Het werd een prachtige dag en het  weer was heel goed in tegenstelling tot de laatste dagen. Er werd heel wat verteld en gelachen en zo gingen de kilometers voorbij alsof het niets was. De streek tusen Sint Truiden en Alken was hetzelfde zoals de laatste dagen: overal waar je kon kijken boomgaarden, afgewisseld met stadsparken (Sint Truiden) en provinciale domeinen zoals Nieuwenhove. Een gemakkelijk te bewandelen parcours ook door de geringe hoogteverschillen. We eindigden in Alken en waar ik dacht dicht bij het treinstation te zijn bleek het nog bijna 2 km verder te liggen waardoor we de trein van 15.35u die ons terug naar Sint Truiden zou brengen niet meer konden halen. Een bakkerij verkocht ons enkele drankjes en koffiekoeken en zo werd het wachten draaglijker.

Terug in Sint Truiden stond de auto van Ike die ons naar Kerkom bracht waar ons een heerlijk driegangenmenu stond te wachten, het einde van een bewogen week met veel slecht weer maar waar we toch met een heel tevreden gevoel op kunnen terugkijken.

85 kilometer wandelplezier.

Deze morgen een heel korte etappe van 8,5 km naar Sint Truiden. Veel was er niet te beleven maar het weer was totaal omgeslagen alhoewel het toch nog maar 2° was.

Ik hag het hotel Belle Vie gebeld of we vroeger mochten inchecken en dat was geen probleem. Nu zitten we op onze zeer luxueuze en chique kamer te wachten op mijn jongste zoon Ike en zijn Famke, die morgen de laatste etappe naar Alken mee zullen wandelen. Daarna gaan we terug met zijn vieren en met de wagen naar Casa de Paja waar we gezamenlijk overnachten. 

Er was weer een stormachtige dag voorspeld en na consultatie van de buienradar bleek dat er na 10 uur geen neerslag meer zou vallen. We besloten dan ook wijselijk om pas

na tienen te vertrekken. 

Het werd de mooiste waneling tot nu toe: het begon langs een sterk meanderend beekje mer een ietwat slijkerig smal paadje en het ging goed op en neer tot we op een hoogte kwamen met een prachtig zicht op het dorp Gelinden. Inmiddels waren we in het absolute centrum van de fruitstreek beland met eindeloze velden met fruitbomen; jammer dat de bloesems er nog niet volledig waren en door de hevige sneeuwval van gisteren waren ze bedekt met sneeuw zodat we het verschil nauwelijks merkten.

Iets na de middag bereikten we Mielen-boven-Aalst. Er was een 'Spar' en we besloten onszelf te verwennen met een gebakje. Toen ik strategisch vroeg of ze geen warme drank verkochten bood de uitbaadster ons spontaan een gratis koffie aan die we in de winkel mochten consumeren. De Limburgse gastvrijheid is dus niet enkel spreekwoordelijk...

Om 14 u reeds bereikten we onze B&B 'Casa de Paja' wat zoveel betekent als huis van stro.

Ondanks het vroegebuur werden we toch verwelkomd en mochten we op onze kamer.

De bestelde paella zouden we wel op de kamer moeten opeten in het kader van de scherpe coronamaatregelen, een tegenvaller eigenlijk maar het kan nu eenmaal niet anders...

De weersverwachtingen gaven winterse neerslag en dat zullen we geweten hebben: we waren pas vertrokken en de eerste sneeuwvlokken waren een feit. Het grote voordeel van sneeuw en stofhagel is dat je er nauwelijks nat van wordt. Het ergst was eigenlijk de striemende wind die samen met de neerslag constant op ons gezicht beukte. Na een klein uurtje stopte het en daar verscheen als uit het niets de zon die meteen een heel andere sfeer aan het landschap gaf. De vreugde was echter van korte duur en even later begon het opnieuw te sneeuwen. Zo ging het de hele wandeling . De gevoelstemperatuur was zoals voorspeld - 5° en dat was eraan te voelen; de meegebrachte lichte handschoenen verzachtten toch wel enigszins het koudegevoel. 

Rond de middag kwamen we in Heers en besloten we te eten in een bushokje waar we toch een  beetje beschermd waren tegen de wind.

Na de middag veranderde ook het landschap en nu moesten we grotendeels door bossen met mooie brede paden.

Normaal stoppen we vaak om een koffie of een verfrissing ,maar nu de horeca nog muurvast op slot zit was dit natuurlijk geen optie en moesten we steeds wandelen om het niet koud te krijgen.

Vroeger dan verwacht kwamen we dus bij onze AirbnB . Ik vond de telefoonnummer niet meer waarmee ik moest verwittigen en onze gastvrouw was niet thuis. We zochten ondertussen de plaatselijke supermarkt om waar we morgen onze inkopen zouden doen en toen we daarna naar het  betreffende adres liepen was ze reeds thuis en dit tot onze grote vreugde want we hadden het allebei zeer koud ondertussen.

We genoten direct van een warme douche en hadden nog meer dan een uur alvorens te dineren.

Platte rust was dan ook de beste optie na een lange zware tocht.

Toen we met 10 min vertraging in Hasselt toekwamen zagen we onze trein naar Tongeren voor onze neus vertrekken en zo moesten we nog een uur wachten. In de Starbucks kochten we een veel te dure koffie en we aten onze sandwiches op in de wachtzaal van het station.

Toen we konden vertrekken begon het flink te waaien , het was heel koud en de eerste stofhagel kwam uit de hemel vallen. De weerman had inderdaad polaire lucht voorspeld.

We wandelden een kilometer op de GR 128 door het centrum van Tongeren vooraleer we de stad verlieten. Op een bepaald moment liepen de 128 en de streek-GR Haspengouw over hetzelfde traject en pas na enkele kilometer sloeg de geel-rode streek-GR linksaf en verlieten we de 128. We wandelden door de typische fruitstreek met veel holle wegen en ook enkele best saaie stukken door het licht glooiend landschap terwijl we onze 'kappen' van onze jassen strak toe bonden. De neerslag bleef uit en enkel de felle wind was heel storend. In het dorp Widooie konden we bij een plaatselijke 'neringdoener' een koffie kopen vanuit zijn garage en dat smaakte in deze barre weersomstandigheden.

Nog een zevental km. en we kwamen om 17.30 in onze schitterende B&B Horpola in het dorp Horpmaal. 

Na de warme douche werden we uitgenodigd voor het aperitief en daarna een lekkere maaltijd met desert. 

Het deed in deze coronatijden ongelooflijk deugd eens terug op 'restaurant' te kunnen gaan en de rode huiswijn smaakte.

Met een rode 'kop' begaven we ons rond 21 u naar onze prachtige kamer om van een welverdiende rust te genieten.

Morgen meer van dat, hopelijk valt het weer een beetje mee voor onze tocht van 21 km.

We hadden slechts een tiental kilometer af te leggen en we vertrokken wat later vanuit Wéris. Er hing een dikke mist die hardnekkig bleef hangen en we passeerden de beroemde dolmen van Wéris, die we trouwens enkele jaren geleden met vrienden bezochten.

Om 11 uur reeds bereikten we het station van Barvaux waar we de volgende dag naar huis zouden vertrekken. We besloten door te gaan naar Durbuy en pas in de namiddag naar B&B Barvaux, onze laatste slaapplaats, te wandelen. Brigitte haar rugzak werd door de vriendelijke dame van ons verblijf naar hier gebracht.

Het laatste deel van de wandeling was langs een zeer lange trappenreeks waar we een koppel medewerkers van GR tegenkwamen die de rood-witte tekens aan het herschilderen waren; na een leuke babbel bedankte ik hen uitvoerig.

Nog maar pas aangekomen in één van de mooiste stadjes van het land merkten we een bekend viertal op waarvan  Brigitte haar vriendin  en tevens collega Nadine deel uitmaakte.

Meteen werden we uitgenodigd voor de aperitief en daar konden we natuurlijk niet aan weerstaan, de gesprekken waren leuk en we besloten op het mooie terras ook iets te eten.

Het bleek dat hun vakantiewoning zich slechts op een boogscheut van onze B&B bevond en met zijn zessen vatten wij de klim op de de trappen aan.

We dronken samen koffie en heel het gezelschap ging met ons mee voor onze laatste meters. Bij de brasserie van het plaatselijke zwembad dronken we een laatste drankje.

Andy zou ons morgen naar het station voeren.

Als besluit kan ik stellen dat we een prachtige wandelvakantie hadden met  mooie slaapplaatsen en voortreffelijke maaltijden, een echte aanrader en we hebben de Ardennen op een heel andere manier leren kennen door er gewoon door te wandelen...