Ik
ben 23 jaar en een echte levensgenieter en geniet van wat het leven te bieden
heeft.
Eén
van mijn hobby's is dan ook reizen. Als ik op reis ben, probeer ik dan ook van
alles wat ik in een land tegen kom te genieten. Zo drink ik nog steeds na 3
jaar nadat ik in Istanbul ben geweest een lekker appeltheetje. Genietend van
het moment toen ik daar was.
Naast een reiziger ben ik ook iemand die graag zijn vrienden, familie, rond
mij heb. Ik geniet er dan ook met volle tuigen van om gezellig met vrienden
iets te gaan drinken, op een familiefeest aanwezig te zijn met alle neven,
nichten, tantes, nonkels en grootouders.
Als
je dit te leest denk je waarschijnlijk dat ik een heel sociaal persoon ben. Dit
moet ik jammer genoeg ontkennen.
Als
kind was ik een heel teruggetrokken en stil persoon. Tijdens mijn eerste
scoutskamp kreeg ik als totem saterhoen. Dit is een dier dat teruggetrokken
leeft in Aziatische bergwouden. Hij is niet wantrouwig, maar wel bedeesd. Hij
is geduldig en kalm en hij reageert zelden impulsief. Als aanpassing aan hun
ruwe leefomgeving hebben ze een sterke overlevingsdrang en vertonen ze een
groot doorzettingsvermogen.
Als
ik vroeger kinderen van mijn klas tegenkwam, durfde ik geen goeiedag zeggen. Ik was
heel verlegen. Het is deze verlegenheid en angst om in contact te treden met
mensen waar ik in de puberteit en in het begin van volwassen leven ben mee geconfronteerd
geweest.
Nu
als volwassen man leg ik gemakkelijk contact met mensen. Ik doe reizen met
groepen, nodig regelmatig vrienden uit om iets te gaan drinken, enzovoort.
Toch ervaar ik dat mijn sociaal leven niet groot is. Ik ontmoet veel mensen,
maar mensen haken af in contact met mij. Hier maak ik mezelf veel zorgen over,
aangezien ik op het puntje van mijn leven zit waarop ik juist veel contacten
moet en kan leggen.
Het
ligt volgens mij voor een groot deel aan het feit dat ik mezelf niet helemaal
kan zijn bij mensen. DURVEN te zijn wie ik ben, wat ik doe en wat ik voel.
In
de puberteit ben ik geleidelijk aan bewust geworden dat ik niet op vrouwen val,
maar op mannen. Ik durf niet deze gevoelens voor mensen van hetzelfde geslacht
niet te laten zien.
Dit maakt me heel erg kwetsbaar. Volgens mij is dit de reden waarom ik me vaak
zo teruggetrokken opstel.
Twee
maanden geleden heb ik voor het eerst aan een goede vriend verteld dat ik
homoseksueel ben. Het was heel verlichtend om mijn geheim te kunnen delen met
iemand.Doordat ik het kunnen zeggen
heb, heb ik het gevoel dat ik mezelf aanvaard heb. Ontkennen lukt niet meer.
Toch ben ik nog heel bang om het aan anderen te vertellen dat ik homo ben.
Mijn
droom is dan ook om niet meer te moeten liegen tegen anderen over mijn
geaardheid en tegen iedereen te durven zeggen dat ik homo ben.
Deze blog wil ik gebruiken als digitaal dagboek waarin ik mijn proces van
zelfacceptatie tot coming out neerschrijf waarin ik mijn hele verhaal eens kwijt kan.
