25-04-2008 om 07:48 geschreven door partners in crime  

25-04-2008 om 03:10 geschreven door partners in crime  

17-04-2008 om 21:36 geschreven door partners in crime  

03-04-2008 om 15:52 geschreven door partners in crime  

02-04-2008 om 13:25 geschreven door partners in crime  

02-04-2008 om 12:58 geschreven door partners in crime  

29-03-2008 om 13:36 geschreven door partners in crime  

18-02-2008 om 19:18 geschreven door partners in crime  

18-02-2008 om 18:58 geschreven door partners in crime  

In mijn beperkte carrière in het datingleven wil ik even de balans opmaken tussen een eerste afspraakje en de goeie ouwe one night stand. Welke optie je ook kiest, het resultaat blijft hetzelfde: de seks is vaker een ontgoocheling dan niet, na 6 maanden wil je de persoon toch niet meer kennen, en bij een heus afspraakje ben je nog een hele avond aan voorspel kwijt ook.

Een one nighter kan een zeldzame keer uitdraaien op een duurzame relatie, maar als dat je uiteindelijke doel is, ga dan zielig zitten wezen op een bankje in het stadspark in plaats van voor te wenden dat je een coole chick op zoek naar wat fun bent, zodat je achteraf niet moet beginnen klagen en zagen dat die vent jou “gebruikt” heeft. Als je met iemand naar bed gaat, geef je als het ware je lichaam op een schoteltje, en zoals bij elk schoteltje, is de ontvanger ervan vrij ermee aan te vangen wat hij precies wil. Lust hij het, dan zal hij het helemaal opeten, tot in het kleinste vezeltje, bevalt het hem minder, dan heeft hij het recht het weg te gooien na de eerste hap. Don’t be a big baby, op dat vlak.

Je kan ook iemand leren kennen, er interesse voor krijgen, en dan maanden naar dat eerste afspraakje toewerken. Flirten, grapjes maken, niet teveel prijsgeven maar toch voldoende hints laten vallen dat je niet afkerig tegen een avondje uit staat. Het fantastische daaraan is dat je wekenlang de tijd hebt om je heel veel voor te stellen van het uiteindelijke afspraakje. Je kan fantaseren over hoe grappig hij/zij wel zal zijn, hoe goed jullie zullen praten met elkaar, hoe jullie onmiddellijk het gevoel zullen hebben elkaar al eeuwen te kennen, hoeveel raakpunten jullie zullen hebben en....het allerbelangrijkste: hoe ongelijkelijk stomend de seks zal zijn, hoe het een ware versmelting van twee lichamen en twee geesten tot één het zal zijn, hoe jullie halsoverkop verliefd worden en nog lang en gelukkig leven.

Dan zou ik nu het geluid willen toevoegen dat een plaat maakt als je die al spelend vanonder de naald trekt (beter kan ik het ook niet beschrijven, maar ik bedoel dat ik dit feeërieke tafereeltje even wil doorprikken met de realiteit).

Hoe meer verwachtingen je over een persoon hebt, hoe zwaarder de ontgoocheling zal zijn.

Want jouw droomprins komt op die bewuste date te laat, hij blijkt een oppervlakkige lul te zijn die enkel aan zijn carrière denkt en niet in het minst de behoefte heeft aan settelen (can you blame him, who wants to settle with Cinderella, for fuck’s sake?). Hij schrokt zijn eten binnen en kwakt die Chateau Neuf Du Pâpe in één teug binnen, en besteld “nog zo’n fleske van’t huis”. Hij geeft je geen complimentjes, jullie hebben geen enkel raakvlak, hij praat met zijn mond vol, en na het eten vraagt hij meteen om naar zijn huis te gaan, met het nadrukkelijk verzoek het zo snel mogelijk na de daad af te trappen, aangezien hij de dag erna een belangrijke meeting heeft.

Je zou dit een tegenvaller kunnen noemen, maar waarom? Heeft hij ooit beweerd dat er een huwelijk zat aan te komen? Was er echt geen lichtje gaan branden dat hij pas 5 weken nadat jullie elkaar tegen het lijf liepen, tijd had voor een afspraakje? Vond je het groezelige chinese restaurant waar jullie afspraken, echt romántisch? Dacht je dat hij een tic had toen hij elke keer zijn nekwervels verrok toen er een heet diertje passeeerde?

Die kerel dacht gewoon: dat wijfje wil ook gewoon eens lekker van de grond, dus hij voldeed ruimschoots aan de verwachtingen die hij dacht dat jij van hem had (hij deed zelfs meer want hij wou iets met je eten voor de seks, voel je maar stilaan speciaal ja).

Dat van de grond gaan, nemen we ook beter met een korreltje zout, want zo gek veel beweging was er niet.

Hij ging meteen over tot de kern van de zaak: kleren uit, bed in, jouw hoofd werd richting pik geduwd, daarna ging hij even heen en weer.... Hij kwam, zag heel even, en overwon na 2 minuten, en het was maar beleefd als je nu ook meteen weer naar huis zou gaan, want - zoals gezegd - drukke dag morgen.

Nu niet zeuren, het is toch niet teveel gevraagd om een man met een druk werkleven even te ontspannen, je hebt er tenslotte toch een gratis maaltijd voor in ruil gekregen? (Dat de chop choy reeds een lichte beharing vertoonde, is maar een klein minpuntje, je bent er tenslotte niet eens ziek van geworden, zelfs buikkramp kwam er niet aan te pas).

Conclusie wat first dates betreft: ze creëren te hoge verwachtingen waar niet aan voldaan kan worden, je weet nooit waar je aan toe bent, en het kan enkel tegenvallen.

Wat is dan optie nummer twee?

Juist, de immer succesvolle one night stand. Enfin, succesvol, het kan altijd gebeuren dat de stand in kwestie te dronken is om nog iets recht of nat te krijgen, en je kan altijd ’s ochtends wakker worden naast de meest afgrijselijke smoel die je ooit bij daglicht hebt aanschouwd, maar van iemand die je zomaar op een avond oppikt,  kan je ook niet verwachten dat hij zou presteren als een Arabische dekhengst.

De voordelen van one night stands zijn dat je je niet anders hoeft voor te doen dan je bent, het is toch maar voor één keertje, dus of je nu een trut of bitch bent, maakt niet uit, want je gaat er tenslotte geen diepzinnige conversatie over het grote zijn mee voeren.

Je hebt ook de keuze uit een hele ruimte vol begerenswaardige prooien. Je kijkt wat rond, filtert de grootste idioten er snel uit, afgaande op de verdwaasde blik in hun ogen die verraadt dat ze hongerig zijn (en een hongerig dier, krijgt geen eten, neen, die verspreidt een geur van wanhoop en dat is allesbehalve erotiserend), en kiest uiteindelijk welk prijsbeest je mee naar huis neemt.

Als vrouw heb je de keuze: jij kiest wie jou eventueel mag versieren. Als man moet je het doen met de vissen die zich voor jouw voeten werpen, en niet te kieskeurig zijn. Ga maar gewoon uit van het principe: een gat is een gat en een piemel heeft geen ogen.

Een one night stand versieren hoeft niet te lang te duren, elke minuut dat je eraan spendeert dat niet seksgerelateerd is, is er een te veel. Drink iets samen, flirt een beetje, en hopla, de koffer in!

De etiquette vraagt echter wel dat je na de seks wacht tot de man in slaap is gevallen, en dan zo snel mogelijk naar huis gaan (of terug naar de bar, want misschien heb je nog wel wat honger, wat geen compliment is aan het adres van de net verorberde prooi). Neem wel je ondergoed mee, want who knows wat hij er achteraf mee uitspookt. Of misschien vindt zijn vriendin je slipje wel, en dat hoef je hem ook niet per se aan te doen.

Nog een voordeel is de emotionele onafhankelijkheid. Er is nog geen band, dus er hoeft er geen verbroken te worden, er zijn nog geen gevoelens, dus er kunnen er geen gekwetst worden, er is geen liefde dus ook geen liefdesverdriet.

Wel oppassen, want er zijn gevallen bekend waarin een one night stand wel degelijk uitdraait op een duurzame relatie, maar 9 kansen op 10 hoef je je daar geen zorgen over te maken.

We kunnen dus duidelijk stellen dat daten enkel is voor de sterkere karakters die zich ervan kunnen weerhouden torenhoge verwachtingen op te stapelen, en een one night stand voor mensen die ermee kunnen leven om emotieloze seks om de seks te hebben.

09-02-2008 om 14:09 geschreven door partners in crime  

Everything strangely familiar.

Two lost souls coming home.

Walking hand in hand

Yin Yang

Perfect balance.

Eye-contact creating a universe no-one can enter but we

She awakes me and and offers me life in its purest form

Myriads of reasons why I love her, each reason making me a richer man.

She has a way of saying ‘you know, in the end...’ before she reaches a conclusion. I hold her close and think: God, you’re adorable.

I can’t look at her without smiling out of sheer happiness.

She pokes up the fire within me and gathers the fertilizing ashes.

I see us.

Along the river, on our bikes, riding hand in hand, even then.

She plays flute in a sun-showered attic room, my letters dangling form strings, each of them a token of my affection, scores of pictures of us, taken in so many countries, right next to my punkishly decorated writing room. Our son and I are dressed up as pirates, we sneak across the creaking attic floor. He’s making his best effort not to explode in roaring laughter. It’s time to kidnap mother for dinner. In ‘the captain’s quarters’ below, our daughter is arranging plates. She’s wearing a scarf on her head and ribbons in her hair. She’s sweet, somewhat brazen, playful and full of energy. I call her ‘my little spitfire’. We eat ‘treasure island stew’, whoever finds the pearl, gets an old dubloon made into a necklace. We put candles on bottles, one of them is a bottle of Chardonnay 2006, the letters on the label have faded a little, but are still readible, its contents emptied on a magical Tuesday, a day on which the angels up above lined up on a cloud to watch in awe as two compatible essences embraced each other, without restraint, and a strong will to never let go. They do the dishes together. After that my son and I play chess, she and little spitfire watch a movie. They both cry at the end and fill the room with sighs cast in happiness. She kisses the children and goes up to play an other hour. I put them to bed and read them a story I wrote for them, twice with two different endings. I kiss them goodnight and I hear ‘em discuss which ending they liked better, before they close their eyes and drift off to sleep. We end the evening in a round tub filled with hot water and lots af bath salts. The room lighted by over fifty of different kinds of lanterns, each one a little piece of art. I kiss her soft face shining in the flickering light. We wash each others hair and afterwards we wrap one giant towel around the two of us. I lie with her and she tells me every little thing that pops into her beautiful head and when her eyes-lids start to drop, I give her one last, fulfilling skin-to-skin hug and go to meet my writers’ desk. I set free all the inspiration of the day, the sound of the keyboard are the musical chords of my inner instrument. With cheeks flushed from released images I return to her. I slip into the bed beside her warm, soft body and with eyes closed, she reaches for my hand and kisses it. I whisper into her ear that I love her and never regret a single moment I spend with her, that she introduces me to happiness. In one streaming motion, she turns and kisses me, with an intense passionate tenderness that makes my heart skip a few beats.

We are happy.

30-01-2008 om 20:29 geschreven door partners in crime  

27-01-2008 om 03:00 geschreven door partners in crime  

Ik schreef haar kenmerken in een lijst, vrij uitgebreid met details.
Ik schreef die punten en ik voelde haar al. 
Ik vouwde die lijst en stak hem weg, in mijn portefeuille, om altijd bij te hebben.
Ik deed dat en ik zag haar al. 
Nauwelijks een maand later is ze daar. 
Ze heeft alles van de lijst en meer. 

Mensen houden je voor gek
als je over straat loopt met de breedste glimach
van geluk.

24-01-2008 om 03:45 geschreven door partners in crime  

Toen Willem en William nog in de kleuterklas zaten, in een school te Wichelen ergens tussen Aalst en Dendermonde in, een soort gedemilitariseerde zone om het zo te zeggen en de twee dus in de praktijk Wijem en Wijam heetten, trokken zij reeds heelder dagen met elkander op. Dat gaf af en toe wel is stevigen ambras, zo ne keer of vier per dag, of soms vijf, en zelfs is zes, ma toch nooit meer dan zeven of acht en zelden met veel bloedvergieten of blijvende letsels.

Hoe begonnen zo'n kleine ruziekes? Och, eigenlijk over niemandallekes. William stak het lievelingskonijn van Willem eens in brand, een pluchen geval dat pas wou fikken na royale toediening van White Spirit, Willem gaf daarop de lievelingskat van William prijs aan de vlammen, die wilde in theorie wel fikken, maar was in de praktijk moeilijk boven het vuur te houden, omdat het beest zo tegenspartelde.

'It amazes me the will of instinct', neuriede Willem en begroef de kat dan maar in de hof in een put die te ondiep bleek, waardoor de kat, lichtelijk gehavend, al snel terug opdook, in de buurt van toen beter bekend als 'de geest van wijlen Polizwetsie de Tamiltijgerkat met strepen en een wit puntje aan het einde van zijn staart dat er uitziet als een radioantenne, doch als je die in een radio stopt enkel rauwe krijsende hard-core muziek uit de neus van de drager van de staart laat weerklinken, zonder dat het beestje daardoor zijn eetlust verliest, want amai Polizwetsie de Tamiltijgerkat met strepen und so weiter die kan nogal eten, maar hij heeft wel geen smaak, want hij eet nep-stoverij zonder frietjes en de randjes van hesp'

Dat was de volledige naam van de kat, een kat die William zeer dierbaar was, misschien wel dierbaarder dan het lievelingskonijn voor Willem ooit geweest was, want dat beest wilde nooit eten, want het was zeer ongelukkig. Wat wil je ook met een naam als Basteth de gemene kattenopensnijder. Willem was gewoon stikjaloers omdat er uit 'Polizwetsie de Tamiltijgerkat en nog iets' geluid kwam zonder dat er batterijen in moesten, al kwam er nochtans een heeeeeel speciaal geluid uit als je er toch eens batterijen instopte.

Over zo'n meningsverschillen werd dan al eens gebakkeleid, meestens met een soort kruisraketten, doch in werkelijkheid waren het toch eerder de gepunte bamboestokken waarmee buurman Rosse Zjos zijn sperziebonen plachtte/trachtte te spalken. Die veroorzaakten wel eens een wondje, vooral als Rosse Zjos tussenbeide sprong om zijn bamboe brol terug te vorderen.

Verder zelden een vuiltje aan de lucht. Ja, samen strafstudie, dat wel, ook als ze niks fout deden, want dat was dan een soort voorafbetaling op het kwaad dat nog moest komen. Zulke self-fullfilling prophecies waren natuurlijk niet aan double u and double u besteed, dus deden ze om de leraars te pesten net extra braaf, wat de leraren hooooogst wantrouwig maakte zodat zij de twee elke dag na school lieten nablijven om hen aan de tand te voelen. Tot double u and double er schoon genoeg van hadden en al hun tanden trokken onder het motto: baas over eigen melktand en hoe sneller we onze echte tanden hebben, hoe sneller we baardgroei krijgen.

Er was een doos die de twee altijd samen meesleepten en om beurten naar huis meenamen. Daar draagden ze uitzonderlijk goed zorg voor, er moest nog maar iemand wijzen naar 'the box Pandora forgot in the back of her closet because she was too busy trying to look good in a pink dress she found in some other box she never should have opened in the first place, because someone told her not or something or maybe it was written on it: don't open it, but she did, and then there was this thing, Hiroshima maybe, or the Holikaust, anyway something bad and so she lost the other box in the back of her closet which she never opened, because she had gotten a bit afraid of opening things by then' Ja, double u and double u waren het Engels al snel machtig, dat kwam omdat ze op de BBC fanatiek het snooker volgden en ook Neighbours, een vroegere voorloper van thuis, maar geschreven door scenaristen die hun heroïneverslaving nog iet of wat onder controle hielden en slechts twee keer LSD per dag slikten. Maar dus doorgaans werd gerefereerd naar deze doos als 'het dooske'. Double u and double u wilden de inhoud altijd geheim houden, wat ook goed lukte, want iedereen die te dicht in de buurt kwam van het dooske werd 'per ongeluk' vertrappeld in het springkasteel of uit kermisatracties gelazerd, afhankelijk of het braderie was of kermis. Maar op een dag was het een leerkracht verdroten en hoewel de twee hem op het hart drukten van 'het dooske' zeker niet te openen, deed hij het toch en haalde daarmee ook de krant in een schitterend fait divers in de sectie 'dorpsgekken en hun exploten' Want er was echt wel heisa rond da dooske, maar ja, wie haalt het ook in zijn hoofd om in zo'n klein dooske iets te gaans steken als een

Onze excuses, wij moeten er even uit voor een DRINGENDE MEDEDELING:

Willem?

Ja, William?

Hebben wij echt samen op school gezeten? Kennen wij elkaar dan zo lang?

Het lijkt alleszins een eeuwigheid.

Ge doet het klinken alsof het een soort veroordeling is.

Niet dan?

Nee, Willem, wij trekken met elkaar op uit vriendschap.

Vriendschap voor wie?

Voor elkaar!

Nee, serieus voor wie? Trouwens, wat heet vriendschap?

Vriendschap is vergiffenis schenken aan iemand die uw kat boven een brandstapel wil vastpinnen met plakband.

Kerel, ge hebt een jaar elke dag de banden van mijn driewieler platgezet.

Da stond daar los van.

De remmen van mijn eerste auto, DIE stonden los. En oe kwam da, William?

Ej, as ge ni meer tegen n grapke kunt.

Of Dreft doen in een coktail Pisang Ambong, is da vriendschap, William?

Ej, maat, wilde zwijgen over nieuwjaar 1999, ge hebt heel den avond de show kunnen stelen omda ge zeepbellen hoestte.

Zeepbellen hoestte op spoed, William

Zand er over?

Of inderdaad, die keer da je mij tot mijn hoofd ingegraven hebt op t strand van Bredene en dan sardinnes op mijne kop gelegd hebt. 'Tot straks, Willem, als de zeemeeuwen nog iets van u overlaten tenminste' Dat waren uw woorden.

Kinderen onder elkaar.

Daar dacht de jeugdrechter anders over. Al n geluk da ik op t laatste mijn klacht introk.

Voila, da bedoel ik, das vriendschap.Mooi he?

Ik word nog elke nacht schreeuwend wakker met het geluid van klappende vleugels in mijn oren.

Ik weet het en das soms echt vervelend, da gescheeuw van u, ma ik vergeef u da, omda we vrienden zijn. Geef toe da da schoon is.

Ebben we nog ni genoeg toegevoegd?

Eigenlijk wel.

Zou Rosse Zjos die bamboestokken nog ebben?

Zou em nog achter ons aancrossen op zijn klompen?

We kunnen is zien

24-01-2008 om 03:06 geschreven door partners in crime  

Een korte titel, omdat het wezens zijn waar ik zo min mogelijk energie wil insteken, dus nadenken over een titel is hier niet aan de orde.

Als er nu eens één bevolkingsgroep is waar ik een hartsgrondige hekel aan heb, zijn het wel kinderen. Compleet nutteloos, tenzij het in stand houden van onze soort als nuttig beschouwd wordt, want het is toch steeds weer de herhaling van steeds weer dezelfde ellende.

Ik mag er niet aan denken dat ik ooit één fitnesstraining zou laten vallen omdat ik geen opvang vindt voor het jong. Laat staan dat ik het zou moeten meenemen naar de gym, geen seconde training zou eraan te pas komen, tenzij ik het mag vastbinden op een stoel. Zoniet gaat het toch maar overal in de weg lopen en op de zenuwen werken, en als het even tegenzit, valt er misschien nog een halter op zijn hoofd, zodat je de hele avond nog mag verprutsen op de spoedafdeling. Een avondje uit is al helemaal geen optie meer, want als je het kind bij iemand anders dropt, ben je ineens een slechte ouder, en als je het ondanks alle vooroordelen toch doet, mag je er op rekenen dat je na een paar uur telefoon krijgt omdat de kleine niet wil slapen omdat hij zijn mammie mist. Kleine fuckers  verdomme.

Ook als je er bewust voor kiest om geen kinderen te fabriceren, word je ermee geconfronteerd. Zo zal ik buiten seizoen op reis gaan, niet zozeer voor de voordelige tarieven, maar om er verdomd zeker van te zijn dat ik niet zal geterroriseerd worden door gejoel van dat gebroed. Ik transformeer nog liever in een treinspoor dan mijn zuurverdiende vakantie verneukt te zien worden door die etters.

Je kan als gelukkig kinderloos koppel al niet meer op restaurant gaan, zonder dat er wel ergens een huilebalk irritant zit te doen, zelfs de sauna wordt al geïnvadeerd. Kortom, alle rustmomenten worden verstoord door de debiele keuzes van anderen. Ik vermijd steevast Mc Donald’s, al heeft dat ook met het gebrek aan (nuttige) voedingswaarde te maken, maar toch vooral omdat het een broedplaats is van die creaturen.

Aan de hel van het ouder zijn gaat ook nog iets vooraf wat men zwangerschap noemt. Hoe verschrikkelijk moet zoiets eigenlijk zijn? Je ziet je lichaam gaandeweg veranderen van slank en strak naar rond en lomp (voorlopig wel nog strak, maar wacht tot de parasiet eruit is). Er zijn zo van die wijven die enkel een buik krijgen en waaraan je nauwelijks ziet dat er iets in hen krioelt, maar als ik het zou zijn, zou ik allicht over gans de lijn afgrijselijk vet worden, ik heb namelijk altijd onnoemelijk veel “geluk” in dergelijke zaken. Zo win ik ook wekelijks de lotto, vind ik bijna dagelijks briefjes van 20 euro op straat en lukt alles wat ik doe (not).

Tijdens dat proces van uitzetten, verdwijnt het seksleven, want ja, het wijf voelt zich  - en volledig terecht – compleet onaantrekkelijk, de man kickt ook niet bepaalt op een mensgeworden oliebol, en dan zijn er nog de stemmingswisselingen en emo-buien. Naar verluidt krijgen sommige wijven tijdens de zwangerschap net wel zin in seks, maar dat zijn volgens mij de frigide types die je wel moet volsteken om ze te laten beseffen waarvoor hun kut dient.

Na de bevalling kan je de eerste weken seks wel helemaal van de agenda halen, want eerst moet alles daarbinnen genezen, en daarna gaat alle aandacht naar het jong. De buik is dan ook veranderd in een loshangende flubber, eeeecht lekker en opwindend, en tijd om alles weer strak te krijgen is er niet, want ja...die kleine. Er zijn er dan ook die borstvoeding geven om sneller weer “op gewicht” te komen, maar daar krijgen ze dan zodanige hangtieten van dat ze na de zoogperiode eerder lijken op uitgeperste sinaasappels dan op pronte borsten.

De bevalling zelf, heb ik me daar al horrorverhalen over gehoord, man man man. Het kan toch niet anders dan afgrijselijk zijn om van binnenuit helemaal opengescheurd te worden door een ballon van gemiddeld 3 kilo? Als je al geluk hebt, is het zo, voor’t zelfde geld wordt het een keizersnede, en then you can kiss your abs goodbye, forever! De schade die door het oversnijden van de buikspieren wordt aangericht, is onherstelbaar, byebye sixpack and helloooo blubberbelly.

Ik train niet al mijn hele leven om dat op te geven voor zo’n kreng.

De eerste jaren moet je continu op dat ding letten, of het gaat dood of zoiets, en dan krijg je ook weer de hele shit van kinderverwaarlozing en bijbehorende straffen en boetes.

Vanaf de geboorte is je leven eigenlijk naar de kloten. Een kind kost voor de rest van je leven massa’s geld: eten, drinken, kleding, school, computer, playstation, hobby’s, uitstapjes, op reis gaan, etc....Om nog niet te spreken over de rehab-kosten als het kind eenmaal aan de drugs en drank gaat, en de verantwoordelijkheid die op de ouders gesmeten wordt in geval van vandalisme.

Je relatie die is ten dode opgeschreven bij het krijgen van kinderen, want aandacht voor elkaar kan je de eerstkomende 18 jaar volledig vergeten, en na die 18 jaar ben je toch zodanig uit elkaar gegroeid en heeft de man een minnares (met strak lijf, en zónder kids), zodat het allemaal geen zin meer heeft.

Als er ooit eens een zeldzame zondagvoormiddag is dat de ouders in bed liggen en een poging willen wagen om eens wat aan hun intieme relatie te doen, kan je er je kop op verwedden dat mormel X de kamer komt binnengestormd om mama en papa uit bed te halen.

De ouders werken tijdens de week al fulltime, en dan worden ze in het weekend ook nog eens geacht aandacht aan hun kroost te besteden, how awfull is that!!

Ik mag dus duidelijk stellen dat het moedergevoel mij compleet vreemd is, en dat kinderen nooit een plaats in mijn leven zullen innemen. Geef mij maar een goeie relatie, en laat ik nu net het geluk hebben dat mijn wederhelft er net zo over denkt.

21-01-2008 om 22:22 geschreven door partners in crime  

Openness (Glasnost) and honesty, imperative conditions to furnish a relationship with a solid structure.

She and I  know about the things that go on behind the scenes when love is out on the centre stage.

My friend tells me all of us deal with insecurities. I don’t want my insecurities to be a burden to her.

I’m a bit more old-fashioned than I was willing to admit.

Modern guidelines told me to develop wicked ways to counter the wicked and fickle ways of women.

They tell you to forget about romance, used to write myself:

Women claim they want romance but in the end they can’t stomach it.

I think of her and it’s different. There’s goodness in her I didn’t  know the existence of.

I think of her and I see the eptiome of medieval courtesy

And it’s an image I like.

Children of Neptune

He reads her stories

Stories he wrote himself

Before she drifts off to sleep

He tucks her in, more comfortably

Kisses her brow, her cheeks, the top of her nose

And lastly her crimson lips

With his head right next to hers

 He whispers how dear

 She is to him

The sincerity in his voice

Lets her slip into a land

Of perfect slumber

She combs his hair

then braids it

Either humming along with

Songs on the radio

Or telling him how her day was

In minute detail

Her hips always moving

‘cause it’s in dancing

she truly expresses her soul

He feels her joy

And smiles with eyes closed

Her fingers running through his hair

Make his body tingle

He reaches behind him

And draws her onto his lap

And their angelic energies

Flow into one

If you wonder where they are tonight

They are near the water

Exchanging gifts of the heart

21-01-2008 om 02:19 geschreven door partners in crime  

You draw me into a world of beauty that is you

Breakfast served early

Card on her chair reading

You’re my sunrise

Picture of a mermaid to go with it

One heart-shaped slice of apple

Red-rimmed, Printsjipessa

Written with liquid chocolate

On her plate. She sits and smiles

Every little thing that pops into

Her lovely head, hair still wet from a hot shower

She tells me, flooding me with ringing syllables

Soft-spoken in melodic tones

Her words to me are like honey dripping onto crisp bread

Her verbal skills, ever enchanting

As she passes me the butter

Our fingers touch

And I dive into her eyes

Clear once again

The silky softness in her ways

Never fails to tell me

She’s the one

20-01-2008 om 02:11 geschreven door partners in crime  

It's been a hard day's night, and I been working like a dog

It's been a hard day's night, I should be sleeping like a log

But when I get home to you I find the things that you do

Will make me feel alright

You know I work all day to get you money to buy you things

And it's worth it just to hear you say you're going to give me everything

So why on earth should I moan, 'cause when I get you alone

You know I feel ok

Geluk samengevat in 1 liedje. 

Rare kind of intensity. 

The expression ‘a bundle of joy’ makes more and more sense to me. 

When I think of her, everything makes sense to me. 

Realize it’s her I want by my side. 

We can go far. 

Call me a traditionalist, but I want to

Shield her, lift her up, way above clouds of worry (people who hold life and all it entails dear, the way she does, worry from time to time) , to where the sun shines. She will bathe in it. Her relaxed smile is my ultimate reward. 

I like her...

...for her temperament

...her hopes and dreams, things really worth accomplishing, things I would feel blessed to help her receive 

...her pure female nature

...her good heart

...her intensity of feeling

...her abiltiy to truly enjoy something

...her experience, the way she draws lessons from life and then applies them

...the million little things that are her and that I’m very eager to discover 

Thinking about my Piscean girl 


Finding her face looking up at me
From every page I turn
In every glass I hold 
Every drawer I open
It’s her I see 
Beauty as I dreamt it 

19-01-2008 om 03:19 geschreven door partners in crime  

Ok, dit wordt geen makkelijke aanvulling, maar misschien lucht het ons op. We zullen beginnen met de titel te verklaren: de Di is een winkel waar je zo’n beetje vanalles kunt vinden, behalve iets om te eten (tenzij misschien in de vorm van voedingssupplementen of drop) Je vindt er dus wel allerlei huishoudelijke en soms ook buitenhuiselijke handigheden zoals kaarsen, lucifers, shampoo, waardeloze boekjes over gezondheid met breed lachende vijftigers op de cover, tandenstokers, condooms, cosmetica, handdoeken, geeeeeuw, swifferdoekskes, bleekmiddel, enz he zeg, ga zelf eens kijken he.

Wat moesten wij hebben uit dit ruime assortiment?

Shampoo. Met extra voeding voor de haarwortel.

Gevonden?

Awel, nee.

Want

Willem en William kregen ruzie.

Goed, bij het proces-verbaal konden we er al weer om lachen, de flikken iets minder en het personeel van de Di nog iets minder. 

Dus, hoe shampoo zelfs de beste verstandhouding om zeep kan helpen:

William, ik heb zin in kebab.

Weeral?

Kebab is a way of life, William. Trouwens, na die appel denkt mijn lever misschien dat hij terug vitaminen mag verwachten. Ik wil hem niet te lang in de waan laten.

Ja, levers zijn wel zo, ge geeft ze nen appel en ze nemen een heel fruitmand.

Das ni grappig, William. Die kebab van gisteren was ten andere maar n pover excuus voor n broodje. N slecht broodje.

Daar edde wel n punt.

Waarom zijn de duurste kebabzaken ook altijd de slechtste?

Weer zo’n een uitdagende vraag die het leven ons stelt.

Zij ge r mee aant lachen? Ik vin da we n grootschalig onderzoek moeten instellen. We lopen alle kebabzaken van Gent af en we zien wie de beste serveert.

Da ga weken duren.

Ma nee gij, tis ocharme kwart over vijf, as wons haasten zijn we tegen morgenvroeg rond.

Awel, ik heb wel zo ne kleinen honger.

We zullen voor ene keer geen bitterballen bestellen in de Dulle griet. Kwestie van plaats te houden.

Goed, ma ik wil wel eerst langs den Di.

Den Di? Edde koorts? Das ne winkel ver sjanetten, jonge.

Hoe weette da?

Kben er gisteren nog om theelichtjes geweest.

Consequent, IEL consequent.

Ik wil gerust een paar van die theelichtjes in uw muil rammen ast u ni aanstaat.

Das wel heel grof gesteld he Willem.

In de Denderstreek heten we da normale spreektaal. In Dendermonde edde geen sjanetten. Dendermonde das het Sparta van België. Ik zou de snottebellen uit de neus van een lijk eten en om dessert vragen. Zu hard zijn wij daar.

Da edde gepikt uit de film ‘Full metal jacket’.

Ik ben zo hard da er al n vliegtuig op mijn koppeke moe vallen voor dak n schrammeke heb. En dan nog. AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH

Wa ist Willem?

Ik heb een splinterke onder mijne nagel. Hurts like hell, kerel. Shit, man.

Willem the great spartan.

Wacht maar, as k de pijn hier verbeten heb, sla k u naar Kamtsjatka. Legt u daar maar al te bloeden.

Zijn we dan eindelijk naar den Di?

Doe maar, jong. Ga ma voorop, sjanetten weten het beste de weg naar den Di.

Kerel, ge zijt er zelf gisteren nog geweest.

Alleen omda de theelichtjes in de spar op waren. Gelukkig hadden ze wel nog sjikken met aardbeiensmaak, want ik kan niet zonder.

Sjikken met aardbeiensmaak, het handelsmerk van de ware Spartaan.

Sjut oep, junge. Wa moe gij in den Di hebben?

Shampoo.

Sjampoo?

Ja, Shampoo.

Sjampoo, William, leer ne keer klappen.

Ej, maat, ge begint op mijn zenuwen te werken.

Wa ga je doen he? Wa ga je doen? Mijn haar wassen?

Kerel, op wa slaat da? Zoekt eens ruzie met n ander.

Kijk, zie, hij krijgt al schrik.

Jongen, ik tel tot drie en ik geef u n lap tussen u grote muil en da mislukt kroeskopke van u.

Waar is da?

Uwe neus, Willem.

Bedoelt ge daar?

Waarop n gemene linkse van Willem volgde op de neus van William. De twee waren toen al aanbeland bij het rek ‘verzorging’ van den Di. Het duurde ni lang of die sectie was n stort. Al die fleskes verloren hun dopkes, de vechtpartij ontaarde in n soort schuimend shampooworstelen, Willem hield vol dat het om sjampooworstelen ging, het personeel van den Di hield vol dat het om een ernstig vergrijp ging.

Het procesverbaal rook naar een mengeling van jasmijn, lindebloesem, mandarijnen en munt. (de tandpasta staat niet zo ver van de shampoo, SJAMPOO, William, sjampoo)

Na deze formaliteiten met de politie (twee politiebeambten bezweken daarna, wegens een beetje bevangen van ons in der haast ontworpen parfum)

William, nu zijn we gelijk sjanetten naar den Di geweest en nu ruiken we er nog naar ook.

Zouden we ni eerst douchen?

Spartanen wassen zich maar ene keer in de week, gelijk echte venten.

Hoe ga t met die splinter?

Jongen, zeer da da doet. Edde gij n pincet?

Nee, ma ik ken ne winkel waar ze da verkopen.

Is da ne winkel waar we ons nog kunnen vertonen?

Euhm, we zijn er juist buiten gesmeten, allez, gegleden, met da schuimend papke daar op de vloer.

Pijn verbijten dan maar, pijn verbijten.

Gelijk nen echte Spartaan, he Willem.

Ja. Gelijk nen echte Spartaan.

Uwen duim ziet er eigenlijk echt ni zo best uit.

Ja, tis aant ontsteken.

Shit, jongen. Wa doe ne Spartaan daaraan?

Jongen, zwijg ne keer over Spartanen. Ik riskeer hier het verlies van mijnen duim.

Ja, Willem, echt.

En de twee gingen op Kebabtocht, alleen even stoppende, om te poolen, een spel da de Willem won met 2-1. Iets da Willem uitdrukkelijk vermeld wou zien op den blog.

Every dog has his day.

Ik zweer het u, William gebt direct mijn vuist in u gezicht he.

Gewelddadig volkske toch, die Spartanen.

19-01-2008 om 01:09 geschreven door partners in crime  

‘A thing of beauty is a joy forever’,  John Keates

I’ve been around for many years, for so long in fact, that I do not know my own age. My name is of no importance. It would pain me to recall it now. It suffices to say that all my life I have been looking for beauty in this often bleak and grim world. I rarely come across it and usually have to content myself with the memory of some distant image I still hold dear and dearer each passing day.

Last night, however, as I was wandering along the shore, something did occur, something of a purity I have seldom witnessed.

The sea was peaceful, only tiny waves to fill the ear with their quieting sound. The weather was mild, and though it was way past midnight, it wasn’t cold at all.

As I felt the breeze slipping past my face I felt it, even before I spotted them, I felt it. Something good, something warm, something very genuine and pure.

I walked some 200 yards more and then I saw them. They were sitting next to a small camp-fire. She was wearing a long white dress and flowers in her hair. She looked as though a star had tumbled down from the sky to light up the beach. He was wearing a very plain shirt, a tunic to be more exact, also white, with a black leather belt. Both of them were barefeet. The rays of the fire lit up their faces.The look on the boy’s face was almost reverent, as though he caressed her with his eyes. She was sitting very erect, it wouldn’t say her attitude was smug, not in the least bit, I would say she was enjoying every second of his attention to the full and deriving a certain pride from it, healthy and justified. I saw them holding each others hands, their arms forming a cross in between their laps. They didn’t speak a word and just sat there. I believe their happiness was so intense, the fish came closer to shore to throw a glance at them.

Just as I thought I could not be more awestruck, the girl stood up, very elegantly, I must say. The boy’s eyes never left her. I think the music existed only in their minds, but for them it must have been real, for the girl started dancing to it. Her motions were so perfect and full of soul that she exhibited all feminine prowess. There was a girl, I thought, who was capable of unconditional love. The boy sat and watched her intently. I think, fully aware of the purity of heart she exhumed. There was not a doubt in my mind that he cherished every particle of her being and would stand beside her no matter what.

I don’t think I ever saw a more nurturing bond between a boy and a girl. Such limitless acceptance of the nature, good and bad, of the other.

After her dancing, the boy spread out a blanket. He took her firmly in his arms and she took refuge in his embrace. They were whispering, I know not what, the smile on the girl’s face spoke of happiness and confidence.

Right in front of my eyes I saw the couple dissolve in something I have no other word for than Love.

18-01-2008 om 15:40 geschreven door partners in crime