De eerste vraag is gemakkelijk: mijn naam is Roos, ik ben 22 jaar en student in Gent. Het antwoord op de tweede vraag sluit hierbij aan: ecologie is 'my middle name', het is verweven met mijn identiteit. Een ecologisch leven is het hoogste doel in mijn leven, en ik probeer alle aspecten van mijn leven in harmonie te brengen met dat streven. Ik heb bewust gekozen om geen rijbewijs te halen, ben trein- en fietsfanaat, vegetariër, SLOW-liver en bewoner van een gepassiveerd 'actief'-huis (daar komen allemaal nog aparte berichten over ;) ). Aangezien ik student ben, is mijn budget beperkt, maar dat vind ik een pluspunt: het maakt je enorm creatief. Bovendien vind ik het zeer hoopgevend om te zien dat een eco-lifestyle ook gewoon goedkoop is - wie zelfvoorzienend wil zijn, wie de cirkel wil sluiten, heeft doorgaans minder tijd om 'op de reguliere arbeidsmarkt' te werken. Na mijn studies wil ik dolgraag bij de NMBS werken, als treinbegeleider, omdat ik mij volledig kan vinden in de visie van de NMBS over ecologische mobiliteit. Deze blog zal waarschijnlijk veel berichten over mobiliteit bevatten: ik ben veel bezig met eco-mobiliteit, enerzijds omdat onze manier van verplaatsen zeer weinig in vraag wordt gesteld en anderzijds omdat een alternatieve mobiliteit veel uitdagingen stelt - ik hou wel van een uitdaging.

De derde vraag is lastiger. Ik worstel al een hele tijd met 'eenzaamheid' in mijn visie. Voor mij is alles wat ik doe zeer logisch, aangezien ik al mijn keuzes maak in functie van de harmonie van mijn handelingen met mijn principes. Die harmonie streeft naar harmonie van mens en omgeving - ik zie het als een gesloten cirkel. Mensen in mijn omgeving zijn helaas minder begripvol, hoe vaak ik het ook probeer uit te leggen. Mijn belangrijkste motivatie is echter dat ik heel vaak gefrustreerd en verdrietig word van de dingen die ik rondom mij zie. Dan wil ik dat kunnen ventileren, liefst op een constructieve manier. Ik vrees dat mijn vrienden dergelijke uitvallen ondertussen wel beu gehoord zijn. Nu kunnen ze, als ze dat willen, alles gewoon hier lezen ;) Het opkroppen is toxisch voor mij, merk ik. Ik word er bitter van, en wat erger is, ik word er fanatieker door, uit een gevoel van compensatie.

U kunt zich dus verwachten aan verslagen van eco-uitdagingen, eco-oplossingen en (al dan niet gekke) ideeën voor de toekomst, gecombineerd met de obstakels van externe omstandigheden (zoals geld en huisvesting).

Ik wil niet zeggen dat iedereen moet leven zoals ik, ik hoop alleen gelijkgestemden te vinden. Als ik zoveel ambitie mag vertonen, hoop ik op sommige vlakken misschien zelfs een inspiratie te zijn voor anderen, zoals andere eco-bloggers mij ook inspireren.

Tot snel,

Roos

17-12-2018, 13:18 geschreven door Roos  

Deze zomer werd voor het eerst, in de lijn met acties zoals Dagen Zonder Vlees, de Zomer Zonder Vliegen georganiseerd. Dagen Zonder Vlees doet het al jaren zeer goed, en Zomer Zonder Vliegen had alles in zich om het ook goed te doen: een goede naam, duidelijke verwijzing naar een heel beroemde gelijkaardige actie en een laagdrempelig individueel engagement: twee maandjes niet vliegen. Ik schreef me meteen in op hun website www.zomerzondervliegen.be en werd zo een van de 2110 bewuste Belgen die niet zouden vliegen. 2110. Tweeduizendhonderdentien. Ik vond het zo triestig. Eind augustus zat ik op mijn gemakje in de trein van Brussel naar Gent een krant te lezen, waarin op pagina vijf stond dat het vliegverkeer in België en wereldwijd bleef toenemen. Tijdens de Zomer Zonder Vliegen, je houdt het bijna niet voor mogelijk. Hoe kan het dat zoveel mensen meedoen aan Dagen Zonder Vlees, maar niet aan Zomer Zonder Vliegen? Is vliegen zo'n belangrijk onderdeel van ons leven?

Ikzelf vlieg bijna nooit. Helaas moet ik toegeven dat ik al heb gevlogen in mijn leven: als tiener op reis met mijn ouders en later ook zelf, op reis met jeugdgroepen of met vrienden. Jeugdzondes, destijds was ik mij niet zo bewust van de impact als nu. Ik heb mijzelf dan ook voorgenomen om nooit meer te vliegen in mijn leven, of toch maximaal nog twee keer als het echt niet anders kan (zeg nooit 'nooit'). In de plaats daarvan ga ik op eco-reizen: met de trein, de fiets, te voet of een combinatie daarvan. En ik heb het idee dat er steeds meer bewustwording is rond vliegen: bovengenoemde actie, een sporadisch opiniestuk in de krant, de invoering van vliegtaks in Nederland, de algemene concensus dat vliegen veel te goedkoop is, etc. Ik dacht dat we de goede kant opgingen, dat steeds meer mensen steeds minder wilden vliegen. Blijkbaar was ik verkeerd. Wereldwijd bereiden luchthavens zich voor op meer capaciteit, wereldwijd breiden luchthavens uit. De impact is al enorm en zal alleen maar toenemen. Is dat het waard? Is het zo'n grote moeite om eens niet te vliegen, zodat onze kinderen en kleinkinderen misschien een planeet overhouden die leefbaar is? Wat zullen we hen vertellen over 50 jaar: "Ja, sorry dat het klimaat om zeep is en dat er hongersnood/oorlog/pandemie/... (schrappen wat niet past) is, maar toen ik jong was, moest ik echt per se elk jaar op reis naar de andere kant van de wereld, want anders kon ik niet leven", of iets in die aard? Vrienden van mij vertellen dat "reizen een inherent deel is van hun identiteit", dat ze "zichzelf pas kunnen ontplooien als ze de wereld zien", etc. De meeste van die mensen zijn nog niet eens in alle provinciehoofdsteden van België geweest in hun leven. Maar Budapest, Sydney, Istanbul, ja, daar zijn ze allemaal al geweest natuurlijk. En wil dat dan zeggen dat ik geen volwaardig ontwikkeld individu ben, omdat ik de behoefte niet voel om de wereld te zien?

Ik begrijp dat mensen het vliegtuig ook nemen voor hun werk. In dat geval zou ik zeggen dat er eerder iets mis is met de werkgever, die het noodzakelijk acht om mensen de wereld rond te sturen. Maar dat begrijp ik al beter dan recreatief vliegen. Idem voor vrijwilligerswerk, bijvoorbeeld in Afrika, zulke dingen wil ik zeker aanmoedigen. Het is ons recreatief vlieggedrag dat moet veranderen. Het is een kleine moeite, ver reizen is niet levensnoodzakelijk. Waar komt het idee toch vandaan dat we allemaal het recht hebben om op reis te gaan? Recht op vakantie, recht op ontspanning, ja. Maar ontspanning vind je even goed dichter bij huis. Vorige week kwamen tienduizenden mensen op straat voor het klimaat. Hoe veel van die mensen zullen dit jaar met het vliegtuig op reis gaan zonder zelfs maar stil te staan bij de impact die dat heeft op het milieu?

21-12-2018, 16:33 geschreven door Roos  

Specifiek in mijn geval: de afstand Gent - De Panne, die we met vier zullen afleggen komende zondag. Heen en terug met de trein voor vier mensen komt dat neer op €30 (ik rij met Go Unlimited praktisch gratis + 3 keer €10 met Happy Tickets). En toch vinden mensen in onze groep dat 'te duur'. Kleine kostenschatting voor de auto: €10 parking + ca €15 brandstof (varieert naargelang het model auto, de mate waarin de auto geladen is en de brandstof: diesel of benzine) = ca €25. Niet zoveel verschil dus. Maar nu komt het: hoeveel geef je jaarlijks uit aan een auto? Als jongere kost een verzekering je gemakkelijk tussen de €900 en €1000/jaar. Als je elke twee weken gaat tanken, ben je, afhankelijk van de grootte van je tank, ca €100/maand kwijt. Reken daarbij ook nog eens keuring, onderhoud, belastingen en de devaluatie van je wagen naargelang de leeftijd en het aantal kilometers op de teller. Laten we het simpel houden en aannemen dat elke gereden kilometer je, als gevolg van bovengenoemde kosten, nog €0,10 extra kost. Gent - De Panne is om en bij de 100 km: dus komt er nog €20 bij heen en terug = €45. Zelfs al had ik geen Go Unlimited, was de trein goedkoper. 

Ik hoor mensen vaak klagen over de prijs van treintickets. Ik begrijp dat wel, want de kosten die je hebt aan een auto zijn meer 'verborgen' dan de kosten van een treinticket. Tenzij je een abonnement hebt, moet je elke keer als je de trein neemt éérst betalen en dat voel je meer dan wanneer je een keer in de twee weken een volle tank betaalt en een keer per jaar wegentaks en verzekeringskosten. Bijkomende kosten zoals keuring, onderhoud, belasting en verzekering zijn dingen waarvan men voelt dat men het móét betalen, omdat iedereen dat moet - bijna iedereen rijdt met de auto. Het is met andere woorden 'de normaalste zaak van de wereld' en men rekent het vaak niet mee in de kostenraming van een auto. Daarom noem ik het 'verborgen' kosten: mensen merken het minder en rekenen het ook niet mee.

Ik zeg vaak: de trein is pas duur als je ook een auto hebt, en dat is deels waar. Vaste kosten moet je betalen zodra je een auto hebt, of je er nu veel mee rijdt of weinig. Elk treinticket is dus een extra kost daarbovenop. Daarom is het misschien zelfs beter, vanuit een economisch standpunt, om veel met de auto te rijden: het quotiënt van alle opgetelde kosten en het aantal gereden kilometers wordt immers kleiner hoe meer men rijdt. Hoe meer je rijdt, hoe sneller je wagen echter kapot gaat en hoe meer brandstof je moet betalen, dus dé oplossing voor goedkope mobiliteit is het nu ook weer niet. De trein is daarentegen spotgoedkoop zodra je geen eigen auto hebt. Ik geef elk jaar nog geen €500 uit aan de NMBS en ik geraak overal waar ik maar wil.

Mensen zouden zich bewust moeten worden van alle kosten die een eigen wagen met zich meebrengt. Helaas merk ik in mijn omgeving (van gezonde jonge twintigers) dat de auto zeer populair is, onder het mom van 'goedkoper (en niet onbelangrijk, gemakkelijker!) dan al de rest'. Nu, wij gaan komende zondag lekker met de trein. Het is bovendien nog veel gezelliger ook: wat gezelschapspelletjes mee, een pak koekjes en een thermos thee; de reistijd zal voorbij vliegen.

19-12-2018, 15:48 geschreven door Roos  

Eerst even over het 'waarom': waarom moest ik naar Banneux vorig weekend? We gingen een weekendje weg met de familie, naar aanleiding van de 50e verjaardag van mijn nonkel. We werden op zaterdag om 14u30 verwacht in Banneux en zouden de zondag ergens in de vroege namiddag opnieuw huiswaarts keren. Mijn ouders gingen, zoals altijd, met de auto, maar ik weigerde, zoals altijd, om mee te rijden. Dat heeft twee redenen: 1. eco-mobiliteit (natuurlijk) en 2. zelfstandigheid en consequentie. Ik woon alleen, ben volwassen en heb zelf bewust de keuze gemaakt om niet met de auto te rijden. Het zou nogal hypocriet zijn om mij van hot naar her te laten voeren door anderen. Meer hierover later. Alleszins, Banneux bleek redelijk gemakkelijk bereikbaar: ik had drie opties. In vergelijking met autobestuurders vind ik dat een luxe: zij zien vaak slechts één optie, namelijk de auto. Mijn eerste optie was: met de trein vanuit Gent tot in Luik, en daar de bus nemen naar Banneux (iets meer dan 2,5 uur onderweg gerekend van aan mijn voordeur tot aankomst, kostprijs €8,70 enkel). De tweede optie was met de trein vanuit Gent tot in Juslenville, en dan nog ongeveer 4,5 km stappen naar Banneux (ongeveer 4 uur in totaal, kostprijs €5,20 enkel). De derde optie bestond uit treinen naar Luik en daar een Blue-Bike huren, en de laatste 22 km naar Banneux fietsen (ongeveer 3 tot 3,5 uur, kostprijs €6,35 enkel). De derde optie viel al snel af: het hoogteverschil was enorm en met een stadsfiets is het allerminst aangenaam om de hele tijd te klimmen - ik zou niet alleen fysiek kapot zijn, maar er ook veel te lang over doen. Lange tijd was ik overtuigd van de tweede optie, tot bleek dat het verjaardagscadeau nogal groot was en een onhandige vorm had. Ik zag het niet zitten om bijna 5 km te stappen met dat cadeau in mijn handen, het was immers te groot om in mijn trekrugzak te passen. De onhandigheid van het cadeau had helaas als gevolg dat ik gedwongen was met de tram naar Gent-Sint-Pieters te gaan, aan een meerprijs van €1,60. Hoewel de prijs mijn grootste tegenargument was voor de eerste optie, had ik uiteindelijk niet echt een keuze meer: het werd €10,30.

Tot zover ging alles goed: ik zou zonder problemen in Banneux geraken. Ik moet zeggen, ik neem vaak de trein en heb bijna nooit problemen, bijna nooit vertragingen, of toch geen serieuze. Het noodlot sloeg helaas toe in het station van Leuven: technische problemen aan de locomotief, waardoor een technische ploeg moest komen, wat een vertraging van 26 minuten opleverde. Mijn trein rolde het station van Luik binnen twee minuten na het vertrek van de bus naar Banneux, en de volgende vertrok pas anderhalf uur later. Ik had twee opties: ofwel nam ik de taxi vanuit Luik (geschatte prijs ca €30) of Verviers (geschatte prijs ca €20) naar Banneux - taxi's leken me gemakkelijker te vinden in Luik dan in Verviers, dus Luik had mijn voorkeur -, ofwel belde ik mijn ouders of ze mij konden ophalen. Het prijskaartje woog hier uiteindelijk door en mijn ouders zijn me komen ophalen in Verviers-Centraal. Gelukkig had ik mijn TEC-kaartje nog niet gekocht, dus de totale kostprijs van mijn heenrit bedroeg €6,80. Een tweede geluk: door een of ander mirakel had ik een telefoon bij én de nummers van mijn ouders en grootmoeder. Anders was het sowieso taxi geworden.

Het voelde een beetje als een nederlaag, maar ik kan me beroepen op mijn trots dat dit de eerste keer was dat ik mijn ouders moest inschakelen om me te komen halen. Hopelijk gebeurt zoiets niet al te vaak meer.

De terugweg verliep veel vlotter: te voet naar het station van Juslenville, de trein naar Verviers-Centraal en daar de trein naar Gent-Sint-Pieters. Zonder één minuut oponthoud of vertraging. Ik heb dan last-minute besloten nog op bezoek te gaan bij mijn ouders, die vroeger waren vertrokken, om daar te eten en iets op te halen voor op mijn kot. Dus nam ik de trein van Gent-Sint-Pieters naar Gent-Dampoort en daar de bus naar Sint-Amandsberg (die gratis reed, want het was een koopzondag). Totale kostprijs Banneux-Sint-Amandsberg: €5,20; totale reistijd (inclusief prachtige wandeling van Banneux naar Juslenville): iets meer dan 4 uur.

Gent-Banneux vormde een enorme uitdaging voor mij, voornamelijk door dat cadeau dat ik moest meebrengen, en helaas is het slechts half geslaagd. Niet alles in het leven lukt echter perfect, en ik ben ervan overtuigd dat mijn volgende verplaatsingen vlotter zullen gaan. Ik haal mijn kracht uit de gesmeerde (en belachelijk goedkope) terugrit. Ik weet nu alleszins dat het normaalgezien perfect mógelijk is, en dat is het belangrijkste. Weer een bestemming die ik kan schrappen van de lijst 'plaatsen die onmogelijk te bereiken zijn zonder auto'.

18-12-2018, 00:00 geschreven door Roos