Je lichaam, je geest, je hele zijn.

Een klein hoopje ellende, tranen die niet te stoppen zijn, en een molentje 

dat in sneltreinvaart blijft draaien.

Je kan dit niet meer alleen.

Je hebt hulp nodig.

Je kan het niet toegeven, maar je hebt hulp nodig.

Gelukkig zijn er dan mensen in je omgeving die het wel kunnen toegeven, en die zorgen dat er hulp komt.

Opname?

Thuisbegeleiding?

Na overleg met de huisarts en psychologe kozen we voor intensieve thuisbegeleiding.

Noolim nam die taak op zich.

Het eerste gesprek met hun was al vrij confronterend.

Alles in huis wat een gevaar kon vormen,werd meegenomen.

Er werd gezorgd dat er altijd iemand bij me was, en zelf kwamen ze verschillende keren per dag aan huis.

Ondertussen moest ik ook naar de psychiater, liepen mijn sessies bij de psycholoog ook gewoon door.

Het was zwaar.

Heel zwaar.

Therapeutische gesprekken, oefeningen,medicatie, alles passeerde de reveu.

Ik zag nergens een uitweg..

Medicatie stond bijlange nog niet op punt, mijn molentje bleef in sneltreinvaart doorrazen.

Donkere wolken waren de enige die me een beetje rust konden geven..

De gedachten aan donkere wolken..

De gedachten om rust te vinden in heel deze chaos.

Ik wou niet perse dood, ik wou rust.

Maar ik zat zo diep op dat moment,dat het enige wat me rust zou kunnen geven, de dood was.

Alarmbellen overal.

Dus werd alles nog wat opgetrokken.

Dagen therapie, uren gesprekken, altijd iemand aanwezig, een'hotline' voor noodsituaties..

Het gebeurde allemaal, en ik keek toe.

Vanop afstand.

Depressief.

Angststoornis.

Controlefreak.

Mooie combinatie die zorgt voor heel wat obstakels in mijn leven.

Hoe het zover is kunnen komen?

Sterke vrouw, tegenslagen, toch doorgaan,want dat  verwachten ze toch van je,niet?

De ene tegenslag nog niet verwerkt,en daar is de volgende al.

Maar toch maar door gaan.

Scheiding, overlijden mama, diagnose jongste zoon, problemen op het werk...

Het hield nergens op, nergens vond ik rust..

En ik ging door,elke dag opnieuw.

Op den duur is dat je leven,en besef je zelfs niet meer dat het geen normaal leven is, het is immers hetgene wat je kent,waar je hebt mee leren omgaan..het is het nieuwe normaal voor jezelf geworden.

Je leeft je leven, gaat verder met wat je hebt, en verdringt alles wat het je moeilijk maakt.

Je leeft..denk je..

En dan,op een heel gewone dag, de zoveelste tegenslag, en daar ga je.

Diep

Zwart

Eindeloos

Het enige wat je zou willen is rust.

Rust in je hoofd

Orde in je hoofd

Stilte in je hoofd

En dat lukt niet, het molentje staat op eindeloos draaien, zelfs s'nachts draait het door.

Slaap is zo goed als onbestaande, en als je dan toch even slaapt, zorgen de dromen die je hebt er wel voor dat slaap geen rust brengt..

Je breekt..

Je valt..

Je geeft eindelijk toe ..niet je eigen keuze, want dan had je al veel vroeger toegegeven, maar omdat het moet, omdat je lichaam niet meer mee werkt, omdat alles is opgeslokt door een grote, donkere wolk.