Omstreeks 5 uur in de ochtend tracht ik nog slaapdronken het geroezemoes op straat te identificeren. Blijkbaar trachten nogal wat pelgrims een stukje van de Camino te verteren vooraleer de brandende zon hun stap dreigt te vertragen. Ik mag me nog even omdraaien en opnieuw op zoek gaan naar de slaap der vredigen.
Met spijt verlaten we dit typisch caminodorpje dat op dit moment van het jaar gonst van de pelgrims. Maar in de winterperiode, zo vertelt de Tienenaar Gilbert ons, valt het aantal inwoners terug tot een 35-tal. Stef komt te weten dat er ook in die periode pelgrims passeren. En dit ondanks een dik sneeuwtapijt.
Van meet af aan gaat het parcours in zacht stijgende lijn. De stramme spieren worden dan ook snel op temperatuur gereden. Na 5 km vals plat brengt een korte prik van 12% ons naar het Cruz de Ferro. Een gekend monument onder de pelgrims. De steen die we in Saint Jean Pied de Port hebben meegenomen en waar we, zoals de overlevering het vraagt, onze zorgen symbolisch aan hebben toevertrouwd kunnen we hier van ons af gooien. Aan de berg stenen te zien zijn al velen voor ons in het spoor van deze traditie getreden.
We bevinden ons nu op 1500 m hoogte en dalen af naar Ponferrada. Een steile en vooral gevaarlijke daalpartij. In de vlucht passeren we enkele kleine dorpjes die als het ware pleisterplaatsen zijn voor de pelgrims. Een moment om even te rusten in de schaduwplekken, de inwendige mens wat te spijzen en op verhaal te komen bij lotgenoten. Maar wij gunnen onszelf deze rust niet! De rit drijft ons verder  het dal in.  Daar neemt Ivo de groep op sleeptouw om met een gezapig tempo van 34 km/u wat tijd trachten in te winnen. En dat is een goede beslissing want net voor de middag vatten we nog de beklimming van de El Pyo (1337 m) aan. De aanzet loopt vlotjes. De weg slingert zich doorheen de bergen en stijgt erg zachtjes. We hebben eigenlijk niet de indruk dat we hoogte winnen al is dat wel degelijk het geval. Vooraleer het stijgingspercentage goed en wel toeneemt staat ons middagtafel alweer gedekt op een parking van een tankstation. De creativiteit van onze foeriers kent geen grenzen. De oplopende hitte voorspelt eens te meer een geduchte tegenstander te worden. En dan beginnen we verder te peuzelen aan de 1337 m. Boven op de El Poyo geschiedt het zoveelste werk van barmhartigheid:  dorstigen worden à volonté gelaafd. Terecht want er wacht ons nog een tweede deeltje van de klim. Blijkbaar dienen we verder te stijgen naar 1443 m om zo de Oribio toe te voegen aan onze lijst met overwonnen cols. Daarna gaat het met wat  klim- en daalpartijtjes richting Sarria. Hier situeert zich ons volgend hotel: Alphonso IX. Een modern gebouw met frisse en goed uitgeruste kamers. De keuze van de hotels gedurende deze fietsvakantie verdient een erg hoge score. Dat mag gezegd zijn! Het lijkt wel alsof de uitbaters onderling een uitdaging zijn aangegaan om het ons zo goed mogelijk naar de zin te maken.  Tijdens het avondmaal wordt de tijd genomen om wat bij te benen  in het voorlezen van de verslagen van de voorbije dagen. Rita ontpopt zich als dé opkomende radiostem.
We merken dat een vreemd gevoel zich van ons begint meester  te maken. Er is enerzijds het uitkijken naar het bereiken van de eindbestemming en het verlangen naar het thuisfront. Maar anderzijds ook duidelijk het besef dat het einde van een fantastische ervaring tastbaar naderbij komt. Dat het zal beklijven en ongetwijfeld onuitwisbare sporen in ons geheugen heeft gekerfd behoeft geen betoog. Moe, voldaan en vooral erg dankbaar vatten we de slaap aan.

SANTIAGO, HERE WE COME!

Verslaggever Ludo Guelinckx

10-08-2012 om 23:46 geschreven door WARD  

Na een uitgebreid ontbijt zitten we pas rond 9 uur op de fiets voor onze laatste rit. Het werd al vlug warm en na een goeie 20 km houden we al een drinkstop in Portomarin. We verbroederen er met een Duitssprekende Spanjaard. Ovo poseert voor een mooie Romeinse poort zijn schouder uit de kom. Wat een mooie man lijden kan.

We fietsen verder en komen opnieuw de jonge fietser tegen die potten en pannen met zich meezeult en zo mooi voorlas tijdens de Vespers in Rabino de Caminal. Corry’s moedergevoelens komen boven en ze komt één en ander te weten. De pottenjongen komt uit Troyes, is amper 17 jaar oud en heet Théodore. Corry vindt het allemaal geweldig: “Je pourrais être ta maman!”, roept ze nog.

We krijgen nog even het gezelschap van een Italiaanse fietser uit Imola die  opschept over zijn heldendaden in cyclosportieven. Hij vindt ons  eigenlijk maar mietjes met die camionette achter ons gat. Hij demarreert weg in een bergaf en kiest de verkeerde richting. We laten hem met plezier vertrekken. Ciao en de wind vanachter.

Ludo zit in uitstekende vorm en doet met Peter vele kilometers kopwerk. Het wordt nog warmer en rond de middagpauze verliezen we even de camionette. Maar in Villa de Cruces zien we elkaar terug. In de schaduw van het kerkje en nuttigen we het laatste middagmaal. Zoals altijd smaakt het overheerlijk maar het is rustiger aan tafel dan ooit tevoren.

De hoogtemeters eisen hun tol, de boskakker legt zijn laatste drol. Met een forse  scheet geeft Stefaan het startschot voor de laatste 20 km. In de afzink spreekt Stef de gevleugelde woorden: “We rijden  de kathedraal binnen met fiets en al en gaan dan pinten pakken. Dat spel heeft hier lang genoeg geduurd”.

De aankomst in Santiago valt een beetje tegen. Twee Santiagobikers worden bijna van de baan gemaaid en de zoektocht naar de kathedraal is slecht aangegeven. De aankomst blijft toch iets speciaals. De fotoshoot op het historische plein wordt streng geregisseerd door  Corry en Ivo.  Daarna  laten we de kurken knallen. Ivo  en Stefaan tracteren op hun aanstaande verjaardag en de mooie man speecht als een echte vakbondsleider. De opvolging van Rudi De Leeuw is verzekerd.

Uw verslaggevers: Peter Goethals en Stef Van Attenhoven.

10-08-2012 om 19:58 geschreven door WARD  

We overnachtten eigenlijk in het dorp Galleguillos de Campo, zo’n 10 tal km verwijderd van Sahagun. Een ogenschijnlijk heel rustig dorp. We zullen het geweten hebben. ’s Nachts  waren er feesten. Geluidsnormen bestaan er blijkbaar nog niet in Spanje. Een openluchtfuif tot ’s morgens vroeg. De meesten van de groep hadden kleine oogjes, en zaten nog de hits die gespeeld werden in het hoofd na te zingen. Na een sober ontbijt vertrokken we richting Rabanal. We werden gebriefd dat het een ‘saaie’ rit ging worden. We reden langs een drukke weg in een waaier op de pechstrook met enkel links en rechts zicht op de gemaaide graanvelden. De lijn op de GPS was een rechte eindeloze streep. De gedachten dwaalden weg. Ik bewonderde de kuiten van mijn voorganger. Mooi glimmend, geschoren, bruingebrand en dan die spierbundels !!! In de verte zagen we al de ‘montes de Léon’, een bergketen die we nog inmoesten om onze eindbestemming te bereiken. Vanaf Astorga werd het opnieuw een rustige weg, waar ook de peregrinos talrijk aanwezig waren. Iedereen riep ‘buon camino’. Om 15.30u kwamen we aan in Rabanal. We waren overweldigd door de pracht van dit pittoreske pelgrimsdorp. Gefascineerd keken we rond, namen we foto’s en fietsten stapvoets op een middeleeuws weggetje. De weg was blijkbaar niet geschikt voor racefietsen. Stef had een lekke band en Corry’s achterwiel en derailleur waren gesneuveld. Veel werk aan de winkel voor Ivo, onze fietsspecialist. Met eindeloos geduld kreeg hij Corry’s fiets weer in orde. Wat zouden we zijn zonder Ivo !!!! Tijdens de reparatiewerken arriveerden onze Poolse vrienden ook in Rabanal, ze waren terug verenigd. Een dagje gescheiden fietsen had hen blijkbaar deugd gedaan. Ze waren opnieuw  dikke vrienden, en zongen samen met enkele andere Poolse pelgrims een plaatselijk volkslied. We begrepen er niets van, maar zagen dat het goed was.

Om 21.30u gingen we naar de zegening van de peregrinos in de plaatselijke kerk. De dienst werd geleid door 7 priesters. We sloten de avond af in de plaatselijke herberg ‘El Refugio’ met een slaapmutsje en wat ‘tapas’ dacht Stef tenminste, niet wetende dat dit het avondmaal was van de ober.

Verslaggever van de dag : Stefaan Wylin

09-08-2012 om 22:58 geschreven door WARD  

08-08-2012 om 19:04 geschreven door WARD  

We zijn in Spanje en alles is anders nu. Bonjour is ola, Ivo werd Ovo, zijn warme choco heet nu colacao, ’t is in orde is muy bien,  Intussen hebben we na de vele kilometers allemaal muye biene, muye broine biene. We rijden door eindeloze graanvelden op lange, rechte wegen, die we zo goed kennen uit de Vuelta. Af en toe staan er enkele supporters langs de weg, die enthousiast applaudisseren. Het zijn wel vaak dezelfden: inderdaad, onze trouwe begeleiders Rita en Tomas.

In het pittoreske Puenta de la Reina komen we heel wat Caminogangers tegen: dit is een bekend stadje op weg naar Compostella, waar twee routes samenkomen. Even later sluiten twee jonge Poolse fietsers aan bij onze groep. Marcin en Mattheus vertrokken van vlakbij de grens met Oekraïne en leggen met veertig kilo bagage in totaal zo’n 4000 km af. ’s Middags nodigen we ze uit aan onze tafel. Ze vertellen dat ze bij hun vertrek gezegend werden door de Poolse kardinaal,  dat de TV kwam filmen en dat zowat alle Poolse  kranten over hun grote tocht berichtten. Terwijl wij niet eens een vermelding kregen in het Parochieblad.

Na de middag fietsen we rustig verder door de wijngaarden van de Rioja, we steken in een Westernlandschap de Rio Ebro over, en we zeggen heel enthousiast ola als we in een mooi dorpje een nog mooier meisje in een rood jurkje zien. Onze Poolse vrienden volgen nog altijd met hun zwaarbeladen trekfietsen.

Vlakbij Najera houden we nog een Jupilerstop en nemen we afscheid van de twee Poolse pelgrims. We slapen opnieuw in een heel tof hotelletje en eten en drinken voor geen geld in een typisch lokaal restaurantje. Najera is een stad van feestvierders, want tot ’s morgens vroeg is er veel lawaai op straat. Voor sommigen betekent dat een slechte nachtrust, maar we  staan ’s morgens toch allemaal op tijd klaar voor de volgende rit.

Vanuit Najera, uw verslaggever Stef Van Attenhoven

08-08-2012 om 19:01 geschreven door WARD  

08-08-2012 om 00:00 geschreven door WARD  

Rit 13 Condom  Maslacq 136 km  1555 hm

Het beloofde een overgangsetappe te worden, je weet wel, zo’n etappe in de  Tour met een lange ontsnapping en een rustig peloton. Ons peloton was alleen maar rustig, ontsnappingen werden niet getolereerd. In een egaal tempo reden we door de streek van de Armagnac, een drankje dat niet meteen aanbevolen wordt voor de ‘coureur’. De streek ook waar rugby de sport nummer één is en de goalen een stuk groter zijn.

Het landschap viel in vergelijking met de vorige dagen wat tegen, maar we zijn intussen ook zo verwend….

Maar dan de middagstop, aan de romantische rivier Adour, met een authentieke stierengevechtarena vlakbij: zo mooi, zo rustig.  Inderdaad, we naderen Spanje

Na de middag kregen we toch nog wat pittige hellingen geserveerd, en een klimmetje naar Pimbo. Ge moet ne pimbo zijn om daar voor uw plezier naar boven te rijden.

Nog een klimmetje en daar doken voor het eerst de Pyreneëen  op. Nog even drinken, en dan zalig arriveren aan een supergezellig charmehotelletje. Geweldige speech van den Ivo voor ons jarig Ritaatje, lekker gegeten, nog wat rosé binnengegoten en morgen wacht ons weer een mooie dag.

Uw verslaggever vanuit Maslacq voor VRT, VTM en de Santiagobikers: Stef Van Attenhoven .

04-08-2012 om 00:26 geschreven door WARD  

Vandaag verlaten wij de vallei van de Lot en rijden we richting Condom. De grote hitte blijft uit en het is licht bewolkt met tegenwind. De warmte en het parcours van de voorbije dagen heeft het ons niet gemakkelijk gemaakt. De overgangsetappes van vandaag en morgen met wat minder hoogtemeters  zouden ons wat op krachten moeten laten komen voor wat we nog tegoed hebben. De tafel wordt gedekt aan de Tarn vlak voor de Pont Napoleon in Moissac.

Na de Rhone en de Lot steken wij nu enkele kms verder de Tarn over op zoek naar de Garonne. Onderweg wordt bij de drinkstop verbroederd met enkele pelgrims uit Toulouse , ze doen jaarlijks 200 km over 10 dagen gespreid en starten waar ze het jaar voordien zijn geêindigd. Er worden enkele gekke foto’s genomen, en wij weer weg.

In de laatste 50 KM zitten nog enkele doodstoempers waardoor ook deze etappe zwaarder uitvalt dan wij vermoedden bij aanvang.

Onderweg maken wegwijzers naar Tarbes en Pau ons duidelijk dat wij dichter bij de Pyreneeën komen, overmorgen steken wij de grens over.

We waren blij dat wij in Condom  arriveerden, het stadje is gekend inde streek van de  Armegnac en ooit hebben zij hier een zeer nuttige uitvinding gedaan. Het dessert was op basis van Armegnac en dit hebben wij onmiddellijk gemerkt aan de kok bij aankomst in het hotel.

Verslaggever Peter Goethals.

04-08-2012 om 00:25 geschreven door WARD  

03-08-2012 om 22:54 geschreven door WARD  

Het was fris vanmorgen maar het werd al vlug heel warm. Na 12 km stonden we al stil om fantastische pitororeske fotoshoots te nemen in Nasbanals. Daarna enkele moeilijke km te klimmen maar dan weer lekker bergaf. We zaten bijna op de autostrade maar we vonden rust op het gezellige pleintje van Vizier. Zoals altijd weer lekker gegeten maar er volgde weer een onverwachte maar harde klim. Daarna de vallei van de Lot gevolgd, en plots ging het toch opnieuw steil bergop. Een indrukwekkend panorama deed ons remmen in Saut de la Mounine en de toppen van de Auvergne in de verte als ultieme beloning. Daarna door de mooie vallei van de Lot naar onze eindbestemming in Saint-Cirq-Lapopie. Pittig klimmetje naar onze eindbestemming Hotel La Causse, 2 km aan 10 %.  Met zijn allen goed aangekomen en onmiddellijk genoten van de Jupiler die de patron ons serveerde. Morgen met een ontbijt van  confituur volgt een nieuwe rit van ongeveer 7 uur.

Hoofdredactie het team

31-07-2012 om 22:51 geschreven door WARD