... met het starten van een eigen blog. Mensen die mij kennen zouden echt zeggen 'dat past niet bij jou'
Ik ben een nogal gesloten persoon die niet de neiging heeft heel haar ziel op het internet bloot te leggen.
En toch... hier gaan we dan!
Waarom een blog? Vooral als een persoonlijk dagboek voor mezelf. Ik sta op het punt enkele dingen in mijn leven te veranderen en wil graag alle gevoelens en moeilijke momenten dat dit met zich mee gaat brengen ergens kwijt, gezien ik het altijd zo moeilijk heb om het luidop te zeggen tegen iemand. En misschien is het achteraf wel leuk om terug te lezen wanneer ik in mijn doel geslaagd ben. Mochten toevallige lezers geïnspireerd zijn door wat ik schrijf en doe, dan is dit mooi meegenomen.
Het doel ... 40 kg vermageren... (ok, ben al tevreden met 10 of 20 of 30, maar om echt 'gezond' te zijn moet er ongeveer 40 af)
Ik ben al jaren een echte jojo madam. Om te beginnen ben ik nooit slank geweest (misschien wel toen ik 3 was of zo, maar dat kan ik me niet meer herinneren). Ik ben 1,67 en heb vroeger altijd geschommeld tussen de 70 en 79 kg. Altijd nog overgewicht, maar zolang je nog in de 'gewone' maten past, vind je dat allemaal nog meevallen.
Na het afstuderen en beginnen werken is het langzaam gegaan naar 83, 88, 93 ... toen even aan de alarmbel getrokken en weer even naar 85 gegaan, om dan weer genadeloos de 93 te bereiken. Na mijn eerste zwangerschap vond ik het wel welletjes en onder het mom van 'gezond zijn voor mijn kind' alles weer naar 74 gekregen. Maar helaas, langzaamaan gingen de cijfertjes weer naar boven en ben mijn tweede zwangerschap begonnen met 88. Nadien weer vol goede moed begonnen, gedaald tot 81, maar helaas nadien volledig ontspoord naar twee jaar later, hou je vast ... 105!
105! Toen ik dat getalletje zag op de weegschaal viel ik bijna flauw. Ik was verdrietig, ontmoedigd, bang, maar vooral boos, heel boos op mezelf. Hoe heb ik het ooit zo ver laten komen?
Aan het schommelen van mijn gewicht kan je het misschien al zien: ik ben een rasechte emo- eter! Als het slecht gaat eet ik, als het té goed gaat, eet ik ook. In het ene geval om te vergeten, in het andere om te vieren. Het bijkomen van de laatste 2 jaar is vooral het gevolg van 'als het slecht gaat'.
Ik sleur een verdriet met me mee dat ik momenteel zelfs nog niet neergepend krijg...
Maar goed, verdriet of niet, het feit is wel dat ik nu de grens van drie cijfertjes op de weegschaal bereikt heb. Nog 7 kg erbij en ik zit in de categorie: morbide obees...
Dus: weer een poging tot vermageren.. Ik moet zeggen, na alle ups en downs, ik had er geen vertrouwen meer in. Ok, ik weet dat ik 'kan' vermageren, ik heb het al zo dikwijls gedaan, maar wat dan? Weer bijkomen? Tot nu toe ben ik elke keer het dubbele van wat ik vermagerd ben terug bijgekomen nadien. Wat als het mij nu zou lukken om te vermageren, ga ik dan terug bijkomen tot 140? Ik heb er echt weken over nagedacht, gelezen over diëten, fora bezocht, sites uit gepluisd...
En na lang, lang, lang nadenken heb ik besloten om ineens de extreme middelen toe te passen: het proteïnedieet....
Ik heb altijd neergekeken op zulke diëten. Afvallen met zakjes en pakjes? Dat is toch niet gezond, is gemakkelijk, blablablaba
Dus waarom nu toch deze keuze?
De allerbelangrijkste motivatie: de berg is te groot en de moed te laag. Ik heb echt nood aan onmiddellijke resultaten om de moed erin te houden. Als ik een half jaar moet diëten om dan 20 kg vermagerd te zijn, dan ben ik nog te dik. Ik ken mezelf, dan verlies ik de moed en gaat het weer bergaf.
Ik heb me de afgelopen weken hier wel wat verdiept in een proteïnedieet en ken de voor- en de nadelen. Maar moet zeggen, de nadelen wegen niet op tegen de voordelen.
Ik ga het ook niet alleen doen, ik ga me laten begeleiden door een arts is een schoonheidskliniek (www.davinciclinic.be) en hoop dat zij me voldoende kan motiveren.
Voor het afvallen zelf heb ik momenteel niet zoveel schrik. Ik weet dat als de resultaten er zijn, ik daaruit kracht en motivatie kan halen. Mijn grootste schrik blijft natuurlijk wel... wat als het gedaan is? Ook hier hoop ik voldoende begeleiding in te krijgen. Want ik besef maar al te goed, dat als ik van deze overtollige kilo's vanaf wil, ik ook van al mijn overtollige kilo's verdriet af zal moeten.... daar heb ik nog het meeste schrik voor, onder ogen komen waarom ik altijd begin te eten en echt zaken die al lang geleden gebeurd zijn moet beginnen verwerken.....
Maar misschien dat deze blog me hierbij kan helpen.....
1ste stap: deze week de eerste afspraak met de dokter, bloed laten trekken en afwachten of ik medisch geschikt ben om dit dieet te volgen....
