Deze activiteit is enkel weggelegd voor de echte atleten van onze school, we moesten 1km ijskoud water trotseren, 45 km fietsen tegen de wind in en 10 km lopen waar maar geen einde aan kwam.
We begonnen eraan om 17h, gans de dag was het al bewolkt en het water van de Brugse rijen kon niet meer dan enkele graden warm zijn. Net voor we gingen starten, dacht ik bij mezelf; ik doe een beetje water op mijn lichaam, zodat ik niet voor een verrassing stond als ik erin moest.Niettemin wanneer ik in het water sprong,sneed de koude even mijn adem af. Toen begon het aftellen en hopen dat het startschot snel kwam. Eenmaal we vertrokken waren, was de koude meteen verdwenen. Een groot halfuurt later, kwam de eindstreep van het zwemmen in zicht en verhoogde ik mijn tempo nog een beetje. Bij het aankomen van het zwemmen, werd meteen duidelijk hoe goed of slecht je bezig was. Ik had het gevoel dat alles vlot verliep en dat ik een aangename triatlon kon uitlopen.Mijn gevoel van vreugde kwam te vroeg want bij de wissel naar fietsen gingen er enkele dingen fout, ik kreeg mijn broekje niet aan, er was iets mis met mijn vest en mijn nummer bleef ergens steken. Eenmaal vertrokken, had ik meteen het goede ritme vast. Ik at en dronk iets, wat betekende dat ik nog goed bij de les was. Bij het fietsen had ik maar één doel voor ogen, mijn goede vriend en concurrent Nicolas Heinkens inhalen. Hij had tijdens het zwemmen enkele seconden van me kunnen wegzwemmen en door het sukkelen tijdens de wissel, reed ik nu zo'n 7 minuten achter hem. Gelukkig was het moraal er nog en had ik enkele mede-studenten die langs het parcour stonden en me vertelden hoever ik nog achter stond. Na een goede 20 km fietsen, kreeg ik Nicolas in het visier. Ik gaf hem een schouderklopje en probeerde onmiddellijk afstand te nemen. Deze zet is fataal geweest voor mij. Na het tweede deel werd de fiets aan de kant gezet en moest ik gaan lopen, mijn zwakste discipline. Ik had nu een kleine voorsprong op Nicolas en probeerde die aan te houden. Van bij het begin had ik het gevoel dat ik niet meer zo fris was en al vlug kwamen de krampen. Na een grote kilometer waren de krampen zo fel, dat ik gedwongen werd te stoppen en te stretchen. Eenmaal gestretscht, vertrok ik weer en keek even om. Ik zag Nicolas afkomen en wist meteen dat ik mijn eigen tempo beter zou gaan zoeken en gewoon de laatste 8 km uitlopen. Na 3uur en 15minuten bereikte ik eindelijk de eindstreep, compleet moe gestreden maar voldaan. Dankzij deze ervaring wist ik dat er leven is na de dood. Na de triatlon hebben we met de ganse klas nog een goed feestje gebouwd.
Voor onze Facebook vrienden: Volgende links zijn filmpjes die we in Milaan opgenomen hebben je zal zien, dat we niet enkel gevoetbald hebben maar ook een volleybal match bijgewoond hebben.
De trip naar milaan was genieten met volle teugen, we waren 5de en waren daardoor de beste groep ooit die deelgenomen geeft in naam van HOWEST. Hierbij wil ik ook SOVOWES bedanken om dit te kunnen realiseren.
Aangekomen in de luchthaven van Milaan samen met onze kapitein Brecht Laleman.
