Akkoord, het is veel te lang geleden dat er op deze blog nog iets werd gepost. Reden hiervan is dat ik deze post al vele malen heb herschreven, maar dan wel in mijn hoofd. Telkens weer denk ik neen, dit is niet goed. Of te melig, of dreigt ten onder te gaan als zijnde een zoveelste klaagzang over de pandemie. Eigenlijk is het mijn bedoeling om aan te tonen dat er één medicijn bestaat die hulp biedt bij eender welk probleem. Oké, daar gaan we dan.

Op een woensdagnamiddag tijdens de tweede corona golf kreeg ik telefoon van de contact tracing. Op dat moment had ik nog met één persoon contact en die had positief getest op corona. Eigenlijk kwam deze telefoon al te laat want de persoon in kwestie had mij al op de hoogte gebracht. Zelf had ik geen symptomen maar ik leef samen met 2 hoog risico personen, dus legde ik mezelf kamer isolatie op tot na mijn test. Testen mocht pas op dag 7 want een vroegere negatieve test werd als niet afdoend beschouwd.
Op dat moment mocht ik al niet meer vrijwilligen en was ook voor mij iedere andere vorm van sociaal contact uitgesloten. Samen met deze isolatie kon ik nu dus ook een kruis maken over mijn wandelingen en mijn pintje op zondag met mijn enig contact.

Tijdens deze periode dacht ik vaak terug aan de periode september 2001. In deze periode werd ik gedwongen om er aan te wennen in de mist te leven. Toen wist ik nog niet dat dit voor de rest van mijn leven zo zou zijn. Ondertussen zie ik nog ongeveer 5%, dus die mist is vrij dik geworden. Gelukkig zou dit nu moeten stabiel blijven. Ook dat was een onnoemelijk zware periode waarin ik dreigde geïsoleerd achter te blijven.

Ook nu werd ik, deze keer letterlijk, afgesloten van de wereld. Je gaat de uren van de dag onbelangrijk vinden, je slaapt eens een paar uurtjes om dan weer een aantal wakker te zijn. Eten hoeft niet echt, behalve als je echt honger hebt, maar waarvan zou je honger hebben? Dit patroon van lusteloos, naar mijn aanvoelen nutteloos leven deed ook de film van destijds opnieuw afspelen. Geleidelijk aan voel en besef je dat het de verkeerde kant op gaat. Je wil vechten maar tegen wie, of voor wat en nog veel belangrijker hoe?

Zoals gezegd waren vele zaken van deze moeilijke periode identiek aan de september periode van destijds. Tot op de dag van vandaag blijf ik er van overtuigd dat mijn positieve denkwijze over mijn beperking enkel kan omdat ik zoveel goede vrienden om me heen heb. Deze luisteren wanneer het echt moeilijk is maar behandelen mij bovenal ook als een mens die fouten maakt.

Waar ik naar toe wil is dat diezelfde goede vrienden mij ook uit deze donkere periode hebben gehaald. Zo mogelijk greep het mij deze keer nog meer aan. Echt contact was immers niet mogelijk maar toch slaagden zij er in om via de diverse kanalen mij dat broodnodige duwtje in de rug te geven. Zelfs van op afstand kreeg ik die bemoedigende schouderklop. Zelfs warme knuffels drongen door tot mijn quarantaine gebied. Blijkbaar is dus het medicijn dat mij helpt leven met mijn beperking ook goed tegen tijdelijke donkere periodes.
Die donkere periodes heeft elk van ons wel eens. Daarom beste lezer geef ik je één gouden tip mee. Zit jij in zo een erg moeilijke periode, praat er over met je echte vrienden. Echte vrienden die altijd luisteren en relativeren wat gerelativeerd moet worden.

Zo dit was dan de bewuste, vaak herschreven, post. Hopelijk heb je er iets aan en binnenkort mag je hier een heel wat positiever iets verwachten.
Hopelijk tot dan!

01-10-2021 om 09:07 geschreven door DVC vrijuit  

In mijn vorige post schreef ik dat mijn vrijwilligen terug op gang kwam, weliswaar bepekt tot één dagje per week. Ondertussen zit ik ruim een maand in dit regime en vertel ik jou graag eens hoe dit aanvoelt.

In de eerste plaats is het bijzonder goed om toch al terug iets positiefs te kunnen doen met mijn tijd. Voelt toch al direct heel anders aan dan wanneer je van thuis uit een handje toesteekt.
Verder valt het me op hoe er eigenlijk twee werelden zijn ontstaan. Langs de ene kant hebben we de wereld van diegene die nog steeds in lockdown verkeren en niet mogen of kunnen gaan werken en anderzijds is er de wereld van hen die zich wel moeten of mogen verplaatsen om te werken.

Vreemde aan deze situatie is dat wie veel in de ene wereld vertoeft de voeling met die andere wereld kwijt raakt of kwijt dreigt te raken. Hierbij is het zeker geen punt om te stellen dat de ene wereld beter zou zijn dan de andere, neen beide heeft voor en nadelen. Dus ook in deze is dit een virus dat verdeeldheid zaait.

In de tweede plaats is het bijzonder pijnlijk vast te stellen in welke mate zaken die pakweg een jaar terug vlotjes, letterlijk blindelings verliepen nu bijzonder moeizaam zijn geworden. In deze denk ik bijvoorbeeld aan het nemen van mijn belbus, mij zelfstandig verplaatsen naar DVC. Denk nu niet dat dit niet meer lukt, maar het vraagt terug heel wat moeite terwijl dit routine was. Wanneer ik hierdoor gefrustreerd dreig te worden denk ik aan onze zorgvragers die zoveel terug zullen moeten opbouwen eens de hele pandemie achter de rug is. Sommige van die zaken kun je niet meer heropbouwen en zijn weg voor altijd. Wie ben ik dan om te klagen over wat extra moeite?

Tot slot wil ik toch ook vermelden dat zo een één dag regime hoe dan ook heel anders aan voelt, los van de covid. Wanneer ik mijn 2,5 dagen per week kan komen naar Bachte voel ik me echt een deel van de ploeg. Met alles, of toch heel veel ben je mee in den draai. Op zo een momenten voel ik me geen vrijwilliger, maar een medewerker als een ander.
Nu ik enkel op vrijdag kan komen ´helpen¡ voel ik me meer iemand die af en toe langs komt om een handje te helpen. Iedereen doet flink zijn best om mij het gevoel te geven dat ik tot de ploeg behoor, maar voor mezelf voelt dit niet zo aan.
Voordeel hieraan is dat ik me volledig bevestigd voel in mijn keuze van destijds om er echt voluit voor te gaan en volop de kaart DVC te trekken. Wees dus maar gerust dat eens de hele storm gaan liggen is ik er terug zal staan en dit met nog meer honger dan toen ik er destijds aan begon.

Ziezo hiermee heb ik proberen te beschrijven hoe het voelt om toch alweer een dagje te kunnen vrijwilligen.
Hopelijk had je er iets aan en graag tot een volgende keer!

24-02-2021 om 20:43 geschreven door DVC vrijuit  

Na ruim 5 weken van thuis uit vrijwilligen, kon ik nog eens naar DVC voor een evaluatiegesprek met het diensthoofd. Ook als vrijwilliger doet mijn diensthoofd de moeite om op vaste tijdstippen een evaluatie te plannen. Op deze manier blijft het werk voor beide partijen nuttig en brengt dit op zijn beurt weer voldoening voor beide partijen.
Veelal voel ik me goed na een dergelijk gesprek en heb ik ook enorm veel zin om er in te vliegen. Er is terug perspectief, om een ´modieus¡ woord te gebruiken.

Deze keer was of is dit nog meer het geval. Voortaan kan ik terug één dag in de week echt ´vrijwilligen¡.
Men weet maar wat men heeft eens men het verloren is, wijs spreekwoord. In de laatste anderhalve maand ondervond ik dit aan den lijve. Hoewel ik zelf besloot om mijn vrijwilligen tijdig op een lager pitje te zetten en van thuis uit een handje toe te steken, kwam de keuze ook bij mij erg hard binnen. Hieruit leerde ik ook dat het soms minder pijnlijk is als je tot iets ´gedwongen¡ wordt dan wanneer  je deze keuze zelf moreel moet maken. Waarom weet ik niet goed, wie dat wil mag er met mij gerust een boompje over opzetten.

Na ongeveer anderhalve maand nog eens ´thuis komen¡ in ons Bachte deed enorm veel deugd. Onmiddellijk terug het gevoel welkom te zijn. Terug een deel van een ploeg mogen en kunnen uitmaken. Dit had ik zo hard gemist, hier brandt meer dan één lichtje.

Klagen wil ik hier op dit blog zeker niet gaan doen, wie het meer leest weet dat dit niet de huisstijl is. Wel wil ik eerlijk meegeven dat deze periode voor mij, net als voor zovele anderen, erg zwaar is.
Grote valkuil in heel dit gedoe ligt hem in het feit dat je dreigt contact te verliezen met wie je echt lief hebt. Maatregelen dwingen ons er toe een keuze te maken tussen mensen die we geen van allen willen missen. Denk maar aan de bewuste bubbels van 5, of 4 contacten en heden ten dage slechts 1 nauw contact. Soms moet men kiezen tussen zoon of dochter, vader of moeder, die ene beste vriend of toch maar die andere goede vriendin en ga zo maar door. Deze gedwongen keuzes dreigen voor verdeeldheid te zorgen, stuk voor stuk gaan ze in tegen ons sociale welzijn. Dit virus tast meer aan dan het op het eerste zicht doet. Deze besmettingen komen echter niet in de cijfers voor.

Probeer alsnog positief te blijven en moed te houden.
Graag wens ik jullie allen het allerbeste toe. Hoe kan dit beter dan met onze eigen slogan?
#blijvengaan !

Graag tot een volgende keer!

10-12-2020 om 21:56 geschreven door DVC vrijuit  

Deze week werden in ons DVC de jubilarissen gevierd. Zelf ben ik ook al 15 jaar actief als vrijwilliger binnen dit centrum. Zo vaak gebeurt dit niet, dus is er niet echt een bedanking voorzien binnen het systeem.

Gelukkig zijn mijn collega’s inventief en hebben ze zelf een heel fijne attentie voorzien om mij oprecht te bedanken. Binnen onze muren is het moeilijk om iets stil te houden, maar deze verrassing kwam mij toch niet ten hore voor de uitreiking er van. Toen ik werd meegevraagd voor een overleg in Vincentius merkte ik nog op dat het niet vrij was, normaal wel was het antwoord. Onze directeur grapte nog dat ik eens op het matje mocht komen.

Eerlijk gezegd deed deze aangename verrassing me wel iets. In deze sombere tijden zou een mens wel eens durven vergeten welk doel we echt voor ogen moeten houden. Zelfs het positieve gevoel dat ik heb bij mijn vrijwilligerswerk dreigt wel eens, door al deze afstand, uit het zicht te verdwijnen. Zo was ik vorige week nog even de pedalen kwijt toen we terug naar telewerk werden doorverwezen. Op zich geen ramp, maar als vrijwilliger ligt dit toch nog even anders. Hoe je het ook maar draait of keert, het sociale contact is toch één van de belangrijkste drijfveren bij het vrijwilligen. Bij telewerk valt dit voor een héél groot stuk weg. Uiteraard moeten we solidair zijn en houdt het geen steek dat ik me als vrijwilliger zou opdringen, terwijl de collega’s de puzzel maar moeten leggen om met minder mensen te gelijk aanwezig te zijn. Ook de vrijwilliger moet collegiaal en solidair zijn.

Niet enkel het passend geschenk maar zeer zeker ook de lovende woorden die er aan toe werden gevoegd pakten mij wel. Is dit echt het beeld dat deze mensen van mij hebben?

In gedachten flitste de lange weg hier naartoe terug door mijn hoofd. Hoe het mij moed, doorzetting en vaak ook veel tranen kostte om één kans te krijgen om mezelf te bewijzen en te tonen dat ik nog ‘iets” kon. Velen deden loze, vaak goed bedoelde, beloftes. Net toen ik ging twijfelen, kwam ik terecht bij Bachte.

Tot op heden ben ik nog iedereen heel dankbaar die me destijds de kans gaf om mij te smijten in een , vrijwillige vorm van een werkomgeving. Duidelijke afspraken en verwachtingen van beide partijen werden op papier gezet. Klinkt vreemd, maar ook vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend, aan beide kanten zijn er verwachtingen die moeten worden ingevuld. In ruil krijg je erkenning, bevestiging en nog zoveel meer.
In dit contract was zelfs een proefperiode van 6 maanden voorzien, behoudens echt dwingende zaken werd de overeenkomst door geen van beide vroeger stil gezet. Na drie maanden werd ik bij mijn toenmalig diensthoofd geroepen, proef vervalt en mits mijn akkoord gingen we verder voor “onbepaalde duur”. Nu 15 jaar later, loopt dit contract dus nog steeds verder.

In Bachte en elders zeg ik het vaak. Als ik het moeilijk heb met mijn beperking is dit één van de dingen die me er bovenop helpen. Steeds krijg ik als antwoord dat ik dit zelf heb gedaan en dat is waar . Maar mezelf die kans geven kon ik niet, dat hebben zij gedaan!

Afsluiten doe ik met een oprecht woord van dank aan mijn fijne collega’s. Niet enkel voor het cadeau maar vooral voor het wederzijds respect dat ik aanvoel in Bachte! Jullie zien de mens achter de beperking en dit is niet iedereen gegeven.

Op naar nog vele jaren van leuke samenwerking!

14-10-2020 om 18:36 geschreven door DVC vrijuit  

In mijn vorige post vertelde ik hoe het voelde om de deuren van het DVC voor onbepaalde duur achter mij dicht schoven.
Gelukkig voor mij dat ik vrijwillig op de informaticadienst. Met andere woorden ook voor mij was er de reddingsboei van het telewerk of “thuis werk”. Tijdens het jaar doe ik al af en toe wel eens iets voor het DVC van thuis uit, maar nu zou dit dus uitgebreid worden naar al mijn taken.

Reeds na een paar dagen werd me duidelijk dat een vast werkschema er niet meer echt in zat. Enerzijds ben je geneigd om de berichten en/of mails die je krijgt direct te beantwoorden. Anderzijds ga je meer werken wanneer het je uitkomt. Reeds in week 2 kwam dit er op neer dat ik nog maar op gang kwam en dat de collega’s hun uren er op zaten. Hieruit vloeit dan weer voort dat je mailt bij nachtelijke uren en ook tijdens diezelfde nachtelijke uren aanklopt op Teams. Niet enkel de uren maar ook de dagen lopen door elkaar. Elke dag deed ik wel een taakje als vrijwilliger. Vermoedelijk zat het feit van de Lock down hier ook wel voor iets tussen.  Structuur was over het algemeen totaal verloren gegaan, dit gold dus niet enkel voor het vrijwilligen.

Als vrijwilliger haal ik veel voldoening uit het feit dat je merkt dat wat je doet ook echt zode aan de dijk brengt. Aan dit aspect bracht telewerk niet echt enig verschil. Naarmate het aantal sharer en likes op onze facebookpagina de hoogte in ging, ging dus ook de voldoening mee in de hoogte. Wat ik tijdens mijn telewerk wel enorm miste was het contact met de collega’s. Niet dat er bij ons op de bureau uren getaterd of gepalaverd wordt maar die kleine tussentijds opmerkingen waren er thuis niet. Ook de snelle woorden van dank wanneer je toevallig een andere collega kruist in de gang waren er niet. Kortom het sociale gedeelte van vrijwilligen ging de mist in bij thuis werk. Hiermee wil ik niet gezegd hebben dat de collega’s niet dankbaar zijn of waren voor wat ik thuis deed. Zelfs op zondag kwam er wel vaak een woordje van dank.  Waarvoor ik dan weer vriendelijk bedankt zeg! Zelfs vanuit mijn kot voelde ik me deel van de ploeg, maar toch was er het gemis.

Graag geef ik ook nog mee dat wat ik hier neerschrijf louter een weergave is van wat ik voelde bij mijn thuiswerk ten tijde van de lock down. Zeer zeker is het niet mijn bedoeling om hier te gaan pleiten voor al dan niet thuiswerk van onze dienst.

Hopelijk hebben jullie iets aan deze post en zie ik jullie hier nog een volgende keer op dit blog!

22-05-2020 om 22:46 geschreven door DVC vrijuit  

We zeggen en schrijven dinsdag 17 maart iets na 17u. Achter mij sluiten de deuren van het DVC, op zich niks abnormaal. Maar deze keer was anders dan die ontelbare keren daarvoor.
De week daarvoor had ik nog samen met Kurt alle andere vrijwilligers opgebeld om hen te melden dat het helaas niet meer mogelijk was om te komen vrijwilligen in ons DVC. Zelf kon ik dus nog paar dagen langer omdat ik totaal niet op de leefgroepen kom en voor de zorgvragers dus geen gevaar betekende.
Toen ik die dinsdag ‘s middags aankwam ving ik links en rechts op dat de administratie en dus ook de informaticadienst ging overgaan tot thuiswerk. Tja iedereen met een beetje gezond verstand zag die bui wel hangen, maar als die bui dan uitvalt blijft dat toch een koude douche. De laatste dagen van de week ervoor waren al een emotionele rollercoaster. Berichten links en rechts over al dan n iet verbieden van bezoekers, al dan niet overgaan tot thuiswerk.
Dus toen die deuren dichtschoven dacht ik bij mezelf, wanneer en hoe kom ik hier terug? Ondertussen heb ik hier gedurende de jaren iets mooi opgebouwd en dit wordt nu door zaken waar ik niets kan aan doen on-holde gezet. Ja, het deed pijn toen die deur achter mij dicht schoof.

In mijn hart was ik veel liever daar  gebleven maar mijn verstand zei me dat het beter was om even de knop om te draaien. Het was beter voor “de groep” dat er minder mensen aan het front kwamen strijden. Ook vanuit de tweede lijn, lees thuis, konden we heel wat nuttigs beteken voor Bachte.
Uiteraard was het grootste argument om “terug te trekken” het feit dat dit de kansen voor onze zorgvragers aanzienlijk verhoogt. Dit is toch wat iedereen aan het front wil?
Welke dikke egoïst zou ik zijn om mijn belang boven dit van de zorgvragers te plaatsen?

Dus zo ja, we vertrokken huiswaarts met de wetenschap dat dit de juiste, maar o zo moeilijke, beslissing was. Het geweer diende van schouder te worden veranderd en ik werd vrijwilliger vanop sociale afstand.

Ziezo nu heb ik proberen te beschrijven hoe het voelde om DVC, weliswaar tijdelijk, achter te moeten laten. Hopelijk hadden jullie er iets aan dit te lezen. In een volgende post beschrijf ik hoe het voelt en praktisch werkt om van thuis uit toch mee te strijden in deze vreemde tijden. Hopelijk tot dan!

26-04-2020 om 17:04 geschreven door DVC vrijuit  

Ondertussen ligt de week van de vrijwilliger achter ons. Dit jaar was deze week een primeur op meerdere vlakken. Zo was dit de eerste “week” waarbij onze stuurgroep vrijwilligers in het zadel zit. Dit was mede de reden waarom ik dacht om deze “week” eens een extra duwtje in de rug te geven.
Inspiratie vond ik tijdens de internationale dag van de vrijwilliger. Op sociale media zag ik een foto van een organisatie die hun vrijwilligers bedankten met een foto waarop een paar mensen hun petje af deden voor hun vrijwilligers. Op dat moment dacht ik:”Leuk, dt kunnen wij ook en dat doen wij groter”. Toen ik het idee liet vallen op onze werkgroep sociale media waren ook zij meteen enthousiast. Afspraak was dat deze actie een verrassing moest blijven voor de vrijwilligers en alzo geschiedde.  Hieronder kun je het mooie resultaat van deze actie aanschouwen. Bij dze wens ik ook graag iedereen te bedanken die aan deze actie heeft meegewerkt. Op het feestje van de vrijwilligers was men alvast onder de indruk van dit zeer mooie gebaar.

Hiermee komen we naadloos bij het volgende hoogtepunt van deze week. Hoewel het feestje eigenlijk een dag voor de aanvang van “de week” lag was het al een hoogtepunt. Ook voor dit feestje hadden we een primeur voor het eerst trokken we richting Westkouter alwaar we erg hartelijk werden ontvangen. Binnen de stuurgroep namen we de gelegenheid ten baat om een kleine enquête af te nemen van onze vrijwilligers, kwestie van te weten te komen welke richting we uit kunnen gaan.
Ook tijdens de heerlijke maaltijd kwamen er tal van ideeën naar boven om onze werking als stuurgroep nog te verbeteren. Ook het binnenhalen van nieuwe vrijwilligers kwam ter sprake.
Na het dessert werden de vrijwilligers verrast met een lenyard en bijhorend naamkaartje. Bedoeling is om hiermee de vrijwilligers wat herkenbaarder te maken in onze DVC. Op de naamkaartjes is omwille van de privacy enkel de voornaam vermeld. Je merkt dat ook de vrijwilligers hun best doen om de GDPR te respecteren. Afronden deden we met nog een extra woordje van dank voor afscheidnemende Cecile te bedanken voor haar inzet voor de vrijwilligers van ons DVC.
Uiteraard werd er nog gezellig nagekaart over deze geslaagde avond, uiteindelijk trok iedereen tevreden huiswaarts.

Je merkt dat deze week van de vrijwilliger niet onopgemerkt voorbij is gegaan en wij doen vanuit de stuurgroep ons best opdat dit  in de toekomst jaarlijks het geval zal zijn.

09-03-2020 om 21:26 geschreven door DVC vrijuit  

De warmste week of music for life behoeft reeds lang geen extra publiciteit meer. Nieuw dit jaar was echter dat je naast geld ook tijd kon schenken. Tijd schenken deed je onder de vorm van vrijwilligerswerk voor één van de erkende goede doelen. Na overleg besloten wij om ook mee op deze kar te springen en een aantal projecten in te dienen.

Al gauw kwamen er een aantal reacties op deze projecten binnen. Een aantal keer ging “de deal” niet door, maar over het algemeen kwamen er wel effectief inschrijvingen binnen. Uiteindelijk kwamen er meer vrijwilligers door dan we zelf hadden verwacht. Goede zaak dus!

Niet alleen het kader van de warmste week was nieuw voor ons. Ook was het voor het eerst dat ikzelf als voorzitter van de stuurgroep vrijwilligers mee in stond voor het onthalen en begeleiden van deze vrijwilligers. Persoonlijk hou ik zeker een goed gevoel over aan het invullen van deze nieuwe taak. Tegelijkertijd voel ik wel ook aan dat dit zeker een taak is waarin ik moet groeien. Hierin verschuilen zich zeker een aantal werkpunten. Maar zoals aangegeven houden wij als stuurgroep zeker een warm gevoel over aan deze extra impuls aan de warmste week.

Op vele verschillende plaatsen kwamen de “warme” vrijwilligers terecht. Naast het helpen in de wasserij, schilderen van Atlantis, brengen van muzikale kerstsfeer werd er zelfs een wafelbak georganiseerd. Om het correct te houden vermeld ik graag dat de wafelbak met vertrouwde vrijwilligers werd ingevuld, maar daarom was deze actie niet minder warm.

Wat ons betreft is dit extra luik zeker voor herhaling vatbaar. Naar volgend jaar toe werken wij alvast aan de paar werkpuntjes. Wie weet kunnen wij volgend jaar ook jou begroeten als warme vrijwilliger. Je bent zeker van harte welkom!

22-01-2020 om 17:14 geschreven door DVC vrijuit  

05-10-2019 om 17:22 geschreven door DVC vrijuit  

Tradities zijn er om in ere te houden. Dit geldt zeker voor het bedankingsfeestje  van onze vrijwilligers. Deze keer niet in de week van, maar wel een weekje later. Onmogelijk te achterhalen of het aan dit weekje later lag of aan de nieuwe locatie, maar deze editie was qua opkomst echt wel een schot in de roos. Maar liefst 45 van onze vrijwilligers besloten om deel te nemen aan deze gezellige avond. Zoals eerder aangegeven werd er deze keer ook uitgeweken naar een andere locatie, niet dat er ontevredenheid was over de vorige, maar verandering van spijs doet nu eenmaal eten. Aan de opkomst te zien deze keer letterlijk.

In het Duvelke in Astene werd het aperitief met smaak genuttigd. Liefhebbers konden kiezen voor een glaasje bubbels maar evengoed was een frisdrank of werkmanspintje mogelijk. Na het aperitief nam Kurt de gelegenheid ten bate om zijn vrijwilligers nog eens te bedanken voor hun niet afhoudende inzet. Naast het bedanken deed Kurt ook een oproep om vrijwilligers te vinden die in een stuurgroep voor en door vrijwilligers willen zetelen. Her en der hoorde je mompelen dat dit wel iets voor hen zou zijn. Benieuwd wat het vervolg van deze oproep zal worden. Zelf stel ik me alvast kandidaat!

Na de heerlijke maaltijd en een even sterk dessert kwam er nog een welgekomen gast ons bedanken en groeten. Inderdaad, tussen de talrijke vrijwilligers werden ook door Dirk toegesproken. Toen hij persoonlijk de hand kwam schudden hoorde ik vele vrijwilligers zich afvragen wie die man was. Persoonlijk vond ik dat echt wel grappig, voor mij is Dirk immers al lang geen vreemde meer. Even later nam Dirk het woord en stelde hij zichzelf voor. Al diverse keren hoorde en las ik een aantal van zijn “woorden”, maar deze keer vond ik veruit het best. Vermoedelijk deed ook de gemoedelijke sfeer er veel toe, de korte speech stak vol goeie grappen en had toch één diepe boodschap. Deze was oprechte dank en ook een verwijzing naar wat ik zelf vaak zeg. Vrijwilligers werken dn wel gratis, maar zeker niet voor niks. Tweedelige boodschap, ons werk is nuttig maar in zekere zin worden we ook betaald. Weliswaar niet  met geld maar wel met voldoening en dit is meer waard dan eender welke schat ter wereld!

Gezellig werd er nog wat nagepraat. Tevreden trokken de vrijwilligers huiswaarts en bedankten ook zij op hun beurt Kurt en Dirk voor de mooie avond.

Zo dit was het verhaal van ons feestje. Hopelijk heb je er wat aan en graag tot een volgende keer hier op dit blog!

30-03-2019 om 17:45 geschreven door DVC vrijuit