs nu, terwijl ik het neerschrijf, heb ik nog steeds sterke twijfels bij alles, en denk ik nog steeds dat het misschien allemaal op een bepaalde vorm van toeval berust...  Of hoe bang iemand van het onbekende zijn kan.

 

09-02-2008, 00:00 geschreven door K.

Wanneer de weg donker en verlaten wordt, in wie moet ik dan vertrouwen nemen ? 
Wanneer je door de bomen het bos niet meer ziet, is het dan niet beter op te geven ?
Wanneer je alles probeert en niets meer werkt, mag je dan niet ophouden ? 
Wanneer niks meer goed gaat in iemands leven, wordt het dan niet hoog tijd dat je kordaat reageert en het gedoe een halt toe roept ? 
Wanneer je constant zweeft tussen pijn en minder pijn, en smacht naar een pijnloos moment, moet de pijn dan niet opgeheven worden ?
Wanneer het lijkt dat het al je hele leven regent, grauw en vies, mag je dan zelf niet opteren voor een leven vol zon ?
Wanneer je eeuwig lijkt te leven tussen de dode hoofden, kan je er dan beter niet zelf één worden ?
Wanneer, wanneer, wanneer ?  Wanneer komt mijn halte er aan ?  Wanneer mag ik uitstappen ? 

De tranen die je huilt lijken het enige te zijn waarin je nog geloven kan... 
Je lijkt met je rug tegen de muur aan te staan, het lijkt alsof je geen kant meer opkan...
 

11-02-2008, 23:36 geschreven door K.

In 1847 schreef Edgar Allan Poe Ulalume, een wondermooi gedicht dat ik hier graag even citeer... ik riskeer me echter niet tot een schamele vertaling, en houdt het op de originele versie.  In één van zijn laatste opnamen, sprak Jeff Buckley dit gedicht in... luister, lees, en geniet...

http://www.youtube.com/watch?v=JgeaqpmqUT8

The skies they were ashen and sober;
The leaves they were crispèd and sere,
The leaves they were withering and sere;
It was night in the lonesome October
Of my most immemorial year;	5
It was hard by the dim lake of Auber,
In the misty mid region of Weir:
It was down by the dank tarn of Auber,
In the ghoul-haunted woodland of Weir.
Here once, through an alley Titanic	10
Of cypress, I roamed with my Soul—
Of cypress, with Psyche, my Soul.
These were days when my heart was volcanic
As the scoriac rivers that roll,
As the lavas that restlessly roll	15
Their sulphurous currents down Yaanek
In the ultimate climes of the pole,
That groan as they roll down Mount Yaanek
In the realms of the boreal pole.
Our talk had been serious and sober,	20
But our thoughts they were palsied and sere,
Our memories were treacherous and sere,
For we knew not the month was October,
And we marked not the night of the year,
(Ah, night of all nights in the year!)	25
We noted not the dim lake of Auber
(Though once we had journeyed down here),
Remembered not the dank tarn of Auber
Nor the ghoul-haunted woodland of Weir.
And now, as the night was senescent	30
And star-dials pointed to morn,
As the star-dials hinted of morn,
At the end of our path a liquescent
And nebulous lustre was born,
Out of which a miraculous crescent	35
Arose with a duplicate horn,
Astarte's bediamonded crescent
Distinct with its duplicate horn.
And I said—"She is warmer than Dian:
She rolls through an ether of sighs,	40
She revels in a region of sighs:
She has seen that the tears are not dry on
These cheeks, where the worm never dies,
And has come past the stars of the Lion
To point us the path to the skies,	45
To the Lethean peace of the skies:
Come up, in despite of the Lion,
To shine on us with her bright eyes:
Come up through the lair of the Lion,
With love in her luminous eyes."	50
But Psyche, uplifting her finger,
Said—"Sadly this star I mistrust,
Her pallor I strangely mistrust:
Oh, hasten!—oh, let us not linger!
Oh, fly!—let us fly! for we must."	55
In terror she spoke, letting sink her
Wings until they trailed in the dust,
In agony sobbed, letting sink her
Plumes till they trailed in the dust,
Till they sorrowfully trailed in the dust.	60
I replied—"This is nothing but dreaming:
Let us on by this tremulous light!
Let us bathe in this crystalline light!
Its sibyllic splendor is beaming
With hope and in beauty to-night:	65
See, it flickers up the sky through the night!
Ah, we safely may trust to its gleaming,
And be sure it will lead us aright:
We safely may trust to a gleaming
That cannot but guide us aright,	70
Since it flickers up to Heaven through the night."
Thus I pacified Psyche and kissed her,
And tempted her out of her gloom,
And conquered her scruples and gloom;
And we passed to the end of the vista,	75
But were stopped by the door of a tomb,
By the door of a legended tomb;
And I said—"What is written, sweet sister,
On the door of this legended tomb?"
She replied—"Ulalume—Ulalume—	80
'T is the vault of thy lost Ulalume!"
Then my heart it grew ashen and sober
As the leaves that were crispèd and sere,
As the leaves that were withering and sere,
And I cried—"It was surely October	85
On this very night of last year
That I journeyed—I journeyed down here,
That I brought a dread burden down here:
On this night of all nights in the year,
Ah, what demon has tempted me here?	90
Well I know, now, this dim lake of Auber,
This misty mid region of Weir:
Well I know, now, this dank tarn of Auber,
This ghoul-haunted woodland of Weir."

14-02-2008, 00:00 geschreven door K.

15-02-2008, 23:02 geschreven door K.

17-02-2008, 00:00 geschreven door K.

23-02-2008, 00:00 geschreven door K.

08-03-2008, 00:00 geschreven door K.

Woensdag.  Ik stapte na m'n werk bij mijn ouders binnen, om m'n meisjes af te halen.  Ze waren net begonnen met het avondeten, en m'n vader schoof me meteen een bord toe.  Mijn man zou pas rond acht uur thuiskomen, dus besliste ik maar te blijven eten.  Voor zover je het eten kan noemen. 
Mijn moeder vroeg of ik de nieuwe Humo al gelezen had.  Ik schudde m'n hoofd. 
-"Er staat een artikel in over hoogbegaafde tieners.  Ik kreeg kippevel toen ik het las, het deed me volledig aan jouw schooltijd denken.  Eén van hen heeft trouwens hetzelfde IQ als jij.  Je moet het maar eens lezen."  Ze schoof het tijdschrift mijn richting uit.
Ik duwde het terug.  "Ik lees het thuis wel."  Alles wat met schooltijd te maken heeft hou ik liever op veilige afstand van me.  Het was een tijd van pijn en verdriet, van onbegrip en gemis. 

Ik klinkte de gordels vast van mijn meisjes en sloot de deuren.  Mijn moeder, eeuwig ongerust over haar jongste dochter, keek me aan. 
-"Je ziet er niet goed uit, scheelt er wat ?" 
-"Nee," loog ik, "Ik ben gewoon wat moe." 
-"Neem je je medicatie nog?"
-"Elke dag, baas." zei ik.  Elke dag gooi ik ze in de gootsteen, dacht ik.  Die zal vast gelukkig zijn. 

Ik was net vertrokken, toen mijn man me belde.  Zijn werk was beter gevorderd dan voorzien, en ook hij was onderweg naar huis. 
"Ik had de Humo mee, voor tijdens mijn lunchpauze", begon hij, "Er staat een stuk in over hoogbegaafde kinderen.  Toen ik het las, leek het alsof ik over F. aan het lezen was.  Je moet dat stuk straks even lezen."
Een koude rilling over mijn rug.  Nee ! 

F.  Mijn zorgenkindje.  Ze werd geboren, en de gyneacoloog die me hielp bevallen, kwam achteraf naar me toe.  Dat het voor hem de eerste keer was dat een pasgeboren baby haar hoofdje constant probeerde te draaien in de richting van haar moeders stem.  Ze werd na haar eerste bad in m'n armen gelegd, en ze keek me taxerend aan, zo van "ben jij nou de eigenaar van die stem die ik herkende ?"  Net dezelfde reactie wanneer haar papa haar opnam.  Een dag later vroeg ik de verpleegster of zo'n klein ukje al zien kon.  Ik kreeg een resolute nee als antwoord.  "Hoe komt het dan dat ze me na doet ? vroeg ik.  Ik kreeg te horen dat dit onmogelijk was.  Dus nam ik haar, en legde haar op m'n gebogen benen.  Ik articuleerde een aantal letters, zonder ze uit te spreken, in alle stilte; A, O, I.  Na elke letter imiteerde dat kleine schepseltje van me de houding van mijn mond zo goed ze kon.  De verpleegster was sprakeloos, en de verdere dagen van ons verblijf dienden we vaak ons "truucje" ten berde te brengen. 
Op twee maanden lachte ze luidop.  Op zes maanden kroop ze volop rond, op negen maanden stapte ze alsof ze nog nooit iets anders gedaan had.  Toen ze een jaar of twee was, tekende ze héél gedetailleerd.  Na de tweede dag in de peuterklas, ze was nét tweeënhalf, zei haar juf me dat ze vreemd genoeg alle kindjes reeds bij naam kende.  Thuis vertelde ze me tot in de puntjes wat ze die dag op school gedaan had, netjes op chronologische volgorde, zonder ook maar iets te vergeten.  Maar ik stond er niet echt bij stil, voor mij leek alles normaal, ik had natuurlijk geen vergelijkingsmateriaal, ze was mijn eerste dochtertje.  Later, toen mijn tweede dochtertje opgroeide, was ik constant bang dat ze achter was, dat er iets mis was met haar.  Maar zij was gewoon, normaal, netjes op leeftijd, terwijl de andere alles véél te vroeg deed.  Na een drietal weken peuterklas begon ze te veranderen.  Ze wou niet meer naar school en had constant buikpijn.  Ik kreeg te horen dat ze mogelijk autistisch was, en dat ze dringend getest moest worden.  Plotseling viel me op dat haar tekeningen op school helemaal niks voorstelden in vergelijking met wat ze thuis maakte.  Ze krabbelde er op school maar wat op los.  Ik nam de kaft met haar tekeningen van thuis mee naar school, en ik kreeg te horen dat ze ondertussen werd gevolgd door een extra zorgjuf, en dat uit diens bevindingen vermoedens rezen dat ze een ontwikkelingsvoorsprong had, aangezien je pas later over hoogbegaafdheid kan praten.  Enige probleem was dat F. pas getest kon worden als ze vier was.  We moesten dus wachten, maar in afwachting besloot de school, in samenspraak met ons en het CLB, haar naar een hoger klasje te laten gaan.  Na enkele zware weken van aanpassing verbeterde de situatie en begon ze terug graag school te lopen.  Ze was vier jaar en vijf maanden toen ze getest werd in het centrum voor communicatiestoornissen van het UZA.  Na afloop bleek dat ze niet autistisch was, maar dat ze een behoorlijke ontwikkelingsvoorsprong had.  Haar resultaten kwamen overeen met de resultaten van dat van een kind van zeven jaar en twee maanden.   Vreemd genoeg bleek er uit de testen ook dat ze bewust fouten maakte.  Bij sommige vragen antwoordde ze dat ze nog te klein was om ze te beantwoorden terwijl bleek dat ze best wel de oplossing wist.  De beslissing haar een een jaar hoger te laten volgen bleek uit de resultaten aangewezen om haar voldoende uitdaging te bezorgen, zo niet zou ze kunnen beginnen onderpresteren.  We kregen een stapel documenten mee naar huis, en de raad om haar opnieuw te laten testen als ze een aantal jaren ouder was en om bij problemen ons te wenden bij het CBO, het centrum voor begaafdheidsonderzoek van Prof. T. Kieboom.  Ondertussen zit ze in het eerste leerjaar, en doet ze het uitstekend.  Ze heeft, ondanks het feit dat ze een jaartje jonger is, uitstekende resultaten, en voelt zich bij haar klasgenootjes best wel goed. 
Haar gevoeligheid speelt haar echter vaak parten.  Het nieuws kijken we beter niet als ze in de buurt is, want dan raakt ze overstuur.  Ze heeft het enorm moeilijk met onrechtvaardigheid en neemt het altijd op voor de zwaksten.  Ze wil voor alles een gedegen uitleg.  Haar drang naar perfectie bezorgt haar faalangst.  Als ze ergens niet zeker van is, begint ze er liever helemaal niet aan.  Dan bekijkt ze even alles vanop afstand, verwerkt ze alle gegevens in dat kleine hoofdje van 'r, om dan, als niemand het ziet, het te proberen.  Een zin voor humor en een smaak in muziek die niet bij haar leeftijd passen.  

In haar herkent mijn moeder mij.  Helaas was er toen ik jong was nog totaal geen actief onderzoek omtrent de materie.  Ik werd bestempeld als een buitenbeentje, een rebel, of een moeilijke leerling.  Terwijl ik me doodeenvoudig stierlijk zat te vervelen op school.  Achteraf bekeken ben ik in een sukkelstraatje van faalangst en onderprestatie geraakt, twee zaken die, zo bleek later, mijn depressie voedden.  

Herinneringen aan mijn schooltijd zitten veilig opgeborgen, verbannen wegens te pijnlijk.  Het geen aansluiting vinden bij leeftijdsgenoten, het onbegrip bij leerkrachten.  Ik was moeilijk, ik was eigenwijs.  Ik kwam wel tot dezelfde eindoplossing, maar bereikte die op een totaal andere manier dan hoe deze werd aangereikt, dus werd het als zijnde fout bestempeld.  Dit resulteerde er in dat ik zelfs een jaar opnieuw diende te doen.  De heerschappij van de idiotie der leerkrachten deed me de das om, en deed me een dégout krijgen van alles wat met school te maken heeft.  Alsof ze alle wijsheid in pacht hebben ! 

Nooit, niet één keer heb ik gestudeerd voor een toets of examen.  De basiskennis die we in de lessen kregen vond ik voldoende.  Iets vanbuiten leren vond ik zinloos.  Natuurlijk, als je op die manier aan hogere studies begint, en je plotseling een massa gegevens meekrijgt die je thuis dient te verwerken, dan weet je niet hoe er aan te beginnen.  Faalangst evolueerden in ernstige angstaanvallen, en omwille van gezondsheidredenen diende school te worden stopgezet.   

Ik heb hieromtrent vast wel al eerder iets geschreven, het artikel in Humo maakte gewoon alles weer wakker in me.  

Ik denk anders.  ik besta anders.  Ik voel anders.  Intenser.  Iedereen lijkt zijn leven te leiden, zonder er al te veel bij stil te staan.  Ik dien echter af en toe even "af te stappen", even een adempauze te nemen, om de dingen vanop afstand te bekijken en een plaats te geven.  Ik dien af en toe even afstand te nemen wanneer ik merk dat menselijke wreedheid me alweer te dicht benaderd.  Dan moet ik bijvoorbeeld even naar mijn plekje. 
Mijn plekje, waar ik soms gemoedsrust vind, soms ook niet.  Starend naar het water, waar grijze golven vol zorgen voorbij kabbelen, vraag ik me dan af waarom mijn zorgen niet zo eenvoudigweg voorbij kunnen kabbelen.   

Mijn dochter kwam laatst naar me toe, en zei, totaal zonder enige aanleiding : "Mama, iedereen heeft twee oortjes om mee te luisteren, en twee oogjes om mee te kijken.  Maar ik, hé mama, ik luister en kijk met drie dingen : ik luister en kijk ook met mijn hartje.  Mijn zus doet dat niet, papa ook niet, en de kindjes uit mijn klas ook niet.  Maar jij wel, mama.  Hoe komt dat ?"  Ik antwoordde dat ik niet wist hoe dat kwam, en vroeg of ze het erg vond misschien.  Ze antwoordde : "Nee, want wij luisteren en zien véél beter toch ?"
Of hoeveel je als volwassene van een kind van zes leren kan...    

12-03-2008, 00:00 geschreven door K.

25-03-2008, 00:00 geschreven door K.

De eerste week van de Paasvakantie zit er bijna op, zo ook mijn weekje verlof.  Het weer heeft, misschien zoals bij zovelen, invloed op mijn gemoedstoestand.  Of is er weer meer aan de gang ?  Ik vrees er eerlijk gezegd een beetje voor.  Mijn gedachten zijn alweer niet meer te stoppen, ze stormen als het ware door me heen.  Ik ben weer genoodzaakt te vechten tegen de doodslust.  Ik lijk het maar niet te kunnen laten : sta ik voor een gesloten spoorweg, dan beeld ik me dat ik uit mijn wagen stap, dat ik rustig naar de treinbils toe loop, en zachtjes erop begin te wandelen, in de richting van de trein die komt aanrazen.  Terwijl de trein nadert, en waarschuwend begint te toeteren, strek ik mijn armen naast me uit, en richt ik mijn hoofd richting de grauwgrijze lucht boven me.
De afgelopen dagen had ik voldoende tijd om alles even op een rijtje te zetten, om eens flink na te denken over het leven dat ik leid.  Of kan ik het me permitteren te spreken over het leven dat ik lijd ?  In ieder geval lijk ik er wijzer uitgekomen te zijn.  Een aantal beslissingen zijn gevallen, belangrijke beslissingen.  
Momenteel leef ik enkel tussen de slechte momenten door.  Ik geniet van de korte tijden van "me goed voelen" die me gegund zijn.  Maar het is me duidelijk geworden dat de tijden tussenin steeds korter lijken te worden, me nauwelijks de kans gevend te recupereren en voldoende aan te sterken voor de volgende donkere episode in mijn leven.  Medicatie heb ik definitief opgegeven; als het niet zonder lukt, nou dan lukt het maar niet.  De muur die ik opgetrokken heb rondom me neemt buitengewone proporties aan.  Thuis, op kantoor, waar dan ook, kom ik over als zijnde zelfzeker, altijd vrolijk, altijd hard werkend, altijd klaar om bij te springen waar nodig.  De logische gevolgen van dat muurtje beginnen zich meer en meer te manifesteren : wanneer ik alleen ben voel ik me uitgeput, leeg, en trek ik me volledig terug in mijn eigen wereldje vol bluesy muziek en dagdromen.  Wanneer ik alleen ben, voel ik de ware ik, teruggetrokken, in stilte schreeuwend omdat ik de harde wereld niet lijk aan te kunnen, omdat ik niet begrepen lijk te worden en nog meer omdat ik zo erg aansluiting mis bij anderen.     
Ik weet niet meer waar ik heen ga.  Ik zie een licht, en tracht het te volgen, weg uit het donker.    Ondanks alle moeite van de wereld, zie ik dan het licht zachtjes uitdoven, en kan ik niet anders dan besluiten dat ik alweer verdwaald ben.  Ik weet écht niet meer waar ik heen ga. 
Mijn leven lijkt een storm te zijn, en tijdens de korte windstille periodes sterk ik onvoldoende aan, wat resulteert in het feit dat ik bij de eerste de beste windstoot weggeblazen word.  Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik me vasthou aan een droom.  Een droom dat ik me op een dag beter zal voelen en dat alle nare gevoelens voorgoed verdwenen zullen zijn.  Maar dat zullen ze nooit.  Ze zijn nu eenmaal een deel van me.  Ermee leren leven is geen optie voor me.  Een leven vol regen, nee dank je, niet voor mij.  Dan pas ik. 
Een laatste sprankeltje hoop zorgt er voor dat ik nog een tijdlang op mijn tanden bijten zal.  Merk ik dan dat het me niet lukt alle nare gedachten te verdrijven, dat geef ik me met opgeheven hoofd gewonnen.  Blijvend vechten heeft uiteindelijk geen nut, aangezien het een gevecht is waar ik nooit in winnen zal, behalve een kleine veldslag hier en daar dan. 
Wanneer ik 's morgens vroeg in mijn eentje van werf naar werf rijd, en er nog nauwelijks ander verkeer op de baan is, bedenk ik vrij vaak dat als ik op dat ogenblik even de gaspedaal helemaal ingedrukt zou houden, om kort nadien bruusk het stuur om te gooien, ik er vast niet meer zou zijn.  Met een maximale kans dat iedereen denkt dat het een ongeval betreft.    
Maar ik geef mezelf eerst alsnog een laatste kans... 

27-03-2008, 00:00 geschreven door K.

04-04-2008, 23:44 geschreven door K.

17-04-2008, 00:00 geschreven door K.

19-04-2008, 23:27 geschreven door K.

20-04-2008, 00:10 geschreven door K.

22-04-2008, 00:00 geschreven door K.

06-05-2008, 00:00 geschreven door K.

Het einde is in zicht.  Eindelijk.  De laatste week is bijna halverwege.  De laatste rechte lijn.  Ik steven met plezier af op mijn laatste werkdag bij mijn huidige werkgever, aanstaande vrijdag.  Toch word ik een dubbel gevoel gewaar.  Het respect dat ik ondertussen verkregen heb bij mijn personeelsleden, resulteert in het feit dat ik enorm fijne reacties krijg van vrijwel ieder van hen.  Een poetsdame begon te wenen toen ik haar het nieuws vertelde, anderen smeekten me dan weer om toch te blijven.  Een teken dat de manier waarop ik werk, ook al staat deze in fel contrast met de werkwijze van mijn area manager, toch zijn vruchten aflevert.  Vrijwel al mijn panden liggen er netjes bij.  Ook van klanten krijg ik ontzettend leuke reacties : ze vinden het jammer dat ik vertrek omdat hun werven er stukken beter bij liggen en er minder problemen zijn met personeelsleden in vergelijking met vroeger, maar voornamelijk omdat ze vinden dat ze "gehoord" worden.  Ik maakte tijd voor hen, luisterde, en bood hen zo snel mogelijk een oplossing aan.  Ik volgde alles kort op, en dat werd geapprecieerd.  Helaas niet altijd door mijn directe werkomgeving, alwaar een aantal mensen er ondertussen blijkbaar een sport van gemaakt hebben me zwart te maken, door te verkondigen dat ik te weinig op mijn panden kwam en dat mijn panden er niet goed bij liggen.  Jammerlijk dat zoiets gebeurt tijdens je opzegperiode.  

Ik tel de dagen af, bezoek nog zoveel mogelijk klanten en personeelsleden, en probeer zo goed als mogelijk in schoonheid af te sluiten, zodat ik met een gerust geweten aanstaande dinsdag mijn nieuwe job kan starten...  

   

06-05-2008, 00:00 geschreven door K.

07-05-2008, 00:00 geschreven door K.

Al jarenlang ben ikzelf mijn eigen grootste vijand. Elke fout, elke misrekening, elke vorm van twijfel, elke vorm van falen speelt door m'n hoofd, opnieuw en opnieuw en opnieuw.  Elke verbroken belofte, elke verloren dag, elke gemiste kans zorgt dat ik met afkeer terugkijk op een leven waarin ik helemaal niks in bereikt heb. 

Het leven kan vreemd zijn, goed en slecht op zoveel verschillende manieren, maar op termijn ontdek je dat de dingen niet altijd zijn zoals je denkt dat ze zijn.  Als kind bijvoorbeeld, was ik bang voor het donker, nu nog trouwens.  Maar nu ben ik vaak ook bang voor het licht, bang om het licht in te stappen, om méér te worden...

Het is moeilijk om mijn pijn te laten gaan, omdat het altijd de enige constante in mijn leven is geweest.  Vergeving is de deur ontgrendelen en jezelf vrij laten, wetende dat je gevangene én bewaker was, tegelijk.  Echte kracht bestaat erin om jezelf recht te houden op een moment dat niemand het je kwalijk zou nemen als je vallen zou... Soms lijkt het leven me niet alle antwoorden te willen geven omdat het wil voorkomen dat ik alweer gekwetst word of mezelf kwets. 

Iemand zei me ooit : "God beloofde ons geen dagen zonder pijn, geen gelach zonder verdriet, geen zon zonder regen, maar hij beloofde ons wel kracht voor de pijn, troost voor het verdriet en licht tijdens donkere dagen." 

Te vaak kijk ik naar anderen, en vergelijk ik mezelf met hen.  Op zo'n momenten voel ik als het ware pijlen door m'n hart gaan, al de pijn waarvan ik zo hoop dat ze ooit verdwijnen zal.  Op zo'n momenten verlang ik naar een persoon die me toefluistert dat alles wel goed komen zal.  Want er zijn zoveel dingen die ik niet begrijp.  Waarom mensen moeten liegen, of beloftes maken waaraan ze zich niet houden.  Of waarom niemand mijn angsten, mijn pijn ziet, en een hand reikt naar me.  Waarom mensen niet zien wat er zich onder hun ogen afspeelt, waarom ze oppervlakkigheid verkiezen boven diepgang. 

Soms hou ik mijn affectie voor mezelf, en druk ik mijn gevoelens niet uit in woorden, en soms vind ik geen woorden om mijn gevoelens uit te drukken, gevoelens van pijn of angst die niemand begrijpen zal.  In plaats daarvan word ik stil, sla ik dicht.  

Zo vaak voel ik me verdwaald, verdwaald in mijn eigen leven en in de maatschappij.  Alsof ik lig rond te drijven tot mijn leven zin lijkt te hebben, en het me de juiste richting aanwijzen zal.  Er is ruwheid en verwondering in het leven. 

Het hart heeft redenen waarvan de rede niks afweet, zegt men weleens.

Terwijl ik met blote voeten door het gras vol ochtenddauw wandel, besef ik dat ik mezelf nooit toe zal laten het geluk vast te houden.  In plaats daarvan verkies ik vaak te blijven hangen bij mijn verdriet, en bouw ik een veilige zone in, waarin ik geen anderen toelaat.  Want hoe luid ik ook praten zou, niemand zou me écht horen.  

Vaak kijk ik mijn demonen recht in de ogen, en denk ik : "vooruit, vernietig me maar..."  Ik heb de hel al vaak genoeg gezien, het lijkt een vertrouwd plekje geworden te zijn.  Ik heb geen schrik om te sterven.  Hoeveel mensen lopen zonder ze het beseffen dood rond ?          

Zal ik me altijd zo voelen ?  Zo leeg, zo vervreemd ? 

09-05-2008, 00:00 geschreven door K.

12-05-2008, 15:09 geschreven door K.

19-05-2008, 00:00 geschreven door K.

21-05-2008, 22:02 geschreven door K.

Toen ik m'n laatste blogbericht net geplaatst had, het was ondertussen behoorlijk laat op de avond, heb ik m'n computer uitgezet, en ben ik meteen m'n bed ingekropen.  De terugval van die dag was opgekomen in een flits, en sloeg toe als een wervelwind die door m'n lichaam raasde. 

Heel de wereld leek vredig in slaap, terwijl m'n hoofd door bleef woelen.  M'n lichaam verplichtte ik om niet mee te doen met dat gewoel.  Ik ging op m'n rug liggen, m'n handen naast m'n zij, en "speelde voor dood".  De hele tijd leek ik naar de binnenkant van m'n oogleden te zitten staren, terwijl allerhande gedachten, allerhande gevoelens doorheen m'n hoofd flitsten.  Ik liet me meevaren in m'n gedachtenwereld, een wereld vol zorgen en eeuwig gepieker.  M'n man, ondertussen diep in slaap, kwam tegen me aan liggen, en zoende in z'n slaap m'n arm.  Het maanlicht dat door de gordijnen geslopen was verlichtte de kamer net voldoende om hem te kunnen bekijken.  Ik weet niet hoe lang ik naar 'm liggen kijken heb.  Meer dan ooit voelde ik de afstand tussen hem en mij.  Stiekem klauterde ik het bed uit, en liep ik op de tippen van m'n tenen de kamer van m'n meisjes in... Ik ging op de grond zitten, m'n rug tegen de kast aan, en bekeek hen, minutenlang.  
Even later lag ik terug in m'n bed, en daagde het me : de keuze moet nu gemaakt worden ! Ofwel stap ik er nu uit, ofwel maak ik er het beste van, want zo kan dit niet langer !  Ik besloot alle pro's en contra's af te wegen, en piekerde me een weg door de nacht.  Half drie zag ik het worden, even later moet ik vast in slaap gevallen zijn.  

Vreemdgenoeg werd ik uitgerust wakker.  Toen ik de hond de tuin in liet merkte ik weer hoe mooi mijn stukje groen wel is: de vijgelaar, verrast door de vroege warmte, met tientallen vijgen, rijpend in de zon, bijvoorbeeld.  

Het tij is gekeerd, de beslissing gevallen.  Het is mijn beurt nu.  Ok, ik ben anders, en dan ?  Is anders daarom minder goed ?  Ik heb een droomjob, twee engeltjes van meisjes, en zoveel meer.  Een handvol échte vrienden, meer hoeft dat niet te zijn. 

Het heft in eigen handen nemen, het lukt me, voorlopig althans.  Toch ben ik me er ontzettend hard van bewust dat er nog moeilijke periodes volgen zullen, maar ik heb voor mezelf uitgemaakt me er op die momenten uit te vechten.  Niet meer met mij !  Ik wentel me niet langer meer in de donkere golven die me overspoelen, mezelf in de vernietiging schrijvend, luisterend naar muziek die me nog meer naar beneden haalt.  

Een korte aanpassing, de vrolijke cd's die nu hun plaatsje hebben teruggevonden in mijn wagen.  Maar ik ben er ondertussen aan gewend.  Niemendalletjes voor de geest, toegegeven.  Maar ik weet dat ik het kan.  Ik ben sterk genoeg.

Tot slot, mijn blog, en in feite mijn hele virtuele leven.  Mijn myspace heb ik opgefrist, en ook daar zal ik niet vaak meer te vinden zijn.  Er zijn gewoonweg te veel dingen die ik mis als ik me terugtrek in die virtuele wereld, die uiteindelijk, ondanks de zogenaamde anonimiteit, net zo hard, zoniet harder, dan de échte wereld.  Anonimiteit drijft mensen tot dingen die niet horen.  Ze denken zich meer te kunnen permitteren. 
Zoals ik al eerder schreef : ik schrijf mezelf de vernieling in op momenten.  Daarom heb ik besloten terug te keren naar de échte wereld, en zal ik aldus héél wat minder frequent rondhangen in deze virtuele wereld.  De kans is erg groot dat ik op termijn dit blog voor bekeken hou, of dat ik het laat bestaan maar dat ik lang niet meer zo frequent stukjes zal toevoegen.     

23-05-2008, 00:00 geschreven door K.

28-05-2008, 00:00 geschreven door K.

30-05-2008, 00:00 geschreven door K.

06-06-2008, 00:00 geschreven door K.

Tweeëntachtig berichten, vol pijn en verdriet.  Een leven vol dwaasheden....

Tweeëntachtig berichten, voorgoed gewist.  Géén leven vol dwaasheden meer.

Mijn leven is géén leven vol dwaasheden.  Mijn leven is erg menselijk.  Ik heb eindelijk vrede met mezelf gevonden.  Jarenlang heb ik gevochten, tegen vanalles en nog wat, en vooral tegen mezelf.  En dan plots begon ik de dingen door een ander daglicht te zien.  Ik begon te geloven dat ik het zelf in handen had.  Zullen er nog moeilijke momenten komen ?  Vast wel, maar met de aanpak die ik nu hanteer lukt het me wel. 

Dit is het allerlaatste bericht dat ik post op dit blog.  En ooit verwijder ik het ding wel eens.  Geen pijn meer, geen verdriet meer.

Ik ben beginnen inzien dat ik inderdaad anders ben, maar dat anders zijn daarom niet slechter is.  Ik schreef, in één van mijn eerste berichten die ik ooit postte dat ik leefde onder de dode hoofden.  Dat leven heb ik achter me gelaten.  Ik kan de realiteit aan, ik kan terug meedraaien in de maatschappij, ik leef terug, ik geniet. 

Mijn kinderen, mijn ouders en familie, mijn vrienden.  Ik hou van hen, ontzettend veel.  Ik prijs me ontzettend gelukkig in het veilige nest waarin ik me bevind.   

Ik heb afgerekend met de demonen in mijn leven en vind genot en geluk in de kleine dingen. 

Het gaat me goed, en ik verstop me niet langer meer achter eindeloze berichten, ik verstop me niet langer meer achter mijn pctje.  Ik ben terug de échte wereld ingestapt...

Dag blog, dag leven vol dwaasheden, wens me geluk...

08-06-2008, 00:00 geschreven door K.

Met enig schaamrood herlees ik m'n laatste bericht, waarin ik vrolijkheid veinsde, of misschien wel even beleefde, en afscheid nam van een donkere periode en bijgevolg m'n blog achter me liet. 

Veinsde ik de vrolijkheid ?  Vast niet.  Toegegeven, het ging me goed, wonderlijk goed eigenlijk.  Misschien wel mateloos goed. 

Ging. Verleden tijd. 

Als het me goed gaat, word ik minder alert voor het negatieve dat me achtervolgt.  Ik vergeet dat het me achtervolgt op die momenten, en dan plots haalt het me in, en geeft met me een mokerslag op mijn achterhoofd als een donderslag bij heldere hemel.  De mokerslag licht ik in één der volgende berichten wel toe. 

04-07-2008, 00:00 geschreven door K.

05-07-2008, 00:10 geschreven door K.

http://www.youtube.com/watch?v=Ny4izkgnX_k

Across the oceans Across the seas,
Over forests of blackened trees.
Through valleys so still we dare not breathe,
To be by your side.

Over the shifting desert plains,
Across mountains all in flames.
Through howling winds and driving rains,
To be by your side.

Every mile and every year
for every one a little tear.
I cannot explain this, Dear,
I will not even try.

Into the night as the stars collide,
Across the borders that divide
forests of stone standing petrified,
To be by your side.

Every mile and every year,
For every one a single tear.
I cannot explain this, Dear,
I will not even try.

For I know one thing,
Love comes on a wing.
For tonight I will be by your side.
But tomorrow I will fly.

From the deepest ocean To the highest peak,
Through the frontiers of your sleep.
Into the valley where we dare not speak,
To be by your side.

Across the endless wilderness
where all the beasts bow down their heads.
Darling I will never rest
till I am by your side.

Every mile and every year,
Time and Distance disappear
I cannot explain this. Dear
No, I will not even try. 

And I know just one thing,
Love comes on a wing
and tonight I will be by your side.

But tomorrow I will fly away,
Love rises with the day
and tonight I may be by your side.
But tomorrow I will fly,
Tomorrow I will fly,
Tomorrow I will fly.

05-07-2008, 00:18 geschreven door K.

05-07-2008, 23:25 geschreven door K.

Blij boos bang verdrietig.  Ik heb ze wel al eerder vermeld.  Elk gevoel is gelinkt aan een bepaald soort muziek.  Mensen die dat eenmaal weten zouden er veel uit kunnen opmaken.  Met dat in het achterhoofd hoeven ze enkel nog te vragen welke plaat ik beluister om te weten hoe ik me voel.  Ik heb zelfs een aantal "ultieme" gevoelsplaten.

Sidney O'Connor's "troy", bijvoorbeeld.  Mijn ultieme "boze" plaat.  Als ik die aan het beluisteren ben, blijf je maar beter uit de buurt want dan ben ik in geen al te beste stemming.  Maar ik moet nuanceren dat het een boosheid betreft uit verdriet in dat geval.  Een boosheid omdat ik pijn werd gedaan.   

Red Right Hand, van Nick Cave staat met stip op nummer één in het lijstje van blije plaatjes.  Vreemd genoeg zal je me in blije buien ook vaak horen luisteren naar "killing in the name" van Rage against the Machine, terwijl velen vast dit als een boze plaat horen.  "Fuck you, I won't do what you tell me !" maakt de blije, sterke, rebelse K. in me wakker.

Vreemd genoeg heb ik niet echt een angst-liedje.  Het klinkt misschien opschepperig, maar ik denk dat ik voor maar weinig dingen écht bang ben.  Ok, ik ben bang voor kippen, en vaak ook voor het donker.  Maar verder ben ik een echte lefgozer.  Vroeger maakte "Diane" (Therapy) me wel eens ongemakkelijk, maar mijn angst voor de dood heb ik al lang laten varen.  Als je éénmaal die angst achter je laat, dan kom je uiteindelijk op een punt dat je beseft dat je nagenoeg nergens meer bang voor hoeft te zijn.  Angst heeft vrijwel altijd met de angst om te sterven te maken.  Maar, om het lijstje volledig te hebben, moet ik natuurlijk ook een angst-plaat hebben.  Laat ik het dan maar op het hele oeuvre van Laura Lynn houden : het jaagt me enorm angst aan dat mensen hiervan kunnen genieten !

Over mijn ultieme verdriet plaat hoef ik zelfs niet na te denken.  Als ik ze aan iemand doorstuur, dan weet die persoon dat het niet goed met me gaat.  En als ik me niet goed voel, speel ik dan ook het liedje opnieuw en opnieuw en opnieuw.   Alleen, ik hoor de plaat anders.  Jeff Buckley's "Forget her" hoor ik als het ware als een "Forget me".  Vergeet me, want ik breng louter hartzeer.

http://www.youtube.com/watch?v=noQH6lyu0sA

while this town is busy sleeping
all the noise has died away
i walk the streets to stop my weeping
‘cause she'll never change her ways

don't fool yourself
she was heartache from the moment that you met her
my heart feels so still
as i try to find the will to forget her somehow
oh i think i've forgotten her now

her love is a rose pale and dying
dropping her petals and man I known
all full of wine the world before her
was sober with no place to go

don't fool yourself
she was heartache from the moment that you met her
my heart is frozen still
cause i try to find the will to forget her somehow
she's somewhere out there now

oh my tears are falling down as i try to forget
her love was a joke from the day that we met
all of the words all of the men
all of my pain when i think back to when
remember her hair as it shone in the sun
the smell of the bed when i knew what she'd done
tell yourself over and over you wont ever need her again

But don't fool yourself
she was heartache from the moment that you met her
oh my heart is frozen still
as i try to find the will to forget her somehow
she's out there somewhere now

oh she was heartache from the day that i first met her
my heart is frozen still
as i try to find the will to forget you somehow
cause i know you're somewhere out there right now


 

06-07-2008, 01:06 geschreven door K.

06-07-2008, 23:33 geschreven door K.

De feitelijke reden van het heropstarten van mijn blog, dus.  Of beter, de mokerslag waarvan ik sprak enkele berichten geleden.   

Een idioot griepje een aantal weken geleden leidde tot een keelontsteking waar ik maar niet vanaf leek te geraken, en een vreemd soort vermoeidheid.  M'n arm deed ook wat raar, dus besloot ik mijn huisdokter te vereren met een bezoekje.  De keelontsteking bleek van de hardnekkige, volhoudende soort die je blijkbaar enkel met penicilline verjagen kan.  Niets erg dus.  De arm bleken ontstoken spieren ter hoogte van m'n schouderblad te zijn.  Niets ergs dus.  En dan gebeurt er plots iets waardoor je van "niets ergs" in luttele seconden overgaat naar "laten we ons even heel erg zorgen maken".  Mijn huisarts wou exact weten welke spieren gevoelig waren, en tijdens die zoektocht vond hij een knobbeltje onder m'n oksel, en drie in mijn borst.  Twee minuten later zit je daar dan, een beetje verdoofd en verweesd te luisteren naar wat je te doen staat.  Mammografie, RX, echo, en liever gisteren dan vandaag. 

Thuisgekomen vertelde ik het m'n man.  Hij probeerde erg positief te blijven, "het is vast niks", maar zijn ogen verraadden de schrik die hem om de oren sloeg.  "Jij gaat nergens heen hoor, dat gaat niet, de kinderen en ik kunnen niet zonder je."  Ik vroeg 'm het niemand anders te vertellen, alvast tot ik iets meer weten zal.  De dag erna, op bezoek bij m'n moeder, die ik net had opgehaald van het ziekenhuis, nam hij me even apart.  Mijn moeder had me op haar typische manier zitten gade te slaan.  Ze vond dat ik er moe en bleek uit zag, en vroeg verschillende keren wat er scheelde met me.  Ik antwoordde verschillende keren dat het vast aan die keelontsteking lag, maar ik merkte aan haar reactie dat ze de waarheid van mijn antwoord betwijfelde.   "Zou jij als moeder niet willen dat je dochters je zoiets zouden komen vertellen ?  Je moet het haar zeggen." 

Hij had gelijk.  Als een onbeduidende tussendoortje gooide ik het gegeven de ring in.  "O ja, ik moet dinsdag onderzoeken laten uitvoeren aan m'n borst, want de huisarts heeft er wat knobbeltjes in gevonden."
 
Ik bekijk het hele gegeven erg nuchter, met een bijna wetenschappelijke visie.  Het is een dubbeltje op zijn kant.  Er zit daar iets, en ofwel hoort het daar thuis, ofwel niet. 
Ofwel zijn het klieren.  Alsof ik al niet genoeg klieren ken.  Als je dagdagelijks beroepshalve enkele uren in je auto spendeert, dan kom je er wel een aantal tegen.  De meesten rijden trouwens in een BMW, maar dit geheel terzijde.
Ofwel is het iets anders.  En zelfs dan zijn er nog verschillende mogelijkheden.  Goed- of kwaadaardig, uitgezaaid of niet.  Het is afwachten geblazen. 

Schrik heb ik niet echt.  Ik heb al eerder vermeld dat ik geen schrik heb om te sterven.  Lichamelijk kwalen doen me niet veel.  Trouwens, heden ten dage sterf je al niet te gauw van kanker.  Waar ik wel bezorgd om ben is hoe het een plaats zal geven in mijn leven als het toch negatief uitdraait.  Hoe combineer ik het gegeven met mijn job en mijn huishouden ?  Hoe zullen de mensen die me dierbaar zijn reageren ? Ik pieker me er suf over.  Niet zozeer over mezelf.  Wat er me ook zal gebeuren zal, ik sla mezelf er wel doorheen.  Ik herrijs wel, je zou bijna gaan denken dat ik een ware feniks ben, maar ach, zelfs een eenvoudige huismus heeft het soms zwaar te verduren.  Laat ik het dus maar op een mus houden.  
Ik maak me zorgen over hoe ik alles moet inpassen en inplannen.  Stel dat bestraling of chemo toch nodig zou zijn, op welke dag doe ik dat dan het beste om zo weinig mogelijk verzuim te moeten geven op mijn werk, en tegelijk niet het hele weekend aan diggelen te helpen wat dan weer ten koste van mijn gezin zou zijn.  Het zijn vooral die dingen waar ik me zorgen over maak.  

Ik voel wel behoorlijk wat ergernis jegens de reacties van mijn omgeving, althans van het merendeel van hen.  Iedereen lijkt het te banaliseren, en vrijwel niemand is gewoon realistisch tegen me.  Denken ze misschien dat ik ietwat achterlijk ben, of dat ik de realiteit niet aankan ?  Als ik iemand, nagenoeg eender wie, op de hoogte breng van wat er gaande is, krijg ik meteen alle verhalen te horen van mensen die hetzelfde doormaakten, met de nuance dat het enkel die verhalen zijn met een goede afloop.  "Oh, het is vast niets." of  "Maak je maar geen zorgen." 
Die reactie is vast wel goed bedoeld, maar maakt me enigszins nijdig.  Lijkt er dan niemand behalve ikzelf de realiteit aan te kunnen ?  Want uiteindelijk, als ik alleen maar het positieve hoor, zal in geval van het negatieve me dat eens te meer om de oren slaan.  
Ongemakkelijke stiltes, of licht terechtwijzen voor dingen die ik voorheen ook al deed, zoals muziek luisteren.  Het valt me zwaar, dat geef ik grif toe.  Terwijl ik al zolang ik leef afstand voel tussen de massa en ik, lijk ik nu ook afstand te voelen tussen degenen die me na aan het hart liggen en ik.  Wees gewoon eerlijk tegen me, ik kan het best aan.  Stel dat het positief uitdraait, dan zeggen ze geheid :  "zie je wel, ik heb het je nog gezegd hé.", wat naar mij toe als een vingerwijzen zal aankomen.

Het kan alle richtingen uitgaan.  Het is afwachten.  Morgen voormiddag de onderzoeken, morgen avond de resultaten.  Nog één dagje kan er wel bij.  Met dank aan Jeff Buckley, die me vandaag doorheen mijn dag loodste...  

        

07-07-2008, 22:09 geschreven door K.

Toen ik in mijn wagen zat, vertrekkensklaar, zei hij nog vlug door het raampje : "Het gaat niet zo goed met je hé."  Ik vroeg hem waarom hij dat dacht, en hij antwoordde eenvoudigweg : "Omdat je cd van Jeff Buckley opstaat."  Hij beoordeelde of veroordeelde me niet, hij liet het me toe en toonde er zelfs begrip voor.  Op gebied van muziek zijn we dan ook twee handen op één buik, hij en ik. 

Wegrijdend uit Oostende besefte ik dat ik 'm dankbaar ben dat hij is blijven volhouden, blijven volharden om zijn verliefdheid om te buigen tot vriendschap.  Ik ben blij dat hij erin geslaagd is, want ik heb er een erg goede vriend aan. 

07-07-2008, 22:42 geschreven door K.

07-07-2008, 23:34 geschreven door K.

07-07-2008, 23:36 geschreven door K.

08-07-2008, 21:47 geschreven door K.

In schril contrast met mijn anders zo grote mond zat ik gisteren avond wel erg stilletjes in de wachtzaal van m'n huisarts.  Het was iets voor acht uur toen ik er binnen wandelde, en ik had geluk : er zaten slechts twee mensen voor me.  Ik ging zitten, en legde de enveloppe op de vrije stoel naast me.  Een grote lichtbruine enveloppe, m'n verdict.  M'n maag leek in een knoop te zitten.  Ik haalde "De kleine prins" uit m'n handtas, en vroeg me af hoeveel keer ik het ondertussen zou gelezen hebben.  

Eerder die dag, in de wachtzaal van het ziekenhuis had ik er ruim een uurlang in zitten lezen alvorens ik mijn naam hoorde afroepen en ik gedwee de verpleegster van dienst volgde.  Ze loodste me een piepklein kamertje binnen, waar een imposante machine me stond op te wachten.  Ik ontkleedde me en onderging wat ik moest ondergaan.  Tien minuten later lag ik in een ander kamertje op een tafel.  Een dokter met net iets te veel "ER-gehalte" wandelde binnen, en begon zijn onderzoek, z'n blik onafwendbaar aan het scherm gekluisterd.  Hij gaf me een complimentje, misschien om me ietwat om m'n gemak te stellen, maar hij merkte al gauw dat het me eerder ongemakkelijk maakte.  Ik en complimenten.  Dus nuanceerde hij zijn opmerking door te stellen dat het een aangename afwisseling was, "want je moest eens weten wat me hier soms ligt op te wachten, en dan heb ik het nog niet eens over hygiëne, of het tekort eraan." 
Ik counterde zijn opmerking.  "Je hebt geluk dat we begin van de maand zijn, hoor, want ik was me maar één maal per maand, de eerste vrijdag van de maand eigenlijk.  Al een geluk dat je me niet een aantal weken later hier aantrof." 
Hij grinnikte, en ik verontschuldigde me.  "Tja, zenuwen, hé." 
"Dat is ook normaal," zei hij, "niemand ligt hier voor z'n plezier zichzelf te laten betasten door iemand die ze nooit eerder zagen. Het is vrijwel onmogelijk een gesprek aan te knopen." 
"Die gel maakt nogthans veel goed hoor, en inderdaad, je kan hier moeilijk iemand aanspreken met 'kom je hier vaak?'."
Hij had op geen enkel moment weggekeken van het scherm, en deed traag en nauwkeurig zijn werk.  Na een tijdje overhandigde hij me een handdoek.  "Ziezo, wees maar niet te bezorgd.  Op de echo is niks te zien, het is nu nog alleen de resultaten van de mammografie afwachten.  Ik ben bijna geneigd het niet te zeggen, maar hopelijk kom ik je hier niet meer tegen."
"Neen, ze zijn ook wel erg traag in de bestellingen hier, ik heb me zo'n uur geleden een drankje besteld, maar ik denk dat ze me vergeten zijn." 
 Hij lachte, wenste me nog het allerbeste toe, en verdween.  Ik kleedde me aan nadat ik de gel zorgvuldig had verwijderd, wandelde het ziekenhuis uit, stapte m'n wagen in en reed naar m'n werk.

"K., kom maar binnen."  Ik keek op van mijn boekje en merkte dat mijn voorgangers ondertussen al hun grieven hadden kunnen meedelen.  Ik stond op, nam de enveloppe en overhandigde deze zodra ik de spreekkamer was binnengestapt.  Mijn huisarts opende hem, las de brief en bekeek grondig mijn binnenkant op de lichtkast.  "Je kan op beide oren slapen.  Je hebt blijkbaar last van klierzwellingen.  Niks om je zorgen over te maken, ik schrijf je een zalfje voor om dit te verhelpen.  Het is wel aanbevolen dat je vanaf nu elke zes maanden een mammografie en een echo laat nemen, want je bent wel een risicogeval met al die klieren."  

Toen ik huiswaarts reed leek het alsof ik dan pas de impact van alles begon te merken.  Ik voelde me schuldig dat ik een aantal mensen ongerust had gemaakt zonder reden, nog steeds trouwens.  En ik besloot dat, als er me ooit nog iets dergelijks overkomen zou, ik het niet vertellen zal tot ik meer weet.  

Je beseft pas hoe fijn het is te ademen als je neus verstopt zit....

09-07-2008, 23:01 geschreven door K.

09-07-2008, 23:08 geschreven door K.

12-07-2008, 22:20 geschreven door K.

14-07-2008, 00:00 geschreven door K.

Mensen verlangen van anderen dat ze hetzelfde dan hen denken en voelen.  Ze voelen zich gekwetst wanneer anderen niet aan hun verlangen voldoen.  Ze zijn boos want de anderen hebben hun gekwetst en daarenboven voldeden ze niet aan hun verwachtingen, en dit terwijl ze meestal zichzelf gekwetst hebben door eindeloos alles in vraag te stellen en onzekerheid te laten overnemen van rede.  Ze doen er alles aan om de anderen om te buigen of bewust te maken van wat er verwacht wordt, vaak door het zenden van tegenstrijdige signalen, waarmee ze de gecreeërde afstand nog vergroten.  Dit leidt dan weer traag maar gestaag tot een onoverbrugbare situatie vol meningsverschillen. 
 
Hoe vaak heb ik niet gezegd : "Laat me maar wat alleen.", terwijl ik bedoelde "Blijf bij me."  Ik heb het ondertussen afgeleerd, want het deed me in het verleden maar al te vaak de das om.     

Het leven is vaak een zootje van tegenstrijdigheden en discussies waar geen einde aan lijkt te komen.  Het maakt me soms moedeloos.  Waarom kunnen mensen niet gewoon genieten van de dingen zoals de dag deze brengt, zonder hun ongenoegen te profileren op de mensen waar ze meestal veel om geven ?  Ik weet natuurlijk wel dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan : je voelt je niet lekker, en legt daardoor druk op de mensen rondom je.  Tot ze bezwijken onder de druk en je er alleen voor komt te staan.  

Vaak stond ik alleen.  Maar ik probeerde er de juiste lessen uit te trekken.  Alleen is lang nog niet zo erg als eenzaam.  Dat leerde ik, uit ervaring.  Het is niet omdat de andere er niet is dat er geen verbondenheid is.  

Het duurt vast een leven lang vooraleer ik het leven onder de knie krijg...       

16-07-2008, 22:27 geschreven door K.

18-07-2008, 22:43 geschreven door K.

18-07-2008, 23:29 geschreven door K.

Het is zondagavond, m'n meisjes liggen veilig in hun bedje, en m'n man heeft nachtshift, dus heb ik zo'n beetje het hele huis voor mezelf.  Het is kwart na tien, en nog steeds bloedheet, naar mijn normen althans.  Ik heb het niet zo begrepen op dit soort warmte.  Maar mij hoor je niet klagen, alles is beter dan regenweer.

Een frisse douche bracht kortstondig de nodige koelte.  Ik draag een wit katoenen slaapkleed, met hier en daar minuscule bloemetjes op geborduurd in feibel roze en blauwe tinten, een ouderwets los geval, heerlijk lang, dat nét niet op de grond hangt.  Als ik te dicht bij het licht sta kijk je er zo doorheen.  Vandaar dat ik het draag vandaag : als het licht er zo doorheen kan, zal elk zuchtje wind dat ook wel kunnen...

Ik heb plaatsgenomen op het terras.  Mijn laptop voor me op de teaken tafel.  Het is nog nét niet helemaal donker.  Ik kan de contouren van mijn tuin nog vaag waarnemen.  De tuinverlichting heb ik gelaten voor wat het is; de enige verlichting die ik heb is het witte licht van mijn tekstverwerker waarin ik nu mijn gedachten probeer te ordenen.  Op de achtergrond hoor ik de televisie.  M. ligt te kijken.  Ik bedenk net dat ik meer naar televisie luister dan dat ik er naar kijk.  Misschien creëer ik er onbewust wel m'n eigen beelden bij.    

Geen weer voor Witse.  Dus heb ik ondertussen mijn hoofdtelefoontje op.  26°C, op dit uur, dan kan je niet anders dan een streepje Beirut beluisteren.  Ik opteer voor het heerlijke A Sunday smile, toepasselijker kan niet.  En natuurlijk hoort daar een glaasje Sangria bij...

 http://www.youtube.com/watch?v=dbGiDxg8kwM&feature=related

Een deuntje waarbij ik de tuin rond zou willen walsen, in mijn eentje.  Zou, want de buren verklaren me dan vast voor gek... En misschien hebben ze dan nog wel gelijk ook.  Dus besluit ik wijselijk braafjes te blijven zitten.      
 
Hier zit ik dus: 32 jaar oud, getrouwd, mama van twee meisjes en "o zo boze" stiefmama van nog eens twee waarvan er ééntje bij ons woont.  Hier zit ik dan, op het terras, op mijn terras van mijn huis.  Even heb ik het gevoel dat ik hier zomaar "neer geplant" ben.  Alsof al de jaren die vooraf gingen aan dit eigenste moment nooit bestonden.  Alsof ik recht vanuit de schoot van mijn moeder hier op dit terras werd geworpen.  Alsof er hiervoor niks was.  Behalve één grote leegte. 
 
Ik besef dat ik het vaak niet zo begrepen heb op de sneltrein die het leven is.  Ik ben iemand die wel eens vaker van de trein af sprong, gewoon omdat alles te snel ging.  Of omdat ik nood had om alles even aan me voorbij te laten gaan, om alles vanop afstand te kunnen bekijken.  Ach, ik sprong dan wel weer op de volgende trein die passeerde, en arriveerde uiteindelijk ook waar ik diende te arriveren, mits wat vertraging.  

Nu lijkt mijn sneltrein echter zo'n rotvaart te hebben dat ik er niet meer af kan springen.  Het één volgt het ander razendsnel op, en ik voel dat ik nu niet kan afhaken, dat ik wel mee moét.  

Toch heb ik het gevoel dat als er me vandaag iets zou overkomen, ik zou sterven met een gevoel van voldoening.  Nu ja, die kans is natuurlijk ontzettend klein, ik zit hier momenteel veilig op mijn terras.  Maar je weet maar nooit, het gras zou bijvoorbeeld wraak kunnen nemen, of ik zou kunnen geraakt worden door een verdwaalde kogel van een nog meer verdwaalde Japanse soldaat...  
Eigenlijk, als ik het zo bekijk, kan ik dadelijk me maar beter binnenshuis begeven... 

Op mijn sneltrein zitten  :
- Mijn echtgenoot alias de machinist die constant lijkt te roepen : "Kan dat niet een beetje snélleuuuuur ?!?"  
- Twee schatten van dochters, die ik met véél liefde enorm veel aandacht schenk, eindeloos véél verhaaltjes dien te vertellen (met plezier), en van de ene activiteit naar de volgende moet rondrijden ter bevordering van hun "ontplooiing"   
- Een tienerdochter van achttien die me constant vraagt wat ze in september nu in godsnaam moet gaan studeren, die ik dadelijk zal moeten leren autorijden, en die het nodig acht dat ik haar vergezel bij zowat alles, wat ik graag doe.  Maar als je haar wegstuurt met de boodschap "je hebt een effen zwart spannend t-shirtje met korte mouwen nodig" en als ze dan na drie uur terug aan je deur staat en zegt : "Ik heb er twee verschillende gevonden, kan je even met mij terug rijden om me te helpen kiezen?", wel geloof me, dan ben je soms wel even geneigd even te zuchten...
- Een zootje ongeregeld dat zich familie waant, zonder bewijsmateriaal zal ik hen echter hardhandig van mijn trein verwijderen. 
- Een full-time job ter ontspanning
- Een hond die er een sport van lijkt te maken me op de hondenschool ronduit voor aap te zetten, en me daarmee de indruk geeft dat alle andere honden daar aanwezig me eenvoudigweg uitlachen. 
- Een huis dat ik constant moet "verschonen", omdat het onding maar niet zelfstandig wil leren proper blijven.
- Een tuin met gras dat me vals bekijkt en onkruid dat constant ligt te loeren 
- Een keuken die "koken, koken, koken, ..." zingt en begint te gillen als ik diepvriesspullen bovenhaal.
- Een spiegel die zodra ik erin kijk "vermager, jij dikke koe!" fluistert
- Een hoofd vol hersenkronkels die me soms dagenlang teisteren en me s'nachts urenlang wakkerhouden
- Een opdracht van de machinist die maar wat graag een "boerenhof" zou bezitten om uit te kijken naar interessante immo-aanbiedingen in de buurt, dus zit de kans er dik in dat er ooit op dit lijstje nog een aantal andere dieren staan die hun stallen volschijten, zadels die gepoetst moeten worden, en ga zo maar door.  Ik zie het zo voor me : K., kom naar huis want de koeien staan op springen, de varkens moeten vreten en het hooi moet van het land..."  Neen, ik ben natuurlijk flink aan het overdrijven, ik sta natuurlijk ook wel achter het idee om een hoeve te bezitten met voldoende grond en stallen om enkele paarden op te houden, en ruimte voor een eigen moestuin, enz... maar toch ben ik iets meer terughoudend dan mijn man... we hebben nu een prachtig huis met dito tuin, en ik wil niet van de klaveren naar de biezen lopen....   Ach, onzin natuurlijk...want tuurlijk wil ik al die dingen.  Ik weet alleen dat ik die niet wil met G.  En zelfs dan nog.  Het materiële is bijzaak geworden.  Beirut achterna... rondreizen, de wereld verder ontdekken, mensen ontmoeten...  Vertrekken zonder einddoel, dat zijn de mooiste...

De pianolessen heb ik van mijn sneltrein afgegooid.  Vreemdgenoeg iets waar ik ontzettend naar uit keek.  Toch bleef ik kampen met een dubbel gevoel eromtrent.  De persoon die ik had gecontacteerd om me lessen te geven, drukte enorm op het klassieke gegeven.  En ik weet dat hij gelijk heeft.  Maar ik weet ook dat ik erg hard geprobeerd heb de smaak te pakken te krijgen van dat soort muziek.  Dat ik eindeloos lang stukken van Chopin, Bach, Haydn en weet ik veel wie nog zat te beluisteren, maar dat ik mezelf meteen betrapte op het feit dat mijn aandacht meteen verzwakte.  Zo gauw ik de kans zag, greep ik weer naar de pianostukken die me écht bekoren : Yann Tiersen, met zijn wondermooie soundtrack van "Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain", of de soundtrack van "The Piano" door Michael Nyman...
http://www.youtube.com/watch?v=0dPS-EHl-FE&feature=related
Misschien is het zwakte, maar ik hakte de knoop door, en belde mijn afspraak af... omdat ik geen zin had me eindeloos te verdiepen in dingen waarvan ik géén kippevel krijg... En ik had geen zin hieromtrent stiekem te moeten zitten wezen, want met dergelijke dingen hoef ik thuis niet te komen.  Hij had het me sowieso met een smoesje geweigerd. 

Ik ben er nog niet uit of ik het stoppen met roken van mijn sneltrein gooi.  Bij mijn laatste doktersbezoek had ik er mijn huisarts over gesproken en kreeg ik een voorschriftje mee.  "Champix", noemt het goedje dat me zou moeten helpen met stoppen met roken.  Uiteindelijk ben ik afgelopen dinsdag het voorschriftje gaan inruilen.  Woensdagochtend nam ik het allereerste pilletje (met tegenzin, want o wee mijn verschrikkelijke band met medicatie!), en meteen diende ik een dag in de daaropvolgende week uit te kiezen wanneer ik effectief zou stoppen.  Ik koos voor woensdag, en gaf mezelf daarmee dus nog één week rookgenot.  Ik had de bijsluiter grondig gelezen, en slechts één neveneffect is me bijgebleven : tussen maagproblemen, slaapstoornissen en weet ik veel nog wat bleef maar één ding in mijn hoofd rondspoken : gewichtstoename.  Steeds maar opnieuw en opnieuw en opnieuw. GEWICHTSTOENAME.  Het woordje overspoelde mijn hoofd als een ware tsoenami. Gewichtsoenami...  Dus besloot ik mezelf wat gerust te stellen door op het internet wat rond te surfen.  Géén goed idee, want wat blijkt ?  Als je langdurig gerookt hebt en besloot te stoppen verdik je sowieso.  Eenvoudigweg omdat je spijsvertering verandert.  Hoe kan nu in godsnaam je spijsvertering veranderen, dacht ik.  Wel blijkbaar neemt nicotine een aantal voedingsstoffen uit je lichaam weg.  Stopt de nicotine, dan blijven er meer voedingsstoffen in je lichaam, waardoor je verdikt.  Gemiddeld vijf (lees VIJF!!!) kilo.  
Nu, ik ben al drie kilo bijgekomen, en geloof me, mijn man herinnert me er vaak genoeg aan.  Drie kilo wegwerken lukt me nog wel, maar dan nog eens vijf kilo moeten bevechten ?  Dinsdagavond moet ik beslissen, maar ik leef momenteel in tweestrijd : stoppen met roken én verdikken staat in fel contrast met blijven roken én niet verdikken...  Voor sommigen lijkt dit vast erg banaal, maar vijf kilo bij is voor mij vijf kilo onzekerheid die erbij zal komen...  

Advies is natuurlijk altijd welkom, want ik weet het even niet meer.    



    

27-07-2008, 00:00 geschreven door K.

Ik had me in een impulsieve bui twee abonnementen van de Lokerse Feesten laten meebrengen.  De eerste dag van de festiviteiten dacht ik dat ik een kostelijke vergissing had gemaakt; m'n man wou persé gaan trainen, en ik bleef thuis.  Niet echt een ramp gezien het feit dat Milk inc. als hoofdact écht niet m'n ding is. 

Daags nadien, op zaterdag trok ik, vergezeld van m'n vriendin en stiefdochter richting Grote Kaai.  The kids speelden hun laatste nummertjes, en in afwachting van The Sex Pistols waarvoor we in feite gekomen waren, kregen we Buzzcocks en the New York Dolls voorgeschoteld. 

Buzzcocks deden erg hun best om hun leeftijd weg te stoppen, met het moeizaam afbreken van het drumstel als triestig einde.  De muziek viel erg mee, maar dat detail deed me alleen maar achterblijven met een gevoel van medelijden.

De leadzanger van the sex pistols, het nog lelijkere broertje van Mick Jagger, bleek dezelfde moeite te hebben met het natuurlijk verouderingsproces : een fel roze fluwelen truitje, spannend en bedolven onder véél bling bling over een erg spannende broek die véél te laag hing.  Bij elke beweging vreesde ik dat z'n kroonjuwelen tevoorschijn zouden komen, en als die even verschrompeld zouden zijn als z'n gezicht dan had dit écht rampzalig kunnen zijn voor de kraampjes net buiten het festivalterrein die naarstig hamburgers en frieten stonden te verkopen.  Toen onze oudste dochter nog turnde en ik een catalogus had toegestuurd gekregen om een maillot uit te kiezen, stond dat truitje van hem in de aanbieding...daar ben ik bijna zeker van.  Neen, ze konden me niet bekoren, zoveel is zeker.  Ach, het gaf mij en m'n gezelschap de gelegenheid plaatjes te nemen van onze directe omgeving.  Plaatjes nemen, zo noemen we het.  "Kijk wat die aan heeft", of "Hmm die ziet er wel lekker uit."

Het was overduidelijk dat de Sex Pistols uit een ander tijdperk kwamen: een groot aantal bezoekers hadden hun punk plunje vanonder het stof gehaald voor deze gelegenheid.  En gezien de tand des tijds niet altijd even vriendelijk is, resulteert dat in best hilarische plaatjes.  Een dikke kont geplet in een veel te spannende luipaard-print broek.  Haren die doordeweeks erg deftig dienen te liggen gezien het werk, de partner of weet ik veel, waren nu in hopeloze pogingen tot een punk kapsel omgevormd.  We leken wel watjes, maar vreemd genoeg stoorde me dat geenszins.  

En daar was hij dan, een icoon uit de punktijd: Johnny Rotten met zijn Sex Pistols.  Andere proberen stoer te doen maar tegelijk blijven ze  inhoudsloos.  Geven hun songs een mening waarmee echte mensen iets kunnen doen ?  Op z'n eigen vreemde manier geven de zijne dat wel.  Voor hem is er geen bevel geldig.  Hij doet en zegt wat hij wil doen en zeggen.  En terwijl de meningen erg verdeeld waren, vond ik dat vreemde mannetje in dat vreemde pak enorm sterk performen...  

http://www.youtube.com/watch?v=4bM_l443VV4

 

03-08-2008, 00:00 geschreven door K.

05-08-2008, 00:00 geschreven door K.

Ik was niet echt meer van plan te gaan.  T. en haar man waren al vroeg richting Lokeren vertrokken, want T. heeft een vreemde band met Siouxsie, terwijl het niet écht mijn kopje thee is. 

Ik moest in de vooravond nog met m'n oudste gaan paardrijden.  We waren pas thuis om half negen, mijn man moest nachtshift doen en hij had al van de avond ervoor geen woord meer gesproken.  Maar ik hoorde hem bellen naar mijn moeder om te vragen of ik de meisjes mocht brengen om te komen logeren, omdat ik alwéér naar de Lokerse Feesten wou, met de nadruk op alwéér.  Ik was wat nijdig omwille van zijn enorme capaciteit om me volledig weg te denken.  Het lijkt soms alsof hij me niet eens meer ziet.  Dus reed ik toch. 

Na een helse zoektocht naar parkeerplaats vond ik T. en D. rond half elf terug.  Siouxsie was aan haar laatste nummers toe, en erg vond ik dat niet.  Het was wachten op Massive Attack, en wel, ik kan alleen maar zeggen dat ik tijdens hun performance even helemaal alleen leek te zijn.  Triphop die je meevoert naar hogere sferen.  Adembenemend.  Meer kan ik er niet over kwijt.  

De DJ die erna z'n opwachting gaf bleef voortdrijven op hetzelfde sfeertje, en al dansend vergat ik de wereld even.  

 http://www.youtube.com/watch?v=aZ1cACrPHdc&feature=related

07-08-2008, 00:00 geschreven door K.

Eerst dacht ik dat het wat aan m'n slaaptekort lag, het me niet lekker voelen.  Maar in feite viel dat slaaptekort best wel mee, en nu ik erbij stil sta besef ik dat het gevoel voorheen al zachtjes aan het aankloppen was aan de deur van m'n lichaam.  Ik dacht dat ik sterk genoeg was, dat ik de deur dicht kon houden, maar ondertussen merk ik dat het via de achterdeur is binnengeslopen. 

Daarnaast is er alweer maar eens het fysische ongemak: m'n derde griepje op evenveel maanden tijd.  Ik maak alweer wat koorts, en mijn hele lichaam gaat gebukt onder alweer die ellendige spierpijnen en die vreemde vermoeidheid die me ervoor ook parten speelde.  M'n keel zit dicht, en ik weet dat het niet hoort om zoiets te zeggen, maar ik hoest dingen op die niet bepaald koosjer zijn.  Het daagt me ook dat ik nu al meer dan drie maanden nauwelijks nog iets ruik.  Gisteren merkte ik ook dat ik plots drie kilo ben afgevallen.  Zoiets valt me op, meteen, want ik beken schuld: dagelijks bezoek ik met tegenzin m'n weegschaal.  Drie kilo, normaal een zegen, want ik zit nogal goed in het vlees, maar deze keer baart het me zorgen, want ik heb niet echt veel gedaan om die kilo's kwijt te raken.  Toen ik me deze morgen ter bevestiging nog maar eens woog, en ik inderdaad nog steeds drie kilo minder woog, dacht ik even ironisch om al mijn berichten op dit blog te starten met de stand van mijn gewicht, maar het is me net iets te Bridget Jones-achtig.  Toen ik de kinderen bij mijn moeder afzette om te gaan werken, kreeg ik meteen te horen dat ik nodig de dokter maar weer eens moet bezoeken om een bloedtest af te laten nemen.  Misschien doe ik dat kortelings wel eens, want eerlijk gezegd mis ik geur, en baart vooral die vermoeidheid me enigszins zorgen. 

Het me niet lekker voelen staat echter volledig los van die griepjes.  Mijn onzekerheid is weer behoorlijk aan het proberen het over te nemen.  Van mijn vriendin en haar man kreeg ik tijdens een gesprek tussen optredens in plots te horen dat ik een mannenverleidster zou zijn.  Ik ?? Een mannenverleidster ?? Komaan !! Heb je me al eens goed bekeken ?  Maar ze gingen erover door, dat ik het onbewust zou doen, dat het naturel is en ga zo maar door.  Het wringt bij me, want zo ben ik helemaal niet.  Ik weet dat ik uit onzekerheid wel eens een grote mond durf op te zetten, en veel mensen vinden me erg zelfzeker overkomen, wat me altijd pleziert want dan is de opzet van het beschermende muurtje om me heen een geslaagde onderneming.  Maar de negatieve geladenheid die rond "mannenverleidster" hangt, nou, het brengt me eerlijk gezegd een beetje in verwarring.

Er lijkt momenteel te veel op me af te komen, en ik lijk géén tijd meer te vinden om alles door mijn filtertje te halen. 

Maar waar ik momenteel het ergst van baal is de honger naar pijn.  Het badwater was daarnet misschien weer net iets te warm.  Ik kwam tot dat besef terwijl ik vandaag huiswaarts reed.  Ik reed op het linkse vak, en betrapte mezelf dat ik onder meer Buckley's Forget Her weer net iets te veel aan het beluisteren was.  Ik reed 150, en merkte hoe de wind met de struiken op de tussenberm speelde.  De struiken werden over de betonblokken geduwd, en het deed me denken aan joelende fans achter dranghekkens die hun wielerheld aanmoedigen terwijl hij voorbij raast.  De struiken leken me aan te moedigen... harder harder harder, komaan plak je auto even tegen die betonblokken aan, en alle pijn is weg...  De verleiding was zo ontzettend groot, dus dwingde ik mezelf te denken aan die twee meisjes van me die thuis zaten te wachten tot mama thuis zou zijn.  Dezelfde drang naar pijn zorgt ervoor dat mijn dagdromerij overstelpt is met duisterheid.  Want terwijl ik er misschien uit zie als een zelfzekere vrouw ben ik veel meer het kleine meisje van weleer.  Duistere fantasieën, duister en tegelijk op een vreemde manier opwindend.  Niet bepaald iets dat ik hier hoor neer te schrijven, dat weet ik, maar het is nu eenmaal zo.  

Daarenboven vervloek ik mezelf dat ik ooit begonnen ben over stoppen met roken.  Want nu ik beslist heb te blijven roken tot ik voldoende ben vermagert, krijg ik natuurlijk van overal de opmerking "Ging jij niet stoppen met roken ?"  De reden die ik opgeef, het feit dat het wetenschappelijk is aangetoond dat je ervan verdikt, wordt niet echt positief ontvangen, maar voor mij ligt dit anders... het is dubbele onzekerheid...Roken is soms een houvast wanneer ik me ongemakkelijk voel, en m'n gewicht staat recht evenredig met m'n onzekerheid... Niet roken en verdikken is dus pure zelfmoord voor me.   

Een constant heen en weer gaan van gedachten resulteerden gisteren in het feit dat ik mezelf even in het ziekenhuis waande, stervend.  Een dagdroom die me tot rust brengt.  Ik zie de mensen die me dierbaar zijn één voor één passeren aan m'n sterfbed.  De ene neemt m'n hand vast, en hoe hard ik ook probeer een teken van leven te geven door met m'n hand te knijpen, het lukt me niet...  

Is dit gevoel een voorbode ?  Hangt er een storm boven m'n hoofd, of gaat het over louter een dipje, een kleine terugval zoals iedereen wel eens heeft ?  Afwachten...

Of hoe het leven toch steeds een pretje is...

http://www.youtube.com/watch?v=8ThuXEDvCZk         

08-08-2008, 00:00 geschreven door K.

10-08-2008, 00:00 geschreven door K.

10-08-2008, 21:42 geschreven door K.

http://www.youtube.com/watch?v=s4_4abCWw-w&feature=related































One night to be confused
One night to speed up truth
We had a promise made
Four hands and then away
Both under influence
We had divine scent
To know what to say
Mind is a razorblade

To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, no

One night of magic rush
The start: a simpel touch
One night to push and scream
And then relief
Ten days of perfect tunes
The colours red and blue
We had a promise made
We were in love

To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, no

To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, oh

And you 
You knew the hand of a devil
And you
Kept us awake with wolves teeth
Sharing different heartbeats in one night

To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, no

To call for hands of above, to lean on
Wouldn't be good enough for me, oh

10-08-2008, 21:53 geschreven door K.

Een hele tijd geleden sinds m'n laatste blogbericht, een hele boel neer te pennen.  Geen goed idee daarmee te starten om half twaalf s'avonds... in stukjes en brokjes komt het relaas van de afgelopen weken er kortelings wel op... morgen begin ik er aan.

02-09-2008, 23:35 geschreven door K.

04-09-2008, 23:28 geschreven door K.

17-09-2008, 23:23 geschreven door K.

16-10-2008, 00:19 geschreven door K.

16-10-2008, 00:47 geschreven door K.

19-10-2008, 23:05 geschreven door K.

Mijn leven lijkt gereduceerd te zijn tot twijfel.  De twijfel lijkt de bovenhand genomen te hebben.  Twijfels over mijn hele zijn, over dingen waarvan ik anders zo zeker ben: m'n moederschap, of m'n job bijvoorbeeld.  Het neemt m'n hele lichaam en geest in beslag en tast m'n grondvesten aan. 

Alsof alles wordt uitvergroot, onder de loep geplaatst in een verwoede poging de losse eindjes, de fouten te vinden.  Daarna lijkt m'n hoofd die losse eindjes niet meer te kunnen loslaten, wat me ontzettend onzeker maakt.  Het eindeloze gepieker gaat gepaard met hoofdpijnen.    

Ik heb m'n spiegelbeeld nog nooit zo gehaat... 

Misschien moet ik dit alles tijd geven.  Tijd heelt alle wonden, zeggen ze wel eens.  Maar tijd herhaalt zich.  Tijd zal er altijd zijn...  En dat houdt in dat deze gevoelens, deze twijfel altijd zullen weerkeren.  Heb ik dat ervoor over ?     

19-10-2008, 23:16 geschreven door K.

25-10-2008, 00:00 geschreven door K.