Leven met een narcist of iemand met een Narcistische Persoonlijkheids Stoornis Hier probeer ik beetje bij beetje mijn levensverhaal neer te zetten.
Hoe ver ik zal geraken weet ik niet want het is veel werk, maar ik doe mijn best om dit zoveel mogelijk aan te vullen.
In afwachting kan het wel wat onduidelijk zijn voor de meeste lezers, want van de actuele berichten weten jullie ook niet wat er aan vooraf is gegaan, maar ik hoop dit dit geleidelijk te kunnen aanvullen om meer duidelijkheid te kunnen brengen.
14-06-2012
Enkele denigrerende opmerkingen...
Zaterdag help ik mijn vriend en heb ik de auto nodig.
Ach ja, niet nodig om jou dat te zeggen, dat is toch 's voormiddags, jij slaapt toch tot de middag...
Zolang dit huis niet verkocht is heb ik geen geld om iets anders te kopen, voor jou is dat geen probleem, jij gaat gewoon met je papiertje (invaliditeitsattest) naar het stadhuis en zal een sociale woning krijgen...
Ik ga naar beneden om te eten en krijg de vraag "En wat doen we vanavond, elk zijn eigen vuilnis buitenzetten?" Ik wilde nog antwoorden, "tju, en dan heb ik nog wel de ganse living gestofzogen", maar heb toch nog op mijn tong kunnen bijten, daardoor zou hij opnieuw uit zijn dak gegaan zijn...
Ook is hij daarstraks boodschappen gaan doen en vraagt me ook of ik er wel zal willen van eten, omdat hij dit gaan halen is... Wie is er trouwens begonnen met kinderachtig alleen voor zichzelf eten te maken? Ik dus niet...
"Wat wil ik bereiken met me in de slaapkamer te verbergen?" Momenteel wil ik gewoon rust aan mijn kop om na te denken en er zo snel mogelijk bovenop te geraken.
"Als het zo zit dan is het voor mij genoeg en zetten we maar beter meteen het huis te koop!" Tja, als hij zo aandringt moeten we dat misschien wel doen dan!
Dus gaat hij morgen al een agentschap contacteren en kijken om alles zo snel mogelijk in orde te brengen.
Ik mag alles houden, de inboedel, de katten, alles, hij wil gewoon zijn laptop en zijn kuifje-raket!
En hij bleef maar doorgaan terwijl mijn eten net warm was (hij had al voor zichzelf eten klaargemaakt en gegeten), dus vroeg ik hem of ik de kans kreeg om rustig te eten net als hij, maar nee, hij kon er dus geen stop op zetten, dus ben ik met mijn bord naar de slaapkamer getrokken, daar kan ik tenminste rustig eten!
Toen ik onderweg was naar boven vroeg hij me of ik ook de gordijnen nog in brand zou steken.
Dit heeft mijn depressieve moeder namelijk gedaan toen ik nog een kind was.
Echt, hoe gemeen kan een mens zijn?
Ik stond er echt met mijn mond vol tanden van, was zo verbouwereerd dat ik zelfs geen antwoord kon geven, er kwam zelfs niets bij me op.
Nu zou ik hem antwoorden "ja, maar eerst ga ik mijn bord leegeten, dan is het de beurt aan de gordijnen, en daarna ga ik naar het derde verdiep om naar beneden te springen!", maar gisteren was dit echt een klap in mijn gezicht...
Natuurlijk is alles wat er gebeurt ook weer mijn schuld... Maar ik denk aan wat mijn schoonma me gezegd heeft, hij heeft een manier van dingen om te draaien zodat het iedere keer allemaal mijn schuld lijkt, niet naar luisteren! En dat doe ik dus ook!
Niet! ;o)
Oh ja, hij vroeg me ook wat ik dan wel wilde?
Dat hij opnieuw gaat werken zodat ik hier ganse dagen door kan lanterfanten op mijn luie kont in de zetel voor de tv of met mijn laptop?
Ik ben toch wel blij hé, dat ik mijn rug en de fibro als excuus kan gebruiken! Die heeft lef! Hij leeft zelf al 2 jaar in zijn zetel met zijn laptop, die zetel was trouwens nieuw voor hij in ziekteverlof ging, nu zak je bijna door tot op de grond waar hij altijd zit! En bij hem is er geen enkele oorzaak gevonden voor zijn "ziek zijn", geen enkel bewijs, niets!
Zen blijven, ik maak me niet meer kwaad.
Nu ik ermee ingestemd heb lijkt hij wat beschaafder, hij is daarnet kalm naar boven gekomen om te vragen of ik wil nakijken wat we nog voor het huis en de auto moeten afbetalen en de stand van de rekeningen. Alhoewel, beschaafder, hij zou het wel gisteren nodig hebben...
Pfff, dit gaat plots allemaal te snel, ik ben bang dat ik niet zal kunnen volgen...
Maar langs de andere kant sta ik ook nog niet meteen op straat, eerst een koper vinden, dan nog 3 maand voor de akte, dit zal allemaal pas voor volgend jaar zijn.
Vandaag is hij dus naar de fysio geweest en daarna naar zijn telefoonvriend, blijkbaar hadden die afgesproken.
In het terugkomen is hij binnen gesprongen in de winkel om mignonettes te halen, natuurlijk weer eens net genoeg voor zichzelf!
Vanavond heeft hij dus wat moeite gedaan, mignonettes gebakken in de pan, witte bonen met tomatensaus opgewarmd en een zakje mousseline puree klaargemaakt!
Ik vroeg hem daarstraks wanneer hij een afspraak heeft waarbij hij de wagen nodig heeft, want ik moet een afspraak maken bij de tandarts, om dus zeker te zijn dat de wagen niet dubbelgeboekt staat.
Hij moet enkel naar de fysio, maar die is vrij wanneer ik wil, hij heeft niets meer nodig!
Dan heb ik meteen erbij gezegd dat ik die vanavond nodig heb om naar de dokter te gaan.
Waarop ik weer commentaar kreeg dat ik daarvoor de auto nodig heb, dat het niet ver is, maar als ik naar de apotheek moet na de dokter is het wel té ver om alles te voet te doen! :p
De dokter was eigenlijk het CAW, en nadien ben ik dus mijn frietjes gaan eten zoals voorzien. ;o)
Mijn frietjes die ik normaal gezien vrijdag zou eten, die waren best lekker!
Nog wat zitten napraten met de eigenares, en dan dus naar huis, de katjes eten geven.
Waar meneer zelf zat te eten, hij had pasta gekookt, een pot tomatensaus geopend en een doosje gehaktballetjes die ik normaal gezien gebruik om in de vol-au-vent te doen!
Nog maar eens een heel ingewikkeld menu!
Ik heb dus tussendoor de katjes eten gegeven en ben weer richting slaapkamer vertrokken.
Rond 20u30 komt hij plots naar boven en vraagt me met de telefoon in zijn handen "doe je nu de boodschappen morgen?"
Dus was hij aan het telefoneren met zijn ma, waarop ik antwoordde dat ik haar morgenochtend zou bellen.
"Ach ja, je zou haar morgenochtend bellen, wel, morgen heb je de auto niet, ik moet naar de fysio en daarna ga ik naar J. (zijn ex-collega-telefoonvriend)"
Ik zeg hem "oh, niet erg, dan regelen we dat wel een andere dag", waarop ik als antwoord iets begrijp van kinderachtig gedrag of zo terwijl hij al aan het weggaan was.
Ik vraag me af wat zijn ma hem daarop geantwoord heeft, een half uur later zijn ze nog steeds aan het babbelen...
Wat ik echt al mijn hele leven mis is kortweg liefde, te beginnen met ouderliefde.
Die speciale band met iemand, de genegenheid, de toewijding, de warmte, dat gevoel van thuishoren, die ene vaste waarde in je leven waarop je steeds kunt terugvallen...
Dat alles overheersende gevoel van...
Mijn moeder was er wel en leeft nog steeds, maar voor zover ik besef heb was er nooit echte liefde of genegenheid.
Aan mijn vader moet ik zelfs geen woorden verspillen.
In mijn relatie ook niet, de verliefdheid van in het begin zou moeten plaats maken voor liefde, genegenheid, wat hier dus niet gebeurd is.
Vorige korte relatie's duurden nooit veel langer dan de verliefdheid, dus kwam er ook eigenlijk nooit geen echte liefde of genegenheid aan te pas.
Iemand die van je houdt, je steunt, je knuffelt, iemand op wie je altijd kan rekenen, in goede en slechte tijden, bij wie je steeds terecht kan...
Die ene iemand bij wie je eerlijk kan zijn over wat je voelt en zeggen wat je op het hart ligt, zelfs minder leuke dingen, je weet dat ze er altijd voor je zijn.
Ik heb zelf altijd zoveel liefde gegeven, misschien ligt daar de oorsprong van mijn "slaafs" handelen en vasthouden, misschien hoopte ik al die tijd al dat ik ook wat liefde zou terugkrijgen, als ik maar goed genoeg mijn best deed?
Ik hou zielsveel van mijn katten, zij geven me onvoorwaardelijke liefde, maar dit is nog wat anders hé?
Het is hier echt belachelijk aan het worden... Ik heb geen blik of woord gekregen vandaag. Ik ga rond 19u naar beneden om iets te eten, kom in de keuken en zie daar welgeteld 1 afgebakken stokbrood liggen. Dan zie ik hem in de tuin staan met de bbq tang, en jawel hoor, mijnheer heeft voor zichzelf de bbq opgestart, heeft er 2 worsten opgelegd die hij met zijn stokbrood zou opeten! Hij heeft zelfs wortels geraspt, wat hij gewoonlijk niet kan, en natuurlijk ook een éénpersoonsdosis!
Nu begint hij steeds vaker zijn echte natuur te tonen...
En daar heb ik dan 22 jaar lang dagelijks eten voor klaargemaakt? In goede en in slechte tijden, als hij nog ging werken zelfs heel vaak om 23u 's avonds? En ik ook maar wachten om te eten tot hij zo laat thuiskwam, zodat we toch nog iets samen deden op een dag?
Eerder dit jaar had ik een maag/darmontsteking die me een week aan bed gekluisterd heeft, en toch stond ik 's avonds op om eten voor HEM klaar te maken, terwijl ik zelfs niets kon eten? Wat zal het morgen zijn? Gaat iedereen elk apart zijn eigen frieten halen bij de frituur misschien? Draai ik mijn eigen was en hij de zijne?
Die is echt heel goed bezig!
Ach, hij levert alleen maar bevestiging dat mijn beslissing om hem te verlaten wel de juiste is!
Hij heeft blijkbaar nooit van me gehouden, ik begin zelfs zeker te worden dan hij van niemand anders dan zichzelf kan houden.
Dus was ik al die tijd alleen maar poetsvrouw, kok en kon ik af en toe wel voor een pleziertje dienen...
Rond 13u ben ik na zelf iets te eten naar de slaapkamer getrokken, en nu krijg ik voor het eerst zijn stem te horen vandaan, het is ondertussen al 18u45.
Hij komt naar boven: "je komt niet naar beneden, je maakt geen eten klaar?"
Ik heb gewoon geantwoord dat ik geen eten meer klaarmaak.
Ik zal toch maar eens naar beneden gaan om de poezen eten en medicatie te geven en eens te kijken wat er snel kan opgewarmd worden zodat ik ook nog een hapje kan eten!
Vandaag had ik een afspraak bij de kapper die al 6 weken vastligt, maar toch is hij erin geslaagd tegelijkertijd een afspraak bij de fysio te maken, en we hebben beiden de auto nodig...
Ik heb afspraak om 11u45 en moet 15km ver rijden, hij had een afspraak om 13u op een 5-tal km hier vandaan.
Toen hij opstond rond 9u vroeg ik hem dus hoe we het zouden regelen.
Het zou maar al te absurd zijn dat hij mij zo ver zou brengen, ondertussen naar de fysio gaan en mij dan weer zo ver zou komen ophalen, "ga maar naar JE kappersafspraak" kreeg ik op een meelijwekkende toon te horen...
En trouwens, ik weet zeker dat je nu niet naast mij in de auto wil zitten, wat wel waar is.
Toen ik naar boven ging met de geplooide was en om mijn douche te nemen zei hij me nog "we hebben elkaar blijkbaar toch niets meer te zeggen", waarop ik hem geantwoord heb "niet echt, en blijkbaar verdraag je me toch niet meer, dus"!
Dat had hij me verleden week dus zelf gezegd, maar nu keek hij me aan met een open mons alsof ik hem iets nieuws vertelde!
En dan kreeg ik te horen dat ik echt smerig bezig was, als ik zo'n dingen naar boven haalde...
Hij mag praten, hij verwijt me nog stomme dingen die hij niet vond kunnen van 20 jaar geleden, dingen die niet eens van belang zijn, enkel en alleen maar om me te kunnen kwetsen als hij daar zin in heeft!
Zoals zeggen dat ik op mijn moeder gelijk, die manisch depressief was, is dat eerlijk?
Toen ik mijn douche genomen had nam ik mijn handtas in de living en vroeg hij "waarom doe je zo?"
Als antwoord kreeg hij "tja, ik heb wel een depressie hé (volgens hem toch), je zal het ermee moeten doen", waarop hij "wat, ik heb het niet begrepen?".
Dus herhaal ik het nog luider zodat hij het zeker zou begrijpen en ga naar beneden, waarop hij me op de traphal achterna liep "wat, ik heb het nog niet begrepen"!
Ik heb het geen derde keer meer herhaald, hij zoekt het zelf maar uit, ik ben dus in de auto gesprongen en vertrokken.
Ik kreeg wel de slappe lach toen ik wegreed, vroeger was ik diegene die hem achterna liep als hij weer eens tilt sloeg en wegreed, dit keer was hij het die me achterna liep.
Na de kapper ben ik bij mijn schoonma langsgeweest, die gelukkig thuis was, ik zag het echt niet zitten om meteen naar huis te gaan.
We hebben de ganse namiddag gepraat over de laatste gebeurtenissen, waarbij ze toch wel schrok van zijn reactie van gisteren, zomaar dingen beginnen stuksmijten, dat zag ze niet in hem, maar bon.
Ik ben rond 18u thuisgekomen en heb nog de schotel pasta met ham en kaassaus in de over gezet om te eten, natuurlijk kwam hij ook af om te eten toen die warm was hé!
Na het eten ben ik naar boven getrokken, heb helemaal geen zin meer om nog lang in dezelfde ruimte te vertoeven...
Vandaag kreeg ik dus geen woord, enkel toen hij 's namiddags naar boven kwam om zich op te frissen en me zei dat hij om kousen en schoenen voor zijn fysio ging.
Rond 17u30 ga ik naar beneden en begin aan het avondeten.
Ik had blinde vinken uit de diepvries gehaald en zou die klaarmaken met de vers geplukte appeltjes die ik gisteren kreeg en aardappeltjes, toch even wat meer moeite doen dan gewoonlijk.
Ik schil de aardappelen, de appeltjes en snij die in stukken.
Bij het langskomen neemt hij een stukje appel en proeft "bah, wat zuur, die zijn niet eens rijp!"
Hallo, het zijn dus wel appelmoes appelen!
Sinds we op dieet geweest zijn maak ik de appelmoes altijd klaar met vloeibare zoetstof, hij heeft me zelf nog gezegd dat die echt lekker was zo, dat echte suiker niet meer nodig was, en het is ook zo.
Dan plots "hoe gaat ge die klaarmaken?"
Ik antwoord "zoals gewoonlijk".
En dan moet die dus weet tegendraads gaan doen, "bah, is niet lekker met zoetstof, waarom niet met echte suiker enz..."
Toen ik zei dat ik zijn deel wel met suiker wilde klaarmaken en zoetstof voor mezelf zou gebruiken was dat ook niet goed, "maak die maar klaar met zoetstof, ik moet er al geen meer, ge kunt die stoppen waar het licht nooit komt, ik ga wel elders eten"!
Waarop hij in de zetel gaat zitten en weer eens goed vertrokken is, "voor een keer dat je wat meer moeite doet kan het ook niet goed, ik krijg hier ganse dagen bereide maaltijden voor mijn neus, bla bla bla..."
Voor alle duidelijkheid: die bereide maaltijden zijn er voor een honger tussendoor of zo.
Hij wil 2 x daags warm eten, dus zou ik 2 maal daags moeten eten koken, no way!
Een boterham of zo eten als 2de hoofdmaaltijd, dat kent hij niet, vandaar dus dat we die schotels in huis hebben.
En trouwens, sinds hij ziek thuis zit gaat hij ook pas rond 5 à 6u slapen, waarbij hij dus rond 13u zijn ontbijt neemt, rond 19u zijn hoofdmaaltijd en verder niet meer eet.
Alles is dus klaar en ik bedien mezelf, hij zou toch niet eten.
Ik had dus de appelen natuur bereid en de pot suiker en zoetstof op tafel gezet.
Komt hij toch plots af om te eten, ziet de pot suiker staan en vraagt "wat is dit nu?"
Ik antwoord hem dat dit zijn bereide maaltijden zijn die ik opgewarmd heb en dat hij toch niet zou eten.
Waarop hij een tas koffie neemt en terug naar de zetel gaat, zich plots omdraait en die tas in de gootsteen stuk smijt waarop hij ook mijn glazen keukenweegschaal erbij stuk smijt!
Veiligheidsglas, dus er lag glas van voor tot achter, op 12m diepte, waarvan een groot deel in mijn bord waarvan ik pas 1 hap genomen had
Hij is zich op de trap gaan zetten met zijn hoofd in zijn handen, ik heb meteen gekeken of er geen katten in de buurt waren die zich konden kwetsen, gelukkig zaten die allemaal in de tuin.
Dan heb ik mijn bord en al in de gootsteen bovenop de rest omgekieperd, dacht eraan om te beginnen opruimen zodat er geen gevaar was voor de katten, maar besloot dan dat het zijn boel was, heb de deur dicht gedaan zodat de katten veilig waren, hij kwam terug en in het langskomen wist hij niets beter te zeggen dan "zie je wat er gebeurd als je me kwaad maakt?"
Ik heb mijn computer genomen en ben naar de slaapkamer getrokken en heb hem wel 45 min horen opruimen.
Toen ik later die avond naar beneden kwam om mijn medicatie te nemen vooraleer ik ging slapen zag ik dat hij toch alles opgegeten had, in de pannen was er geen glas terechtgekomen!
