2001 – Kabul

Aan de telefoon kreeg ik tot mijn grote verrassing Khan te horen. De vriend van Baba. Hij zei dat ik dringend moest komen. Voor hem zou ik alles doen. Ik vertrok dus inmiddels richting Pakistan waar Khan op mij zat te wachten. Daar vertelde hij mij dat mijn vriend dood was. Ik moest bijna wenen. De rebellen hadden hem te pakken genomen omdat hij een Hazara was, ze doodden hem en zijn vrouw. Maar hij had nog een zoon, vertelde mij Khan, die ze genomen hadden als dienaar. Ik wou eerst niet naar een gebied in oorlog gaan om een kind te redden die ik zelf niet kende. Maar Khan had mij nog andere dingen te vertellen. Blijkbaar was mijn vriend mijn zoon. Baba zou op een nacht in bed geweest met de vrouw van zijn dienaar, die negen maanden later een kindje op de wereld bracht. Als dat zo was, maar Khan mag je altijd geloven, betekende het dat de zoon van mijn vriend mijn neefje was. Toen besliste ik hem te redden. Het was niet gemakkelijk geweest om tot de herberg te rijden waar hij gavangen was genomen te rijden zonder gepakt te worden door de rebellen. Eens daar aangekomen vroeg ik om te mogen praten met de baas van de herberg. Dat bleek Assef te zijn. Mijn hart bonkte nog harder. Ik had hem gevraagd om alleen met hem in een kamer te mogen onderhandelen. Hij accepteerde. Maar hij wou mij mijn neefje niet geven. De spanning tussen ons steeg en we begonnen te vechten. Zijn dienaren hoorden het eerst niet omdat Assef muziek had opgezet, maar wanneer de muziek stopte hoorden zijn dienaren al het kabaal. Wanneer ze de kamer openden was ik al weg mat mijn neef. Ze schoten nog achter de auto waarmee ik tot de herberg was gekomen maar ze waren te laat, ik was al weg.

Ik heb dus mijn neefje tot hier gebracht in Fermont waar ik hem als mijn eigen zoon opvoed. Het is niet gemakkelijk maar ik weet dat we ooit een sterke familie zullen zijn.

Ik hoop dat we nog lang en gelukkig zullen leven…