1979 – Kabul

Oorlog… ik had gehoopt om dat nooit mee te moeten maken hebben maar het is nu eenmaal zo. De Sovjets zijn Afghanistan binnengedrongen en controleren alles. Baba en ik hebben moeten vluchten. We wouden naar Pakistan. Wat ons uiteindelijk ook gelukt is maar het was geen makkelijke zaak. Ons vervoerder had ons beloofd dat we binnen de kortste tijden in Pakistan gingen zijn. Maar dit bleek niet het geval te zijn. Om over bepaalde grenzen te kunnen gaan moet je een groot bedrag betalen maar soms is het voor sommige soldaten, die de grens bewaken, niet genoeg. Ze wensen dan een extraatje. In mijn geval was dat een halfuur alleen met een vrouw die in ons busje zat. Maar mijn vader was er niet echt mee akkoord. Hij protesteerde tegen de soldaat, die hem bijna ging neerschieten als zijn superieur niet op tijd was aangekomen. Een paar uur later ging het busje stuk. We hebben ons dus moeten verstoppen met een man of twintig in een kleine donkere kelder die krioelde van de ratten. Na een week zijn ze ons komen halen om ons reis naar Pakistan te voltooien. Spijtig genoeg moesten we in een tank binnen die brandstoffen vervoerde. Het was daar pik donker en het rook daar heel hard naar diesel. Het was heel moeilijk om in die dampen te kunnen ademen. Met veel geluk zijn we in Pakistan geraakt. In Pakistan hebben we de eerste vlucht richting Californië in Amerika genomen.