BERLINBERICHT NUMMER ZWEI                                                                                BERLIN KULINARISCH

Mochten onze frietkoten een ikoon van onze eetkultuur zijn, wat ik doorheen mijn jaren zeer mag betwijfelen, dan is de Berlijnse currytent dat gewis wel. De curryworst kan je – dubbel zo lang, XXL, als dat arme broodje – zo verorberen, of je krijgt ze in schijfjes op een kartonnen schaaltje, met daar bovenop die onmiskenbare felrode saus, desgewenst aangevuld met pommes, jongeren-Duits voor par bleu: echte frieten! Waar je de beste vindt? In Curry 36, in Kreuzberg, of bij Konnopke, nog steeds een onooglijke container onder de metrosporen van station Eberswalde… Het waren immers harde tijden, in de jaren dertig, later tijdens de oorlog en verder onder het DDR-regime, toen Max en Charlotte Konnopke hier hun worstentent openden, én er lieten staan, tot genoegen van zoveel forenzen, straatmadelieven en avontuurlijke toeristen zoals wij, die Berlijns klassieke wegen durven verlaten om hier deze klassieker uit de Duitse of  Berlijnse keuken te komen proeven.

De Duitse keuken? Biedt die meer dan ‘Wurst und Sauerkraut mit Kartoffeln’, zoals onze bevooroordeelde landgenoten nog steevast menen? Wat te denken bijvoorbeeld van een ‘Holzfällersteak mit Chicorée’’, een ‘Bürgermeisterfilet mit Püree’, ‘Frische Spargel mit Rührei/Speck’, een bord ‘Hühnerfrikassee’ of een schotel ‘Hackepeter’, of dan toch een ‘Kalbsleber  Berliner Art’, en dus met zuurkool en appeltjes? Of gewoon een kommetje ‘Muschelsuppe’, dan wel – als nagerecht dan - een ‘Rote Grütze’ of nog kenmerkender: een ‘Stück Kuchen vom Blech’, met een ‘Caffe Tedesco’, op zijn beurt afgerond met een ‘Asbach Uralt’: pas deze Duitse Asbach is de Franse naam ‘cognac’ waard! Maar allicht zullen deze Berlijnse gerechten jou, waarde lezer, Chinees in de oren klinken. Hoog tijd dus om van mening én van richting te veranderen, en dus Berlijnwaarts te trekken, want ook kulinair vormt deze hoofdstad een openbaring van jewelste. Voorstel: begin dan met een stel ‘Matjeshering met Pellkartoffeln’, al moet je ook voor deze jongens – of zijn het meisjes? – al een fijnproever zijn. Maatjes dus, én meisjes, want die naam staat voor ‘maagdelijke haring’, een haring die dus nog niet geslachtsrijp was...

Toegegeven, ook in deze stad wemelt het van de Kebabkoten, Pizzahuizen en Pastatenten. Van bedenkelijk tot rijkelijk, maar steeds – en dat valt overal op – preiswert, schappelijk van prijs. Een goeie schotel van hierboven eet je voor twaalf euro, een middagmaal bij onze Petrucchi om de hoek krijg je voor acht euro… De brave borst moet zijn restaurant stoepbreed uitbouwen, en zoals je (nog niet) weet: de Berlijnse trottoirs zijn behoorlijk breed! Dé max een straat verder in onze buurt is echter Papà Pane, wel minder stoep maar steeds eivol, niet zozeer omwille van die smalle stoep maar vooral omwille van zijn over-weldigende pizze: zijn meest succulente ‘pizza speciale’ serveert hij, desnoods in het Frans, voor negen euro. Wat zijn wij toch een duur land, wat is Antwerpen toch een dure stad. Op de koop toe moet je hier Dienstverlening, Service, met een hoofdletter schrijven: steevast word je fluks en flink bediend, is een aardig woord of een gevatte kwinkslag nooit ver weg: vandaar de beroemde of beruchte ‘Berliner Schnauze’, zijn goeie zo niet stoute bek. Steeds heeft hij of zij immers een spreuk klaar of een kommentaar gereed, en dan moet de halve politiek of de hele wereld het ontgelden. Voorwaar vermakelijk én smakelijk, net zoals zijn eten, én drinken!

Want ook de dorstigen komen hier ruimschoots aan hun trekken, of moet ik schrijven: aan hun teugen. De vele soorten en merken Pils- en Weizenbiere, tarwebieren zijn dat, zijn heus niet te versmaden, al zijn hun prijzen wel de onze. Of steek je liever eens je neus aan een ‘Schwarzbier’, zo niet aan een ‘Berliner Weisse’: een soort geuzensapje dat je met ‘Himbeersirup’ (rood) of met ‘Waldmeistersirip’ (groen) moet aanlengen… Want zo leerde een waardin mij ooit, vele jaren geleden: een ‘Berliner Weisse ohne Schuss (zonder dat scheutje) gibt nur Scheisse’…!

Berlin kulinarisch, ook bepaalde eigennamen uit die vijfduizend kroegen smaken steeds naar de trog, om nog: ‘Die Schildkröte’, de ‘Breipott’, het ‘Café am Engelbecken’, ‘Die Eselin von a’, … en niet te vergeten: de ‘Prater Biergarten’, op een boogscheut van de ‘Kulturbrauerei‘, de voormalige brouwerij van Schultheiss die nu alle vormen van kultuur herbergt; das Café am neuen See’, pal verloren in het groen van de Tiergarten, de ‘Stäv’, een ware kroeg die werkelijk vol hangt met foto’s van politici van allerlei pluimage, en in laatste instantie: ‘Zur letzten Instanz’, het oudste herbergje van Berlijn, waar ze uiteraard Berliner Kindl én ‘Eisbein’ serveren… Was? Just come and go!

Gilbert Druant

druantwoord@scarlet.be  www.bloggen.be/druantwoord

dag allemaal,

Na deze smakelijke culinaire toer van Gilbert, blik ik even terug op onze 4 – daagse toer van de voorbije week (10 tot  13 juni) ten noorden van Berlijn, de MECKLENBURGER SEENPLATTE : een prachtig natuurgebied met ontelbare meren, bossen, heide en trotse AlleenstraBen, waar eeuwenoude eikenbomen elkaar boven de wegen als het ware omarmen! Deze rijkelijk boom-omzoomde wegen stammen nog uit de Pruisische tijd en dienden als noodzakelijke bescherming en schaduw voor paard- en karreizigers. Voor ons echter een bijna toeristische attractie, waarbij Gilberts camera deze beelden gulzig konden opnemen. Deze regio blijkt eerder auto-onvriendelijk te zijn, ondervinden we al gauw,  heel wat toegangswegen blijken voor de nieuwsgierige toerist met auto= camper niet toegankelijk, met slagbomen, voor fietsers en wandelaars biedt dit natuurgebied dan weer een waar paradijs.

De eerste nacht  ‘slaan we onze tent op’ in WARENTHIN aan de RHEINSBERGER SEE, een lieflijk gelegen camping, basic, met nog een vleugje DDR- allure, zoals de Plumpsklo, een plank met een gat, maar dan wel gemoderniseerd, zeg maar aktuallisiert. Overal is het stil en rustig, de stilte is tegenwoordig zo’n kostbaar goed, maar hier genieten wij ervan in overvloed! De volgende dag bezoeken we het Schloss met z’n ‘Versaillaans’ parkcomplex. We rijden verder door het merengebied tot aan de Diemitzer Schleuse, waar het krioelt van het waterverkeer: chique jachten, kano’s, kajakken en bescheiden motorbootjes, hier wordt gevaren!

We belanden in een mooie uithoek,  het dorpje BOEK, aan de Müritzer See. Hier staan we ‘wild’, weer mooi en zeer rustig, ook het weer blijft ‘freundlich’. Via NEUSTRELITZ (weer prachtige  parken en indrukwekkende 18^e- 19^e – eeuwse architectuur) komen we toevallig in LYCHEN terecht. Hier ontdekken we een top-camping  AM WURLITZER SEE. Het scherpe weer, de vele naaldbomen en het ruime water voelen eerder Zuiders aan, we wanen ons als het ware in Portugal. Een kind- en familievriendelijke camping, voor zwangere vrouwen is het zelfs gratis! Hier keren we zeker nog terug!

Na een deugddoende fietstocht rijden we weer zuidwaarts, richting Berlin. We stallen onze James Cook weer veilig op onze vertrouwde camping in Kladow, nog een mooie overtocht met de Fähre over de Wannsee en dan  de S-Bahn, we duiken weer de stad in, maar… een hevig onweer houdt ons nog even op, niet getreurd, aan de uitgang van het station Hackescher Markt luistert een heuse muziekband de hele stationsomgeving  met  verrassend goeie muziek op, de enthousiaste menigte zingt en danst mee, wat een sfeer zeg!

En zo vallen we van de ene verrassing in de andere, Berlijn belooft nog veel boeiends, daar ben ik gelukkig van overtuigd geraakt!

SCHÖNE GRÜSSE AUS DEM TOLLEN, VERRÜCKTEN, GEILEN BERLIN, tot een volgend schrijven of tot in de  Heimat, want op 1 juli zijn we weer even terug in België, daar wacht ons een andere verrassing bij Frauke en Alejandro, wir sind gespannt…!                                                                 TSCHÜSSI       Gert