Ik was zo blij Hope terug te zien. Maar het enige dat Hope zei was dat ze zich wou verontschuldingen en hoopte dat ik het haar zou vergeven. Ik maakte haar meteen duidelijk dat ik nooit boos op haar was geweest en dat ik het haar al van in het begin had vergeven. Ik zag Hope's uitdrukking veranderen, ze was ogelucht. Daarna zijn we meteen naar de cottage gegaan die ze had gehuurd omdat diegene van haar ouders verkocht was. Bij Hope zijn voelde net als thuis zijn. We hebben van 's morgen vroeg tot 's avonds laat zitten praten over wat we allebei hadden meegemaakt. Hope vertelde mij over de dood van haar vader door ALS, dat zij en haar zussen het zeer moeilijk hadden gehad. Haar moeder daarentegen kon niet meer leven zonder haar man en is vier jaar later gestorven. Dat haar huwelijk slecht is uitgedraaid vertelde ze mij ook. Ik vond echt dat Josh haar niet verdiende, als je een vrouw als Hope hebt ga je niet vreemd.
Hope's leven was niet alleen negatief geweest, ze had gekregen waar ze op had gehoopt, haar kinderen. Ik kon in haar stem horen hoeveel ze van hen hield.
Daarna was het mijn beurt om haar te vertellen hoe mijn leven was geweest. Ik vertelde haar dat ik op pensioen was, dat ik was verhuisd, dat mijn zoon Andrew was gaan studeren en dat ik dood ben gegaan door een auto-ongeluk en dan op een onmogelijke manier weer tot leven ben gekomen. Ik zag hoe geschrokken dat ze was maar verzekerde haar dat alles goed was met mij. Hope was heel nieuwsgierig naar hoe ik over de brief had gehoord. Ik vertelde haar over het koppeltje en Hope kon haar oren niet geloven. Later zijn we er achter gekomen dat we elk al een paar keer naar elkaar hadden gezocht maar dat het universum niet mee had gewerkt. Hope begon toen te wenen en zei dat het te laat was, dat we door het universum te veel tijd hadden verloren. Ik snapte er niets van en vroeg om uitleg. Hope begon toen nog meer te wenen en vertelde mij toen dat ze zoals haar vader aan ALS leed en dat ze zou sterven. Ik dacht even dat mijn wereld in elkaar storte, maar eigenlijk vond ik het niet erg. Iedereen gaat dood en ik zou tot de laatste dag van Hope houden en bij haar blijven.
Vandaag de dag leven Hope en ik in onze Cottage, we zijn getrouwd en hebben samen een safari gedaan. Ik houd nog altijd super veel van Hope al zit ze in een rolstoel.
24 jaren zijn voorbij. Al 24 jaar dat ik afscheid heb genomen van Hope. In al die jaren ben ik Hope en al onze herinneringen samen blijven tekenen. Ik heb die allemaal samen gestoken en er toen een boek van gemaakt. Er is geen één dag voorbij gegaan zonder dat ik aan Hope heb gedacht. De jaren gingen voorbij en ik mocht op pensioen. Ik moest dus niet meer als safarigids werken. Mijn zoon Andrew was ondertussen al ouder en ging gaan studeren in Europa. Ik verkocht mijn huis in het binnenland en besloot om dichter bij de kust te gaan wonen. Elke dag ging ik naar een café een paar boeken lezen. Maar op een dag kwam er een koppel binnen en ze kwamen mij bekend voor, ze hadden het accent uit North Carolina, ze spraken zoals Hope. Ik wou ze niet lastigvallen dus ik bleef zitten en luisterde een beetje naar wat ze zeiden. Ze hadden het over safari's. Dat was hetgene waar ik het meeste over wist en dus besloot ik toch bij hen te gaan. Ik stelde me voor en babbelde wat met ze mee over de safari's. Tot op het moment dat de vrouw zeer geschrokken naar me keek. Ze vroeg mij als ik al eens naar Kindred Spirit was geweest, waar ik natuurlijk ja op antwoordde. Ze keek naar haar man vol verwondering en dan terug naar mij. Ze begon toen over een brief dat ze daar samen hadden gelezen. Over een vrouw die lang geleden een man had ontmoet waar ze smoorverliefd op was, dat ze een keuze had gemaakt waarvan ze zeer veel spijt had en zo de liefde van haar leven was verloren. Ze vertelde mij ook dat de vrouw in haar brief had geschreven dat die man Tru Walls heette en dat hij Safarigids was in Afrika. Ik kon mijn oren niet geloven het was Hope's brief. Het koppeltje vertelde mij dat in de brief stond dat Hope op mij zou wachten bij Kindred Spirit tijdens de periode waar wij daar ook waren jaren geleden. Ik bedankte het koppeltje en aarzelde zeker niet om op het vliegtuig te springen en zo Hope terug te vinden. Ik wist niet wanneer Hope zou komen opdagen en besloot dus om daar een halfjaar te wachten op haar komst.
Op een dag, zoals alle dagen, ging ik naar Kindred Spirit en zag een vrouw bij de brievenbus zitten, ik ging iets dichterbij en wist het direct, het was Hope.
Het universum had er dus voor gezorgd dat ik dat koppeltje tegenkwam en dat zij Hope's brief hadden gelezen. Waardoor Hope en ik elkaar eindelijk terug hadden gevonden.
Hope was 36 jaar oud en logeerde in de cottage van haar ouders. Ze was in Sunset Beach voor de trouw van één van haar beste vriendinnen.
Haar vader was zwaar ziek en leed aan ALS. Hope was daar zeer bang voor want ze wisten dat hij zou streven maar ze wisten niet wanneer. Stilletjes aan zou haar vader niet meer kunnen stappen, niet meer kunnen bewegen, niet meer kunnen praten, niet meer kunnen eten en tenslotte niet meer kunnen ademen. Hope wist dat die dag zou komen en was vooral bang voor haar moeder. Hope woonde in Raleigh samen met haar vriendje josh. Ze waren al 6 jaar samen en hadden vaak ups en downs. Deze keer was het erger en waren ze echt uit elkaar. Normaal moest Josh ook aanwezig zijn op de bruiloft maar hij vond het leuker om naar LA te gaan met zijn vrienden. Ik vond dat zeer naar voor Hope maar diep vanbinnen was ik een soort van opgelucht. Hope en ik brachten meer en meer tijd samen, zij leerde mij kennen en ik haar. Het was raar want ik had het gevoel dat ik ze al heel mijn leven kende en alles voelde zo gewoon met haar. We waren samen gaan eten, hadden samen wijn gedronken en we zijn zelfs naar Kindred Spirit geweest. Dat was voor mij een onbekende plaats maar Hope vertelde me dat we op Kindred Spirit een brievenbus zouden vinden tussen de duinen. Een speciale brievenbus waar mensen brieven insteken waar ze hun verhalen in vertellen. We lazen recepten, rouwbrieven maar hetgene dat mij het meeste bijbleven waren de liefdebrieven.
De zaterdag kwam dichter en dichter en het voelde een beetje aan als het einde. Ik zou eindelijk mijn vader ontmoeten en Hope moest naar de trouw. Ik besloot dus een tekening te maken van Hope om haar voor altijd vast te leggen, vast leggen hoe mooi ze was. Ik denk dat ik dat nog nooit had gevoeld, ik was verliefd op Hope en hield van haar en dat was hetzelfde voor haar.
Het was zaterdag en Hope ging weg naar de bruiloft ik wenste haar veel plezier zelf al wist ik dat het niet goed zou aflopen.
Mijn vader was een oude man met longkanker. Hij wou mij ontmoeten omdat hij bijna zou sterven en mij zeker de waarheid wou vertellen. Ik vond het spijtig dat ik mijn vader maar een paar maanden zou kennen. Ik vroeg hem vooral zaken over mijn moeder. Ik was zeer jong toen ze stierf en herinnerde mij niet veel meer over haar. Hij beschreef hoe ze er uitzag, hoe ze was en wat ze graag deed zoals tekenen. Voordat hij vertrok vertelde mijn vader mij dat hij niet wist dat mijn moeder zwanger was en dat hij anders zeker zou zijn gebleven. Hij is het land uit moeten vluchten door mijn opa of beter de Kolonel omdat hij hem anders zou vermoorden.
Geschockt door al het nieuws dat ik net te horen had gekregen keerde ik terug naar de cottage van Hope om daar op haar te wachten. Het duurde lang voordat ze weer thuis was en ze leek verdrietig, ik wist dat de einde nabij was.
De volgende ochtend voelde ik dat Hope zeer afstandelijk was. Na het drinken van een koffie waren we samen met Scottie gaan wandelen. Hope begon opeens te wenen en ik wist niet wat ik moest doen dus smeekte ik haar om mij te vertellen wat er gebeurde. Ze vertelde me dat Josh ook aanwezig was op de bruiloft en haar ten huwelijk had gevraagd. Normaal zou ze nee gezegd hebben maar er was één ding dat hope echt naar verlangde en dat waren kinderen. Dat was ook het enigste dat ik haar niet kon geven, na een ongeval in Afrika kon ik geen kinderen meer krijgen. Hope begon nog meer te wenen en vond van zichzelf dat ze egoïtisch was. Ik verzekerde haar dat het niet zo was en dat ik haar keuze helemaal verstond. Zo kwam er een einde aan ons verhaal. Ik hield van Hope en zou altijd van haar gehouden hebben. Ik vertelde haar dat ze mij altijd mocht zoeken als ze mij nodig had. Zelf al woonden we zo ver van elkaar, het universum zou er altijd voor zorgen dat we elkaar terug zouden vinden.
Zo nam ik dus afscheid van de liefde van mijn leven...
Een paar weken geleden heb ik een brief gekregen. Een brief die zogezegd van mijn vader was.
Ik had altijd gedacht dat mijn vader was weggegaan eens dat hij wist dat mijn moeder zwanger was. Veel respect had ik dus niet voor hem. In de brief die ik had gekregen legde mijn vader uit dat hij mij graag wou ontmoeten. Ik wist niet echt wat ik moest doen want een vreemde man ontmoeten die uw vader blijkt te zijn, is niet echt iets dat je elke dag doet. In de enveloppe was er ook een vliegticket naar North Carolina. Na een lange tijd nagedacht te hebben, heb ik besloten te gaan.
Aan mijn aankomst in Sunset Beach, stadje waar het huis was waar ik bleef logeren, zag ik een briefje waar mijn vader uitlegde dat hij pas de zaterdag naar me toe zou komen.
Ik had dus bijna een hele Week lang tijd om Sunset Beach te verkennen. Op mijn tweede dag in Sunset Beach besloot ik even een wandeling te maken op het strand. Ik zag een schattig hondje achter Meeuwen lopen en zijn baasje dat druk bezig was met naar de golven te kijken. Ik draaide me even om een hoorde een auto zeer hard remmen. Ik besloot even te gaan kijken en zag het schattig hondje op de grond liggen, hij was aangereden geweest door een auto. Ik ging snel naar het hondje en zorgde ervoor dat alles goed ging. Het hondje mankte een beetje maar was vooral zeer geschrokken. Ik heb hem dan naar zijn baasje gedragen. De vrouw die zeer bezorgd was, was heel blij toen ze haar hondje Scottie zag terugkomen. Ik maakte kennis met haar, ik had dit nog nooit eerder meegemaakt, maar ik denk dat ik ze na 10 minuten al zeer leuk vond. Hope, dat was haar naam, was zeer bang geweest voor Scottie en was mij zeer dankbaar. Ze heeft mij daarna uitgenodigd voor een een koffie om me te bedanken.
Ik denk dat ik toen al wist dat Hope en ik niet alleen vrienden zouden blijven.
Mijn naam is Tru Walls, ik ben 42 jaar oud en woon in Hwange.
Ik heb niet echt een zeer gemakkelijk leven gehad, dus laten we beginnen bij het begin.
Mijn familie bezit één van de grootste en belangrijkste boerderijen in Harare. Mijn grootvader of beter, de Kolonel was daar "aan de macht".
Ik heb daar altijd gewoond met mijn moeder, mijn stiefvader en mijn halve tweelingsbroers.
Op een dag was er een zeer grote brand op de boerderij. Zelf heb ik zeer veel moeite gehad bij het ontsnappen aan de vlammen. Mijn moeder daarentegen heeft het niet overleefd. Ik had nooit echt een band met mijn stiefvader en toen mijn moeder overleden is, was dat nog erger. Heel vroeg heb ik dan besloten om zelfstandiger te worden en vanaf ik oud genoeg was, weg te gaan.
Ik heb gestudeerd voor safarigids en heb mijn droom kunnen waarmaken. Al snel heb ik een vrouw ontmoet Kim en heb ik samen met haar een kind gehad, Andrew. Vanaf het begin wist ik dat het tussen Kim en mij niet lang zou duren. We zijn getrouwd en kort daarna weer gescheiden.
Mijn job als safarigids is geniaal! Het enige nadeel zijn de uren en daardoor kan ik mijn zoon Andrew niet vaak zien. Ik vind het leuk om af en toe van lodge te veranderen en zo op andere plaatsen gaan om te gidsen.
Ik kan veel verschillende talen spreken en daarom ben ik één van de meest gevraagde gidsen. Ik ga elke dag op uitstap met de klanten van de lodges en toon hen de mooiste dieren van het land.
