Hallo iedereen,

Eerst en vooral sorry dat het hier zo lang stil gebleven is. Wanneer we terug zijn, beloven we alle indrukken en verhalen in het echt te vertellen.

Gisteren!

Gisterenavond liepen we door de straten van Arequipa, de witte stad die op de weg ligt tussen de kust en Cusco. Volgens de legende kwam de vierde koning der Incas, Mayta Ccapac, met zijn leger voorbij de vallei waar nu Arequipa ligt. Hij vond de plaats zo mooi dat hij zei: " Ari, quipa!" Wat vertaalt uit het Quechua zoveel betekent als: "Ja, hier blijven we!"
 In de straat achter het hoofdplein komen we voorbij een menigte die op iets aan het wachten is. Eerst denken we dat ze gaan betogen, of dat iedereen opnieuw staat aan te schuiven om zijn salaris te krijgen. Maar dat kon niet, want we waren nog niet het einde van de maand.
We blijven even staan en zien dat ze staan te wachten aan de poort van een gebouw met als opschrift: "Biblioteca Mario Vargas Llosa". Blijkt dat diezelfde señor Mario Vargas Llosa binnen is om de nieuwe bibliotheek in te huldigen! Eerlijk toegegeven, hebben we allebei nog niet veel van hem gelezen. Zijn Spaans is ook nog best moeilijk. Maar we blijven meewachten om straks ook een glimp van hem te kunnen opvangen. 
De groep mensen voor ons, zijn bijna allemaal studenten. Ze lijken allemaal heel erg trots te zijn op hun Nobelprijswinnaar. De Peruanen zijn heel trots op hun land, maar op cultureel vlak hebben ze de laatste eeuwen niet zoveel gehad waar ze zich mee konden identificeren. De precolumbiaanse cultuur (de cultuur voor de Spanjaarden kwamen) was zo anders dan de cultuur onder de Spanjaarden! In Cusco kan je goed zien hoe de kerken bovenop de fundamenten van de Incatempels gebouwd zijn. De ene cultuur heeft zich bovenop de andere geplaatst en beide hebben heel weinig met elkaar te maken. Ondertussen hebben veel mensen gemengde voorouders, maar de culturen hebben zich nooit echt vermengd.
De Incacultuur wordt nu, ook door het toerisme, terug meer herinnerd en in ere hersteld. Maar wat dan met alle jaren na de Inca s? En wat met het feit dat je ook Spaanse voorouders hebt? En wat nu?
En dan krijgt Mario Vargas Llosa de nobelprijs voor zijn volledige werk. Een Peruaans schrijver van nu, de trots van de Peruanen van nu. Met een blik op de toekomst, een voorbeeld voor iedereen die graag wil schrijven, die iets wil meedelen, die verandering wil.
Na heel veel tijd wachten, nadat alle andere belangrijk geachte personen al buitengekomen zijn, komt hij de poort uit. Hij zwaait naar de mensen, loopt verder, zwaait nog eens, en stapt in de auto (wat niet onmiddellijk lukt omdat de joelende mensen hun boek graag willen laten signeren).
Ma-ri-o! Ma-ri-o!
En hij rijdt weg.
Ook maar een man, met wit haar en een expressief gezicht. En gelukkig vrij groot, zodat iedereen hem kon zien.
Maar dank u, Mario. Om Peru opnieuw een gezicht te geven.

23-03-2011, 16:53 geschreven door l&e  

18-10-2010, 06:47 geschreven door l&e  

Ayacucho … Hua-manga in het Quechua, wat stad der doden betekent. Maar hier, in het centrum van de stad, is het één levendige bedoening … een verkoopster sleurt een verdwaald geitje uit een winkeltje voor trouwkleren en bruidstaarten. Op de hoeken van het marktplein zitten overal oude vrouwtjes in kleurrijke kleren, ze verkopen popcorn, zoete koekjes, broodjes, versgeperst sinaasappelsap of ze lopen rond met een kruiwagen heerlijk vers fruit.

’s Avonds  zullen sommigen hun karretje de berg opduwen, anderen zullen blijven wachten op de laatste avondwandelaars, om dan hun koopwaar in een rugbuidel te binden en in de kofferruimte van de laatste collectieve taxi naar huis te gaan.

Het zijn bijna regionale verkiezingen. Voor het krantenstalletje staan mannen de voorpagina’s te lezen, en bespreken ze voor wie ze zullen stemmen. Alle partijen zijn volop campagne aan het voeren. Om te zorgen dat ook mensen die niet kunnen lezen hun stem uitbrengen, moeten de mensen symbooltjes aankruisen. Zo heb je de partij van de voetbal, van de lama, van de maiskolf, van het (coca?)blad, de cactus, …. Ze hebben elk hun eigen manier van campagne voeren. Vandaag zijn de meeste bussen en taxi ingehuurd door de partijen, om met vlaggen en folders heen en weer te rijden. Op de markt wandelen als maïs verklede steltlopers rond. De rijkste partij, die van de eigenaar van het voetbalstadium, heeft een podium opgezet en geeft een hele dag gratis concert. Wat verder in de straat staat een hele hoop mensen dicht op elkaar. Geen verkiezingsactiviteit deze keer, ze kijken allemaal naar een stierengevecht dat wordt uitgezonden door een verkoper van tv schermen. Het centrum van Ayacucho is heerlijk om te wandelen. Een ‘Plaza de Armas’ met groene paviljoentjes, omgeven door warmgekleurde gebouwen met galerijen. Verkeersarme straten met allerlei winkeltjes en kraampjes. Op bijna elke straathoek staat een oude, mooie kerk met een zonovergoten pleintje er voor. De meeste mensen zijn ontspannen en vriendelijk. Bij elke bank of commercieel belangrijk gebouw staan een paar goed bewapende politiemensen, die echter meestal even ontspannen zijn als de anderen. Ik zag er één eventjes  naar een panfluitspeler toelopen, een munt in zijn potje gooien, en dan vlug terug zijn post innemen. Dat hier 20 jaar geleden een verschrikkelijke burgeroorlog woedde, waarbij de meerderheid van de mannen omgekomen is en de meeste vrouwen mishandeld zijn, is hier aan niets te zien. Dat dit hier één van de armste streken is, van één van de armste landen van Zuid-Amerika ook niet.  Rond het centrum zijn een paar drukke verkeersstraten. Bijna al het verkeer bestaat uit bussen, taxis en mototaxis, een soort gemotoriseerde driewieler. Er zijn zo goed als geen privewagens. De meeste auto’s zijn hier twintig, dertig jaar oud. Mijn oud golfje zou hier een topmodel zijn. Afhangende deuren die alleen van buiten opengaan, gaten in de bodem, zwarte wolken uit de uitlaat, hier en daar een flardje van een gordel, als het maar rijdt is het taxi. Soms moeten we halverwege betalen, zodat de chauffeur geld heeft om een beetje bij te tanken. Daarvoor maakt hij zijn motorkap open waarna er wat benzine rechtstreeks in de motor wordt gegoten, of zo lijkt het toch.

Met de collectieve taxi (met zeven in een taxi, elk voor een sol) worden we naar Carmen Alto gebracht, een buitenwijk waar we wonen. Onverharde wegen, veel stof en heel veel honden. Huisjes uit zongedroogde lemen blokken, tuintjes met wat fruitbomen en tuna’s (cactussen met eetbare vruchten), hier en daar kinderen die met een bal spelen. Dronken oude mannen die op de hoek van de straat zitten en met stenen naar de honden gooien. Carmen Alto is een wijk met hele brede straten in dambordpatroon, in andere wijken zien we meer steegjes en kleine hoekjes. Alle mensen van het centrum kijken ons verschrikt aan als we zeggen dat we daar wonen, de wijk staat bekent als gevaarlijk. Toch is onze indruk heel anders, op sommige honden na. Toen ik net te laat was voor een bus, kwam een oude man een praatje met me maken en mee de wacht houden, zodat ik zeker de volgende bus zou hebben. Lotte wordt door de vrouwtjes in de winkeltjes als een sprookjesprinses onthaald (helemaal terecht, volgens mij). Overal worden we Gringo, gringito, gringita genoemd. Ze verzekeren ons dat dit heel positief bedoeld is, supertof klinkt het toch niet altijd.

Achter de muren blijft hier veel bittere ellende … kinderen die te weinig eten krijgen, mensen zonder inkomen, zware psychische problemen. Goed voor hun kinderen zorgen is hier voor heel wat mensen een onmogelijke opdracht, we horen veel schrijnende verhalen. De regering geeft voedselpakketten aan de allerarmste kinderen, maar verder is er totaal geen hulp van de staat. Als je vijf van je eigen kinderen eten moet geven en vijf van je overleden zus, kom je met een standaard loon echt niet rond. Sommige mensen doen verschillende baantjes achter elkaar, en vallen in slaap in hun winkeltjes. Anderen hebben helemaal niets … de officiële economie is hier beperkt. Er is een goedkope ziekteverzekering, maar die dekt maar heel weinig, onlangs hebben ze ook zorg voor kankerpatientjes uit het budget geschrapt. Er zijn heel veel gebroken gezinnen, de oorlog heeft zoveel verscheurd. Veel gezinnen hebben wel iemand in de familie die in de gevangenis zit of zat omwille van betrokkenheid bij de drugshandel. De meeste mensen van de buitenwijken komen van de dorpjes in de bergen of de bossen, de selva. Daar is er echt nog heel weinig, geen water, geen elektriciteit. Sommige mannen laten hun gezin in de stad om dan een aantal maanden op de ‘chakra’ te werken, velden in de buurt van die dorpjes.

De wereld verandert hier snel, overal worden nieuwe wegen, riolering, gaspijpen aangelegd. Dit gebeurt bijna volledig manueel, er zijn bijna geen machines. Er is een mengeling tussen een oude wereld en stukken die voor ons heel westers overkomen. Jonge meisjes met flitsende kleren, een gsm en anorexie lopen naast kromgebogen vrouwtjes die in een kleurrijke doek een baby op hun rug dragen en geneeskruiden uit het veld verkopen.
...
Edward

17-10-2010, 23:47 geschreven door l&e  

15-09-2010, 20:22 geschreven door l&e  

15-09-2010, 20:20 geschreven door l&e  

Nog eens op een vlaams toetsenbord ! hoera! We laten de ñ die zo graag in plaats van de m komt en de M die zo graag in plaats van het ? komt, even achterwege om helemaal lijk de gewendte te typen.

Anderhalve week zijn we hier ondertussen in Peru en vooraleer alle kleine pigmentjes een Peru-kleur geworden zijn, tijd voor de vertellingen!

Op vijftien augustus in de vroege ochtend was de huissleutel in Leuven foetsjie, smiddags gaf de auto in Meulebeke alarmerende meetstanden aan; maaar.. in het kleine georganiseerde land Belgie kwamen alle onderdeeltjes van de families helemaal samen aan de douane, zelfs onverwachtse nichtjes die eerst even mee naar Madrid leken mee te gaan, en toen toch niet maar speciaal gekomen waren om uit te zwaaien! Om niet te vergeten, de gekregen knuffel pronkt nu naast de correo del dia (krant) van Ayacucho en de vela’s (kaarsen) in afgeknipte waterflessen. Ok, ok, daar begint het romantische beeld al J maar nu ziet het er hier ondertussen wel zo’n beetje uit.

Terug naar de chronologische gebeurtenissen. Eventjes snel vooruit: vliegtuig naar Madrid, dwalen op de luchthaven van Madrid, weerstaan aan de goedkopere campersschoenen, de laatste europese wijn voor een jaar, de nachtvlucht naar Lima; voorzien van oordopjes hebben we zowaar echt geslapen! En al op dit vliegtuig zijn we ongeveer de enige niet-Indianen. Onze Spaanse inspanningen ten spijt, worden we steevast supervriendelijk in het Engels aangesproken. ’s Morgens vroeg plaatselijke tijd 5uur (12uur smiddags van Middelkerke tot Voeren)  komen we aan, we kiezen de juiste douaneman uit en leggen uit dat we ‘quedar un medio ano para trabajar como voluntarios en Ayacucho’. Hij is overtuigd en we krijgen een visum voor een half jaar. Zo moeten we maar een keer de grens over in februari ergens om ons visum te verlengen. We verstoppen de viool in een rugzak en ...

BAM gedaan met de rust van luchthavens en Belgische treinen, Lima is ZOT snel en druk. We vinden een taximan die ons naar het busstation naar Cruz Del Sur wil voeren, busstation dat een versterkt fort blijkt te zijn. het gaat hier goed lukken maar we moeten nog wennen om er gewoon als buitenlander en niet als super-naieve buitenlander uit te zien die graag bestolen wil worden J .

De dag in Lima is wel plezant, nog aan het Belgische uur gewoon bestellen we om 8 uur ‘s morgens een hamburger in Burger King. Heel typisch peru, jaja. Een paar uur later eten we ook in een minibar met sopa’s sustancias en dingen die er ietwat anders uitzien dan we verwacht hadden (bv. Een soort loempia in plaats van soep), maar wel lekker zijn!

De zee is mooi in het stukje Miraflores, de chique wijk van Lima, met echte zeelucht en een parque des amorados.

In de namiddag spreken we af met Illari die in Lima woont en ook bij couchsurfing is. een superlieve, gemotiveerde, sociale, beetje voorzichtige en heel open Peruaanse die oorspronkelijk in de buurt van Cusco woonde en nu in Lima woont. Ze toont ons een abdij, met vrij beknopte en grappige rondleiding. Langs de ene kant is er de trots voor de architectuur, langs de andere kant het gewicht van de kolonisatie dat blijft doorklinken in alles.

Helemaal doodop, nemen we ‘s avonds de bus naar Ayacucho. En ja, van toen was het eerste blogbericht. Helemaal buiten adem, vol van de indrukken!

Conclusie van de busrit:

-cruz del sur is goed omdat ze voorzichtig rijden en nog nooit zaten we in zooo’n luxueuze bus

-minder omdat het ‘s nachts is, wat uitnodigt tot overvallen, ongevallen en andere gevallen; en omdat ik zo misselijk word van voorzichtig rijden en beter ben met hard bonken (was mijn opinie na die bewuste nacht), omdat het eten dus ook overbodig is wegens ziekte.

Conclusie: neem een redelijke bus overdag en weet tenminste wanneer de volgende berg eraan komt.

Conclusie twee: besef dat hoewel Ayacucho op 2900 meter ligt, de bus wel over de 5000 meter gaat.

ZIEK!

Niet bestolen in Lima, maar aangekomen in Ayacucho zien we dat er nog een zak achtergebleven is in Lima. In ons beste spaans, leggen we uit wat er in de zak zit en ongelooflijk, de dag erna komt de zak stipt om half acht smorgens aan met de volgende bus. Chance, anders had Edward voor een heel jaar enkel een broek, een tshirt…

Ayacucho is een hele leuke stad. Het leven gaat trager en is duur voor de meeste mensen. Maar je wordt overal aangesproken, neutraal, open, nieuwsgierig, soms ook wantrouwig. Want hier zijn echt helemaal geen toeristen. Op de vrijwilligers na, is dit een plaats die voorlopig nog steeds gemeden wordt, door de burgeroorlog die ongeveer tien jaar geleden geëindigd is. maar de stad heeft superveel charme. Tis moeilijk uit te leggen. T heeft er ook mee te maken dat de meeste mensen hier niet zo veel hebben en de verschillen niet zo gigantisch zijn. Er is bijvoorbeeld waar wij wonen geen warm water, en water tussen 9uur en 15uur, meestal, soms ook langer. En in het weekend is het feest want dan is er de hele tijd water! Koud weliswaar, maar daar word je bijzonder wakker van. Hoewel ik zolang mogelijk probeer uit te stellen om mijn haar te wassen. Er wordt gekookt op houtvuren, soms ook op gasvuren, maar gas is duur. De straten hier bovenaan de stad zijn niet geasfalteerd, dus is er overal polvo, polvo, polvo. Stof, stof, stof. Maar het is zo mooi als je om kwart voor zes smorgens naar het weeshuis stapt, samen met de zon en de sierra rondom.

Vanuit de projecten horen we wel hoe er veel onrecht is in de families, weinig liefde vaak, misbruik en veel littekens van de burgeroorlog. Maar er is ook veel loyaliteit en nieuwsgierigheid en trots om de cultuur te delen. Zeg ik nu he, na anderhalve week wonen in Peru J.  

Tis hetzelfde als thuis en toch ook anders. Er is geen ondersteuning vanuit de overheid, iedereen werkt voor zichzelf. De stad leeft wel en de straatjes en kleine winkeltjes de ene al met versere paltas (advocados) dan de andere. Officieel krijg je supermoeilijk iets gedaan, maar officieus houdt niemand je tegen. De ene keer kost wat je koopt meer, de andere keer minder. Gelijk het uitkomt en gelijk de rekenkunsten zijn.

Nu wonen we in het huis van Maximo, la casa de Maximo, esta con cuatros pisos en hebben twee kamers met een deur tussen. Grote luxe. Tis leuk om de familie te kennen, spaans te spreken en de vrijwilligers die hier voor lange tijd blijven wonen ook in dit huis. Nono komt uit Parijs, doet een project over wereldse spelen en neemt ondertussen vooral de coördinatie van de vrijwilligers op zich. Louis komt uit spanje en maakt een documentaire over el sendero luminoso, de guerillabeweging die deel uitmaakte van de burgeroorlog uit de jaren tachtig, negentig. Dan heb je Andrea, de vrouw van Maximo, die cebiche kookt en verkoopt op de markt. Maximo zelf die leraar is van zo’n beetje vanalles vooral sociale wetenschappen en recht. Liliana met haar dochtertje Naomi, Soledad, Elisa en Jovanna. Marie-Sol is artesana en maakt sieraden om in de stad te verkopen, hele mooie dingen allemaal. en Jeny is psychologe en werkt ook in het weeshuis.
voila dat is het zo'n beetje.
(ik lees dit twee weken later, en amai alles klinkt zo ferm! maar ik ga het niet meer veranderen :)
ciao!
x lotte
als het lukt, twee foto's: van het weeshuis van ver en van dichter bij.

08-09-2010, 02:06 geschreven door l&e  

.... het is hier echt een beetje als in het wilde westen van de films maar we hebben ok al heel veel leuke plaatsen gezien, ook via een peruaanse van couchsurfing, die ons vanalles getoond heeft en ook veel tips gegeven. daarnet wel een botsing gehad met de taxi maar het was dan toch ok genoeg om door te rijden en we zijn nog steeds niet bestolen wel stratemoeversleten belgische tijd is het nu half vier snachts maar we zijn in cruz del sur station en nemen straks de nachtbus, en het eten was al lekker en de zee mooi!

tot zover de eerste boodschap uit de verre wereld, spannend eigenlijk

adios y hasta pronto

mi espanol ameliora cada minute

besito

lotte  &  edward

17-08-2010, 03:52 geschreven door l&e