Tegenwoordig loop ik erbij als een schooier; de wasmachine heeft immers al mijn kledij voorzien van een paar scheuren en de kleur van mijn kleren is verwaterd tot een vaalgrijs. Door de slechte kwaliteit van het waspoeder krijg ik er bovendien de vlekken niet uit. Erg vind ik het niet echt, want iedere chinees blijft me maar zeggen hoe knap ik ben en ook al wordt dat wijsje oud, het doet wel iets met mijn zelfvertrouwen.

En blijkbaar zijn het niet enkel chinezen die geïnteresseerd zijn. Vier dagen geleden heb ik een knappe Italiaan ontmoet op weg naar huis en hij bood zowaar aan om me naar huis te voeren. ‘Je biedt –mij– een ritje aan?’ dacht ik bij mezelf en bijna keek ik over mijn schouder om zeker te zijn dat hij niet aan het praten was tegen iemand achter mij. Een beetje verlegen stapte ik achterop de motorfiets en ik plaatste mijn handen op zijn schouders. Dat was niet bepaald een goed idee, want de wegen in China zijn slecht onderhouden en deze baan was verschrikkelijk hobbelig. Na een bijzonder hoge bult, greep ik dus instinctief naar zijn middel en knuffelde ik hem bijna dood (tot groot jolijt, natuurlijk). Ik probeerde mijn best om niet van het rijtuig te vallen en ondertussen de conversatie te onderhouden. Ik werd beloond, want na mijn eerste motorrit ooit, gaf hij me zijn nummer. ‘Bel me’ was de boodschap. Daar stond ik dan; ik had net de rit van mijn leven beleefd, maar ik wist zeker dat ik hem niet zou bellen. Nog twee weken en ik vertrek immers naar huis.

Een aantal andere mensen hebben dat ook in de gaten. Meer bepaald de mensen in de fitnessclub waar ik tot mijn grote verbazing heel erg graag gezien ben. Iedere keer ik binnenkom zijn er minimum 3 instructeurs die opgewekt ‘ni hao’ bleren en ik zou me bijna niet op mijn gemak voelen, maar ik weet waarom ze zo vriendelijk zijn. Ik ben namelijk de enige daar wiens Engels vloeiend is EN wiens chinees een basislevel bereikt heeft. ‘Waarom is dat zo belangrijk voor hen?’ hoor ik je denken. Wel, ze hebben me nodig om buitenlanders te overhalen een fitnessabonnement te kopen. Een week of twee geleden was ik rustig aan het fietsen en toen kreeg ik plotseling een gsm in mijn hand gedrukt. Het nummer was al gebeld en ik kreeg een dame aan de lijn. Het duurde exact drie seconden vooraleer ik de situatie ingeschat had. ‘Hallo, mevrouw, u spreekt met Hollywood fitness club. Heeft u misschien interesse in een fitnessabonnement?’. Een luide vloek later blafte ze me haast toe ‘Nee. En vertel die sukkels dat ze me niet meer bellen, want ik spreek geen Chinees.’ Ik begreep haar volkomen. Het is inderdaad behoorlijk irritant om telefoons in het Chinees te krijgen (en ik kan ervan meespreken, want Hollywood fitness club belde me ook voortdurend).

Hoedanook, mijn eerste promotietelefoontje had niet echt vruchten afgeworpen en ik probeerde dat duidelijk te maken aan Ai Yong, de instructeur. Hij glimlachte enkel en vertelde me dat het niet erg was. Nu krijg ik om de haverklap de opdracht om zulke telefoontjes te plegen en om eerlijk te zijn, hangt het me de keel uit, maar als ik naar Ai Yong kijk dan kan ik gewoon niet anders dan ‘ja’ te zeggen. Chinezen zijn zo hulpeloos. Mijn Chinees is over het algemeen beter dan hun Engels en ik ben hier nog maar 5 maanden. Als ik denk aan alle klanten die ze hebben misgelopen door miscommunicatie kan ik haast huilen, maar Hollywood Fitnessclub zal het zonder me moeten stellen. Ze zullen me zeker missen.

Wat ik zal missen is het gezelschap van mijn roommates. Ook al werken ze me soms serieus op de zenuwen, toch zijn het heel erg lieve meisjes. Ik heb zelden Russen ontmoet die zo begaan zijn met de mensen rondom hen. Elke keer als ik weer aan het vloeken ben en de mensen rondom me ‘fucktards’ of ‘fuckers’ noem, zijn ze daar om China te verdedigen. ‘Het is niet hun fout’ vertellen ze me steevast na elke miscommunicatie. Spijtig genoeg hebben ze gelijk; het is hun fout niet. Het is de fout van het onderwijssysteem dat klassen van 50 studenten toelaat waardoor ze nooit persoonlijk feedback kunnen krijgen. Ik zou mijn Engels ook niet kennen als ik de leerkracht had moeten delen met 49 andere mensen.

Wat ik niet zal missen is het ziekenhuis hier waar ik onderhand een abonnement op lijk te hebben. Vorige week nog moest ik naar het ziekenhuis omdat één van mijn vullingen was losgekomen. En dat bezoekje zal ik me nog een tijdje herinneren. De tandarts was gezeten in één van de grootste consultatiekamers die ik heb ooit gezien heb. Het was een oudere man met meer vingers dan tanden en dat alleen al boezemde me redelijk wat angst in. Misschien overdrijf ik een beetje, maar zijn tanden waren niet in de beste staat (waarschijnlijk omdat hij een kettingroker is, want ik rook zijn adem). Hij verwelkomde me met een grijns en ik nam plaats in de stoel. Ik had een vertaler gevraagd die haperend alles probeerde te vertalen. ‘Het zal een beetje pijn doen.’ Knikte hij me toe. Een beetje godverdomme?! Ik plakte tegen het plafond van de pijnscheuten die door mijn kaak schoten. De tandarts vond het niet nodig om verdoving toe te passen en was al begonnen met boren. Nog nooit heb ik zo afgezien op een tandartsstoel. En het ergste was nog niet de pijn, maar de geluiden die de tandarts maakte; het leek op iets tussen gniffelen en giechelen met af en toe een verontschuldigende ‘oops’. Ik zou haast denken dat hij ervan genoot om de ‘wai guo ren’ op zijn stoel te laten lijden. Na 5 minuten hel vertelde mijn vertaler me ‘en dit zal geen pijn doen’. Echt? Ik vertrouwde het zaakje niet, maar gelukkig werd de vulling erin geduwd en 10 minuten later was ik al weer buiten. Aan iedereen die dus een tandartsbezoek op de agenda heeft staan: ik weet zeker dat het niet zo erg kan zijn als mijn ervaring.Veel liefs uit China en tot binnenkort!

05-12-2011 om 14:59 geschreven door Ujelly  

Twee van mijn doelstellingen zijn ondertussen succesvol volbracht. Vorige week heb ik namelijk twee piercings laten steken en wat ben ik er trots op. Samen met Soham, een Indier die ik ontmoet heb op de halloween party, ging ik terug naar Beijing Lu. Ik was al in Beijing Lu beland de vorige keer, maar toen had ik geen enkele piercing shop gevonden. Het leek erop dat ze enkel schoonheidssalons hadden en geen van de salons had de hygienische omstandigheden om piercings te steken. Meer nog: ze wilden mijn kraakbeen piercen met een piercinggeweer en gewone oorbellen. Als dat geen goede formule is voor een ontsteking! Bovendien was de prijs verschrikkelijk duur; ze vroegen 20 euro voor 1 piercing; dan kon ik het evengoed laten doen in Belgie.

Maar goed, Soham wist me te overtuigen dat hij wel een goede piercing shop wist zijn, want hij had daar zijn tattoo laten zetten. Ik vroeg hem of de hygiene wel ‘up-to-date’ was waarop hij me aankeek met een ongelovige uitdrukking en hij uitbracht ‘Ik ben een dokter. Ik hecht heel veel belang aan hygiene.’. Die redenering was nog zo zot niet en dus ging ik vorige week zondag op stap met de Indier die veel weghad van een teddybeer en een kop groter was dan ik. Eens in Beijing Lu loodste hij me door de grote winkelstraat en we belandden in een kledingwinkel. Blijkbaar was de tattooshop er niet meer en teleurgesteld trok ik een pruillip. Hij beloofde het aan een paar voorbijgangers te vragen en zo eindigden we alsnog in een klein kraampje, in een klein steegje. Soham verzekerde me dat het eigenlijk geen kwaad kon om een piercing gun te gebruiken, maar hij stond erop dat de eigenares van het miniwinkeltje mijn oor eerst ontsmette en een nieuwe oorbel uit de verpakking haalde waarop stond ‘stainless steel’.

Ik plofte neer op het kleine stoeltje en haalde diep adem. Twee seconden later zat de oorbel er al in en ik moest bekennen dat het niet zo veel pijn deed. Precies vijf minuten later kreeg Soham een telefoontje van een goede vriend en ik hoorde hen praten in Hindi. ‘Goed nieuws’ zei hij met een glimlach ‘mijn vriend heeft hier ook een tattoo laten zetten en heeft het adres doorgegeven’. Twintig stappen verder eindigden we in een tattoowinkel die inderdaad al het juiste materiaal had; er was de chirurgische stoel, de steriele naalden (allemaal nog in verpakking), de tangen en de handschoenen. Ik gaf mijn fiat en nam toen plaats op de stoel om nog 2 piercings te laten zetten, want ik had mezelf beloofd dat ik niet voor minder dan 3 zou gaan.

De vrouw wierp 1 blik op mijn oor en ik hoorde haar misnoegd snoeven. Met Soham als mijn vertaler vertelde ze me dat de oorbel scheef in mijn oor was gepierced en ze stelde voor om hem uit te doen.Geen probleem; de oorbel vloog de vuilnisbak in. Dan nu het echte werk; ik wilde namelijk een daith piercing: kwestie van het motto hoog te houden dat zegt ‘We zijn in China dus we doen dingen die verschrikkelijk veel pijn doen’. En pijn heb ik geleden. Met drie man hebben ze me moeten stilhouden wanneer ze de plaats probeerden te piercen en ik heb daar zowat de hele straat bijeengeschreeuwd. Door mij zijn de Belgen daar nu waarschijnlijk bekend als grote watjes, maar ah, het kon me niet schelen. Na de daith piercing begon ik toch een beetje schrik te krijgen om nog eentje te laten steken, maar alweer kon ik op Soham rekenen. ‘Het kraakbeen daar is niet zo dik dus het zal niet zo veel pijn doen’. Hij had helemaal gelijk en de tweede piercing ging er zonder problemen in. Aangezien mijn oor onderhand op een ijzerwinkel begon te lijken, besloot ik dat twee extra piercings genoeg waren (ik had er immers al twee, dus in totaal vier).

Eens terug in mijn woonwijk voelde ik me dapperder dan ooit en ik besloot om nog een doelstelling te volbrengen. Ik wachtte tot er een paar voorbijgangers zouden passeren en snoof de vieste rochel op die je je kan inbeelden (met de passende geluiden) om die daarna met veel kracht op de stoep te spuwen. Vol verwachting keek ik naar de Chinezen in het voorbijgaan, maar drie keer raden: geen haan die ernaar kraaide. Misschien dat ik de volgende keer gewoon mijn broek afsteek om hen te choqueren, maar ik weet zeker dat ze zelfs daar niet van zouden opkijken. We hebben immers al een buur die te pas (eigenlijk niet) en te onpas in zijn ondergoed op straat verschijnt, sigaret in de mond en bouwvakkersspleet paraat. Nog 4 weken in dit hellegat en dan kan ik weer naar de beschaving!

21-11-2011 om 05:42 geschreven door Ujelly  

‘t Is alweer een tijdje geleden dat ik hier mijn gedachten heb neergepend. Een tijdje? Meer dan 2 weken in elk geval, maar ik heb er mijn redenen voor. Allereerst, ben ik in het ziekenhuis beland met een serieuze voedselvergiftiging en blijkbaar zijn mijn maag en darmen nog steeds niet echt blij met het Chinese voedsel, want af en toe heb ik nog oprispingen en mijn vorige dag vrijaf heb ik alweer in het ziekenhuis gespendeerd voor een aantal onderzoeken. Ik weet in elk geval wat de voedselvergiftiging veroorzaakt heeft: sushi. Dan ben ik in China en dan doe ik een voedselvergiftiging op door Japans voedsel te eten. De ironie is snijdend.

Gelukkig zijn er ook nog plezierige ervaringen. Ik heb me bijvoorbeeld ingeschreven in een fitnessclub en ga nu drie keer per week naar de yogales. Af en toe probeer ik ook ‘fitball’; een sport waarbij je truukjes moet uitvoeren zowel onder, naast en op de bal. Omdat ik de grootste in de zaal ben, krijg ik ook steevast de grootste bal, maar helaas ben ik niet in proportie met het ding dat ik krijg en daardoor ben ik altijd het hilarische middelpunt van iedere les; die buitenlanders toch! Ik heb ook een aantal keer pilates uitgeprobeerd, maar ik voelde me zo stijf na de les dat ik er nu wijselijk ‘nee’ tegen zeg.

Ik heb ook een merkwaardig verschil opgemerkt tussen Chinezen en Westerlingen; chinezen kunnen uren gehurkt stilzitten en ze doen dit met de voetzolen plat op de grond. Wanneer ik dat probeer val ik voorover of achterover. Ik denk dat mijn kuitspieren niet lang genoeg zijn en dat jarenlang training zijn voorafgegaan aan dat schijnbare moeiteloze hurken. Chinezen zijn over het algemeen ook leniger dan Belgen (of in elk geval leniger dan deze Belg). In de Yogales maakt iedereen zonder problemen de lotus en wanneer ze hun tenen moeten aanraken dan doen ze dit met de handen tot plat op de grond. Ik ben bijna jaloers, maar dan herinner ik me dat de gemiddelde Chinees bijna tot geen lichaamshygiene heeft en dat ze een kop kleiner zijn dan ik. Bovendien ben ik min of meer uniek in dit land (of dat maak ik mezelf toch wijs).

Er zijn nog een aantal ervaringen die ik zou willen neerpennen, maar ik heb er geen tijd voor! Nog 20 minuten en ik moet werken tot 17h30, al springend mijn klassen entertainen en dit alles met een glimlach. Om eerlijk te zijn, wil ik nu echt terug naar Belgie. Ik dacht dat werknemers hun ontslag minimum een maand op voorhand konden indienen, maar aangezien ik niet werk met een geschreven contract (iets wat ik nooit meer zal doen, lesje geleerd), heb ik niet echt een poot om op te staan en blijf ik dus tot de 19e december. Ik zal het wel overleven, zeker?

In elk geval is dit mijn lijstje van dingen die ik wil kunnen of die ik nog wil doen vooraleer ik China verlaat:

1. De lotuszit kunnen uitvoeren en kunnen hurken als de Chinezen.

2. Een gezonde maaltijd bereiden met enkel inheemse groenten.

3. Nog een paar piercings laten zetten in mijn linkeroor.

4. Een degelijke boekenwinkel vinden die Engelse boeken verkoopt.

5. Tegen een Chinees zeggen ‘Ik hou van je’ en zijn reactie afwachten.

6. Naar een club gaan en een praatje slaan met de poetsvrouw.

7. Spuwen op de vloer zonder gene in het midden van het busstation.

12-11-2011 om 01:49 geschreven door Ujelly  

Aankomst in Kunming, 7 oktober, 11u55 ‘s avonds

Yana en ik hadden net een twee uur lange vlucht overleefd en stonden ietwat verdwaasd in de luchthaven een minikaartje van de stad te bestuderen. Mijn reisgids, een trotter van 2009, vertelde me dat we het best naar het Oostbusstation gingen en omdat we te koppig waren om een taxi te nemen, gingen we te voet de donkere hoofdstraat in. Ons kaartje had echter geen legende en het was vervloekt moeilijk om de afstand in te schatten; na ongeveer een klein uurtje wandelen en een ‘hallo, waar is het Oostbusstation’ te veel, besloten we even op adem te komen en onze kansen in te schatten. Ik stelde voor naar het dichtstbijzijnde politiekantoor te gaan en te vragen of we daar een paar uur mochten blijven in de lobby, want de temperatuur was aan het zakken en mijn tenen vertelden me dat het vriespunt nabij was. Yana was het met me eens en we stapten een politiekantoor binnen; daar probeerden we met handen en voeten uit te leggen dat onze bus vertrok de volgende dag om 6u aan het Oostbusstation en dat we geen hotel hadden geboekt, want dat ging ons te duur uitvallen en het was potverdrie toch niet de moeite waard om meer dan 50 yuan te betalen om daar 4 uurtjes te verblijven.

Er viel een korte stilte, maar toen begonnen de politiemannen wild te discussiëren met elkaar. Van wat ik kon verstaan waren ze het niet eens met onze keuze van het Oostbusstation. Kunming heeft namelijk 4 busstations, moet je weten, en elk busstation heeft andere bestemmingen. Op dat moment kwam een andere politieagent terug van zijn avondronde en er viel nog een korte stilte terwijl de andere agenten hoopvol opkeken. Het was duidelijk dat de nieuwkomer het alfamannetje was; zijn serieuze blik en relaxe blik waren niet toevallig, noch de cigaret die hij met veel flair opstak. Bovendien kon deze alfa een mondje Engels, wat hem nog meer prestige in de groep opbracht. Met veel gesten nam hij zijn GSM en belde hij (zo vertelde hij in gebroken Engels dat ik met veel moeite kon ontcijferen) het busstation.

Hij maakte ons vervolgens duidelijk dat we de grootste idioten waren om ’s nachts over straat te wandelen en bovendien naar het verkeerde busstation. Ik viel uit de lucht. ‘Het verkeerde busstation?’ vroeg ik hem, mijn reisgids in de aanslag. ‘Ja hoor, het Oostbusstation is vorig jaar verplaatst en doet geen ritten meer naar Shangrila. Enkel het Westbusstation doet dat nog en dan ga je wel de verkeerde richting uit.’ De andere agenten lachten moedwillig om zijn mopje, blij om in zijn gratie te komen. Ik kon er allerminst om lachen; de busstations mochten dan wel eens hun website update, godverdomme! Ik bleef echter glimlachen en vroeg hem of we hier een paar uurtjes mochten blijven aangezien het vervloekt koud was buiten. Ik had al de comfortabele zetels in de hoek bemerkt en ik had er geen probleem mee me daar voor een paar uurtjes te settelen, maar blijkbaar krijgen enkel criminelen die voorkeursbehandeling, want hij vertelde ons dat het absoluut onmogelijk was om hier te blijven. Nee, hij was zelfs zo vriendelijk om ons een taxi te bellen zodat we stante pede naar het juiste busstation konden afzakken; ik bedankte hem, maar niet echt van harte, want mijn vingers waren ondertussen ijslolly’s.

Een klein half uurtje later, 1u30 ’s nachts, kwamen we aan bij een afgelegen busstation. Voor de gesloten glazen deur zagen we twee Chinezen met bagage en we sloten ons bij hen aan. Ik haalde mijn fleecepull boven en mijn regenvestje en duffelde me in, maar de wind sneed recht door mijn regenvest en deed me bibberen van de koude. Ik vroeg in mijn koeterwaals dat voor Chinees moet doorgaan of het busstation al gauw zijn deuren opende, maar daar kon ze geen antwoord op geven. Ik plofte uitgeput neer op de grond, maar dat bleek een slecht idee te zijn. Toen ik opstond, brabbelde ik in het chinees ‘mijn gat heeft koud, net als ijs’ en de sfeer werd er wat beter op toen onze 2 Chinese medelijders hartelijk begonnen te lachen. Het lachen verging me echter toen ik rondkeek en geen bankjes vond. Het enige waar je op kon zitten, was de boord van het busstation, maar de 2 Chinezen zaten daar al en een derde passagier kwam aan die maar al te graag de derde plek inpikte. Zo stonden we daar, 5 uur en 30 minuten, verkleumd tot op het bot, vooraleer het busstation zijn deuren opende en we een ticket konden kopen met de hulp van Chinese dame die een klein beetje Engels kon. Aangezien onze bus pas vertrok om 9u (en niet om 6u zoals de Trotter zei), hadden we nog tijd om met de dame een kopje thee te drinken in een lokaal restaurantje. Vooraleer we op onze bus stapten, vergezelde ik Yana nog naar het openbare toilet (een chinees toilet versterkt trouwens enkel een vriendschap; ik heb immers nog nooit naast iemand neergehurkt die zonder gêne een heel schetensalvo op me losliet) en dan gingen we op weg.

De foto’s van deze eerste etappe kan je hier terugvinden: http://photobucket.com/kunmingarrival

Rit naar Shangrila, 8 oktober, 9u ’s ochtends tot 5u ’s avonds

De bus was een allegaartje van Chinezen, maar tot onze verbazing vonden we ook een andere buitenlander. Hij bleek echter even arrogant te zijn als de politieagent, maar ik slaagde erin toch wat informatie los te priegelen. Hij was 15 jaar oud, ging naar een internationale kostschool in Kunming en ging om de 3 weken naar huis in Shangrila (een reis waarbij hij ongeveer 11u op de bus doorbracht). Zijn Amerikaanse ouders waren naar hier gekomen om een beter leven te beginnen en zoals zo veel buitenlanders pasten ze in het profiel van ‘niet universitair ongeschoold, maar verdomd slim genoeg om een business op te starten’. Bart, mijn baas, heeft ook enkel een secundair diploma en hij is één van de intelligentste mensen die ik hier in China heb ontmoet. Alles wat ik hier in China zie, brengt mijn geloof in de absolute noodzaak van een diploma aan het wankelen; hier is een diploma immers enkel een papiertje.

We lieten de verwaande buitenlander links liggen (hij had toch geen interesse om met ons te praten) en richtten onze aandacht op de weg die langzaam aan begon te veranderen. We zagen bergen en bovenal: de blauwe hemel met wolken. Yana liet zelfs een verrast kreetje uit ‘dit zijn de eerste wolken die ik in 2 maanden gezien heb!’. Ik kon het enkel met haar eens zijn; Guangzhou’s hemel bestond namelijk enkel uit een ongedefinieerde massa grijs. Tijdens onze reis maakten we een aantal tussenstops zodat we ook het uitzicht van de bevolking zagen veranderen. Hun huid werd donkerder, hun ogen varieerden van donkerbruin naar lichtbruin en ze droegen allemaal de traditionele kledij van hun minderheidsgroep. Bovendien viel er me één ding op; de mensen hier waren veel mooier dan in Guangzhou. Een onverklaarbaar fenomeen dat ik tot op vandaag nog niet heb kunnen oplossen.

Ik waagde het om een dutje te doen, want 8 uur wachten op een bus zonder slaap is niet niets, en de reis naar Shangrila vloog zo voorbij. We kwamen aan om 5u ’s avonds en wederom stonden we te klutteren in de koude. Gelukkig sprongen we vlug in een goedkope taxi die ons min of meer rechtstreeks naar ons jeugdhuis bracht.

De foto’s van de reis naar Shangrila kan je hier vinden: http://photobucket.com/reisnaarshangrila

Shangrila, 8 oktober ’s avonds tot 10 oktober ’s ochtends

Ons jeugdhuis was gelegen in het beschermde deel van de stad, genaamd ‘old town’, Unesca werelderfgoed.  Op het plein in het midden van de stad, waren een aantal enthousiastelingen al aan het dansen op traditionele muziek en de sfeer zat er goed in. Yana en ik dumpten onze spullen in de kamer (zonder verwarming en zonder badkamer) en gingen toen naar buiten om een hapje te eten. We kwamen terecht bij een barbequekraampje waar ik gekke, maar oh zo pikante, pannenkoekjes bestelde en waar Yana voor het eerst schapenvlees at. Daarna gingen we terug naar onze kamer en maakten we het bed op. De temperatuur buiten zat ondertussen tegen het vriespunt (dat konden we aflezen van de thermometer in onze kamer die dezelfde temperatuur had) en we wilden dolgraag een douche nemen. Er was slechts één klein luxeprobleem: de douches waren buiten en je had maar één kapstokje om je kledij op te hangen. Niet getreurd, scoutsmens als ik ben, wikkelde ik mijn handdoek om me heen en liet ik mijn kleren achter in de kamer om vervolgens blootvoets over de binnenplaats te trippelen naar de douche. Twee seconden later schalden een aantal Nederlandse vloekwoorden over hetzelfde binnenplaatsje; het duurde namelijk 2 minuten vooraleer er warm water verscheen. Al bibberend kroop ik in het tweepersoonsbed, waar Yana het éénpersoons elektrisch dekentje dwars had gelegd. We schuifelden wat dichter naar elkaar toe en toen vielen we in slaap.

De volgende dag stonden we vroeg op en gingen we naar het busstation. Ons eerste plan was naar het natuurreservaat te gaan, genaamd ‘Pudacao national park’, maar toen we tickets wilden kopen, kregen we te horen ‘sorry, de bus is kapot’. Enkel in China kan dit gebeuren. Een beetje teleurgesteld stapten we uit het busstation. Ik had echter een plan B: ‘waarom gaan we niet naar de Yila grasvlaktes en daarna naar het Napa meer’. Yana had er geen problemen mee en we probeerden een bus te vinden die ons daarheen bracht. In China is het echter vervloekt moeilijk om iets te vinden als je reisgids geen exacte locatie opgeeft; iedereen stuurt je namelijk een andere richting uit om toch iets te zeggen; in dit land zeggen de mensen zelden ‘ik weet het niet’, want dat leidt tot gezichtsverlies. Mooi voor hen, maar sneu voor ons want we hadden ondertussen al een wandeling van 1 uur achter de kiezen en we waren nog nergens. Ik stopte dus een taxi en na wat onderhandelen over de prijs bracht hij ons naar de Yila grasvlaktes.

De taxi stopte bij wat een boerderij leek en onmiddelijk kwam er een horde Chinezen op ons afgestormd. Of we geen paard wilden huren, was hun vraag en ze boden ponies aan een belachelijk hoge prijs aan. Een beetje boos, maar toch nog steeds met een glimlach, vertelde ik hen dat we de trip liever te voet deden. ‘Aha, dan moet je een ticket kopen’ zei de Chinees links van me. Hij had evengoed kunnen toevoegen ‘smerige buitenlander’, want zo voelde ik me op dat moment, ongewild in een streek waar de mensen enkel op je geld uit zijn. Ik wimpelde hen af en ging uit de boerderij naar de kleine asfaltweg die verder door het landschap kronkelde. In overleg met Yana, bedachten we dat het beter was te stappen in de richting van de paarden in de verte.

Vol energie, gingen we op weg door een landschap dat adembenemend was (en dit is een serieuze understatement). Links van ons bergen, volgens Yana heuvels, rechts van ons de uitgestrekte vlaktes. Ik verwachtte elk moment een bende Mongolen die de vlaktes onveilig maakten met hun paardenkunstjes, maar de streek die we doorkruisten lag dichter bij Tibet en Vietnam dan bij Mongolië dat aan het noorden van China grenst en niet aan het westen. Na een uurtje stappen was het landschap nog min of meer hetzelfde en waren we nog geen stap dichter bij ‘de paarden in de verte’ dus we staken onze duim uit en besloten te liften tot aan het Napa meer. Ons wens werd verhoord en we mochten achteraan in de goederenwagen van een boer zitten; een paar seconden later gingen we aan een aangename snelheid verder. Het ritje eindigde abrupt toen we door een poort reden met daarop ‘Napahai’ en er (alweer) een bende Chinezen kwam toegesneld. De boer weigerde om door te rijden dus we stapten onvrijwillig uit zijn wagentje. ‘Ticket kopen?’ vroeg ik onmiddellijk en de kerel die het dichtst bij me stond knikte enthousiast, zijn hand al uitgestrekt. ‘Waar is het Napa meer?’ vroeg ik eerst, maar hij wees me vaag naar iets in de verte. Hij probeerde me ook paarden aan te smeren, maar ik kocht enkel een ticket; ik kon immers genoeg paarden langs de weg zien en bovendien wilde ik het de ponies niet aandoen om mijn gewicht te torsen. En heb ik al gezegd dat ik te gierig ben om geld aan zulke nutteloze luxe uit te geven?

Wederom te voet zetten we onze queeste verder, want we wilden werkelijk het Napa meer zien. Na een halfuurtje van enkel graslandschap en paarden, sprak ik de lokale bevolking aan. ‘Waar is het Napa meer?’; de man kreeg een onbedaarlijke lachbui en ik begon bijna te denken dat het door mijn Chinees kwam totdat hij wees naar het graslandschap rechts van ons en zei ‘droog, droog!’. Wel verdraaid, hadden we toch weer een ticket gekocht voor niets. Ik had inderdaad gelezen dat het meer droog kwam te staan, maar enkel in november. Helaas was het dit jaar uitzonderlijk warm geweest in de zomer en dus was het meer nu al droog. Yana en ik barstten ook in lachen uit en bedankten de man. Naar goede gewoonte staken we onze duim uit en gelukkig mochten we meereizen tot in Shangrila met een vriendelijke Naxifamilie.

In Shangrila aten we een hapje en huurden we een fiets om naar het Songzalin klooster te gaan.  In een reisgids op het internet had ik gelezen dat we het ticket voor het klooster konden omzeilen door met gehuurde fietsen naar binnen te racen en dus wanneer een boze Chinees ‘Hey! HEY!’ riep, reden we gewoon door. De Chinees was echter slimmer dan we dachten en verwittigde met zijn walkie-talkie een wachter verderop die wijdbeens en wijdarms ons de weg versperde. Omdat we geen zin hadden om van onze fiets gesleurd te worden, stapten we af. ‘Ticket, ticket’ blafte de tweede wachter ons toe. Nu was het dus de tweede keer dat we om een ticket gevraagd werden en voor de eerste keer werd ik echt boos. Ik vertelde hem dat we in Belgie enkel tickets vroegen voor gebouwen en niet om een stel heuvels te zien en dat ik bovendien wist dat de monniken in het klooster geen eurocent van het ticket te zien zouden krijgen. Zoals verwacht begreep de man geen woord van mijn gefoeter, maar hij zag aan mijn gezicht dat ik, zacht uitgedrukt, niet tevreden was. Dus een vertaler werd erbij gehaald, maar haar Engels was slechter dan mijn Chinees. Uiteindelijk bereikten we een compromis: ik zou een ticket kopen, maar dan wel aan studentenprijs.

Tevreden met mijn korting, stapte ik weer op de fiets en gingen we de heuvel op. De vloer was bedekt met de kinderkopjes die ook de straten in Brugge hebben en toen we eindelijk de top van de heuvel bereikt hadden, was mijn bips tot moes geslagen van het voortdurende gehobbel. Yana had hetzelfde gevoel en dus sloten we onze fiets aan een dichtbijzijnde boom. Links van ons zagen we ondertussen een prachtig meer (in elk geval veel indrukwekkender dan het Napa ‘meer’) en we volgenden een stel monniken die met de wijzers mee rond het meer aan het wandelen waren. Na een wandeling van ongeveer een kleine 20 minuten zagen we de drie tempels van dichtbij en we gingen de binnenplaats van de meest linkse binnen.

Direct na onze binnenkomst werd de poort van de binnenplaats gesloten alsof het allemaal getimed was. Drie seconden later zwaaide de hoofdingang van de tempel open en kwam er een man met een gekke gele muts uit, hollend met een tafeltje met een pluche tijgervel. Tot onze verbazing volgenden twee mannen met een gigantische metalen toeter en dan het hele gevolg, getooid in paarse habijt en gele hanenkamhoed. Het gevolg begon te keelzingen en een belangrijk ogende man leidde de dienst. Af en toe werden bloemblaadjes en zonnebloempitten rondgestrooid en als bonus kregen we ook nog eens de trommels te zien. We waren de enige toeristen daar en woonden een dienst bij van ongeveer 40 minuten; spijtig genoeg mochten we geen foto’s nemen, maar deze beschrijving moet maar volstaan als documentatie.

Na de linkse tempel bezochten we ook de hoofdtempel en daar ontmoetten we een andere buitenlander, uit Engeland deze keer. Jo was haar naam en ze verbleef al 3 weken in Shangrila. Vorig jaar had ze een jaar in Xichang verbleven, zonder internet of contact met de buitenwereld aangezien er rellen waren uitgebroken. Ze vertelde ons dat ze een gesprek had gehad met één van de monniken en ik doneerde het geld, dat ik uitgespaard had bij het kopen van het ticket, aan de tempel zelf. We bleven nog even babbelen over koetjes en kalfjes en toen wandelden Yana en ik terug, richting fietsen.

Nu had deze koppige Belg iets anders in haar hoofd gehaald. Aangezien Shangrila bekend staat om de Yakmelk, wilde ik per se een kopje melk ergens proeven. Goede melk is moeilijk te vinden in China en dus dit was een buitenkans om toch echte ‘Chinese’ melk te proeven. Ik sprak in een klein dorpje vlakbij een dame met takkenbos op de rug aan en ze nodigde ons uit om een kopje te drinken bij haar thuis. Verbaasd, volgenden we haar naar haar huis waar op de koer een gigantische Yak lag te slapen. De deur zwaaide open en een kindje en grootmoeder kwamen naar buiten om ons te verwelkomen. Na de traditionele begroeting, stapten we een rokerige kamer binnen met foto’s van de Dalai Lama aan de muur. Blijkbaar was de taal van de vrouw niet het Mandarijns, maar Tibetaans. Met haar communiceren was dus nog moeilijker dan met de andere Chinezen. We deden toch ons best om een conversatie op te bouwen en het eerste wat we konden verstaan was ‘Ben je getrouwd?’. We konden het niet laten om even kort te giechelen en wat later was onze gastvrouw ook aan het gieren van het lachen. We dronken ons versgemelkt kopje melk en lieten een kleinigheid achter vooraleer we weer naar Shangrila trokken.

De avond in Shangrila was heerlijk, met de bezoeken van souvenirwinkeltjes en een klein restaurantje. ’s Avonds vielen we weer als een blok in slaap, ditmaal nog dichter tegen elkaar aangeschurkt.

De foto’s van Shangrila vind je hier: http://photobucket.com/inshangrila

26-10-2011 om 05:35 geschreven door Ujelly  

De herfst is eindelijk begonnen in Guangzhou. Geen natte hitte meer, maar in de plaats wind en koude die in je kleren kruipt. Het enige wat ontbreekt zijn de vallende bladeren, maar volgens mij komen die er weldra aan. Al bij al ben ik heel erg tevreden met het weer en als de kakkerlakken nu ook nog eens zouden verdwijnen dan zou ik het zelfs 'aangenaam' durven noemen hier.

Even een vlugge update van alles wat er zich de voorbije week heeft afgespeeld; ik heb een aantal buitenlanders ontmoet op een AISEC meeting, ik ben uitgenodigd door een student om samen te dineren en ik ben druk bezig met het voorbereiden van een Halloween party. Bovendien vertrek ik morgen op vijfdaagse: driewerf hoera!

Allereerst: de AISEC meeting. AISEC is een organisatie die stagiairs een stageplaats geeft ergens in de wereld. De stagiairs betalen ongeveer 150 euro en de bedrijven tellen ook een redelijk sommetje neer. In ruil voor deze gulle financiele giften krijgen de stagiairs een vangnet in het geval dat de job hen toch niet zint en krijgen de bedrijven zekerheid dat de werknemers bekwaam zijn en niet zomaar het land zullen verlaten. Mijn twee roommates zijn aangekomen via AISEC en ook Rikki en Olga behoorden tot die organisatie. Wat mij vooral opvalt is de oververtegenwoordiging van Oost-Europeanen en Russen, maar misschien zijn dit de enige mensen die bereid zijn af te reizen naar het hol van Pluto genaamd China.

Mijn twee huisgenoten wilden dus maar al te graag gaan naar de AISEC activiteit. Hun reden 'because we want to meet other foreigners'. Blijkbaar is 1 Belg niet goed genoeg en daarom gingen we naar een saaie opgefokte bedoening hartje Guangzhou. Eerst kregen we een rondleiding door de Sun Yat Sen universiteitscampus en daarna deden we een boottochtje op de immer stinkende Parelrivier (genoemd naar de bodem die zou glimmen als een parel door de vele oesters, maar om eerlijk te zijn kon ik niets zien, want het water had een diepbruine kleur). Ik ontmoette drie Letten, drie (nieuwe) Russen, een meisje uit Oekraine, Twee Ieren, een Amerikaan, een paar Chinezen en een Engelsman. Mijn eerste indruk was allerminst positief en de voortdurende kreetjes van 'ooooooooooooh' en 'aaaaaaaaaaaaah, look over there!' werkten serieus op mijn zenuwen. Gelukkig had ik een onderhoudend gesprek met de Amerikaan die me meer vertelde over de grootstad New York waar hij een jaar vertoefd had. Hijzelf was een architect met interesse in politiek, maar belangrijker: hij had een even grote hekel aan China als ik. Begrijp me niet verkeerd; af en toe hou ik van China en ontdek ik dingen die me doen glimlachen, maar het is moeilijk dag in dag uit positief te blijven. De rest van de activiteit verliep zonder problemen en ik had ten minste een ding bijgeleerd; ik ben niet geinteresseerd in wat het gros van de mensen te zeggen heeft; het laat me koud dat ze het weer niet aangenaam vinden of dat ze problemen hadden met de metro deze ochtend. Volgende keer blijf ik thuis en haal ik mijn slaap in.

De volgende topic: mijn dinnerdate met Tony en zijn ouders. Zondagavond na een lange dag lesgeven werd ik uitgenodigd door Tony, 1 van mijn liefste studenten. De jongen is van Chineze afkomst (duh!) en is onlangs 15 geworden. Zijn Engels is niet bijster goed, maar hij begrijpt wel alles wat ik hem probeer duidelijk te maken. Zijn ouders pikten ons op na de les en reden ons naar een chique uitziend restaurant. Ze wilden eerst een privekamer boeken, maar die waren allemaal volzet dus gingen we naar de grote eetzaal waar ik blijkbaar de enige buitenlander was. Ik voelde me als een klein aapje, want iedereen wilde die ene buitenlander zien die naar een traditioneel Chinees restaurant was afgereisd. Gelukkig was er het eten om mij af te leiden en Tony deed zijn best om tolk te zijn voor zijn ouders en mij. Het was ietwat ongemakkelijk om gespreksonderwerpen te vinden, maar de mensen waren zo relax dat ik na een tijdje ook wat meer ontspannen was. Even een vooroordeel de wereld uithelpen: Chineze mensen hebben -geen- traditionele handelingen wanneer ze theedrinken; Tony vertelde me dat enkel Japanners ingewikkelde ceremonies hebben. Ze wassen zelfs hun bord en stokjes met de thee vooraleer ze toetasten en de thee drinken ze al slurpend. Ik genoot van mijn maaltijd en leerde eten met stokjes en ten slotte met mijn handen. Na de maaltijd, diepte Tony's vader (een gerespecteerde dokter) drie plastic potten uit zijn zak en begon hij doodleuk alles wat over was in te laden. In Amerika zouden ze dat een 'doggy bag' noemen, maar in China hebben ze geen scrupules en noemen ze het 'ta bao' (make a package); er komt zelfs geen hond ter sprake. Tony's vader was zo vriendelijk om me thuis te brengen met de auto (die geen werkende autogordels had op de achterbank, maar in China is dat niet verplicht). Ik begon China misschien al een beetje meer te apprecieren.

Nu hang ik op, maar ik geef jullie nog mee dat mijn vijfdaagse fantastisch zal zijn. Ik reis van Guangzhou naar Kunming, naar Zhongdian (Shangri-la), naar Dali, naar Lijiang en terug naar Kunming. In totaal zal ik 4 uur spenderen op het vliegtuig en 30 uur op een bus. Mijn ogen zullen genoeg te zien krijgen, maar volgens mij heb ik na de trip een chiropractor nodig voor mijn rug. Wens me in ieder geval veel succes!

06-10-2011 om 09:33 geschreven door Ujelly  

Ik ben bijna in de helft en heb net een visa-verlenging aangevraagd, maar als ik niet beloofd had tot Kerst hier te blijven dan was ik al lang terug in Belgie. Het is moeilijk hier openminded te blijven wanneer kleine dingen me irriteren, dag na dag. De mensen hier worden zelfs door hun landgenoten (in het Noorden) 'wilden' genoemd en ik begrijp volledig waarom; tact bezitten de mensen hier niet, de vrouwen scheren noch oksels, noch benen, mensen laten hier scheten zonder zich te generen (zelfs aan tafel) en hun tafelmanieren zijn ver te zoeken. Toch heeft die ongeneerdheid zijn charme, want zoals Bart zegt: 'They've got a rough exterior, but inside they are pure of heart'. Het is gewoon moeilijk om door die ruwe pit heen te kijken. Misschien dat dat nog komt en dat ik de mensen leer apprecieren zoals ze zijn.

Ondertussen heb ik ook al twee mysteries opgelost. Het eerste mysterie ging over een paar schoenen dat ik overal zag opduiken. Zwarte stoffen schoenen die ik voor de buitendeur zag staan bij de buren, de volgende dag bij de overburen en de dag erna een verdieping lager. Ik dacht dat ze elkaars schoenen stalen voor de grap of dat het een of ander vreemd gebruik was om het huis te eren. Niets is minder waar: de schoenen behoren toe aan de kuisvrouw; het is ironisch dat de andere huisgenoten allemaal hun schoenen binnen laten, maar oh wee als de kuisvrouw langskomt...dan moet ze haar schoenen buiten zetten. Het tweede mysterie is misschien nog stommer;  ik heb gemerkt dat de Chinezen hier bij afhaalmaaltijden hun chinese stokjes na de maaltijd door de verpakking steken en er een paar gaten in prikken. Mij hadden ze echter verteld dat je nooit je chinese stokjes rechtop mocht zetten omdat dat hen doet denken aan de wierrookstokjes die ze hier voor de doden branden. Blijkbaar wordt er hier in Guangzhou een uitzondering gemaakt en het prikken van de verpakking is hier een hygienische noodzaak. Als je het niet doet, wordt de verpakking gewoon uit de vuilnisbak gevist en gebruikt bij je volgende afhaalmaaltijd.

Het begint me te dagen dat mensen hier echt alles zouden doen om een centje extra te verdienen. Ze zoeken bijvoorbeeld ook in de vuilnisbak naar lege flessen, want ze krijgen een paar cent als ze die terugbrengen. Eergisteren zag ik zelfs een man in pak met zijn handen in de vuilnisbak, maar misschien had die kerel gewoon zijn rolex verloren. Een andere manier om hier een extraatje te verdienen is het vangen van kakkerlakken en ze dan verkopen aan een duur restaurant (1 yuan/kakkerlak). Gelukkig is het kakkerlakkenseizoen hier bijna afgelopen, want aan de laatste kakkerlak die ik heb doodgemept met mijn schoen heb ik een ontsteking aan mijn vinger overgehouden.

Gisteren ben ik ook voor het eerst in tranen uitgebarsten omdat ik de stress niet meer aankon en ik ben blij dat ik een andere Belg hier heb die hier al een tijdje langer is (6 jaar) en die begrijpt wat een cultuurshock het is. Ik heb ook gemerkt dat het bedrijf hier allerminst racistisch is zoals ik dacht, want buiten hangen er twee posters van zwarten om het bedrijf te promoten. Mensen hier zijn gewoon niet politiek correct; ze zeggen wat ze denken en bij hen is de eerste reflex ' je hebt een donkere huid dus je bent niet geschoold', maar ze zijn niet bang om hun mening te veranderen wanneer iemand met een donkere huid zijn/haar mond opent. Ik denk zelfs dat het bedrijf iemand met een donkere huid zal aannemen dus ik voel me al een beetje beter.

Binnenkort is het ook precies 1 jaar geleden dat mijn vader zelfmoord gepleegd heeft. Voor mij is het een bewogen jaar geweest vol ups and downs, maar vooral downs. Ik hoop dat ik de 27ste devil's paper kan verbranden niet alleen om mijn vader te herdenken, maar ook om te beginnen met een schone lei. Mijn vaders zelfmoord zal altijd littekens achterlaten, maar ik ben trots dat ik over hem kan praten en zelfs schrijven. Hij had vast nooit gedacht dat ik de lerarenopleiding zou verlaten en in plaats daarvan in China zou werken, maar hey, ik ben hier nu en ik kan er maar het beste van maken. Nog drie maanden en ik zit thuis met een groot stuk chocolade om Kerst te vieren. Yiha.

P.S: Heeft iemand mijn postkaartjes al ontvangen?

25-09-2011 om 04:07 geschreven door Ujelly  

Alweer een drukke week achter de rug en het helse weekend moet nog beginnen. Ik begin te denken dat het leven enkel bestaat uit werken en slapen, maar gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. Maandag was het bijvoorbeeld het Midautumn festival; leerlingen hebben dan een dagje vrijaf, maar ik heb de dag gespendeerd in een kraampje om de school te promoten. Vooraleer ik iets over die ervaring vertel, even een lang woordje over het festival. Op die dag komen alle families samen om de start van de herfst te vieren; de legende begint bij Chang'e en haar man, Hou yi die vredevol in de hemel leefden. Op een dag, echter, veranderden de tien zonen van de Jade Emperor, de heerser van de hemel (volgens het Taoisme), in tien zonnen en hierdoor dreigde de aarde te verbranden. Daarom zond de Jade Emperor Hou yi naar beneden om de zonnen te overtuigen minder hard te schijnen. De zonnen lachten enkel en daarop trok Hou yi zijn legendarische boog en doodde negen van de tien zonnen. De laaste zon smeekte voor zijn leven en mocht blijven om de aarde te verlichten. Uiteraard was de Jade Emperor niet echt blij dat Hou yi zijn zonen had vermoord en Hou yi en Chang'e werden verbannen naar de aarde om daar als stervelingen hun dagen te slijten.
Voor Hou Yi was dit fantastisch; de mensen prezen hem omwille van zijn moed, maar Chang'e kreeg niets van dit lof en zij bleef alle dagen thuis, ongelukkig en alleen. Omdat Hou Yi zag dat zijn vrouw ongelukkig was, zocht hij naar een manier om terug in de hemel te komen. Hij vond dat middel ook in de vorm van een pil; helaas was er slechts 1 pil voor 2 mensen. Het konijn (uhuh) dat het elixir creeerde wist hen echter te vertellen dat als ze de pil zouden delen, ze als onsterfelijken op aarde konden verblijven. Chang'e vond dat maar niets en ze at de hele pil zelf op. Ze belandde inderdaad terug in de hemel, maar de Jade Emperor vond dat ze egoistisch gehandeld had en verbande haar naar de maan (samen met het konijn, maar dat deel begreep ik niet helemaal). Blijkbaar zijn er verscheidene versies van het verhaal; wikipedia biedt twee andere aan.
Naar Chinese traditie eten de mensen hier dus 'mooncakes' en kijken ze naar de maan in het midden van de maand september, waarschijnlijk om het konijn te spotten, maar dat durfde ik niet te vragen. De mooncakes komen in verschillende varieteiten. Sommige mooncakes hebben een eierdooier in het midden, wat nog maar eens symbool staat voor de maan, andere bevatten noten of vruchten. Wat ik vooral van mooncakes onthouden heb, is dat het caloriebommen zijn. Een enkel taartje kan al gauw 800 Kcal bevatten. Hoe de Chinezen zo slank blijven, is me nog steeds een raadsel, want ook hun dagelijkse maaltijden zijn redelijk vettig.
Maar bon, op die dag mocht ik dus het bedrijf promoten door Engelse spelletjes te spelen met kinderen in de supermarkt. Een van de spelletjes bestond erin om het correcte zeedier uit een kom te vissen met een hengel. Ik zei dan bijvoorbeeld 'Give me the red one' of 'Give me the jellyfish' en de twee spelers moesten zo snel mogelijk het correcte dier aan mij overhandigen. Dat ging een tijdje goed en ik had al veel kindertjes gelukkig gemaakt door hun speelgoed te overhandigen, maar ik had duidelijk de competitieve geest van de Chinezen onderschat. Twee moeders besloten zich te mengen in het spel en duwden de hengel van de 'concurrent' weg. Het leek er zelfs op dat ik de moeders aan het onderwijzen was aangezien ze beiden vochten om mijn aandacht met hun voortdurende 'En wat is dit?' (in het Chinees). Het kwam zelfs zo ver dat ik het spel moest stopzetten aangezien ze met elkaar begonnen te bekvechten; ik was duidelijk een gewild koopwaar en aan het einde van de dag was ik blij om het spel op te bergen en gewoon in de zetel weg te zinken, zonder mooncakes maar met een gevoel van rust. Mijn billen hadden nog maar net de weg naar de zetel gevonden of er werd geklopt op de deur en onze buurman stond daar met een brede glimlach om ons 3 mooncakes te overhandigen en iets in het Chinees te brabbelen. Ik wenste hem ook een prettige avond toe en stond mezelf toen toe om 1 moon cake te eten samen met mijn roomies. We keken naar de maan die verdacht rood was die avond, maar dat kwam waarschijnlijk door de smog. Het konijn hebben we nog steeds niet gevonden.

16-09-2011 om 09:58 geschreven door Ujelly  

Ik was een heiden, maar ik ben helemaal bekeerd tot de religie genaamd Karaoke. Beeld je in; 10 volwassen mensen die vrijwillig in een hotelsuite kruipen en daar luidkeels liedjes van Britney Spears en Rihanna zitten te kwelen. Ongeveer halfweg loopt iedereen naar boven om zijn bord bij te vullen met al het 'lekkers' dat de Chinese keuken te bieden heeft en dan gaat de hele bende er weer tegenaan voor een uurtje of twee. Gelukkig was er zondagavond genoeg drank zodat het kattegejank klonk als gregoriaans engelengezang. We kwamen aan rond 19u. Bart, ik, en de twee Russen (die nu de twee Finnen gedoopt zijn aangezien de Chinezen het niet zo hoog op hebben met de Russen en vooral niet met de Russen hun Engels). Weldra kwamen er twee Italianen binnen en een Duitser, Bruno. Daarna volgde een Australische dame, Jackie en een Indier, Rikki, met zijn Deense vriendin, Camilla. We hadden zowaar een hele multiculturele samenleving in een notendop; het enige wat (ironisch genoeg) ontbrak was een Chinees.

Rikki nam plaats voor het computerscherm en probeerde door de liedjes te navigeren, maar alle instructies waren geschreven met Chinese karakters. Wat volgde was een resem Chinese popliedjes, meestal covers van bekende Amerikaanse nummers. Ik geloof dat mijn oren nog steeds bloeden, want echt goed waren de covers niet. Na ongeveer tien minuten van pure oorfoltering vroegen we aan een Chinees in de andere kamer om ons naar de Amerikaanse liedjes te leiden en al gauw schalde Britney Spears door de kamer. De Duitser had er duidelijk zin in, want hij goot een heel glas vodka naar binnen en begon toen in zijn gebroken Engels 'Chit mee bebie, one more time!'. Dankjewel, Bruno.

Ikzelf en mijn twee collega's waren nog steeds te moe van de lessen die dag. We waren direct na werk naar de bar gekomen en omdat we al de hele dag Engelse liedjes hadden gezongen, waren we redelijk stil het eerste halfuur. Pas na een paar aanmoedigingen links en rechts, zongen we aarzelend mee. Het duurde niet lang of ook wij waren aan het brullen. Ik heb nooit de charme van karaoke begrepen, maar die avond hing er echt een magische sfeer in de lucht. Het maakte niet uit of we uit de maat zongen, vals klonken of zelfs de lyrics compleet vergaten: het was fantastisch! Bij karaoke gaat het niet om het resultaat, maar om het gevoel; je voelt alle stress uit je lijf vloeien. Bovendien is karaoke hier anders dan karaoke in Belgie. In Belgie wordt karaoke beoefend op een podium, in een cafe. Hier hebben ze speciale geluidsdichte kamers zodat je allerminst de andere gasten stoort en je dus niet hoeft te letten op de kwaliteit van je gezang.

Als er ondernemers zijn die een fris idee willen: richt een degelijke karaokebar op. Ik weet niet of het in Belgie zal aanslaan, maar hier zit in elk geval een fan. I want more!

09-09-2011 om 10:29 geschreven door Ujelly  

05-09-2011 om 00:00 geschreven door Ujelly  

29-08-2011 om 00:00 geschreven door Ujelly