Beste lezer, Niet meteen schrikken. De voorbije weken heb ik mij wat meer gemeld op en rond Bourgoyen en Rozebroeken. VDK Gent Dames leeft zoveel is zeker. En het voldoet zeker aan zijn missie, wat betreft iedereen aan bod te laten komen op haar niveau, in de best mogelijke omstandigheden. En toch bloedt er iets binnen in mij als ik iets dieper graaf. A en B: schitterend gewoon. Uitstraling, grinta, groepsfeer. Daar wordt schitterend werk geleverd. C: wat is daar de maatstaf? Bij C zit er ongetwijfeld talent en ik ben er van overtuigd dat er met Astrid ook wel bekwaam iemand aan het roer staat. Maar er is teveel differentieel in die groep. Er is voldoende talent, maar niet bij iedereen. Er is voldoende grinta, maar niet bij iedereen. Er is ook nog wel groepsfeer maar lang niet op alle momenten. Daar mis ik een verlengstuk van de trainster op het terrein. Iemand die tussen de lijnen kan bijsturen, iemand die zonder op te vallen de plooitjes kan glad strijken daar waar nodig. Vooral iemand die op moeilijke momenten de rug kan rechten en kan uitstralen. Meiden: nu de ballen naar mij. De D en E ploeg schijnen mij de indruk te geven. Wij zijn op een punt gekomen dat iederen een beetje op haar waarde speelt. Die ploegen ademen een beetje voldoening uit. Laten wij plezier laten primeren, nu en dan eens een serieuze uitschieter, winst tegen een topper. Maar vooral laat ons plezier beleven aan het spelletje. En dat lijkt mij helemaal niet negatief, je kan geen vijf ambitieuze seniorenteams in stelling hebben. Voor mij is vooral de C een beetje een zoergenkind. Daar zitten enkele heel beloftevolle jongeren en ook voor evetuele beloften uit de jeugd is eerste provinciale een schitterend platform om door te stromen in de club. Maar zoals ik ze vorige week zag spelen is het deprimerend voor de ambitieuzen uit de groep. Maar een goede prestatie kan het nodige vuur opnieuw in de ploeg brengen, al klaagde ik ook reeds op de eerste wedstrijd van het seizoen over een gebrek van voldoende grinta. En dan de jeugd. De jaren dat VDK Gent Dames ook bij de jeugd een club met standing was lijken ietsje weg te deemsteren. Niet echt moeilijk als je ziet hoeveel jeugd reeds in provinciale competities actief is. Maar toch heb ik zo iets als: in de provinciale bekercompetitie moet VDK Gent Dames toch als doelstelling hebben vijf finalisten te leveren. Dan pas kan je het predikaat club met schitterende jeugdwerking ophangen. En dat is weer enkele seizoenen geleden. Telkens vraag ik mij af waar ik die drang van daan heb om toch regelmatig gans VDK eens door te lichten. By the way, er is duidelijk een nieuwe wind aan het waaien, ook in de verschillende besturen. Als die trend zich verder zet, zijn ze in de Oost-Vlaamse hoofdstad goed bezig. Ik probeer de vinger aan de pols te houden.
Je moet maar geluk hebben. Je probeert jaarlijks je ploeg te versterken met jong Belgisch talent. Op een dag is er ene Lise De Valkeneer uit Ieper, en wat blijkt? In de familie De Valkeneer lijkt een band te bestaan met huidig Minister van Buitenlandse Zaken Yves Leterme. Op een natte herfstdag, einde oktober, komt de ex- Eerste Minister van het land aan de Bourgoyen aangewaait en komt de ploeg aanmoedigen in haar strijd tegen die andere Oost-Vlaamse topploeg Asterix Kieldrecht. En ze waren met velen die avond om VDK vocaal te steunen. Een leuke anekdote om te noteren toch? Wij hebben allemaal een beeld op ons netvlies van Yves Leterme met een rood-witte Standardsjaal om de nek, komt er ooit een dag dat hij die omruilt voor een blauw-witte sjaal van VDK ? Dromen mag wat mij betreft. Toch ben ik er van overtuigd dat ook hij die natte herfstavond en het volleybal niet snel zal vergeten.
Grote belangstelling, enorme spankracht en een verliezer die per slot van rekening meer punten scoort dan de opponent. Er zal in sporthal Bourgoyen zeker aan klantenbinding gedaan zijn maar de kers op de taart ontbrak. De overwinning. Meer zelfs onze VDK-aatjes bleven met lege handen achter. Vier sets keihard strijden voor nougatbollen. Moraal van het verhaal, VDK heeft de kloof met de top wel degelijk dicht gereden, maar er is nog meer nodig. Een constante bijvoorbeeld en een afwerkster op de moeilijke momenten. Maar laten we wel wezen de mensen waren tevreden. De topper werd bijna door iedereen fel gesmaakt. Al waren er teveel fouten aan beide kanten om van een regelrechte topmatch te kunnen gewagen, toch heeft de neutrale volleyballiefhebber genoten en hunkeren ze naar nog meer van dat. Voor mezelf zag ik een sterke partij van Lise. Zouden de extra aanmoedingen van ene Yves Leterme daar voor iets tussen zitten misschien? Sterkhoudster van de voorbije weken Karolien dan, geraakte maar niet in de match, jammer want dat had misschien de uiteindelijke sleutel kunnen zijn om het Wase slot te ontgrendelen. Het sterke wapen - het VDK-midden - scoorde wel als het aangespeeld werd, maar was de receptie daar zaterdag wel goed genoeg voor? En het Gentse blok? Scoorde dat voldoende om een topper te beslissen? Laten we maar ophouden met zeuren. Het verschil zat hem in een klein hoekje zaterdag. En de competitie is nog lang. De beslissing valt pas veel later. Maar wil men een rol spelen tot de laatste dag van de play-offs dan zal men die toppers voor eigen volk toch moet kunnen winnen. Dus Gent is zeer goed bezig maar heeft toch nog een stuk weg af te leggen. Hopelijk struikelt het onderweg niet over een onverwachte hindernis. Ik kijk alvast uit naar de volgende uitdaging volgende zaterdag als kan ik zelf niet van de partij zijn. Maar ik hoor wel hoe het afloopt.
Een schitterend bekerweekend voor de dames van VDK Gent. A, B en C zonder problemen door naar de volgende ronde. Beter kan men zich niet indenken. Alhoewel. De kersverse supercupwinnaars verliezen een set op Vlamertinge. Ex-VDKaatje Inge Everaert zal in het vuistje gelachen hebben. Als je ziet welke setcijfers ze achteraf haalden vraag je zich toch af als de concentratie en de focus wel voldoende was bij de eerste opslag. Maar kon de rest van de partij stelde iedereen gerust. Toch zal het volgende zaterdag tegen Kieldrecht wellicht geen probleem zijn om die broodnodige grinta te etalleren van bij het eerste puntje. De B-ploeg dan.3-0 zoals mocht verwacht worden en bij vlagen mooi volleybal. Toch. Zoals gisteren reeds geschreven, heeft dat ploegje meer in huis. Hopelijk bewijzen de discipelen van Maarten de komende weken en maanden mijn stellingname. En dan de C-ploeg. Jong, heel jong en volgens mij niet zo homogeen als men mag verwachten. Het enthousiame van Hanne, Tilde, Ellen, Jolien en Justine perfect. De anderen volgen wel denk ik, als de nare gevolgen van kwesturen en ziektes achter te rug zijn. Toch meen ik een kloof te zien tussen de jeugd en de iets oudere speelsters uit de ploeg. Evelien zou een échte leidster kunnen worden van dit ploegje, als ook bij haar wat meer enthousisme naar boven komt. Zoals eerder geschreven evenwel: een perfect bekerparcours. En toch stoorde mij iets enorm het voorbije weekend. Hoe komt het dat de wedstrijden van B, C en scholieren niet op site verschenen vooraf.'s Avonds in de Wolfput ontmoette ik mensen die geen weet hadden van die wedstrijden en anders wel eens naar de Bourgoyen waren afgezakt. Ik heb mij voorgenomen, samen met Leo, de kalender beter in te vullen.
Na alweer een lange pauze, te lang als je het mij vraagt, probeer ik dan toch opnieuw mijn blog op te starten. Volleybal dat zeker, voetbal wellicht ook, voor de rest is het nog afwachten. Laat ik maar beginnen met wat het volleybal mij aanreikte het voorbije weekend. Bekercompetitie. Meteen na de middagrust, naar sporthal Bourgoyen, mijn tweede thuis. En meteen een dubbel. Een hapje voor de C-ploeg, een moeilijk in te schatten opdracht voor de scholieren. En dat hapje? Vergeet het maar. Was het onderschatting? Ik weet het niet, op bepaalde momenten was het duidelijk dat de VDK-aatjes speltechnisch sterker waren, maar enkel in de vierde set, als bij de bezoekende derde provincialer Eevoc B fysiek aan het einde van het bobijntje was, kon men dat in cijfertaal omzetten. Geen potten gebroken, maar zou je in die wedstrijden niet was extra vertrouwen moeten opdoen door met ruime cijfers en in een zo kort mogelijk tijdsbestek de klus te klaren? Ik ben dan wel een blauw-witte fan en laat de betere momenten primeren, toch denk ik dat een neutrale volleyballiefhebber eerder sympathie en bewondering aan de partij overhield voor Eevoc B. En voor zo'n jonge ploeg als onze C zou dit niet hoeven. Ik genoot dan meer van hetgeen er zich daarnaast afspeelde bij de scholieren. Niet dat het volleybal van een hoger niveau getuigde, maar de strijdlust was er, het plezier en de fierheid. Even de benen strekken en verse lucht happen en terug de Bourgoyen in voor VDK B tegen Lizzard Lubbeek-Leuven in het kader van de Beker van Vlaanderen een betere keuze dan Troffee De Doncker. En afgaande op de cijfertaal deden de discipelen van Maarten Spiesschaert wel wat van hen verwacht mocht worden: 3-0. Het reeksverschil met de Vlaams Brabanders was over gans de wedstrijd wel te snuiven maar toch kan men moeilijk gewagen over een schitterende partij. Maar eens te meer zag ik perspectieven voor de rest van het seizoen. Zo zag ik zeker, als men het duo Paulien en Amber oordeelkundig uitspeelt, en iets meer verdeelt, dit een enorme troef is om het de verdediging van de tegenstrever nog een stuk lastiger te maken. En ook Allison was een zekere factor. Dus er zit muziek in. Men moet de lat niet te laag leggen. Dat jong ploegske heeft iets in haar mars. Ze moeten het alleen maar met de regelmaat van een klok tonen en bevestigen. Ook tegen toppers. Rustig verder werken, een constante zoeken en het plezier in het spelletje laten primeren.
Overdonderend mooi, lang niet. Bij momenten goed? Dat wel, maar die momenten waren niet zo talrijk. Belovend voor de rest van de competitie? Zeker wel, want die groep is toch wel héél jong en heeft dus nog een grote groeimarge. Ik heb bij momenten echt genoten zaterdagavond, maar ik heb mij evenveel keer geërgerd. Het ontbreekt de meisjes van Maarten Spiesschaert zeker nog aan een constante maar kan dit anders met een groep van een gemiddelde leeftijd van nog net geen 18? Daarbij komt dat heel wat onder hen nog geen divisie-ervaring hebben. Nog moeten ontdekken of ondervinden als ze wel degelijk divisieniveau aankunnen of niet. Twee sets lang hebben ze veel opslagdruk kunnen zetten, twee sets lang was er degelijke blokvorming, twee sets lang bleef de receptie min of meer overeind. Twee sets lang waren ze de betere van hun West-Vlaamse opponent Dadizele. Maar wat volgde was van een heel minder allooi. Ze lieten de bezoekers in de match komen. Opslagdruk een stuk minder, blokvorming nog nauwelijks scorend behalve een zeldzame keer, receptie alsmaar verder van de spelverdeelster af en de aanvallen met een stuk minder overtuiging. Ik zou zelfs zeggen: gelukkig dat ook Dadizele de fouten bleef opstapelen. Vooral in opslag. Maar goed. Uiteindelijk hielden ze de drie punten in Mariakerke en dat moet hen toch sterken. Meteen is het overduidelijk dat er nog werk aan de winkel is. Keihard verder trainen tot men het niveau van de ouverture drie, vier, zelfs tot vijf sets kunnen aanhouden. Aan de andere kant kunnen ze dat toch weer doen zonder veel druk op de schouders. En in dat opzicht is het wel goed dat ze een coach hebben als Maarten. Iemand die niet snel zijn kalmte verliest en ook wel iemand die vertrouwen geeft en niet om de haverklap gaat wisselen. VDK B: een groep waar muziek in zit maar die nog heel veel moet repeteren en repeteren. Een ploeg die vechtlust uitstraalt en vista op de betere momenten, maar een ploeg waar die vista ook snel van af valt als de persoonlijke foutjes aan de oppervlakte komen. Een ruwe diamant is wellicht wat overdreven, maar mit senig slijpwerk kan er wel iets moois uit groeien.
Na een maand competitie is het tijd om even te kijken hoe de voetbalploegen het er tot op heden van deden. In tweede provinciale zijn Sleidinge en Zelzate mee met de groep. Voor de Sint-Jorisboys van voorzitter Piet Wytynck mag dit bestempeld worden als een van de betere ouvertures der laatste jaren, zeker als je weet dat ze met Lovendegem en Aalter reeds twee ex-nationalers over de vloer kregen. Bovendien hebben ze nog geen beroep kunnen doen op iemand als Wesley De Ridder, toch wel een belangrijke pion. De groen-witte grensjongens krijgen ook overal lof over het voetballend vermogen van de ploeg. Toch ging men op eerste speeldag de boot in tegen Merendree en kon men vorige thuiswedstrijd het verdoende doelpunt tegen Destelbergen niet netten. Ongetwijfeld een topper qua inhoud, wij moeten het nog vertaald zien in cijfers. Een ploeg die wel cijfers kan voorleggen is ongetwijfeld Klauwaarts Bassevelde. De jongens van trainer Eddy Van Daele prijken fier bovenaan met het maximum van de punten. Misschien kregen ze wel een puntje teveel in de Asseneedse clash, maar toch is het nu reeds duidelijk dat, zonder ongelukken, rekeningzal moeten gehouden worden met de geel-zwarte armada. Kijken hoe ze het er van af brengen ten Lembeke nu er drie pionnen moeten vervangen worden. Ook de Ertveldse buren doen het gewoonweg fantastisch. De manier waarop ze op het veld van Assenede de drie punten konden vast houden terwijl ze toch een half met tien man moesten spelen, maakte indruk. Dat Assenede dat duidelijk meer in zijn mars heeft dan het uit de rangschikking van vandaag af te leiden valt. Uiteraard hebben ze daar wel veel te kampen met lichamelijk leed. Maar men zal toch ook met hen af te rekenen vallen. En dan de twee promovendi uit vierde van vorig seizoen: Sente en FCDK. Het is uiteraard nog veel te vroeg maar beide ploegen zijn, na hetgeen ze tot hiertoe lieten zien, niet direct kandidaat-dalers. FCDK, de naam waarmee ze in Kerkbrugge voortaan door het leven wensen te gaan, huist toch wel een paar kleppers. Wispie, Thomas De Meyer en de kleine Poppe om er een paar te noemen zijn toch aanwinsten in derde. Maar ik zou de anderen heel veel onrecht aandoen met de veronderstellen dat dit triomveraat nu de dienst uit maakt. Nee, kersvers vader Tom De Bouvre heeft daar een sterk geheel gesmeed. Maar toch verliest dit geheel wat glans al een van de drie er niet bij is. Het is interessant te kijken hoe ze het doen tegen promotiekandidaat Knesselate zon bijvoorbeeld Wispie en misschien ook Thomas. Tegen Sente liepen de Evergemnaren bijvoorbeeld reeds tegen de lamp vorige zondag. Sente dat zich in alle stilte, een beetje weggestoken, heeft voorbereid op de nog prille campagne in derde maar ondertussen toch al een paar mooie resultaten bijeen trapte.
Oef! De spits is er af. Hoe het komt weet ik niet maar zondagnamiddag, na de voetbaltopper in tweede provinciale tussen Zelzate en Destelbergen, nam ik eens niet de gebruikelijke route langs Ertvelde terug naar Waarschoot en Beke. Ik vervolgde mijn weg langs de R4 tot in Zwijnaarde. Daar stond een speciale derby op de rol op de eerste speeldag van het provinciale vrouwenvolleybal. Gevok Gent A tegen VDK Gent Dames C, de twee promovendi uit tweede provinciale van vorig seizoen. Was het nieuwsgierigheid, was het de niet meer te stillen honger naar het volleybal of was het dat onmiskenbare VDK-gevoel dat mij er toe aanzette? Ik weet het niet maar ik wou er zijn. En ik heb het mij niet beklaagd. Het terugzien van heel wat mensen uit het volleybal. De intense sfeer die een zaalsport met zich mee brengt. De gesprekjes voor, tijdens en na de wedstrijd. En vooral de spanning, want dat dient gezegd, wij kregen meteen waar voor ons geld. Zeker wat de duur en de spanning van de ouverture betrof, een vijfsetter en dan nog beslecht met het kleinste verschil 15/13. De wedstrijd zelf dan. Het volleybal-technisch duidelijk sterker VDK kon bij 6/8 een eerste kloofje slaan maar botste meteen op de ongebreidelde vechtlust van de thuisploeg. Fien dook bij 11/14 een eerste keer in een time-out om het elan van Gevok te breken, maar slaagde daar slechts in bij haar tweede poging en dat was slechts bij een 20/14 stand. Bij 23/23 was alles te herbeginnen maar de centiemeters van Petra Huyst, overgekomen van Krivo uit recreatie, en de verbetenheid van Marjolein Verbeke deden de balans uiteindelijk overslaan naar de thuiszijde. Een mentale tik die de VDK-youngsters niet meteen te boven kwamen. Een 3/8 werd in de herneling nog gepareerd maar toen de thuismeisjes bij 13/13 een tweede remonte plaatsten vonden de blauw-witten geen gepast antwoord meer. Dat vonden ze wel in set drie en vier zodat alle moest beslist worden in de loterij, zoals een tie-break nog door veel mensen wordt benoemd. Ondertussen had coach Van Helleputte het Gevok-icoon, Astrid Van Driessche in de ploeg gedropt. En met succes want bezogde de thuisploeg een enorme boost. Zenuwen maakten zich meester over de VDK-receptie en er werd gedraaid bij een 8/3 stand. Maar ze kwamen terug en sloten bij 10/10 opnieuw helemaal aan. Maar in het wedstrijdslot leken de discipelen van Freddy Van Helleputte over de sterkste zenuwen te beschikken. Al met al genietbaar. Een terechte winnaar? Als ik mijn VDK-hart volg heb ik de neiging om te zeggen neen. Als ik anderzijds als neutraal toeschouwer de wedstrijd analyseer zou ik zeggen dat de ploeg met de meeste grinta uiteindelijk gewonnen heeft. Die uitdrukkelijke wil om te winnen was meer af te lezen op de gezichten van de thuisspeelsters. VDK was gekomen om hun eerste wedstrijd in eerste provinciale te winnen. Gevok ook, maar wou vooral de scalp van VDK. Niet verliezen tegen die mammoet, die VDK in de Gentse volleybalmiddens nog steeds is. Thuis zouden zij het fiere VDK niet laten zegevieren. En juist dat tikkeltje meer grinta maakte op het einde het verschil. Proficiat Freddy, want je moest het doen zonder echte spelverdeelster en dat was er ook aan te zien en te horen nu en dan. Maar Astrid, zondag nog op de tribune, moet niet bang zijn. Zij heeft voldoende talent in de ploeg die ze overneemt van Fien. En die grinta? VDK heeft daar al langer een probleem mee. Misschien kan ze die gaan lenen bij vader Carlos. Die had er vroeger in de collegeploeg van Glorieux en later op de voetbalvelden in overvloed.
Nul op negen Is de trieste balans na drie wedstrijden voor FC Assenede, al verdienden ze, zeker op Bassevelde, wellicht meer. Alhoewel: het is een ongeschreven wet dat als je een overwicht van balbezit niet kun ombuigen in kansen, en meer nog, doelpunten, je niet zelden het deksel op de neus krijgt. Het is duidelijk dat er is schort aan het huidige rood-wit. Kan een terugkeer van Avtaev daar verandering in brengen? Wellicht wel - een scorende spits kan een wedstrijd dikwijls in een andere plooi leggen. Laat het ons op dit houden. Wordt het tegen Ertvelde 1-0 in de eerste minuut dan wordt het wellicht een andere match. Als ... maar daar koop je niets mee. Handspel drie minuten later, Nico Hinssens achter de bal en 0-1. Een wereld van verschil. De thuisploeg wanhopig op zoek naar de gelijkmaker en de bezoekers in een zetel, loerend op een tweede doelpunt. De thuisploeg deed dit overhaast, met lange ballen en veel wilskracht. Maar zonder overleg. Yannick Dhooge speelde als in een zetel en keerde vrijwel alle gevaar. Ertvelde deed het anders. Snel spel dat wel, maar steeds vertrekkend bij ofwel Van Neyghen, ofwel Chalmet, met Hinssens als orkestmeester en Rik Van Hyfte als eerste violist. Ook veel pittiger, scherper in de duels iets te scherp op bepaalde momenten. Een terechte uitsluiting na tweemaal geel voor Van Hyfte als gevolg. En dan mag of moet Assenede tegen tien man verder. Maar ook dan ontbreekt overleg, visie en vista. Ertvelde herorganiseert meteen, brengt een beloftevolle jongere in met Van Der Straeten en verdubbelt nog langs Hebberecht. Assenede kan veel beter maar lukt er vooralnog niet in enige voetbalpatronen op de mat te tekenen. Alles loopt over persoonlijke acties of lange ballen. Het eenvoudige maar dikwijls efficiënte tiktak is er nog niet. Het tit tak waarmee je een verdediging kan open rijten zoals Ertvelde dit deed bij het tweede doelpunt. Als die ene kans uit de eerste minuut bingo is praten we misschien over gans iets anders. Efficiëntie is het dat wat FC ontbreekt?
Vorige week was er de traditionele open club dag. Ik was er maar even om de fotograaf van Het Nieuwsblad wat te helpen maar voelde meteen de adrenaline in mij opkomen om een blog herop te starten. Het riep meteen beelden in mij op van die eerste open club dag waar ik zelf zoveel aan gewerkt had. Het besef kwam opnieuw in mij op dat een goede open club dag werkelijk een boost kan betekenen voor het komende seizoen. En dat wens ik VDK Gent Dames dan ook van harte toe. Ik ben er misschien dan wel iets minder mee betrokken, toch zal ik de club nooit loslaten. Ik zie op de site gelukkig overal nieuwe namen opduiken. Een bewijs dat de club groeit en steeds weer mensen vindt die er hun schouders willen onder zetten. Vanaf nu probeer ik dan ook wekelijks mijn licht op de verschillende ploegen te werpen. Daarnaast hoop ik ook andere rubrieken dan volleybal of voetbal uit te bouwen zodat het nu niet opnieuw een poging tot bloggen die stilletjes dood bloedt. We gaan er voor.
Grote belangstelling, enorme spankracht en een verliezer die per slot van rekening meer punten scoort dan de opponent. Er zal in sporthal Bourgoyen zeker aan klantenbinding gedaan zijn maar de kers op de taart ontbrak. De overwinning. Meer zelfs onze VDK-aatjes bleven met lege handen achter. Vier sets keihard strijden voor nougatbollen. Moraal van het verhaal, VDK heeft de kloof met de top wel degelijk dicht gereden, maar er is nog meer nodig. Een constante bijvoorbeeld en een afwerkster op de moeilijke momenten.
Een schitterend bekerweekend voor de dames van VDK Gent. A, B en C zonder problemen door naar de volgende ronde. Beter kan men zich niet indenken. Alhoewel. De kersverse supercupwinnaars verliezen een set op Vlamertinge. Ex-VDKaatje Inge Everaert zal in het vuistje gelachen hebben. Als je ziet welke setcijfers ze achteraf haalden vraag je zich toch af als de concentratie en de focus wel voldoende was bij de eerste opslag. Maar kon de rest van de partij stelde iedereen gerust. Toch zal het volgende zaterdag tegen Kieldrecht wellicht geen probleem zijn om die broodnodige grinta te etalleren van bij het eerste puntje. De B-ploeg dan.3-0 zoals mocht verwacht worden en bij vlagen mooi volleybal. Toch. Zoals gisteren reeds geschreven, heeft dat ploegje meer in huis. Hopelijk bewijzen de discipelen van Maarten de komende weken en maanden mijn stellingname. En dan de C-ploeg. Jong, heel jong en volgens mij niet zo homogeen als men mag verwachten. Het enthousiame van Hanne, Tilde, Ellen, Jolien en Justine perfect. De anderen volgen wel denk ik, als de nare gevolgen van kwesturen en ziektes achter te rug zijn. Toch meen ik een kloof te zien tussen de jeugd en de iets oudere speelsters uit de ploeg. Evelien zou een échte leidster kunnen worden van dit ploegje, als ook bij haar wat meer enthousisme naar boven komt. Zoals eerder geschreven evenwel: een perfect bekerparcours. En toch stoorde mij iets enorm het voorbije weekend.
