Op 22 mei 2011 vertrok tante Marleen met de fiets naar Santiago De Compostella. Al fietsend wil ze geld inzamelen voor de "mobiele school" om zo Douwke's droom toch nog te realiseren. Douwke wilde zich namelijk inzetten voor het lot van arme kinderen.
In mijn kindertijd: naar het kerkhof met heel de familie en daarna lekker gaan eten bij tante Lucienne... Tegenwoordig: naar het kerkhof en daarna thuis Douwke's blog lezen of door haar herinneringsdoos struinen (soms verdwalen), foto's vastpakken en terug wegleggen omdat het allemaal nog steeds moeilijk is... Verdergaan, zegt men... da's moeilijk wanneer de weg verlegd en ook het doel veranderd is. Een kind verliezen verandert iets heel fundamenteels in een ouder: je eigenbeeld, je toekomstbeeld en verwachtingen, je kijk op de maatschappij en de medemens, zelfs mijn muziekvoorkeur is veranderd... En toch moet je verdergaan... al hou ik ervan om af en toe stil te staan en achterom te kijken, hoe moeilijk het ook is.
Je vertelde me ooit eens dat, volgens jou, elke mens verschillende avonturen meemaakte in zijn leven. Je eigen grote avontuur verliep echter niet zoals gewenst... en het nam je uiteindelijk ver van ons weg. Hoewel ons afscheid nu meer dan drie jaar geleden is, weet ik nog steeds niet hoe ik ermee moet omgaan... in mijn gedachten lijkt geen enkele vorm van afscheid bevredigend het gat te kunnen dichten dat na je vertrek is achtergebleven. En dus, in deze stormachtige dagen: ik mis je, mijn liefste sneeuwstormvogel... mama
13 was je geworden... Wat een heerlijk feest hadden we kunnen bouwen, met lekker eten (bloemkool met worst, croissantjes, chocoladetaart,...) en toffe cadeaux, vrienden en vriendinnen, misschien een uitstap,...
Maar niet dus...
In de plaats: een stille wandeling langs het water en een bezoekje van tante Marleen, Sare, nonkel Koen en Tante Ana met hun twee spruiten. Er was wel chocoladetaart en de bloemkool met worst was zondag voor Pax en co. Hoewel je er toch ook een beetje bij was, misten we je vooral.
Veel liefs! Voor altijd, mama, papa en Rienske
PS Croissantjes met américain zijn toch meer iets voor u dan voor mij...
Het leven gaat doorzegt het
spreekwoord, maar er blijft een leegte en stilte die je elke dag diep in je
binnenste meedraagt, alsof het achter elke hoek zit te loeren.
Een man die zijn vrouw verliest wordt een weduwnaar.
Een vrouw die haar man verliest wordt een weduwe.
Een kind dat zijn ouders verliest wordt een wees.
Voor ouders of grootouders die hun (klein)kind verliezen
bestaat er geen naam.
Twee jaar en het voelt nog steeds alsof je ons nog maar net
verlaten hebt. Je bent als ouder soms bang dat je iets gaat vergeten,
herinneringen die vervagen. Met de rest van het gezin herinneringen ophalen
doet dan goed, je krijgt weer toegang tot je mentale archief.
Als we er over nadenken is er toch iets dat we alle drie
heel erg missen. Hoe hard we ook aan je denken, we kunnen je niet meer
knuffelen, in onze armen nemen.
Hoe zou je er nu uitzien was je door die vreselijke ziekte doorgeraakt. Welke
sporen had dat in je lichaam achter gelaten? We denken alle drie dat je in
ieder geval er als een taaie tante zou uitgekomen zijn, die niet zomaar over
zicht heen zou laten lopen.
En we zeggen het zoveel maar het is ook zo, God wat missen
we je!
Hadden we je nog maar bij ons gehad, hoe je eruit gekomen zou zijn had ons eigenlijk
niets kunnen schelen, Douwke.
Maar morgen wordt het weer licht s morgens, zoals het altijd al is geweest en
is er die nieuwe dag, maar dan steeds zonder jou.
Iâll be looking at the moon, but Iâll be seeing you
Ill be seeing you, in all
the old farmiliar places, zong Billie Holliday met haar zoetgevooisde stem. Op
Spotify vind je mooie versie die gebruikt werd voor de film The Notebook. Douwke zou dit jaar 12 jaar worden, ze
zou in haar laatste jaar van de lagere school zitten.
De leerlingen van het 6de
leerjaar van De Blokkendoos, klasgenootjes van Douwke, maakten samen met
superopa en Wim een fietstocht van de Blokkendoos naar het provinciaal domein
De Schorre, met ballonnen aan hun fiets. Het waren dezelfde ballonnen die haar
meter, tante Marleen, op haar tocht naar Santiago had meegenomen en op bepaalde
plaatsen had vastgemaakt. Het was voor hen een manier om afscheid te nemen van
Douwke, die ze de afgelopen schooljaren in hun hart hadden meegedragen. De dood
van Douwke schokte de kinderen en leerkrachten van de school in het diepst van
hun bestaan. De afgelopen jaren lag er steeds een schriftje in de klas waar de
leerlingen iets konden in neerschrijven. Het schriftje gaat mee met een
vriendinnetje van Douwke op het eind van het schooljaar.
Ook de juffen van het 6de ,de
vroegere directeur van de school en juf Sarah, de klasjuf van Douwke toen ze
ziek werd, fietsten mee.
Er waren emotionele momenten en enkele vriendinnetjes van Douwke hadden een
brief of fotos bij. Er vloeiden tranen en er werd geknuffeld.
En tussen deze jongeren dacht ik een gezicht te herkennen van een twaalfjarig
meisje met een brede glimlach, die genoot, van al deze mensen die zo begaan
waren met haar en om ze op deze plaats bij elkaar te zien.
We zullen je overal blijven tegenkomen, lieve schat.
I'll be seeing you
In all the old familiar places
That this heart of mine embraces
All day through.
In that small cafe;
The park across the way;
The children's carousel;
The chestnut trees;
The wishin' well.
I'll be seeing you
In every lovely summer's day;
In every thing that's light and gay.
I'll always think of you that way.
I'll find you
In the morning sun
And when the night is new.
I'll be looking at the moon,
But I'll be seeing you.
I'll be seeing you
In every lovely summer's day;
In every thing that's light and gay.
I'll always think of you that way.
I'll find you
In the morning sun
And when the night is new.
I'll be looking at the moon,
But I'll be seeing you.
Voor je staat een taart met twaalf kaarsjes Rond je staat iedereen waar je zo van houdt Leuke muziek en iedereen is blij erbij te kunnen zijn Je hebt die grote glimlach op je gezicht Dit is jouw dag Doe je oogjes maar open lieve schat want we zijn er echt, want waar jij nu bent zijn je dromen werkelijkheid
Best moeilijk! Douwkes vriendinnen vierden onlangs hun
communie en andere feesten, hun eerste okselhaartjes, puistjes en andere
puberale ongemakken. Hoe vaak vraag ik me niet af hoe zij het nu zou doen. Welke
studiekeuze zij gemaakt zou hebben, welke puberkuren zij zou vertonen
Tevergeefs! We zullen het nooit weten. Dat doet best pijn
Toch voor alle vrienden en vriendinnen, al dan niet met
puistjes: geniet ervan!!
Met wéér een "Douwke's-verjaardag" in 't verschiet graag even jullie aandacht voor dit: Op 12 april 2010 ontving Douwke haar "nieuwe" stamcellen. Een 18-jarige "gast" uit Duitsland was zo vriendelijk zijn cellen te delen met onze dochter om haar zo nog een laatste kans te geven ... Die dag hadden we véél hoop, en hoewel zo'n beenmergstransplantatie op zich niet veel om 't lijf heeft (de chemo is dan al voor 't grootste deel achter de rug), was het voor ons reuzespannend!!!
Het liep echter allemaal niet zo als gehoopt... toch blijft Douwke's wens diep in ons hart. Tante Marleen fietste vorig jaar helemaal naar Santiago de Compostella om geld in te zamelen voor de straatkinderen en de Mobile School...
Wegens het groeiende aantal straatkinderen over de hele wereld roepen verschillende organisaties op om van 12 april "een internationale dag voor straatkinderen" te maken. 12 april...laat het ook voor hen een bijzondere dag van hoop worden! Gewoonweg door dit initiatief te steunen.
We want April 12th as International Day for Street Children
We kregen afgelopen week naar aanleiding van dat verschrikkelijke busongeval nogal wat " mooie" reacties. Mercie daarvoor! Ondanks de niet aflatende informatiestroom die de getroffen ouders, broers en zussen het leven niet gemakkelijker maken, hebben wij vanuit onze nabije omgeving toch ook écht mooie en serene reacties gekregen. Ik kan me zelf niet helemaal voorstellen wat die ouders nu voelen. De omstandigheden zijn best wel verschillend... toch vrees ik dat ook zij de komende jaren door diezelfde molen van emoties (boosheid, ongeloof, tristesse, wanhoop,...) moeten. Ik wens hen veel sterkte, luisterende oren, een onverwachte glimlach op zware dagen en vooral stille troost vanuit hun omgeving toe! En ik hoop dat ze zich niet te veel zullen storen aan het feit dat voor de rest van de mensheid het leven na een tijdje "gewoon" weer doorgaat.
