Over dromen en hoe ze (n)ooit werkelijkheid worden...
06-05-2012
angsten...
Na enkele dates met eenzelfde persoon is er het een en ander enorm duidelijk geworden.
Enerzijds heb ik schrik om nieuwe mensen in mijn leven een kans te geven. Ik wil in de eerste plaats niet volledig van nul beginnen, alles vertellen, mijn leven uit de doeken doen, alle te verwachten confrontaties opnieuw aangaan. Ik wil het allemaal niet meer.
Anderzijds heb ik evenveel schrik om mensen met de beste bedoelingen een tweede kans te geven. Dit dan weer uit schrik dat het om dezelfde redenen weer zou mislopen. Uiteraard is die kans klein, want je leert uit je fouten, maar toch. Bovendien kennen die mensen mij misschien iets te goed dan ik zou willen, misschien zelfs beter dan dat ik mezelf ken. Dat is enorm confronterend. Dat is een confrontatie die ik niet altijd aan kan. Anderzijds zou dat dan weer veel makkelijker zijn, want sommige dingen moeten niet meer verteld of uitgelegd worden...
Het is toch verwarrend allemaal, te verwarrend. Ik zal het anders vertellen: alle dates die ik tot nu toe had zijn tegengevallen. Ik stoot ze af om de een of andere reden. Die reden is mij ondertussen al zeer duidelijk: ik ben niet klaar voor nieuwe dingen, om mijn leven opnieuw te delen met iemand die ik niet ken. Wel om het te delen met iemand die me al wel kent, met iemand die me na lange tijd (en enkele tegenslagen) nog steeds graag ziet en daar ook voor uitkomt... Maar ook daarover twijfel ik. Want wat als dat opnieuw misloopt, dan ben ik opnieuw alleen en gekwetst. Het is vooral dat wat me tegenhoudt.
Wil dit nu zeggen dat ik de rest van mijn leven allen zal zijn omdat ik niet meer durf? Ik weet het niet eigenlijk. Volgens mij is dat de oplossing niet. Ik ben er zelfs van overtuigd dat ik mij opnieuw moet openstellen voor nieuwe dingen, of bekende dingen die als nieuw aanvoelen. Hoe kan ik nu negeren wat iemand met me doet vanbinnen? Dat gaat toch niet zomaar? Ik heb het tot nu toe al lang volgehouden, maar op een bepaald ogenblik gaat dat niet meer. Je kan je eigen gevoelens niet blijven negeren. De angsten uiteraard ook niet. Ik moet die gewoon aan de kant zetten door mezelf duidelijk te maken dat ze overbodig zijn. Dat zal echter veel tijd vragen. Alles zal veel tijd vragen. Ik ben nog niet toe aan iemand die heel mijn leven overhoop gooit, wel aan iemand die zijn tijd wil nemen met mij en mij zal behandelen met respect en rust.
Kort samengevat: ik heb schrik voor wat misschien nog gaat komen, of erger nog: ik vrees dat het nooit nog komt. Het probleem ligt bij mij, zover ben ik al, dat is stap een, niet waar?! Nu is stap twee aan mij om te beslissen wat ik ga doen met al mijn angsten. Een makkelijke beslissing als je er als buitenstaander over nadenkt, maar eens zo moeilijk als jij ze moet nemen.
Ik ben overtuigd. Het bestaat niet. De ware liefde bestaat niet. Geluk bestaat eveneens hoe langer hoe minder...
Hoe ik dat te weten gekomen ben? Weet je nog, toen ik vertelde over die geweldige date? Ondertussen is dat al enkele weken geleden en was er ook een tweede en een onverwachte derde date. Op die derde date hebben we gekust. Dat voelde heerlijk, zowel voor mij als voor hem. Maar blijkbaar voelde hij zich daar achteraf niet zo goed bij, en dus heeft hij me laten weten (tenminste, ik heb er moeten naar vragen) dat het niets zal worden, niets meer dan vriendschap. Maar het ligt niet aan mij... Yeah right!
Het ligt nooit aan mij... Maar telkens wanneer ik weer begin te geloven in iets, wanneer ik weer hoop koester voor iets, loopt het mis. Elke keer opnieuw gaat het fout. Maar het ligt nooit aan mij. Wel dat geloof ik nu toch ook niet meer. Er moet toch iets mis zijn met mij, want alles dat schijnbaar goed lijkt te lopen in het begin, loopt steeds verkeerd af. Je zou voor minder depressief worden!
Om maar te zeggen dat ik niet ver meer af ben van effectief depressief te zijn. Ik geloof niet meer in geluk, gelukkig zijn en alles wat daarbij hoort. Ik heb het ooit gehad, heel even heb ik ervan mogen proeven en nu is het weg, waarschijnlijk voor altijd...
En ik hoor je al denken: wat heeft dit allemaal met de ware liefde te maken, want wat kan je zeggen na drie dates? Inderdaad, niet veel. Maar ik was verliefd, ik had mezelf opengesteld voor wat nog kon komen maar nooit kwam. En het gaat niet alleen om die ene persoon, maar ook om alle andere dingen in mijn leven. Ik ben ooit aan een opleiding begonnen om leerkracht te worden, en ik doe mijn job al enkele jaren met zeer veel toewijding en plezier, maar tegenwoordig is zelfs dat er te veel aan. Ik kan mijn energie er niet meer insteken. Ik ben mijn zin voor alles een beetje kwijt. Zelfs de kleinere, simpelere dingen waar ik altijd al zoveel plezier in had, interesseren me niet meer. Koken doe ik nu uit noodzaak, in de hoop het nog leuk te vinden, maar ook dat is niet meer hetzelfde als vroeger.
Wanneer stopt dit? Wanneer ga ik me weer helemaal mezelf voelen, mezelf weer goed voelen en misschien zelfs gelukkig?
Liefde is vreemd, het is on(be)grijpbaar, onduidelijk, onverwacht en spannend. Het kan je steeds en heel plots overvallen en wanneer dat gebeurt is het heerlijk. Maar het is ook en altijd gevaarlijk. Wat als alles te snel gaat, wat als dit ervoor zorgt dat je gaat zweven... Dat kan allemaal heel leuk zijn, maar dan komt ook altijd weer dat moment waarop je zal botsen, tegen die harde muur van realiteit. Maar, zoals mijn grootvader het zou zeggen: als ons kat een koe was, kon ik ze melken onder de stoof. Dus moet ik zo wel denken? Mag ik zo wel denken?
Lang geleden geloofde ik in liefde op het eerste zicht, toen verloor ik dat geloof, maar ik denk dat ik zal moeten toegeven dat het misschien toch wel echt bestaat... Gisteren had ik een date. Vorige week had ik hem leren kennen via het internet. Ik was op voorhand zenuwachtig. Of het nu gezonde zenuwen waren, of niet, daar kan ik niet over oordelen. Ik weet wel dat deze zenuwen anders waren dan bij vorige dates. Positief anders. Ik had hem uitgenodigd om bij mij te komen eten. Dat bezorgde mij uiteraard nog meer zenuwen, want ik moest voor hem koken en bovendien had ik een drukke dag gehad op het werk. Maar ik probeerde rustig te blijven (hoewel ik drie keer naar toilet moest het uur voor hij aankwam). Eens hij er was, was ik meteen gerustgesteld en waren alle zenuwen weg. Ik voelde me op mijn gemak, maar ik was op mijn hoede... Ik bleef tegen mezelf zeggen: don't push it, don't go too far, het kan nog steeds mislopen. Ik deed dan ook mijn uiterste best om afstand te houden. Hij had het er hoe later hoe moeilijker mee. Maar het sierde hem wel en eerlijk, het flatteerde mij! But, I kept my cool, or at least I tried...
Wanneer het half vier was ('s nachts!) ging hij naar huis. Hij stond op uit de zetel en zei me heel eerlijk dat hij me al een tijdje had willen kussen, maar dat hij het niet gedaan had. Ik reageerde daarop dat ik het niet zou toegelaten hebben. Dus of het nu mocht of niet, nog steeds dacht ik: wat als het hier te snel gaat. Ik had (en heb nog steeds) schrik dat het te snel gaat en dan ook te snel kan misgaan. Ik wil genieten van elk moment en mijn tijd nemen voor alles. Ik wil het een kans geven, absoluut (no doubt about it), maar dit keer zal het zijn op mijn voorwaarden. Hij is eerlijk genoeg om het me te zeggen als hij er genoeg van heeft, van al dat wachten, en dan zullen we wel weer zien hoe het verder moet.
In elk geval, toen hij weg was, kroop ik met een enorm warm gevoel in mijn bed, ik had een glimlach om u tegen te zeggen. Zo'n gevoel had ik jaren niet meer gehad. Ik liet dit dan ook meteen per sms weten aan mijn vriendin, ook al sliep ze al lang. Het moest gezegd zijn. Dan ben ik nog beginnen lezen, want ik had hem gevraagd om me iets te laten weten als hij veilig was thuis geraakt, dus vond ik het niet meer dan normaal om daarvoor nog even op te blijven. Eens ik een bericht kreeg van hem, legde ik mijn boek weg, deed ik mijn licht uit en viel ik onmiddellijk in slaap. De nacht was kort, hoewel ik tot laat in mijn bed ben blijven liggen. Ik wilde niet opstaan en allerlei dingen beginnen doen, ik wilde dat warme gevoel vanbinnen vasthouden, en om de één of andere bizarre reden wilde ik daardoor niet uit mijn bed komen...
Honger kreeg de bovenhand, dus ik stond uiteindelijk toch op, ik probeerde andere dingen te doen, mij te focussen op iets anders dan gisteren, maar dat lukte me niet. Ik dacht (en denk) steeds aan hem terug... Waarom? Wel, hij was eerlijk, lief, emotioneel, grappig, begripvol en hij had ook iets... iets dat ik moeilijk kan beschrijven. De klik was er ook gewoon redelijk snel en niet alleen van mijn kant, ook van zijn kant. Dat versterkte uiteraard al mijn gevoelens nog meer.
Wat nu volgt is duidelijk en onduidelijk tegelijk. Er komt een tweede date (en ik denk ook een derde en ...) maar het is nu aan hem. Het enige dat ik moet blijven doen is mijn koel bewaren, voor zolang ik dat kan volhouden, want ik had het gisteren al moeilijk. Het enige dat mij gered heeft is mijn ademhaling eigenlijk. Op een gegeven moment werd er iets gezegd, ik weet niet meer wat of door wie, maar hij keek mij plots aan met zeer doordringende ogen, en hij bleef maar kijken, recht in mijn ogen. Het gaf me een raar gevoel: veilig, beangstigend, warm en koud tegelijk. Ik keek weg, ik probeerde aan iets anders te denken. Ik kreeg tranen in mijn ogen. Hoe kan iemand mij zo'n gevoel geven door gewoon naar mij te kijken? Dat betekende veel voor mij, maar ik moest me concentreren op mijn ademhaling, ik moest tot rust komen, ik moest voorkomen dat ik zou wenen. Who the hell weent er nu op zijn eerste date, eerlijk? Ik vermande mezelf en keek weer op en probeerde over iets ander te beginnen, afleiding geslaagd. Maar dat moment zal ik niet snel vergeten. Dat moment betekent veel voor mij... Ik had het gevoel dat hij me kon lezen, daar, op dat moment. En als er iets is wat ik niet wil, is het gelezen kunnen worden. Hoewel het ergens ook een teken is dat niet alles altijd moet gezegd zijn... Moeilijk, nog steeds is het moeilijk om dat moment te vatten.
Ik ben er wel opnieuw van overtuigd dat liefde op het eerste zicht bestaat. Nu moet ik nog overtuigd worden dat de ware liefde ook bestaat...
Het is al enkele maanden geleden dat ik nog een
bericht achterliet op mijn weblog. Ik heb hier zo mijn redenen voor. Het heeft
vooral met inspiratie te maken, maar ook met emoties. Ik was lange tijd heel
emotioneel, te emotioneel om iets te kunnen doen. Aangezien ik moest gaan
werken, spaarde ik al mijn energie op om dat tot een goed einde te brengen. Dus
telkens als ik thuis kwam had ik geen energie meer voor andere dingen. Ik kwam
zelfs niet meer aan koken toe, toch een van mijn favoriete bezigheden Dus je
kan je wel voorstellen dat een blogberichtje schrijven helemaal teveel gevraagd
was.
Hoe dan ook, ik ben weer van de partij en ik ben er
weer helemaal klaar voor. Ik ben er al langer weer bovenop, maar ik moest eerst
wat werk inhalen, want er was wel een hele hoop blijven liggen uiteraard. Maar
nu dat zo goed als volledig in orde is, kan ik weer tijd maken voor mijn blog.
Wellicht vraag je je af waarom ik dan zo down was
de afgelopen maanden. Wel, dat is eigenlijk heel eenvoudig of is het toch
moeilijk? Maar als het moeilijk is, is dat omdat jij het je niet kan
voorstellen. Ik heb een goed gevulde zomervakantie gehad: babysitten op mijn
nichtje, op reis geweest, hier en daar een dagje weg, werken voor school Ik
wist wel wat te doen, ik verveelde me nooit. Toen was het plots september en ik
besefte dat ik twee maanden vakantie had gehad zonder te hebben
stilgestaan bij het feit dat ik al een jaar single was. Misschien moest ik daar
helemaal niet bij stilstaan, maar toen ik dat plots besefte is er iets in mij
gebroken. Ik was mezelf niet meer. Een jaar alleen, zonder dat ik het besefte Hoe
had dat kunnen gebeuren?
Plots was ik niet gelukkig meer. Eens het besef er
was, was ik ongelukkig. Ik had het gevoel dat het nu wel voor altijd zo ging
zijn. Weken heb ik mezelf in slaap geweend, mezelf afgevraagd wat ik hier nog
liep te doen, hoe het kwam dat ik nog steeds alleen was. Uiteraard kreeg ik op
geen enkele vraag een antwoord, dat hoort zo zeker?!
Hoe het komt dat ik er dan toch bovenop ben
geraakt? Wel, op een gegeven moment heb ik gewoon tegen mezelf gezegd: get over it and move on! Het had geen
zin om wakker te liggen, om te huilen over wat ooit was, want het was niet
meer. Ik was dus hard voor mezelf en tegen mezelf en I got over it Hoe ik dat nu exact heb gedaan, daar kan ik moeilijk
op antwoorden. Ik ben gewoon anders beginnen denken, mezelf weer moed beginnen
inspreken, weer voor mezelf beginnen zorgen.
Goed eten en lachen zijn dingen die veel oplossen.
In mijn geval dan toch. Bovendien heb ik goede vrienden, dat helpt nog meer. Ondertussen
ben ik ook een boek beginnen lezen, eentje waarin ik mezelf regelmatig
tegenkom, en dat is dan wel vreemd, maar het is ook een beetje bevrijdend. Op
die manier weet ik dat mijn emoties echt niet zeldzaam zijn. Het feit dat
iemand zulke emoties kan omschrijven in een boek, betekent toch dat er nog
mensen zijn die zoiets doormaken, niet waar? Het boek is Eat, pray, love. Een Engelstalige titel, maar ik verkies dan
Engelstalige boeken. In het Nederlands zou hij ook wel goed zijn. De film
daarentegen is niet zo goed, zeker wanneer je het boek leest. Ik heb de fout
gemaakt om eerst de film te zien en hoewel ik deze oorspronkelijk goed vond,
vind ik hem nu niets meer waard. Het boek is zoveel beter, zoveel mooier,
zoveel echter.
Ik ga hier afsluiten. Ik hoop dat ik weer wat
meer berichten kan achterlaten, want het lucht nog steeds op, dat is dus een
teken dat ik er voortaan meer werk van moet maken. Trouwens, nog iets waar ik
weer werk van aan het maken ben: mijn status. Ik ben weer beginnen daten, en
het verloopt nog wat stroef, maar hopelijk komt daar snel verandering in, het
is nodig! Dus: thumbs up.
Mensen zeggen me vaak dat ik wat meer moet genieten van mijn leven. Maar doe ik dat dan niet? Of doe ik het gewoon verkeerd? Kan je dat trouwens wel verkeerd doen? Hoeveel verwarring in mijn hoofd kan dat ene woord nog veroorzaken... Maar het is misschien wel waar: ik moet meer van mijn leven genieten. Niet dat ik nu al niet geniet van mijn leven, maar misschien inderdaad niet genoeg.
Wat ik doe om te genieten van mijn leven? Wel, ik houd van lekker eten. Als iemand mij uitnodigt voor een lekker etentje, ben ik vrijwel altijd van de partij. Zelf koken doe ik ook enorm graag. Het is alleen soms moeilijk om voor één persoon te koken (en daar gaan we weer over die partner... het was niet mijn bedoeling!). Maar dus, meestal kook ik gewoon voor twee en eet ik twee avonden op rij hetzelfde. Anders kook ik voor twee en vries ik één portie in. Zo heb ik ook altijd iets lekker om te eten als ik eens geen tijd heb om te koken.
Eens denken, wat doe ik nog om te genieten... Ik kan enorm veel deugd hebben van een warm bad. Dan zet ik een muziekje op, neem ik er een glaasje wijn bij. Goed veel schuim in mijn badwater... Zalig! Als ik echt wil ontspannen, volledig tot rust wil komen, dan laat ik zelfs de muziek weg. Dan geniet ik meer en beter in stilte. Anderzijds neem ik soms ook een boek mee om te lezen.
Eigenlijk geniet ik vooral van rustige dingen. Dingen die zo weinig mogelijk energie van mij vragen, dingen die ik kan doen zonder al te veel te moeten nadenken: een boek lezen, een film zien, een bad nemen, koken ... Sommige mensen vinden dat blijkbaar niet voldoende, aangezien ze zeggen dat ik 'meer' moet genieten. Maar is het dan echt nodig dat ik nog elke vrijdag en zaterdag tot 's morgens de bloemetjes ga buitenzetten? Voor mij hoeft dat niet! Ik was klaar voor de volgende stap in mijn leven: een gezin stichten. Maar mijn ex dacht er zo niet over en wij groeiden uit elkaar. En toen zat ik hier, nog steeds in diezelfde fase. Ik kan dat niet zomaar omkeren, ik kan niet teruggaan naar de vorige fase in mijn leven. Nee, ik ben nog steeds klaar voor de volgende stap van het leven, voor een gezin. Jammer genoeg wordt dit nu even een pijnlijk begin van die fase, want alleen een gezin stichten is moeilijk. Maar net daarom geniet ik van rustige dingen en niet van het uitbundige uitgaansleven: ik bereid mij voor op het drukke gezinsleven, waarvan ik weet dat het mij te wachten staat!
Maar dus, samengevat: ik moet mij geen zorgen maken, want ik geniet wel degelijk van mijn leven. Alleen doe ik dat hoogstwaarschijnlijk helemaal anders dan andere mensen van mijn leeftijd. Moet ik me daarom zorgen maken? Nee! Integendeel, ik geniet gewoon verder!
Hoe ziet hij eruit? Wat doet hij? Geen idee. Ik heb enkel een antwoord op dezelfde vragen, maar dan negatief. Ik weet hoe mijn ideale man er niet uitziet. Ik weet wat mijn ideale man niet doet. Is dat raar? Ik denk het niet. Volgens mij is het makkelijker om te zeggen hoe hij niet mag zijn dan te zeggen hoe hij moet zijn. Misschien komt dat door de ervaringen (positief en negatief) die ik heb met mannen.
Laten we beginnen met het gegeven 'aandacht'... Mannen gaven me in het verleden ofwel veel te veel aandacht en overstelpten mij met aandacht op gepaste en ongepaste momenten, ofwel gaven ze me te weinig tot geen aandacht. Moeilijk, ik weet het, maar zo is het wel. Ik wil een man die me niet constant overweldigt met aandacht en tegelijk iemand die me ook niet te weinig aandacht geeft. Wat is dan de ideale hoeveelheid aandacht? Geen idee. Ik denk dat het belangrijk is dat je nog steeds tijd kan doorbrengen met je vrienden en familie en vooral dat je tijd voor jezelf hebt. Dat is essentieel, voor beide partijen.
Dan is er ook nog zoiets als affectie en genegenheid. Ik vraag mij om te beginnen af of deze apart moeten gezet worden van het vorige aspect, maar daar ben ik niet uit geraakt. Wat is dat nu, affectie en genegenheid? Volgens mij gaat het om het tonen van je liefde voor je partner. Dat kan op allerlei manieren: hem/haar verrassen met een lekker etentje (liefst zelf gemaakt) met kaarsjes, een lekker warm bad na een lange dag op het werk, gestofzuigd hebben zonder dat erover moet gezeurd worden, een knuffel zonder reden ... Mijn ideale man is zeker niet iemand die thuiskomt van zijn werk en zich in de zetel neerploft zonder meer. Hij mag tegelijk ook niet verwachten dat ik elke avond om 18u het eten op tafel zet. In een relatie ben je met twee en dat is dan ook voor alles. Je deelt alles in een relatie, niet enkel het leuke, niet enkel de lakens. Ik houd niet van een strak regime, er moet vrijheid zijn en plezier, maar er moet ook gewerkt worden en liefst door beiden.
Uiteraard is eerlijkheid ook iets dat in de top drie behoort. Een ideale man die niet liegt lijkt voor de hand te liggen, maar niets is minder waar. En daarom dat ik het toch uitdrukkelijk wil vermelden: mijn ideale man mag niet liegen, over niets. Het is zelfs zo erg gesteld met mij dat ik verrassingen haat. Dat is uiteraard persoonlijk, maar toch. Ik ben ervan overtuigd dat als je een grote verrassing wilt plannen, je moet liegen en daarom dat ik dus geen fan ben van verrassingen. Waarschijnlijk klinkt dit raar, maar ja, zo ben ik. Zodus: liegen is not done, hoe dan ook!
Verder zijn er nog eigenschappen die ik niet erg apprecieer, maar waar je soms moeilijk omheen kan: koppigheid, egoïsme, ijdelheid ... Het zijn er maar enkelen die ik opnoem, maar dit zijn wel de voornaamste. Om maar te zeggen dat de ideale man dus moeilijk (om niet te zeggen 'niet') te vinden is. Ik ben ondertussen een jaar single, en ik heb al verschillende exemplaren de revue zien passeren (daten is in tegenwoordig) en jammer maar helaas was er nooit 'de vonk' zoals ze dat dan noemen. Of ze was er voor enkele weken, maar daar ben je niets mee. Verliefdheid moet lang blijven duren en die moet dan langzamerhand plaats maken voor liefde. Het klinkt allemaal idealistisch, ik weet het, maar zo is het toch. Dat is toch wat we allemaal willen?!
Maar zoals ik al zei: het is idealistisch. Ik geef het dus bij deze op om mijn ideale man te vinden. Ik hoop hem ooit tegen te komen, op vakantie of in de winkel als ik mijn boodschappen doe (kan dat?) of op de trein naar het werk. En ik kan veel willen en veel verwachten van mijn ideale man, maar dat geeft wellicht ook aan hoe ik deels in elkaar steek, niet waar? Maar om te helpen, toch nog enkele eigenschappen van mezelf:
eerlijk
romantisch (dat probeer ik toch te zijn)
lief (hoewel ik ook venijnig kan zijn als dat moet)
gedreven in mijn werk (ik geef les in het secundair onderwijs)
gepassioneerd (vooral door eten, bij gebrek aan een man)
controlefreak(je) (anderen noemen het licht autistisch)
...
Ik denk dat het tot daar wel volstaat. En eerlijk: stiekem hoop ik dat mijn ideale man echt bestaat en dat hij dit misschien ooit leest en dat ik hem zo kan/mag tegenkomen. Wie weet bestaan dromen echt...
Ik woon alleen, al bijna anderhalf jaar ondertussen. Maar tegenwoordig begin ik mij eenzaam te voelen. Ik heb regelmatig vrienden en vriendinnen die langskomen, maar die vertrekken op een zeker moment ook altijd weer. Ik blijf dus altijd alleen achter. En eerst had ik daar geen problemen mee, ik genoot van de momenten met mijn vrienden en achteraf genoot ik evenveel (al was het niet meer) van de momenten alleen. Maar tegenwoordig heb ik het daar zeer moeilijk mee. Misschien is dat omdat de zomervakantie eraan komt. 2 maanden vakantie is lang voor iemand die alleen is! (ik ben leerkracht) Misschien is het omdat ik bijna een jaar single ben en dat niet meer wil zijn... Maar misschien wil ik dat niet meer zijn omdat ik me zo alleen voel tegenwoordig... Wellicht ben ik niet eenzaam, maar gewoon alleen en denk ik dat ik daarom bijna automatisch eenzaam ben...
Hoe dan ook: ik heb er genoeg van! Maar hoe los je zoiets op?! Ik heb online daten geprobeerd, maar dat is het toch ook niet eigenlijk. Ik ben er 25 (en half) en ik krijg meer reacties van mannen boven de 35 en met alle respect, maar dat zoek ik niet... Ik heb ook al mijn best gedaan om in mijn beste kleren mijn boodschappen te doen en de juiste dingen in mijn winkelkarretje te leggen, maar het resultaat blijft hetzelfde: niets! Zelfs op mijn dagelijkse treinrit van en naar het werk kom ik mister right niet tegen, zelfs niet mister right now. I know, zelfs daar zou ik misschien nog voor vallen op dit moment, hoewel ik me niet wil verlagen tot zo'n dingen, maar hoge nood breekt wet, niet waar?!
Men zegt vaak "voor alles is een eerste keer" et voilà: hier ben ik dan met mijn allereerste blog! Het was even spannend, ik heb namelijk even getwijfeld. Maar ik zette door en tot nog toe heb ik er geen spijt van. Het mag dan al wel laat zijn (1.19u), ik heb er toch nog zin in! Aangezien het late uur ga ik wel geen al te lange eerste blog schrijven. Ik ga wel nog afsluiten met het beantwoorden van enkele vragen, vragen die ik mezelf gesteld heb alvorens deze blog op te starten...
Waarom ben ik met deze blog gestart? Wat is het doel van deze blog?
Het afgelopen jaar was een moeilijk jaar, de jaren daarvoor waren ook zeker niet makkelijk, maar goed, ik blijf voorlopig nog beperkt. Er is veel gebeurd, ik heb veel moeten verwerken en dat verwerkingsproces is nog steeds bezig. Jammer genoeg had ik hoe langer, hoe meer het gevoel dat ik er steeds meer alleen voor stond. Dat was ik een beetje beu. Vroeger schreef ik alle zorgen van me af, en ik nu dacht: ik doe dat opnieuw, ik zoek gewoon een ander middel. En zo kwam ik bij een blog terecht. Wellicht heb ik hiervoor gekozen in de hoop reacties, steun, of een vriendelijk woord te mogen ontvangen... Als dat maar geen al te zware teleurstelling wordt!
Bovendien heb ik nood aan iets dat me kan bezig houden. Het is dus voor mij de bedoeling dat ik mijn herinneringen, mijn belevenissen, mijn gevoelens ... hier kan neerpennen. Op die manier heb ik toch het gevoel gehad dat iemand naar me luistert. Een geweldig gevoel, dat garandeer ik je!
Enfin, ik ga het hierbij houden voorlopig. Ik ga zien wat morgen brengt en wie weet ben ik er dan weer.
