Alweer een tijdje geleden. Ondertussen is het al flink lente geworden en daar kan ik alleen maar blij om zijn want mensen zijn echt wel vriendelijker als de zon schijnt! Op het werk is het niet echt wauw maar ik lig er niet van wakker. Op liefdesvlak daarentegen maak ik vorderingen, het is te zeggen. Ik heb weer een date gehad met de jongen voor wie ik een boon had? Het was een beetje vreemd. We zijn samen naar de film geweest en toen we daar zo in het donker zaten, kon ik alleen maar denken aan hoe graag ik zijn hand had willen vastnemen. Maar uiteindelijk hebben we beide gewoon braaf naast elkaar gezeten. Na afloop vertelde hij me dat we zeker de komende week nog eens moesten afspreken. Natuurlijk wil ik dit wel maar toch. Waarom wil je bijna wekelijks afspreken met iemand waar je niets (relationeels) wil mee beginnen. Enfin ik zie wel. Een paar dagen geleden had ik dan een blind date. Op zich vond ik de kerel in kwestie nog wel leuk klinken over de telefoon en ook in zijn e-mails was hij best wel grappig. Toen ik hem zag werd ik niet echt van mijn sokken geblazen maar ik dacht ik moet hem een kans geven want iemand beoordelen puur op uiterlijk is nogal oppervlakkig. Het was een beetje een vreemde conversatie. Ik heb het niet zo voor mensen die mij vertellen welke standaarden ze hanteren om te bepalen of een meisje al dan niet in aanmerking komt. Natuurlijk doet iedereen dat maar het komt een beetje raar over als een niet echt knappe man mij vertelt dat zijn toekomstige vriendin knap, slank, sportief enz. moet zijn. Moest hij zijn standaarden op zichzelf toepassen dan was hij toch wel gebuisd denk ik. Denk niet dat ik hem nog veel ga zien.
Gisteren na mijn werk was ik met de Portugees op stap en we zaten op een terrasje want het was best wel warm. Eigenlijk had ik afgesproken met een andere goede vriend maar die had gebeld dat hij later ging komen. Toen hij dan toch arriveerde had hij niet onaardig gezelschap (van het mannelijke soort)meegenomen. We hebben heel de avond opgetrokken met zijn drieën en het was echt heel gezellig. Uiteindelijk heb ik die vriend van hem meegenomen naar huis (onder licht beschonken toestand). Ik kan je verzekeren het was lastig opstaan vanmorgen. Of ik hem nog ga horen of zien weet ik niet maar op dit moment heeft hij toch al een ongelofelijke smile op mijn gezicht getoverd J!
Al weken word ik geteisterd door slapeloosheid. Het is zelfs zover gekomen dat ik een afspraak heb gemaakt bij mijn huisarts om mijn probleem uit de doeken te doen. Het is onvoorstelbaar wat een tekort aan slaap kan doen. Ik voel me echt kregelig, oververmoeid en bij tijden ook zwaarmoedig.
Misschien hangt het samen met mijn slaapproblemen maar de laatste tijd krijg ik ook steeds meer en meer het gevoel van is dit het nu. Werken, geld uitgeven, afspreken met vrienden and thats it. Het vreemde is dat ik blijkbaar niet de enig ben die met dit gevoel rondloopt. Gisteren ben ik op stap geweest met een vriend van mij uit Portugal die voor een tijdje hier komt wonen. Hij is uit Portugal vertrokken omdat hij ook het gevoel had van er moet toch meer zijn. Ben es benieuwd of hij het hier in ons Belgenlandje zal vinden. Wat wel grappig was, was het feit dat hij compleet in de ban was van de Belgische madammen. They all look like angles zei hij. Als ik hem dan vroeg waarom ze zo speciaal waren bleek het aan hun mooie blonde haren te liggen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik nog maar weinig natuurlijke Belgische blondines ken. Alhoewel!
Natuurlijk kwam het gesprek uiteindelijk weer op mijn single zijn. Ik heb mijn Portugese vriend mijn eisen rond mijn future husband voorgelegd en hij vond ze toch niet zo overdreven. Over single zijn gesproken. Ik ben vorige week in bed beland met de jongen voor wie ik een boon had. Het ligt waarschijnlijk aan mij en mijn ongelofelijke naïviteit maar toen ik hem vroeg om bij mij te komen slapen bedoelde ik dus ook echt wel slapen. Blijkbaar is dit niet iets dat je tegen mannen zegt want die zeggen: ja leuk samen slapen maar die denken (meestal) ja leuk, i will get layed. Maar mooi niet dus. Niet zozeer omdat ik er geen zin in had maar gewoon door het feit dat ik niet zijn tussendoortje wil zijn tot hij een beter exemplaar heeft gevonden. Maar op zich was het wel een leuke nacht. We hebben veel gebabbeld en gewoon heel knus tegen elkaar aangelegen. Ben ook op stap geweest met mijn future kotgenootje. Hij vond het keileuk dat ik constant zeg wat ik denk. Ik vind dit soms wat minder leuk maar ik heb er mee leren leven. Het valt nog af te wachten hoelang hij dit leuk zal blijven vinden natuurlijk!
Ondertussen heb ik de jongen van de lange gesprekken ook op de hoogte gebracht over het feit dat hij mijn leven annexeerde. We (allee eigenlijk ik) hebben via mail dan maar beslist dat het beter is als we wat afstand nemen. Een beetje vreemd maar ik mis hem niet. Ach ja mensen komen en gaan in een mensenleven. Diegene die wel weten te blijven die koester ik enorm!
Na twee slapeloze nachten vannacht eindelijk 7u aan één stuk doorgeslapen. Zalig! Telkens ik in bed lig heb ik de ontzettend dwaze gewoonte mezelf schrik aan te praten. Dan lig ik geconcentreerd te luisteren naar alle geluiden en dan hoor ik allerlei dingen die er niet zijn. Mijn angst verloopt dan in fases. In de begin fase voel ik wel wat angst maar als ik dan diep onder de deken kruip (vooral mijn oren moeten hierbij bedekt zijn) dan kan ik die angst nog de baas. Erger wordt het wanneer ik verlamd geraak van schrik. Dan lig ik stokstijf in bed en dan is zelfs mijn vinger bewegen uit den boze. De remedie hiertegen is simpelweg mijn ogen sluiten en zoals bij de kleine kindjes: wat je niet ziet is er niet. De laaste fase van angst bij mij is wanneer ik opnieuw verlamd lig in bed maar waarbij ik zelfs mijn ogen niet meer durf te sluiten. Dan is vechten tegen de vermoeidheid en dichtvallende ogen. Met een beetje geluk val ik uiteindelijk toch in een diepe slaap ofwel eindig ik in hazeslaapjes van zo'n 20 minuten. Maar vannacht dus niets van dit alles Ondertussen nadert het weekend. Er staan weer familiebezoekjes op het programma. De jongen van de lange gesprekken had ook gevraagd om af te spreken maar ik weet het niet. Ik vind ons contact veel te intens en ik voel me er niet goed bij. Het liefst van al zou ik hem gewoon niet meer zien maar dat zou ik bijzonder harteloos van mezelf vinden. Toen ik in de put zat heb ik zo op hem geleund en nu hij het wat moeilijk heeft zou ik afhaken? Maar langs de andere kant kun je een vriendschap ook niet faken. Ik kan voor mijn andere vrienden wel een steun en toeverlaat zijn maar dat voelt voor mij ook niet kunstmatig aan. Ik heb nogal snel de neiging om heel mijn leven te vertellen aan mensen die ik nauwelijks ken maar dat wil nog niet zeggen dat ik die personen dan ook daadwerkelijk in mijn leven wil toelaten. Nu heb ik zon beetje het gevoel dat hij in mijn leven is binnengedrongen en mij nu opeist. Ik wil me niet moreel verplicht voelen om om de zoveel tijd met hem af te spreken. Mijn vriendin zei me ooit dat ik nooit in staat zou zijn om 'gewone' mannelijke vrienden te hebben want dat ik altijd de verkeerde signalen uitzend en dat die mannen altijd verliefd worden op mij. Over het algemeen heeft ze daar gelijk in al heb ik één hele goeie vriend die absoluut nooit iets met mij zou willen (en vice versa) dus het kan, al is het idd wel uitzonderlijk (ik spreek hier voor mezelf wel te verstaan). Misschien moet ik het hem maar gewoon zeggen. Pff, al die mannen he! Ik heb besloten dat ik het wel eventjes gehad heb met de mannen. Alles wordt altijd zo ingewikkeld (of misschien maak ik het ingewikkeld). In ieder geval de prins op zijn witte paard zal aan mijn deur moeten komen kloppen want ik heb geen zin meer om er achter te gaan zoeken.
Een heel weekend op de sofa, ik had het beter kunnen treffen. Gelukkig was het op de sofa van mijn moeder zodat de goede moederlijke zorgen inclusief waren. Wat er dan precies scheelde, Joost mag het weten maar ik heb 3 dagen met een kater rondgelopen zonder één druppel alcohol aangeraakt te hebben. Toen mijn moeder me kwam oppikken waren we aan het praten over het feit dat zij die nacht niet geslapen had want dat ze haar slaappil niet genomen had. Ik merkte toen op dat het toch niet gezond was om elke dag een slaappil te nemen wat niet echt veel indruk maakte op mijn moeder die nu eenmaal terminaal is. Gelukkig kon ze er mee lachen. Volgend weekend is het Pasen en het is een beetje pijnlijk te beseffen dat het misschien wel haar laatste Pasen zal zijn. Natuurlijk weet ik dat niet zeker maar toch is het bij zo'n gelegenheden altijd een beetje afscheid nemen. Wij zijn nu al zo'n 3 jaar afscheid aan het nemen en ook dat is vermoeidend. Elke keer te horen krijgen van nog zoveel maand en dan toch weer niet. Uiteindelijk heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik er geen termijn meer opzet. Het zal komen als het komt. Als mensen mij op het werk vragen wat ik in het weekend doe en ik zeg dat ik naar huis ga dan zeggen ze wel eens 'amai gij gaat wel veel naar huis he' of ze zeggen het zelfs niet maar je ziet ze denken. Het is dan altijd zo'n tweestrijd: zeg ik waarom of zwijg ik. Ik zwijg want het is mijn klein stukje verdriet dat ik niet met hen wil delen omdat het te persoonlijk is. Ik wil niet dat het gebanaliseerd wordt tot iets van 'oei, sorry dat wist ik niet'. Sinds mijn moeder terminaal ziek is ben ik me heel bewust geworden dat achter al die gezichten die ik zie misschien ook wel een stukje verdriet schuilt.
Zo'n relaxed weekend (al lijkt zo'n weekend echt wel kort als je werkt). Ben bij een vriend langsgeweest en we hebben zoveel gebabbeld, ongeloofelijk. Hij had een spagetthi bolognese gemaakt die me van mijn sokken heeft geblazen. Echt ontzettend lekker! Was lang geleden dat ik nog zo'n lange gesprekken met iemand had gevoerd. Zo van die gesprekken die je eigenlijk heel de nacht wil voortzetten maar uiteindelijk moet staken omdat je je ogen niet meer kan openhouden. Na dat weekend vroeg ik me af of ik me niet een beetje aangetrokken voelde tot hem maar ben er nog niet uit. Een van onze gesprekken ging over 'hoe we nu nog aan een lief gingen geraken'. Waar kom je nu nog mensen tegen. En we zijn er niet uitgekomen. De boiler perikkelen zijn eindelijk van de baan en heb besloten om hier te blijven wonen (nadat mijn kachels zijn nagekeken weliswaar). Eigenlijk puur uit economische overwegingen want nu heb ik objectief gezien echt wel veel ruimte en een groot terras en ik heb geen zin om meer te betalen om dan op 45 vierkante meter te belanden. De ongemakken neem ik er dan maar bij. Er komt ook een nieuwe roommate en ik kijk er wel naar uit! Al is dat telkens wel een sprong in het diepe want je weet nooit of dat gaat werken of niet.
Enfin morgen weer een werkdag en raar maar waar: ik zie er niet tegenop!
Wat is het fijn om een job te doen die je graag doet. Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik een beetje mijn eigen baas kan zijn, dat ik zelf mijn project kan bepalen, zaaalig (het is natuurlijk ook nog maar mijn derde werkdag maar toch). Heb ook nader kennisgemaakt met onze administratieve medewerkster en die was echt wel fun. Ze is van Turkse origine en draagt dat met trots uit en dat is wel leuk. Het is echt zo'n madam met ballen aan haar lijf. Ook mijn baas valt eigenlijk wel goed mee, in die zin dat ik eigenlijk gewoon puur mijn goesting mag doen (binnen het denkkader van de organisatie natuurlijk). Zoals ik al eerder schreef, het zijn niet de mensen met wie ik in mijn vrije tijd zou optrekken maar ik wil er, in het kader van het jaar van het positivisme', toch het beste van maken. Ik heb ook wel het gevoel dat me dat gaat lukken. Gisteren is er ook een loodgieter langsgeweest (dankzij mijn moeder) die dan eens nagekeken heeft wat er nu eigenlijk scheelde met de boiler. Wat blijkt nu, de boiler schakelt zichzelf constant uit omdat er voordurend CO uitstoot is. Een soort van beveiliging dus. De loodgieter heeft dan zelf gebeld naar mijn huisbaas maar die wou er niet van horen om nen nieuwen boiler te steken dus ja, er zijn al aangetekende brieven onderweg. Heb gisteren ook weer luidop zitten dromen over mijn Italië plannen. Zou echt wel voor een jaar of langer naar het zuiden van Italië willen trekken maar dat is natuurlijk allemaal niet zo evident. Allereerst de (meeste) mannen ginder. Daar valt niets mee aan te vangen. De Standaard kopte enkele maanden geleden niet voor niets: 'Italianen verkiezen sex boven lunch'. Het is een cliché dat Italianen charmeurs zijn maar ze bevestigen dit ook keer op keer. Telkens als ik in het zuiden van Italië rondloop voel ik mij een prinses. Mannen kijken niet, die gapen. Echt wel leuk (egostrelend heet zoiets ;-) maar ja als het op serieuze relaties aankomt hou ik toch mijn hart vast.
Ook qua werk is het daar geen senicure. Iets vinden op hetzelfde niveau als hier is al quasi onmogelijk laat staan dat daar dan nog deftig voor betaald worden. Maar het is zo'n andere manier van leven. Het is alsof je op een klein eilandje vertoeft en afgesloten bent van de rest van de wereld. Ach ja misschien gaat dat ook wel tegen steken na een tijd. Enfin voorlopig blijven we maar op belgische bodem!
Na een hevige discussie met mijn huisbaas heeft hij beslist dat ik mijn opzeg maar moet geven want hij is het beu dat hij constant moet langskomen voor dingen die kapot zijn (moest hij die dingen van de eerste keer eens laten maken door mensen die er verstand van hebben zou hij zichzelf al die ellende besparen maar kom). De boiler werkt nu al een paar maanden niet en een week geleden is hij een 'nieuwe' komen plaatsen (die was allesbehalve nieuw maar ik dacht als hij werkt maakt het mij niet uit). Nu, in het begin werkte die dus wel maar als je 10 minuten onder de douche staat gaat de vlam steeds uit waardoor je uit de douche moet kruipen om die vlam weer aan te steken. Niet echt zo fijn, vooral als je weet dat er in mijn badkamerkot een buitentemperatuur heerst. Het kwam er dus op neer dat ik niet moest zagen want op 10 minuten kan je volgens hem perfect douchen. Wat natuurlijk wel waar is maar als ik mijn haar moet wassen doe ik er toch net iets langer over. Enfin dat wordt dus weer opnieuw uitkijken naar een ander kot want ik weiger me nog langer zo te laten behandelen. Vandaag was ook mijn eerste werkdag van mijn eerste 'serieuze' job. Raar! De collega's waren wel vriendelijk maar niet het soort mensen met wie ik in mijn vrije tijd zou rondhangen. Het lijkt alsof sommige mensen vrede kunnen nemen met zo'n middelmatig bestaan, alsof die niet op zoek zijn naar dat net 'ietsjes' meer, al kan ik ook niet echt benoemen wat dat is. Toch weet ik dat ik er onbewust naar op zoek ben en dat ik pas rust zal vinden als ik dat gevonden zal hebben. Die mannen van 'Doe Maar' die zingen het zo mooi: "is dit alles, is dit alles wat er is". Het positieve aan dit alles is dat het me een enorme dosis motivatie oplevert. Motivatie om goed te zijn, motivatie om nog beter te zijn, motivatie om te ontwikkelen en door te groeien! Motivatie om nog harder te zoeken naar dat 'ietsjes' meer! Wedden dat ik het zal vinden!
Ik kreeg daarstraks een sms'je van een vriendin of ik al 'valentijnsklaar'was. Natuurlijk ben ik valentijnsklaar alleen valentijn is blijkbaar nog niet klaar voor mij! Alhoewel ik momenteel meer bezig ben met mijn zoektocht naar 'deftig' werk ipv naar een man. Al zou het wel leuk zijn natuurlijk. Dan zou ik s'avonds tegen hem kunnen zagen over hoe pijn mijn voeten wel doen van heel de dag recht te staan en hoe zot gedraaid ik wel ben. Daar staat natuurlijk tegenover dat ik ook naar zijn 'gezaag' zal moeten luisteren maar ik zou dat heel liefdevol doen ;-) Ik heb bedacht dat ik eigenlijk gewoon eens grote kuis moet houden in mijn aanbod aan potentiële kandidaten want misschien denken jullie dat ik zo een of andere 'seut' ben waarvan de mannen weglopen. Nee integendeel, mannen voelen zich geïntimideerd door mij (en dat zijn hun woorden niet de mijne). Hoe dat komt is me ook een groot raadsel want met mijn kleine gestalte ben ik alles behalve intimiderend. O.k ik ben niet op mijn mond gevallen en ik ben soms idd nogal rechtuit en kritisch maar dat ben ik net zo goed voor mezelf. Ik denk dat die mannen zich laten intimideren. Het is gewoon een kwestie van volhouden. Nogal logisch dat ik niet op elk verzoek inga maar als ze het interessant genoeg maken word ik vanzelf wel nieuwsgierig. Misschien moet ik mijn lijstje van eisen maar wat korter maken alhoewel ik zelf vind dat dat reuze mee valt. De enige eisen die ik stel zijn: mag geen (ongezonde) verslaving hebben als alcohol, drugs of sex, al kan ik van dit alles zelf wel genieten maar alles in beperkte mate!) en hij mag niet dik zijn. Ik denk dat daar het schoentje een beetje wringt want mijn normen van dik-zijn wijken blijkbaar nogal af van het gemiddelde. Ik hou eigenlijk meer van de pannelatten onder de mannen. De coketypes maar dan zonder de coke wel te verstaan. O ja en hij moet echt wel aandacht besteden aan zijn uiterlijk (geen vieze geurtjes, vieze tanden, vuile nagels,...). Voila dat zijn ze: mijn drie eisen, zo overdreven zijn ze toch niet? Mochten de mannen onder jullie zich afvragen of ik zelf aan die eisen voldoe dan zeg ik volmondig ja. Ik ben slank, let op mijn uiterlijk (zonder Barbie-achtig te zijn) en ik heb geen verslaving (of toch niet dat ik zelf weet!).
Enfin om een lang verhaal kort te maken: het zal weer een eenzame valentijn worden!
Het is februari en het lijkt wel april. Straks ga ik me op mijn terras zetten met mijn 'Goed gevoel'. Volgens velen van mijn vriendinnen een bomma boekje maar ik vind het wel intressant om bijvoorbeeld te weten dat sex tijdens de blokperiode je concentratie verhoogt. Het zijn turbulente dagen geweest en dan vooral op emotioneel vlak. Soms vraag ik me echt af hoe het kan dat een mens zo'n tegenstrijdige gevoelens kan hebben. Er zijn momenten dat ik wou dat ik mijn gevoelens zou kunnen sturen, mijn leven zou zoveel eenvoudiger zijn. Mijn moeder is terminaal ziek en ergens kan ik daar heel rationeel mee omgaan al schiet ik emotioneel soms wel eens uit de bocht (godzijdank anders zou ik mezelf niet echt meer mens kunnen noemen vrees ik). Het is eigenlijk heel lang goed met haar gegaan maar nu is het terug een beetje bergaf aan het gaan. Vooral het feit dat ze zelf de moed verliest is niet echt bevorderlijk. Ik heb al jaren een haat-liefde verhouding met mijn ma en toen ze ziek werd heb ik echt getracht die haat liefdevol toe te dekken zodat ik achteraf nooit met een schuldgevoel zou opgezadelt zitten. Maar er zijn zo van die momenten dat ik het niet kan. Er is teveel gebeurd om zomaar de pagina om te slaan. Wat niet wegneemt dat ik daar diep vanbinnen wel verdriet over heb dat ik het niet kan loslaten. Ik vrees dat het een eeuwig gevecht binnenin mezelf zal blijven, ook als ze er niet meer zal zijn!
Mijn jaar van de liefde is nog volop in ontwikkeling maar ik vrees dat ik toch wat zal moeten bijsturen want het dreigt weer eens mis te lopen. Voor mij is het de normaalste zaak van de wereld om de mannen waar ik verliefd op word daarvan op de hoogte te stellen. Alleen, die mannen weten daar meestal geen blijf mee. Het is te concreet, te expliciet. Ze willen eerst een aanloop nemen voor ze ze zich in het diepe storten. Begrijpelijk natuurlijk en desondanks blijf ik het keer op keer doen. Mijn probleem is ook dat ik mij nogal vaak laat opjutten door vriendinnen die absoluut wel het beste met me voorhebben, maar soms niet echt weten wat IK wil. Momenteel ben ik in de ban van een jongeman die eigenlijk alles is wat ik niet ben (vandaar ook de opmerkingen van mijn vriendinnen dat hij veel te saai voor me is). Maar misschien hou ik wel van saai, misschien heb ik nood aan wat saaiheid in mijn leven. Aangezien die speciefieke jongenman zijn 'ik ben verliefd op jou 'sms'je nog maar enkele uren geleden ontvangen heeft, leef ik nog altijd op hoop. Je moet mannen de tijd geven om van de shock te bekomen, om zich letterlijk te 'vermannen'. Krijg je na een dag of twee geen reactie dan kan je zelf de rekening maken. Waarom ik het mezelf steeds opnieuw aandoe? Simpel: jezelf de polsen oversnijden met een bot mes is veel pijnlijker dan met een scherp mes! En natuurlijk het rotsvaste geloof dat ik op een dag een sms'je terugkrijg: 'ik ook op jou'!
Dit jaar heb ik uitgeroepen tot 'het jaar van de liefde' en daaraan vastgekoppelt dat al het negatieve in iets positiefs moet worden omgebogen (wat niet altijd simpel is). Momenteel heb ik geen job, geen geld en geen lief. Ne mens zou van minder negatief worden maar desondanks vertelde mijn ex-lief me onlangs dat ik er toch heel 'positief uitzag', wie doet mij dit na! Vanmorgen weer eens naar het interimkantoor gefietst in de hoop een of ander administratief jobke vast te krijgen maar opnieuw hadden ze niets. Keer op keer maken ze me duidelijk dat ik eigenlijk over niet genoeg kwalificaties beschik om dat soort werk te doen 'maar of ik een job in de verkoop of in de fabriek niet opnieuw zie zitten?'. Wel lieve consulentes: ik ben afgestudeerd in een menswetenschappelijke richting aan de universiteit van Gent dus zo'n kiekhoofd zal ik wel niet wezen (niet dat ik daarmee mijn opleiding over het paard wil tillen ). En ja mijn Frans is niet meer wat het geweest is maar ik heb een jaar in Spanje vertoeft en elkeen die Spaans spreekt zal het kunnen beamen: de combinatie Spaans en Frans in een menselijk hoofd resulteert (bij de meesten althans) in chocomelk, waarbij Spaans dan de melk is en Frans de Nesquick. Het is dan ook bijna onmogelijk om de melk van de Nesquick te scheiden. Maar we blijven natuurlijk niet bij de pakken zitten he! Morgen heel de voormiddag testen afleggen en als backup heb ik nog een sollicitatiegesprek voor een jobke in een broodjeszaak! The future is looking bright, the future is looking.....!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Vooruit met de geit
