Ondertussen heb ik terug warm water, al viel dat gisterenochtend terwijl ik mijn haar aan het afspoelen was plots uit (maar het was er direct terug) en ik heb zonnecrème gekocht, dus de felle lentezon kan mij ook al niets meer doen J

Verder heb ik vorige week donderdag mijn laatste les Lets gehad. K vind dat wel jammer, want mijn leerkracht was echt een toffe, een van de sympathiekste mensen die hier in Gulbene rondliepen, maar ja, de boeken waren uit, en zij had vanalles te doen in mei en ze had geen tijd meer om mij nog les te geven. ’t Is vooral stom dat ik het niet van voordien wist dat het de laatste les was. Zij had een cadeautje mee voor mij, maar ik wist niet dat het de laatste les was, dus ik kon haar niet bedanken. Maar ze is de directrice van de school waar ik naar de ‘speciale klas’ ga, dus ik ga daar wel nog een keer in haar bureau binnenspringen om haar te bedanken.

Verder ben ik dit weekend naar Vilnius geweest, dat dit jaar culturele hoofdstad is, maar je zag daar gelijk niet zo veel van. Waar je wel veel van zag, was dat het dat weekend ‘Taizé’ was in Vilnius. En iedere keer dat er een mis gedaan was (of wat ze anders nog doen in een Taizé weekend, ik weet het niet) zag je een hele zwerm mensen uit een kerk komen, serieus je kon je niet inbeelden dat die er allemaal inpasten, en naar de andere kant van de stad zwermen. Ik heb ook nog nooit zoveel nonnen bij elkaar gezien, en pastoors met azo een witte boord, of zo een zwart kleed met knoopjes vooraan en dan een witte boord, zo gelijk in de tijd van Daens, ik wist niet dat dat anno 2009 nog bestond. En dat waren vaak nog jonge mensen (pas 20 of zo) ik kan daar persoonlijk echt niet bij, ma çoit. Er was ook elke dag een mis in openlucht (in een smal straatje, waar wij toevallig elke keer door moesten als ze bezig waren, ofwel duurde die mis heel de dag) en die was volgens mij in ’t Latijn, en dan waren er jonge gasten die heel de tijd op hun knieën zaten, en hun handen tegen elkaar, zeer irreëel om te zien.

De zaterdag was er ook de jaarlijkse ‘straatmuzikantendag’ en doken er overal op staat mensen op die muziek maakten. Dat was best wel grappig, want dat ging van gastjes van 10 jaar die een muziek instrument speelden, of een paar vriendinnetjes die een paar liedjes en een paar dansjes ingestudeerd hadden, tot professionele dj-sets vanaf een balkon. Of echt groepjes die drumstellen en micro’s en versterkers en weet ik veel wat allemaal mee hadden. De straten zagen ook echt zwart van ’t volk. Ik weet niet hoeveel volk er precies was, maar in elk geval heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel, zeker als je weet dat er maar 3 miljoen Litouwers zijn. Ik denk dat de helft van Litouwen daar was. En dat was echt wel tof, zeker de sfeer die er ging, en er was overal muziek en zo, echt tof. En best dat dat er was, wat Vilnius is eigenlijk niet zoveel speciaal. Het kan niet toppen aan Riga en zeker niet aan Tallinn. Er zijn wel een aantal gebouwen, en vooral onnoemelijk veel kerken, den een naast den anderen, waarschijnlijk daarom dat Taizé hier doorging. En op een dag hadden we het zeker allemaal gezien, en we waren daar 3 dagen, dus best dat er die straatmuzikantendag was. Verder is Vilnius ook ongelooflijk goedkoop. Duizend keer goedkoper dan Riga en Estland. Alleen de openbare wc’s zijn duurder :p

We zijn daar bijvoorbeeld 3 keer gaan eten, en ik denk dat we voor de 3 keer samen elk misschien 10 euro betaald hebben, dus je kan niet klagen é.

Verder is het weer de laatste dagen iets minder, ’t is bewolkt. Maar het is nog altijd warm en zo, dus je gaat mij zeker niet horen klagen. Alhoewel, het zou van mij ‘s nachts (!!!!) wel een keer een buitje mogen doen. Mijn straat is namelijk niet geasfalteerd, en aangezien het al meer dan 3 weken geleden is dat het geregend heeft, bestaat die nu uit heel fijn zand. Met als gevolg dat iedere keer als er een auto door rijdt er een hele stofwolk ontstaat. Echt je waant je in de Sahara, maar dan met bomen, of de Broese of zo. Maar dus, iedere keer je dor mijn straat loopt, zijn je kleren helemaal roodbruin van het zand dat erin kruipt, en je kan je kleren dus eigenlijk maar 1 dag dragen (eigenlijk nog minder, want gelijk waar ik naartoe ga, ik kom er bruin aan) wat dus wel behoorlijk mottig is. Ook als ik mijn haar was is het iedere keer bruin sop dat eruit komt van al het zand en stof dat zich daar opgeslagen heeft. Dus een buitje ’s nachts zou ervoor zorgen dat dat zand weer goed aan elkaar plakt, en dat zou perfect zijn.

Zaterdag ga ik naar Riga om mijn Visa in orde te brengen om in Juni naar St-Petersburg te gaan, en om zomerkleren te kopen, want in mijn ‘poanen’ broek ben ik hier bij momenten toch aan het wegsmelten J

08-05-2009 om 14:01 geschreven door Elke  

Ik denk dat ze hier in Letland eigenlijk geen Lente kennen, of hij duurt in elk geval maar heel kort. Het is namelijk al een week zomer. Voor zij die denken dat ik gewoon niet meer gewent ben aan mooi weer: Vanmorgen om 8u was het al 23 graden, en het is al een week geleden dat ik een wolkje gezien heb!

De plotse omschakeling brengt natuurlijk ook gevolgen met zich mee. M’n vel is niet meer bestand tegen de zon, en dus een beetje verbrand…

En hier zijn ze het duidelijk ook niet gewoon, want iedereen loopt nog met pulls rond, en met kousenbroeken en zo. Gisteren mochten de kindjes in de crèche hun jas niet afdoen om buiten te spelen, omdat er wind was! ’t Was verdorie warme wind! Ik stond te zweten in mijn T-shirt, en die kinders maar rondcrossen in hun vest, en als ze binnenkomen zijn ze dan natuurlijk kletsnat van ’t zweet. Verschillende van die kindjes hebben zelfs nog een kousenbroek aan onder hun lange broek, want het is algelijk nog maar lente ?!? Ook zijn ze verplicht om een muts aan te doen als ze naar buiten gaan, en dan is hun haar natuurlijk kletsnat als ze binnenkomen. Ik snap dat toch allemaal niet. En dan vragen ze mij als ik misschien naar de zonnebank geweest ben. Wat zou ik daar gaan doen? Ik heb gewoon wat van het prachtige weer genoten, en in mijn T-shirt buiten gelopen…

Verder heb ik vorige week met de gidsen een bosspel gespeeld. Ze moesten met elkaars vlag proberen te vinden, en elkaar met een spuitje met gekleurd water in proberen te raken op een witte T-shirt om elkaars leventjes af te pakken. Ik had op voorhand 1000 keer gezegd dat ze vuile kleren moesten aandoen, en dan was het nog: O nee ’t is op mijn broek, en op mijn haar, dat laatste was precies nog het ergst van al. Neem gewoon een douche en het is weg é. Het spel was geëindigd in een gelijkspel, daarom doen we vandaag verder, hopelijk zijn ze geleerd…

Vrijdagavond was er in Cesis een ‘interculturele avond’, die eigenlijk in de namiddag plaatsvond :p georganiseerd door de vrijwilligers die daar werken. Ik ben er naartoe geweest, en we hebben Belgische, en Franse, en Duitse, en Sloveense spelletjes gespeeld. ’t Was wel tof. ’s Avonds was er dan een feestje in hun appartement; maar eerst zijn we op een strandje langs de Gauja gaan zitten, t was echt precies zomer, met de zonsondergang die we ons enkel konden inbeelden, want we waren net te laat :p

De volgende dag hebben we dan van het mooie weer genoten, en we zijn gewoon in een parkje in cesis in de zon gaan zitten. Er was die dag vanalles te doen in Cesis, en dan zijn we later ook op een marktje gaan rondlopen en zo. Achteraf wilden we een terrasje doen, maar het was er nog niet het seizoen voor (inderdaad, het is officieel nog geen zomer, maar het eerste café dat bij meer dan 20 graden zijn terras niet buiten zet moet in Belgie nog uitgevonden worden, denk ik) maar dus was er in heel cesis maar 1 terras open, om onverklaarbare reden dan nog overdekt ook, en dat zat uiteraard vol; dus zijn we uit pure armoede dan maar weer in een ander parkje gaan zitten, en hebben we daar kaartspelletjes gespeeld.

Zondag ben ik dan naar Sigulda gegaan, en ik heb van Sigulda naar Turraida gewandeld, door het nationaal park, langs de Gutmanala grot, de grootste grot van de Baltische staten. Wat niet zo indrukwekkend is, maar ’t was best wel ok. En het liep er ook vol met bezoekers en zo, een rare ervaring in Letland :p

Ik ben er zelfs Belgen tegen gekomen, Antwerpenaren. Het was wel raar om weer vlaams te horen. Uiteraard waren ze niet gewoon op reis, maar er was een meisje waarvoor ze vorig jaar of zo een gastfamilie waren geweest, toen ze een jaar in Belgie was met AFS, en nu kwamen ze haar bezoeken.

Rond het kasteel van Turraida ligt een groot openlucht museum, waarvoor je, net als voor het bezoeken van het kasteel normaal moest betalen. Maar ik ben of één of andere manier, zonder me er bewust van te zijn, langs een achteringang naar binnen gegaan, denk ik. Ik zag mensen ticketjes afgeven om torens te bezoeken, die ik dan maar niet bezocht heb, en ik veronderstelde dat je die aan één van die gidsen die daar rondliepen moest kopen, en ik ben dus maar nog wat verder gewandeld, en tenslotte langs de ingang met de kassa naar buiten gewandeld J

Toen ik uiteindelijk in Sigulda terug was en de bus naar Gulbene terugnam, kon de bus bestuurder precies ook niet meer tellen, hij deed heel ingewikkelde dingen, en gaf me uiteindelijk een halve lat teveel terug. Het was dus best een dag met opbrengst :p

Ondertussen zit ik nu ook al ongeveer 3 dagen (of langer, maar in het weekend heb ik het niet getest) zonder warm water, maar daarnet waren ze aan het werken in de kelder, dus ik hoop dat het vermaakt is, want dat is anders toch maar mottig, mooi weer of niet.

29-04-2009 om 00:00 geschreven door Elke  

20-04-2009 om 12:54 geschreven door Elke  

Het is al weer eftjes geleden dat ik een verslagje schreef over wat ik hier zo allemaal doe, en dat heeft, zoals ik in mijn verslagje over Pasen schreef, te maken met een conflict tussen mijn bioritme en dat van de zon. Wat ik daar precies mee bedoel is het volgende. Aangezien ik me hier redelijk naar het noorden bevind, zijn de dagen hier langer dan in België, en aangezien we hier in de juiste tijdzone zitten (wat in België voor de duidelijkheid niet het geval is) betekent dat dat het hier rond 5u begint klaar te worden, en om 6u echt klaar is. Dit gegeven vermeerdert met het feit dat mijn gordijnen op niks gelijken, ze zijn zelfs niet breed genoeg om heel het raam te bedekken, en ze laten al het licht door, zorgt ervoor dat de zon iedere morgen rond 6u in mijn ogen begint te schijnen (jup, mijn raam zit inderdaad in Oosten) waardoor ik dus  elke dag veel te vroeg waker ben. Dit probeer ik te compenseren door rond 10u ’s avonds te gaan slapen, maar als je tot 8u hebt moeten werken, en dan daarna nog moet warm eten, is dat bijna onmogelijk, laat staan dat ik daartussen nog tijd zou gevonden hebben om iets neer te typen…

Dat het om 5u klaar begint te worden, heb ik ondertussen ook al aan den lijve ondervonden.  Het eerste weekend van de paasvakantie was er namelijk een soort ‘nachtwandeling’ georganiseerd door de scouts van Valmiera, en ze hadden ons uitgenodigd om eraan deel te nemen. Ik weet niet wat jullie ervan denken, maar persoonlijk verwacht ik dat zoiets, als het rond 9u ’s avonds begint, rond een uur of 3 gedaan is. Ja tarara, we hebben wel degelijk gewandeld tot 7.30u ’s morgens, en aan een tempo om U tegen te zeggen. Op het einde gingen we nog meer dan 3 km per uur, en dan hadden we het gevoel dat we traag gingen…

We waren steendood toen we aankwamen (maar we hadden het toch helemaal uitgewandeld, en dat kunnen niet alle groepen zeggen, want om 7.30 begonnen ze met groepen op te halen met de auto’s, maar dan waren wij net aangekomen, tha!). We zijn dan direct teruggekeerd naar Gulbene, en rond 9.30u was ik terug in mijn appartement. Ik wou niet gaan slapen, want dan zou ik rond een uur of 7 wakker geworden zijn, en ’s nachts niet meer geslapen hebben, en dan zat ik de volgende dag met de gebakken peren. Dus ik heb heel hard mijn best gedaan, en ik ben wakker gebleven tot rond 7u ’s avonds. De volgende ochtend moest ik al om 8u op, omdat er in de namiddag een spel zou doorgaan dat ik georganiseerd had, en ik had nog redelijk wat voor bereidingen, dus laat ons zeggen dat ik mijn overgeslagen nacht nog niet echt ingehaald had. De week die daarop volgde had ik dus de erfenis van de overgeslagen nacht + het telkens veel te vroeg waker worden van de zon die in mijn ogen scheen. Op donderdag was Nina hier dan weer, omdat ze yogales gegeven had, en ze had 2 vrienden die haar kwamen bezoeken meegebracht, met als resultaat dat ik op vrijdag een compleet wrak was. Normaalgezien ging ik die vrijdag meedoen aan een fietstocht, maar ik zag dat niet echt zitten, want ik voelde me echt slecht, ik ben dan opnieuw rond een uur of 7 gaan slapen, waardoor ik er zaterdagochtend dan toch min of meer door was.

Zaterdag ben ik dan, samen met Orguiya, Valmiera gaan bezoeken (de nachtwandeling was niet echt door het centrum gegaan :p ) want ik had gehoord dat het zo’n mooie stad was, maar het was eigenlijk niks speciaal. We hebben de ‘toeristische wandeling’ gevolgd, die langs alle ‘bezienswaardigheden’ van Valmiera leed, en daarna hebben we een terrasje gedaan (het eerste op Letse bodem!!). ’s Avonds zijn we dan naar Orguiya’s appartement in Sloka gegaan, omdat zij op een half uurtje van kemeri, het nationaal park dat we de volgende dag wilden bezoeken, woont.

Onderweg naar Sloka, hebben we eerst nog een stopje gemaakt in Dubulti, een andere deelgemeente van Jurmala (net als Sloka, en Majori, waar ik in een van mijn vorige verslagjes over gesproken heb). Ook hier staat het vol met art deco/nouveau huizen, echt fantastisch.

Toen we op de bus zaten van Valmiera naar Riga, hoorden we de mensen voor ons plots ‘woouuw’ zeggen, en remde de bus nogal bruusk. Ik keek door het raam, en zag een kanjer van Eland op zijn gemakken het bos inwandelen. We zaten verdorie op een behoorlijk drukke invalsweg naar Riga, en die was daar gewoon een beetje de baan aan het over steken, zonder eerst naar links, naar rechts en weer naar links gekeken te hebben, dat spreekt.

Dat is trouwens niet het enige beest dat ik in de afgelopen week van ‘dicht’ gezien heb; toen ik vrijdagochtend in een veld achter mijn appartement ging lopen, ben ik tot op een meter of 10 van een vos genaderd, voor hij mij hoorde en wegstoof (moest ik gewandeld hebben was ik zeker nog een stuk dichter geraakt). En vandaag was ik in een bos aan het wandelen, toen ik naast mij iets hoorde bewegen, en ik keek en dacht tedoeme, een hond, want het loopt hier overal vol met loslopende honden. Maar plots zag ik een ree heel elegant door het struikgewas springen, echt niet ver van mij, het was denk ik zelfs nog dichter dan de vos. En ook de ooievaars van het nest in mijn straat zijn in het begin van de paasvakantie aangekomen (een anticlimax na de eland, het hert en de vos ma çoit, en ik zag de ooievaar een week voor die andere, dus dan was het toch nog speciaal).

Zondag gingen we dan dus naar Kemeri. We wilden naar het bezoekerscentrum gaan om te kijken welke wandelingen we konden doen, maar dat bleek pas 1 mei open te gaan. We waren hier al eens geweest in oktober, want toen waren hier 2 vrijwilligers, en die hadden voor ze weggingen ook een weekend georganiseerd, om aan de andere vrijwilligers het park te tonen, en ook eens te laten zien wat ze allemaal verwezenlijkt hadden. Hierdoor wisten we dus wel nog een aantal dingen zijn, en zijn we zo beginnen wandelen. Op deze wandeling ontdekten we waarom het bezoekerscentrum pas op 1 mei opengaat, want we konden de meeste wandelingen niet volledig volgen, omdat het water in het moeras, waaruit het grootste deel van het park bestaat, een beetje hoger stond dan normaal, en de paadjes dus een beetje onder water stonden :p maar we hebben toch een stukje van het park gezien en het was best wel mooi.

Ook hier hebben we een aantal beestjes gezien, met name kikkers, of padden, ik ken het verschil niet, zowel platgereden als nog levende :p. Nadat we een groot aantal terug in het gras gejaagd hadden, werd ons duidelijk waarom we zoveel kikkers aantroffen, blijkbaar was de baan dé ontmoetingsplaats, want in het terugkeren zagen we op minder dan 5m 4 paar kikkers die op elkaar zaten (1paar was wel plat, laten we zeggen ‘killed in action’) blijkbaar hadden de kikkertjes last van vroege lentekriebels, en waagden ze daarvoor hun leven, door elkaar op straat te ontmoeten (terwijl ze een heel nationaal park voor zich hadden).

Maandag was er dan het einde van het Gotcha-spel (waar uiteindelijk11 mensen aan deelnamen, een groot succes voor Gulbene) en we hadden alle deelnemers uitgenodigd, voor een BBQ, en een ‘eiergevecht’, aangezien het paasmaandag was, en ik op die manier kon zien hoe het in zijn werk ging. De bedoeling van deze bijeenkomst was te weten komen wie nog in leven was, en wie dood, maar enkel de 2 mensen van wie ik al wist dat ze dood waren zijn afgekomen, waardoor we dus geen idee hebben wie gewonnen is, zeer bizar einde…

Daarbij was het ook nog een keer slecht weer, waardoor we ipv te BBQ-en gewoon een cake gekocht hebben, en het eiergevecht dan ook niet doorgegaan is…

Donderdag ben ik dan naar een school gegaan in Stameriene, om iets over België te vertellen en een beetje spelletjes te spelen. Die school werd volledig verwarmd op hout, dat was nogal een beetje zot om te zien hoeveel hout daar buiten lag te drogen. Het feit dat de meeste mensen hier op hout verwarmen zorgt er ook voor dat Letland een typische geur heeft. Overal waar je hier op straat loopt ruik je houtvuur, alsof je in Letland in 1 groot kampvuur loopt, nu ja, ze hebben hier bossen genoeg, en zo putten ze het aardgas ook niet uit é, en dat beetje CO2 dat die 2 miljoen letten uitstoten wordt rap genoeg geneutraliseerd door de bomen die nog overschieten. En het zijn vooral berken, dus dat groeit ook nog een keer kweetnieoe rap, en ’t kost niks, aangezien de meeste mensen hier een stuk bos voor hun eigen hebben :p

Niks dan voordelen zou ik dus zeggen, maar niet echt in te beelden in België…

Gisteren was er over heel Letland ‘talka’, dat is een soort opkuisactie om al het vuil op te rapen, maar om AL het vuil op te rapen, gaan er wel wat meer dergelijke acties moeten zijn, denk ik, want het is niet normaal hoeveel afval mensen hier gewoon in de natuur storten, maar ja, als je weet dat slechts 60 procent van de letten toegang heeft tot vuilnisophaling is dat ergens logisch é, ze moeten ergens naar toe met hun afval…

Vandaag ben ik dan naar Smiltene geweest, dat ik de dichtstbijzijnde stad bij Gulbene in westelijke richting, zo’n 62km. Ik was er met de bus al een aantal keer doorgereden, en ik had een toeristisch kaartje met een wandeling op, opnieuw langs de toeristische trekpleisters, maar die bestonden hier vooral uit bos en moeras en zo, dus ik ben daar gaan wandelen, en ik snap eigenlijk niet waarom er niet meer mensen op reis komen naar Letland. Er zijn hier echt prachtige plekjes, en ik denk dat het een beetje hetzelfde is als Scandinavië, meren en bossen.

Het enige dat ze hier niet hebben zijn Fjorden en gletsjers. Dus alle mensen die fan zijn van Scandinavië zouden een keer naar de Baltische staten moeten komen: de natuur is gelijkaardig, ’t ligt zuidelijker, dus meer kans op mooi weer, ’t is goedkoper, er is minder toerisme, en je helpt er een land dat duidelijk problemen heeft om te ontwikkelen, en op europees niveau te komen financieel vooruit, niks dan voordelen dus!

20-04-2009 om 12:51 geschreven door Elke  

Een dezer dagen zal ik wel een verslagje neertypen over de afgelopen weken, waar ik door een conflict met mijn biologisch dagritme en dat van de zon de laatste dagen geen tijd voor gehad heb, maar ook hierover later meer.

Nu ga ik het eerst hebben over Pasen, in het Lets Lieldienas, wat letterlijk vertaald ‘grote dag’ betekend. Hier in Letland is het dan ook een vrij belangrijk feest, belangrijker dan Kerstmis of Nieuwjaar of zo. Hoe het gevierd wordt hangt ook een beetje af van de persoon natuurlijk, maar in grote lijnen heb je hier 2 soorten mensen: de extreem gelovigen (maakt niet uit Katholiek, protestants of Russisch-orthodox) en de extreem niet gelovigen. De eerste groep brengt paasdag volledig door in de kerk. En dan bedoel ik inderdaad de hele dag, ze eten er zelf en zo. Er zijn er zelfs die nog een stapje verder gaan, zo werd er bij de katholieken (bij de andere weet ik het niet) heel de nacht van vrijdag op zaterdag door gebeden.

De tweede groep zit uiteraard niet in de kerk, het zou nogal bizar zijn. Het ‘algemene’ feest, zoals wij het paseitjes zoeken hebben, bestaat hier uit het kleuren van gewone eieren, die worden in een sok gedraaid, met daarin allerlei dingen die kleur afgeven, zoal bloemen, kruiden,…, en dan gekookt in water met ajuin in, wat de kleur blijkbaar fixeert. Die eieren worden dan gebracht door ‘de paashaas’ en die moeten de kinderen dan zoeken in de tuin. Met de gevonden eieren houden ze dan eiergevechten. Er zijn twee soorten gevechten. De eerste is de meest algemene, je hebt een ei, en je buur heeft ook een ei, je slaat met de onderkant van jou ei op de bovenkant van het ei van je buur, en daarna slaat je buur met de onderkant van zijn ei op de bovenkant van jou ei. Als je ei aan allebei de kanten gebarsten is, lig je er uit, zoniet ga je door naar het volgende gevecht, en op het einde is er nog 1 iemand over, en dat is dan uiteraard de winnaar.

Dan is er het tweede soort eiergevecht, dat logischerwijs eigenlijk voor de vorige soort gehouden wordt. Je neemt een schuin oppervlak, en je laat je ei ervan rollen, dan komt de 2^e persoon en die laat zijn ei er ook van rollen, als die zijn ei jou ei raakt, dan krijgt hij of zij jou ei.

Er worden overal in parken en zo eiergevechten georganiseerd en zo, en de mensen doen het ook bij hen thuis en zo. Ik denk wel niet dat ze echt familiebezoeken en zo doen, het wordt, zoals de meeste dingen hier, meer onder vrienden gevierd. Familie is hier niet echt zo’n heel belangrijk gegeven, om een of andere reden.

Verder is het ook heel belangrijk om veel te schommelen op Pasen, want als je veel schommelt met Pasen, krijg je weinig muggenbeten in de zomer, en aangezien er hier naar het schijnt schandalig veel muggen zijn (wat ik wel kan geloven, ik had er hier in m’n appartement nog in putje winter), is het dus wel heel belangrijk. Daarom zie je rond Pasen ook overal schommels opduiken, aan bomen, houten constructies voor winkels, in parken,…

Ik heb jammer genoeg geen foto’s van een eiergevecht, we gingen er maandag één organiseren met het jeugdcentrum, en dan buiten in een grote pot de eieren koken en zo, en dan terwijl BBQ-en en picknicken, aangezien het toch al heel de week prachtig weer was en zo, maar op paasmaandag was het koud, en grijs en regenachtig, dus dat is niet doorgegaan…(maar schommelen heb ik wel gedaan J )

Verder wil ik nog iets vertellen, dat ik een paar weken geleden vergeten ben, maar waarvan ik denk dat het belangrijk is dat het meer geweten is in de wereld, en wat mij ook helpt om een aantal dingen hier te plaatsen en te relativeren. Ik geloof dat het op 26 maart was. Ik kwam buiten, en zag dat de Letse vlag overal halfstok ging, of met een zwart lintje rond de top wanneer halfstok niet mogelijk was. Op deze dag werd namelijk herdacht dat zoveel jaar geleden, ergens kort na de tweede wereldoorlog, de russen een heel aantal letten uit hun huizen zijn komen lichten, willekeurig, mannen, vrouwen, kinderen, oude mensen,… om ze op de trein naar Siberië te zetten, waar ze in kleine groepjes in het midden van het bos gedropt werden, en daar moesten ze dan maar zien te overleven. (en in maart ligt er hier nog sneeuw, dus in Siberië zal dat zeker niet om te lachen zijn) Het station van Gulbene ligt op de lijn naar Rusland, die nu wel niet meer gebruikt wordt, waardoor ook een groot aantal Gulbenenaren gedeporteerd zijn. Waaronder ook Inta, de oude leidster van de gidsen, die toen nog een klein meisje was. Wat verklaard waarom ze vindt dat nationalisme en patriotisme zo belangrijk is voor de gidsen, en waardoor ze ook belangrijk vindt dat ze weten wat de mensen vroeger in het bos aten en zo (maar waardoor ik het dan wel raar vind dat ze leerkracht Russisch is). Ik denk dat dat ook de ongelofelijke aversie tegen de russen verklaard, want dit is niet het enige dat gebeurd is onder de sovjetunie. De letten zijn er heilig van overtuigd dat de Russen in de tweede wereldoorlog, en in de periode daarna, nog veel slechter waren dan de Duitsers, en dat er zelfs onderling afgesproken was dat na de oorlog, moest Duitsland winnen, Rusland Letland en dergelijke zou krijgen. En dergelijke dingen liggen hier nog vrij vers in het geheugen, want iedereen heeft wel een grootouder, of nonkel of… die naar Siberië getransporteerd geweest is.

Voila morgen, of volgende week komt er dan wel een meer uitgebreid verslag van de vorige weken met foto’s en dergelijke

16-04-2009 om 18:30 geschreven door Elke  

Ondertussen is het geheim van ‘het witte bad’ opgelost, de kuisvrouw van het bejaardentehuis wou vriendelijk zijn, en is mijn bad komen kuisen, dus ik heb niet geslaapkuist of zo. Maar ik zorg er nu wel voor dat iedere keer ik een douche neem dat de sleutel op de deur zit, en dat ze dus niet zomaar binnen kan komen, ‘k zou nogal verschieten…

Laar goed, over de afgelopen week valt nogal veel te vertelle, dus ik ga er maar direct aan beginnen. Donderdag was mijn appartement nogal vol. Nina, een meisje uit Duitsland, dat een EVS project doet in Ligatne, komt namelijk om de 2 weken de donderdag naar ons jeugdcentrum om Yogales te geven, en Vilis en Liga, 2 trainers van het ‘nationaal agency’ van youth in action van Letland gaven hier een training voor mensen die met jongeren werken of in de toekomst ermee willen werken, en bleven dus 4 dagen in mijn appartement.

Donderdagavond hebben we heel lang in de keuken gezeten met ons vieren, gewoon wat zitten babbelen over vanalles en nog wat. En wat bleek, het is volledig normaal dat ik geen problemen heb met het feit dat Letten onvriendelijk zouden zijn, en de andere vrijwilligers wel, want blijkbaar zijn de letten in het oosten veel vriendelijker dan in het westen, en ik zit dan ook redelijk oostelijk. Voor Vilis, die van Liepaja, aan de westkust komt, en Liga die in Riga woont, was het bijna ongelooflijk dat mensen op straat vriendelijk waren, en als je ergens iets gaat drinken dat ze met je beginnen babbelen, zelfs als ze je niet kennen. Met andere woorden, ik ben niet raar, het zijn gewoon een ander soort Letten die hier wonen.

Verder waren ze onder de indruk van Gulbene, en het feit dat alles hier zo uitgestrekt is, en dat er midden in het centrum een moeras ligt en zo. Blijkbaar is dat dus niet typisch lets, maar enkel hier. Ik was nog niet zoveel in andere kleine stadjes geweest dus ik dacht dat dat normaal was om tussen 2 huizen 10 meter land te laten en dan pas het volgende huis te zetten, waardoor je het gevoel krijgt in een mega-grote stad te zitten, kwa oppervlakte dan, waar toch maar 9000 mensen wonen. Maar ik was blijkbaar verkeerd.

Donderdagavond had Iluta, mijn Letse les leerkracht (waauw, bijna een titel voor suske en wiske) gezegd aan Ieva, mijn collega, dat mijn lets goed genoeg is, en dat ze geen engels meer met mij mogen babbelen, maar dat ze lets moeten babbelen. Ze is ook de directrice van de school waar ik naar de speciale klas ga, en vrijdag sprak de leerkracht, die engels kan, en normaal altijd engels spreekt met mij plots heel de tijd lets. Dus vrijdag had ik heel de dag lets gesproken, en je kan niet geloven hoe vermoeiend het is om een hele dat in een taal te spreken die je nog niet genoeg kent om erin te denken, in het begin had ik dat ook met het engels, maar dat is nu al lang geen probleem meer. Dus toen ik ’s avonds thuiskwam was ik doodop, maar Liga en Vilis hadden beslist dat ik met hen mee moest naar een of ander feestje waar ze zelf ook geen idee van hadden wat ze moesten verwachten, en ze hadden al mijn ticket gekocht, dus er was geen weg terug. Dat feestje, was eigenlijk een soort optreden van het toneelgezelschap (jaja weer in het lets, ma ik was toch behoorlijk trots op mezelf dat ik de grote lijnen verstond) waarin ze iedere keer een paar sketches speelden, wat dan afgewisseld werd met 2 mannen die live Letse slagers zongen en speelden waarop iedereen dan begon te dansen, van jong tot oud, eerst enkel in koppels, maar later ook gewoon alleen. Iedereen zat in een groepje rond een tafeltje en bracht hapjes mee, en zijn eigen drank die ze dan gewoon op dat tafeltje zetten, en iedereen kon er gewoon van nemen. Zeer bizar dat je gewoon je eigen drank MOEST meebrengen, in iets dat plaatsvindt in het cultureel centrum. Je kan je het in België niet voorstellen. Maar het was toch een hele belevennis.

Die vrijdag had ik zoizo mezelf al overtroffen in lets spreken, want in de nammiddag want ik was dus eerst naar de speciale klas geweest, waar ik heel de tijd lets gesproken had. Daarna ben in naar een school geweest in Belava, waar de leidster van de gidsen lesgeeft, en waar ze dus ook een gidsengroep heeft opgestart. Ik was daar al een keer geweest, en ik had hen toen leren sjorren en wat spelletjes gespeeld. Blijkbaar waren die gastjes daar zo content mee dat de hele school tegenwoordig in de pauzes constant die spelletjes speelt, dus hadden ze me gevraagd om nog een keer langs te komen om wat nieuwe spelletjes aan te leren, en deze keer was de halve school er denk ik, maar het was leuk. Maar op weg naar daar zat ik in de auto met Ingolfs, en hij spreekt zo goed als geen engels, dus heb ik heel de tijd in het lets moeten babbelen. In de school waar de jongste die mee deden aan de spelletjes een jaar of  7, dus opnieuw moest ik alles uitleggen in het lets, en in de auto naar huis zat ik deze keer met 2 letten die geen engels spreken, dus was het weer in het engels te doen. Wanneer ik dan weer in Gulbene aangekomen was, ging ik eerst mijn rugzak in m’n appartement afzetten, en toen ik hier aankwam was hier een vrouw die, denk ik voor haar job binnen moest zijn in dit gebouw, maar ik verstond haar niet zo goed, mijn lets is dan ook nog lang niet feilloos, en ik zij haar dat ze aan de andere kant, bij de bejaarden moest proberen. Toen ik terug buitenkwam, kwam zij ook net buiten, en heeft ze me een lift aangeboden tot aan het einde van de straat, weer in het lets.

Het is wel tof om eindelijk te verstaan wat ze zeggen en ook min of meer te kunnen zeggen wat ik wil, maar ik ben toch blij dat Ieva er deze week niet was (haar dochter zit thuis met een oorontsteking) en dat ik met Lana gewoon engels kon spreken, dat ik toch een stuk minder vermoeiend.

Verder ben ik donderdag naar een schooltje geweest in Ligoa of zoiets, een ‘gehuchtje’ in Gulbenes Rajons, en die school heeft 3 klassen van de 1^e tot de 9^e klas. Ik moest spreken voor de 7^e tot de 9^e klas, en ze waren met een stuk of 20. dat is wel een extreme vorm van graadsklassen vind ik persoonlijk, maar het was wel grappig, ze zijn in totaal met 64 kinderen in de school, en het is echt gelijk een familie, ook met de leerkrachten, een speciale sfeer...

Dit weekend was er dan een weekend georganiseerd door twee vrijwilligers die nu hun EVS doen in het Gauja nationaal park, en ze gaan bijna naar huis, maar wilden eerst de andere vrijwilligers het park laten zien, en tonen wat ze er allemaal gedaan hebben en zo. Zondagmorgen zijn we het dieren park gaan bezoeken, met allemaal dieren die in letland voorkomen in de natuur, maar die vaak min of meer bedreigt zijn, er waren beren, maar de beren in Letland zijn eigelijk imigranten uit Estland, er zijn er dan ook maar een stuk of 8 in het wild. Er zijn wolven, lynxen (die gelukkig ook vrij zeldzaam zijn) wolfhonden, everzwijnen (als die hier zelfzaam zijn, mogen ze er volgens mij een paar in Brugge komen halen :p ) een buffel, die zijn vrouw en kindje vermoord heeft, en nu dus nog maar alleen is, elanden, herten, wasbeertjes, vossen,uilen, en dat was het ongeveer denk ik....

In dat dierenpark hebben we een soort schattenzoektocht gedaan in teams, en wij waren oranje, en wij zijn gewonnen, uiteraard, want dat kon niet anders, want wij hadden een kreet, helemaal door mijzelf uitgevonden: hophophop, orange to the top. Inderdaad, ik had daar zeer veel inspiratie voor nodig :p. En iedereen van ons team heeft een boek gekregen over de species die in het nationaal park voorkomen (de fauna en de flora) maar het is jammergenoeg in het lets.

In de namiddag was er dan eerst een powerpoint over hun werk en het park en zo, en daarna zijn we naar een aantal punten gegaan, met een autocar, die met het openbaar vervoer, en dus voor ons vrijwilligers, niet bereikbaar zijn. Eerst zijn we naar een cliff gereden, waar de werknemers van de papierfabriek, die in het dorpje erond woonden, vroeger kelder in graafden, die dienst deden als frigo. Er zijn er nu zelfs nog enkele van in gebruik.

Wanneer we dit gezien hadden, zijn we verder gereden, en hebben we een stuk van de rivier, de Amata afgewandeld, en hoewel, of mss net daardoor, de weggetje heel glad waar, was het zeer leuk, en echt wel mooi, volgens mij veel mooier dan het zou zijn in de zomer, aangezien je dan niet zo veel meer kan zien, aangezien er overal blaadjes voor hangen.

’s Avonds is Karo, een vrijwilliger die tussen Madona en Rezekne woont dan bij mij blijven slapen, omdat ze geen bus naar haar dorpje meer had.

Deze week was het ook ongelooflijk druk, aangezien we er pas maandag achtergekomen waren dat de uitwisseling tussen onze scouts en de gidsen van Gulbene niet goedgekeurd was, en de volgende deadline al woensdag was :s. Daartussen moesten we dat project dus proberen te herschrijven tot iets dat wel goedgekeurd kon worden. Maar het is gelukt, allee het is optijd ingediend, als het deze keer goedgekeurd zal worden, dat valt nog af te wachten natuurlijk...

Verder bleek woensdag ook plots dat het spel dat ik op de 13 zou organiseren verplaatst is naar de 6^e, (eerst was het idee vandaag, want vandaag begint de vakantie hier, maar dat was onmogelijk) dus moest daarvoor ook alles plots geregeld worden, en ook het gotcha-spel begint vandaag, dus deze week was een drukke week.

Mijn excusen voor het lange, van de hak op de tak springende, chaotische bericht, maar het lukte me niet om het in een deftige tekst te gieten. Mijn ‘schrijftalent’ blijft beperkt tot 1pagina :p

03-04-2009 om 12:34 geschreven door Elke  

Ik denk dat de aanleg voor het hebben van stemmingswisselingen een genetisch kenmerk is dat recessief aanwezig is in het X chromosoom, en dat pas na een bepaalde leeftijd tot uiting komt. Ik heb het al een keer meegemaakt op de bus dat een vrouw tegen mij begon te roepen om god weet welke reden, en ik heb het ook met mijn onderburen. De ene keer zijn ze aan het roepen (op elkaar of op mij) en de andere keer zijn ze suuupervriendelijk, en het kan ook gebeuren aan de kassa, gewoon op straat,… (en het is niet dat ik sommige dingen verkeerd doe zonder het te weten, maar het is ook onder elkaar)

Maar er gebeuren hier nog andere rare dingen, vanmorgen wou ik een douche pakken, en ik stap in mijn bad, en ik ben er direct weer uitgesprongen, mijn bad was WIT! Op zich niet zo’n raar iets, ware het niet dat mijn bad normaal geel is, doordat het ijzer in het water achterblijft op het bad. Ik heb al verschillende pogingen gedaan om het proper te krijgen, maar verder dan ‘lichtgeel’ ben ik nog niet geraakt. Dus ofwel heb ik deze nacht geslaapkuist ofwel is er hier iemand binnen geweest om mijn bad te kuisen. Ik veronderstel dat het de tweede optie is, en dan ben ik er nog niet helemaal uit als ik dat leuk vind of net niet…

Zoals ik vorige week al zei, ben ik dit weekend dus naar Tallinn geweest met Viktoria. We zijn vrijdagochtend vroeg vertrokken, zij uit Liepaja, en ik uit Gulbene, wat beide ongeveer even ver is van Riga, maar dan aan de andere kant. Allebei hadden we het geluk dat we een bus moesten nemen die al om 10.20u aankwam in Riga terwijl onze bus naar Tallinn pas om 12u vertrok :p

Aangezien het de vorige 3 dagen weer volop aan het sneeuwen was, zijn we eerst nog naar de markt geweest om nieuwe handschoenen te kopen, want nog 400 km meer naar het noorden zag ik dat anders toch niet zitten, en maar best, want toen we in Tallinn aankwamen was ik heel blij met mijn traditionele wanten in de sneeuwstorm.

Als die sneeuwstorm nodig was om de rest van het weekend stralend weer te hebben, dan neem ik dat er graag bij, want wanneer we terug uit de jeugdherberg kwamen om iets te zoeken om te gaan eten, was het al gedaan. We sliepen in de jeugdherberg in een 12-persoonskamer, maar van heel het weekend kwam er niemand anders, dus we hadden een mega kamer voor ons 2, met een privé badkamer J

We zijn ’s avonds een pizza gaan eten in een Italiaans restaurant, en ze was lekker, wat misschien al het eerste verschil tussen Estland en Letland is. Daarna wilden we iets gaan drinken, maar het was vrij moeilijk om een café te vinden waar het publiek niet 35+ was. En zo zijn we uiteindelijk in een irish pub terecht gekomen, waar toch een paar 20-ers zaten ook. Toen we daar eftjes zaten, werden de tafels verzet, kwam er een projectiescherm naar beneden en begon het volk (ook weer grotendeels ouder) toe te stromen. Bleek dat het de vrijdag karaoké avond was…

Tallinn is echt een hele mooie stad, met nog superveel overgebleven van in de middeleeuwen, zo staat nog bijna de volledige muur rond de stad recht. In de restaurants en zo buiten ze dat wel een beetje uit, want bijna overal staat er iemand in ‘middeleeuwse’ kleren, maar ik denk eigenlijk dat Tallinn een veel mooiere stad is dan Brugge, hoewel in Brugge veel meer toeristen rondlopen. De stralend blauwe lucht zal er misschien ook wel iets mee te maken gehad hebben. Ook het feit dat Tallinn aan de zee licht draagt bij aan het feit dat het een schitterende stad is, aangezien je in 5 minuten uit de oude stad bent, en aan de diepblauwe zee staat.

Op zondagmorgen zijn we naar een (kasteel)park net buiten het centrum gewandeld, dat midden een art nouveau (of Deco, ik ken dat verschil niet zo goed) ligt, die echt vol staat met prachtige huizen. Ik denk dat het park in de lente ook echt schitterend is, als de bomen groen worden, de bloemen en bloesems in bloei staan, en ook het gras niet meer bedekt wordt door een wit tapijt. Maar nu was het ook wel het bezoeken waard, en het liep dan ook vol met wandelaars, en lopers en zo. Vooral Tallinnaars denk ik, niet zo veel toeristen. En daarna was het alweer tijd om terug te keren naar Riga, en naar Gulbene/Liepaja.

Geniet verder nog van de kleine selecte van de foto’s (ik heb er een paar honderd, dus ‘k ga ze er niet allemaal opzetten) van Tallinn, en tot de volgende keer.

25-03-2009 om 18:46 geschreven door Elke  

Ondertussen is de lente hier ook een goede week in het land geweest. Inderdaad geweest, want gisteren is het weer beginnen sneeuwen en het ziet er niet naar uit dat het de eerste dagen gaat stoppen, en alhoewel het ongeveer 2 graden is blijft de sneeuw wel liggen. Ik begrijp eigenlijk niet meer waarom dat wij in België zo vaak smeltende sneeuw hebben…

Maar goed, de lente is toch eftjes in het land geweest. De eerste lentedagen vrolijkten onze midterm training op, een weekend met alle vrijwilligers die ongeveer in de helft van hun project zitten, om te babbelen hoe je je voelt in je project en zo. Volgens mij niet echt vrij nuttig, maar we hebben ons wel geamuseerd, en behalve het feit dat ik er om 4u voor ben moeten opstaan de vrijdag en dat ik de eerste 2 dagen aan het snotteren was dat het niet meer normaal was (een cadeautje van papa??) was het een fantastisch weekend in de eerste zonneschijn die echt warmte gaf. Ook de eerste tekenen van smeltende sneeuw maakten ons euforisch, en ik denk dat we volledig door het dak zouden zijn gegaan moest het geregend hebben (wie had dat ooit kunnen denken).

Veel speciaal valt er verder niet over te vertellen, ik zou bekijk de foto’s, want ‘een beeld zegt vaak meer dan duizend woorden’ :-p wat een cliché.

Maar zelf met de zon in het land kon het als die eftjes achter een wolk zat, of net onder was nog behoorlijk koud zijn, en dat heb ik gemerkt toen we vorige week woensdag een monopoly-stadspel hielden met de gidsen in de straten van Gulbene, en ik dus mooi 2 uur op mijn postje mocht blijven zitten. Ik heb mezelf dan warm gehouden door mezelf te vervloeken om de beslissing om geen thermisch ondergoed meer te dragen…

Maar goed, de temperatuur liet misschien even de wensen over, maar het stadsspel was wel een succes, er waren zelfs enkele meisjes die ons bezig zagen en kwamen vragen als ze konden meedoen, jammer genoeg net op het ogenblik dat we het geld aan het tellen waren om de winnaar te weten te komen. En nog een keer opnieuw, dat zagen mijn onderkoelde tenen niet zitten…

Ik heb hen uiteraard uitgenodigd om vandaag opnieuw te komen, dus hopelijk zullen ze er zijn… Het zal vandaag wel geen spel zijn, maar een pimp-up your lokaal vergadering

Verder ben ik dit weekend naar Jurmala geweest, een stadje aan de zee, vlak bij Riga. Eigenlijk is het een 30km lange verzameling van allemaal kleinere dorpjes aan de zee. Er was daar zaterdagavond namelijk een feestje, maar ik zag het niet zitten om enkel naar het feestje te gaan, ben ik vroeger vertrokken, om in het centrum van de trein te stappen en dan naar Sloka te stappen langs het strand. En maar best, want er waren uiteindelijk maar 9 mensen aanwezig, wat verklaard waarom ik niemand vond die mij wou vergezellen.

Majori, het centrum van Jurmala is echt mooi, en het is best wel toeristisch, waardoor er overal volk op straat is, en de mensen blij kijken, want ze komen daar om te ontspannen, en dat maakt het de mooiste plaats in letland waar ik al geweest ben. Als ik ergens in Letland echt zou moeten gaan wonen, dan zou het heel zeker daar zijn. Het staat daar ook vol met van die echte Letse houten huizen, die ik persoonlijk prachtig vind, en ik heb er foto’s proberen van te trekken, ma op foto komt het nooit over zoals het in het echt was.

En dan was er natuurlijk de zee… het is behoorlijk surrealistisch om de zee te zien met 20 cm sneeuw op het strand, of om een paar meeuwen op een sneeuwman te zien zitten, en het was ook best wel cool om op de zee te kunnen staan aangezien ze op sommige plaatsen zelfs nog bevroren was.

Zondagochtend zijn we dan tenslotte met een paar op het strand gaan ontbijten, in het zonnetje, volgens het gebouw achter ons was het op een bepaald ogenblik 12 graden, maar ik denk dat de thermometer in de zon hing, al was het wel best aangenaam.

Ook was het mijn eerste kennismaking met de ‘zeezwaan’ ik had nog nooit de zwaantjes gevoerd op het strand…

In de namiddag zijn we dan naar Riga gegaan om daar wat rond te lopen en een vergeefse poging te doen om een terrasje te vinden, ma blijkbaar waren die nog niet open, dus hebben we gewoon ergens een koffie gekocht en zijn we in een parkje gaan zitten.

Gisteren hebben we hier ook een planning gemaakt voor de vakantieweek (de paasvakantie is hier 1week, de week voor Pasen, plus de vrijdag ervoor en paasmaandag, een zeer raar systeem) en ik ga proberen om een Gotcha te doen in Gulbene, maar het probleem is dat ze dat hier niet kennen, en dat er daar volgens mijn collega’s niemand op gaat afkomen om mee te doen, dus laten we hopen van wel, dan heb ik het fenomeen ‘Gotcha’ toch al bijgebracht aan de letten.

Dit weekend ga ik samen met Viktoria, een meisje uit Oostenrijk naar Tallinn, dus volgende week of zo gaan er daar wel fotootjes van verschijnen, want het schijnt dat Tallinn echt een prachtige stad is en dat de mensen daar veel meer lachen en veel vriendelijker zijn dan hier in Letland, we zullen zien…

18-03-2009 om 17:38 geschreven door Elke  

Aangezien belofte schuld maakt, heb ik mijn best gedaan om woord te houden, en zit er, vind ik, niet zoveel tijd tussen dit en het vorige bericht. Ik heb ook al weer een en ander om over te schrijven, wat het een stukje makkelijker maakt om hier iets zinnigs te vertellen.

De woensdag na mijn ontdekkingstocht door Rezekne heb ik kookvergadering gehouden met de gidsen, zoals je eerder al kon zien op de foto’s hier op mijn blog. Omdat ze maar met 5 zijn was het gemakkelijker om die kookvergadering in mijn appartement te laten doorgaan dan in Baze. Hier konden we ongestoord de keuken gebruiken, en hadden we zeker ook alles wat we nodig hadden. Ook konden we hier gezellig in de keuken eten, terwijl we dat in Baze hadden moeten doen in hun ‘lokaal’ dat weeral eens vol lag met tweede hands kleren van de organisatie waarmee ze het delen.

Voor het hoofdgerecht hebben ze echt het beste uit zichzelf gehaald; kippenbillen met  mayonaise in de oven, met fishsticks en frieten (gebakken in de pan in veeeeeeeel olie) en dan rauwe groenten (uiteraard met zuurkool), niet alles was nog even warm toen ze het opdienden, maar het was best wel lekker.

Voor het dessert waren ze een beetje minder origineel, fruitsla met yoghurt en dame blanche (ze hadden voor 2 desserts gezorgd, maar het ijs hebben we wegens het risico op springende magen nog een weekje in de diepvries laten zitten.

De vrijdag erop moest ik naar een school in Beļava, een dorp dat naast Gulbene ligt, waar de ‘leidster’ werkt, en dus ook een gidsengroep heeft opgericht (ik zou zeggen check vooral die meisjes hun uniformen en SCHOENEN!!), en waar er ook een ‘jaunsergei’ groep is. Dat is eigenlijk een soort ‘pré-leger-groep, maar hun activiteiten kan je voornamelijk vergelijken met scoutsactiviteiten bij ons. Ik heb daar aan die twee groepen samen, best wel een grappige combinatie, een sjorinitiatie gegeven. Ik heb ze geleerd hoe ze een tafel moesten sjorren, en ik moet zeggen, ondanks het feit dat de combinatie ‘sjorbalken op schaal’ en ‘berg-beklimmerstouw’ niet ideaal was mocht het resultaat best wel gezien worden, al kon het wel niet zelfstandig blijven staan.

Wanneer de tafel klaar was, en we hem om praktische redenen niet uitgetest hadden, hebben we nog een paar kringspelletjes gespeeld, en hoewel niet van allemaal hun schoenen erop voorzien waren hebben die gasten hun super geamuseerd en waren ze heel enthousiast.

Vrijdagavond zijn papa en Frauke dan, nadat ik een half uur aan de bushalte had staan schimmelen en onderkoelen, aangekomen, want op zóveel vertraging (ongeveer een uur) had ik toch niet gerekend. Een wandeling van een goed half uur later konden ze ook een keer mijn appartement (en mijn voordeurbinnenbekleding) bewonderen.

Zaterdag zijn we dan nog een keer naar Stamerienā, het dorpje waar ik met mijn vorig bezoek ook al geweest was, geweest met het oude treintje dat hier in Gulbene vertrekt. En deze keer hebben we het kasteel wél gevonden. We hebben er ook in een restaurantje lekker en zeker heel goedkoop (zeker als je de porties bekeek, alhoewel é Frau ;-p ) gegeten. Papa dacht wel dat hij een of andere soort wild aan het eten was maar achteraf bleek het gewoon biefstuk te zijn. Nadat we een poging gedaan hadden om het record ‘hints spelen met risico op onderkoeling’, was daar de trein die ons terug naar Gulbene bracht.

Zaterdag zijn we dan naar Sigulda geweest, dat was wel weer een eindje op de bus, maar, vond ik, best wel de moeite waard. Ik ga in de lente wel een keer terug moeten gaan, onder andere om de grootste grot van de Baltische staten te ontdekken, want de besneeuwde trappen en ‘heuvelweggetjes’ (berg- zou overdreven zijn) waren nu iets te gevaarlijk om af te dalen. In de zomer is hier ook een reuzenrad van waarop je een uitzicht op de streek zou moeten hebben, en een bobslee, maar ook vanuit het vliegend cabinetje hadden we nu een mooi uitzicht.

Nadat papa en Frauke zich drie dagen in Gulbene beziggehouden hadden, en daarbij zelfs een nieuwe beeldengroep, genaamd “de maria’s”, ontdekt hebben, zijn we donderdagochtend in alle vroegte naar Rīga vertrokken. Na een ontdekkingstocht door de oude stad, zijn we tussen de (prachtige) art-nouveauhuizen (die we de vorige keer inderdaad niet gezien hadden Maité) op zoek gegaan naar de Belgische ambasade, die we, niet te verwonderen gevonden hebben in Alberta iela ( de straat van Albert). Enkel de versterkte burcht van, je raadt het nooit, de verenigde staten viel uit de toon tussen al die krullewieten. ’s Avonds zijn we dan in een behoorlijk sjiek Italiaans restaurant gaan eten voor niet veel geld, en het moet gezegd zijn, ’t was lekker.

Vrijdag rond een uur of 11 was het dan alweer tijd om afscheid te nemen, aangezien mijn volgende bus pas rond 3u in de namiddag was. Jammer genoeg heb ik deze busrit de volle 3 uur en een half mogen genieten van de ongelooflijke stank die de mond van mijn buur verspreide, terwijl ik boven de verwarming zat, die veel te hoog stond, en mijn nek kramp kreeg van mijn hoofd zo ver mogelijk naar het raam te draaien. Waneer we, voor mijn buur, twee flesjes van een of andere alcoholische drank later, in Gulbene aankwamen was mijn voet ongelofelijk gezwollen doordat alle warmte van de bus erlangs gepasseerd was, en stond hij op het punt uit mijn verband te springen, terwijl voor de rest van mijn lichaam claustrofobie aanval nabij was. Met andere woorden, ik denk dat ik nog nooit zo blij was om uit een bus te mogen stappen.

Zaterdagavond was ik van plan om naar een feestje te gaan in Jelgava, maar nadat ik in de namiddag naar Ranka, een gehucht op een 30-tal km van Gulbene, geweest was om daar te vertellen over EVS en vrijwilligerswerk in het algemeen, was mijn goesting over. Toen we een paar minuten in de auto zaten, is het namelijk beginnen sneeuwstormen, voor zover dat een werkwoord is, en ik moet zeggen dat is niet aan te raden als je in de auto zit. Over die 30km hebben we meer dan een uur gedaan, op de grote baan, die ze, waarschijnlijk wegens besparingen, niet kwamen ruimen. Wanneer we in de namiddag terugreden was de storm gaan liggen en was het gestopt met sneeuwen. De zon begon er hier en daar zelfs door te komen, maar ik zag het toch niet zitten om de bus te nemen. De baan was namelijk nog steeds niet geruimd, en als dat over de hele weg het geval was, betekende dat, dat het ongeveer 6u zou duren, schat ik, voor ik in Rīga was, en dan zou ik waarschijnlijk geen aansluiting meer gehad hebben naar Jelgava, en was ik de choco geweest, in mijn eentje in Rīga.

Nu blijkt wel dat de sneeuwstorm enkel in het oosten gewoed heeft, en ze in de buurt van Rīga zaterdag zelfs geen sneeuw gezien hadden, maar dat kon ik hier, in mijn dikke 10cm in een goed uur, niet rieken.

Dus terwijl jullie daar in tropische temperaturen van een terrasje genieten blijft hier de sneeuw vallen. Ondertussen ligt er denk ik toch al een goeie halve meter, en de eerste dagen lijkt daar nog niet direct verandering in te komen. Lente, waar blijf je?

04-03-2009 om 17:16 geschreven door Elke  

Dear everyone,

I am Elke, I am from Belgium, and live in Gulbene for 4months and a half now. I am an EVS volunteer in Youthclub Dēms. Here I am working in Youth centre Bāze. I make activities for the guides of Gulbene, and try to make an exchange with a Belgium scouts for them.

Two times a week I go to special class in Gublenes Otrais vidusskola. In the one class I teach English, and in the other class we do some handiwork. On Tuesday and Wednesday morning I go to kindergarten.

One of the first things I noticed when I arrived in Latvia was of coarse that there is a lot of forest here, everywhere you look around, you see trees. People even go out of the bus in the middle of the forest.

Another thing I noticed about Latvia and Latvian people is that they always look a few years older then they are. Even when Latvians are 4, they already look 6. I also think it is strange that shops are open from 8-22 and even on Sundays. In Belgium they are open from 9-20.00 and they are closed on Sundays.

Two weeks ago a few friends from Belgium came to visit me, and we tried some ‘typical Latvian’ food. It is quiet different from Belgium food, because you use a lot of ‘krejums’ and we almost never do, and all vegetables (in salads) tastes very sour, we tried to add sugar, but it didn’t made it better :-p

Further I think bread is one of the things which is completely different in every country. If we go to The Netherlands, we say they have ‘plastic-bag-bread’ the French have French bread, which is ok for some time, but if you eat it to long you get wounds in your mouth because of the crust, and in Germany they have the sour black bread. In Belgium we buy fresh bread every day, or at least every 2 days, else it doesn’t taste good anymore. And in Latvia the bread always tastes like it is two days old.

Snow!! That is a thing we almost not have in Belgium and which I enjoyed a lot here in Latvia, I even had my first skiing experience, and I find out I am really not talented in it J. I like the winter in Latvia because it is a real winter like it should be, with temperatures below zero and snow, lots of snow. And the cold doesn’t even feel so cold, because there is almost no wind. But even then I don’t understand that woman are wearing mini-skirts and high heels in the snow. I think I never saw so much mini-skirts then I saw in Latvia in winter.

The thing which surprised me the most in this few months is the fact that you need a driving license to drive your bike in Latvia. In Belgium everybody drives a bike starting from when they are 3 or something. But for sure it explains why there are so less bicycles on the Latvian roads.

So, further I would like to say that I really enjoy my stay in Latvia and in Gulbene, and I hope you enjoyed my writing,

Elke

02-03-2009 om 13:08 geschreven door Elke