2000 – Fermont

The American dream is niet altijd wat je gehoopt had. Baba had een baan gevonden in een tankstation. Hij werkte daar hele dagen door, het was voor hem niet erg eenvoudig. Zijn gezondheid begon slechter en slechter te worden. Maar hij zei dat het niet erg was en dat ik er mij geen zorgen over hoefde te maken. Ik was Engels gaan studeren aan de hogeschool. Mijn kinderdroom om schrijver te worden was nog altijd niet veranderd. Baba maakte daar nog soms een grapje over maar hij nam het niet meer zo fel aan. Ik herinner me nog toen ik mijn diploma haalde dat Baba mij naar een pub had uitgenodigd en daar de sfeer zoals in Afghanistan nabootste, hij betaalde iedereen die in de pub aanwezig was een glas en begon te zingen, het was echt geestig. De band tussen Baba en ik is veel versterkt, gelukkig ook. Hij zei soms nog dat het spijtig was dat mijn vriend en zijn vader er niet waren. Zoals ik misschien nog niet gezegd heb was de vader van mijn vriend samen opgevoed met Baba, hij was een wees en mijn grootvader heeft hem opgevoed als zijn eigen zoon samen met Baba.

Op een dag op een rommelmarkt waar alleen Afghanen kwamen die ook gevlucht waren uit Afghanistan, ontmoette ik een meisje. In de loop van de discussies die ik met haar voerde kwam ik te weten dat ze Soroya heette en dat ze de dochter was van een groot generaal in het Afghaanse leger, maar die nu op pensioen was. Ze was heel mooi. Ik dacht alleen maar aan haar. Maar haar vader was niet akkoord dat ik met haar omhing. Ze had blijkbaar iets gedaan in haar jeugd waarover haar vader niet erg fier over was, zeg zelfs beschaamd. Maar ja… De liefste is altijd sterker. Ik heb Baba daarom gevraagd om me met haar uit te huwen. Hij accepteerde en tot mijn grote opluchting haar vader ook. We leefden nog lang en gelukkig tot ik op een dag een toproep kreeg. Baba was ondertussen naar de andere kant gaan varen. Ik wil hem nog eens bedanken voor alles wat hij voor mij heeft gedaan. Danku Baba.