|
En dan roept alles "stop"..
Je lichaam, je geest, je hele zijn.
Een klein hoopje ellende, tranen die niet te stoppen zijn, en een molentje
dat in sneltreinvaart blijft draaien.
Je kan dit niet meer alleen.
Je hebt hulp nodig.
Je kan het niet toegeven, maar je hebt hulp nodig.
Gelukkig zijn er dan mensen in je omgeving die het wel kunnen toegeven, en die zorgen dat er hulp komt.
Opname?
Thuisbegeleiding?
Na overleg met de huisarts en psychologe kozen we voor intensieve thuisbegeleiding.
Noolim nam die taak op zich.
Het eerste gesprek met hun was al vrij confronterend.
Alles in huis wat een gevaar kon vormen,werd meegenomen.
Er werd gezorgd dat er altijd iemand bij me was, en zelf kwamen ze verschillende keren per dag aan huis.
Ondertussen moest ik ook naar de psychiater, liepen mijn sessies bij de psycholoog ook gewoon door.
Het was zwaar.
Heel zwaar.
Therapeutische gesprekken, oefeningen,medicatie, alles passeerde de reveu.
Ik zag nergens een uitweg..
Medicatie stond bijlange nog niet op punt, mijn molentje bleef in sneltreinvaart doorrazen.
Donkere wolken waren de enige die me een beetje rust konden geven..
De gedachten aan donkere wolken..
De gedachten om rust te vinden in heel deze chaos.
Ik wou niet perse dood, ik wou rust.
Maar ik zat zo diep op dat moment,dat het enige wat me rust zou kunnen geven, de dood was.
Alarmbellen overal.
Dus werd alles nog wat opgetrokken.
Dagen therapie, uren gesprekken, altijd iemand aanwezig, een'hotline' voor noodsituaties..
Het gebeurde allemaal, en ik keek toe.
Vanop afstand.
|
