wat gebeurt er ik grijp ik grijp ernaast ik roep doch schorheid stokt in mijn keel grijpen en roepen
Ha!
het is niet waar want ik trek mijn troepen terug verschroei al wat achter ons ligt geen weg meer terug
je hand voor je gezicht het ikeabed veel te groot benen raken we kwijt armen verdwijnen in een niets wat is er toch gebeurd ik grijp en roep maar ik hoor mij niet voel mij niet verdwijnen we in een niets?
god wat een ongelooflijk cliché hadden niet zelfs adam en eva hun eigen schoonmoeder in de vorm van de pratende slang?
ergens moest jij toch ook uit geboren zijn uit een vrouw - uit al die duizenden - koos jij haar wat heb ik daarmee te maken want kwam ik niet vele jaren later
Vandaag voor de tiende achtste keer examen jouw befaamde zelfvertrouwen aanzienlijk geslonken. heb best met je te doen. zoveel teleurstellingen achter elkaar... dat is voor niemand verteerbaar.
En toch houd ik nog altijd van jou. Dat weet ik zeker.
Dit postnatale jaar is zwaar geweest voor zowel jou als mij. En naarmate de nachten zich aaneenregen groeide dat lastige kwalijke beestje in mij, dat beestje dat men ook wel schuldgevoel noemt en die vetgemest en wel zich meer en meer liet gelden.
Wat was ik voor een vrouw die toezag hoe haar lief er nog een taak bij nam. Naast je werk, je opleiding, je rijbewijs en je inburgering kreeg je ook nog eens het nachtelijke vaderschap op je takenbordje geschoven. Ik moet zeggen dat deed je graag en het heeft ook zeker zijn vruchten afgeworpen... want dit keer ben je een echte papa voor dit kruimeltje... Wat stak ik daar magertjes tegen af, tegen deze wonderman... was het uit misplaatste dankbaarheid, uit zijn voegen gegroeide schuldgevoel... dat ik van de een op de andere dag mijn mond begon te houden.
Hoe was mijn dag? Goed hoor...en verder niets... Waarom zou ik ook...jij had problemen op je werk en had een onstuitbare behoefte je daarover te uiten. En luisteren, ach, daar ben ik best goed in... dus luisterde ik naar jou en gaf ik je emotionele schouderklopjes... en jij had niets in de gaten, want zo ben je dan ook weer.
Nu bijna een jaar later verbaast het me dat je je zo weinig bewust bent geweest van mij... verbaasd...of mag ik hier ook zeggen, kwaad, dat je genoegen nam met het dagelijkse antwoord op je vraag... o het gaat goed, ja hoor het was een fijne dag...
Wat is praten toch moeilijk geworden Ik had nooit gedacht dat in slechts enkele jaren zoveel onderhuidse spanning zou worden opgebouwd Bespraken we dingen vroeger gewoon spontaan bij het samen wakker worden het gelijktijdig naar bed gaan Dat waren dan echte borrelmomenten Ik weet nog dat we dan elke avond honderd keer welterusten welterustenzeiden... tevergeefs want daar kwam weer een borreltje... knus veilig en geborgen Nu wacht ik gespannen op het juiste moment Tijdens de maaltijd nee niet handig de andere kwebbeltjes zijn erbij Als de kinderen naar bed zijn...
Ik zit hier met de zenuwen in mijn lijf. Jij bent sinds gisteravond bij je schoonmoeder voor een gesprek van hart tot hart. We hebben niet gebeld. Ik omdat ik de potentiele openhartigheid tussen jullie niet wilde verstoren met mijn grote mond.
