Een goede avond iedereen,

Het is weer eventjes geleden, maar de laatste dagen hebben we het vrij druk gehad. 

Vorige week zijn we begonnen met onze laatste nachten op ICU af te werken. Nog wat foto’s genomen om afscheid te nemen, maar we gaan er volgende week ook wel nog eens langs om afscheid te nemen. Ook waren we uitgenodigd op een bijscholing, georganiseerd door Amerikaanse dokters. De bijscholing was georganiseerd voor de plaatselijke studenten en de dokters van het ziekenhuis. Het onderwerp van de bijscholing was echografie en het was de bedoeling dat we na de PowerPoint samen met enkele doktersstudenten model stonden voor het praktijkgedeelte. Alles zag er vrij normaal uit, buiten dat Nicolas zijn milt wat veel naar voor ligt en zijn linker nier veel groter is dan zijn rechter nier, was alles in orde.

Op donderdag hebben we gevierd op de goede afloop van onze stage, eerst met onze duvel tripel hop en vervolgens eens goed gaan eten. Ook hebben we toen onze koffers al gemaakt om naar Oeganda te vertrekken vrijdagmorgen.

5 dagen Oeganda

Vrijdag moesten we dus vroeg opstaan, we gingen namelijk de bus van 6u proberen nemen. Om 6u zaten we op de bus en om 10 na 6 vertrok de bus. Deze moest namelijk eerst nog in gang geduwd worden door een tiental Rwandezen. Inderdaad, de bus was tot op de draad versleten (en precies al eens uitgebrand ook). Tot aan de grens vielen de wegen nog mee.  Aan de grens zelf was er een enorm heen en weer geloop: uitschrijven in Rwanda, Visum kopen in Oeganda (50$), daarna onze bus terug zoeken, nog een controle door 2 soldaten en dan opnieuw de bus op.

Nu waren we dus in Oeganda en dat hebben  we gevoeld hoor. De wegen waren hier 100 keer slechter dan in Rwanda, en dan rijden ze hier nog eens aan de linker kant ook. Gelukkig had Nicolas zijn pilletje genomen tegen reisziekte. Naast de weg konden we in de afgrond regelmatig gekantelde bussen en vrachtwagens zien liggen, en eigenlijk schrokken we hier niet van. Onderweg zijn we ook de evenaar gepasseerd, maar de buschauffeur vond het niet echt nodig om hier even te stoppen.

Rond 18u30 zijn we dan aangekomen in Kampala (de hoofdstad van Oeganda). Het eerste wat we dan gedaan hebben is ons geld gewisseld in Oegandese shilling. En daarna met de motortaxi naar een hotel dat ons aangeraden was door iemand van op stage. Motortaxi’s rijden hier zonder helm, en in plaats van 1 vervoeren ze hier soms 3 personen. Wij dus met ons tweeën op een motor, samen met ons valies. Toen we aankwamen aan het hotel bleek dit een vervallen gebouw te zijn. Dan zijn we maar het hotel ernaast binnen gegaan (het K.K.Trust hotel). En daar hebben we dan ook nog iets gegeten.

’s Avonds hadden we zin om eens uit te gaan, wij dus naar een discotheek op 2 straten van ons hotel. Eens binnen bleken we de enige 2 blanken te zijn, we stonden dus meteen in het middelpunt van de belangstelling: een high five hier, een foto daar, … Ze vroegen zelfs om de horloge van Nicolas over te kopen (maar wees gerust moeder, het was tegen zijn …  ). Toen we na enige tijd de dansvloer gingen opzoeken, kwamen er meteen enkele Oegandezen ons hun Afrikaanse moves aanleren. Na een tiental minuten kwamen de plaatselijke dames dan op ons af (en hun achterwerken erachter). Zij hadden maar een rare manier om met blanke mannen te dansen hoor. Toen Dylan wat later op de avond enkele personen een drankje wou betalen, had hij er ook 1 aan een Oegandese schone gegeven. Even later had iemand hem erop gewezen dat een vrouw hier een drankje geven, zowat hetzelfde wil zeggen als: “Gij kunt mij krijgen!” Met succes, want ze wou met ons al meekomen. We hebben haar  vriendelijk bedankt en zijn dan niet veel later terug richting hotel getrokken. Daar konden we nog eens een warme douche nemen.

Zaterdag hadden we een excursie geregeld via het hotel. Nu we slechts 20km verwijderd waren van het Victoriameer (het grootste meer van Afrika, en het 4^e grootste meer ter wereld), moesten we dit natuurlijk eens bezoeken. Eerst moesten we nog onze permits afhalen, om op maandag de gorilla’s te mogen bezoeken. Daarna konden we richting het meer vertrekken. Onze eerste stop aan het meer was enkel om wat foto’s te nemen en daarna terug de auto in. Onze 2^e stop was aan een soort beach house/pizzeria, een pizza eten met de voeten in het zand: zalig! Na het eten gingen we door naar de favoriete plaats van onze gids: een druk bezocht strand met veel muziek en honderden mensen die in het meer aan het zwemmen waren. Je kon er zelfs op een dromedaris rijden en ijsjes eten.

In de tussentijd was onze chauffeur alles aan het regelen zodat we maandag op tijd en veilig in Bwindi konden raken. ’s Avonds is hij zelfs meegegaan om in het busstation alles te regelen.

Daarna hebben we opnieuw in het hotel gegeten en zijn we vervolgens gaan slapen.

Zondag stond de wekker om 6u30 (5u30 Rwandese tijd). Men had ons gezegd om zeker om 7u in het busstation te zijn, ook al vertrok de bus maar om 9u. Om half 8 waren we uiteindelijk in het busstation, waar we van hier naar daar gesleurd werden. Uiteindelijk zijn we toch op de juiste bus geraakt. Waar de plaatselijke markt nog eens voorbij kwam: drank, eten, zakdoeken, zonnebrillen, horloges, een bord met fruit of aardappelen en bonen, … Alles konden we er kopen, maar de bus die bleef staan. Wanneer we vroegen wanneer we gingen vertrekken, zei men ons steeds dat het nog maar enkele minuten ging duren. Om half elf besloten we de man te bellen van de busmaatschappij, hij had gezegd dat als er problemen waren we hem altijd konden bellen. 2 seconden hebben we die pipo aan de lijn gekregen, dan heeft hij afgeduwd en zijn gsm uit gezet! Daar moesten we dus ook al niet op rekenen. Wachten dus, chauffeur nog eens aanspreken en daarna terug wachten. 10 voor 12 zijn we uiteindelijk vertrokken (wat een apenland). De rit ging 5 à 6u duren zei de man naast mij. Die zelfde man tikte na een half uurtje tegen mijn schouder en toonde mij een advertentie in zijn krant: “Ugandan woman from 22 years, is searching for a white men”, gevolgd door haar telefoonnummer. Wat gaan we hier nog allemaal meemaken :D

Na veel te veel busstops kwamen we om HALF 11 aan in Kihiihi. Gelukkig had Ben, de man waarmee we afgesproken hadden, zich wel aan de afspraak gehouden en stond hij ons op te wachten. Hij had reeds een hotel geregeld, en heeft ook nog een taxichauffeur gebeld om ons de volgende dag om 5u op te pikken. We moesten namelijk nog 2u30 rijden tot in Bwindi de volgende ochtend en onze briefing zou beginnen om 7u45.

Maandag ging de wekker dus af om half 5!!! Natuurlijk was er nog geen beweging te bespeuren in het hotel en alle deuren waren vast. Wij dus de helft van het hotel wakker gemaakt, tot we iemand vonden met een sleutel. Ben en de taxichauffeur waren gelukkig wel op tijd dus we konden vertrekken ;)

Onze taxichauffeur was in vorm, we waren goed op tijd in het park, dus we konden nog ontbijten en een lunchpakket regelen. Dan was het volgende probleem dat we allebei een andere groep gorilla’s zouden bezoeken. Na wat over en weer geloop was het in orde. Dan hadden we een korte algemene briefing, en na deze briefing bleek ineens dat we dan toch niet met dezelfde groep konden gaan. In al deze commotie zijn we nog vergeten van de camera’s te verdelen. Nicolas dus met alle 2 de camera’s weg. Maar we lossen dit allemaal op, we hebben allebei e-mailadressen van andere leden van onze groep en al hun foto’s worden nog naar ons opgestuurd.

Dylan bezocht een familie van 19 gorilla’s en na een half uur stappen was hij al bij de gorilla’s. Hij had de dichtstbijzijnde groep. De gorilla’s zaten in een open vlakte en waren dus allemaal in een beeld waar te nemen. Van de afstand van 7 meter werd niet veel meer gezegd, het zijn namelijk de gorilla’s die de afstand bepalen. Het was een uur lang genieten. Hij heeft ook heel wat foto’s en filmpjes op zijn gsm en is 1 keer goed geschrokken toen hij foto’s aan het nemen was en er ineens een uit de boom vlak achter hem klom.

Nicolas had een langere wandeling voor de boeg, bijna 3u klimmen voor hij bij de groep arriveerde. Hier zaten ze in  een dichtbebost gebied, de mannen van het leger moesten steeds met hun zeis eerst de weg vrijmaken. Hierdoor kwam kon je hen op het laatste moment zien en was je er nog maar een paar meter van verwijderd. Toen de rest van de bezoekers al iets verder waren en Nicolas achteraan de groep liep, kwam ineens de zwartrug (de 2^e in rang) achter zijn rug zitten. Perfect voor een foto dacht hij, tot het beest na 2 seconden recht op hem afstapte. Uiteindelijk wou hij gewoon passeren en gaf hij Nicolas een duwtje met zijn schouder (alsof hij wou zeggen: “kun je even uit de weg gaan vriend”), zalig!!! Toen hij net gepasseerd was heeft hij een filmpje kunnen maken, maar aan zijn stem te horen, was hij er toch niet helemaal gerust op ;) Toen het uur voorbij was moesten we de hele weg terugstappen , deze keer dalen (heel wat lastiger). Toen het dan ook nog eens begon te regenen was het helemaal compleet. Enkele uren later dan Dylan kwam dan ook Nicolas terug aan in Bwindi. Vervolgens kregen we nog een certificaat om de safari af te sluiten.

We konden terug de taxi instappen, deze keer richting Kabale (een stadje tegen de grens met Rwanda). Normaal gingen we daar pas dinsdag morgen naartoe, maar aangezien we niet te laat terug waren en we geen zin hadden om dit met de bus te doen, deden we dit maandag al. 5 uur heeft de rit geduurd, ik wil niet weten hoelang dit met de bus zou geduurd hebben. Toen we ’s avonds aankwamen was het al te laat om nog een bus richting Kigali te nemen. We besloten dus om in Kabale te overnachten. ’s Avonds zijn we nog iets gaan drinken in een plaatselijke poolbar. Daar zijn we een koppel tegengekomen: een IJslander en een Engelse, waarmee we ons die avond nog goed geamuseerd hebben. Toen we dus iets te laat terug naar ons hotel gingen, raakten we daar niet meer binnen. Meteen stonden er 5 Oegandezen rondom ons om ons te helpen. We hebben daar nog een half uur buitengestaan, en uiteindelijk is één van de Oegandezen langs achter over de muur van het hotel geklommen en zijn we zo binnen geraakt.

Dinsdag gingen we om 6u de bus nemen naar Kigali, maar naar Oegandese  gewoonte kwam die maar om 8u natuurlijk. Weeral zo vroeg opgestaan voor niets. Aan de grens was er nu een volledige bagagecontrole: alle plastiekzakken werden in de vuilbak gegooid! Na zo’n 2 uur kwamen we terug aan in Kigali (een gevoel van thuiskomen). Voor we terug naar de zusters gingen, zijn we eerst nog gaan ontbijten. Toen we daarna op onze kamer kwamen hing de was al buiten en was heel de kamer opgeruimd! Vervolgens is Nicolas als een blok in slaap gevallen en heeft Dylan wat films bekeken. ’s Avonds zijn we na het eten ons internet gaan verlengen voor nog maar 10 dagen.

Woensdag is het pakket van Dylan aangekomen (waarvoor nog eens dank aan zijn familie). We gaan nog enorm ons best mogen doen om al die chocolade en koeken op te krijgen in die laatste 10 dagen. In de namiddag zijn we dan nog eens naar onze stageplaats geweest, het was dan ook bijna een week geleden. ’s Avonds zijn we naar het Fantastic restaurant getrokken om de match Chelsea – Tottenham op groot scherm te gaan bekijken. Er was ook een bandje aan het optreden, maar daar was het volk blijkbaar niet voor gekomen. Toen de match gedaan was, liep bijna iedereen direct naar buiten. Nochtans zo slecht waren ze niet hoor. ;)

Voila, hopelijk kunnen we er nu wat sneller iets posten, maar morgen zijn we al opnieuw weg dus …

Groeten Dylan en Nicolas

09-05-2013 om 13:37 geschreven door dylan&nicolas  

09-05-2013 om 13:19 geschreven door dylan&nicolas  

Muraho (hallo)

Deze week was iets minder dan de vorige, we hebben redelijk veel voor school gewerkt. Er zijn leukere dingen om in dit land te doen, maar wat moet dat moet.

Er was nochtans een uitstekend begin van deze week, eindelijk was ons pakket uit België toegekomen (nog eens bedankt aan de ouders en broers van Nicolas trouwens). Eindelijk hadden we onze paaseitjes, chokotoffs, enkele kranten, een leuk kaartje en tot slot Duvel tripel hop. Het pakket was blijkbaar al op 1 april aangekomen zijn. Die mannen zullen gedacht hebben we doen eens grappig, maar kom het is in orde en wanneer we volgende week gedaan hebben met onze stage kunnen we er is invliegen! 

De rest van de week was het 's avonds vooral eten en nog wat aan ons verslag werken. Wel opmerkelijk waren de vechtpartijen, we hadden dit hier nog niet gezien, maar nu ineens 3 op 1 week. Eerst was er een ruzie op straat, waar een agressieve man het aan de stok kreeg met 5 bewakingsagenten (en zo'n honderd man dat er rond stond om van dit schouwspel te genieten). Ten tweede was er een opstootje in het ziekenhuis zelf tussen een ambulancier en een familielid van een patiënt. Het derde was het meest grappige, aan de ingang van de Simba (een plaatselijke supermarkt). Normaal staat hier een hele rij motortaxi's te zwaaien en te roepen: mister, mister, taxi? Nu was heel de straat versperd met deze moto's, lagen er vier op de grond en de eigenaars ervan waren met de helmen (die ze normaal aan hun passagiers lenen) op elkaar aan het kloppen. Resultaat: bijna al hun helmen stuk, van je eigen ruiten inslaan gesproken. De politie is wel steeds snel ter plaatse, en wanneer ze er gaan tussen staan met hun gigantische wapens, gaat de storm meestal snel liggen.

Op vrijdag kregen we reeds onze punten, omdat de hoofdverpleegkundige volgende week naar Congo gaat. De punten waren een meevaller. Volgende week nog 3 dagen en onze stage zit er al op!

Zaterdag gingen we eens iets anders doen dan voor school werken. Een memorial bezoeken (voor de verandering). Dit keer de kerk in Nyamata, dit was misschien wel de meest aangrijpende plaats die we hier al bezocht hadden. De kerk lag vol met kleren, allemaal van de 10.000 mensen die hier in 1994 om het leven gebracht werden. Daarnaast was er ook een muur waar men toen de baby's tegen doodgeklopt heeft en een kelder in het midden van de kerk waar heel wat schedels en botten in lagen. Daarna gingen we de grafkelders achter de kerk bezoeken. In deze 2 kelders liggen 41.000 lijken van personen uit Nyamata en omstreken. Tot onze verbazing mochten we in deze kelders gaan. De rekken binnenin lagen vol met schedels en botten (wat zich vooral uitte in een enorme stank). Achteraf hebben we gewoon de bus terug naar Kigali genomen. Onderweg begon het ineens te stinken in het busje? Nicolas dacht eerst nog dat het kwam doordat het vrouwtje naast hem haar arm omhoog hield, maar dat zou sterk geweest zijn. Neen, het was een platte band. Even wachten dus totdat de chauffeur er een andere versleten band opgelegd had. 's Avonds zijn we Dyna nog even tegen gekomen (het meisje dat in het begin onze telefoonnummers gevraagd had). We hadden haar niet herkend maar zij ons wel (we vallen natuurlijk net iets meer op ook natuurlijk).

De volgende ochtend hadden we koffiekoeken voorzien, rozijnenkoeken. We gingen nog wat voor school werken en moesten er dus stevig opstaan. In de namiddag toch even een pauze, zodat we Brugge - Anderlecht konden zien en dan weer verder werken. 's Avonds nog een filmpje kijken en dan ons bed in.

Volgende week is reeds week 10 en de laatste week van onze stage. Vervolgens trekken we richting Oeganda, dus het zou kunnen dat de blog wat later aangepast wordt. We doen ons best om jullie op de hoogte te houden.

Groeten,

Dylan en Nicolas

29-04-2013 om 23:05 geschreven door dylan&nicolas  

29-04-2013 om 22:57 geschreven door dylan&nicolas  

Mwiriwe,

 De week ging opnieuw van start met 3 nachten op de planning. Maandag was dus opnieuw een uitslaapdag. Wanneer we naar stage vertrokken hadden we ook ons fototoestel meegenomen, we hadden namelijk nog geen foto's van op dienst. Uiteindelijk hebben we pas dinsdag foto's kunnen nemen, omdat het maandag vrij druk was.

 Dinsdag stonden er vier stagiairs op dienst, voor evenveel patiënten. Tussendoor even tijd dus voor foto's van de apparatuur. Ook was er een verpleegster die steeds vroeg om foto's van haar te nemen in plaats van van de apparatuur (in het begin was dit leuk, maar na 20 foto's net iets minder). In de tussentijd had een verpleger er niets beter op gevonden om op internet op zoek te gaan naar onzedige filmpjes!!! Hij dacht waarschijnlijk dat we te druk bezig waren met foto's nemen (niet zo'n slim idee, aangezien we een fototoestel vasthadden ). Uiteindelijk heeft Dylan zelfs gezien dat hij zijn gegevens ingevuld heeft om zijn bestelling te plaatsen ...We hebben het laatste hier nog niet gezien.

 Woensdag bleek dan gewoon terug een drukke werkdag te worden, maar ons beeld van de verpleger in kwestie zal toch nooit meer hetzelfde zijn vrezen we. Op het einde van deze nacht vroegen ze Dylan het gebed op te zeggen. Aangezien God toch alle talen begrijpt mocht het in het Nederlands zeiden ze. Ik had graag God zijn gezicht gezien, het ‘Onze vader’ van Dylan was namelijk erbarmelijk (een geluk dat ze dat hier niet begrepen).

 Donderdag hebben we ons opnieuw uitgeslapen, we waren namelijk nog wat van plan in ons verlengd weekend. We hebben het dus rustig gehouden donderdag, iets gaan eten, Skypen met de vader van Nicolas die jarig was, wat muziek luisteren,… En uiteindelijk toch op tijd ons bed in.

 Voor vrijdag hadden we lang getwijfeld om Nyungwe park te bezoeken, maar door de minder enthousiaste verhalen van andere studenten, het feit dat het moeilijker bereikbaar was en dat men slecht weer voorspeld had in deze regio hebben we besloten om dit niet te doen. In Kigali blijven was ook geen optie, we moesten hier weg! Dan was de oplossing: Volcanoes national park. Wij dus vrijdagmorgen richting Ruhengeri, een stadje in het noorden van het land op 12 km van de ingang van het park. Eens aangekomen zijn we op zoek gegaan naar het hotel Centre Pastoral Notre Dame de Fatima (van de ene katholieke plaats naar de andere). Hiervoor hebben we een motortaxi genomen, deze zijn hier 3 keer zo goedkoop en 3 keer sneller dan in Kigali. Vervolgens inchecken in het hotel, 25 euro voor ons 2: kamer en ontbijt.

Daarna zijn we het stadje Ruhengeri wat gaan ontdekken. Eerst de Genocide memorial: een klein kerkhof met een licht lugubere gedenksteen (met messen en bloed in verwerkt). Toen we verder stapten richting een winkeltje met handwerk, werden we weer gevolgd door een groepje kinderen (deze keer waren ze niet op geld of een foto uit, maar op een high five!). In het winkeltje zelf konden we kijken hoe de typische souvenirtjes (houten gorilla’s en maskers) gemaakt werden. Alles wat hier werd verkocht was ten voordele van de opleiding van de plaatselijke kinderen.

Toen we daarna wat verder stapten was ons een plakkaat opgevallen: Gorilla doctors: Mountain Gorilla veterinary project, 300m. Onze nieuwsgierigheid was enorm en  wij dus dat straatje in, tot aan een gesloten poort. Het zag er niet echt toeristisch uit, maar onder het moto “een nee heb je, een ja …” hebben we toch aangeklopt. Net op het moment dat we gingen vertrekken kwam er iemand opendoen. Van de bewaker mochten we al binnen, eens binnen was het van wie zijn jullie en wat komen jullie hier doen. We wouden gewoon weten wat hun project inhield en wat ze precies deden, maar daarvoor moesten we eerst via ‘the big chief’ passeren. Een Engelse dierenarts, die zelf zei dat ze te hard stonk om ons een rondleiding te geven en ons daarom naar een andere dierenarts stuurde. Die zei dat hij maar 5min. tijd had (hij was een gorillaskelet aan het ineenpuzzelen), maar hij ging ons toch zijn verhaal doen. Iets meer dan een half uur later wisten we in grote lijnen wat ze deden. Vrij indrukwekkend, zeker de manier waarop medicatie wordt toegediend. Tot slot mochten we nog enkele foto’s van het skelet nemen en zijn we terug richting stad gegaan.

We gingen op zoek naar de gorilla club, maar deze hebben we niet gevonden. En aangezien we geen zin hadden om zelf terug te stappen, hebben we anderen laten trappen : De fietstaxi! De kans op een ernstig ongeval is veel minder dan met een motortaxi en we hadden tijd natuurlijk. Daarna hebben we ons zelfs nog even in de schaduw van de kerk gezet, met een prachtig zicht op de vulkanen: het leven kan schoon zijn he!

Wanneer de zon verdwenen was zijn we terug naar het hotel getrokken, om daar te eten. Biefstuk met Provençaalse saus, erwten en spruiten: heerlijk. Daarna zijn we terug naar de kamer gegaan en hebben we ieder nog een half uur onder de douche gestaan, we hadden eens warm water! 

 Zaterdag ging de wekker om 20 voor 6. Om zes uur was er namelijk ontbijt hadden ze gezegd en om 7u moesten we aan de ingang van het park staan. Het ontbijt was maar beschikbaar om 6u25. Dit werd goedgemaakt door wat we voorgeschoteld kregen: vers getoast brood met verse confituur, gevolgd door een special omelet. We hadden de mensen bedankt voor het lekkere ontbijt en net toen we onze rugzak namen kwamen ze nog af met een bord vol vers fruit. Dit konden we natuurlijk niet laten staan, alles opgegeten en de bananen de rugzak in.

Net iets te laat richting volcanoes park dus. De eerste motortaxi’s die we tegenkwamen tegengehouden en richting Kinigi gereden. Eens daar aangekomen zei men ons dat we eigenlijk ook vervoer nodig hadden, maar ze kenden nog enkele chauffeurs en gingen er voor ons één opbellen. De trektocht ging richting het graf van Dian Fossey en onze gids was een flink uit de kluiten gewassen Rwandees mevrouwtje. Om 8u20 konden we uiteindelijk onze Jeep instappen.

De tocht was om misselijk van te worden (maar nu kon Nicolas wel alles binnenhouden). Na 40 min. heen en weer schudden kregen we een wandelstok en dan konden we eindelijk beginnen stappen. Er boden zich nog een aantal mannen aan om gedurende de tocht onze bagage te dragen, maar we hadden besloten niet de ‘sisi’ uit te hangen en alles zelf te dragen.

Eerst nog een stuk klimmen om dan uiteindelijk de grens van het park te bereiken. Daar wachtten 3 militairen op ons, deze moesten ons beschermen van buffels die ook in dit park leven. Vandaar begon de echte jungle zoals je hem in films ziet. Veel modder zijn we ook tegengekomen, tot onze schenen hebben we erin gezeten en dan hadden we nog geluk dat het niet regende. Daarnaast hebben we ook geluk gehad dat we enkele dieren kunnen spotten hebben: een buffel en 2 antilopen. Ook hebben we verse gorillastront gespot, maar dichter dan dat zijn we nog niet gekomen. Moesten we ze tegengekomen zijn zouden we geen foto’s mogen nemen, je zou dan vlug zeggen: “Wie gaat er ons tegenhouden?” Maar er liepen 3 mannen rondom ons met een gigantische mitraillette dus…

Na enkele uren stappen kwamen we dan aan het Karisoke research center van Dian Fossey, waar nu niet veel meer dan de fundering van overblijft. Dit werd in 1998 door het Congolese leger vernield. Na al de plaatsen waar de hutten hebben gestaan te hebben bezocht, kwamen we aan bij het kerkhof. Dian Fossey is er begraven naast heel wat gorilla’s die voor haar een belangrijke betekenis hadden. Om deze plaats nu het absolute hoogtepunt te noemen was de tocht ernaartoe te leuk, maar het was toch een van de hoogtepunten.

Daarna was er even tijd aan een kiosk om uit te rusten: plaspauze, wat suikers naar binnen werken en vervolgens terug naar de start, want het zag er naar uit dat het zou gaan regenen. Uiteindelijk heeft het maar een kwartier geregend, maar dit had toch wat gevolgen. Het hout wat daarvoor nog een zekerheid was om niet weg te zakken, was nu spekglad. Toch zijn wij 2 niet op ons gezicht gegaan, in tegenstelling tot onze gids die ons 2 keer getoond heeft hoe het niet moest ;). We moeten wel eerlijk toegeven dat, wanneer de bagagedrager van de gids er niet bij was, we ook een aantal mooie schuivers zouden gemaakt hebben (je moet wat geluk hebben he ;) ).

Dian zelf moest deze route (het was namelijk volledig dezelfde route dan deze die zij nam) 2 keer per week stappen voor boodschappen en dergelijke. Op zich viel dit nu wel mee, maar ik denk wel dat wanneer het regent net iets minder leuk zal geweest zijn.

 Achteraf heeft de gids, een geweldige madame trouwens, er voor gezorgd dat onze chauffeur ons afgezet heeft aan het busstation in Ruhengeri. Vlug nog iets gegeten en gedronken en dan op de overvolle bus richting Kigali. Ambiance verzekerd: 3 bekvechtende vrouwen die het plaatselijke bier graag lustten.

Om half 7 waren we terug in Kigali. Vervolgens zijn we gaan eten in het Fantastic restaurant, het eten is oké maar minder fantastisch dan de naam doet vermoeden en de muziek stond veel te hard.

Tot slot zijn we nog eens langs de Nakumatt gepasseerd. We hadden nog een fles rode wijn staan, maar we hadden nog geen kurkentrekker. Eerst gingen we ons nog douchen en onze schoenen wat oplappen, maar aangezien er geen water was viel dit in het ‘water’. Om deze zalige maar vrij drukke dag af te sluiten hebben we nog een glas (Zuid-Afrikaanse) wijn gedronken en de film ‘Gorilla’s in the mist’ bekeken (voor de geïnteresseerden, deze film is voor een groot deel opgenomen op dezelfde plaats als waar wij geweest zijn). Daarna zijn we dan stinkend maar voldaan in ons bed gekropen.

 Zondag was ons eerste werk douchen. Meteen wakker want het water was opnieuw ijskoud. Onze schoenen konden we nu ook wat oplappen. Voor de rest hebben we het rustig gehouden, nogal een geluk want deze tekst is nu al zo lang. 

Als u tot hier bent geraakt, bedankt voor het lezen en tot volgende week.

Groeten Dylan en Nicolas

22-04-2013 om 13:04 geschreven door dylan&nicolas  

22-04-2013 om 12:51 geschreven door dylan&nicolas  

Eerst en vooral een goede avond.

Maandag zijn we onze werk week begonnen met de dagshift. Blijkbaar was dit een nationale feestdag. Zuster Dancilla was dus niet op dienst, en dit was voor iedereen blijkbaar een goede rede om een half uur te laat te komen. Wachten dus met de briefing, en alles liep wat achterop die dag. s'Avonds bleken de verpleegkundigen van de nacht ook hetzelfde idee te hebben en zij kwamen dus ook allemaal minstens een half uur later.

Dinsdag kwamen we dan aan op de dienst en tot onze grote verbazing had Nicolas een patiënt helemaal voor hem alleen. Dit mede omdat er een tekort was aan verpleegkundig personeel. De rest van de dag verliep bijzonder vlotjes en Nicolas zijn patiënt heeft de dag vlotjes overleefd J.  

Vrijdag hebben we dan wat meer meegemaakt aangezien Nicolas zich plots niet goed voelde toch probeerde hij nog verder stage te lopen tot hij het niet meer uithield van de pijn in zijn darmen en moest gaan liggen. Nog geen 5 minuten later moest hij dan ook nog eens overgeven, en viel het woord malaria al bij de dokters (niet echt geruststellend). David (een dokter van onze dienst) heeft hem dan buscopan en tramadol gegeven. Hierna heeft hij zich neergelegd op een matras in een apart kamertje. Vervolgens had hij een korte consultatie bij de dokter en bleek het om constipatie te gaan (constipatie in Afrika!!!). Toen hij zich beter voelde heeft hij dan gewoon verder gewerkt. s’ Avonds heeft Dylan dan gewoon een film gezien terwijl Nicolas vroeg in zijn bed kroop. Het geplande cinemabezoek zat er niet meer in jammer genoeg.

Zaterdag voelde Nicolas zich beter en konden we dan toch zoals gepland een bezoek brengen aan het genocide museum. Aangezien het de laatste dag van de genocide herdenkingsweek was, was er zeer veel volk. Eigenlijk hebben we niet veel gemerkt van de genocide week, behalve dan dat het hier veel rustiger was op straat (vooral de 1e 2 dagen). Ook waren er extra voorzorgsmaatregelen genomen tegen mogelijke aanslagen. Er was ook geen voetbal op tv tot grote spijt van Nicolas.

In het museum zelf was het wel even een slag in het gezicht en werd je met de neus op de harde feiten gedrukt. Er lagen kleren, foto’s en skeletten van mensen die gestorven zijn tijdens da massa moorden. Ook was er een kamer ingericht waar je de verhalen kon lezen van vele kinderen van 2 maand tot 12 jaar oud, die gestorven zijn tijdens de genocide. Dit was vooral moeilijk om te vatten, je kon bijvoorbeeld lezen wat de kinderen hun favoriete sport en eten was. Ook kon je lezen op welke gruwelijke wijze ze om het leven zijn gekomen en in sommige gevallen zelfs hun laatste woorden.

s’ Avonds zijn we dan op zoek gegaan naar het restaurant Papyrus op aanraden van 2 studenten vroedkunde. Dit was te ver om te voet naartoe te gaan dus hebben we weer eens de moed gevonden om een mototaxi te nemen. Het eten in het restaurant was in orde en ook de sfeer zat goed ook al draaide ze altijd dezelfde muziek opnieuw en opnieuw en opnieuw.

Zondag hebben we dan langer uitgeslapen om ons voor te bereiden op de volgende week ( aangezien we weer nacht hebben). Toen we eindelijk opstonden zijn we dan inkopen gaan doen Dylan achter water en Nicolas achter eten. Toen Dylan terug stapte van de winkel werd hij plots uit het niets belaagd door 3 kinderen die niets beters te doen hadden dan achter geld te vragen in 3 verschillende talen. Voor uithouding krijgen ze zeker al dikke punten, want ze hebben dit 2km volgehouden. Alsof dit nog niet genoeg was besloten ze ook nog eens om mee te stappen op het domein van de zusters en dit tot aan de deur van onze kamer. Uiteindelijk zijn de kinderen dan verjaagd door werkmannen die naast onze kamer waren aan het werken. Tot slot hebben we dan  besloten om ons een beetje rustig te houden zodat we uitgerust aan de volgende stage week kunnen beginnen.

Bedankt voor het lezen J

Dylan en Nicolas

15-04-2013 om 01:35 geschreven door dylan&nicolas  

15-04-2013 om 01:32 geschreven door dylan&nicolas  

Toen we op zoek gingen om 's avonds iets te eten, viel dit een beetje tegen. Vele restaurants waren gesloten omwille van de memorialweek, het is dan maar de Karibu geworden (toch een lichte tegenvaller). Ook is de bewaking enorm opgevoerd: in plaats van elke 20 meter, staat er nu elke 10 meter een bewaker en vliegen er regelmatig helikopters over. Niet zo abnormaal, blijkbaar zijn hier 2 jaar geleden nog 5 bommen ontploft tijdens de memorial. Geen rede om ongerust te zijn, ze doen er namelijk alles aan om dit niet meer te laten gebeuren 

07-04-2013 om 22:13 geschreven door dylan&nicolas  

07-04-2013 om 22:11 geschreven door dylan&nicolas