Eddy en Peter fietsen voor TransAlp - 900 helse kilometers door 4 landen - Eddy en Peter fietsen voor "STOP DARMKANKER" - Vertrek in Duitsland op 28 juni 2015, aankomst in Italië op 4 juli 2015
Vandaag de "Grande Finale"! Een ritje van een slordige 91 km, van Trento
naar Arca. Peter moest als eenling achteraan starten... niet plezant voor
een haantje de voorste. Maar uiteindelijk bleek dit totaal geen probleem te
zijn... hoe meer groepjes renners hij voorbij reed, hoe meer zijn
zelfvertrouwen groeide. Uiteindelijk heeft hij kunnen aanpikken bij de groep
waar hij in andere ritten mee reed. Om van nul te vertrekken is dit een
mooie prestatie! Schoon parcours, maar toch redelijk zwaar.
Alex heeft het zich vandaag kunnen veroorloven om achter de zes leiders te
rijden... hij had weer goei benen! Ondanks zijn stinkvoeten, waarvoor speciaal
sandaaltjes werden verstrekt (ter bevordering van de sfeer op de
hotelkamer), zodat er af en toe een verfrissend Italiaans windje tussen zijn
tenen kon waaien. Er werd regelmatig getracht om deze ambetante belg weg te
jagen... maar dan kennen ze Alex nog niet! Dapper bleef hij de "Dacia"
uitlaatgassen in het rond blazen om zo op een zeer convenabel uur aan te
komen in Arca.
Daar kon hij dan de onwaarschijnlijke taferelen aanschouwen van de
aankomende renners die in de armen van hun geliefden vielen... ( even
terzijde, het is trouwens een Belgisch duo, dat deze Transalp gewonnen
heeft). De terugkeer van een wereldreiziger was er niets tegen! Al die
uitbundigheid was er toch een beetje over, vond Alex. Alhoewel ik vermoed
dat wanneer hij Peter zag finishen, er toch stiekem een innige omhelzing
plaats vond wanneer niemand keek. Na de gebeurtenis met Eddy, toch een
opluchting dat Peter zijn engelbewaarder niet ergens aan den toog was
blijven hangen...
Onze twee vrienden zijn enorm content over hun eindbestemming aan het
Gardameer... "zullen we nog een paar weekjes bijboeken?"... het gedroomde
terraske werd gevonden, er werd gezellig na gekeuveld en gefilosofeerd zoals
het hoort na een avontuur als dit... ook een beetje tristesse over het
ongeval van Eddy. Pas volgende donderdag zal hij waarschijnlijk
gerepatrieerd worden.
Onze twee heren daarentegen, zullen morgenvroeg huiswaarts keren... Als Alex
tenminste de fietsen terug vindt! Er werd hem namelijk een zeer degelijke
bergplaats aangeboden, op een geheime locatie in de diepste krochten van
Italië. Hiervoor moest hij, diep verontwaardigd, 50 euro borg per fiets
ophoesten... In ruil kreeg hij een geheime code ("1458" voor de
geïnteresseerden) en een sleuteltje! Met deze code opende de grot van
Aladdin en konden de fietsen met bijgeleverd steuteltje op een zeer
ingewikkelde manier worden vergrendeld... "Ik snap nog steeds niet hoe ik
dat voor mekaar heb gekregen" mijmert Alex... Ik hoop dat hij het morgen ook
voor mekaar krijgt, want ik ken mijne man! Die vertrekt niet zonder zijn
geliefde vélo!
Er werd mij ook nog gezegd dat deze mannen héél graag vertrekken, maar dat
ze net zo graag terug naar huis keren... Of alles wat ik hier vertel de
waarheid is, kan ik niet bevestigen...
't is allemaal van horen zeggen...
Vandaag dag zes... Telefoneren met schrijf-opdrachtgever Alex. Een "woordenwaterval" informatie stroomt in mijn oververhit oor... wat notities genomen, want Alex is streng... Probeer niets te vergeten, pffff 't is te warm om te denken.
De rit ging van Kaltern naarTrento... 126,05 km. De eerste 35 km vlak, er werd hard gereden door een eerste groep van ongeveer honderd man. Peter zat in een tweede groep met nog wat meer volk. Toch veilig vooraan in de groep kunnen blijven...de schrik zit er in. Trouwens niet ongegrond, veel valpartijen.
De vermoeidheid en warmte begint parten te spelen. Dit is waarschijnlijk ook wat Eddy gisteren heeft gevloerd, "ik heb een stuurfout gemaakt", wist hij nog te zeggen. Eddy rijdt mee in Peter's gedachten, hij heeft het er moeilijk mee. Eddy blijkt ook nog een scheurtje in de long te hebben, wat ongeveer hetzelfde is als een klaplong (zegt Wikipedia). Ook Alex mist hem, het is niet meer hetzelfde. Maar zo kort naar het einde kan van opgeven geen sprake zijn. Er wordt gewerkt voor "Stop darmkanker".
Het gevoel van gevaar bekruipt Alex, hij houdt zijn overgebleven renner goed in het oog.
Toch was het vandaag een mooi parcours, vond Alex. Brede wegen, tijd om wat te "cruisen". Hij waande zich in één of andere aquarel van een idyllisch italiaans bergdorpje... af en toe werden zijn gedachten afgeleid door welgevormde fietsbenen... vooral de vrouwelijke... Maar wanneer deze dames in "André Greipel-stijl" voorbij fietsen, is de romantiek ver te zoeken... om schrik van te krijgen! Nu we toch de menselijke anatomie aan het beschrijven zijn, er schijnen ook verscheidene vierkante wielrenners te vertoeven in deze helse competitie... "Teerlingen", zo beschrijft hij hen. Met grote verwondering ziet hij ze de berg op knallen..."Hoe geraken die gasten in godsnaam die berg op?"
Er zouden 3 soorten deelnemers zijn, vervolgt Alex zijn rapport: "De echte atleten (een kleine 50 man), de getrainde gasten die niet afgeven (daar zou Peter bijhoren) en dan de overgrote meerderheid, die onderweg een terraske doen en genieten van de omgeving...ik denk toch dat het ongeveer zo was dat hij het heeft beschreven.
Morgen de laatste rit, 91 km... Peter kan de steun van Alex goed gebruiken. Behalve de fysieke vermoeidheid, is er nu ook dat mentale krakje gekomen. "Morgen gaat hij er toch nog een serieuze lap opgeven!", hoor ik Alex bulderen, terwijl ik Peter nog even aan de lijn heb:
"En 's avonds zitten we op een terraske aan het Gardameer, vlak aan't water!"... luid gelach... "Dor meude onderd percent zeker van zen!!" aldus Alex.
Hier nog een persoonlijk berichtje voor Alex: Als ze je ooit nog zo zot krijgen om een evenement als dit te volgen en te beschrijven, neem dan als back-up "nen blauwe geschelpte" mee. Ge hangt uw verslag voorzichtig rond da nekske, en gaan...richting Kapellen. Ik scan da gewoon in en zet het op de blog... deal?
Peter zit niet meer in het klassement, maar zijn resultaat wordt wel opgenomen (individual finisher)
Door omstandigheden die ik jullie dadelijk ga uitleggen, geen nieuws van de gebruikelijke schrijver... Gisteren heeft het noodlot Eddy ingehaald (het kan ook andersom geweest zijn...). Ze reden nochtans niet hard, amper 50 per uur werd mij verteld... om kennis te maken met de Italiaanse bodem, lijkt mij dit toch behoorlijk hard! Eddy reed netjes in het wiel van Peter, maar zou op een gegeven moment Peter zijn achterwiel hebben aangetikt. Deze laatste heeft daar niet echt iets van gemerkt, maar met zware gevolgen voor Eddy. Hij is Peter voorbij gevlogen zonder velo. De smak was hard! Het eerste wat zeer zichtbaar naar de vernieling was, was Eddy 's sleutelbeen. Het was een griezelig zicht. Volgens Peter en Alex had het niet veel gescheeld of het stak door zijn vel. Sorry voor de details, maar zo is het mij verteld... Onmiddellijk waren twee dokters ter plaatse. Infuus werd gestoken, er was duidelijk meer aan de hand. Het wachten op de ambulance duurde lang, heel lang... Na een half uur kon Peter het niet meer houden. Buiten het zakje van het infuus vast houden kon hij niks doen voor Eddy. Alex is ter plaatse gebleven tot de ambulance na nog een half uur wachten, ter plaatse was.
Peter heeft volgens Alex daarna nog een bovenmenselijke prestatie neergezet. In zijn frustratie heeft hij nog een zeer goede tijd gereden. Hoe hard hij ging, ben ik vergeten, maar aan Alex zijn uitleg aan de telefoon te horen was het heel hard... Dan kwam nog meer slecht nieuws, in het ziekenhuis werden nog acht gebroken ribben vastgesteld... We hebben er vierentwintig (ik heb het gegoogled), dat is dus één derde! Niet goed dus, ook een operatie voor het sleutelbeen bleek noodzakelijk. Vermits Bé aan de zijde van Eddy is gebleven (en dus geen computer bijstand kon geven) en Alex een ingewikkelde relatie heeft met zijn laptop, heb ik de zware taak op mij genomen om dit spijtige gebeuren met jullie te delen.
Peter heeft in overleg met zijn reisgezellen beslist om toch de twee laatste ritten mee te rijden. Alex zou nog een poging doen om hem in het klassement te houden, maar daar vrees ik voor. Het is ten slotte een teamwedstrijd.
Ik zal proberen om jullie verder op de hoogte te houden.
Het is laat en het was een lange rit, 146 km. Met een lange nabespreking. Over snelheid en parkoers. Over familie en verhalen over Giro en Tour. Zeker als het ging over de afdaling van de Gavia.
Gewoonweg onverantwoord. Zeker als je daar zo'n 1.000 wielertoeristen in competitieverband over heen stuurt. Als begeleider weet je dan met volstrekte zekerheid dat je vrouw na enkele weerzinwekkende haarspeldbochten, die je, gezien het wedstrijdverloop, tegen de hoogst mogelijke snelheid met je auto dient te nemen, liever in het aan de rand van de smalle rijbaan opduikende ravijn zou springen dan verder de Transalp met je voort te beleven. Tientallen "blinde" bochten op een amper eenpersoonsautorijvak... Hallucinant.
Als amateursportbestuurder en zeker met twee afdalings-Cirque du Soleil-artiesten als Peter en Eddy in je team ga je dan tot het gaatje.
Maar verder is het wel zo dat ik, tijdens die manoeuvres, vanuit mijn linker- en rechterooghoek kon vaststellen dat ik nooit eerder dergelijke pakkend vertoonde natuurtaferelen, in snelheid genomen dan, kon aanschouwen. Het gaat hier dan over de streek van de link tussen de Alpen en de Dolemieten. Die van de Stelvio, Bormio, de Gavia en Aprica. Om nog maar eens vast te stellen dat de natuur het strafste is dat we met ons beperkt begripsvermogen kunnen pogen te begrijpen.
En dan... onze kerels hebben zich vandaag verweerd, maar... Ze hebben bijvoorbeeld bijna zeven uur gefietst over die vermelde afstand. En ze waren ver voor veel andereen binnen in Aprica.
Maar toch... ze zakken opnieuw wat plaatsen in het klassement. Maar ze zijn niet alleen. Een en ander zegt toch veel over het parkoers. Te grelig of moeten zich in de toekomst alleen maar graatmagere heren en dames melden om de Transalp te rijden. Trouwens... dames... er rijden hier een stevig aantal niet alleen getalenteerde, maar ook bijzonder Pirandello-Colnago-Ridley-Merckx en dergelijke-gewijs geconstrueerde madammen mee. En rap dat die bergop kunnen rijden!
Het was een bijzondere dag. In veel opzichten. Persoonlijke en sportieve. En dat in een dergelijk landschap. Eddy, Bé, Peter en ik hebben quasi samen getuigd dat we met een bijzondere, aparte ervaring bezig zijn.
Jullie slapen al neem ik aan, maar toch een deugddoende nachtrust gewenst en tot morgen.
Ik ziet nu echt wel op mijn gemak in de lege, stille bar van ons hotel in Livigno, genaamd Het Alexander Charme Hotel. Ik meld het maar even ter info, want what's in a name en toeval bestaat dus niet. Mij is net, exclusief, een inlandse rode wijn gebracht met daarbij enige inlandse snuisterijen die nogal duidelijk doen denken aan en smaken als die uit die koekendozen van het genre zeven soorten verdufte koeken in één doos. Op de achtergrond hoor ik een allicht even inlandse versie van Take Five van Dave Brubeck. En deze geneugten bieden zich aan mij aan op zowat 1.900 m boven de zeespiegel, in een Livigno dat er op het eerste gezicht uitziet als een cowboydorp uit een wat opgedirkte spaghettiwestern, maar bij nader bezoek best heel gezellig overkomt. En den Italiaan was ook te doen.
De bedoeling van deze bijkomende avondsessie is van jullie enkele faits divers over te maken. Zo denk er eraan en hoop ik de freaks onder jullie van dienst te zijn met het opsommen van de cols die onze jongens tot dusver geteisterd hebben. In volgorde : de Oberjoch-10,6 km-gem. 4,2% - de Hahnentjoch-13 km-met pieken van 15 en 19% - Pillerhöhe-13 km-gem. 7% - dan twee niet geregistreerde onnozelaars van bijna niets anders dan stukken van tegen de 20% - het onding van een Flüelapas-gem. 8% met pieken van ver boven de 10% en 27 km lang en dan vandaag (de mooiste rit tot nu toe wat het decor betreft) met de Julierpas-7% gem.-pieken van 11% en alles bijeen 40 km lang-de Berninapas (waarop Eddy dus zijn eigen terugvond) en de Forcola ook niet om mee te zwansen.
Dan: na vandaag staan Eddy en Peter op de 22ste plaats bij de "grandmasters" en dat komt mede door het feit dat ze gisteren vijf minuten straf hebben gekregen omdat een van hen volgens het reglement het milieu zou hebben verbalemond door iets (het leeggoed van een gelleke bijvoorbeeld) zomaar tussen de bloemetjes en de bijtjes te hebben laten wegdwarrelen.
Maar het zou ook kunnen dat de oorzaak bij Eddy ligt die op een bevoorradingsplaats tegen een auto van de organisatie zou geürineerd hebben en zijn nog steeds strakke, ongedopeerde straal die auto danig zou geabumeerd hebben. Met zekerheid zal de waarheid over dit incident nooit geopenbaard worden.
Over mijn doodbrave kamergenoot Peter moet ik melden dat hij zelf zegt dat hij niet slaapt maar alleen maar zijn ogen toedoet. En dat hij alleen maar snurkt om de schijn van slapen overeind te houden.
Als jullie dit lezen is het waarschijnlijk al morgen en rijden "we" de koninginnerit... enfin, zo zeggen ze dat. Want veel koninklijks is er niet mee gemoeid als je weet dat het om vijf smeerlappen gaat waarvan enkele zich al heel dikwijls in hun hoedanigheid hebben bevestigd en zich zelfs tot legendes hebben doen verklaren, namelijk de Gavia en de Mortirolo. Maar die smeerlappen zijn toch maar wat ze zijn. Zij kunnen daar toch niets aan doen. En daarbij "men" is toch niet verplicht zich door hen te laten kastijden en daar zelfs 700 euro inschrijvingsgeld voor te betalen... of wel soms?
Maar slaap gerust... "ze" doen het zo masochistisch graag en vooral... het is hier heel plezant met ons vieren en we zien mekaar nog altijd graag.
Tot morgen.
Alex.
Oja! Als P.S. Als de heer Contador hier in Livigno op hoogte komt trainen logeert hij hier in het Alexander Charme Hotel en dan nog wel in kamer 301. Wil dat nu toch lukken dat Peter en ik daar vannacht ook slapen!! Toeval bestaat echt niet. Peter gaat morgen, net als vandaag, dan ook vliegen! Arme Eddy.
