Na 10 personen geïnterviewd te hebben, heb ik een beter zicht gekregen op het probleem.

Vier van de 10 hebben het meeste last van lezen, 3 van de 10 met schrijven, en de andere

3 hebben met allebei evenveel last. Leerlingen krijgen hulp van thuis, centra voor

leerproblemen, het CLB, leerkrachten, en tenslotte vooral van logopedie.

Op onze school wordt er een dispensatiepasje gegeven, waarmee de leerling langer tijd

krijgt voor examens en testen, en waarmee hij in een ander lokaal zit tijdens de examens.

Volgens leerlingen houden sommige leerkrachten er rekening mee door minder streng te

verbeteren (door bijvoorbeeld geen punten af te trekken voor spellingsfouten). Maar de

meeste zijn van mening dat niet alle leerkrachten er genoeg aandacht besteden, niet

genoeg begrip tonen en dat ze de leerlingen meer tijd mogen geven bij toetsen, zeker bij

toetsen waarbij er veel gelezen moet worden. Sommigen hebben ook het gevoel dat niet

elke leerkracht van hun dyslexie weet.

Ik kan dus besluiten dat er op school wel aandacht aan besteed wordt, maar dat er nog

veel gedaan kan worden. Dit vooral bij leerkrachten. Leerkrachten zouden op de hoogte

moeten zijn van leerproblemen en ze zouden moeten weten welke leerling dyslexie heeft

(of eender welk leerprobleem) en hoe ze er mee moeten omgaan.

30-03-2009 om 21:33 geschreven door Laura  

Ik heb met een aantal leerlingen met dyslexie van de eerste graad, waar op Pulhof

blijkbaar de meeste kinderen met dyslexie zitten, afgesproken zodat ik samen met hen de

vragenlijst kon overlopen. Ook toen viel het me op dat het onderscheid tussen verbale en

ruimtelijke dyslexie niet duidelijk is. De kinderen hebben vooral problemen met

slecht kunnen leren, lang doen over een lange tekst, lang nadenken over de schrijfwijze

van een woord, werkwoorden, spellingsregeltjes,… Hiervoor hebben ze hulp gekregen

van thuis, leerkrachten die er verantwoordelijk voor zijn en van logopedisten. Voor de

meeste heeft deze hulp dan ook geholpen na ongeveer één jaar.

Vele leerlingen zeggen dat niet alle leerkrachten er genoeg rekening mee houden en dat ze

minder streng moeten zijn bij het verbeteren van toetsen of dat ze hen meer tijd moeten

30-03-2009 om 21:32 geschreven door Laura  

Een leerling uit het 3^e middelbaar had zich laten testen in het vierde leerjaar nadat hij een

hele strip in het spiegelschrift had geschreven. Onbewust schrijven in spiegelschrift

gebeurde wel vaker bij hem. De leerling heeft meer moeite met lezen, vooral in vreemde

talen en moeilijke woorden en maakt vaak spellingsfouten. Van het 4^e leerjaar tot het 1^e

middelbaar heeft hij 2 uur in de week logopedie gevolgd en dit jaar volgt hij weer 1uur in

de week logopedie. Daar leert hij vele trucjes en hij heeft het gevoel dat de hulp al

geholpen heeft. De leerling denkt dat niet alle leerkrachten weten dat hij dyslexie heeft,

dat vind ik een beetje raar want hoe kan je een leerling helpen als leerkrachten er geen

rekening mee kunnen houden omdat ze het niet weten? Een leerling uit het 4^e middelbaar

is ook geholpen door logopedie en had het idee dat het beter ging na een tijdje.

Ik heb ook iemand buiten het Pulhof gevonden met dyslexie, een meisje van het 3^e

middelbaar die naar het Sint Ursula in Wilrijk gaat. De dyslexie werd bij haar op

achtjarige leeftijd ontdekt. Ze heeft veel moeite met schrijven, lezen en zichzelf

uitdrukken en heeft 3 jaar logopedie gevolgd. Op haar school wordt er

met een contract gewerkt, maar zij vindt dat de meeste leerkrachten er niet veel naar

30-03-2009 om 19:49 geschreven door Laura  

Na gesproken te hebben met een leerkracht op school, die zich vrijwillig bezig houdt met allerlei problemen met leerlingen, weet ik nu dat er niet zoveel gedaan wordt op Pulhof aan dyslexie. Men mag langer aan een examen of test werken,  men zit bij examens in een apart lokaal, men mag soms memokaartjes gebruiken en voor testen worden er geen spellingsfouten afgetrokken .

Deze vertrouwensleerkrachten hebben zich laten informeren in centra voor leerproblemen zoals de Puzzel in Berchem die ik ook al gecontacteerd heb, maar waarvan ik nog steeds op een antwoord wacht, en de Triangel in Borsbeek. Deze leerkracht heeft me ook verteld dat er volgend jaar zal gewerkt worden met een soort contract met de dyslecticus, waardoor de hulp op school vergroot zal worden. Je kan dus wel vaststellen dat er zeker moeite wordt gedaan en dat er een zekere evolutie is op school, dit terwijl deze leerkrachten alles vrijwillig doen, waarvoor ik veel respect heb.

Ik heb ook de vraag gesteld of er veel contact is tussen deze centras, de begeleiding van buitenaf dus, en de school. Hierop heb ik een ontkennend antwoord gekregen. Dit vind ik persoonlijk niet goed, want zoals ik al in mijn theoretisch deel heb vermeld, is de kans op slagen het grootst wanneer alle hulpverleners voldoende communiceren met elkaar en een team vormen.

Ik ben ook te weten gekomen dat Pulhof geen schoollogopedist heeft, wat op verschillende vlakken wel handig kan zijn. Een schoollogopedist start een behandeling, na overleg met het zorgteam en het CLB en na toestemming van de ouders, onderzoekt het kind en zorgt dat de terugbetalingdoor het ziekenfonds in orde wordt gebracht. In functie van de behoeften wordt het kind 1 of 2 x per week behandeld. [1]

19-03-2009 om 00:00 geschreven door Laura  

Ik heb twee verschillende vragenlijsten opgestelt. Eén voor logopedisten, en een ander voor dyslectici. De vragenlijst van de logopedist werd al vrij snel ingevuld, maar aangezien deze persoon, een logopediste die in het AZ St Jozef in Mortsel werkt, de laatste 8 jaar geen dyslectici meer heeft behandeld, heeft dit me niet echt verder geholpen.

Ik ben eerst in mijn eigen jaar (dit is het zesde middelbaar) op zoek gegaan en ik heb 2 personen gevonden die het geen probleem vonden om mijn vragen te beantwoorden. Er zijn hierbij een aantal dingen opgevallen;

Ten eerste is de dyslexie in beide gevallen op een late leeftijd ontdekt; bij persoon A op veertienjarige leeftijd, bij persoon B pas 5 maand geleden! Men kan dyslexie uiteraard op verschillende leeftijden herkennen, het is dus niet uitzonderlijk dat men op de middelbare school dyslexie ontdekt. Een reden waarom dyslexie dan pas tot uiting komt kan te maken hebben met de begaafdheid van het kind. In de lagere school kan een dyslectisch kind met hogere begaafdheid zijn probleem compenseren, in de middelbare school wordt dat moeilijker. Toch vond ik, vooral bij persoon B, dat hun leerprobleem te laat ontdekt werd. Het is logisch dat hoe eerder er met een aanpak gestart wordt, hoe gunstiger het is voor de dyslecticus, omdat dyslexie een complex probleem is met verschillende gevolgen.

Het volgende wat mij opgevallen is, is dat het verschil tussen verbale en ruimtelijke dyslexie niet duidelijk is. Hierbij vraag ik mij af of dit niet een essentieel punt is bij het maken van een behandelingsplan.

Beide personen zijn van mening dat er meer aandacht aan dyslectische kinderen besteed moet worden, ze zouden bijvoorbeeld sneller personen met dyslexie moeten identificeren.

19-03-2009 om 00:00 geschreven door Laura  

Welkom op mijn nieuwe blog !

De oorzaak van deze blog is het praktisch uitwerken van mijn eindwerk ("dyslexie, is als een weg naar demotivatie en frustratie").
Ik heb voor mijn eindwerk veel informatie gehaald uit verschilende bronnen, maar uiteraard
kan men niet alles weten over een onderwerp zonder daarbij het onderwerp in het dagelijkse leven
te bekijken.
Ik zal vanaf nu regelmatig besprekingen en bedenkingen schrijven over ondervraagde personen in en rond de school
die iets met deze leerstoornis te maken hebben.

Hopelijk vind je deze blog interessant of  kom je wat meer te weten!

Laura .
 
P.S. Laat zeker een berichtje achter!

17-03-2009 om 00:00 geschreven door Laura