Waarschijnlijk het voorlaatste deel. En
dan heb ik nog wa mensen beloofd om mn blog te vertalen in het
Engels, zal tof worden
Dus week 3 van het vrijwilligerswerk.
We oefenen met de kids nog wat meer de tafels van vermenigvuldiging
en ik probeer het steeds een beetje anders aan te pakken. De kids
lijken gewoon wat druk en hun studie niveau is mss wat lager dan
andere kinderen maar achter hun kleren met gaatjes en vlekken gaat
echt wel wat meer schuil. Velen hebben een verleden van mishandeling
of een moeilijke thuissituatie. Ik hoop van hen gewoon een normale
tijd te geven in de opvang. De opvang is best goed gestructureerd; er
moet een behandelingsplan opgesteld worden en elke dag wordt er rond
iets anders gewerkt. Vooral de maandagen zijn moeilijk omdat de
kinderen dan meestal heel moe zijn en terug in die structuur moeten
komen van opletten, luisteren en huiswerk maken.
Op maandag hou ik het rustig en heb
toch nog wel wat last van de hoogte en slaapgebrek.
Op dinsdag ben ik echt doodop ik heb al
een paar nachten slecht geslapen en kruip na het ontbijt terug mn bed
in. Katy laat me ook weten dat ze wat persoonlijke problemen heeft en
vraag aan Claudia, de verantwoordelijke voor de vrijwilligers om het
recyclage project te annuleren vandaag. Het is enkel voor Katy en
mij. En eigenlijk stelt het project ni veel voor. Vorige keer hebben
we ovenwanten gemaakt voor de dag van de vrouw (8 mei) maar het
voorbeeld was niet de juiste maat dus was het een ovenwant voor
kinderen en enkel 2 stukjes stof dus geloof nooit dat die echte
warmte gaan tegen houden. De activiteiten en knutselwerkjes die we
maken zijn eigenlijk heel kinderachtig. Ik zou liever iets
educatiever werken. Het samenkomen met de vrijwilligers is een goed
idee dat je eens kan vertellen over je belevenissen. Maar dat dan
moet gecombineerd worden met knutselen???
Ik ben al zo geen fan van handwerkjes
en naaiwerkjes al helemaal niet
Dus ik ga op dinsdag naar Katy en wat
doe je als je je niet goed voelt en daarbovenop is het slecht weer
Samen comfortfood maken. We gaan boodschappen doen en maken
lookbroodjes (verschillende soorten), nachos met kaas en brownies.
Katy heeft ook nog een stoofpotje van de vorige dag. Maar daar hebben
we geen plaats meer voor
Het gekke is, en dat heb ik al
meermaals gezegd maar het blijft me verbazen. We zijn heeeeel
verschillend en toch klikt het bangelijk goed.
Ze is echt mn kleine zusje. En ik vind
het spijtig voor haar dat ze het moeilijk heeft en ze is heel blij
dat ik haar kan opvangen. Als je zo ver van je thuis zit en hier zijn
enkel mensen die je wel een beetje kennen.
We mogen geen alcohol drinken in de
hostel van de school. Dus kopen druivensap dat per toeval
gefermenteerd is. Alez da stond ni vermeld op de fles
We delen onze laatste hapjes met de
bewaker van de school en ik ga met een goed gevoel terug naar huis.
Op woensdag heb ik ook geen project
aangezien ik ben uitgenodigd om te gaan eten bij de familie van Rafa
en haar broer. Ik vraag aan Rafa waar ik haar familie mee kan plezier
doen en ze eten graag chocolade. Dus ga ik naar de Zwitsere bakkerij.
Die is goedkoper dan de Frans/Belgische Ik vraag om een cadeautje
te maken van 3 verschillende soorten koekjes en chocolade. Ze pakken
dit in in een kartonnen bakje en met plastiek folie. Ik vraag om het
in te pakken als een cadeautje met een strikje en meer zoals de
andere pakjes in de winkel. De verkoopster doet er moeilijk over en
wil het niet verder inpakken. Blijkbaar als ik boos ben ben ik heel
vlot in Spaans. Ik vlieg uit en zeg dat ik maar 1 keer zal komen en
dat ik helemaal niet tevreden ben van hun service en zeker geen
reclame zal maken over hun winkel.
Ik ga s middags nog eens samen lunchen
met de rest van de studenten en kan ook eens even ventileren over
alle issues die alle mensen om me heen hebben. Een beetje geven en
nemen.
Ik spreek in de namiddag af met de
broer van Rafa en we rijden naar zijn ouders en jongere zusje. Het is
een stukje buiten Quito en we zitten vast in de file. We komen pas na
het donker aan en Hugo en zn zus gaan sporten terwijl de ouders me
een rondleiding geven in Latacunga. Aangezien het donker is en veel
regen zie ik niet veel van de stad en is het steeds een raampje in de
auto proper vegen en naar buiten kijken. Maar het is een aangename
dag. Zeer vriendelijke mensen die me met open armen ontvangen. We
eten een heerlijke ovenschotel (vegetarisch en voor sommige vegan) en
het is een aangename verandering van menu.
Ik kom pas laat thuis en ben moe maar
voldaan. Het is toch nog steeds vermoeiend om steeds Spaans te
spreken en je moet ook aandachtiger luisteren. Maar ik ben veel te
weten gekomen over Rafa en de rest van de familie.
Op donderdag heb ik terug project en ga
met de kids een dessertje maken. We maken een trifle van mascarpone
en koekjes en aardbeien. Iedereen mag om de beurten helpen met iets
te helpen. 1 iemand moet de bekertjes klaar zetten. Maar blijkbaar
heeft ze verkeerd geteld en op het einde komen we 1 bekertje te kort.
Dus geeft Narcisa die van haar aan een van de kids. Het probleem is
;en dat is moeilijk te voorspellen; dat de aardbeien vrij zuur zijn
van smaak. Over het algemeen is het fruit hier zeer zoet maar deze
dus niet. Dus wat extra suiker toevoegen en dan komt het wel goed. De
kids vinden het best wel leuk en lekker, en als er iets is dat ik
graag doe, is het koken.
Op vrijdag gaan we met de kids van het
project en Narcissa en Carmen naar het speepleintje achter de hoek.
Het heeft geregend en we vragen om niet met de bal door het water te
spelen of door de plassen te lopen. Blijkbaar is dat heeeeel
moeilijk... Tot ik zeg, nog 1 keer met de bal door het water en ik
pak hem af...
Iemand gaat een borstel halen en veegt
het water weg van het pleintje en de Ecuadoraanse zon helpt ook. Na
een goed half uurtje is alle water weg...
Narcisa is heel nieuwsgierig naar hoe
het (mijn) leven in België is, de auto's, de huizen, de lonen etc
etc...
Als we terug in het project aankomen
wil ik iets organiseren van activiteit. Maar op vrijdag mag er wat
druk van de ketel en moeten er geen tafels van vermenigvuldiging
geoefend worden. Maar als ik dan vraag wat ze wel willen doen is er
weinig enthousiasme. Een spelletje? Nooooooooooo! Dansen?
Nooooooooooo! Beweging? Noooooooooooo! Niets doen? Nooooooooooooo!
Tja dan weet ik het ook ni meer. Ze houden zich dan maar wat in
stilte bezig... En het is al snel u en tijd om naar huis te gaan.
Ik heb vanavond afgesproken met Timo,
Katie en Wren om naar calle ronda te gaan. Dat is een toeristische
uitgaans buurt in Quito. En aangezien Katie en Timo maar een beperkt
budget hebben en je daar 2 cocktails kan krijgen voor 5$ gaan we daar
naartoe. Het niveau van de cocktails is dan ook navenhand... Timo
verblijft in een hostel in het centrum van Quito en Wren, Katie en ik
vertrekken van de hostel van de school. Als ik daar toekom zijn ze
blijkbaar al aan het aperitieven... Dus doe ik maar mee... En tegen
dat vrouwen eindelijk klaar zijn om te vertrekken...
We waren dus 45 minuten te laat op de
afgesproken plaats (zeer normaal naar Ecuadoraanse normen) . Maar ik
kon Timo niet bereiken aangezien er geen wifi is in het centrum van
Quito. En wonder boven wonder heeft da braaf dutske aant wachten
geweest op ons.
We gaan naar Calle Ronda en Timo
verteld over zn avonturen in de amazone. Hij is daar een week gaan
rondtrekken met 2 vriendinnen. Blijkbaar zat het er vol met
kaaimannen, tarantula's en andere vieze beesten. Niet direct mn ding,
maar de natuur en de ervaring is natuurlijk ongelooflijk. Ze gingen
ook een sjamaan bezoeken, maar die was blijkbaar extreem dronken dus
niet beschikbaar. Wat een heel normale zaak is.
In Calle Ronda beslissen we na wat
gediscussieer om te gaan eten in een restaurant dat ook zeer goede
cocktails heeft en Ecuadoraanse specialiteiten. Ik neem Llapingachos.
Koekjes van aardappelpuree gevuld met kaas en worstjes, een salade en
spiegelei. Timo vraagt me wat breaded scampi's zijn. Ik kom niet op
de juiste uitleg in het Engels en hij vraagt me of het is zoals een
Schnitzel. Jaaaa! We liggen strijk van het lachen. Zitten met 4 naast
elkaar op een klein terrasje maar wel met een bangelijk zicht op de
virgin en de rest van Quito en net ver genoeg van de live muziek
zodat we toch nog een beetje kunnen babbelen met elkaar.
Nadien gaan we nog voor een ander
drankje en ik wil persé de canelazo eens uitproberen. Een warme
kaneel thee met suikerlikeur. Deze versie was met naranjilla. Een mix
tussen citroen en appelsien. Het was zeer lekker, maar deed me eerder
denken aan een kerstmarkt dan Quito by night. :)
We besluiten om het feestje ergens
anders verder te zetten en nemen een taxi naar La Mariscal, dé
uitgaansbuurt in Quito. Ook hier vinden we weer een bar waar we 2
cocktails krijgen voor de prijs van 1. Maar zoals steeds is de
kwaliteit ook navenhand...
Tegen 1u is het welletjes voor mij en
neem ik samen met Wren een taxi terug naar huis. Katie en Timo willen
nog gaan feesten. Maar dat hoeft niet voor mij...
Op zaterdag hebben we afgesproken om
ofwel naar Mitad del mundo (de evenaar) te gaan of de teleferico. Een
kabelbaan op de Chimborazo vulkaan en een bangelijk zicht op Quito.
Bij goed weer wordt het optie 2. We zullen elkaar verwittigen als we
wakker zijn. Ik ben veruit de oudste van de hoop, maar wel als 1e
wakker. Timo is ook al wakker, de andere 2 zijn niet bereikbaar.
Aangezien het STRALENDE zon is gaan we voor optie 2.
We spreken af halverwege onze beide
huizen en nemen van daaruit een taxi naar de teleferico. Die is te
voet eigenlijk zo goed als niet bereikbaar. En een serieuze klim.
Ik begin serieus ingeburgerd te geraken
en ben wederom te laat deze keer 'maar een half uurtje... Timo houdt
zn zonnebril op omdat de zon schijnt of omdat hij een kater heeft.
Het is laat geworden gisteren...
We nemen een taxi en zijn al goed
geleerd en vragen eerst de prijs voor we vertrekken...
Na wat zoeken aan de teleferico vinden
we uiteindelijk de ingang. Aan de ingang is ook een amusementspark.
Veel lawaai veel kleur veel beweiding en veel indrukken...
Blijkbaar is het tarief voor een
toerist een heel stuk duurder dan een Ecuadoraan. Maar voor een
medium huisdier is het maar 3,5$. Timo zegt, als we nu eens zeggen
dat ik je medium huisdier ben... Je durft ni... Me nooit uitdagen hé.
Ik durf veel... Dus aan de kassa zeg ik 1 volwassene en 1 medium
huisdier (por por, Timo blaf!)
De dame achter het loket kan er
smakelijk mee lachen maar het pakt niet...
We moeten wel wat wachten maar hebben
alle tijd. We mogen zelfs een beetje voorsteken omdat we maar met 2
zijn. De klim is in een kabelbaan en duurt 10 minuten. Dus we
overbruggen wel een serieuze hoogte. We klimmen tot 4100m. Het zicht
onderweg is adembenemend. We hebben ook gewoon de perfecte dag. Heel
weinig bewolking dus onvoorstelbare ver - zichten. Ik ervaar aan mn
oren dat we aant klimmen zijn maar heb geen echte last van de hoogte.
Ik neem wat foto's onderweg van het zicht en van Timo. We genieten in
stilte.
Bij aankomst zijn we nog meer onder de
indruk. We kunnen heel erg ver zien, kunnen ook alle anderen (hogere)
bergen in de buurt zien en hebben een zicht op heel Quito, die best
wel een grote stad is. We nemen de nodige foto's en selfies in de
standaardposes. En Timo weerhoudt me ervan om nog meer mini alpaca's
te kopen...
We maken een wandelingetje naar een
kerkje en verder naar een riviertje, zijn versteld over de vegetatie
hier. Heel gek, grassen, soort van mos dat eigenlijk allemaal kleine
bloemetjes zijn. Etc.
we klimmen nog een klein stukje naar
een uitzichtpunt. Timo springt als een bedreven berggeit de berg op.
Ik zeg, doe maar op jouw tempo, ik geraak er wel maar waarschijnlijk
iets trager... Nu ondervind ik wel last van de hoogte.
Maar wederom is het zicht het meer dan
waard. Echt indrukwekkend!
We gaan nog een koffietje drinken en
gaan terug naar beneden. Ook deze keer weer is het prachtig.
En aangekomen beneden blijkt dat het
super weer is in Quito. Heerlijk warm.
We kunnen met een klein busje naar het
centrum van Quito voor 1$ per persoon. Das een koopje dus doen we
maar mee. Ik begin al mn warme kleren terug in mn rugzak te proppen.
Die hebben we hier niet nodig. We worden afgezet aan de andere kant
van het Carolina park en een de andere kant komen we terecht in een
feest voor de nieuwe president. Veel volk, muziek, kraampjes met eten
en spulletjes. En verrassend weinig politie of militairen.
Maar de sfeer is goed. We gaan lunchen
in de chicken en salad. Voor 3$ heb je een heel bord vol en goeie
kwaliteit (van kip) ik neem een hamburger, ik heb hier al zo vaak kip
gegeten. Maar die trekt op nix. Droog, uitgebakken, taai... Doemme
khad beter toch de kip gepakt...
Nadien gaan we naar de Zwitserse
bakkerij waar ze swissish brood en kaas hebben. Timo is door het
dolle heen dat ze dat hier dan blijkbaar toch verkopen, en dat op zn
laatste dag in Quito... Hij vertrekt morgen naar Cuba voor een maand.
Komt dan terug naar Ecuador om hier nog een maand rond te trekken en
gaan dan terug naar Zwitserland. Maar blijkbaar is zn enthousiasme
voor niets. Het is Ecuadoraanse kaas met een Zwitsers label op.
Aangezien het gedaan is met het mooie
weer en de onweerswolken toenemen gaan we maar naar het Quicentro. En
ik wil al van in het begin dat ik hier kwam naar Crepes and Waffles
(pannenkoeken en wafels) gaan eten.
Timo neemt een ijsje dat redelijk
goedkoop is. Ik neem mini wafels met boter en siroop. Timo zn ijsje
is nog groter dan op de foto. Mijn wafeltjes zijn mini, droog,
karton, koud en gewoon vies!
Wederom teleurgesteld!
Ik zal inderdaad moeten luisteren naar
Timo en zn keuzes in eten volgen...
Aan een van de uitgangen van het
shoppingcenter nemen we afscheid. Ik ben hier ni goed in dus, jaag
hem weg. 1 knuffel, dag zeggen en weg. Wederom iemand waar ik
afscheid van moet nemen... Er zullen er de komende week nog wel wat
volgen.
Ik heb trouwens int verleden steeds de stadsnaam verkeerd
geschreven. Het is dus Otavalo.
Sylvia en ik vertrekken goed op tijd, nemen de taxi naar de
bus terminal. Er zijn 2 terminals in Carcelen. Gonzalo, de leerkracht van Sylvia
heeft haar verzekerd dat ze een andere terminal moet nemen dan degene die ik in
gedachten heb (en degene die we vorige keer hebben genomen) We komen aan, en
vragen aan de bolleteria (ticketdienst) waar we een bus kunnen nemen naar
Otavalo. Hmmmm dat is aan de andere terminal.
We komen juist op tijd aan om de bus te nemen, alles
verloopt goed vlot, Sylvia is ook van België, maar van Namen, spreekt dus geen
Nederlands en woont al een hele tijd in Luxemburg. Haar Spaans is zeer vlot,
maar ze wou het nog eens opfrissen. Vandaar dat ze lessen volgt. Maar de lessen
zijn vermoeiend (ik kan het weten) en we doen een dutje op de bus. We zijn
beide 1m80, de bussen zijn niet voorzien op onze lange benen. Maar als de
persoon voor je zn rugleuning niet achteruit schuift valt het nog net mee. We
komen vlot aan in Otavalo en beslissen om eerst de spullen in de hostel af te
zetten. Deze is best wel fancy. Sylvia zweert bij tripadvisor en ik kan haar
alleen gelijk geven. We zijn veel te vroeg en onze kamer is nog niet klaar maar
we kunnen onze spullen achterlaten. We nemen enkel de noodzakelijke spullen
mee. En gaan dan lunchen. We zijn fan van de Ecuadoraanse keuken maar we zijn
en blijven Europeanen dus willen een gewoon broodje of salade voor lunch Geen
kip, geen bonen, geen rijst. Tijdens de lunch begint het serieus te hagelen en
regenen maar we blijven zitten tot het beter weer is. Ik heb Sylvia maar 2 keer
gezien voor lunch met de andere studenten dus de ideale moment om elkaar beter
te leren kennen.
Ik ben vergeten om geld af te halen dus is het maar een
beperkte lunch en gaan we eerst op zoek naar een bankautomaat. Maar om daar te
geraken moeten we langs de markt passeren. Alles steekt mn ogen uit en tis
moeilijk om te weerstaan. We vinden eindelijk een bankautomaat en dan kan het
echte shoppen beginnen. Ik wil een sjaal voor mezelf en een hangmat en moet
voor mn collega haar kleinzoontje een muts kopen met een kip. Haar kleinzoon is
verlamd en heeft vaak last van kou, is grote fan van kippen dus ik ga met alle
plezier op zoek naar een muts. Er zijn heeeeel veeeel kramen met mutsen, alle
soorten dieren, maar wat dacht je, nergens een pollito (kippetje) Uiteindelijk
koop ik een van de angry birds, de muts heeft ook een snavel. Deze trip naar de
markt verloopt net iets anders dan vorige keer. We zijn maar met 2, is
makkelijker om te kiezen of elkaar terug te vinden. Sylvia kan goed Spaans en
goed onderhandelen, we kunnen als het moet int geniep wa int Frans tegen elkaar
fluisteren. Ze is veel minder besluiteloos dan mn vorige marktbezoeker en ik
weet goed wat ik wil. Ik hou me toch nog wa in. Ik moet het ook nog naar Quito
zien exporteren en naar België.
We gaan na 3u shoppen en veel indrukken, veel kleurtjes etc
de stad wat verkennen en uiteindelijk int zelfde restaurant als de lunch een
milkshake drinken. Tine komt ook naar daar. Ze woont in Otavalo voor haar
vrijwilligerswerk, maar de eerste week is niet echt vlot verlopen. Veel
problemen met de huisvesting, moeilijk contact met de hostfamilie en ook op het
werk veel strubbelingen. Ze is blij dat ze haar hart kan luchten. Ze wil eerst
niet komen omdat ze is gaan klimmen die ochtend en nogal verfomfaaid is. Maar
wij zien er nu ook ni direct super fancy uit.
Vanaf 4u is het happy hour in het restaurant waar we zijn dus
gaan we voor 4 cocktails voor de prijs van 2. Nadien gaan we naar de hostel om
ons op te frissen. We nemen onze spullen uit de opslag mee naar onze kamer die
er verdacht veel uitziet als een hotel kamer. Sjieke bedden, een mooie badkamer
een tv, alles tip tip. Danku Sylvia en danku tripadvisor.
We vragen wat het kost als onze vriendin zich wil douchen in
onze kamer. De vrouw van de hostel kijkt ons raar aan. Een douche, das gratis,
was da nu? Als ze wil blijven slapen moet ze zich wel inschrijven en bijbetalen.
Nadien krijgen we nog handdoeken en shampoo en zeep. Ok, wij
blij!
Sylvia en ik douchen eerst en laten voor Tine alle restjes
zeep en shampoo over. Ik heb nog wat vochtinbrengende crème en mascara etc bij.
Tine slaakt een zucht van verlichting. De 1e
warme douche in een week. Ze verblijft bij een inheemse familie in de bergen.
Moeilijk bereikbaar, veel tijd die je verdoet met op en af de berg te reizen en
deze familie heeft geen warm water en basic leefomstandigheden. Wat alcohol,
een goeie babbel, zeep en warm water, Tine is een ander mens. Het doet me
deugd, ze had effe een break nodig.
Nadien gaan we op zoek naar iets om te eten. Wederom, geen
kip, geen rijst, geen bonen. We vinden uiteindelijk een klein restaurantje met
nachos, hamburgers, cocktails en pasta. We kiezen de laatste optie. Het is
frisjes, en het duurt lang eer we ons eten krijgen. Maar de pesto is volledig à
la minute vers gemaakt. We mogen ni klagen. Nadien delen we nog een portie
nachos met versgemaakte guacemole. We keren terug naar onze hostal en nemen
afscheid van Tine. Die er veel minder uitziet als een verzopen afgeleefde
straatkat maar terug een twinkeltje in haar ogen heeft en met rechte(re)
schouders naar haar huis terugkeert.
De hostel is echt toppie, we slapen als roosjes en ontbijten
in de hostel, het ontbijt is gratis, maar naar mijn mening mogen ze er zeker
iets voor aanrekenen. Verse smoothie, je kan kiezen welke, 3 soorten eieren en
confituur, vers brood, koffie of thee.
Nadien gaan we voor een goeie koffie in een koffie bar die
wederom aanbevolen is door Tripadvisor. Awel ze hebben gelijk, bangelijk
lekkere koffie, niet goedkoop, maar ook niet extreem duur.
Na het eten gaan we naar de watervallen van Otavalo. Je kan
dit met een taxi doen of een wandeling van 1,5u te voet. We kiezen de laatste
optie. Na dat slenteren van gisteren, laat me nog eens mn stapschoenen goed in
gebruik nemen. Wederom babbelen we honderduit, het klikt goed met Sylvia. Bij
de ingang van de watervallen moet je 2$ betalen. Maar de zichten en ervaring
zijn die 2$ zeker waard. Het is prachtig rustig en groen, Sylvia neemt super
mooie fotos. en de waterval is echt mooi. Een gratis douche maar alles droogt
vanzelf op de terug weg. Het is soms wat klimmen, maar zeker haalbaar. Op het
marktje aan het begin van de wandeling koop ik nog wat cadeautjes voor de
thuisblijvers.
We keren terug naar de hostal, deze keer met de bus en
pikken onze spullen op en gaan op zoek naar iets om te lunchen. We willen kort
na de middag vertrekken en nog als het licht is aankomen in Quito.
Puur toeval komen we Tine tegen op straat en lunchen we
samen. We blijven bij de succesformule en gaan weer ergens eten waar
Tripadvisor ons aanbeveelt. Ik neem een gewone tomaten soep, super lekkere
simpele gewone kost, kei goe!
We babbelen meer dan
we dachten en het is al snel 3u.
We nemen afscheid van Tine, ik heb het er wa moeilijk mee,
ik hoop dat het allemaal wa vlotter loopt binnenkort. Maar ben blij dat we haar
samen, met de hulp van een luisterend oor, goed eten en ne warme douche wat hebben kunnen
opkrikken
Als ik terug thuis kom zit Dominique op haar kamer en zijn
Carlos en Patty ni thuis. Scrappy zit weer te janken en jammeren aan de raam.
Om half 8 zijn ze nog niet thuis. Ik begin wat ongerust te worden. Maar ben moe
dus maak gewoon een tas thee en heb nog koekjes die ik kan opeten in mn kamer.
Blijkbaar werkt het licht niet in de keuken dus behelp me met het lichtje van
de dampkap. Als ik me wil installeren in mn kamer hoor ik geluid in de gang
maar ik heb de voordeur niet gehoord dus ga effe zien wat er aan de gang is.
Dominique (een negerin) staat in het donker in de hal en zegt vrolijk
goeieavond. Ik schrik me een ongeluk! Ze heeft nog wat pizza die ze wil
opwarmen. Want Patty en Carlos zullen later thuis zijn. Ze biedt me ook een
stukje aan en ik deel mn koekjes met haar. Ze vraagt duizenden vragen over mn
weekend en Tine en haar werk etc etc etc. Ik blijf heel erg op de oppervlakte.
Ik denk dat ze het wel begrepen heeft dat ik haar ni echt vertrouw.
Patty en Carlos komen iets na 8u thuis met afhaal eten voor
ons. Ze zaten vast in het verkeer, wat niet abnormaal is
Ik zeg zwanzend, dit is onaanvaardbaar, ik heb honger en
jullie maken geen eten? Ik ga morgen vragen op school om van familie te
wisselen. Carlos, zegt dat ik dat zéker moet doen. J
Op maandag is het terug project en ik moet nu alleen reizen.
Vandaag is het weer stralend weer dus ik waag het erop en doe mn sportschoenen
(met memory foam) aan ipv mn waterproof stapschoenen. Het is echt KEI warm in
de voormiddag. Ik ga lunchen in de buurt van de school en neem daar ook de bus
naar het project. Op weg naar de bus begint het wat te druppelen. Nadien begint
het te regenen. We schuilen met zn allen onder een boom. Niet dat dat veel
helpt Ik speel paraplu voor 2 kids die geen regenjas aanhebben. Aangezien we
bergafwaarts staan stroomt het water rond onze voeten. En ja hoor voor de 5e
keer zijn mn schoenen en sokken en voeten doorweekt. Aangezien het maandag
wasdag is, heb ik nog maar 1 droge broek. Een zomerse broek. Die is natuurlijk
ook helemaal doorweekt. Als het bijna gedaan is met regenen is de bus er.
Halleluja! Ik kan na een halte of 2 zitten, maar de bus is zoooooo vol, niet
normaal, er blijven maar mensen opstappen, we zitten niet meer als sardientjes
maar nog compacter dan sardientjes opeen gepropt. De regen achtervolgd ons en alle andere
mensen die opstappen zijn ook doorweekt. De assistent op de bus moet me van de
bus trekken zodat ik er toch nog uit geraak. Ik ben blij als ik op het project
aankom. De kids geven me een dikke knuffel en vragen waarom mn derriere nat is.
Heb ik in mn broek geplast? Nééééé!
Maar aangezien er geen chauffage is in de huizen in Ecuador
is het echt bibberen. Ik geraak maar ni opgedroogd of opgewarmd. Ik mag van
Narcisa vroeger vetrekken zodat ik weer niet in de regen zit. Het is eindelijk
even droog. Ik wandel bibberend terug naar de bushalte en er rijden 3 bussen voorbij
zonder te stoppen. Je zou denken dat ik het wa warmer kreeg van me op te
boeien als ik thuis kom blijkt dat al mn kleren nog in de droogkast of
wasmachine zitten. Dus ik kan niets anders aandoen. Ik doe droge schoenen aan,
neem een dikke sjaal mee en ga naar het shoppingcenter. Daar bestel ik in een
café de grootste warme choco die ze hebben en zeg GOE warm, ik ben bevrozen. En
een grote chocolate chip cookie.
Ik kruip op tijd mn bed in en dinsdag is het weer een
activiteit met school. Deze keer gaan we onze ovenwanten afwerken. Nadien gaan
Claudia en ik samen naar een franse bakkerij. Ik sta aan de vitrine te kwijlen
over de chocolade figuren. Dat hebben ze hier niet vaak. Ze hebben ook taartjes;
mama zou hier helemaal haar goesting vinden; brood en koffiekoeken. Claudia en
ik nemen elks een andere koffiekoek en een warme chocomelk. Ze hebben hier 5
verschillende soorten. Maar de verkoper spreekt zo snel dat ik er amper iets
van versta. We vragen wat ze ons aanbevelen. En we nemen beide een inca
chocomelk. Ik bestel de 2 koffiekoeken, alles is hier int Frans aangeprezen,
maar als ik het int Frans bestel verstaan ze me niet. Je moet hier Frans
spreken met een Spaans accent Ik neem een lijstje mee met de verschillende
broden en vraag aan Claudia om dit aan Thomas en Annabelle en Sylvia te geven.
Het is zalig om nog europees brood te vinden. Ik ga vol enthousiasme en
chocomelk terug naar huis en ben vanavond alleen met Patricia (Dominique zit
zoals altijd op haar kamer) we doen een babbeltje in het salon, ik zie dat ze
een schaakbord hebben en een backgammon spel. Ik vraag haar of ze dat kent. Nee
tis eigenlijk enkel voor de show Hihi. Met mooie glazen figuurtjes etc. Ik leg in mn beste Spaans uit hoe je
backgammon moet spelen. Echt wel leuk.
Ik krijg een berichtje van Katy met de vraag of ik dit
weekend mee naar de zee wil gaan. Amai jaaaa! Dat stond nog op mn
verlanglijstje Maar ze wil graag woensdag avond vertrekken met de nachtbus
zodat we voldoende tijd hebben aan de zee. We hebben op woensdag afgesproken om
samen te gaan lunchen en zullen de details dan verder bespreken.
We eten vanavond chili con carne met rijst. Nom nom nom. Ik
ben echt suuuuper goe gezind.
Vamos a la
playa o o o o o
Ik ga woensdag eerst de inkopen doen voor het dessertje dat
ik ga maken voor de kids in het project. Nadien ga ik naar school om samen met
Katy te bespreken waar we naartoe willen gaan. We hebben 3 opties, Manta, een
grote stad aan de kust. Maar we willen eigenlijk graag ergens rustiger zitten,
Montañita, dit wordt ons afgeraden door Gaby die verantwoordelijk is voor
toerisme op school. Het is een feest en drugs stad. Heel gevaarlijk voor
toeristen en heel overdreven voor feestgangers. Niet ons ding. Dus optie 3,
Puerto Lopez, rustig, maar mooi, veel te zien. Net wat we zoeken. We gaan samen
de tickets al kopen voor die avond. Wat een heel verstandige keuze is We
hebben de laatste 2 plaatsen in de bus. De allerlaatste rij naast het wc. Maar
beter dat dan niets.
Katy blijft vanavond eten bij het gezin. Het is een leuke
avond. We maken veel leute en plezier. En Katy en ik komen echt bangelijk goe
overeen. Het is net of we mekaar al jaren kennen. Dat is echt leuk. Carlos
bestelt een taxi voor ons. En we zijn eigenlijk al in tijdnood.
Ik ben wat aant stressen op weg naar de bus terminal. We
hebben net geen uur om er te geraken en het is echt wel aan de andere kant van
Quito. Maar onze chauffeur rijdt goe door. Ik zou nog meer plankgas geven, maar
ja. We geraken er net op tijd. Ik heb last van stress pis, maar kan ni meer naar
toilet gaan. We hollen naar de bus en als we de plaatsen zien is het wel effe
slikken. De persoon voor ons moet zn rugleuning terug rechtzetten en dan kunnen
we nog maar amper tussen de stoelen. Dit zijn echt de kleinste plaatsen van de
hele bus. En vlak naast toilet, gezellig is anders. We babbelen de eerste uren
wat bij en na de film (een actie film zoals Carlos had aangekondigd) proberen
we wat te slapen. Ik heb mn vaders genen en slaap niet makkelijk op een
vervoersmiddel. Aangezien we de laatste rijen in de bus hebben, hebben we veel
meer last van de putten in de weg. Ik weet niet welke wet dat is. Maar het is
echt niet fijn om in een ongemakkelijke houding wild doorheen geschud te worden
gedurende 8u. Als we op een gegeven moment dan toch eindelijk in slaap vallen
rijdt de chauffeur in een heel diepe put en vliegen we zeker 30 cm van onze
stoel. We hadden een whiplash kunnen hebben. Ben echt boos en gefrustreerd.
Alle lichten zijn uit dus ik kan ook ni de tijd slijten met lezen
Maar ik blijf in gedachten houden, cocktails on the beach,
zonsondergang, pootje baden in de branding .
En uiteindelijk komen we er wel. Het is redelijk warm op de
bus, dus regelmatig zetten ze de airco op, maar dan is het maar 20° dus weer
effe friskes dus het is continu een deken over je heen en weer weg. Het
laatste uur is de bus nog maar halfvol aangezien we verschillende kuststeden
aandoen. En Katy verhuist naar een andere rij en ik probeer iet wat comfortabeler te slapen in foetus houding op 2 stoelen. De
laatste kilometers zijn veel haarspeldbochten naar de kust, fantastisch!
Maar we komen aan en het is maar 6u s morgens maar het is
hier lekker warm. Geen trui of jas nodig. Hier rijden veel taxis zoals de tuk
tuks in Thailand. En het is echt fijn en verfrissend om zo wat wakker te
worden. We komen aan in een slapende stad, en de zon komt stilletjes aan op. We
gaan voor een wandelingetje op het strand en wachten tot er een restaurantje
open gaat waar we kunnen ontbijten. En we hebben geluk na een goed halfuurtje
opent een kleine franse bistro de deuren waar we kunnen ontbijten voor 5.
Koffie, verse fruitsap en de keuze tussen crêpe chocolat, crêpe kaas en ham en
ei of granola met yoghurt. Ik kies het laatste. Ben zoooo blij met mn gezond
ontbijt. En de koffie is ook heel welkom. Carlos maakt echt zn werk van het
ontbijt en ik mag er nix van zeggen maar ben de eitjes elke ochtend echt beu.
We gaan naar de hostel en mogen effe relaxen in de
hangmatten op het terras. Dit is zalig, mooi zicht, we zitten vlak aan het
strand.
We kunnen ons opfrissen, maar de douche werkt niet echt. We
kleden ons een heel deel frisser, gaan wat shoppen voor middag eten want we
willen naar het strand gaan, het mooiste strand van heel Zuid Amerika Playa
Frailes. Maar ik maak er steeds Frigoles (bonen) van. Dat kennen ze natuurlijk
ni. We gaan eerst naar het busstation om tickets te bestellen voor de
terugreis. We willen graag zaterdag de nachtbus nemen zodat we zondag wat
kunnen rusten. Maandag begint Katy op haar vrijwilligerswerk. In een hospitaal
werken met kinderen met een handicap. En dan is het mss best dat je wat
uitgerust bent. De man aan de balie vraagt of we zussen zijn. Katy heeft groene
ogen en blond krulhaar Ik denk het ni J
Maar we zijn zussen volgens God zegt hij. Ja tuurlijk J
We nemen een andere bus naar het strand en van daar een tuk
tuk taxi naar het strand. Dit is gelegen in een natuurreservaat. En daar zijn
ze heel streng op alles proper houden, geen afval, geen eten, (alleen snacks),
geen honden, niet roken etc. Je moet ook om 16u terug vertrekken. Het gekke is
dat de natuur aan de kust van strand direct overgaat in heel veel groen.
Precies een regenwoud. En heel veel vlinders. Gigantisch grote vlinders, fel
oranje en vlinders die half libel half vlinder zijn. Ook op weg naar het strand
is het een prachtige natuur. En hagedissen overal. We komen aan aan het strand
en moeten eerst onze zakken laten nakijken. Ze willen ons een parasol aansmeren,
maar dat vinden we niet echt nodig. Als we aankomen op het strand valt onze
mond open. Carlos heeft niet gelogen, het strand is aan een baai gelegen en
echt prachtig. Prachtig azuurblauwe zee en een proper bijna wit strand. Wat
groen en aan de kant van de baai een uitkijktoren. Het strand is bijna
verlaten, ik denk dat er 4 andere gezinnen zijn. Maar er is nergens schaduw.
Dus gaan we toch maar terug voor een parasol. We kleden ons om, en smeren ons
nog eens in met zonnecrème. We installeren ons en we gaan om de beurten voor
een zwemmetje. Het water is zalig, niet te warm, niet te koud. En vol vissen.
En die komen kei dicht. Uiteindelijk eten we nachos met tomaten salsa en lange
vingers. En een frisdrank met aardbeien die niet te drinken is. Niet zoet maar
extreem artificieel.
We zijn best wel moe want hebben een nacht gemist en vallen
int slaap. Mss maar voor een klein halfuurtje, maar op die tijd is de zon
gedraaid en lig ik met mn onderbenen in de volle zon en Katy met haar bovenarm.
Katy heeft al wat kleur opgedaan in de Galapagos, maar mn benen zijn witter dan
wit. We verleggen ons terug in de schaduw en na een goed uurtje pakken we alles
terug bijeen, laten geen afval achter en gaan ons terug omkleden. In de zon is
het moeilijk in te schatten hoe erg we verbrand zijn. We nemen de bus terug en
kunnen nu wel op de kamer. We nemen een douche en blijkbaar is het toch wel wat
erger gesteld met mn voeten dan ik dacht. We kleden ons wat frisser aan en gaan
op zoek naar een cocktail op het strand, we gaan eerst aftersun kopen. De
grootste fles aloe vera crème die ze hebben. Nadien genieten we nog van de
zonsondergang. Het leven kan toch simpel zijn. Een cocktail, een ligstoel en de
zonsondergang. We hebben redelijk vroeg al honger en we gaan eten in het restaurant
waar de meeste (Ecuadoraanse) mensen zitten. En dat was een goeie gok;
aangezien we aan de kust zitten moeten we echt wel iets van vis eten. Ik neem
pasta met camarones (scampis) en Katy vis met looksaus. Het is super lekker en
vers. En helemaal niet duur. We zijn net iets meer dan 16$ kwijt voor ons met
2. Daar kan je soms alleen nog ni voor eten in België.
We gaan vroeg slapen. En laten de hele nacht de airco
draaien, zo is het lekker fris in de kamer. Ik smeer mn benen nog eens in met
een heel dikke laag aftersun. We slapen 12u en zijn heerlijk uitgerust de
volgende dag. Maar ik kan de volgende dag mn stapschoenen niet aandoen. Maar mn
sandalen ook niet. Dus zit er niets anders op dan mn voeten nog eens goed in te
smeren en sokken aan te doen in mn sandalen. Ik weet het, vreselijk zicht, maar
al een chance zijn het geen witte sokken en heb ik geen heupzakje bij de
standaard outfit voor een toerist... We ontbijten op het terras met zicht op
het strand.
Ik voel me eigenlijk echt ni zo goe. Katy gaat vandaag
surfen. Wil me dat graag leren, maar ik heb geen zin om nog meer in de zon te
komen.
We gaan met de bus naar Montañita. Het is bijna een uurtje
rijden. In een bus met airco, zaaaalig!
Het is inderdaad zoals Gaby had voorspeld een feeststad, met
niets anders dan discotheken en cocktail
bars en kraampjes overal maar alles is bijna dubbel zo duur als in Puerto
Lopez. We gaan eerst op zoek naar een goede koffie en dan surfgerief
reserveren. Ze kan best wachten tot 14u dan zijn er meer golven en is het getij
beter.
Dus gaan we eerst lunchen. Zoals steeds, geen bonen of
typische Ecuadoraanse kost. Er is weinig volk op de baan en het is echt warm en
moet echt met mn voeten uit de zon blijven anders ist ni doenbaar. We gaan
uiteindelijk ergens lunchen waar ze ons een flyer van op straat hebben
uitgedeeld. Elke tafel is rond een boom gebouwd. En het eten is kei lekker.
Gepaneerde scampis voor 6$ met rijst, salade en gebakken banaan.
Na de lunch neem ik plaats opt strand en gaat Katy surfen.
Maar het is echt warm. Te warm naar mn goesting. Na een uur vertrek ik terug
van het strand, en ga een frisse milkshake drinken. Die wordt geserveerd in een
lege nutella pot. Het is lekker maar ben nog ni voldoende afgekoeld
Katy komt terug van het strand en we nemen de bus terug naar
Puerto Lopez. We gaan nog eens voor een fris drankje op het strand na een
douche. Ik wil eigenlijk gaan zien voor een short, die heb ik niet bij, en dat
zou mss wel frisser zijn dan een lange broek. Ik koop uiteindelijk een short,
een lange frisse broek en een kleed. De verkoopsters in de winkel zijn goed in
hun job en willen me vanalles aansmeren. Nadien gaan we nog iets drinken maar
de elektriciteit valt uit. Zeker voor een half uur zitten we in de stilte,
enkel het ruisen van de zee en den donkere. We vinden dat helemaal niet erg. En
er zijn onvoorstelbaar veel sterren zichtbaar. We vinden Orion, maar deze is
veel gedetailleerder dan in België. Ik ben mn sterrenkaart vergeten en in Quito
is het s avonds vaak bewolkt dus kan je niet veel zien. We passen dezelfde
tactiek toe van gisteren en gaan ergens eten waar er veel volk zit. Wederom is
het eten heel lekker. Alleen zitten we nu buiten en zijn er veel insecten.
Grote insecten
Na het eten wandelen we nog even rond en gaan weer op tijd
slapen. Ik ben blij dat we beiden zo geen grote feestbeesten zijn.
De volgende dag ben ik heeeel blij dat ik mn stapschoenen
terug kan aandoen en doe ineens mn nieuwe frisse broek aan. Vandaag wil ik
liever niet naar een strand gaan, ik ben zo geen fan van zand J
We gaan na het ontbijt weer op zoek naar een goede koffie en
gaan uiteindelijk toch maar terug naar de franse bistro waar we de eerste
ochtend hebben gegeten. We vragen aan hem wat we kunnen doen vandaag. Hij stelt
ons voor om naar Agua Blanca te gaan. Een natuurreservaat en maar 5km van waar
we zijn, dus we kunnen dit zeker te voet doen; we willen ons wat moe maken
zodat we goed slapen op de bus. We wandelen een heel stuk, maar het is mooie
natuur. We wandelen uiteindelijk tot aan het busstation. Nemen een verfrissend
ijsje, maar als we daar vragen hoe ver het nog is, blijkt dat we toch een bus
moeten nemen. Het is te ver om te voet te doen.
Aangekomen aan het natuurreservaat, is het inderdaad zeker
de moeite. Er lopen hier veel wilde geiten rond met kleintjes echt cute. Maar
het is echt heel warm. Aan de ingang zeggen ze ons dat we 1,5u moeten wandelen
om tot aan het museum te geraken, vanaf daar krijgen we een rondleiding naar
een laguna, een archeologische site en een uitkijktoren. We nemen even een
pauze als we een stukje aant wandelen zijn en een Ecuadoraans gezin neemt ons
mee in de auto. We zijn heel blij, want dit was geen wandeling van 1,5u eerder
3 of 4u.
Aangekomen aan het museum gaan we eerst lunchen. We kunnen
kiezen tussen, vis, kip of scampis. Ik kies voor kip, Katy eet al haar
graanrepen op en bestelt geen eten. Nadien gaan we naar het museum en krijgen
een goede uitleg over de archeologische site etc en wandelen we naar de laguna.
Heel dom dat we ons zwemgerief vergeten zijn. Mss had onze franse vriend dat
wel even mogen vermelden. Op de terugweg gaan we ook langs de uitkijktoren en
zo ver je kan kijken zie je bergen met groen, met gigantische vogels en een
heerlijk briesje.
Als we terug aankomen is er een gezin met een pick up truck.
We vragen of we in hun laadbak mogen terugrijden naar de ingang. Het is
heerlijk verfrissend maar minder aangenaam voor den derriere. Aan de ingang
vraagt hij naar waar we moeten en hij wil ons afzetten aan de kust van Puerto
Lopez. We hebben 3$ bespaart maar vooral veel tijd. Heel tof.
Op het strand gaan we nog eens voor een cocktail en als de
zon bijna onder is gaan we ons opfrissen in het hostel en nadien naar een Italiaans
restaurant. Nog maar eens pasta met scampis, loopbroodjes en een glaasje witte
wijn. We halen onze spullen terug op in de hostel en gaan naar de bus. We
hebben echt wel meer plaats dan vorige keer. En de dame voor mij mag van de
dame naast mij haar stoel niet verder achteruit zetten omdat ik zon lange benen
heb. Dankuuuu!
Deze reis is veel aangenamer. We kijken samen naar een
filmpje en ik slaap toch zeker 2u. Katy installeert zich in foetus houding
naast mij in haar stoel, hoe ze dat voor elkaar krijgt, tis een mysterie.
We komen om 4u s morgens aan in Quito en nemen een taxi naar
huis. Katy blijft nog even bij mij thuis slapen, haar hostel is nog niet open
zo vroeg in de ochtend. De vorige avond is Andres vrij laat thuis gekomen van
Duitsland en hij heeft steeds veel last van jetlag en hoogteverschil dus zeg
tegen Katy dat we heel stilletjes moeten zijn. Maar de deur is op nachtslot en
we geraken niet stilletjes binnen. Opeens staat Carlos in de keuken en laat ons
binnen. Katy slaapt wat in mijn bed in ik slaap nog enkele uurtjes in de sofa.
Nadien neem ik een verfrissende douche en ontbijt samen met de familie. Met al
dat ben ik bijna vergeten dat het vandaag Pasen is. Ik heb met mn medestudenten
afgesproken om samen te lunchen. En stuur naar al mn medestudenten in hun
moedertaal zalig Pasen. Ik skype ook met de familie in België, ze zitten klaar
voor het avondeten. Het is echt wel leuk om iedereen eens terug te zien. Op dat
vlak is Skype toch echt makkelijk.
We gaan lunchen in een Franse bistro, Annabelle wil graag
een crêpe met iets zoet maar ze kiest uiteindelijk voor een salade. Nadien gaan
we nog voor iets met chocolade in een Franse bakkerij. Ik wil graag chocolade
kopen voor de familie, maar in deze Franse/ Belgische bakkerij is het toch wel
een beetje overdreven duur
Dus koop ik bloemetjes en ga na de lunch terug naar huis. De
hele familie is uitgenodigd. Ik geef de bloemetjes aan Patty, en ze is erg
aangedaan. Voor lunch is het Fanesca. Een typisch gerecht van ecuador voor
Pasen. Het is soep met 12 verschillende granen (de 12 apostelen) en
gecondenseerde melk en verse kaas en gebakken banaan. Heel lekker, maar
zwaaaaaar en ik heb al geluncht en een dessertje gegeten. Maar wil het zeer
graag proberen. Deze is toch wel van een andere kwaliteit als die in school. Ik
ben echt doodop en als ze na de lunch spelletjes spelen val ik bijna int slaap.
Ik besluit van even een dutje te gaan doen en tegen het avondeten ga ik terug
bij de rest van de familie zitten. Voor avond eten is het hotdogs. Met tomaat,
ajuin, ketchup, mayonaise, mosterd en chips. Een rare combinatie maar heel
lekker.
Dominique is bijna 2u te laat thuis voor het avondeten en is
dan nogal kieskeurig aant rommelen in haar bord Fanesca. Ik vind dat heel
onbeleefd maar soit.
We gaan allemaal op tijd slapen, Andres en ik zijn heel moe
en moeten weer aanpassen aan de hoogte.
De eerste week vrijwilligers werk is goed meegevallen.
Vooral op maandag was het wat moeilijk aan te voelen wat er van me verwacht
wordt. We moeten maar 3 uur werken. Van 14u tot 17u, en we moeten ook stipt om
17u vertrekken want later is de buurt nogal gevaarlijk. We zijn met 4
vrijwilligers int begin van de week. Maar vanaf volgende week ben ik alleen.
De kinderen zijn hevig, maar das ni iets wa ik ni aankan.
Was zelf ni direct een rustig kind J
Eerst is er een spelletje om de tafels te oefenen dan beginnen
ze aan hun huiswerk en moeten we ze helpen met bv Engels ofzo. Ineens moet ik
weer weten hoe je staartdelingen moet doen etc.
Pfff.
Ik heb niet het gevoel dat ik veel heb gedaan of geholpen de
1e dag.
Op dinsdag hebben we recyclage project in school met de
vrijwilligers. Vandaag gaan we een ovenwant maken van restjes stof. Het
materiaal is nogal beperkt en ik vrees dat je met 2 stukjes stof niet voldoende
bescherming hebt tegen de hitte van een ovenschotel, maar soit
Ik heb vanavond afgesproken met de broer van een vriendin
uit België. Ze is Ecuadoraanse en haar broer woont bij mij in de buurt. Ik wou
pas met hem afspreken als mn Spaans goed (of beter is) aangezien hij niet of
bijna geen Engels spreekt. Kei grappig, het voelt als een blind date. Geen
zorgen, hij heeft een vriendin!
Het is een leuke avond. We babbelen over politiek, zeer
gevoelig onderwerp voor hem, over zn zus (ben veel te weten gekomen ), werk
familie etc. en de conversatie verloopt vlot. Nadien gaan we eten in de
foodcourt van de Quicentro. Dan kunnen we beide kiezen wat we willen, aangezien
hij veganist is ligt dat wat moeilijk. Maar zn bankkaart is geblokkeerd omdat
hij nog ingelogd is voor e banking. Dus kan geen geld afhalen. Dus hij gaat
niet eten. Nix van zeg ik, ik betaal wel voor jou. Dat is hier niet de
gewoonte. Na duizend verontschuldigingen neemt hij toch iets om te eten. Ik zou
me verschrikkelijk ambetant voelen als hij er gewoon zat te zien hoe ik aant
eten was. Hij belooft om voor mij te koken om het goed te maken. Zoals een
echte gentleman begeleidt hij me tot thuis. Echt een toffe kerel, helemaal
zoals zn zus J
Op woensdag is het weer project, maar het is goed weer dus
ga ik int park wat lezen. Een oudere man passeert en vraagt me van waar ik ben,
want mensen van Ecuador lezen geen boeken. We babbelen wat, hij is een piloot
op rust en wandelt graag. En doet blijkbaar ook graag een babbeltje.
Het is eigenlijk te warm in de zon (nee ben geen zonnecrème
vergeten) dus ga ik een koffietje drinken. Daar lees ik wat verder. En het oude
meneertje passeert nog eens. Het is een gezellig café, goede koffie, zaaaalig
lekkere zoete dingen (zoals een grote smoutenbol maar dan koud met een beetje
kaneel, kwil ni weten hoeveel calorieën dit zijn) en het oude meneertje
passeert nog eens. Hij vraagt of hij even bij mij mag komen zitten. Graag
zelfs, maar ik moet wel bijna vertrekken naar het project. In België zou je
denken, wat wil hij van mij? Hier is dit normaal. De man is wat eenzaam en wil
gewoon een babbeltje doen. Hij heet Eduardo is ergens in de 80, woont bij zn
dochter, zn vrouw is 3j eerder overleden. Is een piloot op rust en heeft de
hele wereld gezien. Hij vertelt vanalles over zn familie etc en het is kei leuk
om naar te luisteren en met te babbelen. Ik verbaas me wederom over mn kennis
van het Spaans, zowel spreken als luisteren. Het is echt zonde dat ik naar mn
werk moet vertrekken.
Dit is wat ik zalig vind aan Ecuador. Mensen zijn
vriendelijk en sociaal, ze beginnen een babbeltje met jou gewoon omdat ze
geïnteresseerd zijn in jou. Niet omdat ze iets moeten hebben. Je kan je dat
niet inbeelden in België. Iedereen zegt hier tegen iedereen goedendag. Als ik
de vader van Patricia tegen kom, knuffelt hij me bijna plat. Het is het precies
of ik ben een deel van de familie. Ze wensen je een fijne dag, hopen dat je
geniet van je dag, je eten, het drankje dat je besteld whatever, en ze menen
dat. Carlos noemt me steeds zn dochter en das ni melig, maar liefdevol bedoeld.
Ik apprecieer da ENORM!
Op donderdag is het weer een activiteit opt school. Deze
keer gaan we samen boodschappen doen, dan koken en samen eten. En Rosie één van
de medestudenten en yoga instructrice, gaat ons een yoga les geven. Kei tof.
Maar Claudia onze leerkracht vindt de sleutel van de fitness ruimte niet dus
geen yoga L.
(een beetje raar maar soit)
We gaan vanavond weer iets typisch Ecuadoraans maken, maar
ben de naam vergeten. Ik zorg voor het aperitief hapje, nachos in den oven en
het dessert. Het hoofdgerecht is varkensvlees met mote (soort van witte mais),
salade, gekookte aardappeltjes, gebakken banaan en avocado. In België vind ik
dat de avocados naar zeep smaken. Maar
hier zijn ze fris en kei lekker. Er is veeeeel te veel eten. Wat ik al had
voorspeld maar soit. Het is een gezellige avond. Ik keer samen met Luke en
Claudia naar huis. Het is niet echt aangeraden om hier s avonds alleen rond te
wandelen. En zeker niet zo dicht bij de manifestaties over de verkiezingen.
Als ik thuis kom heb ik nog een lange babbel met Patty. Haar
man gaat boven tv kijken want we roddelen toch alleen maar Dat is niet waar,
we zeggen enkel de waarheid zeggen we simultaan.
Blijkbaar zijn er wat problemen met Dominique, mn roommate
van Brussel. Ze heeft steeds commentaar op het eten op een vrij onbeleefde
manier maar enkel als ik er niet ben. Patty heeft wat problemen met die houding
en zeker haar manier van reageren. Ik denk niet dan het gezin waar we
verblijven een arm gezin is, maar dat neemt niet weg dat je je bord leeg eet,
tenzij het echt iets is dat je niet lust of je vraagt op voorhand voor een
kleinere portie. Ze doen hier echt hun best om steeds gevarieerd en lekker eten
op tafel te zetten. Ik vind het zeer respectloos als je daar zo degoutant op
reageert. Patty waarschuwt me ook dat Dominique de dingen die ik aan tafel
vertel verder vertelt aan de leerkrachten op school dus dat ik moet oppassen
wat ik zeg. Ik ben soms naïef en geloof enkel in het goede van de mensen. Maar
blijkbaar is mn roommate niet zo zuiver op de graad. Ze is geen studente, maar
ook niet echt een leerkracht en is overal maar informatie aant lospeuteren om
zo aandacht te krijgen. Ik ben blij dat ik dat nu weet. En als ik erover
nadenk, ik weet bijna niets over haar, maar ze heeft steeds veel vragen.
Patty stelt voor dat Dominique en ik wisselen. Dat ik nog 4
maanden blijf en Dominique in mijn plaats naar huis gaat. Ik zeg haar, mn
ouders gaan het verschil wel zien, Dominique is een negerin nee hoor, zeg
gewoon mucho sol en Ecuador (veel zon in Ecuador)
De babbel heeft me veel deugd gedaan. Patty en ik komen goed
overeen. En ze is gewoon een eerlijk en spontaan iemand. (een beetje zoals ik)
we eindigen de avond met chocolaatjes (van Zwitserland spijtig genoeg )
Op vrijdag ist weer project. Timo en ik moeten elks 2
spelletjes voorbereiden. Ik stel voor om een snoepje (lollys) in te pakken in
een hele hoop laagjes krantenpapier en er opdrachten tussen te steken van
spelletjes.
Timo kijkt vol bewondering toe hoe goed ik pakjes kan
inpakken (mn jaren dat ik in een speelgoedwinkel werkte komen nog goed van pas)
Timo heeft een cake gebakken en een glazuur van Maracuja (passievrucht)
voorzien. Maar we moeten met de bus naar het project. Dus 40 min in een
schokkende bus waar je je dan maar met 1 hand kan vasthouden. We bespreken alle
mogelijke doemscenarios. Een plotse stop, de cake aan het plafond van de bus,
of strunkelen op weg naar het project en de cake van de berg zien rollen We
hebben beide een levendige fantasie.
Het is niet makkelijk maar we overleven de trip. En de cake
ook.
Bij aankomst in het project laat een van de kinderen een
fles van 3 liter fanta naast mij per ongeluk op de grond vallen. De fles barst
open en ik krijg een fanta douche. Ze is nog net kunnen wegspringen. Ze kijkt
me verschrikt aan en vreest dat ik KEI kwaad ga worden. Het is verschieten, maar
ik vind het niet erg en lik mn armen af. Er zijn ergere dingen. En zeker fanta
vind ik ni erg
We gaan eerst met alle kids naar het basketbal pleintje/
speeltuin. Ze eerst wat laten rennen en dan terug rustig binnen zitten.
Terwijl we weg zijn heeft Narci de tafel gezet met alle zoetigheden voor de
kids. Alles wat iedereen bij had, eerlijk verdeeld in schoteltjes.
Eerst nog effe speech voor Timo en Camille, het is hun
laatste dag. Met een applausje en een groepsknuffel. Dan beginnen we met het
pak te openen. Echt kei leuk. De kids vinden het super, ze zijn bijna niet te
houden en ook de leerkrachten zijn mee enthousiast. Dat doet me plezier. Het
was een leuke dag. Op terug weg naar de
bus is het aant regenen. Kei goed, kan ik mn armen wat wassen
Ik neem thuis toch maar een douche, mn oren zitten vol
fanta Ik heb vanavond afgesproken met Timo om samen te gaan eten. Er is
niemand die mee wil dus is het een tête à tête.
Ik socialize nog effe met mn familie. Dominique krijgt een
groot bord ceviche (vis in tomaten saus en groenten) en Carlos maar een klein
kommetje (blijkbaar omdat hij in de namiddag nog veel heeft gegeten) ik
fluister stilletjes dat ik naar de pizzeria ga, als hij zin heeft om mee te
gaan Patty staat aan het kookvuur Hij fluistert terug dat hij binnen 5
minuten beneden zal zijn en zogezegd de hond zal uitlaten Hela roept Patty, da
heb ik wel gehoord zene Een zielige blik van Carlos en ik vertrek dan maar
alleen
Het is op vrijdag avond blijkbaar all you can eat voor 6$.
Fantastisch!!! Ook met Timo klikt het heel goed en we babbelen over vanalles en
nog wa.
Nadien gaan we een cocktail drinken in de bar aan de
overkant. Ik wil niet meer mee gaan feesten in de uitgaansbuurt, ik wil morgen
op tijd opstaan om naar Otavalo te vertrekken. Timo is maar net 18 en moet 3
keer zn paspoort laten zien om te bewijzen dat hij oud genoeg is voor een
cocktail. Er is veel lawaai in de bar en live muziek. De muziek is best goed,
geen salsa of wat dan ook, maar Engelstalige muziek maar net iets te luid
Aangezien we elks alleen grote $ biljetten hebben betaalt
Timo de pizzas en ik de cocktails. Dat is NOT done. Ik vraag de rekening, ze
kijken al heel raar op en vragen aan Timo of hij de rekening gevraagd heeft.
Hij moet nog maar eens zn paspoort laten zien en dan presenteren zn de rekening
aan hem. Ik neem die aan en betaal en geef de rest aan hem zodat we zo goed als
gelijk zijn qua onkosten. De andere mannen aan de bar kijken me verschrikt aan.
Een vrouw die betaald en dan de rest nog aan haar partner geeft? Hilarisch,
soms is da macho gedoe wel leuk en soms is da leuk om ze met ons feminisme de
kast op te jagen
Ik ga naar huis en zet mn wekker vroeg om op tijd op te
staan om met Sylvia naar Otovalo te gaan.
Vrijdag (24 maart) is het weer een examen. Maar deze worden
maar een half uur voor de pauze uitgedeeld dus hebben we belange ni genoeg tijd
om die helemaal in te vullen. Dus mogen we verder doen na de pauze. Hoe gek is
dat, midden in een examen een pauze van een half uur en je kan je cursus
contacteren voor de juiste antwoorden. Maar dit is ook geen echte school, je
studeert voor jezelf. En afhankelijk van je niveau krijg je een ander
getuigschrift.
Maar ik twijfel aan alles en maak weer domme fouten. Na het
examen lossen we het samen op ipv dat de leerkracht het nakijkt. Onze
leerkracht deze week is een losser iemand. Nogal chaotisch, qua huiswerk was
het bwa schrijf maar iets in de verleden tijd en op het bord in de klas staat
nog de uitleg over de 2 verschillende verleden tijden terwijl we aan het examen
beginnen. Maar eigenlijk helpt da ni veel. Zoals ik al zei, twijfel ik aan
alles en weet ik ni meer hoe ik werkwoorden moet vervoegen in de tegenwoordige
tijd
Als we nadien klassikaal de examens verbeteren heb ik 3 keer
meer fouten dan de anderen in de klas. Ik voel me er wa ambetant over. Maar
langs de andere kant ze hebben allemaal universitaire diplomas en ben ik ook
al heel lang geen studente meer
Het is vandaag Tine haar laatste dag en we doen allemaal
heel zot en enthousiast als ze haar certificaat gaat halen.
Nadien een lekkere lunch en dan ga ik nog wat op wandel en
naar huis. Vanavond hebben we met heel de bende afgesproken om naar een
foodtruck plein te gaan. Katy is net op tijd thuis van haar trip naar
Papallacta. Dat is een spa in de bergen met natuurlijke warme baden etc. Ipv
een examen hadden ze vandaag een daguitstap met de klas. Ik ben vreet jaloers,
vind da niet kunnen! J
Ze gaat toch mee op uitstap ook al is ze echt wel moe. Het
is meer dan 5u rijden per bus in totaal.
Het is wat zoeken naar het juiste adres, maar mijn onfeilbare
oriëntatie leidt ons naar het juiste adres. Dit is fantastisch. Zeker 25
kraampjes met eten, in het midden zitplaatsen van zeteltjes gemaakt van
paletten en een gezellige overdekte ruimte met gasvuren en openhaarden waar je
cocktails kan krijgen. Een heel aantal studenten zijn er en Victor (van Zweden)
brengt zn vriendin (van Ecuador) en haar familie ook mee. Hoe meer hoe liever
We eten bijna allemaal iets anders en gaan nadien terug in
de warmte zitten. Het is echt een leuke avond. Ik geraak aan den babbel met
Diana de vriendin van Victor. Ze heeft in België gestudeerd en gaat terug naar
Gent in december. Het klikt enorm goed.
Op zaterdag vertrekken Katy en ik naar Baños. Net als we
willen vertrekken (zonder ontbijt) staan Carlos en Patricia op om aan ons
ontbijt te beginnen. Heel lief!
We vertrekken naar het busstation dat helemaal aan de andere
kant van de stad is. De chauffeur rijdt speciaal om om de meter te laten
oplopen en de rit van bijna een uur kost ons 21$. Schandalig!
We halen nog net de bus van 9u30 en zijn tegen 13u in Baños.
De weg naar daar is prachtig. Het is super weer, geen regen, bijna overal zon,
we rijden langs dalen, rivieren, veel groen en de aankomst in Baños is
onvoorstelbaar impressionant.
We beslissen om eerst naar de hostel te gaan en dan te gaan
lunchen. We nemen met al onze bagage een taxi en hier op den buiten zijn de
taxis nog goedkoper dan in Quito. Voor 1$ zijn we ter plaatse. De hostel is
bangelijk. Midden in het groen en de bloemen. Elke kamer heeft een balkon met
hangmat. We slapen op de zolder, dus 2 gammele trapjes omhoog waar je bijna
blijft vast steken met je rugzak. De kamer is onder een schuin dak, ik beslis
dat ik onder het hoogste stuk wil slapen. Katy kan net recht zitten op haar
bed
We smeren ons in met zonnecrème en laten een hoop spullen
achter en de hostel manager brengt ons naar het centrum van Baños. Het gekke is
dat baños in het Spaans eigenlijk toilet betekent. Maar deze stad noemt zo
omdat er zoveel watervallen in de buurt zijn.
We zijn nog net op tijd om de bus te nemen naar het casa
del arbol. De boomhut. Dit is een rit van 1 uur en ondertussen is het bijna
3u. dus zien we scheel van de honger. Katy laat zich volledig gaan en besteld
nen hoop empanadas en boontjes met verse kaas. Ik hou het normaal met kip met
frietjes, sla en rijst. Nadien gaan we naar de boomhut zien. Wat eigenlijk een
grote vlakte is met een de rand schommels en aan een groot boomhut met
schommels en een zipline. Katy kan met haar camera continu fotos nemen dus heb
je echte actie fotos. Kei leuk. We maken spring fotos en schommelen. Nadien
ga ik op de zipline. Ik sta braafjes aan te schuiven en vraag aan een vrouw
(die even groot is als de kinderen) of dit ook wel voor volwassenen is
Tuurlijk zegt ze, maar ik zal mn voeten goe moeten opheffen of ik blijf vast
zitten.
We voelen ons net weer 5 jaar en genieten met volle teugen,
gewoon wa zot doen. We blijven nog wat rondhangen tot we terug naar Baños
kunnen gaan. Daar gaan we een cocktail drinken. We moeten 3 keer onze
bestelling doorgeven. Hopelijk moeten we geen 3 keer betalen Nadien gaan we
naar een italiaan. Mss niet de beste keuze We bestellen een fles wijn. Willen
eens goed zot doen. Maar de serveuse verklaart ons zot. Een karaf wijn is groot
genoeg. Ok we luisteren naar haar. En dan blijkt dat een karaf in Ecuador 8
glazen wijn is. Hoe groot is dan een fles??? We krijgen lookbroodjes van het huis,
de wijn is lekker maar het eten is niet lekker. Maar het kost dan ook 2 keer
nix. J
Na het eten en als de wijn eindelijk op is gaan we naar de
hostel. Baños is een feeststad maar dat zegt ns ni veel
We frissen ons op en gaan redelijk vroeg slapen en genieten
van de rust en stilte. In Quito is er altijd veel lawaai, alarmen van autos,
getoeter van autos honden overal die heel de nacht blaffen. Maar hier, is het
een kabbelende beek en sprinkhanen.
We slapen laaaang en vertrekken de volgende dag op zoek naar
pannenkoeken en na wat zoeken vinden we een hotel waar we kunnen ontbijten voor
4$, pannenkoeken met banaan en honing, vers fruitsap en koffie, thee of
chocomelk. Nadien gaan we op zoek naar een hostel voor Katy voor de volgende
nacht. We gaan wat op wandel in de stad en dan gaan we een stevige wandeling
doen. We dalen af tot aan het water en klimmen nadien terug naar de brug en dan
moeten we afscheid nemen. Hopelijk niet voor te lang. Ik neem goed op tijd de
bus terug naar Quito, want wil graag voor het donker nog thuis zijn. Ik doe een
dutje op de bus. En bij aankomst in het busstation pak ik het anders aan om een
taxi te nemen. Ik onderhandel met alle taxistas voor een vaste prijs en moet
maar 14$ betalen.
De eerste vraag van deze taxi chauffeur is weer of ik
getrouwd ben. Ongelooflijk!
Het was een zalig relaxerend weekend, maar ben toch nog
steeds moe.
Ik vertel zondag avond vol enthousiasme over mn weekend. Baños,
zeker een aanrader!
Maandag laatste week Spaanse les en weer een nieuwe
leerkracht. Deze week is het Hilda. Ze pakt de dingen wat anders aan en we zijn
meer aant vertellen over ons weekend dan iets nieuwe te leren. Victor de
student van Zweden zit deze week mee in onze klas. Hij heeft dit weekend bij de
tante van zn vriendin cuy gegeten. Dat is geroosterde cavia. Qua vlees is het
wel ok. Lijkt wat op kip maar aangezien deze beestje op den buiten wonen,
hebben ze toch een andere smaak. Wat ik erg vind is de koppekes met de
uitpuilende tandjes zielig!
Het was lekker volgens hem, maar ni veel vlees aan. Ge moet
het gewoon is geprobeerd hebben. Deze week mogen we in de klas geen Engels meer
spreken (of een andere taal) als we iets willen overleggen moet dat int Spaans.
Eigenlijk is dat wel goed. We hebben voldoende woordenschat om dingen te kunnen
uitleggen.
Na school kom ik naar huis om te skypen met de oudjes. En
aangezien het eindelijk nog eens mooi weer is (= geen regen) besluit ik om op
wandel te gaan. Mn nieuwe waterdichte stapschoenen zijn fantastisch en ik besluit
een lange wandeling in het park te maken. Ben hier eigenlijk nog maar 1 keer
geweest. Het stoemme was dat de botanische tuin waar ik naartoe wou vlak naast
de school ligt. Dus heb een hele omweg gemaakt . Maar wat wandelen zal me deugd
doen. Met een muziekje op en een stevige tred verken ik het park. Ik heb mn
lesje wel geleerd en haal mn gsm niet boven. Katy haar gsm is gestolen als ze
aan het wandelen was in een park. Dus heb een plannetje en vind zo mn weg.
Ik ben er maar pas rond 16u en de tuin sluit al om kwart
voor 5.
De tuin is echt prachtig. Heel proper onderhouden, je hebt
een pad waar je echt tussen de bomen kan wandelen. Maar dat is gemaakt voor
Ecuadoraanse mensen. Ik moet me dus serieus bukken. Er is een tuin met
cactussen, een tropische tuin, een tuin met vleesetende planten en een orchidee
tuin. De laatste is echt indrukwekkend. Orchideeën in de vorm van strikjes,
precies verwelkt, heel grote, groene, en in de vorm van een spinnetje met
voelsprieten en pootjes en al. Ik neem van bijna elke bloem een foto. Echt
leuk. En ook leuk om weer helemaal tot rust te komen in een oase van rust. Geen
autos geen uitlaatgassen. Enkel vogeltjes, insectjes, en zelfs een kolibrie. Maar die was al weg nog voor ik een foto kon
nemen
Ik neem op de terugweg een hele omweg en ben uiteindelijk 3u
onderweg. Ik ben moe maar voldaan en blij dat ik iets actief heb gedaan.
Vandaag krijg ik een nieuwe roommate. Blijkbaar waren er ook
in haar gezin problemen. Ze is van België maar van Brussel en spreekt zeer
gebrekkig Nederlands. Ze is leerkracht Frans en Engels voor de leerkrachten in
school. Ze heeft geen diploma om les te geven aan studenten. Haar Spaans is zeer
vlot ze heeft het 5 j gestudeerd en heeft in Peru gestudeerd. Maar het is wel
fijn om iemand nieuw te leren kennen. Het zorgt toch steeds voor een andere
dynamiek.
Op dinsdag leren we iets nieuw in school. Nadien krijgen we
een oefening maar die gaat over iets anders dan we geleerd hebben. Hilda onze
leerkracht is even niet in de klas. Als ze terug komt vragen we haar meer
uitleg. Ze legt dit ook uit en laat ons verder werken. Maar we moeten allemaal
beginnen kribbelen in de oefening omdat die helemaal fout is. Echt niet fijn.
Annabel kijkt me aan met een blik van alez hoe is da mogelijk
We krijgen ook nog huiswerk mee. Zelfde als de oefening zegt
Hilda
Katy is terug van Baños ze is een dag langer gebleven. En we
gaan allemaal samen lunchen. Ze vertelt me dat haar ouders 24u vertraging
hebben en dus pas op dinsdag avond zullen toekomen van Vancouver. Das natuurlijk
minder voor haar ouders. Nu hebben ze maar 1 dag om Quito echt te ontdekken. Ze
vraagt of ik zin heb om mee te gaan zwemmen in haar hotel. Ze verblijven in de
Marriot. Geen krot dus. Tuurlijk, ik doe een vreugde dansje
We gaan snel naar de familie, nog eens dag zeggen,
groepsfotos maken, zijn we vergeten en dan badpak mee en op de bus. De bus zit
belachelijk vol en Katy moet me aan het perron uit de bus trekken. De weg naar
het hotel is in de stralende zon. We wandelen door de hal alsof we er zeker
thuis horen tussen alle sjieke en rijke mensen
We kleden ons snel om en springen het zwembad in. Zaaaaalig.
Had ik echt nodig. Effe relax! Maar het weer is hier onvoorspelbaar Dus na het
zwemmen is het bewolkt en frisjes. Dus gaan we maar in de warme jacuzzi zitten.
Er komen nog een moeder en 2 dochters van de US bijzitten. Het zijn redelijk
wereldse Amerikanen. Best wel een leuke babbel. We drogen ons weer af en keren
terug naar de kamer. Ik wil aan mn huiswerk beginnen maar begrijp er de ballen
van. Dit is nìet wat we in klas hebben gezien
Het is vandaag voetbalmatch van Ecuador met ik denk Colombia
in het stadion vlak bij mn huis. Victor heeft tickets samen met zn
schoonfamilie. Hij moet vlak na de lunch de plaatsen gaan bezet houden. De plaatsen
zijn inderdaad genummerd maar dat is nog maar recent. Vaak nemen andere mensen
jouw plaats in, ook al heb jij een ticket. Dan moet je dus de politie
inschakelen. Er is ook vanaf s morgens een gigantische politie macht op de
been. Zowel in burger als te paard.
Paty mn host mama heeft me gewaarschuwd van er weg te
blijven als de match gedaan is. Ik besluit dus om maar wat sneller naar huis te
gaan zodat ik voor de match gedaan is, thuis ben. Maar mn planning loopt int
water en de bus blijft bijna 15 min weg. Als die er dan toch is, zit die
barstensvol. Ik kan er nog net bij, maar de volgende halte stappen er nog meer
mensen op en zitten we vaster dan sardienen. Ik ben blij dat ik groot ben en
niet met mn neus in iemand zn oksel zit. Maar ze duwen zo erg op mn borstkas
dat ik echt bijna niet meer kan ademen.
Ik stap een halte vroeger af en iemand op het perron moet me
echt uit de bus trekken. Mn rugzak overleeft het net. Dit is echt niet fijn
Al een chance dat ik zo vroeg ben afgestapt want de volgende
halte is een overrompeling, ni normaal. Ik zit dus midden in de mensen massa na
de match. Wederom blij dat ik zo groot ben een goeie route kan uitstippelen
over de hoofden van de kleine Ecuadoranan. Ik wandel 75% van de tijd achter 2
politie agenten die aant patrouilleren zijn en tegenstroom wandelen.
Ik geraak heelhuids thuis maar het is een drukte en lawaai
van jewelste met vuvuzelas en toeters en claxonnerende autos.
Ik neem een verfrissende douche en vraag na het eten uitleg
aan Dominique voor mn huiswerk. Zelfs Patricia komt helpen omdat het voor
Dominique niet helemaal duidelijk is. Ze neemt haar cursussen erbij.
Uiteindelijk kan ik alles invullen en ben ik blij voor de hulp.
De volgende dag zie ik op het nieuws dat nog geen 20 min
nadat ik er ben gepasseerd er rellen zijn uitgebroken. Dus ik heb chance gehad.
Ik zal hier maar goed luisteren naar mn mama hier.
Op woensdag ben ik de enige van de 4 die het huiswerk juist
heeft ingevuld. Hilda is wat geërgerd dat de andere 3 de opdracht niet juist
hebben gelezen. Maar mss was haar uitleg ook niet voldoende de rest van de les
verloopt rustig.
Na de middag ga ik met Claudia mn vrijwilligers werk
bezoeken.
We nemen samen het openbaar vervoer. Dit is niet met de
Ecovia die ik neem van en naar school of naar het oude centrum van Quito. De
Ecovia is een vaste route, heel de Avenida 6 de Deceimbre, redelijk makkelijk. Dit
is een gewone bus die stopt op de straat. Als je ni snel genoeg afstapt of
opstapt heb je pech. De bussen zijn ook heel bruut en je wordt helemaal
doorheen geschud. Als je een plaatsje hebt om te zitten heb je chance. Maar mijn
benen zijn te lang dus ik kan bijna ni tussen de banken. Het is bijna een uur
per bus. En de buurt waar de naschoolse opvang is, is nogal gevaarlijk. Veel drugsgebruikers
een arme buurt. Er wordt afgeraden van meer geld mee te nemen dan je nodig hebt
voor de bus, geen juwelen en geen gsm.
De eerste week moet ik niet alleen gaan. Maar de andere 3
weken ben ik de enige vrijwilliger.
Ik mag ook niet later dan 5u vertrekken. Na 5u is het te
gevaarlijk. We zullen wel zien hoe het verloopt.
De kinderen zijn opgedeeld in 2 groepen, de jongere kinderen
tss 7 en 9 j en de ouderen tussen 10 en 13. Vandaag gaat het bij de oudste
groep over ontbijten. Veel kinderen eten geen ontbijt. De begeleiding legt uit
waarom het belangrijk is om ontbijt te eten. En ze mogen ook vragen stellen aan
mij. Het is wat chaotisch maar dat is wel ergens begrijpelijk. Ik zie het zeker
zitten om hier mee te komen werken.
Op donderdag hebben we weer les, het valt goed mee. We leren
weer iets nieuw. Orders geven. Maar dat is eigenlijk weer een andere tijd met
een andere vervoeging. Pfff. Ik begin alles door elkaar te halen
Na de les gaan we nog eens samen lunchen, in the usual. Een broodjes
zaak waar we al kei vaak zijn geweest. Ik vraag of we geen korting krijgen
En ga ik naar het Quicentro om samenvattingen te maken en te
studeren. De laatste keer en het laatste examen morgen
Ik ga op tijd slapen voor mn examen morgen. Op vrijdag
ochtend leren we nog net iets nieuw dat zeker niet in het examen zal komen Nix
van dus, bijna een volledige pagina gaat over datgene wat we net s morgens
hebben geleerd. Deze leerkracht krijgt zo geen super evaluatie van mij. Zeker
niet omdat het mn laatste week is en ik dus zeker mn gedacht kan zeggen. Ik vind
dat je eerlijk moet zijn. Als ze vragen voor een evaluatie moet je die geven
Het examen is toch weer niet zo simpel. Ik twijfel weer aan
alles
Maar ik denk dat als je met kinderen werkt de vervoeging
niet super belangrijk is Ik wil wel zeker in België mn Spaans onderhouden. Het
zou spijtig zijn om dit alles verloren te laten gaan
Op vrijdag avond hebben we afgesproken om met de andere studenten
samen te gaan eten. Ook Tine is terug van haar uitstap in Cuenca. Maar ze voelt
zich ni goed en nog steeds zijn er dingen die niet in orde zijn voor haar
vrijwilligerswerk en de verlenging van haar visa. Maar ik ben blij dat ze erbij
is, even haar gedachten verzetten
Aangezien het zondag verkiezingen zijn wordt er geen alcohol
geserveerd. Nergens aan niemand. En dit vanaf vrijdag middag tot maandag
middag. We gaan iets drinken in een bar waar we naar de flessen rum etc zitten
te kijken maar braaf een ice tea drinken.
Annabelle en Thomas komen ook en we gaan op zoek naar een
deftig restaurant. In deze bar hebben ze ook eten, maar das eerder voor de
rijke Amerikaan
We vinden een
gezellig Italiaans restaurant met een gevarieerde kaart en niet overdreven
duur.
En er zijn mensen wijn aan het drinken. Het restaurant is
niet echt zichtbaar vanop straat wss is dat ook de reden.
Thomas en Tine bestellen een pizza, Annabelle veggie lasagne
en ik een simpele pasta. Na 15 min komen ze vertellen dat er een grote
bestelling van pizzas is en dat we dus zeker 30 min moeten wachten op de pizzas.
Ok is geen probleem. Maar we willen wel graag alle eten samen. Dat is zeker
geen probleem.
Na een half uurtje krijg ik mn pasta. Ze komen de
parmezaanse kaas op de pasta strooien. Je mag dat blijkbaar niet zelf doen ???
Na 5 min komt Annabelle haar lasagne. Ziet er lekker uit. Dan
komen ze vertellen dat er maar genoeg deeg is voor 1 pizza. Dus dat een van de
2 iets anders moet kiezen EH? Hoe is dat mogelijk. Hoe moeilijk is het om
pizza deeg te maken? Soit, Thomas kiest ook voor de lasagne. Ik heb al gedaan
met eten als ze na 15 min eindelijk Tine haar pizza komen brengen. We hebben ze
in de keuken meermaals haar bestelling horen roepen. Na 10 min komt Thomas zn
lasagne. Het eten was super lekker, de wijn was goed, maar de keuken liep echt
int 100 In België zouden ze dan een gratis drankje aanbieden ofzo. Dat is hier
blijkbaar niet de gewoonte.
We nemen afscheid en gaan allemaal naar huis. Voor mij is
het maar een goei 5 min te voet.
Desondanks de rare service was het een leuke avond.
Ik heb een rustig weekend. Geen gekke dingen. Geen grote
uitstappen. Ik ga vandaag naar het huis van de cultuur, vlak bij een park en
daar zou ook een ander museum moeten zijn. Ik neem geen rugzak mee, heb mn
lesje wel geleerd na dinsdag.
Op zaterdag zeker in de ochtend zijn de bussen niet zo vol. Dus
reis ik comfortabel naar het centrum. De bus neemt een omweg omdat ze niet
langs het kantoor van 1 van de presidentskandidaten mag rijden. Een man op de
bus legt dit uit aan mij als hij ziet dat ik vreemd opkijk.
Hij vraagt me van waar ik ben. Ik zeg België. Hij is heel
verbaasd dat ik niet van Ecuador ben. Hij vraagt me wie van mn ouders er van
Ecuador zijn Ik zeg geen een van de 2. Hij snapt dit niet; want mn Spaans is
zeer goed. Alez merci voor het compliment.
In het park zijn er allerhande kraampjes en ik koop al een
hoop cadeautjes voor vrienden en familie. Ik ben helemaal afgeleid door de
kraampjes dat ik helemaal vergeet waarom ik hier was. Na bijna 2u wandelen heb
ik alle kraampjes gezien maar geen museum gevonden
Ik ga nog langs een overdekte markt die erg lijkt op die van
Otovalo maar veel duurder is. Ik ben redelijk vlot in mn Spaans en onderhandel
als de beste. Een van de verkopers wil me thee verkopen voor 4$. Maar deze kost
in de supermarkt net ni 1$. Nix van. Nadien ga ik nog een koffietje drinken,
bezoek een ander museum waar geen KNIJT te zien is. Maar tis gratis.
Ik ben het slenteren echt wel beu dus keer terug naar huis.
Ik heb de vorige nacht heel slecht geslapen. Last van nek en schouders. Ik had
vrijdag zalf gekocht maar die rook zo fel naar munt, ni normaal. Mn lakens,
heel mn kamer, mn haar allllllles ruikt naar munt. En ze hielp nog niet goed.
Ik wil eigenlijk een dutje nemen en weet da er niemand thuis
is want Andres vertrekt vandaag voor 2 weken naar Duitsland en zn ouders zijn
hem naar de luchthaven gaan brengen.
Maar aangezien er niemand thuis is, is de hond ook de hele
tijd aant jammeren.
Geen seconde rust! Stoemme hond. Ik ben echt een
dierenvriend Maar deze hond is een geval apart. Als ik thuis kom van de markt
zit hij net niet op straat, hij is de 4 trappen naar beneden afgesukkeld (want
kan niet goed stappen) en zit aan de deur met de straat te jammeren.
Ik wil hem dus terug mee naar boven nemen maar als ik hem wil
oppakken begint hij weer te grommen en wil me bijten. Dan moet ie het maar zelf
weten en met veel gesukkel en op zn gemakske klimt hij de 4 trappen terug naar
boven. Maar dan zit ie aan mn deur te jammeren en zagen voor zn baasjes, dus
een dutje zit er ni in Mss had ik hem beter beneden gelaten
Ik ga redelijk laat lunchen in de foodcourt van het
Quicentro want het is spitsuur. En er is geen enkel tafeltje vrij.
Als ik terug thuis kom is Carlos aant vechten met de
tuinslang. Ik weet nog steeds ni goe wie er gewonnen heeft. Hij moet van Paty
het water afsluiten voor het een heel zwembad is opt terras. Maar daardoor kan
zij ook niet koken. Dus eten we maar frietjes, daar heb je geen water voor
nodig J
Ik vind da super. Ze smaken net zoals in België, de mayonaise
is ook lekker. Alleen mss nog wa stoofvlees?
Nadien spelen we een spelletje. Rummy. Carlos wil me de
regels uitleggen. Maar ik ben al uitgespeeld nog voor hij het helemaal heeft
uitgelegd. Hij zwijgt dan maar. Echt grappig J
Ik ga op tijd slapen, kijk nog wa netflix en zondag is wederom
een chill dag.
Ik heb afgesproken met Thomas en Annabelle om samen te lunchen
en met Meera voor koffie omdat het haar laatste dag is.
Het is fenomenaal schitterend weer. Ik besluit om gewoon int
park een boekje te gaan lezen. Heb me s morgens ingesmeerd met zonnecrème, maar
ben vergeten om er mee te nemen. (dat beklaag ik me s avonds want zie eruit
zoals mn sterrenbeeld een kreeft!)
Ik wandel helemaal naar Thomas en Annabelle, bijna een uur. We
gaan de berg op om eens in een andere omgeving iets te zoeken om te eten. Het
zijn vandaag verkiezingen, veel politie en leger op straat, sommige straten
zijn afgesloten maar voor de rest is het rustig.
We vinden een overdekt foodtruck pleintje en ik eet een
gewone salade. Ben de bonen en rijst en kip zoooo beu.
Het is de match tss Federer en Nadal. Thomas wil niet meer
praten met ons en enkel naar de match kijken. We krijgen enkel reactie van hem
tijdens de reclame. Echt grappig. Nadien gaan we nog iets drinken in het super toeristische
Plaza Foch. En ik neem de bus naar huis. Ik laat er 2 doorrijden omdat ik echt
weer geen zin heb om als sardientje naar huis te rijden.
Als ik thuis aankom neem ik een snelle douche en zie het
gevolg van het tekort aan zonnecrème
Ik heb afgesproken met Meera voor een koffie, we babbelen
nog wa bij over het weekend en dan vertrek ik terug naar huis voor het avond
eten.
Vandaag, maandag ben ik helemaal klaar voor mn nieuwe week.
En ik mag uitslapen want moet pas na de middag beginnen werken.
Zondag inderdaad een chill dag. Alhoewel Ik wou uitslapen,
maar mn bovenbuur en medebewoner Katy dacht er blijkbaar anders over Om 7u
kwam ze de trap afgedenderd en ze heeft niet direct een stille stem Dus toen
ze goedemorgen zei (de keuken is naast mn slaapkamer) was ik wakker. Ze had
afgesproken met een vriend die in Ecuador woont om de Pinchincha vulkaan te
beklimmen. Zeker de moeite maar ik heb het effe gehad en met bergen of vulkanen
beklimmen.
Ik sta dan ook maar op kort nadat Katy vertrokken is. Mn
Ecuadoraanse ouders zitten ook nog met slaapoogjes aan de ontbijttafel.
Ik rommel nog wat in mn kamer, skype met mama en papa en
vertrek op mn ukje naar het oude centrum van Quito. Het is mooi weer, er zijn
veel mensen op wandel (bijna geen toeristen) maar er is eigenlijk ni veel te
zien. Ik zie een gezellig terrasje in de zon en installeer me er. Ik krijg een
menu maar niets spreekt me aan, ofwel te saai, ofwel te vet. Ik bestel enkel
iets voor te drinken en de garçon zegt dat ik nog maar eens naar de menu moet
zien. Jaja
Als ik mn drinken wil afrekenen zegt hij nog eens dat ik
iets moet eten. Soms ist makkelijk om toerist te zijn en te doen alsof je er
niets van begrijpt
Ik mag dan toch afrekenen en vraag waar de toiletten zijn
Het is achteraan links. Ik moet onder een gewelf door waar ik me bijna dubbel
moet plooien. En het toilet zelf is gemaakt voor de dwergjes van Sneeuwwitje.
Ik weet niet hoe ik er binnen en buiten ben geraakt met mn rugzak maar Echt ni
normaal.
Ik ga terug naar het Quicentro shopping center dat open is
op zondag! In de foodcourt eet ik Europese kost. Pasta met bolognese saus,
kippenescalope met parmezaan en sla en een drankje voor net geen 5$. Zalig
lekker! Meera mn medestudente komt ook naar het Quicentro, we genieten nog
samen van een koffie en willen dan naar buiten. Het is nog steeds stralende
zon.
We zijn de straat nog niet overgestoken of de donkere wolken
komen opzetten. En we komen net in het park naast het Quicentro aan als het
begint te waaien en dan te regenen. Dus gaan we maar terug naar het Quicentro.
Het was inderdaad een gewone chill dag. Net wat ik nodig
had. Van koffie bar naar koffie bar overal theetjes en zoetigheden uitproberen.
KEI leuk!
Maandag is weer een nieuwe week en een nieuwe leerkracht.
Deze keer hebben we Wagner als leerkracht. Een gekke naam voor een Ecuadoraan.
Maar ook fijn dat we eens een mannelijke leerkracht hebben.
We herhalen wat van vorige week. Leren nog meer irreguliere
werkwoorden. (Er komt geen einde aan )
Maandag vlak na de les gaan we nog eens informeren bij Gaby,
die voor toerisme zorgt in de school, wat de opties zijn voor Galapagos. Meera
en ik zijn erover aant denken om samen te gaan. In de namiddag gaan we samen
lunchen in het Quicentro maar Meera voelt zich ineens niet zo goed. Ze gaat
naar huis met een taxi, ook al woont ze niet zo ver. Maar het is een serieuze
klim.
Katy en ik gaan maar naar huis en maken nog wat huiswerk en
samenvattingen.
Op dinsdag gaat het nog steeds niet beter met Meera en gaat
ze met haar host mama en een leerkracht naar de dokter. Ze heeft keelpijn,
spierpijn en ook wat koorts. Ze moet van de dokter een ontlastings monster
geven. Ik snap niet goed wat dat te maken heeft met keelpijn Ik vrees dat dat
eerder geldklopperij is. Katy en ik willen naar het park gaan na school maar
het weer beslist er anders over. Zwaar onweer etc. dus dan toch maar naar huis.
We gaan nadien nog effe naar het Quicentro, bijna dagelijks onze bestemming,
maar het is er dan ook leuk. Ik ben op zoek naar een parfum. Maar in de echte
parfumerie kost dit gewoon belachelijk veel. (80$ voor 30ml) We kopen het dan
maar in een soort H&M waar ze alles verkopen. Maar de eerste parfums die we
proberen zijn allemaal zooooo zoet van geur ofwel eerder wc verfrisser. We
maken de kapitale fout om ze eens op onze polsen of kleren te spuiten en zijn
net een wandelende fruitmand nadien Ik kies er dan toch ene die redelijk
meevalt van geur.
We maken ons huiswerk in de foodcourt en ik bestel een
kleine yoghurt met fruit en krijg een grote en nadien bestel ik als snackje nog
een portie nachos met kaas en krijg een portie voor 4 personen ofzo Ik biecht
dan nadien maar eerlijk op aan Patricia dat ik al veel gesnoept heb en enkel
soep moet hebben voor avond eten
Na het eten blijven we nog wat nababbelen over hoe het er
toch allemaal aan toe gaat in de wereld Hoe erg het gesteld is in Venezuela
(waar Tom Waes op vakantie is geweest) en hoe de ervaringen waren van Patricia
en Carlos in Bogota en andere steden in Zuid Amerika. Het is opmerkelijk hoe
goed we verstaan wat ze zeggen en hoe vlot we kunnen antwoorden met soms maar
een klein beetje hulp. Nadien hebben we nood aan chocolade, twas een deprimerend
gesprek. Chocolade genoeg zegt Carlos en duikt de snoepkast in. Maar de meeste
verpakkingen tonen dat de inhoud al soms 5 j vervallen is
Op woensdag voel ik me crappy. Keelpijn, moe, spierpijn,
hoofdpijn etc Ik ga toch maar naar school. Zal wel zien hoe het evolueert en
desnoods kom ik terug naar huis. Maar de school is niet gratis en ik wil zoveel
leren als mogelijk Het valt nog mee. Het is herhaling, geen nieuwe dingen. Tine
heeft vandaag een moeilijke dag. Het is een heel gedoe om via de school aan
vrijwilligerswerk te geraken waar en welke ze wil doen. Ze wil als verpleegster
mee gaan helpen in de materniteit maar is zelf geen verpleegster dus dat kan
niet in een hospitaal. Enkel op den buiten bij inheemse families. Ze heeft dit
reeds vorig jaar november aangevraagd en het heeft tot net voor haar vertrek
geduurd eer ze bevestiging kreeg van haar vrijwilligerswerk en bij welk gezin
ze zou verblijven. Bij aankomst in Ecuador was er dan blijkbaar weer een
probleem
Nu 3 weken later is er nog steeds niets in orde en stellen
ze voor om gewoon een week extra Spaans te volgen in school en een week langer
in Quito te blijven voor ze zou verhuizen naar Otovalo (waar ook de mooie markt
is). Maar dat is natuurlijk allemaal niet gratis. En ze heeft maar een beperkt
budget.
Ze heeft niet echt het gevoel dat ze hier begrepen wordt of
dat men inziet dat ze niet een rijkelui dochter is uit het rijke Europa en ze
steeds aan haar ouders voor geld kan vragen. Uiteindelijk na veel gedoe komt
alles in orde. Het is hier Zuid Amerika, je moet hier met alles wat meer geduld
hebben
Na de les gaan we lunchen in de Franse bistro en koop ik ook
een brownie. Ik heb chocolade verdiend vandaag. Katy gaat naar de botanische
tuinen en ga ik naar de apotheker en naar huis. Onderweg begint het te
druppelen en dan te onweren. Ik neem de bus maar en hoop dat het nog even over
blijft. Tegen dat ik bijna thuis ben (de hoek van de straat) is het (weer) een
wolkbreuk en zijn mn schoenen (weer) helemaal squischy, mn jeans is doorweekt
en mn sokken ook. De rest is redelijk droog. Mn regenjas die 100% waterdicht
is, ís dat ook. Mss wordt het toch eens tijd om te investeren in deftige
waterdichte(re) schoenen
Ik maak mn huiswerk. We moeten een verhaal schrijven over
iets in het verleden, onze jeugd of een sprookje ofzo. Ik schrijf het verhaal
over onze reis naar het Zwarte Woud in Duitsland en de zwarte konijntjes. Ondertussen
vertellen en vragen Patricia en Carlos over Pasen. Ze vragen me wat we normaal
gezien eten met Pasen. Ik laat hen de foto zien van de vogelnestjes en vertel
hen hoe het gemaakt wordt. Ze vragen me het recept en willen het voor mij
maken. Kei lief. Bij hen is het de gewoonte om een soep te eten met 12 granen
en gecondenseerde melk. En nadien enkel een dessert(je). Ik kan me inbeelden
dat ze na zon zware soep ni veel honger meer hebben
Ik kruip na mn huiswerk effe mn bed in, voel me ni echt
super Maar na mn dutje voel ik me nog miserabeler. Als avondeten hebben ze
speciaal voor mij kippensoep gemaakt. Heel lief. Maar hier is kippensoep echt
van àlles van de kip. Inclusief de ingewanden. Ik dacht eerst dat het
champignons waren maar heb me zwaar vergist. Ik lust dat echt niet. Maar ben
niet de enige. Ook Andres en Katy laten de vlees stukjes liggen. Die zijn dan
maar voor de hond. Ik heb echt geen eetlust en eet maar een heel klein beetje
pasta
Nadien zijn we bezig over de moeilijkheden in verschillende
talen en de uitspraken. Ik zoek tongue twisters (tongbrekers) op op het
internet en lig echt strijk met de uitspraak van de anderen in het Nederlands.
Mijn uitspraak Spaans is redelijk goed, dus mij hebben ze ni liggen J
Nederlands:
Leentje leerde Lotje lopen op
de lange Lindelaan. Maar omdat Lotje niet wilde lopen liet Leentje Lotje staan.
Spaans:
Tres tristes tigres tragaban
trigo en un trigal en tres tristes trastos.
En tres tristes trastos tragaban trigo
tres tristes tigres.
Engels:
Betty Botter bought some butter. But she said the butter was bitter. If
I put it in my batter the butter it will make my batter bitter. But a bit of
better butter will make my batter better.
Nadien gaat het nog
over het feit dat Italianen meer met hun handen spreken dan enkel hun woorden.
Het is echt gieren als we opzoeken opt internet hoe je ze moet uitbeelden en
wat ze betekenen. Naar mijn mening gebruiken de Ecuadoranen niet veel gebaren.
Ik kruip mn bed in,
maar het onnozel doen heeft me deugd gedaan.
Op donderdag voel
ik me nog steeds ni echt fantastisch. Maar ga toch naar school. We komen net 2
min te laat aan. Elke dag is onze leerkracht te laat. Vandaag is ie natuurlijk
op tijd, wat had je nu gedacht
Tine kan de lessen
niet bijvolgen omdat ze naar de immigratie moet en de dienst vreemdelinge zaken
of buitenlandse zaken om haar visum te verlengen. Ook weer een goede les in
geduld hebben
De les is best wel
leuk en ik moet meer scheidsrechter spelen tss Anabelle en Thomas dan wa
anders
Na de les gaan we
nóg eens eten in hetzelfde restaurantje waar we al bijna 10 keer geweest zijn.
Maar het is er lekker en goed. Mss net iets duurder dan andere plaatsen, maar
je krijgt er ook wel gratis wifi voor.
En je hebt een
prachtig zicht op de bergen die meer verscholen zijn in de mist dan wa anders
Ik bestel bruschettas en als dessert een pannenkoek met Nutella en banaan. Ze
hebben hier Nutella choco maar die is zeeer kostelijk. En aangezien ik choco
met een boterham eet, weerhou ik me ervan om het te kopen maar de pannenkoek
is eigenlijk een tortilla ??? Niet echt wat ik verwacht had, maar ok.
Na de lunch gaat
Katy naar een ander park en ga ik met Meera naar de MegaMaxi. Een soort van
super GB. Ze hebben hier veel meer keuze dan in de supermarkt van het Quicentro
shopping en het is ook net iets goedkoper (behalve de Nutella L)
We kopen wa
prulletjes en ik wandel naar huis. Maak nog wa samenvattingen voor het examen
morgen en begin aan mn blog.
Katy heeft half
Quito doorkruist van en naar het park, maar aangezien het een droge dag is, is
dat fijn. Minpunt haar gsm is gestolen. Gewoon uit haar hand gerukt terwijl ze
aant wandelen was in het park. Ik verschiet er echt van. Ik heb me hier nog
niet (vaak) onveilig gevoeld. Maar heb wel al veel verhalen gehoord. Ze ziet er
ook wel heel toeristisch uit, blauwe ogen, licht haar Maar toch. Ik vind dit
echt ni fijn voor haar.
Ok deel 7. Ik heb al even niets geschreven. Omdat er mss ook
net iets minder te beleven valt. De 2e week van school zit erop. Het
niveau werd serieus opgedreven. Reflexieve werkwoorden, werkwoorden vervoegen
in de verleden tijd, waar helemaal GEEN logica in zit. Ineens veranderen
werkwoorden van letters etc. Pfff. En ik ben geen studente meer, of toch al
voor lange tijd. Dus het aankweken van de studie mentaliteit en huiswerk maken
is wat moeilijk. Ik heb thans mn best gedaan om wat bij te studeren, maar ik
ervaar toch een impasse in mn leren van Spaans.
Mn nieuwe huisgenoot Katy komt van Canada en spreekt zeer
snel. Engels of Spaans. Voor Engels valt dat nog redelijk mee. Voor Spaans heb
ik moeilijkheden met haar gigantisch Amerikaans/Canadees accent. Ze heeft mss
een grotere woordenschat dan ik, maar haar uitspraak is vreselijk.
Ik neem haar op maandag mee naar school en leg haar uit hoe
ze er naartoe moet geraken en waar de school is, welke bushalte dichtbij is
etc. In de namiddag ga ik wat chillen en mn huiswerk maken. Zij gaat met de
nieuwe studenten een rondleiding volgen in het oude centrum van Quito. Net
zoals ik heb gedaan de 1e schooldag. Er is ook een Belgische student
die ook half Engels is opgevoed en in Zwitserland woont. En eigenlijk vlot Spaans
spreekt maar nog wat opfrissing wou. Hoeveel nationaliteiten kan je mengen???
Het is wel eens leuk om gewoon goeiemorgen te kunnen zeggen. Voor de rest klikt
het ni echt met deze half Belf half Engelsman half Ik vind het not nogal een
dikke nek. J
S avonds schrijf ik
nog mn blog van het voorbije weekend.
Deze week is onze leerkracht Vivi. Ze is net iets sneller
dan Monica en het is zoveel info en nieuwe dingen dat ik soms een beetje het
noorden kwijt ben.
Op dinsdag gaan Katy en ik wat op wandel in de namiddag.
Maar met gietende regen is dat eigenlijk ni zo leuk. We wandelen toch maar
braafjes terug naar huis en ik heb een heel leuke huiswerkopdracht. Vraag aan
je host familie wat zij denken over de verkiezingen in Quito. Er zijn 2
kandidaten, Laso en Moreno. Andres en Patricia zijn pro Laso. Carlos is pro
Moreno. En het is nogal een gevoelig onderwerp. Het laatste dat gezegd wordt is
dat ze agree to disagree. Ik pak het diplomatisch aan en vraag het aan elks
afzonderlijk wat ze er van denken. Het leukste van al vind ik dat Patricia zegt
dat haar man een socialist is maar ook wel een sjieke auto (Ferrari) wil. Izquierda
con Ferrari
Ik ben eigenlijk doodop na bijna 2u luisteren en notities
nemen.
Dinsdag nacht slaap ik echt niet goed en woensdag voel ik me
redelijk crappy.
Vandaag heeft de familie Q een etentje voor 30 mensen.
Carlos is wat zenuwachtig s morgens en er zijn geen eitjes. Hij laat vanalles
uit zn handen vallen. Op donderdag en vrijdag hebben ze nog eens een etentje
voor 40 en 50 mensen.
Eigenlijk zouden Katy en ik naar het Palacio Del Gobierno
gaan, het Paleis van de regering. Maar ik zeg dit af. Ga snel even lunchen met
de rest. Ga nog even voor een koffietje met Meera een andere studente die het
wat moeilijk heeft in haar gastgezin. Nogmaals als ik alle verhalen hoor over
de andere families dan zijn we echt wel met ons gat in de boter gevallen. Ze
respecteren onze privacy, tonen interesse, het eten is lekker en voldoende etc
etc.
Nadien kruip ik gewoon mn bed in en slaap voor 2 u. Na een
warme douche en een thee maak ik mn huiswerk maar mn maag reageert wat raar. Ik
hou het avondeten simpel en nadien kruip ik mn bed terug in.
Katy en ik beginnen aan een lost in translation document
over alle zotte dingen die we hier al gezegd hebben:
Yo soy en Ecuador
por dos mesas
Im in
Ecuador for 2 tables
Correct: Yo
soy en Ecuador por dos meses
Soy
embarazada
Im
embarrassed
Correct:
Im pregnant
Soy rica
Its
delicious (es rica)
Correct:
Im delicious
Yo quiero
una pieza de gato (gateau)
I want a
piece of cat
I want a
piece of pie (Yo quiero una pieza de pastel)
Donderdag voel ik me stukken beter. Het zijn ook zware
weken. Veel indrukken, weinig slaap een heftig weekend fysiek en mentaal.
Donderdag namiddag gaan Katy, Meera en ik naar het museum van Oswaldo
Guayasamin. Ik zit er helemaal niet mee in om het nog eens te bezoeken. Het
weer is wederom fantastisch, donkere wolken, dikke druppels en overweldigende
donderslagen. Maar nu hebben we het juister aangepakt en eerst de kapel bezorgd
waar je half depressief buiten komt van de schilderijen over dood en onderdrukking
en racisme etc. En dan het majestueuze huis. Waar we mss maar de helft van
zien. Maar toch onder de indruk zijn. Hij woonde er helemaal allen. Ook maar
eenzaam. We blijven nog wat hangen in de winkeltjes omdat het pijpenstelen
regent buiten. Maar we moeten ooit vertrekken aangezien we morgen examen hebben
en beide nog moeten studeren We nemen een taxi wat later blijkt een gewone
auto te zijn. De chauffeur kent het adres van Meera niet. Zij kent geen grote
herkenbare gebouwen in de buurt, de ramen van de auto zijn helemaal aangedampt
en we weten eigenlijk niet waar we zijn. Maar we zetten haar toch in de buurt
af en moeten het dubbele van een gewone taxi rit betalen.
We komen redelijk droog thuis, met nog eens een grote kost
voor het kleine stukje naar onze familie maar ja. We beginnen aan ons huiswerk
en samenvattingen. En hebben een zotte avond met een discussie over insecten
half int Spaans half int Engels. Het besluit van de avond is dat flamingos de
meest homofiele dieren zijn van de hele wereld. Zo roze en op één poot en
onnozel doende. De atmosfeer is anders met Katy erbij, ik vind dat wel leuk.
Als ik eerlijk ben meestal ben ik s avonds echt te moe om nog een hele uitleg
te doen. Maar met Katy erbij is het wel leuk. Ik genoot van s morgens alleen
naar school te wandelen met wat muziek. Maar samen wat tetteren is ook best
leuk.
Op vrijdag is ons examen. Ik studeer nog aan de
ontbijttafel. Yo fui, Tu
fuiste, El fue Aaaaah! Madre Dios!
We overlopen in klas even ons huiswerk en nadien is het
examen. Veel gezucht en geblaas. Ik overloop alles nog eens een 3e
keer en dien het dan toch maar in. Na het examen hebben we geen les meer. Maar een
groepsactiviteit. We gaan met enekel klassen samen koken. We gaan boodschappen
doen in een klein winkeltje en maken we samen met in totaal 7 studenten en 3
leerkrachten Llapingachos. Dat zijn tortillas van aardappelpuree met kaas in.
Met salchichas (worstjes) en een gebakken ei en een salade van tomaat,
komkommer en avocado. Het is wel wat werk. Maar super lekker. Het is allemaal
wat behelpen. Want er zijn geen messen of toch wel Er is enkel gigantisch heet
water om mee af te wassen maar geen handdoeken. Aangezien het een van de
weinige momenten is dat de zon nog eens schijnt leggen we alles buiten op een
bank om te drogen. Een heel effectieve manier.
Nadien aangezien het nog steeds niet echt aant regenen is;
passeren we langs het park en gaan we effe chillen.
We hebben vanavond afgesproken met de andere studenten om
samen uit te gaan en te gaan eten. Ik kijk er echt wel naar uit.
Het plan om samen te gaan eten valt int water. Blijkbaar
hebben Tine en Thomas me via whats app laten weten dat ze ergens anders willen
gaan eten, maar we hebben geen wifi waar we zitten dus die berichten komen pas
s avonds laat toe. We gaan dus maar met 3 eten. We wandelen van het centrum van
Quito naar Calle Ronda. Een gezellig straatje met enkel witte huisjes en veel
restaurantjes en hand gemaakte spulletjes.
Maar het is schreeuwerig toeristisch. We doen dan ook maar
toeristisch en gaan ergens eten met prachtige live muziek. Het eten is ook toeristisch en de menu vol
grappige spellingsfouten. Zoals pizza Jam and Cheese ipv Ham and Cheese.
Het is hier erg druk en het is toch niet echt ons ding. Dus
gaan we na het eten maar stilletjes aan huiswaarts. Zoals donderdag heeft Meera
weer veel problemen om haar adres te vinden. De
chauffeur kent de zijstraat niet waar zij woont en zij weet niet welke
straat er in de buurt is. We rijden dus bijna 15min toertjes. Maar we geraken
allemaal veilig thuis. Het is best wel een cute taxi chauffeur en hij zit opgescheept
met 3 jonge lichtjes aangeschoten giechelende meisjes. Zn eerste vraag is of we
getrouwd zijn. Son casadas? Wat heel erg lijkt op zijn jullie moe? Son
cansadas? Ik antwoord diplomatisch, ja hoor we zijn allemaal moe! J Ook Meera doet haar
best om Spaans te spreken wat klinkt als Yoooooooo euhm. Hihihihi never mind.
Op zaterdag hebben we gepland om naar de markt te gaan in
Otovalo. Dat is naart schijnt zeker de moeite.
Er zijn 3 verschillende markten. Een groenten en fruit
markt, een dierenmarkt en een markt met handgemaakte dingen van inheemse
mensen. Die laatstemarkt spreekt ons het meeste aan. Eigenlijk hadden we op een
plannetje moeten zien waar we moeten zijn Katy is er zeker van dat ze de weg
weet. Wij (Meera en ik) zijn er niet zo zeker van. Na een aantal keren vragen
en elke keer een heel andere uitleg te krijgen nemen we democratisch de weg die
het meeste gezegd is. (het tegenovergestelde van Katy haar instructies told you
so) Soit we geraken er en zijn onder de indruk. Zo ver we kunnen zien zijn er
kraampjes met zeilen over met allerhande spulletjes. Zeer kleurrijk. Tafellakens,
tafellopers, truien, sjaals in alle kleuren die je kan inbeelden, juweeltjes,
speelgoed, dekens van alpaca wol en de meest schattige pluche cavias, leeuwen
en lamas van restjes alpaca wol. Die je gewoon is moet geaaid hebben. Spijtig dat
mn nichtjes die leeftijd al ontgroeid zijn (en ik ook). We houden ons wa in met
direct al te beginnen kopen en mn idee is dat hoe verder je op de markt wandelt
hoe goedkoper het wordt. En ik heb gelijk. Je moet steeds afdingen, maar je
hebt ni het gevoel dat je int zak wordt gezet. Ze dringen wel wat aan maar
laten je met rust als je nee zegt. Ik denk dat ik soms nog wat meer had kunnen
afdingen, maar ik ben der ni zo goe in. We besluiten in een gezellig
restaurantje te eten waar alleen toeristen zitten. Maar het eten is super
lekker en voor 5$ heb je echt goed gegeten. Een groot broodje nog eens in de
lengte doorgesneden met 2 lagen kaas en ham met sla, frietjes en 2 sausjes,
3,5$! Komaan.
Het is de hele voormiddag stralend weer geweest. Eigenlijk
zijn we wat te warm aangekleed maar het weer kan zo omslaan in Ecuador dat je
op alles moet voorzien zijn.
En dat blijkt nog maar eens als we buiten komen van het
restaurant. Het begint te druppelen, dan te regen, dan te gieten en dan is het
een wolkbreuk met onweer en dan beginnen we uit te kijken of de ark van Noa op
komst is... Het regent zo erg dat mn voeten volledig onderwater staan. Dat is
de 2e keer dat de memory foam in mn schoenen eerder squishy foam is.
Als ik mn voeten ophef dan loopt het water letterlijk uit mn schoenen. De
Ecuadoranen zijn wel wat gewend. Maar door de hevige regen beginnen de zeilen
boven hun kraampjes wat door te hangen dus moeten ze het water er steeds
uitduwen met een stok. Maw regelmatig rondom jou een douche. Maar mn schoenen
zijn toch al nat, maakt ni uit. We hebben alle drie hetzelfde idee en vinden
het erg voor de mensen dat het zo aan het regenen is dus doen we allemaal een
extra effort om nog wat meer te kopen. Bij sommige dingen ding ik al niet meer
af. Katy en ik hebben een duidelijk plan
wat we willen kopen en hoe het er moet uitzien. Maar Meera is een beetje
(hééééél) besluiteloos. We rennen opt einde van her naar der op de markt om
naar de verschillende kraampjes te gaan waar ze nog iets leuk heeft gezien. Ze
is op zoek naar een rode sjaal. Ik denk dat ze bijna alle rode sjaals heeft
vastgehad maar niet kon beslissen. Zennnnn!
Uiteindelijk stopt het met regenen maar het is overal nog
wel nat. En mn schoenen zijn nog steeds squishy. Ik schrijf dit een dag later
en mn sokken zijn nog nat. (ze hangen op de wasdraad hé, ik heb ze niet aan!)
We nemen de bus terug naar Quito. Het is geen aangename rit,
heel felle regen en het begint donker te worden.
Maar we geraken er, een beetje doorheen geschud maar dat is
ok.
We willen in het bus station van Quito een taxi terug nemen
maar er is niet veel keuze. Uiteindelijk komt er toch een onze richting uit en
Katie geeft door waar we naartoe moeten. We geven alle info die we hebben. Naar
het Quicentro shopping center, naast het olympisch stadion op de Avenida 6 de
Deceimbre. Jaja ze (het is een vrouwelijke taxi chauffeur) weet het zijn. Dan
begint ze vanalles te vragen. Welk Quicentro we bedoelen. Ze spreekt heel
onduidelijk en Katie heeft zelf een zwaar accent dus de communicatie verloopt
niet vlot. Ze blijft vanalles vragen. En de taxista wil ons afzetten aan een
ander shopping center. Het is donker, het regent fel, we zijn moe, hebben koud
en honger We geven nog eens alle info door. Ze blijft moeilijk doen. En steeds
afremmen en een heel drama maken dat we de verkeerde info hebben gegeven en dat
ze nu allemaal binnenwegen moet nemen en niet via de autostrade kan rijden.
Maar de chauffeur van deze morgen reed ook niet langs de autostrade. Ze moet
gewoon een grote avenida volgen. Ik verlies mn geduld en vlieg uit int Nederlands.
Maar aangezien we in the middle of nowhere zitten en er geen andere taxis
rijden hou ik mn bek maar. Laat Katie nog maar eens uitleggen waar we naartoe
willen. En Meera en Katie volgen hoe ze aant rijden is en het lijkt toch goed
te komen. Het is een rare vrouw. Volgens mij is ze ofwel dronken, high of heeft
psychische problemen. Ze zet Meera met wat omwegen veilig af. En dan zet ze ons
af. We hebben toch wel een beetje schrik onderweg. Ik ben niet helemaal op mn
gemak maar ben niet vlot genoeg int spaans om haar op haar plaats te zetten.
Als we willen betalen zegt ze dat mijn briefje van 20$ een
vals briefje is en dat niet kan aannemen. Ik denk dak uit mn vel spring. Maar Katie
heeft al een chance ook nog voldoende geld bij (na een zotte shopping dag) en we zijn zoooo blij als we uit de taxi
kunnen stappen. We komen doodmoe aan bij onze familie en eten eerst avondeten,
nemen een warme douche en kruipen ons bed in.
Morgen (zondag) is het voor mij een chill dag. Afhankelijk vant weer
natuurlijk. En er staat weer een skype gesprek gepland.
Zaterdag sta ik vroeg op, Patricia besteld voor mij een
taxi. We pikken Tine op en de taxi zet ons af aan het restaurant waar we de
rest van de groep ontmoeten om de vulkaan Cotopaxi te beklimmen. Ik ben wat
zenuwachtig of ik het wel ga aankunnen, Tine is heel sportief, ik niet echt.
Onderweg zijn het prachtige zichten. Soms zien we het topje van de Cotopaxi,
maar die zit meestal verscholen in de mist.
Onze gids ziet er vreselijk Duits uit, zn Engels klinkt ook
vreselijk Duits, maar zn naam is José. Tine en ik kijken naar mekaar; ok nu je
echte naam, grapjas! Maar José heeft een Ecuadoraanse papa en Duitse mama, vandaar.
Zn uitleg beperkt zich vooral tot de bergen in de buurt en hun hoogte.
We ontbijten in de lodge waar Tine en ik ook zullen blijven
slapen, voor ons is het een weekend activiteit. De rest zal enkel vandaag
klimmen.
Onvoorstelbaar maar waar is er een Deens koppel in onze
groep. Waar Tine ook komt, komt ze Denen tegen.
De 2 (jonge) Duitse meisjes achter ons in de bus zwijgen
geen seconde. Djeezes een Duitse mitraillette.
De eerste 2 uur rijden is op goede wegen. Na het ontbijt worden de wegen
meer bumpy. Gratis massage voor onze derriere. De klim in het nationaal park
van Cotopaxi is indrukwekkend. Onderweg zien we veel eucalyptus bomen en dennenbomen.
Deze groeien niet in Ecuador maar zijn geïmporteerd uit Australië. En zijn hier
geplant voor de productie van hout en papier. Deze bomen groeien ook veel hoger
dan de inheemse bomen.
We stoppen aan een winkeltje waar je mutsen en handschoenen
etc kan kopen. Je hebt dat echt wel nodig want het kan sneeuwen op de berg en
de wind is zeer fel. Ik koop handschoenen met lamas op en een muts met de
Cotopaxi op.
De weg is grellig; haarspeldbochten op vreselijk slechte
wegen. We kruisen ook een grote vlakte waar in 1870 (ongeveer, moet de datum
nog eens checken) een vulkaan uitbarsting was. De hele vlakte was bedolven
onder de lava. Er liggen hier en daar grote rotsblokken die de lava heeft
meegebracht van de top van de vulkaan. De lava is ondertussen geërodeerd maar
de begroeiing is nog niet volledig terug gegroeid. Hier groeien enkel mossen
etc. De vlakte ziet er helemaal grijs uit door de mossen alsof het net
gesneeuwd of gehageld heeft. Onderweg zien we een vos, wat zeer uitzonderlijk
is, ik heb per toeval mn camera vast dus kan er een aantal fotos van nemen. Nadien
is er weer hogere begroeiing maar dan krimpen die weer hoe hoger we klimmen.
Onderweg krijg ik last van de hoogte. Verhoogde hartslag en
hoofdpijn. We zitten op een hoogte van 4600 m en zullen zelf klimmen tot 4800m.
Het topje van de Cotopaxi is op bijna 6000m. Maar het laatste stuk kunnen we
niet beklimmen aangezien de vulkaan actief is en te gevaarlijk en bedekt met
ijs.
Als we uitstappen op de parking kleden we ons alsof we op
expeditie vertrekken naar Siberië. We hebben geluk dat het niet te fel waait op
de vlakte van de parking, soms kan je bijna niet stappen. Als we nog maar aan
de rand van de parking zijn ben ik buiten adem. Dan moet de klim nog beginnen. We
hebben we 2 routes die we kunnen nemen, de steile en korte of de minder steile,
maar dubbel zo lang. Iedereen in de groep behalve ik kiest voor de 1e
optie. Ik pas me dan maar aan.
Ik moet elke 15 stappen stoppen om op adem te komen. De
ondergrond is ook vreselijk; zwart vochtig zand waar je continu in wegschuift.
Ik leg 1/3e van de trip af en besluit om terug te keren. Ik ben
continu draaierig, krijg mn hartslag en ademhaling niet onder controle en voel
me echt miserabel. Ik ben tot op 4700m geraakt en neem van die hoogte een
steentje mee. Ik neem wat selfies en gewone fotos.
Zelfs de afdaling is een opgave. Ik ben wat gefrustreerd dat
ik de top niet haal, dat mn lichaam niet mee wil, maar de gids zegt ook dat je
je wat mag forceren maar het moet leuk blijven.
De chauffeur wacht in de bus, maar ik wil gewoon nog even op
adem komen in de buitenlucht. Ik ben zo mottig dat mn sultana koek en deel van
mn ontbijt terug passeert. Blij dat ik op een rots zit en niet in de bus.
Het weer veranderdt hier elke 10 seconden. Op een geven
moment schijnt heel even de zon, enkele seconden later is er zo veel mist dat
ik de bus 20 meter verder niet meer zie, of zelfs mn uitgestrekte hand. Ik doe
een dutje in de bus en wacht op de terugkomst van de rest van de groep. Tine is
bezorgd om mij en voelt zich wat ambetant dat ze me in de steek heeft gelaten.
Maar ik zou boos zijn als ze de klim niet zou maken. Ze is nog verder dan 4800m
geweest tot net aan het ijs (wat eigenlijk niet mag)
Net als de groep terug komt begint het te regenen, dan te
gieten. De bus rijdt naar beneden en met momenten ben ik er van overtuigd dat
we de berg gaan af donderen. Tzou niets voor ons mama zijn
Een stukje lager kunnen we kiezen of we afdalen per mountainbike.
Ik heb zo iets, ge moet alles is proberen, dus doe ik mee. Mn helm valt uit mn
handen op mn neus. En blijkbaar (maar dat wist ik pas nadien) heb ik hem
achterstevoren op.
Ik laat de zotte sportieve bende eerst vertrekken en rijd
als laatste de berg af. De bus blijft steeds achter ons rijden, als er iets is
kunnen we steeds weer instappen of hulp vragen.
Ik molesteer de remmen bijna en durf mn 2e been
bijna niet op de trapper te zetten. De weg is een grote modder glijbaan met
niets anders dan putten in de weg, ik ziet met momenten nix van de regen of
omdat mn helm voor mn ogen schuift, (dat komt ervan als je die achterstevoren
op hebt ) en gil me bijna hees van de schrik. Leuk leuk!
Na 5 km geef ik het op. Ze nemen mn fiets terug in de bus en
ik probeer te bekomen van de zotte ervaring. Als we bijna beneden zijn begint
de zon te schijnen. Omdat we zo hoog zijn is de zon heel fel en begint alle
regenwater te verdampen. Het is alsof de aarde in de fik staat. Echt een raar
zicht. Er zijn zelfs precies kleine tornados van verdampend water. Het laatste
stuk van de trip is op vlakke grond. En lijkt me zelfs leuk.
Iedereen die aankomt met de fiets hangt vol modder en hun
kleren zijn volledig doorweekt. Maar de zon schijnt voor enkele minuten en mn
kleren zijn al opgedroogd. Je moet hier echt oppassen met de zon. Op enkele
minuten ben je verbrandt.
We keren terug naar de lodge voor een lunch. Super lekker
maar mn maag is nog niet in orde dus ik eet ni veel.
Nadien vertrekt de rest van de groep en Tine en ik blijven
en krijgen de sleutel van onze kamer. Heel mooi, een beetje chalet achtig met
donker hout, hoge houten plafonds, super goede bedden en een mooie douche.
Maar den douche is lauw, het douche gordijn is geklemd
tussen 2 muren en het valt dus naar beneden als ik mn handdoek erover hang om
te laten drogen. Ik knutsel het terug in elkaar.
Tine en ik gaan op verkenning, maar het begint serieus te
regenen. En eigenlijk is er niets te zien in het aangrenzend dorpje. Een bushalte,
2 winkels een kerk en een café dat gesloten is. Overal volgen ons honden
achterna maar ze doen voor de rest niets. We negeren hen en ze laten ons
uiteindelijk ook met rust. We kopen heel goedkope chips en nootjes en keren
terug naar onze kamer. Er is een andere groep toegekomen en een van hen zit in
de lounge. Ze belt met haar familie en klinkt Scandinavisch. Geloof het of
niet, ze komt van Denemarken. Ze is erg overstuur en later vertaalt Tine voor
me dat ze in groep reizen, dat er kliekjes zijn en dat ze veel heimwee heeft.
We drinken een belachelijk dure koffie en chocomelk, die
maar lauw zijn. In de lounge liggen er ook boeken in vreemde talen. Tine kan
elk boek lezen. Duits, Noors, Deens etc. Ze neemt er een mee en ik speel
spelletjes op mn gsm. Heb niets van boeken ofzo bij. We eten ook ons avondeten
in de lodge. De tafel naast ons zijn 15 Deense meisjes en een gids. Hij zijn echte
meisjes-meisjes. Die klagen over vanalles en nog wa. Die roddelen over elkaar
als er iemand de kamer heeft verlaten. En die bijna ruzie maken met de gids. Ze
gaan morgen de Cotopaxi beklimmen en een van de meisjes vraagt via welke route.
Er is maar 1 route (alez eigenlijk 2 maar die liggen naast elkaar) de gids zegt
dit en het meisje wordt echt kwaad. In haar reisgids staan 4 verschillende
routes. Wss weet de gids het wel net iets beter, niet?
Nadien vertaald Tine alles voor mij. Hihi sneaky!
We slapen als roosjes. En de volgende morgen hebben we een
prachtig zicht op de Cotopaxi, zonder mist. We krijgen een ontbijt om U tegen
te zeggen. Tine is gluten intolerant en krijgt extra fruit en gebakken banaan
met kaas. Ik krijg pannenkoeken met fruit en siroop. Een stevig ontbijt voor
een stevige dag. Onze gids voor vandaag komt zich even voorstellen. Wij dachten
dat de rest van de groep mee komt ontbijten in de lodge zoals gisteren dus eten
op ons gemakje. Maar blijkbaar zitten ze te wachten in de auto. Dat wisten we
dus niet
We zijn vandaag (maar) met 4. Een jongen uit Zwitserland die
ook van Spaanse afkomst is, dus redelijk goed Spaans kan. En een meisje uit
Nederland. We gaan eerst naar een klein dorpje in de buurt waar er op zondag
ochtend een markt is. Er zijn veel kraampjes met fruit, dat er allemaal super
vers uit ziet. En een paar kramen met vlees dat er net iets minder
aantrekkelijk uit ziet. Ondertussen gaan de andere 2 met de gids ontbijten.
Blijkbaar ook een stevig ontbijt met rijst en kip etc.
Nadien gaan wij al terug naar de auto en gaan de andere 2
naar de markt. De gids verteld ons dat het meisje nogal serieus is. Ik vraag
hem van waar ze is, ik wist niet dat ze van Nederland is. We spreken dezelfde
taal maar ze stelt zich niet voor
We hebben een toffe gids, die ons allerhande toffe weetjes
bijbrengt. We stoppen eerst bij het restaurant waar we s middags gaan eten. Hij
wil even checken of de menu ok is voor Tine, qua gluten. Ariana, het Nederlandse
meisje eet geen varkenvlees. Maar dan blijkt dat ze ook geen groentes eet, geen
saus, geen soep etc etc. de rest van de groep kijkt een beetje vreemd naar
elkaar.
We beginnen aan de afdaling. Ik denk int begin nog, bwa dit
valt wel mee. Maar na een goed half uur zijn we nog maar net in de helft. Je kan
de klim terug te voet doen of per paard. Halverwege beslis ik dat het wss de
beste 10$ besteed zijn als ik de klim terug maak per paard. Ik kom ruim als
laatste aan aan het meer. En net op het einde sla ik mn enkel om. We krijgen
nog wat wist-je-datjes van Victor onze gids. Hij en Tine en Robin maken de klim
te voet terug naar boven. Ariana en ik kiezen een paard om mee te klimmen. Maar
Ariana kan haar been niet plooien dus is het moeilijk om op het paard te
geraken. Ik heb er eigenlijk ook wat moeilijkheden mee, dus vraag aan Victor om
me een duwtje te geven. Hij duwt mn rugzak ipv mezelf, maar met wat sukkelen
lukt het wel. Ik ben het niet gewend om op een paard te zitten. Maar het paard
weet wel wat het doet en op een gegeven moment heb je het ritme te pakken.
Ariana heeft meer schrik en is de hele tijd aan het gillen. Zo grellig is het
nu ook weer niet
Ik ben zo blij dat ik per paard ben geklommen. Onderweg
begint het te gieten, hagelen, etc. er zijn echte modderstromen naar het meer,
nadien hoor ik dat er ook rotsblokken naar beneden zijn gekomen en mensen
gekwetst hebben. Mn regenjas is 100% waterdicht, maar mn broek en schoenen
niet. Ik ben nat tot op mn ondergoed en mn schoenen met memory foam zijn
compleet zompig en verzopen. De rest van de groep is ook verzopen maar ik ben
de enige met geen echte stapschoenen.
We wandelen in de gure regen nog even verder naar het
restaurant en zijn echte verzopen waterkiekes als we aankomen. Maar wonder
boven wonder is er in het restaurant een terrasverwarmer op gas. Er is bijna
nergens verwarming in de huizen in
Ecuador. We staan allemaal een vreugde dansje te doen rond het gasvuur.
Vooral onze handen (en voeten) zijn bevroren. Maar je kan moeilijk op je handen
gaan staan om je voeten te ontdooien. We krijgen heerlijke quinoa soep en
Ariana krijgt haar speciale bord met extra kip, zonder groenten. Maar er is per
ongeluk ook saus op haar bord. Haar reactie is degoutant. Ze roept luidkeels, Nee
dat wil ik niet!!!
Iedereen trekt grote ogen. Victor, de gids kent de kok, dit
is een deftig restaurant, hotel en ze zijn zon reactie niet gewend.
Ik zeg tegen Ariana in het Nederlands, geef je bord aan mij,
ik zal het wel regelen. Ik vraag aan de kok een bord met kip, rijst, GEEN
groenten, GEEN saus.
Zij vraagt aan mij, jamaar ik krijg dat extra stuk kip toch
terug hé. En er zijn toch geen sesamzaadjes op mijn bord hé. What a nerve
Ze krijgt een nieuw bord zonder saus en is weer niet
tevreden want er is ook gebakken banaan en dat lust ze ook niet. De gids zegt,
laat het dan gewoon liggen en wij eten het wel op.
Ik eet mn soep verder op en schraap alle saus van 1 stuk kip
en geef het aan haar. Ze neemt het stuk kip aan in een serviet en kuist er alle
overige saus af. Nog meer grote ogen.
We krijgen vers fruitsap bij ons eten. Dit is van tomate del
arbol (boom tomaat letterlijk vertaald) het is frisser dat gewoon tomatensap en
groeit enkel in Ecuador. Ze zegt tegen de gids dat ze dit in Nederland ook
hebben. Ik zeg, ja mss geïmporteerd. Nee hoor, volgens haar groeit het ook in
Nederland. Ik woon nààst Nederland en heb dat nog nooit gezien. Soit. By the
way, dit lust ze ook niet
Tine kan zich niet inhouden en vraagt wat ze dan wel eet. Ze
zegt dat ze vroegen veel bananen at maar dat nu beu is. ??? Ze knabbelt haar
kluifjes kip af op een heel vervelende manier. In mn ogen kan ze niet veel goed
doen.
Ariana spreekt en verstaat geen Spaans maar het wel het lef
om mijn foute vervoegingen te verbeteren. Ik bijt op mn tanden en zwijg.
Als we willen vertrekken ga ik nog eerst even een droge
jeans aantrekken. Tine sluipt mee de wc in en is ook helemaal verbouwereerd
over mn noorderbuur haar gedrag. De gids ziet dit ook en zegt solo pasar je
kruist enkel even elkaar pad, laat het los.
We vertrekken terug en gaan nu een inheemse familie
bezoeken. Ik ben benieuwd. De gids verteld ons dat we ze wat geld of eten
moeten geven. Het is een gezin dat leeft in een lemen hut zonder water of elektriciteit.
Als we toekomen rennen de kinderen ons tegemoet. Dit gezin kweekt cavias voor de
verkoop. Wss ook voor op te eten. Cavia is een specialiteit van Ecuador. Er
staat buiten een groot kot met een hele hoop cavias in. Zo cuuute en echt
proper en goed onderhouden. In de hut is er een bed gemaakt van hout en op de
grond kruipen er zeker 50 cavias rond. Ook deze hut is proper onderhouden.
Droog gras op de grond waar de cavias van knabbelen. Er zijn ook 2 katten, die
de cavias met rust laten. Er zijn een paar vogeltjes in een kooi. Ik weet niet
welk soort vogel dit is maar ze houden dit bij voor de eitjes. De vader toont
ons ook fier de worteltjes en aardappeltjes die ze geoogst hebben.
Ik wil de cavias aaien, maar ze zijn mensenschuw. Een van
de kinderen grabbelt er toch een voor mij. Ik zou het echt niet kunnen opeten
Maar ja lammetjes en konijnen zijn ook schattig én lekker.
De inheemse volkeren geloven ook in de geneeskrachtige
eigenschappen van een cavia. Ze geloven dat als je ziek bent en de cavia over
je hele lichaam wrijft je nadien in de gedisecteerde cavia kan zien in wel
lichaamsdeel of orgaan je een probleem had omdat de anatomie van een cavia en
een mens hetzelfde is.
We zijn allemaal wat onder de indruk. Ariana stelt de meest
domme vragen. Waar is hun douche? Eh ze hebben geen stromend water dus hebben
geen douche. Ze wassen zich met een tobbe warm (regen) water. Ze vraagt hoe de
kinderen naar school gaan. Onze gids verteld haar dat het ongeveer 30 min
reizen is per auto. Ze vraagt of het gezin een auto heeft. Ja tuurlijk. Geen water
of elektriciteit maar de auto staat achter het huis geparkeerd.
We geven de centjes die we hebben aan de vader van het
gezin. Ik zeg tegen de gids dat ik nog snoepjes heb in de auto. Tine en ik
geven alle eten dat we hebben van eten of snoepjes aan het gezin. De kinderen
zijn nogal hebberig maar dat is hen waarschijnlijk ook aangeleerd. Ariana heeft
niets gegeven. Dat is voor mij de druppel. Het gezin is al blij met 50 cent,
das verdomme 20 belgische frank. Als je dat al ni kan geven???
Als we terug in de auto stappen ben ik echt heel emotioneel.
Ik kan mn tranen niet bedwingen. Dit is een gezin langs de kant van een
belangrijke autostrade en zal wel wat geld verdienen per dag van de toeristen
die passeren. Maar er zijn zoveel gezinnen die midden in de brousse wonen waar
niemand op bezoek komt. Deze mensen hebben enkel de basis spullen en de kids
zijn dolblij met 2 autootjes die ze continu van de berg naar beneden laten
denderen. Zelf op een gegeven moment per ongeluk door mn benen tot groot
jolijt. Ze hebben geen tv, geen luxe en hun wangen zijn verbrand door de felle
zon. Wij lopen er dan rond als rijke toerist die zit te klagen dat zn schoenen
nat zijn? Het plaatst alles ffe in perspectief. Als ik er terug aan denk ben ik
weer emotioneel. Er is genoeg eten voor iedereen op aarde, maar wij hebben te
veel en verspillen zo veel. En zij hebben 5 kleine aardappeltjes en zijn er zo
fier op. En die hollandse kip voelt zich te goed om iets te geven. Ik was
beschaamd in haar plaats. Bij de laatste tussenstop aan een tankstation vraagt
de gids om iets tegen haar te zeggen. Hij begrijpt dit ook niet.
Het laatste stuk van de trip zetten we happy muziek op. Ik
heb het nodig. Maar enkel ik en de gids zingen mee. De rest is wss te moe.
We zetten Ariana eerst af en ik stap even uit om afscheid te
nemen en mn gedacht te zeggen. Elke vraag die de gids stelde wist ze het
antwoord op. Ze wist alles over Ecuador. Maar haar mensen kennis was 0,0. Ik
was beschaamd in haar plaats. Ze begreep totaal niet waar ik het over had.
Maakt me niet echt uit, ik heb gezegd wat ik wou zeggen. En hoop dat anderen
dat ook doen en dat ze ooit begrijpt wat ze verkeerd doet.
Voor alle duidelijkheid ik heb geen probleem met
Nederlanders, ik heb sommige goei vrienden die van Nederland komen. Ik heb een
probleem met wereldvreemde mensen, doet er ni toe van waar ze komen. Ik begrijp
niet wat je doet in Ecuador of op een trip naar een inheemse familie als je je
zo gedraagt.
Het was een emotionele dag op vele verschillende manieren.
Ik ben heel blij als ik toekom bij mn Ecuadoraans familie. En het gevoelen is
wederzijds. Ik geef Carlos naar zn voeten omdat hij zei dat het zeker niet
ging regenen dit weekend. We zijn meermaals volledig uitgeregend. Hij antwoordt,
in Quito heeft het niet geregend
Normaalgezien kwam zaterdag ochtend een nieuwe roommate en
medestudente aan. Maar blijkbaar had ze problemen met haar vlucht en komt ze
pas zondag avond aan. Haar naam is Katy en ze komt van Canada.
Het is een redelijk jong en zenuwachtig meisje maar ze doet
haar best om wat Spaans te spreken ook al heeft ze een fel accent. Ik ben
doodop en ga vlak na het eten slapen. Ik ben nog steeds bevrozen en lig te
bibberen in mn bed. Ik doe mn sloeffen aan in mn bed en een fleece over mn
pyjama. En val eindelijk int slaap.
Ik zal morgen wel mn best doen om Katy beter te leren
kennen.
Het avondeten woensdag was enkel met Patricia. Carlos en
Andres waren naar de dokter. Een dokter gespecialiseerd in alternatieve
geneeskunde. Andres was dus een beetje een voodoo pop als hij terug kwam door
de accupunctuur. Zoals altijd is het eten bangelijk lekker. Kip met rijst en
groentjes en een roomsaus. Eerst een soepje weet niet meer met wat, maar het
was lekker. Bij de kip is er een salade met boontjes typisch van Ecuador en vol
calcium. Tegen dat we gedaan hebben met
eten, komen Andres en Carlos thuis en eten ze ook nog mee. Andres (die 27 is)
krijgt een lap rond zn oren van zn papa omdat hij zn groentjes niet opeet.
Hilarisch! Soms heb je toch geen woorden nodig om mekaar te begrijpen.
Tine laat me weten dat er dit weekend een activiteit is. We
kunnen de Cotopaxi vulkaan beklimmen en het meer (dat vroeger een krater was)
van de Quilitoa bezoeken. Op zaterdag gaan we een wandeling maken van 1 uur.
Dit op een hoogte van 4800m. We klimmen dan naar een hut op de berg. In de
namiddag zijn we vrij. We blijven daar slapen en rijden de volgende dag naar
het meer van de Quilitoa. Daar dalen we naar af en nadien klimmen we terug
stijl omhoog. Tine is wel een sportieve dus ze kijkt er enorm naar uit. Ik ben
niet zo sportief dus zeg tegen Gaby (verantwoordelijke voor het toerisme bij de
school) dat ik wel wat schrik heb dat ik niet kan volgen. Ze zegt me dat er una
chica mas mas mas gordita (zeeeeer struis meisje) al is mee geweest en dat het
ook is gelukt. Ik vraag ook even aan Mark en Karen die deze trip al hebben
gedaan of het haalbaar is. Je krijgt bij aankomst in het museum een thee om aan
te passen aan de hoogte. Die moet je zeker opdrinken en de theebladeren in je
waterfles doen en op een blaadje sabberen tijdens de wandeling. We zullen wel
zien hoe het verloopt. Maar als je de fotos ziet zijn de zichten bangelijk.
Carlos laat me weten dat het de hele weekend stralende zon zal zijn. Dat is
leuk, maar ook een beetje gevaarlijk, zal me zeker heel goed moeten insmeren.
Op donderdag is er als activiteit salsa dansen. Da zegt me
niets. We gaan weer allemaal samen eten, maar in deze rustige bar hebben ze
enkel broodjes, Tine is gluten intolerant dus eet ze niet mee. We beslissen van
naar het shopping center te gaan en een trekking broek te kopen voor Tine. We gedragen
ons zoals echte vrouwen 10 broeken passen en uiteindelijk de 1e die
ze heeft gepast; kopen. Maar zoals altijd zijn ze hier vriendelijk.
We gaan eerst iets eten ik heb al terug honger en Tine heeft
nog niet gegeten. We gaan naar de foodcourt in het shoppingcenter. Wanneer ze
dat eindelijk eens gaan invoeren in België??? Boven int shoppingcenter zijn er
allerhande verschillende fatsfoodrestaurants. En in het midden zijn er
tafeltjes en stoeltjes. Iedereen pakt wat hij wil en je eet samen. Ik denk dat als ik elke middag hier kom eten
ik niet toe kom met 2 maanden. Ze hebben hier de gebruikelijke fast food
restaurants, KFC, burger king etc. Maar ook de Ecuadoraanse specialiteiten en
arroz amarillo. (Rijst met saffraan) Mn favoriet in Puerto Rico.
Het klikt echt goed tussen Tine en mij, ook al ben ik 8 jaar
ouder. We nemen op tijd afscheid om ons huiswerk te maken en te oefenen voor
ons examen morgen.
Ik oefen nog wat voor morgen, maar begin de irreguliere
werkwoorden allemaal door elkaar te halen
Vanavond blijven Jennifer, de dochter van Patricia en Carlos
en haar verloofde ook eten. We zitten met 6 aan een klein tafeltje; bijna op
elkaars schoot. Na bijna een week weet je wel wat de gewoontes qua eten zijn
van je medebewoners. Ik zit naast andres en geef het zout en peper en de suiker
aan zonder dat hij iets moet vragen. Telepathie.
De eerste keer vind ik het eten wat minder. Eerst is er
linzensoep met gepofte mais, geen popcorn. 10 keer lekkerder dan croutonnekes
in je soep. Nadien is het gepaneerde tonijn met rijst en gebakken banaan. Ik
lust alles op zich, maar vind het een rare combinatie. Na het eten vertrekt het
hele gezin. Ze hebben waarschijnlijk wel gezegd naar waar maar mn hoofd is zo
vol met Spaans en Engels dat ik soms echt niets meer kan zeggen of opslaan. Ik
merk dat ik het moeilijker heb met mannen die Spaans spreken dan vrouwen. Weet
ni goe waarom. De vriend van Jennifer doet een hele uitleg tegen mij over de
bergen, wss kom ik onbeleefd over of ongeïnteresseerd maar ben echt te moe om
te reageren.
Na het eten vertrekt iedereen en blijf ik alleen achter met
Scrappy. Die zit 4u aan een stuk te jammeren, blaffen en huilen aan de raam. Ik
word er echt gek van. Als hij aan de deur zit te zagen om buiten te mogen wil
hij niet meer terug binnen. Als ik hem wil oppakken wordt hij boos. Ik zit dan
maar 45 min aan de keukentafel te wachten tot meneerke goesting heeft om binnen
te komen. Ik spreek hem aan als een echte Cezar Millan. Naar binnen NU!
Eindelijk luistert hij. Hij gaat dan
maar terug aan de raam wat jammeren en zielig blaffen. Ik val toch maar in
slaap en een klein uurtje later komt de familie thuis.
Als ik de volgende dag vertel dat hij aant zagen was en niet
meer terug binnen wil, laten ze weten dat hij gerust buiten had mogen blijven
dat hadden ze mss beter eerst gezegd???
Vandaag herhalen we nog maar eens de irreguliere
werkwoorden. En na de pauze is er het examen. Het valt nog wel mee, ik heb
alleen een black out over het werkwoord reir (lachen) maar heb 93%. De fouten
die ik heb gemaakt zijn dom.
Nadien leren we vocabulaire. Over de kleuren, dieren en
transportmiddelen. Daar ben ik dan weer sterker in, want dat ken ik bijna
allemaal al.
Na de les, EINDELIJK vrijdag gaan we naar een bar waar ze
ook slaatjes hebben. De bar is gelegen aan het park met een ongelooflijk zicht
op de bergen. Maar na het eten begint het te regenen. Nadien begint het te
hagelen, en dan te sneeuwen. De straten staan blank, de bergen zijn verdwenen
in de mist, elke 5 seconden is er een bliksem en een donderslag waar je van je
stoel springt. Tine en ik drinken nog een koffietje in de hoop dat het wat
mindert met regenen. Het mindert maar niet echt veel. We wagen het er op en
zullen een taxi nemen naar huis. Elks een andere want we wonen elks aan een
andere kant. Maar alle taxis zijn al bezet. Ik heb elke dag mn regenjas bij,
behalve vandaag. Ik schat de afstand eigenlijk wat verkeerd in en ben bijna 20
min aant wandelen door de gietende regen. Ik probeer onderweg nog eens geld
afhalen en ga in het shoppingcenter een dikke sjaal halen voor morgen. Al een
chance heb ik lange benen en kan over de plassen springen tot ik het verkeerd
inschat, in een diepe plas stap en mn schoen vol loopt met regen.
Ik ben een verzopen waterkip als ik aankom bij mn
Ecuadoraanse familie is iedereen heel bezorgd. Ik zeg hen dat ik nog steeds
geen geld kan afhalen, Patricia zegt me dat de bank sluit om 16u dus dat ik
best nog eens ga proberen. Ik doe een droge trui aan en test mn nieuwe regenlas
die volledig waterdicht zou moeten zijn. Getest en goedgekeurd! Het lukt nu wel
om geld af te halen en ik huppel bijna terug naar het shoppingcenter om
glutenvrije koekjes te kopen voor Tine voor morgen in de bus.
Ik neem een warme douche en skype met mama en papa. Alles is
ok in het thuisland en ze zijn blij om mij zien.
Nadien zien we samen naar The Good Wife int Spaans met verse
popcorn. Ik verbaas me weer dat ik er zo veel van begrijp. En schrijf
ondertussen mn blog.
Patricia en ik reageren simultaan tijdens het kijken op
knappe acteurs ofzo. Echt grappig.
Vergezeld door Linde Merckpoel van Stubru schrijf ik deel 4.
Vandaag is het 8 maart. Dus Dia del Mujer. A todos las mujeres del mondo, un feliz dia del
mujer!!!
Maar eerst bij het begin. Ik moet nog vertellen over
gisteren. Op dinsdag 7 maart, 2e dag les. We leren in de klas los
verbos irregulares. Toppie! Ik ben blij dat ik frans heb geleerd want dat helpt
enorm. Langs de andere kant zeg ik steeds ella ipc eja. Dubbele L is J. En
schrijf ik overal dubbele FF terwijl int Spaans er maar 1 wordt geschreven.
We kunnen vandaag mee op uitstap naar een museum van Oswaldo
Guayasamin. Ik weet niet wat ik er van moet verwachten maar onder het moto doe
is iets zot, schrijf ik me mee in.
Met de studenten van ons groepje gaan we lunchen in een
foodtruck verzamelplaatsje. We hebben maar een uur om te lunchen en dat is
maar net genoeg. Moet we wat aanpassen aan het Ecuadoraanse tempo. Het plezante
aan foodtrucks is dat je allemaal iets anders kan eten. We weten ni echt wat te
verwachten maar het is belachelijk lekker en maar 4$ voor een heel bord met
crispy chicken en papas fritas en sla. De anderen eten quasadillas en pinchos
(saté met verschillende soorten vlees op de bbq). We zien scheel van de honger!
Nadien vertrekken Tine (uit Denemarken) en Timo (student uit
Zwitserland) en Pati (leerkracht) en ik naar het museum. We nemen een taxi en
ik zit op de achterbank in het midden. Er is geen gordel voor de middelste
plaats. De taxis rijden ongeveer even voorzichtig als de bussen. Dankzij mn
lange benen kan ik me klem zetten achter de stoelen van de passagier en
chauffeur. Het is al een chance maar 5 minuten rijden.
Het museum is eigenlijk het huis van Oswaldo Guayasamin en
een kapel voor de gewone man die hij heeft gebouwd op een heuvel met een
bangelijk zicht op de bergen van Quito. Hij heeft enorm veel werken gemaakt,
schilderijen, sculpturen, juwelen en poëzie.
Heel veel van zn werken zijn over de hele wereld verspreid
onder andere in de luchthaven van Barcelona. Hij heeft gevraagd aan zn 7
kinderen of ze al zn werken willen samen houden na zn overlijden, en deze
tentoon te stellen aan alle mensen.
Hij heeft 3 periodes gehad. De periode van Quito, de periode
van de woede en de periode van de verzoening ook opgedragen aan zn mama.
Hij was ook verzamelaar van christelijke kunstwerken en
inheemse kunstwerken van Quito met een hele hoop beeldjes met nogal expliciete
houdingen in zn slaapkamer. De kamasutra van de incas bij wijze van spreken.
Het huis is fenomenaal. Er zijn geen woorden voor de indruk
die de ruimtes maken. Veel licht, zelfgemaakte meubels (zn vader was
meubelmaker). Het is mss niet altijd helemaal mijn stijl maar je moet er wel
ontzag voor hebben. In de kelder is een tijdelijke expositie met kunstwerken
van zn laatste periode. Er staan prachtige teksten op de muren geschreven en
wonder boven wonder versta ik er bijna alles van. Pati vertaald de rest.
Hij heeft ook een kapel gebouwd voor de gewone man. Niet
voor een god of een heilige. Tis een mooi idee langs de andere kant is het zo
groot en indrukwekkend dat de gewone man er nooit zal komen. Hij wil met zn
kunstwerken strijden tegen de ongelijkheid en racisme en onderdrukking etc. Maar
zn huis zou plaats kunnen geven aan weet ik hoeveel arme mensen. Ergens spreekt
dat zich tegen.
We hebben in de kapel een gids die onvoorstelbaar goede
uitleg geeft in het Engels. Een deel van de andere toeristen komen van
Denemarken. Hun gids is steeds simultaan aan het vertalen, vreselijk storend.
Tine, die van Denemarken is, zit mee te luisteren maar geeft niet prijs dat ze
hen verstaat.
Er zijn kunstwerken van 12m op 8m en kunstwerken van 6
verschillende delen die je van plaats kan veranderen binnen een kader. Niet
enkel de plaats maar ook nog eens kan keren in verschillende richtingen. Dit
geeft miljoenen mogelijkheden en elke keer een andere opstelling en impressie.
Eigenlijk knap gezien. Oswaldo Guayasamin heeft iets met handen. Als je een
half geopend hand naar beneden keert stelt het armoede voor, als je dit omkeert
is het een bijna vuist dus kracht. Ik zou hier nog uuuuren kunnen rondwandelen.
Pati haar favoriete kunstwerk is van Quito. Aangezien het weer hier zo vaak
veranderd op een dag hebben de bergen ook alle kleuren van de regenboog. Hij
heeft Quito in alle kleuren geschilderd. Echt knap.
Het midden van de kapel is onderaan een nep vlammetje in
stof met een ventilator onder met de tekst : mantencan encendida una luz que
siempre voy a volver vertaling: laat steeds en kaars/licht branden want ik kom
steeds terug.
Je kan wel begrijpen dat dit me kippenvel bezorgt.
We keren zwaar onder de indruk terug naar de school, deze
keer ga ik niet meer in het midden zitten
Ik heb niet genoeg geld om de bus te nemen dus ga ik maar te
voet. Ik maak thuis mn huiswerk. Ik voel me echt terug een tiener.
Mn hoofd zit zo vol Spaans dat ik het echt moeilijk heb om
iets te kunnen vertellen, maar ik maak minder fouten in bv de vervoegingen. En mn
woordenschat wordt ook hoe langer hoe groter. Andres verteld me dat hij ook Frans
kan. Zn Frans is even vlot als mijn Spaans. Kei grappig. Maar nu begin ik ook
tegen Patricia Frans te spreken Het gezin heeft een aantal kunstwerken van
Oswaldo. Het zijn natuurlijk kopies.
Patricia verteld me dat haar broer, schoonzus, nichtjes en
papa op bezoek komen vanavond. Het zal una noche loca zijn Geen rust.
We beginnen aan het eten, alez ik kijk toe, ik mag hier
niets doen vandaag is het soep met (zachte witte) popcorn. Kei lekker, ook al
klinkt het mss raar. Nadien pasta met kaas en hesp en taart die de schoonzus
bij had. Ze is Italiaanse en spreekt Spaans met een Italiaanse intonatie, ik
begrijp er bijna niets van. We eten uiteindelijk met 8 aan een tafel voor 4. Iedereen
babbelt door elkaar en ik begrijp er soms niet veel van. Jaime, Patricia haar
broer dacht dat ik al 2 maanden in Zuid Amerika was niet 2 dagen.
Na het dessert eten we Antwerpse handjes. Ik vertel over de
legende van de reus Antigoon. (van het boekje dat in de doos zit) en krijg
complimenten over mn uitspraak.
Na het eten en de opkuis kruip ik in mn bed, ben echt
doodop. De jetlag, hoogteverschil, vele indrukken, lessen, uitstappen, ander
bed etc begint zo zn tol te eisen.
Morgen kan ik mee gaan op uitstap naar Mitad del mundo, de
evenaar en een heel museum errond. Ik denk dat ik ga passen. Even een rustdag
en wat me-time.
Op woensdag is het dus día del mujer. Op weg naar school
verkopen ze overal bloemen. Ik ben (weeral) de eerste van mn klas die aanwezig
is. De genen van mn papa! Ik vind het zo leuk dat bijna iedereen hier goeiedag
zegt tegen mij. Wildvreemde mensen op straat, en iedereen is vriendelijk en
lacht terug als je naar hen lacht. Dat mis ik soms aan België. Ik heb indertijd
als ik met de fiets naar werk ging er soms een sport van gemaakt van tegen elke
tegenligger goeiedag te zeggen. Rare blikken dat je dan krijgt!!!! Hier is dat
niet het geval. Enkel de automobilisten zijn niet hoffelijk. Zij hebben
voorrang.
Op veel drukke kruispunten staan politie agenten die het
verkeer regelen. Ze gebruiken niet zo veel gebaren maar een fluitje dat klinkt
als een vogeltje. Echt grappig.
Vandaag eerst herhaling van de 3 verschillende soorten irreguliere
werkwoorden van gisteren en ons huiswerk. Dan nog meer irreguliere werkwoorden.
Juppie!
We krijgen van (de andere) Pati allemaal een zelfgemaakte
roos en een snoepje (ook voor de mannen)
Ik lunch samen met Annabel en Thomas en blijf zitten op het
terras aan de Franse bistro om mn huiswerk te maken. Maar de wind maakt het er
ni makkelijk op. Ik wandel dan maar naar het shoppingcenter vlakbij mn huis. De
straatverkopers kennen me al. Gisteren vroegen ze of ik iets wou eten. Maar had
nog geen geld voor de bus Dus zei No gracias, no tengo dinero. (nee bedankt ik
heb geen geld). Vandaag vragen ze of ik al terug geld heb. Ik zeg ja, maar heb
geen honger J
En iets kopen van een kraampje op de straat staat gelijk aan
je hele voorraad imodium opgebruiken
Tegen dat ik aan het shopping center ben begint het serieus
te regenen. Ik heb niet goed genoeg of vaak genoeg mn zonnegroet gedaan deze
ochtend
Ik ga langs de supermarkt om shampoo etc te kopen. Ik was
gewaarschuwd dat is hier zeer kostelijk, maar de verpakkingen zijn dan ook
dubbel zo groot, dus ik denk dat de prijs ongeveer hetzelfde is als in België.
Een vrouw spreekt me aan in de supermarkt voor de prijs van een bepaald product
ze is haar bril thuis vergeten. Ik help haar verder en zeg dat het maar mn 3e
dag is in Ecuador. Ze gelooft me ni. Ik ben toch geen toerist???!!! Aloooo ik
steek bijna 2 koppen boven de plaatselijke bevolking uit. Maar vind het een
mooi compliment.
Ik maak in een koffiebar mn huiswerk en een samenvatting van
mn cursus. Ik neem wel een risico want bestel een té frio. (koude thee) met
ijsblokjes Tja ik zal het wel merken de komende dagen Tot hiertoe alles ok
met de interne huishouding.
Het shopping center is groot en mn rugzak weegt veel dus ik
blijf niet te lang rondwandelen. Naast de I phone winkel is een doorgang naar
een uitgang valk bij de straat waar ik woon. Mn onfeilbaar oriëntatie gevoel laat
me niet in de steek en ik vind het zonder zoeken.
Ik kom thuis en test alle nieuwe badkamer producten en doe
eerst mn huiswerk en begin dan aan mn blog met Linde staat op van Stubru op
de achtergrond.
Ik moet soms echt nadenken over het juiste woord in het
Nederlands. Weet het soms enkel in het Spaans of Engels.
Els brengt me op de hoogte van de gebeurtenissen in
Temptation Island. Dankuuuuu! Ik zit hier met momenten te lachen met de mopjes
op de radio of de uitleg over Lize etc van Temptation. Alleen de hond (Scrappy)
kan meelachen.
Het is bijna tijd voor het avondeten. Dus zal ik hier maar
afsluiten.
Zondag goed vertrokken vanuit Schiphol. Is een vrij moderne
luchthaven. Alleen zijn Hollandse reizigers DOM! Ze vragen 10.000 keer of je liquids
of gels bij hebt. Nee, nee, nee Pakt die van de controle een kei grote pot vocht
inbrengende crème uit haar bagage. Oh is dat een liquid? Ja, kip!
Ik ben nog eens extra gefouilleerd omdat ik een zakje met
geld onder mn kleren aan had. De bedoeling van zon zakje is dat je je geld
veilig dicht bij jou bewaart. Niet dat je er mee te koop loopt Ik ga dat dan
bij zon controle niet uitdoen Tis geld, het ergste dat je er van kan krijgen
is een paper cut. (eigenlijk is da zelfs ni waar want das eerder katoen dan
papier)? Mn handtas wordt ook extra gecontroleerd omdat er muntjes in mn portefeuille
zitten???!!!
De vlucht vertrok goed op tijd. Ik zit aan de gang zoals
gevraagd, de laatste rij voor de keuken en toiletten. Eigenlijk een topplaats,
niemand die aan je rugleuning zit te trekken, niemand die zn tray table terug
toe ramt en de toiletten roken KEI fris naar rozen en citroen.
Ik zit naast een koppel uit Zwitserland die frans spreken.
Effe een omschakeling in mn hoofd Ik moet tolk spelen voor de man want hij
spreekt zeer gebrekkig Engels en de stewardessen van KLM spreken geen frans. En
hun uitspraak van het Spaans is erbarmelijk.
Het eten is ok. Meatballs of pasta? Ik kies het eerste, ik
vind platgekookte pasta echt jakkes.
Ik heb de aard naar mn papa en slaap ni veel. Mss een goed
halfuurtje. Ik kijk naar de film Jackie en 24 afleveringen van the big bang
theory. Hopelijke hebben ze een nieuw seizoen beschikbaar op de terugvlucht. Moet
alleen mn best doen om mn lach in te houden tijdens het kijken met de fratsen
van Sheldon en co.
Mn buren spelen Who wants to be a millionaire je kan geld
winnen met vragen te beantwoorden. En je hebt ook 3 hulplijnen.
We winnen 3 keer een miljoen, vaak dankzij mijn hulp. Vragen
over mythologie, planeten en acteurs of muziek zijn voor mij. We zitten soms te
juichen (stilletjes) met 3 op een rij. 12 u naast elkaar zitten schept een
band.
We gaan het gels spenderen om een upgrade te betalen voor de
terug vlucht.
Ik kom aan na een vlucht met de airco op mega-friskes/kiekes-aan-den-draad,
in een luchthaven met muy caliente temperatuur! Ik sta in een t shirt met
okselvijvers aan de douane. Maar ze kijken enkel naar mn gezicht. Nadien moet
je je valies nog door een X-ray machine steken. Maar ze checken het ni echt.
In de aankomsthal staan Patricia en Andres me op te wachten,
met een bordje met mn naam, helemaal juist geschreven. Patricia verstaat goed
Engels maar spreekt het zelf maar beperkt. Andres spreekt heel goed Engels. Ik
ben redelijk pompaf en blij dat ik eindelijk eens mn benen kan strekken. We
rijden bijna een uur naar het centrum van Quito. Het is een redelijk oude auto.
Die niet gewend is om stijl bergop te rijden. Soms heb ik schrik dat we gaan
achteruit bollen en mini koekendoosjes steken ons zelf voorbij. Ofwel is Andres
een voorzichtige chauffeur. Qua winkels en infrastructuur en weg infrastructuur
doet het me erg denken aan Puerto Rico. Putten en bulten in de weg. Het laatste
stuk voor t centrum van Quito is een tunnel waar ik echt ni happig op was. Heel
donker en smal bweih.
Ik verblijf bij de Fam Q. In het business, commerciële
gedeelte van Quito, het noorden dus. Vlak bij een groot park en een shopping
center waar Wijnegem nog iets van kan leren.
Het huis is eigenlijk een duplex appartement op het hoogste
verdiep. Ik mag van Andres mijn valies niet zelf naar boven dragen. Ik zou te
vermoeid zijn door de hoogte van Quito. Na 4 trappen ben ik inderdaad buiten
adem. Niet dat dat specifiek komt door de hoogte of mn crappy conditie.
Het huis heeft een groot terras waar scrappy de hond op mij
wacht. Een grijze maltezer achtig model, 17j oud en nogal slechtgezind. Hij
bijt me net niet. Ik moet hem wat tijd geven.
We komen binnen in de keuken waar Carlos de papa op me
wacht. Zn Engels is zeer basic. Ze tonen me mn kamer, ruim genoeg met een bed,
bureau, tv en aparte badkamer. Mn was wordt hier gedaan door de mama en er zijn
handdoeken. Had ik da geweten had ik een deel van mn valies kunnen thuis laten.
Dan is er een ruime living met prachtige donkere vloer en
koloniale meubels en een aparte TV ruimte, cozy met zeteltjes en een computer.
Er is overal kei goede wifi en ik krijg meteen het paswoord.
Ik heb zo het idee dat dit geen arme mensen zijn
Boven slapen Andres en Carlos en Patricia. De dochter
Jennifer woont samen met haar vriend. Die zal ik binnenkort wel ontmoeten.
Ik krijg een glaasje water (later verneem ik op de school
dat de host families verplicht zijn om een zuiverings installatie te
installeren voor drinkbaar water of alle water moeten koken. Het kraantjes
water is hier niet drinkbaar.)
Ik neem een douche, ik kan zelfs rechtstaan in de douche
maar moet me wel bukken als ik uit de badkamer kom en in de keuken moet ik me
ook bukken om de afwas te kunnen doen (zou ik dat mogen )
We eten pollo asado met papas fritas (opgewarmd in de microgolf,
schandalig!!!), rijst en salade. En . Mayonaise!!! Mn broer had veel schrik dat
die er niet lekker zou zijn, maar dat valt goed mee. Als dessert eet je
crackers met cheddar spread of dulche de leche spread. Eigenlijk kei lekker.
Maar ben dood moe. Voor mij is het 2u s nachts.
Ik ga slapen, mn had me gewaarschuwd dat de nachten hier
koud zijn, maar dat valt reuze mee. De huizen zijn inderdaad ni super geïsoleerd
maar met 3 dikke dekens heb ik het veeeel te warm zene! Ik val snel in slaap
maar ben ook al vroeg terug wakker. Ik denk dat het 2u is, dus 5 u geslapen. Dan
is het elke 2u wakker. Omdat ik zon dorst had op de vlucht en bij aankomst heb
ik echt belachelijk veel water gedronken dus vanaf 5u ist elk half uur naart wc.
Het gekke is ook dat je het gebruikte wc papier niet mag
doorspoelen maar in een vuilbakje moet doen. Ben ik dus ni gewend. Hopelijk doe
ik dat niet meer als ik in België ben.
Ik sta wat vroeger op en doe yoga, de zonnegroet. Ik wil mn
dag actief beginnen en het heeft geholpen want van de hele dag heb ik mss 5
regendruppels gevoeld. Wel vaak dreigende wolken en grijze lucht maar even goed
vaak echt brandende zon!
De volgende morgen brengt Patricia me naar de school. Kei grappig
een eerste schooldag en mn Ecuadoriaanse mama zet me af. Nog een dikke knuffel.
Er zijn nog een 15 tal andere studenten. We beginnen vandaag met 3
nieuwelingen. Ze vragen om ons voor te stellen, onze naam waar we van zijn etc.
dan worden de leerlingen verdeeld over verschillende leerkrachten. Je hebt sowieso
elke week een andere leerkracht. En wordt ingedeeld per niveau.
Annabel (van Duitsland) en Thomas (Fransman) beginnen
vandaag mee met mij. Ons niveau is alle drie basic. Mss begrijp ik nog net iets
meer dan Annabel. Thomas zn uitspraak van Engels en Spaans is met beaucoup de
cheveux dedans
We beginnen in een klasje samen met Tine (uit Denemarken, ze
is hier al 1 week en woont in hetzelfde gezin als Annabel en Thomas) Onze
leerkracht heet Monica. Heel tof, basic, met een grapje hier en daar niet te
stijf maar wel travakken. Ik heb het soms koud en heb soms hoofdpijn maar het
is ook wel leuk. Ik krijg complimenten over mn perfecte uitspraak en vertaal
capaciteiten. Maar moet echt nog wel wat werken aan mn woordenschat en grammatica.
We beginnen met het verschil tussen de werkwoorden Ser en estar. Kga eerlijk
zijn, ik weet het soms nog niet Maar de vervoegingen zijn zoals int Frans.
Nadien is het de simpele werkwoorden op AR, -ER en IR.
En dan is het meer wat spreken en conversaties voeren.
Tijdens de pauze raak ik aan de babbel met Heather die hier
al bijna 2 maanden is. Ze vertelt me dat en 3 weken geleden 4 Belgische
vrijwilligers zijn en dat hun Spaans zo snel zo goed was. Spijtig dat ik die
gemist heb.
We eindigen de les met een leuk spelletje van wie is het wel
enkel bekende levende mensen.
Man of vrouw, waarom zijn ze bekend, van waar komen ze, wat
doen ze?
Ieders maakt een lijstje van 6 namen en we moeten het raden
van elkaar. Echt leuk.
Ik ga samen lunchen met Annabel en Thomas. In een Franse bistro.
Een krokje en ne goeie Ecuadoriaanse koffie. Om 2 u hebben we rondleiding in
het oude stadsgedeelte met Medy, een andere leerkracht, haar Engels is basic
maar ze spreekt traag Spaans en vraagt steeds of iedereen het begrepen heeft. Frank
en Karen voegen zich bij de groep. Een koppel vanuit Tenessee USA, maar hun spaans
is eigenlijk nog redelijk. We nemen de bus naar het centrum. Amai mn botten,
chance dat het maar 25c is. Een rollercoaster is er nix tegen vergeleken. Ik
vlieg regelmatig van mn stoel of tegen de raam. We worden SERIEUS door elkaar
geschud (goed voor de vertering) en ze moet regelmatig alles toe smijten De
wegen zijn ook ni super, maar of er nu een drempel is of een put, afremmen is
niet nodig. We komen aan in het centrum van Quito. Heel mooi, oude gebouwen, Spaanse
invloeden en veel volk. We moeten heel voorzichtig zijn met ons geld en mogen
eigenlijk geen gsm mee nemen.
Ik voel me nooit echt onveilig. Mss ook omdat we in groep
zijn. We klimmen de Calle de Chili op. Een hellingsgraad van weet ik hoeveel procent.
Ik ben blij dat Medy ook buiten adem is als we boven zijn.
We bezoek 3 kerken. De eerste is zeer oud en heeft een
houten vloer die kei hard kraakt als je er op loopt. We hebben de neiging om op
onze tippen te lopen, niet dat dat helpt. De kerk is versierd met veel goud.
Wat bombastisch maar indrukwekkend.
De 2e kerk is onvoorstelbaar indrukwekkend. Overal
waar je kijkt is er goud. OVERAL! Er is 50 kg bladgoud gebruikt. We mogen geen
fotos nemen. Maar het is indrukwekkend. Je hebt steeds het gevoel dat het
plafond op je hoofd gaat vallen. De kerk is zeer symmetrisch versierd. Aan de
ingang onder het orgel is aan de linker kant een trap, aan de rechter kant is
dezelfde trap na geschilderd voor de symmetrie. Dat is een van de kenmerken van
de barok. Een ander kenmerk is excessive use of versiering, nee echt ofwa???
Onze gids heet William en gidst nog maar 2 maanden in het Engels. Hij doet da
goe maar wordt boos op Koreaanse toeristen die na 3 keer vragen toch nog fotos
nemen.
We bezoeken ook de sacristie en een zaaltje waar originele
klokken en klepels hangen van de oude toren die in de aardbevin verwoest is.
Aan het einde is een schilderij gemaakt door inheemse schilders dat de 7
hoofdzondes voorstelt. Een ervan is Borracha, overdreven gebruik van alcohol. Het
eerste woord dat ik van mn vriendin (zelf Ecuadoriaanse en ex collega) heb
geleerd. Ik vind dit echt super grappig. Zou een foto willen nemen voor Rafa maar
wil William ni op zn tenen trappen
De laatste kerk is meer ingetogen en ook voor de andere
bevolking dan enkel de Spanjaarden. Medy is eigenlijk emotioneel als ze verteld
over deze kerk.
We dalen de Calle de Chili terug af, als je dit moet doen als
het regent is het een schuifaf.
Overal in het oude stads gedeelte staan er straatverkopers.
Echt elke 2m. Ze verkopen echt alles, ijsjes, loterij ticketjes, snoep,
planten, onderbroeken (?), Maar ze zijn niet opdringerig.
We nemen een andere bus terug. Ik dacht niet dat het
mogelijk was maar deze is nog erger. Je hebt ook steeds het idee dat de bus nu
echt wel kapot is en in 2 is gebroken. In en uitstappen aan een halte is iets
dat snel snel moet gebeuren en tegen dat ik aan mijn halte was zitten we als
sardienen in een blik. Ni normaal. Hoe die allemaal kunnen blijven
rechtstaan??? Ik val bijna om terwijl ik me nog vast heb met 2 handen.
Ik wandel terug de 4 trappen op naar mn familie, ben al
minder buiten adem. En sluit de familie op ipv dat ik de deur open doe.
Patricia geeft instructies langs de andere kant van de deur. Derecha, no es
sinistra, DERECHA Kei grappig!
Ben blij om haar te zien en zij mij ook.
Ik spring eerst de douche in en maak mn huiswerk. Anders komt
dat er ni van. Hoe lang is da geleden, huiswerk maken!!!
Jennifer de dochter is op bezoek, ze is nogal timide of wel
ben ik gewoon doodop. We kijken samen naar tv, the good wife in het Spaans.
Ik ben verbaasd dat ik al zo veel versta.
Andres is net thuis als we willen beginnen met eten. Het is
een dikke soep met aardappelen en groentjes, iets ondefinieerbaar maar best
lekker. Nadien eten we rundsvlees, heel erg gezouten en taai maar eigenlijk ook
nog ok. Met rijst en sla. Ik heb geen grote honger en na het eten begin ik aan
mn blog.
