Deze weblog werd opgericht ter ere van ons eerste kindje. Nee nee, het is er nog niet, maar het is onderweg !!
Even een kort overzichtje geven van de afgelopen maanden...
Momenteel zijn we (Ann en ik) 3 maanden en 1 week ongeveer in verwachting van onze baby... In tegenstelling tot vele mensen in onze directe omgeving, lukt het bij ons vrij snel. Ann was nog maar 2 maanden gestopt met het nemen van haar pilletje of het was al van dat ! Aangezien Ann dacht dat haar maandelijkse periode aangebroken was én ze wat ziekjes was, checkte ze toch maar even of ze niet zwanger was, vooraleer antibiotica te beginnen pakken... en zowaar. De test bleek positief. We schrijven 10 september. Even verrast als gelukkig was dit het begin van 3 maanden enthousiasme, angst, vreugde, ... met andere woorden : een rollercoaster aan emoties.
Bij het eerste bezoekje aan de gynaecoloog, Dr. Naetens in Diest, bleek dat we niet in verwachting waren van 1 kindje, maar meteen 2. We gingen dus de ouders worden van een tweeling. Tegelijkertijd zeer blij, maar ook meteen even de shock door het feit, dat ons leventje grondig zou veranderen, nog niet denkend aan al de praktische zaken. Toch duurde het niet lang voor we overtuigd waren dat dit het mooiste was dat ons kon overkomen. We hadden onze zinnen er al volledig op gezet.
Het weekend van 13 & 14 oktober werd het weekend van de aankondiging van de tweeling. Eerst waren Jan & Marie Lou aan de beurt. Marie Lou, mijn mama, was nog niet zo lang geopereerd aan de heup en kende al emotioneel zware dagen door de aanhoudende pijn en de ongemakken van de operatie. We konden ons dan ook geen beter cadeau inbeelden dan het nieuws dat ze voor de 2de en 3de keer moeke en vake zouden worden. Ook mijn grootmoeder (ook moeke LOL) was aanwezig. Ann had een ooievaar ingepakt in een grote doos. De ooievaar droeg een mandje rond de nek met daarin een paar kindersokjes. Om het te vieren hebben we er dan ook maar meteen een flesje Cava ingestoken. Toen Marie Loe de doos open deed, duurde het wel even vooraleer de euro gevallen was. Ze dacht eerst aan pantoffels... maar wanneer we vroegen om nogmaals beter te kijken, ging de mond open en volgde een geweldige "Neeeeeeee ?", gevolgd door een brede lach. Ook Jan wist met zijn vreude geen blijf. Ze werden nog eens moeke en vake. Maar dan kwam het moment dat we vertelden dat we nog iets moesten zeggen. Het tweede paar kousjes kwam tevoorschijn. De eerste die het door had, was mijn grootmoeder... "Tis toch genen tweeling ?" vroeg ze... We konden alleen maar knikken. Ongeloof volgde en tranen ook. Enorm verrast maar toch heel blij voelde Marie Lou haar pijnlijke heup niet meer. De fles werd gekraakt en heel het verhaal werd verteld... Die zelfde avond hebben we het nieuws ook verteld aan mijn broer Ken en aan mijn schoonzus Debby. Zij hadden het voelen aankomen, want hadden reeds een cadeautje liggen. Ook hun verwondering was groot, toen we vertelden dat het er 2 zouden gaan worden. Verwondering, maar tegelijk ook verdriet omdat Debby en Ken al zo lang aan het proberen zijn om mijn petekindje Ryan een broertje of een zusje te geven. De avond werd al babbelend afgesloten bij alweer een goed flesje Cava. De dag nadien was het de beurt aan Karel, Rita, Peter en Tima... We pasten hetzelfde systeempje toe als de dag voordien. Tussen de hoofdschotel en het dessert brachten we de doos op de tafel. Ook hier kwamen er veel emoties bij kijken. Een dikke knuffel, een dikke kus, lachende gezichten... Vooral voor Karel en Rita moet dit enorm bijzonder geweest zijn. Zij worden voor de eerste keer grootouders ! Toen we dan de goocheltruc toepasten met de extra sokjes, werden de toekomstige grootouders, nonkel en tante er plots stil van. Karel werd zelfs wat bleekjes... Hij was meteen aan al de praktische zaken aan het denken. Ook Peter, mijn schoonbroer, wist meteen hoe laat het was. "Amai, ik zal al maar beginnen te sparen zeker!" reageerde hij... De namiddag werd feestelijk verdergezet tijdens een wijndegustatie in Schoot. Die avond werden de toekomstige overgrootouders (Bom & Bompa) nog betrokken in de feestvreugde. Toen we de echo lieten zien, moest het even nog allemaal doordring tot Bom. Bompa zat meteen met een gelukzalige smile te genieten. Het duurde even voor Bom weer bij haar positieven was. Het was een gelukkige overgrootmoeder van 2 kindjes in wording. Bovenaan zie je de echo...
Even was er paniek. Na wat bloedverlies en pijnen op 24 oktober (woensdag) besloten we koers te zetten naar het UZ van Diest. In het verloskwartier werden testen gedaan en ook de gynaecoloog werd opgebeld. Deze was er binnen de 10 minuten. Een inwendig onderzoek bracht het probleem aan het licht. De baarmoederhals van Ann had een wondje, dat weer begon te bloeden door ??? geen idee. Op de echo konden we de 2 kloppende hartjes waarnemen. Alles was in orde. De groei zat ook mooi op schema.
Na minder dan een week, dinsdag 30 oktober, kregen we minder leuk nieuws te verwerken. Eén van de 2 kindjes bleek er niet meer te zijn. Volgens de gynaecoloog gebeurt dit steeds vaker. Het ene kindje is veel sterker. Het andere moet dan bij wijze van spreken plaats maken, waardoor het zwakste van de 2 stilaan verdwijnt, waardoor alleen nog maar een vruchtzakje te bespeuren was. Deze gebeurtenis heeft ons toch enkele dagen parten gespeeld. Van zwanger, naar een tweeling en dan weer eentje kwijt zijn... vandaar de term : rollercoaster of emotions hè... Ondertussen hebben we het beiden wel al verwerkt en weten we dat dit het beste is geweest. Het is beter dat het nu op een natuurlijke manier beslist wordt, dan dat we binnen enkele maanden voor voldongen feiten gesteld worden of we zelf drastische maatregelen dienden te treffen. We kunnen weer met volle moed de verdere zwangerschap tegemoet gaan. Dit kindje zal de volle aandacht kunnen krijgen van vele mensen die ons nauw aan het hart liggen.
of het was al van dat ! Aangezien Ann dacht dat haar maandelijkse periode aangebroken was én ze wat ziekjes was, checkte ze toch maar even of ze niet zwanger was, vooraleer antibiotica te beginnen pakken... en zowaar. De test bleek positief. We schrijven 10 september. Even verrast als gelukkig was dit het begin van 3 maanden enthousiasme, angst, vreugde, ... met andere woorden : een rollercoaster aan emoties.
Hij was meteen aan al de praktische zaken aan het denken. Ook Peter, mijn schoonbroer, wist meteen hoe laat het was. "Amai, ik zal al maar beginnen te sparen zeker!" reageerde hij... De namiddag werd feestelijk verdergezet tijdens een wijndegustatie in Schoot. Die avond werden de toekomstige overgrootouders (Bom & Bompa) nog betrokken in de feestvreugde. Toen we de echo lieten zien, moest het even nog allemaal doordring tot Bom. Bompa zat meteen met een gelukzalige smile te genieten. Het duurde even voor Bom weer bij haar positieven was. Het was een gelukkige overgrootmoeder van 2 kindjes in wording. Bovenaan zie je de echo...
