Nu kan een mens zich afvragen: "Waarom schrijft iemand een gebeurtenis uit zijn persoonlijk leven op een blog?" Wel die vraag heb ik me al menig maal gesteld bij het lezen van een aantal blogs. Tot nu toe had ik grote vragen bij het nut, laat staan de bestaansreden van een blog.
Welnu, sinds deze avond ben ik een stukje wijzer geworden en heb ik besloten om dit blog als psychologische uitlaatklep te gebruiken. Het is zeker niet de bedoeling om een groot aantal lezers te lokken, daarvoor ben ik een te slecht schrijver. Maar wie dit wil lezen is vrij om dat te doen. Wie dit de grootste onzin vindt heeft hoogstwaarschijnlijk nog wel gelijk ook. Maar toch ...
Vandaag is zo'n dag waarvan je dacht dat je hem nooit beleven zou. Je denkt dat bij jezelf: was ik maar blijven liggen deze morgen. Om even de situatie te schetsen... Het liep al mis van bij het begin: wekker gezet om 6u en wakker geworden om 6u40. Daar gaat de trein en te laat op het werk. Leerlingen ruiken dat je wat moe bent en sparen je geenszins. Blijkbaar zijn respect en beleefdheid dan ver te zoeken. Na een uurtje studietoezicht (onbetaald in het onderwijs nota bene) was ik al helemaal van de kaart. Je moet je echt gedragen als een politiechef om die mannen stil te krijgen. Vragen en er ook nog AUB bij zeggen werkt al lang niet meer! Dan maar met de harde hand: resultaat: een strafstudie en zo'n 20 badzijden straf uitgedeeld aan het gemeenste gespuis. De rest had het nadien wel begrepen. Nu zou je zeggen dat is toch niet erg? Maar mijn karakter is helemaal anders: ik ben een rustige mens die niet graag de chef speelt. Maar nood breekt wet zoals men zegt. Dagje gedaan, alles van de baan denk je? De omroeper op het spoor: de trein van 15.40u is afgeschaft wegens een defect treinstel. Maak dat mee, nog 20 minuten moeten staan wachten ook. Dan kom je thuis, wil je vrouw innig zoenen en dan zegt ze: je hebt het wel heel warm in je trui. Doe die maar eerst uit en kom straks nog eens terug. jaja, het kwaad was geschied. Vanavond kreeg ik te horen dat mijn vriendin me niet meer graag ziet. Een klap in m'n gezicht als je het mij vraagt. We hebben samen een zoontje die zich te pletter amuseert met zijn mama en zijn papa. Mijn eerste gedachten gingen naar hem. Wat als ze me verlaat, wat als het toch verkeerd loopt, wat als ... We zijn nu zo'n 12 jaar samen (volgende week, 25 mei) en tot nu toe was er enkel vorige zomer een haar in de boter toen ze verliefd werd op de grootste nurd die ik ken. Zijn naam is ... (sorry, enige censuur dringt zich op. Laten we hem Tom noemen). Tom is groot en slank, maar gedraagt zich als een paterke: nog nooit een lief, gaat bijna niet uit, zit nooit op café en is een beetje wereldvreemd. Toen mijn vriendin opbiechtte dat ze verliefd was had ik geen reden tot paniek. De arme stakker heeft zelfs zijn eigen ma nog nooit in hare pure gezien. (heb ik horen zeggen) Na enige tijd ging de bui over en had ik toch wat moeite om de plooien glad te strijken. Maar ze is het waard, zeker weten. Uit een diepgaand gesprek bleek dat het vanaf toen eigenlijk bergaf ging met de gevoelens. Vreemd, want we hebben echt wel onze leukste momenten gehad. Maar dit helemaal terzijde. Nu is het weer van dat... ze zegt wel dat ze nu niet verliefd is op iemand anders en dat geloof ik ook (maar zal het toch maar uitspitten tot op het bot, je weet maar nooit). Onze conversatie heeft wel één en ander duidelijk gemaakt, we waren heel eerlijk tegen elkaar. Na zoveel jaar ken je elkaar van binnen en van buiten. Was het dat? Gaat de verveling toeslaan? Maak ik te weinig tijd? Heeft ze intussen andere (mooiere, slankere, knappere, ...) visjes in de zee zien zwemmen? Ik weet het echt niet. Ik vind van mezelf dat ik een goede vader ben voor onze zoon. Tegenwoordig is het wel wat drukker omdat ik terug aan het studeren ben geslagen (jaja, het verstand komt met de jaren). Collega's van m'n vriendin zijn jaloers omdat ik wel eens durf poetsen, koken en strijken. Misschien is het dat wel: ik ben te soft...
Mijn queeste gaat door: op zoek naar het geluk dat zomaar op een mottige dag uit mijn leven werd gerukt.
Vooraleer iets van enig onbelang op dit blog te schrijven wens ik mezelf even voor te stellen, al was het maar uit beleefdheid voor de anonieme lezers.
Mijn naam zal ik u niet geven gezien dit blog niet de bedoeling heeft om enige persoonlijk reactie of medelijden op te wekken. Beroep: leraar in het secundair onderwijs Passie: muziek Gehuwd: neen Samenwonend: ja Kinderen: 1 Geboortejaar: 1975
Daarmee is het belangrijkste gezegd denk ik. Mijn karakter: meestal goedgezind, meelevend met ander mensen en een gezonde dosis humor.
