We zullen het maar de titel geven in schoonheid afsluiten zeker.
Echt waar, op mijn communie zieltje moet ik jullie allemaal meedelen dat het niet echt meer realistisch was om ter plaatse de blog nog aan te vullen. Lees maar snel verder.
We zaten bij donderdag.
Nog snel effe terug naar woensdag. Het bleef een miezerige regen-dag. Er werd wat bijgeslapen, geblogt, paperassen in orde gebracht. En s avonds vooral goed gegeten en vroeg naar de bedstee getrokken. Want donderdag was het de koniginnerit (lees : de zwaarste en langste).
Afspraak om half 8 (!) iedereen vertrekkensklaar, wegens overzet te nemen om 7u55. Dat verliep allemaal heel vlot, enkel de hotelbaas ad interim wou niet echt mee. De afgesproken prijs werd terug ter discussie gesteld en het had heel wat voeten en getelefoneer in de aarde om dat allemaal recht te trekken.
Soit, mooi op tijd aan overzet en om 8u15 konden we er dan eindelijk aan beginnen.
Langs Como meer, door niet al te veel gevaarlijke tunnels richting eerste pas van de dag. Passo di San Marco. 22 km klim, prachtige col over kleine slingerende wegentjes, wel verschrikkelijk lastig en behoorlijk fris. Nog maar eens afdalen in de regen richting San Pellegrino. Na een pick nick in de zon!!!! Wij verder naar de 2de van de dag. Passo de la Croceta. Niet simpel om te vinden, iets simpeler om op te rijden. Vervolgens in groep verder over nog 2 colletjes die onze reisleider niet echt zo vermeld had. Otre il Colle en vooral de Passo de Zambla doen de beentjes nog eens overwacht verzuren. De laatste van de dag is de passo de Presolana. Lichte verwarring rond de te volgen route zorgt ervoor dat het in stukken gescheurde peloton verschillende routes nemen. Iedereen geraakt uiteindelijk waar ze moeten zijn. Nog maar eens dalen om dan naar Bormo af te slaan. Nog maar eens een klimmeke dat niet echt was aangekondigd. Het weer blijft kwakkelen en deze laatste niet aangekondigde stijgkilometers veroorzaken toch wel wat gemor in de groep. Al goed dat Leo en Simon op verkenning waren gegaan, anders hadden we in de afdaling sowieso los voorbij ons hotel gevlamd en hadden we nog eens terug kunnen klimmen.
Om 19.00 binnen (van half 8 weg hé...). 186 km, 4300 hgm. Goed getrapt gasten!
Moet ik je nog zeggen dat er een verdiende grote pint werd gedronken, zelfs 2. Om half 10 s avonds zaten we eindelijk aan tafel.
Vrijdag
Laatste dag weeral. Rit recht omhoog. Ttz 2 passos en een pak hoger slapen dan ons vertrek. Niet rustig binnenbollen dus.
Maar vooral : de dag waar we in onze prachtige jubileum tenue rondrijden.
Weeral in kwakkelweer wij weg om iets voor 9. eerst passo de Vivione, stevige klepper toch weer met 22 klimkilometers, vervolgens nat dalen richting Edolo, voet van de verschrikkelijke passo di Mortirollo (ook wel gekend als Motorola onder sommige).18 km klimmen, met verschrikkelijk steile stukken. Rechtstaan op de trappers en stoempen om niet stil te vallen. Maar ook dit overleven we. Nu is het nog een 45 km binnenrijden. Leuk weetje : het steilste stuk van de week komt er nog aan : een omleggingske speciaal voor de fietsers die niet mee door de tunnel mogen. 17 %, heel goed gevoel in de benen.
Het laatste stuk tussen Bormio en Semogo zijn er toch nog enkele dapperen die een finaleke willen rijden en zo zijn we rond 17.15 allemaal veilig binnen.
Opnieuw een Rudicios fietsvakantie tot een goed einde gebracht, zonder brokken, met veel regen maar vooral veel karakter, plezier, vriendschap (pink een traan weg) en......Rino!
Tot volgend jaar, alhoewel we dan toch misschien eens een echt blogmaster moeten meenemen die daar tijd voor heeft.
P.S. : ik ga zodadelijk nog maar eens proberen om fotos op te laden, in Italië ook een dozijn keer geprobeerd en dat wou maar niet lukken.
Jaja, ondertussen is het al woensdagmiddag. Maar we zijn venten en die kunnen maar 1 ding tegelijk. OF fietsen, OF eten, OF rusten.
Maandag dan : we rijden van Semogo naar Tiefencastel in Zwitserland. Rit van 156 km over de Bernina pass en de Albula pass.
Het weer bij ons vertrek is niet schitteren, maar droog en temperatuur valt wel mee. Eerst dalen we een 50-tal km tot aan de voet van onze eerste beklimming van de dag. De weg er naartoe is niet zo simpel. Regelmatig worden we als fietser op een zijspoor gezet vermits we niet door de tunnels mogen. Het is precies een kat en muis-spel tussen de groep fietsers en de 2 volgwagens.
Dan beginnen we er maar aan.18 km klimmen en best wel steil. Op de koop toe trekt de hemel dicht en wordt het met de stijgende hoogtemeters ook behoorlijk fris.Op een paar km van de top begint het te regenen en nog iets verder zitten er al vlokken tussen. Een nijdig windje maakt het heel koud. Het is op dat moment al lang geen strijd meer tegen elkaar, maar tegen jezelf en de natuurelementen. Gelukkig kunnen we boven met fiets en al een overdekte garage indraaien. Mondjesmaat komen de onderkoelde renners binnen. Dadelijk ondersteund door de helpers en volledig uitgekleed om warm, vooral droog goed, aan te kunnen doen.Rino en Paul zijn ondertussen al ingestapt wegens te ver achter.
Na een middag pick-nick in de garage bij 3°C, nemen we nog een warme choco of thee.
Vervolgens terug de sneeuw/regen in en dalen naar de volgende pass. In de afdaling droogt het gelukkig op. De Albula pass is een korte klim van 9 km, met de laatste 3 te nemen op de grote plaat! Iedereen geraakt vlot boven en dan kunnen we de laatste 30 km dalen richting Tiefencastl. Iets voor het hotel stoppen we om een kleinigheidje vanuit de camionette te nuttigen. Om 18.30 arriveren we aan het hotel. Proper, koel zwitsers om daar te genieten van een stevig deugdoend maal.
Dinsdag
Op de planning : 140 km, terug naar Italië richting Como meer, richting zon? Één beklimming : de Julier pas/ 2 bemerkingen : vertrek dadelijk aan hotel en 36 (!) km lang. Een col in 3 trappen met vlot lopende tussenstukken. Nadien alles in dalende lijn richting Menaggio.
De laatste 50 km moeten we toch weer in de regen afleggen en vooral langs een drukke baan en regelmatige door lange donkere tunnels. Iedereen geraakt er veilig, maar het is duidelijk een lange dag geweest. Blij dat de bediening in het restaurant zo vlot en vooral zo veel is.
Woensdag
Rustdag : we staan iets later op en we zien dadelijk dat het weer rotslecht is. Zwaar bewolkt en continu regen. Normaal gingen we met de fiets naar het kapelletje van Madonna di Ghisello. Dan maar te voet de overzet gepakt en gehoopt dat er een bus reed. Niet dus : kortom een lummel-dag (vandaar dat ik nu tijd heb om de blog bij te werken) maar vooral : de eerste keer in de geschiedenis van Rudicios fietsreizen dat er een dag niet gefietst word!!
We halen dat morgen wel in : op de planning rit van 180 km en 3 stevige cols.
Dus mss tot morgen, maar ik vrees er nu al een beetje voor dat we daar geen tijd voor gaan hebben......
