Ik ben Tom, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mr. Vernon.
Ik ben een man en woon in Mechelen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 18/09/1979 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Welkom aan de buitenkant van de doos.
07-10-2008
Leven volgens keuze
Er zijn grote dingen aan het veranderen in mijn leven. Positieve dingen. Niet dat ik zo ongelukkig was met wat ik had en deed maar opeens sta je even stil bij alles en beslis je of je verder wil gaan als voorheen, het vertrouwde pad, of je misschien de dingen wil bijsturen en meer wil halen uit je leven. Ik heb voor dat laatste gekozen.
De verloving en de aankoop van het nieuwe huis was nog maar het tipje van de ijsberg. Ik wil meer werk maken van de passies en dromen die me al vele slapeloze nachten hebben bezorgd. Ik kies er voor om in het diepe te springen, ik zal wel zien of ik bovenblijf. Ik begin over enkele weken met een nieuwe job zodat ik meer tijd over heb om te investeren in mijn relatie, mijn schrijven, mijn huis, mijn vrienden en familie. Ik weiger om al deze zaken op een tweede of derde plaats te zetten.
Het kan beangstigend zijn maar het is een bewuste keuze waar ik me enorm goed bij voel.
Laat je leven niet leiden maar leid je leven.
Alles leek zo simpel vroeger. Opgroeien, leren, vallen, opstaan, ontdekken, ... De wereld was één groot speelterrein. Eerlijkheid was aangeboren. Kon je het vinden met iemand dan had je er een vriendje bij, klikte het niet dan had je een vijand voor het leven. Voor je het wist had je een clubje van gelijken. Brothers in arms. Wij tegen alles en iedereen. Onoverwinnelijk en onsterfelijk.
Waar zit iedereen nu, 20 jaar later? Waar is onze club uiteen gevallen? Waarom hebben we de strijd opgegeven? Wat was er nu zo leuk aan dat opgroeien? Wat heeft het ons gebracht? Wat blijft er over van onze eerlijkheid, onze onoverwinnelijkheid, onze onsterfelijkheid?
Zou ik jullie herkennen als ik jullie tegenkom op straat? Zouden jullie mij nog herkennen? Zouden we eigenlijk nog wel iets te zeggen hebben tegen elkaar?
Ik zou zeggen dat ik mij door mijn studies geworsteld heb, dat ik de job heb die ik wou hebben, dat ik ga trouwen en een huis ga kopen en aan kinderen denk. Ik zou zeggen dat ik hoop dat mijn zoon en dochter later ook in een clubje als het onze mag terechtkomen maar ik zou hen de raad geven om de eerlijkheid, de onoverwinnelijkheid en de onsterfelijkheid nooit op te geven en te koesteren.
Als ik jullie op straat tegenkom zal ik zeggen dat we nog eens moeten afspreken om bij te praten over wat we de voorbije 20 jaar gedaan hebben, de veldslagen die we op ons eentje hebben moeten vechten, de nederlagen die we hebben moeten verkroppen, de bittere tranen die rijkelijk gevloeid hebben en de overwinningen die we geboekt hebben. Misschien loop ik jullie ook gewoon voorbij. Uiteindelijk zijn wij niet meer die kinderen in dat clubje, zijn wij niet meer die vrienden. Wie zal het zeggen...?
Uiteindelijk was het...some kind of life, some kind of time, some kind of wonderful!
Hoe belangrijk is winnen. Waarom voel ik mij toch steeds zo verloren bij elke kleine tegenslag. Alles is een persoonlijke nederlaag van zodra er iets niet gaat zoals ik het wil. Zet mij op een slagveld en ik sta om de haverklap te janken. Als ze over mij een oorlogsfilm zouden maken zou de titel 'Saving Private Boehoe' kunnen zijn.
Ik ben niet competitief ingesteld. Ik verafschuw competitief gedrag. Mijn afkeer voor sport is daar hét bewijs van. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet onsportief, ik heb het lichaam van een Griekse God (toch in mijn ogen). Ik heb in 28 jaar één seizoen competitiesport gedaan. Basketbal. In een tijd dat het hip was om met een T-shirt van The Chicago Bulls rond te lopen (midden jaren '90 dus). Eén seizoen en dan had ik het wel gehad.
Pfff, ik heb geen karakter voor sport. Als man heb je dan ook echt wel een probleem. Gooi mij in een groep mannelijke soortgenoten en het is paniek. Ik ken niets van sport. Ik weet dat je voetbal speelt met een bal (bij voorkeur een ronde) en dat wielrenners op een fiets van punt A naar punt B moeten (en liefst om ter snelst). Maar that's it. Dit is dus een ware killer voor mijn sociaal leven want telkens ik geïntroduceerd word in een nieuwe groep mensen (en ik kom terecht bij mannen) kan ik maar over één ding praten en dat is het weer. Met een beetje geluk zitten er wat verschoppelingen tussen die kunnen meepraten over Star Wars, playstation en de seksuele geaardheid van de hobbits in Lord Of The Ring want daar weet ik alles van.
Nee, een typische man kan je mij niet noemen. Ik beantwoord niet aan het klassieke profiel van 'de man.' Ik ken niets van sport, drink geen bier, en strijk mijn eigen hemden. Ik ben meer de hardwerkende goedzak die na vele tegenslagen en afwijzigingen zijn ware kracht ziet, de vijand een kopje kleiner maakt en het meisje voor zich wint. Ik ben Clark Kent, ik ben Peter Parker en ooit groei ik uit tot superheld (zonder de superkrachten). Ik ben al wel goed op weg want het meisje heb ik al.
In afwachting om van zero to hero te gaan luister ik dan maar naar foute eighties pop om me te inspireren over hoe het gaat zijn als ik groot ben...
Nr. 1 op de Ipod...'I'm Free' (Kenny Loggins) ... Heaven helps the man who fights his fear
Nr. 2 op de Ipod...'Win In The End' (Mark Safan) ... I am equal to the task I won't hide behind the mask What you see is what you'll get from me I am stronger than they think They can force me to the brink again But now I know I'll win
Oh boy, het is soms leuk om de dramaqueen (euh...king) uit te hangen. Zwelgen in zwaarmoedigheid en'over the top' theatraal doen. Hierdoor weet ik nog steeds niet waarom ik het zo belangrijk vind om te winnen. Is het misschien gewoon een menselijke reactie, nee, een menselijke dwang. En kan ik streven naar altijd te winnen, nee, natuurlijk niet. Zeer onrealistisch. Als ik win, graag maar als ik verlies...zal ik het met stijl doen.
Ze ligt naast me in bed. Mijn hand streelt haar lichaam. Ik kruip dichterbij. Met mijn vingertoppen ga ik rustig door haar donkere haren. Ik kus haar voorzichtig in de nek. Een zucht vindt een uitweg langs haar lichtjes geopende lippen. Ze voelt warm aan, ik voel koel aan. We genieten, we slapen, we vullen elkaar aan. Elke avond dit gevoel...soms wou ik dat ik een hele dag in bed kon blijven.
Twee paar luisterende oren, twee paar begrijpende ogen, twee harten die zich openstellen, twee harmonieuze zielen die spreken zonder te oordelen, twee prachtige vrouwelijke wezens.
Ik ben een filmliefhebber. Film heeft, vanaf een zeer jonge leeftijd, een grote invloed gehad en dikwijls bepaald van hoe ik in de wereld wou staan. Een paar kleine illustraties van wat mij als kleine jongen dreef...:
- ook ik wou na het zien van Top Gun straaljagerpiloot zijn, rondscheuren op een Kawasaki met een pilotenvest aan en in een volle bar 'You've lost that lovin' feeling' zingen voor die ene speciale dame. - of ik wou de problemen van de koude oorlog oplossen door Rocky 4-gewijs een gevecht aan te gaan met de aartsvijand, alles op de inspirerende muziek van 'Foreigner' - of ik wou à la Kevin Bacon in Quicksilver door de straten van NY flitsen op de fiets en 's avonds fuiven zoals in Footloose - etc.
Wat is er van dit alles overgebleven...? Niet veel. Ik hoop nog wel steeds dat ik me een DeLorean kan aanschaffen (you never know). Wees nou eerlijk, wie zou er nu niet graag back to the future willen gaan.
Maar goed, Mr. Vernon...
Eén van mijn favoriete films uit de eighties is The Breakfast Club.Vijf pubers moeten op hun vrije zaterdag hun strafstudie uitzitten en krijgen als opdracht, van de gemene leerkracht Mr. Vernon, om elks een verhandeling te schrijven over wie ze zijn. Deze verhandeling is er een waarover ik de laatste tijd veel heb nagedacht. Dit is een vraag die je je hele leven kan bezighouden. Heb ik ondertussen het juiste antwoord gevonden...? Nee, dat kan ik niet zeggen maar ik heb, net zoals in de film, een conclusie getrokken waar ik mij volledig in kan vinden namelijk hoe hard ik ook probeer om overal in elke situatie de juiste persoon te zijn of (nog beter) gewoon mezelf te zijn, mensen zien me zoals ze mij willen zien.
Wat telt is dat ik weet wie ik ben en ik voor mezelf sta. Je laten leiden door wat andere van je denken is gelijk aan niet leven.
Hoe heeft 'The Brat Pack' het verwoord in de film...:
"Dear Mr. Vernon,
we accept the fact that we had to sacrifice a whole saturday in detention for whatever it is we did wrong, but we think you're crazy for making us write an essay telling you who we think we are. You see us as you want to see us, in the simplest terms, in the most convenient definitions. But what we found out, is that each one of us is a brain, and an athlete, and a basketcase, a princess, and a criminal. Does that answer your question? Sincerely yours, The Breakfast Club."
En dat is het hem, ik ben a brain, an athlete, a basketcase, a prince and a criminal en ik ben Mr. Vernon.
Vanwaar deze ietwat sombere titel ... hmmm ... laat ik het zo stellen dat ik momenteel op een punt sta in mijn leven dat het hebben van doelen een 'must' is maar dit bij mij nou net (soms) ontbreekt.
Bepaalde doelen (en ik gebruik de term losjes) heb ik in mijn leven netjes behaald zijnde het hogere diploma, de 'leuke' job, de eigen auto, voldoende comfort, de onwijs leuke vriendin (inclusief het gestoorde huisdier Loe) en de toffe vrienden.
Nu wil ik als twentysomething (bijna thirtysomething) werk maken van het creëren van meerwaarde in mijn leven en moet ik dus nieuwe doelen stellen, minder voor de hand liggende doelen, doelen waarover je ernstig moet nadenken en die steeds een grote impact met zich kunnen meebrengen.
Brrr, best wel beangstigend voor een controle freak zoals ik die pas stappen onderneemt van zodra hij alles rustig heeft kunnen analyseren, uitvoerig de pro's en contra's heeft afgewogen en als het even kan de beslissing uitstellen tot een moment dat het leven minder druk en stressvol is.
Maar ik heb mezelf heruitgevonden. Gedaan met twijfelen en piekeren. Het nieuw prototype van mezelf is van de band gerold (niet bestemd voor massaproductie/consumptie).
Hartelijk welkom op mijn blog. Dit is mijn eerste kleine en bescheiden stap in het on-line delen van persoonlijke schrijfseltjes, bedenkingen en leuke (of minder leuke) ervaringen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
