Echte wielerliefhebbers als daar er in Vlaanderen in duizenden soorten, vormen en maten rondlopen, kunnen er echt van genieten hun vrije dag op te offeren aan een dagje uit met de fiets. Zo een wielertoerist zou ik alleszins zijn. In deze tijd van het jaar je stalen ros uit de garage halen om er een tocht mee te maken over de echte Vlaamse Ardennen in die kille koude, je een echte flandrien wanend en in verdachten verzonken al was jij het die volgende week als grote favoriet aan de start staat van Vlaanderens Mooiste. De tijd van het jaar waar de bladeren de takken verlaten en door de wind neerdwarrelen op een plek waar de blaadjes zelf niet hadden durven van dromen ooit terecht te komen en een stalen ros, dat zoals het dat van een wielertoerist betaamt minder weegt als die van een doorsnee profrenner, zal hen moeten in staat stellen de echte steile stroken in een helling te overwinnen. Menig afgetraind lichaam en uiteraard zij met een beetje buik starten in volle overmoed aan 'Den Haaghoek' om na 500 meter volledig te plafonneren. Zichzelf niet beter kennen, gebeurd dit wel meermaals op één trainingstocht. Maar is het niet fijn dat de werkende mens zijn fietskracht meet met zijn vrienden, zij met hun krachten omspringend al ware het dartelende veulens die de wereld ontdekken. Een regendruppel of tienduizend over hun flink verdunde haardos later, want dat hoort er in België natuurlijk ook bij, komen ze dan moe maar gelukkig thuis om tegen moeder de vrouw een flink uit de kluiten gewassen koersverhaal uit de doeken te doen. Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat een gemiddeld wielertoerist eerst geen tussenstop maakt bij café 'Het hoekske'. Nog eens een uurtje later is de wielertoerist fris gewassen, schenkt hij zichzelf een warme kop koffie uit.. en legt hij zich languit in de zetel.