Macedonie reis

Zondag 1 Juli(dag voor vertrek):

Dag voor vertrek, je kent het wel, je kijkt alles nog eens na, kijkt op de website van de luchtvaartmaatschappij naar de uren. Staat er ergens dat je je paspoort moet meehebben, ons paspoort? Dat hebben wij niet! Hopelijk bedoelen ze er een identiteitskaart mee want anders geraken we niet uit de luchthaven, alleen mijn vader had een paspoort. Beetje stress!

Maandag 2 Juli(dag van vertrek):

Om 5u opgestaan, Vincent, stiefbroer, meegereden naar station van Haacht voor de auto terug mee te nemen naar huis. 2de trein van de dag naar Mechelen genomen, in Mechelen overgestapt op de eerste beneluxtrein van die dag. Voordat we in Nederland waren had ik mijn boek over de koersk al uitgelezen, komt ervan om 2 dagen op voorhand te beginnen. Het was een interessant boek waaruit ik veel heb geleerd.

We kwamen met 10 minuten vertraging in een station aan waar we op de fyra zouden overstappen, deze trein kostte 2 euro p/p meer maar zou ons 10minuten sneller in Shiphol brengen. We dachten dat we deze trein gemist hadden maar deze kwam ook met 10 minuten vertraging binnenrijden, als we dat hadden geweten hadden we nog kunnen overstappen.

 

We hadden op de luchthaven nog anderhalf uur tijd tot vertrek van onze vlucht. Mijn vader had onbewust, maar uit noodzaak omdat de andere tickets al uitverkocht waren, een 'premium comfort' ticket gekocht voor de heenvlucht. Dat kwam ons te goede want er stond een enorm lange rij aan de incheckbalie en de paspoortcontrole, hadden we daar als economy doorgemoeten waren we te laat geweest.

Een medewerkster wou ons de weg wijzen aan de incheckbalie en doordat ik wel wist dat we premium comfort vlogen en ze even heeft moeten zoeken naar het juiste papier, mochten we meteen door naar de speciaal voor onze balie waardoor we geen wachtrij hadden. We mochten ook door de snellere paspoortcontrole via een zij ingang.

Voor de mensen die nog niet op Shiphol geweest zijn, dit is gigantisch! Wij zijn 20 minuten onderweg geweest vanaf de paspoortcontrole tot aan onze gate. Ze waren het vliegtuig van achter naar voor aan het vullen maar aangezien we de duurste tickets hadden mochten we meteen instappen.

M'n zus en pa hadden al honger gekregen en hadden op de trein al een broodje gegeten en voor het opstijgen waren ze ook al een broodje aan het opsmikkelen.

We hadden wel gelezen dat we eten zouden krijgen, maar eten op een vlucht van 2,5uur leek ons zo vreemd.

Na het opstijgen (wat erg leuk is, eerste keer met lijnvliegtuig mee) werd ons een gratis drankje aangeboden, daarbij kregen we ook een klein zakje met 5 kleine koekjes of zoutstokjes. De krant van de dag werd aangeboden maar zo'n grote gazet is moeilijk te lezen op een vliegtuig.

Wat later zagen we dat de anderen warm eten kregen, en uiteindelijk kregen wij dat ook! Was wel vreemd, maar lekker. Achteraf nog een lekker chocolatje aangeboden gekregen.

Nu was de landing al aangebroken. We vlogen over een groot maar bekend meer van 30km op 15km met vlak daarna de landingsbaan.

Het weer zag er prachtig uit en toen we uitgestapt waren op het tarmac via trappen die door oude tractoren gebracht werden bleek dat dat de enigste landingsbaan van dat luchthaventje was en dat er eigenlijk maar 1 vliegtuig op dat luchthaventje pastte.

Het was er al meteen warm, rond de 30°C. Zalig weer!

Weer paspoortcontrole, en in het volgende kamertje konden we de bagage afhalen. Door het raam zag je de mensen buiten de bagage op de band leggen en 5 seconden later kwam de bagage binnenrollen. Doordat de band zo kort was pastte maar 1/3de van de bagage er op, moesten we wachten tot de eigenaars door de controle waren.

Buiten gekomen stond er iemand van Europcar op ons te wachten met de huurauto. Die man heeft 200km moeten rijden vanuit Skopje enkel om onze huurauto te kunnen brengen. Een kleine, rode Skoda Fabia. De papieren daarvan zijn we in de cafetaria van de luchthaven, die gesloten was, gaan invullen waarna we ons vliegtuig terug richting Shiphol zagen vertrekken met een nieuwe lading passagiers. De enigste vlucht van die dag.

Buiten de luchthaven was er een kleine kiosk met terrasje waar we een flesje water kochten. Dat was waar we voor de eerste keer met de Macedonische mentaliteit kennis maakten. Je vroeg iets, en dan keken ze eens vreemd, je vraagt en wijst en ze knikken. Ze zuchten eens, draaien rond en lopen nog wat rond voordat ze het flesje uit de frigo nemen en afrekenen.

Met de auto op pad naar het kleine Struga, niet zoals de rest van onze vlucht op de bus naar een of ander duur hotel in Ochrid, neen, naar het dorpje ernaast op zoek gegaan naar een goedkoop hotel. Na wat zoeken in de reisgids iets goedkoops gevonden vlak aan het strand. Vragen of ze plaats hebben voor 3 mensen. De man zucht, roept iets richting keuken, neemt 2 sleutels en verdwijnt.

5 minuten later komt hij terug, vraagt ons nog eens voor hoeveel, we antwoorden voor 3. Hij roept nog eens richting keuken, komt er een vrouw af die met hem discussieert en dan vraagt hij of 2 kamers van 2 ook goed is. Natuurlijk is dat geen probleem, hebben we daar 10minuten voor moeten wachten? Het begint tot ons door te dringen dat hij niet de eerste is die met ommetoeren werkt.

Onze kamers hadden een lichtje in het inkomhalletje, 2 lichtjes boven de 2 eenpersoonsbedden en een lichtje in de badkamer. Er waren 2 schakelaars aan elke kant van de kamer, maar er hing geen lamp aan het plafond dus die schakelaars deden niets. De badkamerdeur was een schuifdeur die wat vastzat, de lichtknop van de badkamer zat achter die deur zodat je de deur moest dichtdoen, licht aandoen, deur opendoen, binnengaan en de deur terug dichtdoen. De bedden hadden een matras met nog een dun matje op, de lakens waren te kort om over het hele bed te passen. We hadden nog een mooi balkonnetje met mooi uitzicht op het meer.

Als eerste zijn we langs het strand gelopen en zijn we een ijsje gaan eten in een van de restaurantjes. Hebben met handen en voeten alles moeten duidelijk maken. Verschoten van de lage prijs.

We zijn een plons gaan doen in het meer voor het avondeten dat we in het restaurant van het hotel zijn gaan eten. Daar hadden ze niet zo heel veel keuze maar we kregen er een nog niet zo slechte hamburger gevuld met kaas.

Niet lang erna zijn we in bed gekropen, het was een vermoeiende dag geweest en de vakantie moest nog beginnen...

Dinsdag 3 juli:

Met de deuren naar ons balkon open werden we vroeg en vrolijk wakker. Buiten was het nog heel rustig, om 7uur in de ochtend. Omdat onze ochtend toch al zo goed begonnen was en we er eens goed in wouden vliegen zijn we een plons gaan doen in het meer.

Na die deugddoende plons moesten we mijn zus nog uit bed krijgen voordat we naar de ontbijttafel konden. Het ontbijt bestond uit een omelet, 2 broodjes en wat vlees. Toen mijn vader om confituur vroeg kreeg hij koffie. De uitbaters waren zelf nog niet goed wakker.

Na dat stevige ontbijt gingen we op zoek naar een openbaar vervoer busje om ons naar Ochrid te brengen. Na zoeken en vragen een primitief bushokje gevonden. Na 20 minuten wachten niet zeker of er wel een bus reed. Net op het moment dat we op het punt staan om te vertrekken komt er een klein busje aan, een waar 20 man in past.

We stappen in en gaan zitten. Mijn vader probeert de chauffeur duidelijk te maken dat we met 3 naar Struga willen, deze pakt geld uit mijn vader zijn hand en vertrekt. Uiteindelijk was het ............ Eurocent. Het busje reed overal te snel, had geen airco, was vreselijk warm en had geen beenruimte, je waant je in Belgie. Af en toe ging er iemand vanvoor staan, dan stopte de chauffeur bij de eerstvolgende vage bushalte. In Ochrid zelf hebben we een vlaamse belbus gezien, die hier ook gebruikt werd als bus, zoals degene waar wij op zaten.

Nadat we ongeveer goed gegokt hadden hoe we de bus tot stilstand kregen zijn we naar een fruitmarkt gewandeld die we net daarvoor gepasseerd waren. In de schaduw van de markt, die helemaal overdekt is, was het nog warm. Nadat we bijna alle kraampjes, waar de boeren zelf achterstaan met fruit dat ze die dag geplukt hebben, gezien hadden, vroegen we het verschil tussen witte en rode kersen. Na uitvoerig te hebben mogen proeven kozen we voor de rode, die het sappigst waren. Ook kochten we 2 perzikken de man.

Nadat we het marktje gezien hadden en met onze fruitvoorraad wel even verder konden zijn we verder op verkenning geweest. Na de winkelstraat doorgelopen te zijn en wat bekeken te hebbeb vonden we het toch tijd voor een terrasje. Het straatje liep uit op een pleintje aan het meer. Daar kozen we een terrasje in het midden van het plein, waar geen cafe bijstond. Wat later kwam er uit de verte toch een dienster aflopen. We bestelden iets fris en een koffie. Ze verdween weer in de verte en na 10 minuten kwam ze dan eindelijk terug. De sweppes smaakte verfrissend, niet plakkerig, en de koffie was blijkbaar ook supergoed.

Na die middagpauze gingen we verder op verkenning. Zo hebben we een papiermaker gevonden die voorstellingen gaf, een heel klein kamertje waar een houtsnijder aan het werk was en 3D houtsnijwerken verkocht. Aan het einde van dat straatje kwamen we dan op ons doel. Een kerkje dat de mooiste frescos had van voor de oorlog.

Hier ook even halt gehouden en gemerkt dat de plaatselijke bevolking, die ook moesten betalen om binnen te mogen, geld kwam leggen bij de afbeeldingen van heiligen en er een kus op gaf. Daarna kwam er iemand dat glas proper vegen. Na wat rondhangen en spelen met van die water spuitende bloem voor gras te bevochtigen, die daar zomaar stond, gingen we op zoek naar een weg naar het water. Na wat fout lopen vonden we een houten wandelpad dat in het meer lag. Dat volgend passeerden we een drijvend ponton voor te zonnen. Zo passeerden we een paar cafeetjes totdat het wandelpad eindigde op een restaurant. Daar achter vonden we een klein kapelletje met een parkje rond. Nadat we al even binnen waren, kwam er een man af die uitleg begon te geven over een put met water in die, onrechtstreeks, verbonden was met het meer.

Na een kaars aangestoken te hebben wees de man ons een pad naar boven, naar sint Johannes kerk (de doper). Na een wandeling tot boven staken we onze kop eens binnen waarop er een schreeuw galmde: "ticket, ticket!". Aangezien we net 2 kerkjes gratis hadden bekeken bleven we buiten en genoten we onder het eten van de kersen van het prachtige uitzicht.

Hierna maakten we een wandeling meer op de berg, in het midden van die berg stond er plots een souvenirkraampje. Dat negerend tot we bij een nog grotere kerk uit naast een ruine die werd opgegraven uitkwamen.

We hadden genoeg gekregen van het wandelen in de warme zon en trokken terug het dorpje in. Weer aan het ronddwalen in de smalle straatjes werd onze aandacht getrokken door een reclamebord voor bergwandelingen. Aangezien we wel wat sportief wouden zijn lieten we ons overhalen tot de gemiddelde a moeilijke wandeling voor de volgende dag. Na gegevens uitgewisseld te hebben trokken we weer op pad.

De komende 2 uur aten we nog een ijsje en schreven en postten we kaartjes voor het thuisfront. Nog even een moskee binnen geslopen totdat daar opgeroepen werd tot gebed.

Voor de terugrit gingen we terug naar de bushalte waar we aangekomen waren. Daar stond al wat volk te wachten en ik vroeg me af hoe die in zo een klei busje zouden passen, totdat er een auto stopte, de chauffeur uitstapte en vroeg of er iemand naar Struga moest. Een aantal mensen stapten in.

Niet veel later stopte er weer een auto en stapte de chauffeur uit. Deze chauffeur kwam bijna rechtstreeks naar ons en vroeg naar waar we moesten. Struga antwoordden we. We spraken een prijs af die overeenkwam met de bus en vertrokken. Snel en zonder gordel schoot de chauffeur door het verkeer, vragen waar we vandaan kwamen, wat we gingen doen. In Struga vroeg hij waar hij ons moest afzetten. 100 meter voorbij de bushalte, aan ons hotel. Maar toen kwam het, hij vroeg meer, omdat hij ons verder dan de bushalte had gereden, vroeg hij exponentieel meer. Na wat afdingen toch nog een betere prijs afgesproken.

Nog een plons genomen in het meer als welkome afkoeling.

Ons avondeten hebben we genuttigd in een Turks? restaurantje. De eerste keuze, een heerlijke vis, zou 3 kwartier duren tot die klaar was. Dan maar een forel. Het restaurant zelf was binnen niet groot, een tafel of 5. De ramen waren er uit gehaald maar er hingen heel wat planten voor waardoor je toch heel wat privacy had. Tijdens onze maaltijd kwam er een lange stoet mensen met muziek en in traditionele klederdracht voorbij. Tegen het einde van de maaltijd kwam diezelfde stoet in de omgekeerde richting terug.

Na een zalige maaltijd hoorden we muziek van niet ver klinken. We gingen kijken en vonden die stoet mensen terug. Ze waren, per dansgroep, een optreden aan het geven. Heel erg leuk om te zien.

Nadat de optredens gedaan waren keerden we terug naar het hotel. Daar kropen we vermoeid in een vreemd bed.

 

 

Woensdag 4 juli

Vandaag vroeg opstaan! De gidsen wouden vroeg vertrekken zodat we niet in de warmte zouden moeten wandelen.

Een probleem ontdekten we als snel. Er kwam geen water uit de kraan. Met ne vuile kop aan tafel gaan zitten dan maar. De rest van het hotel was nog niet wakker. De kelner komt af om te vragen of we koffie willen en we zeggen dat we geen eieren moeten hebben.

Niet veel later komt deze terug om te zeggen dat er geen water is. Klant is koning zou je denken, 10 meter verder, in de bar, heb je een koffiemachine staan en flessen water maar het was misschien nog te vroeg om zover te denken.

Na het ontbijt werden we dan opgepikt door de gidsen. Vader en dochter. De dochter had een diploma toerisme dus kon ons veel vertellen over het land en ze heeft ons na de wandeling nog geholpen met het uitstippelen van onze verdere reis, wat we zeker moesten bezoeken. Zo sprak ze over een klooster (waar je dus blijkbaar wel moet reserveren) waar je gratis kon overnachten. Dat gaan we de volgende keer als we in Macedonie zijn zeker eens doen. De vader had vroeger nog in het nationaal basketbalteam gezeten. Iets wat je nu niet meteen zou zeggen.

De wandeling, nadat we even hadden gereden en geparkeerd in een klein dorpje vertrokken de gidsen met rugzakken van 50 liter elk terwijl wij met een klein rugzakje en een liter water.

Na 10 minuten kwamen we aan een bronnetje en vertelden ze ons dat we onze flessen konden vullen (wat wel leuk is als je s’ochtends geen water op het hotel had, nu kan je je tenminste verfrissen). Na die korte deugddoende verfrissing vertrokken we terug.

Na een half uur stijgende wandeling door het bos kwamen we uit het bos en met de warmte wou ik al een slok nemen uit m’n fles. Ik haalde m’n fles boven en nam een slok. Toen de gids dit zag waarschuwde hij me dat we water moesten sparen. Vreemd, want hij had ons verteld dat er overal bronnetjes waren onderweg. Vreemd genoeg was er 300meter verder ook een buis waar water uit kwam stromen, wat dus op een bronnetje leek.

Halverwege de wandeling, terug in het bos, hielden we even halt om te rusten. Niet dat we moe waren, maar zo zag de gids er wel uit. Uit zijn rugzak haalde de gids een thermoskan koffie. We moesten dat drinken, dat is goed voor te wandelen. Aangezien wij geen koffie drinken sloegen we het aanbod af maar toch bleef hij aandringen. Koffie tijdens wandelingen is trouwens helemaal niet goed omdat dat vocht afdrijvend is. In Oostenrijk geven ze je in de bergen bij een tas koffie ook nog een glas water. Om van dat gezaag af te zijn een kleine slok gedronken, die helemaal niet smaakte.

Na anderhalf uur wandelen kwamen we aan een kerkje terecht. Daar stopten de gidsen, om even van het uitzicht te genieten en even te rusten dachten we. Begonnen ze potten en flessen uit hun rugzak te halen. Blijkbaar hadden ze een heel middagmaal mee, om 10u! in de voormiddag. We hadden nog geen honger want we waren net van de ontbijttafel gekomen. Toch hebben we ons best gedaan om van alles eens te proeven en van de zelf gebrouwen drank te nippen.

Na een etentje van 2 uur hebben we de terugtocht aangevat. Veel simpeler dan de heen tocht, ook al hadden we gedronken, dankzij de bergaf. Bijna beneden hebben we een klein omwegje gemaakt via een dorpje. Daar zijn we binnen gekropen in een graanmaler, kijken hoe dat werkt. Mooi om te zien, de steen die door het beekje dat onder het huis liep aangedreven werd en ronddraaide. Een stokje dat op en neer wipte over de draaiende steen waardoor het gootje met het koren trilde en gelijkmatig op de steen werd geschud.

Terug op hotel gaan rondwandelen naar de winkeltjes, het meer en de rivier. Bij een brug over de rivier sprongen jongens in zwemshort naar beneden en kropen ze wat verder terug op de kade. De ene als een steen, de andere als een pijl. Veel geplons en minder geplons.

Op het strand was er een man met een hemd en een klak aan het rondlopen met een kruiwagen waarop een platform was vastgemaakt en grote zakken met verschillende noten op stonden. Voor geen geld kreeg je een handvol noten naar eigen keuze. Ijsjes verkochten ze daar niet zo, er was maar 1 diepvries op het wandelpad langs het strand, voor de rest liepen ze rond met noten.

Als het maagje rommelde gingen we op restaurant, de tafel gescheiden door een lamp met de rivier, waterstraaltjes die als een fonteintje omhoog spoten richting rivier ter verfrissing en coca cola parasols. Een salade later hadden we alweer genoeg en schoven we 5 tafels op naar de naastgelegen taverne voor een drankje.

Later op de avond, als het al donker was en terug gingen naar het hotel reflecteerden de lichtjes van een de restaurantjes op het water en zie je op de achtergrond de bergen. De bergen herinneren je eraan dat je niet aan de zee bent maar aan een groot meer.

Donderdag 5 Juli:

Vandaag vroeg opgestaan, na een ontbijt in het hotel zijn we vertrokken uit Struga, de rand van het meer volgend naar het zuiden, richting Albanie.

Het plan was om naar de bronnen aan het klooster van Sint Naom te gaan kijken, niet ver van de Albanese grens. Een secundaire weg die bochtig door het landschap liep, soms hoog van het meer, soms naast het meer. Af en toe passeerden we een stil dorpje met een paar mensen op het strand.
Tijdens deze rit stond er al ergens een bord dat wees naar “museum on water”. Ik had daar al iets van gelezen en wou het bezoeken maar we hadden er geen tijd voor gehad, dus hadden we ook niet zo uitgezocht waar het lag. Wat later kwamen we aan een parking waar een groot bord stond met de naam van het museum erop. We stopten en gingen even kijken.

Wat we zagen was een groot palendorp dat toch 10 meter ver in het meer lag. We wouden het toch eens gaan bekijken en betaalden een klein bedragje om binnen te mogen. 100den voor de papa, 30den voor de studentjes. Op de oever was er een gebouwtje met winkeltje, museum en tafeltjes met schaduw gelegenheden. Alhoewel dat best gezellig was trokken we meteen naar het dorp. We staken een brug over, gemaakt van boomstammen, met kiezeltjes erop en gingen in het dorp kijken.
Het dorp was nagemaakt op de manier dat het er vroeger was. Op de bodem had men de restanten ervan gevonden. De mensen moesten geen dieren vrezen want er was maar 1 toegangsweg die gemakkelijk afgesloten kon worden, en als ze iets nodig hadden gingen ze op het land. In elke hut was er vroeger een gat, waardoor men een emmer liet zakken. Omdat het meer zo vol met vis zat, kon men deze na een minuut meer ophalen en beginnen met het eten.

Nadat we nog even in het museum binnen zijn gaan kijken, waar meer informatie stond over de werktuigen en de vissoorten trokken we verder op weg naar het Klooster van Sint Naom. Het was heel erg rustig, misschien omdat het nog zo vroeg op de dag was. Is echt een aanrader om te doen!!!

In Sint Naom aangekomen, waar we ons parkeerden op de enigste parking, 50den, kwam er een man af. Hij vroeg of we een boottochtje wouden maken over het meer. €3 vroeg hij, geen geld.
Nieuwsgierig namen we het aanbod aan en voeren we met een gammel bootje het meer op. We vroegen hem naar wie hij was en wat hij deed. Vroeger was hij brandweerman geweest, maar nu op pensioen wilde hij nog een centje bijverdienen. We kwamen onderaan het klooster, dat bovenaan een rechte rotswand stond. Indrukwekkend en mooi om te zien. Langzaam voeren we een stukje terug, nu dichter bij de oever. We passeerden de rivier van de bronnen die het meer in kwamen lopen met volgens hem 10 000 l/s. Het water was veel kouder maar drinkbaar, als het restaurant wat verder niet open was.

Na ons boottochtje werden we onderaan de abdij afgezet. Het was mooi, zoals alle andere kerkjes. Er hing een bordje op: “beware, peacocks may harm your children”, terwijl het net omgekeerd was.
We gingen dan de wandeling doen naar de bronnen, een hele moeilijke volgens de Hollandse gids die we een paar dagen eerder waren tegengekomen. Ze was helemaal niet moeilijk, niet lang,  niet stijl, alleen een hoop vliegen. Het was nog geen kilometer wandelen.

Na een tijdje kwamen we een gebouwtje tegen zonder deur waar de zwaluwen in en uit vlogen, ze hadden hun nesten er gebouwd. In het midden van het gebouwtje was een ronde put waar water door liep. We zijn voor de zekerheid nog een stukje verder gegaan, op zoek naar “grote” bronnen. Niets gevonden, ze kunnen overdrijven in Macedonië begonnen we te ondervinden.

Volgende stap: Skopje, de hoofdstad. 200km lijkt niet ver, maar we hebben er 4 uur over gedaan, er zijn namelijk niet zoveel autosnelwegen als hier in België, het leven gaat er een stuk trager.

Na deze lange tocht vonden we wegwijzertjes naar hotel Canyon Matka, waarvan we het bestaan kenden via een reisgids. Deze bleven we volgen, beneden in een kloof, naast een snelstromende rivier kwamen we op een parking uit waar op het einde een slagboom was. Verward keerden we kilometer terug en gingen we ergens vragen waar het hotel was. Bleek dat het achter die slagboom was. We reden terug naar die slagboom en verder, waar we een smal weggetje met veel voetgangers opreden. Daar konden we niet verder want er was daar een padje waar geen auto meer door kon. Dit kon het echt niet zijn, maar toch wou ik niet opgeven en volgde ik het pad, langs een hoge dam en veel terugkerende mensen. Na 1km kwamen we dan toch het hotel tegen. Gelegen aan het brede stuwdam, onderaan de bergen en bossen. Er was geen autoweg die ernaartoe leidde, enkel dat soms smalle pad.

We gingen binnen en vroegen naar onze kamers die we gereserveerd hadden. “kamers?” vroeg die man. Er was een misverstand gebeurd waardoor ze dachten dat we maar 1 kamer nodig hadden, ook al hadden we er voor 2 gevraagd. Hoewel we de enigste hotelgasten waren, moest hij toch eens bellen naar de baas om te vragen of dat goed was, want 2 dagen later zouden alle 5 de kamers vol zitten voor een trouwfeest.
Een lekkere avondmaaltijd hebben we op het grote houten terras genuttigd waarna we vermoeid in bed kropen.

De kamer: het 2 persoonsbed was verplaatst, de douchekop had geen kop, de wc borstel was afgebroken, de kamer rook muf. Allemaal kleine mankementjes waar we ons voor €20 per nacht niet veel van aantrokken, maar wel spijtig vonden.

Vrijdag 6 juni:

Na een goede nachtrust kozen we om 8u een van de vele tafels op het lege houten terras dat over het stuwmeer hing. De zon moest nog over de toppen van de berg komen. Na een half uur stak de kok zijn hoofd eens buiten en zag dat we er zaten. Met de slaap nog in zijn ogen kwam hij ons stilletjes vragen wat we moesten hebben. “Iets plaatselijks.”
Uur nadat wij wakker waren is Tine dan ook buiten gekomen, terwijl wij ons ontbijt, warme melk en een groot rond zacht broodje met confituur aan het opsmikkelen waren.

Na het eten vertrokken we naar Skopje, een half uurtje rijden vanuit ons hotel. Daar gingen we op zoek naar de Bit markt. De Bit markt was een hele grote overdekte markt, met vooral fruit maar ook broeken die maar 2 dagen meegaan.
De bit markt was helemaal overdekt met golfplaten en zeilen. Die golfplaten lagen vol rommel, andere wereld dan hier. (niet dat het hier altijd proper is, maar het is anders)

De meeste stalletjes verkochten fruit, een klein aantal verkocht kleren, speelgoed, en allerlei.
Na de Bit markt gezien te hebben trokken we de zijstraten in. Huizen en straten waren heel erg mooi en in een bepaalde bouwstijl. (turks?)

Na hier tussen de winkeltjes en restaurantjes te hebben rondgeluierd gingen we op zoek naar “Nirvana”, een café aan de rand van de stad dat ons was aangeraden door een kennis.

De zoektocht naar de Nirvana was niet zo gemakkelijk geweest als we hadden gedacht, de eerste uitdaging was dat het niet op een gedetailleerde kaart stond, dat we op straten kwamen die niet op de map stonden. Halverwege aan een groepje mensen gevraagd. Bleek dat het rijinstructeurs waren.
Meteen sprong 1 van hen in een van de rijlesvoertuigen en benadrukte een van de vrouwen in het Engels dat we moesten instappen, dat hij ons zou brengen. Ook al was dat volgens ons niet de moeite.

De rijinstructeur racete weg zonder z’n gordel aan te doen. 5 minuten later stonden we aan een openlucht winkelcentrum waar volgens hem de Nirvana was.

 

Na langs alle winkeltjes, restaurants en cafés te zijn gelopen die we konden vinden belden we toch eens naar het nummer van de eigenaar dat we gekregen hadden via die kennis.

 

We belden de eigenares, bleek dat de Nirvana gesloten was in de zomervakantie, omdat door de warmte (oja, vergeten te zeggen dat het 40°C was?) de toeristen gingen lopen. De Nirvana was trouwens van naam veranderd, en was “Legend” geworden.

 

Kwartiertje later was ze er en vroegen we naar Bavo, een taxi chauffeur die volgens de kennis je niet in het zak zette en waarmee je s ’avonds mee op restaurant moest gaan. De vrouw stond op en ging een schoenenwinkel naast haar café binnen en trok de eigenaar daar naar buiten. Bleek dat de taxichauffeur geen taxichauffeur meer was, maar schoenenverkoper was geworden.

 

Heel vriendelijk  vroeg ze wat we wilden zien en daarna raadde ze ons plaatsen aan die we zeker moesten hebben gezien. “Boven aan het stuwdam is een mooi, rustig en fris terras, een stuk boven het water. Alle Macedoniërs gaan naar daar met temperaturen als dit.” Begon ze. “Daar slapen wij” antwoordden we. “Rare Belgen” moet ze hebben gedacht.

 

Na een gesprek van een uur bedankten we haar en namen we afscheid, waarna we de taxi namen naar de Turkse wijk, waar we nog een moskee bezocht hebben. Afvragend of we daar eigenlijk wel binnen mochten. We hebben schoenen uitgedaan, maar onze voeten buiten niet aan het kraantjes gewassen. De mannen die in het park daar zaten zeiden er niets van dat er ook een vrouw mee naar binnen ging, keken wel eens vreemd, maar dat doen ze precies wel vaker naar de ongekende toerist.

In de reisgids stond een restaurant waar de satés op zwaarden van een halve meter gestoken waren. Het eten was toch niet zo bijzonder. Het was niet zo gezellig, veel lawaai van de aanliggende straat.

Bij de terugkeer naar de auto kwam er een politiewagen een zijstraat uitgereden,  geen gordel, aan het bellen. nummerplaat vooraan zei: "police", achteraan een nummer.

Mensen reden met de auto door het rode licht alsof het niets was, gelukkig vertraagden ze toch een beetje. Terwijl wij door het groen reden kwam er zo een man voor onze neus het kruispunt oprijden. Wat verder sloeg die af en reed hij op het voetpad, waar hij zich vervolgens parkeerde.

 

In de reizigersgids hadden we iets gelezen over de “New Age”, een café dat wel de moeite zou moeten zijn. Probleem was dat we het niet vonden, het kaartje klopte niet zo en we gingen het dan maar aan mensen vragen. De eerste was een oudere man van rond de 55, hij zei dat hij het niet kon lezen zonder bril. Met z’n vuisten maakte hij dan kleine gaatjes alsof hij door een bril keek maar zei dan dat hij z’n bril ging halen, toen er een man op een brommertje voorbij kwam, deze werd erbij geroepen en kon ons dan toch zeggen waar we waren.

We kwamen in de buurt maar vonden de ingang niet. Auto geparkeerd en op stap gegaan, totdat we in een café gevraagd hebben waar de New Age was, we moesten 3 meiden volgen die daar voorbij moeten.

Bleek dat de New Age verstopt was achter een kleine poort in een kleine, donkere zijstraat.

De New Age is een café met een grote groene tuin, met een vijvertje in waar houten terrassen boven zijn gemaakt met lage banken en tafeltjes. Het deed denken aan een Bob Marley café. Heel erg gezellig! Had graag nog iets langer gebleven want er zaten veel meiden.

 

De terugweg naar het hotel was moeilijker, de wegen waren donker en slecht aangeduid. Gelukkig toch nog gevonden. Eens in het hotel was het kerkje open, daar eens snel gaan kijken. Heeft Joren in het gastenboek geschreven.

 

Zaterdag 7 Juli:

S’ochtends eindelijk allemaal op tijd uit bed, er was niemand, kok was nog niet wakker om ontbijt te geven. Waren mensen aan het wachten, fotograaf en organisatoren trouwfeest.

Achter hotel naar boven gegaan om wandeling te doen, teruggekeerd wegens te moeilijk, onvindbaar pad. Lange mooie wandeling van meer als een uur langs de canyon gaan doen, teruggekeerd wegens tijd en watergebrek.

Bij terugkomst aan het hotel waren ze alles aan het klaarzetten. Ons ontbijt stond nog op tafel. Een ober merkte het op en we moesten lachen. Naar stad gegaan op zoek naar Holliday Inn, afgesproken met “bestuurder” die ons naar een manege zou brengen. Eerst hotel gezocht om bagage te zetten, jeugdhotel per toeval gevonden. Op betaalparking voor Holliday Inn geplaatst. Man kwam af, stelde zich voor als “bestuurder”. 48 jaar en heel blij “dat hij nog nooit met die auto had gereden, dat het een leuke maar niet zo heel sterke auto is.”  Hij was vroeger ook nog taxichauffeur geweest. Naar belgie geweest met bus op zoek naar werk voor de TV. Niets gevonden met z’n Macedonische paspoort. Met z’n raam open door het meer dan 40°C Skopje gereden. Alle ramen open, zalig warme wind door de auto blazen, zalige sfeer.
Aan veel bochten toeterde hij om te laten horen dat hij aan kwam. Vreemde manier van doen maar het is hier een gewoonte en het werkt.
 Aan manege geraakt, mooi versierd. Was een trouwfeest dat om 19u zou beginnen. Paarden werden gewassen maar hadden schrik van water. Vroegen of Tine mocht paard rijden. Mens vroeg of ze het kon. Ze zei lichtjes van wel maar wou niet dat ze haar overschatten. Hij had daar temperamentvolle paarden (moeilijk in bedwang te houden). Hij zij dat we nog een uurtje moesten wachten tot het paard gedroogd was en het minder warm was voor de paarden. Tine durfde niet zo goed maar we hebben haar dan toch op een mooi 25 jarig paard gekregen. Ze begonnen bij de aller basis en verschoten ervan hoe goed ze ging. De stappen naar moeilijkere dingen werden sneller opgevolgd en al snel was de baas weg en de opzichter sigaretten gaan halen. Tine mocht alleen op de binnenpiste rijden. De baas kwam terug en vroeg of ze het zag zitten om eens naar buiten te gaan. Buiten gegaan, voorzichtig rondgewandeld en wat gedraafd. Ze heeft lang alleen op de piste gezeten, baas en opzichter/trainer waren weg. Ze heeft een goede vriend gemaakt.

Daarna heeft Bestuurder ons naar z’n oom gebracht die even oud leek als hem. Had ook paarden en bestuurder probeerde te verkopen dat Tine daar ook kon rijden. Paarden in box geaaid. Ongeduldig paard hield z’n hoofd schuin om gestreeld te worden.

 

Daarna terug naar jeugdhotel gereden.
Onderweg stopte taxi aan kruispunt, stapte vrouw daar uit terwijl het groen was. Bestuurder, zelf ook taxichauffeur geweest, verschoot zelf van wat ze daar allemaal uitsteken.
 Chauffeur heeft zichzelf afgezet, nog foto getrokken en naar hotel gegaan. Jeugdhotel had airco, lagen met ons 3 op 4 persoonskamer. Na verfrissen naar Mont Votno gegaan op zoek naar restaurant. Vreemd restaurant gevonden, terug gaan lopen want was niet hetgeen dat Johan ons aangeraden had. Ander restaurant, 1 ober, onderbemand. Lekker eten, heel vriendelijke ober. Pannekoek met choco en pannekoek met honing.

Franse wc van restaurant overstroomde als je doorspoelde, Joren snel moeten ontsnappen. Terugweg beneden gestopt en naar lichtjes van stad gekeken, veel donkere auto’s met toch mensen in, wat zou daar gebeuren ;)

Meteen in bed gekropen, met luidruchtige airco, 38° om 22u.

Zondag 08 jul. 12:

Om 8u opgestaan, naar beneden bonnetje gaan halen en in aanliggend restaurant konden we een ontbijt kiezen. Niet zo lekkere worsten, hardgekookt ei, driehoekig kaasje, 1 groot broodje, niet opgekregen, niet zoveel honger.

In hotel opgeruimd, ik en Tine naar winkelcentrum met groot warenhuis in. Heel mooi met grote open ruimtes van een verdieping hoog. Bakkertje binnen waardoor je de mensen kunt zien kneden. Vrouw die fruitsla aan het maken was. Boven eetkraampjes (Mc Do en co). Grote terasjes, allemaal leeg. Klerenwinkels die niet open waren en het wel al zouden moeten zijn. Rustig

In Hotel valiezen gemaakt, net gekochte melk gedronken. Alles in auto gezet. Bij afrekenen hotel was er niemand, papa tournee general bel geluid. Afgerekend met korting voor mij dankzij ISIC kaart.

Op weg naar spa een brommertje dat maar 45km/u kan in de verkeerde richting de oprit van de autostrade op zien rijden, hij reed er af terwijl wij er op reden.

Reisgids vertelde ons de pijlen te volgen, als we die niet meer vonden, de rivier te volgen en als we die zouden kwijt geraken de geur te volgen. De spa was op 2km van de autosnelweg en was het einde van de straat…

Gingen binnen, vroegen voor de spa, waanden ons in bejaardetehuis. Bleek “hotel” te zijn. Vrouw heeft haar receptie gesloten en heeft ons verdieping lager gebracht naar spa. In reisgids stond dat de spa gemengd was. Vroegen voor het groot bad. Bleek dat de vrouwen tussen 11 en 12 mochten zwemmen en de mannen een uurtje vanaf 12u. Vanaf 17u zou je gemeenschappelijk mogen zwemmen. Hadden geen tijd, werknemer stelde voor dat we in het kleine zwembad, voor 2, zouden gaan. Was mooi en leuk, papa vond goede muziek, zangeres achteraf gevraagd. Genoten van het kleine zwembad.

Terug naar buiten, nog iets gedronken.

Verloederd hotel en appartementen, inkomstrap was vreemd, smal begin langs zijkant, werd grote trap vooraan. Glazen deuren langs binnenkant met ketting vastgemaakt. Naar winkeltjes gekeken, verder gereden naar Mont votno om het uitzicht overdag te zien. Veel minder fietsers wegens temperatuur. Met eitjes naar boven gegaan, langs kruis gelopen, van uitzicht genoten. Lift lag half uur stil (werkte van het uur tot het half uur, lag half uur dicht tot volgende uur). Hebben driehoekig broodje uit plastiek gegeten, lekker en goedkoop. Cola was 50den voor 50cl. Beneden was dat 60den. (raar, boven op de berg goedkoper als beneden).

Beneden gezocht naar panteon, vreemd kerkje gevonden met fonteintje. Zoektocht naar Pantheon opgegeven en naar Tetevo. Op autosnelweg fietser op pechstrook zien rijden. Reclame aan Peage voor gsm operator, Peage kost 30den. Paar peages gehad. Zalig rustig op baan. Tetevo winkel rondgehangen. Gelachen met prijzen. Met gids gepraat over hoe morgen gaat verlopen, heeft ons weg naar hotel uitgelegd. 3 kwartier zitten rijden tot we aan hotel waren, over wegen met putten en zelfs stukken zandweg. Doodnormaal voor Macedonie.

Aangekomen aan Popova Shapka.
Hotel is volgens ons helemaal leeg. Zwembad ziet groen langs ene kant. Veel kamers, piramiden. 20° kouder dan Skopje (20°, 40°). Eten gekregen in eetzaal, hebben lichten voor ons moeten aandoen. Niemand anders van gasten gezien. Reclameposters uit 1892 ter versiering. Zijn heel mooi. Hebben ons verteld waar de sleutel van het zwembad ligt. Mochten doen wat we wouden met valies morgen. Hotel is al oud, heel oud. Verwaarloosd. Snappen niet dat er geld genoeg is voor lonen uit betalen. Grote lamp kamer werkt niet. Balkon lijkt onveilig, afsluiting van beton stukken kwijt. TV mist veel van z’n posten, klein bad, extra wc’s op gang, water van lavabo ziet wit.

Hebben wel supergoed internet op onze kamer.

 

Maandag 9 Juli. Wandeldag

Vandaag vroeg opgestaan, kwart na 6 wekker. Half 7 ontbijt, gids Jovan stond er al. Eten was brood met Marmelade, hebben dat op ons koffiebordje opgegeten. Hebben dan nog bord gekregen met 3 paardeogen en vlees. Hebben uit beleefdheid nog wat in ons gepropt. Naar Jeep, was oude Russische wagen met een Mitsubitsi reserveband, een Mercedes stuur en een praatgrage chauffeur. Ramen vielen eruit, gaten in bodem, veel metaalrot. Mensen met nieuwere jeeps durfden niet langs die weg rijden wegens schrik dat die stuk zou gaan.
Bronnetje tegen gekomen.
Onderweg een ezel in het midden van de weg gezien. Paarden die met begeleider bomen aan het versleuren waren. Achterblijfsels van een lawine. Hout hakkers.

Pad gekozen, bestuurder ging vissen en slapen tot we terug waren. Hertje zien lopen op 10m. Wandeling gedaan, mooie natuur. Plezier gemaakt aan waterval, Tine op Pad gaan staan. Joren koud en nat van flessen vullen in waterval. Mooie terugweg langs grotjes in rivier.

Terug met auto.

Afgezet geweest door gids, dubbele van prijs moeten betalen omdat de bestuurder hetzelfde bedrag ook nog eens kreeg.21-09-2013, 12:09 geschreven door Drummendejef  

Bij de middagpauze gratis actimel en yoghurt.

Werken bij Danone, tof!