Het begon de vrijdag voor Pinksteren. Mathieu had wat gekruid op het weggetje en hij had pijn, rugpijn. Maar we hadden een druk weekend voor de boeg: een eerste communie, een babyborrel en een plechtige communie. De maandag na de festiviteiten ging het echt niet meer voor Mathieu, pijn in de onderrug en buik. Dan maar de dokter van wacht gebeld ( gelukkig was het juist mijn huisarts). Diagnose: waarschijnlijk spierpijn en buikgriep. Als het niet betert kom je vrijdag maar eens terug. Die vrijdag stierf mijn mama. Bea en ik hadden ons handen vol met de begrafenis, en Mathieu leed in stilte.... De week erop was de begrafenis, en heel eerlijk, het was een mooie dienst. Mathieu was erbij, maar zijn stilte sprak boekdelen.
De maandag erna ging hij direct naar zijn huisarts in Zemst. Plakken laten trekken, maar geen duidelijkheid. Woensdag terug naar de dokter om bloed te trekken en donderdag stond de dokter aan de deur omdat Mathieu direct naar de spoed moest. Gelukkig eindigt mijn werkweek op donderdag zodat, toen Davina belde, ik dadelijk kon vertrekken naar de spoeddienst in Vilvoorde.
Daar zat ik dan, op de spoed. De huisarts had gesproken van slechte bloedwaarden (iets van 200) en ik dacht direct aan kanker. Maar na onderzoek, waarbij bleek dat Mathieu koorts had, sprak een verpleger over zware ontsteking en ik was ergens opgelucht.
Hoewel we niet te klagen hebben van het ziekenhuis in Vilvoorde, kwamen we toch vrij vlug overeen dat we naar Kortrijk zouden komen. Toch voor september, want dan begin ik terug te werken. Michel, Mathieu's jongste broer kwam met een lijst waarop ziekenhuizen gequoteerd worden volgens het aantal geopereerde longkankers. AZ Groeninghe scoorde vrij goed en dus zouden we vlugger dan eerst gedacht verhuizen.
De verhuis verliep redelijk goed, hoewel Mathieu niet helemaal komfortabel was. Het werd een rommelige, moeilijke week.
Op maandag 11 juli hadden we een afspraak met de oncologe, dr. Sofie. Ze was heel vriendelijk en ook duidelijk.
Dinsdag hadden we een afspraak met de huisarts. De medicatie werd verhoogd, want pijnvrij was Mathieu nog altijd niet. Dokter Annelies moest bloed trekken om te zien of Mathieu klaar was voor de volgende chemo. Dat was hij niet. De waarden van de witte bloedcellen was te laag: hij zat aan 200, maar moest minstens 500 hebben en eigenlijk liefst tussen 1000 en 1500. Dus direct naar het ziekenhuis voor een spuitje. Wat meteen ook betekende dat de geplande chemo niet kon doorgaan.
Van de volgende dag weet ik niet veel meer, alleen dat we bij de vishandel een koud plaatje bestelden. De volgende dagen waren rustig want hij sliep veel in bed en de zetel maar hij was nog steeds niet pijn vrij. zaterdag was het weer erg, we belden de dokter want het kon zo niet blijven. de medicatie terug aangepast, in plaats van een pijn pleister kwamen er pilletjes. Dat pilletje deed blijkbaar wonderen want Mathieu voelde zich die zaterdag wel best lekker. de zondag was het opnieuw het zelfde liedje; ik had gedacht dat hij terug goed ging goed zou zijn maar nee, terug naar af : pijn, zweten, ongemakkelijk zijn ...
Dan begon een nieuwe week. Terug op afspraak bij dokter Annelies. Opnieuw bloed trekken. We hoopten dat waarden van de witte bloedcellen zouden gestegen zijn, maar we hadden er niet veel hoop. We kregen ook het spuitje met het botverstevigende middel (duur, zeg). Gelukkig geen telefoontje diezelfde avond, maar 's anderdaags wel : nee de witte bloedcellen waren goed ,maar nu waren de ontstekingswaarden veel te hoog. Hij moest naar het ziekenhuis en de chemo werd weer uitgesteld.
Daar kreeg hij kamer 356, een gewone kamer in een oud gebouw.
zijn buurman Willy leert hem direct de knepen van het vak : "direct bellen as ter iets is, ge moet et zeggen, é"
Ik kwam nog maar binnen en werd direct begroet met " ik heb goed geslapen en lekker gegeten deze morgen" Het was weer mijn Mathieu van vroeger ! Babbelend, grapjes makend. We wandelden op de gang, hij zat gemakkelijk recht, We gingen naar de cafetaria, waar Anne op bezoek kwam. Mathieu wou zelf graag mee ! Het was een leuke dag, met even weer wat hoop, als hij nog zo'n dagen heeft kunnen we nog mooie herinneringen maken !
Vandaag de dokter terug gezien. Mathieu's Cea waarden waren niet goed. In Vilvoorde waren ze 500 en nu reeds 900. De chemo heeft dus niet aangeslagen. We gaan kijken voor radiotherapie.
Mathieu heeft nog steeds pijn, vooral in rug. Ook het zweten blijft hem parten spelen.
Best een droevige dag ook. We werden getroost door onze (ziekenhuis-) buren, die nu pas beseften hoe erg het wel met Mathieu gesteld is.
Vandaag kwamen Jacques en Jeannine op bezoek, vorige week waren Davina en Hubert, en in 't weekend waren Michel en Mich al gekomen. Nu heeft Mathieu zijn hele familie al op bezoek gekregen. Hoewel het soms vermoeiend is, hij wil dan telkens naar de cafetaria, heeft hij er toch wel deugd van. Ook als Bea komt fleurt hij toch een beetje op. De eerste keer iemand terugzien, na de diagnose is nog moeilijk, emotioneel, zoals bij ons buren, even een moeilijk momentje. Maar overal kunnen en mogen we vrijuit praten en dat maakt het wel iets gemakkelijker, we moeten niet op eieren lopen.
Vandaag is mijn pakje met kruiden toegekomen, en direct al een druppeltje voor Mathieu. Hopen dat ook dat een beetje verlichting kan brengen.
Vandaag de eerste maal radiotherapie. Mathieu moest daarvoor naar de nieuwe kliniek op de Kennedylaan. Het vervoer kwam hem veel te vroeg halen, waardoor hij daar ruim een half uur moest wachten op een stoel. zeer pijnlijk voor hem. Toen de ambulance hem kwam halen was hij nog niet eens bestraald geweest. De terugweg moest hij naast de chauffeur zitten, opnieuw zeer pijnlijk. Teruggekomen was hij verschrikkelijk moe, en ja, hij was misselijk. Verschillende keren overgegeven, niet kunnen eten s'avonds....
Toen hij vroeg om een pijnstiller was dat onmogelijk omdat zijn dossier niet terug meegekomen was. Op zoek naar dat dossier dus. Gelukkig kregen we toch een pilletje via de doktersassistente.
vandaag naar de 2° bestraling. Deze keer ging ik mee, zodat dezelfde "cierk" als gisteren niet zou gebeuren. Deze keer kwamen ze gewoon niet af, vergeten, zeker.... De spoeddienst van campus Loofstraat heeft dan voor vervoer gezocht. Die hadden echter een verkeerd lokaalnummer mee, zodat we uiteindelijk het ziekenhuis van alle kanten hebben gezien. Al bij al kwamen we een uur later dan voorzien op de juiste bestemming aan. Maar deze keer moesten we maar 5 minuutjes wachten en stond een bed klaar na de behandeling, waar Mathieu kon wachten op de vervoersdienst. Ik had het dossier bij mij, zodat het niet verloren kon geraken. Iets beter dan gisteren maar nog niet "top"!
Bij de terugkeer was de verhuis van bed 1 naar bed 2 al geregeld. Zijn bedgebuur mocht naar huis en dus zitten we nu aan de kant van de venster, en ook de goeie stoel staat daar.
Ondertussen zie ik Mathieu wel telkens zwakker worden. Hij heeft dan ook de rest van de dag nodig om te recupereren. Ondanks alles probeert hij nog een grapje te maken, een gek gebaar te maken. Keppe van mij, dat heb je niet verdiend.
Gisteren heb ik mijn blog gelanceerd en vandaag ben ik overspoeld door reacties. God, wat doet dat deugd, dat jullie benieuwd en bekommerd zijn om hem. Jullie berichten zijn echt een hart onder de riem.
Zojuist is de wijkagent hier geweest, eindelijk de papieren voor adreswijziging in orde, nu nog de officiële papieren voor ons samenwonen. Ja stad Kortrijk, het gaat allemaal zo gemakkelijk niet !
