Beeldend werk van DOMINIQUE SELEN
door Frederik De Bie
Niet alle kunstenaars brengen een boodschap of hebben een visie of zijn maatschappelijk geëngageerd. Misschien zullen ze dat niet willen toegeven. Een technisch mooi geschilderd natuurlandschap heeft zijn kwaliteiten en charmes maar kan me niet echt beroeren. Sommige kunstenaars doen geen toegevingen in hun werk en hebben een verbale of schriftelijke handleiding nodig om hun boodschap te vertalen. Dat is hun goed recht maar deze noodzakelijke communicatie, naast het beeldend werk, is voor mij toch een minpunt.
Een schilderij moet intrigeren (zoals een foto of een gedicht). De combinatie van het onderwerp, de kleuren, en de compositie (de mise-en-scène) creëren de ruimte en de sfeer om het werk op je te laten inwerken en je eigen interpretatie te geven.
Wat hebben de schilderijen van Dominique Selen gemeen? Ik zie kaalhoofdige naakte mannen waarvan de huid niet vleeskleurig is maar witgrijs. Heldere of felle kleuren werden niet gebruikt. Vrouwen zijn niet in beeld. Wordt de 'dominante man een kleedje gepast, wordt hem zijn maatschappelijke verantwoordelijkheid afgemeten? Op beide beelden is er een negatieve progressie waarneembaar: de verglijding van een scherp afgetekende man naar een figuur die 'uitloopt'.
Op het bovenste werk degenereert de man (de mens?) met een sterk, perfect lichaam tot een onherkenbaar wezen (een vogel, een vis). Nadert hij de rand van het universum, stapt hij naar zijn einde of toont Selen de omgekeerde evolutietheorie? De witte streep wordt dan een aanspoelende golf: de mens verdwijnt terug in zee. Als natuurlijke evolutie moeilijk te aanvaarden. Het lijkt alsof de mens(heid) wordt gestraft. Selen houdt ons een spiegel voor: 'laat het niet te ver komen' of erger 'er is geen weg terug'. De figuur rechts wilt zich de schouder krabben, dan zien we strepen op de rug: een symbolische (zelf)geseling. Het leven rept zich naar de dood en onderweg treffen we te weinig schoonheid aan.
Op het tweede werk kijkt de rechtse figuur kordaat in de verte, zonder vrees, ontspannen, de mond wat uitdagend geopend. De middelste persoon heeft de ogen neergeslagen, er is vrees en gelatenheid in zijn blik. De mondhoeken beginnen af te hangen. De ogen van de figuur links lijken twee zwarte knikkers die de doodsheid van zijn bestaan moeten illustreren. Zijn het levensfases van de mens? Hoewel, er hangt iets boven zijn hoofd. Bewust ondefinieerbaar gelaten. Ook hier laat de kunstenares een grote vrijheid aan de kijker. Dat iets kan verschillende namen hebben maar zijn op zich niet belangrijk. Ieder vult naar believen in. Maar het iets is wel verantwoordelijk voor het psychische verval dat hier door middel van een 'uitlopend' beeld wordt voorgesteld. De metafoor voor de hedendaagse bewustzijnsvernauwing. Verschaling op alle niveaus.
Ons tekort trekt aan te nauwe banden
die we niet meer durven duiden
Onderspit
Smakeloos wordt smaakmakend
Het tableau vivant is een leugen
Ongehoord
De bouwmeesters zijn overleden
Narren snoeien tot in het ijle
Ongenade
Losgesneden, weg getakeld
Het zachte vlees van de liefde
Domino
effect
Dominique Selens
