Ik heb de titel van de blog <Indian> <Tech> <Support> door videos over mensen die indiaanse scammers te pranken en hacken, want ik vond het grappig.
Nu ga ik over mezelf praten
Ik vind video-games leuk zoals PUBG Mobile, Fortnite: Battle Royale zuigt, hehe.
Ik ben een fan van Club Brugge, Juventus en Real Madrid.
Ik speel PUBG Mobile op mijn smartphone en als je het ook speelt dan add mijn IGN(In game nickname): TheArrow369 maar je moet minstens Silver I in Squads.
Ik doe geen sport, alleen in school op elke Dinsdag voor 1 uur 40 minuten (of 2 lesuren)
Mijn favorite vak is STEM want we kunnen heel veel projecten doen die leuk zijn en het ergste en slechtste vak is Frans want het is zo ingewikkeld dat ik niet meer weet waarom ik in de klas nog zit
Bananen die kunstmatig gecontroleerd rijpingsprocess
Aangekomen in de haven worden de bananen naar de verschillende rijperijen gebracht. In de rijperij worden de bananen in gasdichte cellen gezet.
Afhankelijk van de verkoopdatum van de bananen wordt er door de rijper een rijpingsschema gemaakt. De meeste rijpers prefereren om eerst de bananen te egaliseren zodat de temperatuur in de hele partij gelijk is. Als dat goed is wordt de daadwerkelijke rijping gestart door ethyleengas in de cel te spuiten. De bananen hebben op dit moment een gemiddelde temperatuur van 16,0 °C (afhankelijk van het aantal dagen dat de rijping moet duren). Over het algemeen blijven de bananen 24 uur onder gas. De deur wordt vergrendeld zodat niemand naar binnen kan. Dit is omdat er geen zuurstof in de cel meer is omdat de bananen de zuurstof gebruiken om te rijpen. Een mens houdt het niet lang vol in deze zuurstofarme ruimte en zal bewusteloos (of erger) raken. Na deze 24 uur wordt de cel weer belucht om verse zuurstof in de cel te krijgen en om de overgebleven gassen af te voeren. Al naargelang de duur van het programma wordt de temperatuur geregeld. Hoe langer het programma hoe lager de temperatuur. De banaan zal omdat het aan het rijpen is warmte ontwikkelen. Op dit moment gaat de cel koelen om de warmte uit de banaan af te voeren. Dit gebeurt geleidelijk. Op deze manier wordt de banaan als het ware geremd in het rijpingsproces.
De bananen worden uitgeleverd in de kleur zoals de klant wenst. Meestal is dit rond de kleur 3,5 (geel met aan de uiteinden iets groener). Om alle bananen in de dozen dezelfde kleur en temperatuur te laten krijgen wordt er gebruikgemaakt van geforceerde koeling. De luchtstroom wordt zo geleid dat de lucht alleen door de bananendozen heen kan. Hierdoor blijven de temperatuurverschillen zo gering mogelijk. Vandaar ook de gaten in de dozen.
De automatisering is in de rijperijen ook doorgedrongen en er zijn systemen beschikbaar om het rijpingsproces te sturen en te bewaken. De meeste zijn voorzien van alarmen en logdata om de rijper totale controle te geven over het proces. Vaak kan de leverancier van de rijpinstallatie op afstand hulp bieden en of storingen oplossen. In een cel staan gemiddeld 24 pallets bananen, maar er zijn ook grotere en kleinere cellen. Op iedere pallet staan 6 (aantal per laag) x 8 (aantal lagen) = 48 dozen. 48 dozen x 24 pallets = 1152 dozen. 1 doos bevat ongeveer 18 kg bananen. 1152 x 18 = 20.736 kg bananen.
De 'wilde perzik', in het Spaans bekend als paraguayo, platte perzik of Spaanse kraag (vanwege de vorm), is een platte, vaak wat onregelmatig gevormde vrucht, oorspronkelijk uit het zuiden van China.[1] De vrucht ligt goed in de hand en is door zijn vorm ook makkelijk te stapelen in de winkelpresentatie. Hoewel de naam anders doet vermoeden, is de wilde perzik geen wilde plant, maar een type perzik dat groeit aan een groep gecultiveerde rassen. De vruchten worden gekweekt in landen als Spanje, Portugal, Italië en Nieuw-Zeeland. Enkele voorbeelden van rassen zijn:
Saturne (ofwel Platicarpa), het meest aangeplante ras. Dit ras geeft grote, platte vruchten met felwit vruchtvlees;[2]
Sugar Baby, een type platte perzik met een dieprode schil en kleine vruchten. Dit maakt het ras wel beter geschikt voor gematigde klimaten.
Naast deze platte perziken zijn er ook platte nectarines in de handel. Deze hebben dezelfde platte vorm, maar een onbehaarde schil. Een bekend ras platte nectarine is Honey.[3]
Fruit is een aantal eetbare vruchten van plantensoorten en -rassen, of daarop gelijkende schijnvruchten zoals aardbei, vijg, ananas, appel en peer. Hoewel ook het woord ooft hiervoor gebruikt wordt, wordt daar doorgaans vooral boomfruit of najaarsfruit zoals appels en peren mee bedoeld.
Een smoothie is een niet-alcoholisch, koud drankje, meestal romig en met fruit.
De ingrediënten zijn meestal ijs, vers fruit, melkproducten (yoghurt, melk, room). Deze ingrediënten worden in een blender of een speciale smoothiemaker gemixt tot een romige substantie. Voor meer smaak wordt in gespecialiseerde smoothiebars ingevroren fruit en ingevroren yoghurt gebruikt in plaats van ijsblokjes. Soms wordt suiker of honing toegevoegd.
Het begrip is overgenomen uit het Engels. In het Engels betekent de term smooth onder andere 'glad', 'effen'; voor voedsel: 'zonder stukjes', 'als een vloeistof'. Het woord smooth is een bijvoeglijk naamwoord. Wanneer er in het Engels ie achter geplaatst wordt, is het bedoeld als een zelfstandig naamwoord.
Oorsprong:
Smoothies lijken op bepaalde dranken in warme landen zoals India, Maleisië, het Middellandse Zeegebied en het Midden-Oosten, waar dit soort producten worden gemaakt met vruchten, yoghurt en honing. In plaats van melk- of roomproducten wordt ook wel water gebruikt.
Een Japanseondernemer, Sakichi Toyoda, vond aan het einde van 19e eeuw een weefmachine uit die automatisch stopte zodra de draad brak. Hierdoor kon één werknemer meerdere machines beheren, waar vroeger per machine een werknemer nodig was om de machine te stoppen als de draad brak. Een Engels bedrijf betaalde een groot bedrag om de weefmachine in Europa te mogen bouwen. De zoon van Toyoda, Kiichiro Toyoda, kreeg dit geld om een eigen bedrijf op te richten. Kiichiro besloot autofabrikant te worden.
In 1936 begon de productie van het eerste model AA. Een jaar later werd de fabriek hernoemd naar Toyota Motor Corporation. Kiichiro Toyoda stelde zich als doel om de beste auto's van de wereld te bouwen. Vlak na de Tweede Wereldoorlog werd een kwaliteitscontrolesysteem voor auto's ingevoerd, onder de naam "Toyota production system", wat later wereldwijd bekend raakte als Lean manufacturing. De Toyota's raakten (zoals zoveel Japanse automerken) al snel bekend om hun betrouwbaarheid. De doelstelling voor Kiichiro Toyoda was in dat opzicht geslaagd. Het bedrijf staat bekend om een speciale bedrijfsfilosofie die wel 'Toyotisme' wordt genoemd; het was het eerste bedrijf dat het just in time-concept invoerde als productiemethode; een bedenksel van Toyota's productiechef Taiichi Ohno. Anno 2006 kent Toyota nog steeds de minste mankementen per geproduceerde auto.[bron?] Nog steeds is Toyota een voorloper in diverse kwaliteitsmanagement- en productiemanagementprincipes. Het Toyota Production System is inmiddels door meerdere bedrijven, zoals Caterpillar en DAF gekopieerd.
Het best verkochte model is de Toyota Corolla. Na de introductie in 1966 werd de Corolla dermate populair dat het model al heel snel naar zeven landen werd geëxporteerd, waaronder ook Nederland. Enkele jaren hierna was de vraag naar Corolla's wereldwijd zo toegenomen dat Toyota besloot voor dit model een geheel nieuwe fabriek te bouwen. In 1969 exporteerde Toyota ca. 10.000 Corolla's per maand, en een jaar later was dat aantal verdubbeld. Vier jaar na de introductie van dit model reed de miljoenste Corolla van de band. Weer een jaar later werd de miljoenste Corolla geëxporteerd.
Toyota Century (1967)
Hoofdzakelijk voor de Japanse markt, werd in 1967 gestart met de productie van de Toyota Century, die wel wordt gezien als het vlaggenschip van Toyota. Het eerste model van de Century was gebaseerd op de Crown Eight, een luxere versie van de Crown uit S40-serie. De eerste generatie Century (G20, G30, G40) werd geproduceerd van 1967 tot 1997. De G50-serie, de tweede generatie, werd gemaakt tussen 1997 en 2016. In 2018 ging de derde generatie van start (G60).
Ook de Toyota Prius baarde opzien. Bij zijn introductie in 1997 was het de eerste in serie geproduceerde hybride auto ter wereld. Het is tot op de dag van vandaag ook de meest verkochte hybride auto. De concurrentie komt met name van Honda die in 1999 de Honda Civic Hybrid produceerde, en later de Honda Insight. Deze laatste en de Toyota Prius zijn momenteel de meest verkochte hybride wagens op de Nederlandse en Belgische markt, naast een aantal modellen van Toyota's luxemerk Lexus. In 2003 waren van de Prius circa 100.000 exemplaren geproduceerd. In 2004 verscheen een nieuw en verbeterd model van de Prius op de markt, dat zelfs nog zuiniger was. In 2008 werd een nieuwe mijlpaal bereikt: 1.000.000 stuks.
Toyota introduceerde in 2015 de Toyota Mirai; Japans voor toekomst.[1] Het is de opvolger van de Prius, waarvan er sinds de introductie ruim 8 miljoen exemplaren zijn verkocht.[1] De Mirai is een waterstofauto en Toyota streeft ernaar om in 2050 geen benzine- of dieselmotoren meer te gebruiken.[1] Door het gebruik van waterstof is de enige emissie water. Toyota indiceert dat de totale uitstoot van koolstofdioxide gedurende de gehele levensduur van het voertuig 50% tot 70% lager is in vergelijking tot conventionele benzine- of dieselvoertuigen.[1] Het voertuig heeft een bereik van 550 kilometer en tanken duurt niet langer dan 5 minuten.[1] Dit is veel sneller dan een elektrische auto aan een oplaadpaal. Nadeel is wel dat er speciale tankstations nodig zijn die tot vijfmaal duurder zijn dan normale benzinestations.[1]
In Europa heeft Toyota een marktaandeel van 5 procent. In het eerste kwartaal van 2007 is Toyota de grootste autofabrikant ter wereld geworden. General Motors, dat 76 jaar lang de grootste was, zakte naar de tweede plaats. Toyota mikt op een marktaandeel van 15 procent wereldwijd.
In 1999 kocht Toyota een meerderheidsbelang van 51% in de Japanse producent van kleine motorvoertuigen Daihatsu. Daihatsu produceert deze kleine voertuigen voor verkoop onder eigen naam, maar ook voor Toyota. In januari 2016 werd bekend dat Toyota alle aandelen Daihatsu in handen wil krijgen.[2] De transactie heeft een waarde van 2,9 miljard euro en wordt in augustus 2016 afgerond.[2] Daihatsu gaat zich meer richten op de markt voor kleine auto’s en zal hierbij gebruikmaken van Toyota’s verkoopervaring en dealernetwerk.[2
Het merk heeft zijn oorsprong in het in 1899 opgerichte autobedrijf Horch Automobielwerke. Dit bedrijf werd opgericht door ex-Benz-werknemer August Horch samen met een drietal partners. Na elf jaar kwam er een einde aan deze samenwerking. Horch wilde bekendheid voor zijn merk vergaren door aan autosport deel te nemen. Zijn partners waren het daar niet mee eens omdat het te geldverslindend zou zijn en ontsloegen de technisch directeur en oprichter Horch in 1909. August Horch wilde vervolgens met een investering van een vermogende vriend een nieuwe autofabriek starten maar kon zijn eigen naam daar niet meer voor gebruiken omdat zijn ex partners de naam Horch inmiddels als handelsmerk hadden gedeponeerd. De tienjarige zoon van deze vermogende vriend hoorde het gesprek hierover tussen zijn vader en August Horch aan en zei tegen deze: Horch is in het Latijn Audi,[3] waarom noemt u de nieuwe fabriek niet Audi? De merknaam was geboren.
In jaren dertig fuseerden Audi, DKW, Horch en Wanderer tot één holding: Auto-Union. De merken bleven naast elkaar bestaan. Het bekende logo met de in elkaar gehaakte vier ringen, geïnspireerd door de Olympische Spelen die in 1936 naar Duitsland zouden komen, symboliseert de samenwerking van deze vier merken waaruit het hedendaagse Audi is ontstaan.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden door Auto Union geen autos maar pantservoertuigen en andere legervoertuigen geproduceerd. Na de oorlog werd de civiele productie weer hervat en kwam de fabriek in handen van Mercedes-Benz.
De Oostenrijkse professor en auto-ingenieur: Ferdinand Porsche en de Joodse ingenieur Josef Ganz stonden aan de wieg van Volkswagen. Porsche had in 1922 vergeefs plannen voor een goedkope auto voorgesteld. Er was zelfs bij zijn toenmalige werkgever Austro-Daimler geen interesse. Mercedes-Benz zag evenmin iets in Porsche's droom van een goedkope auto. Porsche probeerde het bij onder meer NSU en Zündapp, waar een aantal prototypes werden gerealiseerd. Hij begon voor zichzelf, en kreeg in 1934 van Adolf Hitler de opdracht een "Kraft durch Freude"-wagen te ontwerpen, een wagen voor het volk. Het programma van eisen voor deze auto was fors. De KdF-wagen moest een topsnelheid van 100 km/u kunnen halen; moest twee volwassenen en een kind kunnen vervoeren, of drie soldaten en een mitrailleur; moest een luchtgekoelde motor hebben, zodat hij 's winters buiten kon staan; mocht maximaal tussen de 6 en 7 liter benzine per 100 kilometer verbruiken; en mocht niet meer kosten dan 900 Reichsmark.
Het ontwerp voor zo'n auto had Porsche al eerder gereed. In 1932 had hij een vierpersoons auto ontworpen die sterk door ontwerpen van Béla Barényi en een prototype van Tatra-ontwerper Hans Ledwinka was geïnspireerd, met een luchtgekoelde viercilinder motor achterin. Er waren toen drie prototypen van gebouwd door Zündapp. Ook NSU was in het model geïnteresseerd, maar toen dit bedrijf werd overgenomen door Fiat, was dit het einde van de NSU-Volksauto. Het aanbod van Hitler kwam net op tijd. Op 12 oktober1936 stelde Porsche drie rijdende prototypes voor, die al de karakteristieke vorm van de latere Volkswagen Kever hadden. Iedere wagen legde in zeventig dagen een afstand af van 50.000 km, zonder dat al te grote reparaties nodig waren.
Hitler zocht vervolgens persoonlijk een geschikte locatie voor de fabriek. Omdat de enige twee beschikbare autofabrieken - die van Opel en van Ford - niet volledig Duits waren, gaf Hitler zijn "Arbeitsfront" opdracht in het midden van Duitsland, bij Fallersleben, een fabriek te bouwen. Het Duitse volk zou door middel van een spaarsysteem het geld voor de productie bijeen brengen. Er zou een nieuwe stad verrijzen voor de arbeiders van de fabriek en hun gezinnen, Stadt des KdF-Wagens bei Fallersleben (kortweg KdF-stadt, na de Tweede Wereldoorlog Wolfsburg) genaamd, met een residentie voor Hitler, en een boulevard waar na afloop van de oorlog de overwinningsparade zou worden gehouden
De ontwikkeling van de auto kende enkele voorlopers die in het artikel Geschiedenis van de auto (voor 1885) worden behandeld. Algemeen wordt erkend dat de eerste automobielen met verbrandingsmotor op benzine zo goed als gelijktijdig werden gebouwd door meerdere uitvinders die onafhankelijk van elkaar werkten. Voor dit kon gebeuren ontdekte een Oostenrijkse chemicus, Abraham Schreiner, eerst de benzine.[1]
De Waalse Belg Etienne Lenoir bouwde in 1862 zijn eerste auto met een verbrandingsmotor. De Duitser Nikolaus Otto gebruikte een nieuw systeem met vier zogenoemde takten in 1878. Gottlieb Daimler patenteerde de eerste succesvolle hoge snelheid verbrandingsmotor (1885).
De DuitserCarl Benz bouwde zijn eerste automobiel in 1885 in Mannheim. In 1886 bouwden Gottlieb Daimler en Wilhelm Maybach in Stuttgart hun eerste auto. Zij waren tevens de bouwers van de eerste rijdende motorfiets met inwendige verbrandingsmotor. De Oostenrijker Siegfried Marcus, ten slotte, werkte in Wenen aan een auto. Benz' vrouw maakte een succesvolle proefrit van 80km met de automobiel van haar man. Die kon daarop enkele tientallen van zijn auto's verkopen. Dankzij dit succes wordt Carl Benz algemeen gezien als de vader van de automobiel. De grootste verbeteringen aan de zware-oliemotor zijn gedaan door Rudolf Diesel uit Duitsland die zijn eerste patenten nam in 1892.
In België was de eerste auto de Vincke, die in Mechelen ontwikkeld werd en in 1895 op de markt kwam. De Nederlandse Eysink was de eerste Nederlandse automobielbouwer, hoewel Sibrandus Stratingh in 1834 al een stoomauto gebouwd had.
