30-12-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

Iemand post een bericht over een goed voornemen voor het aankomende nieuwe jaar. Het nieuws schudt mij wakker en laat me er aan herinneren dat ook ik mijn voornemen beter verder zet, de tijd stond hier even stil. De daden bij onze zuiderburen waren nog niet half verteerd of er deed zich hier opnieuw een gruwel voor. Deze keer geen laffe daad tegenover onschuldige mensen maar een strijd tussen twee dieren onderling.

Een zinloos gebeuren, zo maar plotseling, waarbij het kleine hondje het onderspit moest delven en het van de grote hond verloren heeft. Al mijn tijd had ik nodig om woorden van troost te schenken, steun te bieden en ik gaf haar hoop. De oudste dochter huilde onophoudelijk en treurde de hele tijd. De vreugde van het nog maar pas gehuwde koppel moest wijken voor een periode van diepe rouw. Nooit gedacht dat vreugde en verdriet zich zo dicht bij elkaar bevond.

En ondertussen is klaasavond aangebroken, het doet me denken aan die ene keer, zes jaar terug in de tijd. De goede sint, ik , had toen een schitterend idee. Hij zou een klein, lief schattig hondje schenken, aan de oudste dochter dat haar moest troosten en steun bieden in haar donkere pubertijd. Zwarte piet, de echtgenoot, had hem nog zo verwittigd en gewaarschuwd voor het geschenk: “Dat diertje zal ooit eens sterven en verdriet zal overheersen dan, en zie, hij kreeg gelijk. De eigenwijze sint deed toch zijn zin.

Toegegeven ik overdreef altijd, zorgvuldig dacht ik na over elk geschenk. Heerlijk vond ik het om alles klaar te zetten en de verwondering van de kinderen te zien als ‘s morgens de deur openging. Wat ik voor hen uitkoos heb ik met zoveel liefde gegeven en zo ook die ene keer. Ik had het hondje zorgvuldig gekozen en er stiekem heel goed voor gezorgd. Om zes uur “s avonds op klaasavond rinkelde er een belletje en toen zat er een hondje op het bed. Voor haar was dat een godsgeschenk.

Wat dat diertje haar heeft gegeven, daar zijn we allen dankbaar voor. Haar door de donkere dagen getrokken, haar kostbare warmte gegeven en zo vaak haar tranen gedroogd. Ook de andere kinderen waren dolblij met de nieuwe aanwinst. Het kwispelde zo vrolijk met het  staartje en het verdedigde ons territorium. Later heeft de dochter haar valies genomen en ging ze van ons weg, het kleine hondje onder haar arm.

De tweelingzoon vraagt of dit jaar de sint iets voor hen zal brengen, ik denk er even over na. Ik heb wat chocolade op tafel gezet, enkele mandarijntjes en strooi er nicnacjes bovenop. Verder hou ik het eenvoudig, die heerlijke tijd van vroeger is voorbij. Ik zet er voor elk van hen ook nog een bijzonder kaarsje bij. Ze mogen het laten branden als ze het hondje missen, want eigenlijk was het ook een beetje van hen en ze hebben ook verdriet.

Ik hoop dat het ondertussen vleugeltjes heeft gekregen en het heel gauw een engeltje geworden is. Maar bovenal wens ik dat het voorgoed in het hart van de oudste dochter blijft wonen en haar nooit meer loslaten zal. Dat het haar zal blijven troosten, steun bieden en haar tranen droogt als ze dat zelf niet kan. Het leven gaat verder, zo is het nu eenmaal, iedereen moet sterk zijn. Donker zijn de dagen, de bomen zijn nu kaal, advent is nu gekomen en heel de wereld wacht. Nicolaas wil helpen een beter mens te zijn, opdat het kerstlicht mag stralen in onze harten rein.

05-12-2015 om 23:45 geschreven door kvervaek  

Beste terrorist of strijder, wat je zelf verkiest,

Hoe is het daar ondertussen, hierboven, al een beetje bekomen? Een beetje aan het nagenieten van de ravage die je hier beneden hebt aangericht? Trots op het grote aantal slachtoffers die je samen met je vrienden de dood hebt ingejaagd? Of ben je je eigen wonden aan het likken en doet het toch een beetje pijn? Hoe voelt dat eigenlijk als je een bommengordel, die je rond je heupen had bevestigd, plotseling tot ontploffing brengt? Is het fijn om daar nu te zitten als een duivel tussen al die engelen die er ondertussen bijgekomen zijn?

Jullie waren stoer hé, met jullie Kalasjnikov, wat een lef, maar zonder dat machine was je maar een zwakkeling. Een arme ziel die zich liet beïnvloeden, een die alles slikte wat in zijn oor gefluisterd werd. Die vergat twee keer na te denken voor hij overging tot het uitvoeren van een schietpartij. Brandt het vuur van de hel niet te hevig? Kun je de helse pijnen wel verdragen die je alle slachtoffers hebt aangedaan. Of krijg je al wat spijt van je barbaarse daad?

Ach, natuurlijk niet, je bent aan het wachten op de maagden, die aan een martelaar worden beloofd, hoeveel waren het alweer? Moet je niet te lang op ze wachten, ze gaan toch wel komen of zouden ze niet houden van een slechterik? Zeg slimmerik, je bent er wel goed ingelopen, nu zit je daar mooi te schilderen, weet je, als je dood bent, lukt dat niet meer hoor.

Ze hebben je erin geluisd, man toch, wie heeft je dat allemaal wijsgemaakt. Dat je ongelovigen moet vernietigen, ik vraag me af of je ooit zelf een stukje uit de koran las. De wetten van jouw geloof, ik heb erover gelezen, manmanman, wat is dat allemaal. De vrouwen zijn er minder waard dan beesten, je mag ze slaan en mishandelen, geen haan die er naar kraait. En jullie mannen kunnen rustig luieren, niets doen de hele dag, de vrouwen en kinderen moeten er werken, je moest je schamen, terrorist.

Kijk, ik heb verschillende verhalen gehoord van vrouwen die gedwongen werden tot het ondergaan van de sharia wet. Ze werden gemarteld, gestenigd, mishandeld en uitgebuit, opgesloten en vernederd, elke dag opnieuw. We kunnen toch niet aanvaarden dat jullie jonge meisjes gaan stenigen, omdat je vermoedt, dat ze misschien in de ogen van een jongen keek? We kunnen het toch niet goedkeuren dat jullie een bevolking daar discrimineren, de mannen vermoorden en de vrouwen en kinderen gaan verhandelen, als een prooi, tot ze niets meer waard zijn. En wat las ik gisteren nog in de krant, dat je mannen, vrouwen en kinderen onthoofden, kan je je nu echt niet inbeelden dat dit echt niet hoort?

Goed, we kunnen discussiëren over ons geloof, welke God de beste is en ja, er moeten wetten worden nageleefd, daarover zijn we het eens. Als iedereen zijn zin gaat doen, is dat ook niet hoe het moet, kijk maar naar jezelf. Maar volgens mij zijn er meerdere Goden, dat zou best kunnen, maar er is er maar een die de allerhoogste is. Dat is de God die “liefde” heet. De God, de enige die mag oordelen over leven en dood, en niet de God die zegt dat je beter een ongelovige doodt, laat dat toch duidelijk zijn.

Ik heb kaarsjes laten branden bij mij thuis, voor de engelen, de slachtoffers, nee, natuurlijk niet voor jou, wat had je gedacht. Triestig he, dat er niemand is die nu medelijden met je heeft of misschien toch wel een iemand, je mama, die waarschijnlijk uit diepe schaamte om jou aan het huilen is. Om het jongetje, dat eens haar zoontje was en waar ze eens zo eindeloos van hield. Het jongetje dat stout was geworden, niet meer naar zijn lieve mama luisterde, en dan maar weg liep van zijn warme thuis. Die mama, die maar niet kan begrijpen, wat haar zoon heeft bezield. Je had een gezinnetje kunnen stichten, met kindjes, een, twee of drie. Lieve kindjes die je “papa” noemden, dat was toch schoon geweest.

En samen met die van mij branden er wel duizend kaarsen op dit moment en iedereen bidt voor de slachtoffers, maar niet voor jou. De kans is groot, we beseffen het, dat deze laffe daad zich nog eens herhaalt, jullie zijn sterk. Misschien vang ik deze keer wel een kogel, of iemand van mijn vrienden, misschien is er een bestemd voor mijn kind. Maar ik ben niet bang, als je dat maar weet en neen ik haat je niet. Op een dag zullen we allemaal sterven, vroeg of laat, dat is nu eenmaal zo. Maar ik zal gelukkig zijn in de hemel, bij mijn God van liefde. Ik zal mijn handen voor mijn ogen houden, zodat ik je niet hartverscheurend moet zien huilen van spijt en ik zal mijn vingers in mijn oren stoppen om je pijnkreten niet te moeten aanhoren, als ik je langzaam maar zeker zie opbranden in de hel.

15-11-2015 om 18:21 geschreven door kvervaek  

Nu zal het niet lang meer duren tot de dag van het feest, ik heb kriebels in mijn buik. Het zal mooi en zalig worden maar ik wil echt niet dat er die dag iets tegenzit. Ik kijk er naar uit om samen te zijn met familie, vrienden, neven en nichtjes, wat is het lang geleden dat ik hen allen nog eens samen zag. Ze hebben het goed gedaan het aanstomende bruidspaar, ze gingen er volledig voor. Ze hebben veel energie gestoken in de voorbereiding, al voelde ik wel dat het niet altijd gemakkelijk en vanzelfsprekend was. Alle genodigden hebben bevestigd en hun plaats werd aan de feesttafel voor hen gereserveerd.

Een man zal er niet bij zijn daar, iemand die we moeten missen, het was een erg bijzonder mens. Een man van weinig woorden maar met veel wijsheid en hij had een heel goed luisterend oor.  Een man die hield van bloemen en tuinieren en die zijn tijd goed in de gaten hield. Hij was de vader van de echtgenoot, ik had veel respect voor hem. Hij straalde autoriteit uit en had gezag, maar was altijd in de mood voor goed humeur en een fijne grap. En toen de oudste dochter nog een kleuter was liet hij haar weer lachen als ze moe en een beetje lastig was.

Hij nam haar dan mee naar zijn speciale kamertje dat behangen was met herinneringen uit zijn rijk gevulde leven en met heel veel Afrikaanse souvenirtjes volgestapeld lag. Ze kreeg dan een muntje, dat ze mocht nemen met haar kleine handje, uit een potje dat op zijn bureautje stond. Of ze kreeg een hebbedingetje waar ons oudste kind op dat moment erg gelukkig mee was. Hij vertelde haar graag een mopje waar ze dan mee moest lachen en soms vertelde hij over de bloemen uit zijn zonnig tuintje en over roodborstjes waar hij iets speciaals mee had. Als ze dan terug kwam bij haar ouders stond er een stralende glimlach op haar gezicht.

De oudste dochter mist haar grootvader en denkt nog vaak terug aan hem en toen ze eens ging wandelden in het bos vertelde ze aan haar vriend wat voor een bijzonder mens hij was. En ze vertelde over zijn leven en over zijn lange verblijf in Afrika. En ze vertelde dat hij hield van tuinieren en tomaatjes kweekte in zijn tuintje en dat hij voor roodborstjes een speciaal boontje had. En toen ze terugkeerden naar hun auto die ze op de parking hadden geparkeerd, zagen ze een roodborstje zitten onder hun wagen en op het wiel en ze nam daar snel een foto van. Ik ben zeker dat hij trots zou zijn als hij zag dat ze nu in het huwelijksbootje stapt.

Ik ben zeker dat hij zijn mooi kostuum met das aan zou trekken en dat hij zijn bril goed op zou poetsen om alles goed te kunnen zien. Ik ben zeker dat hij verbaasd zou zijn als hij de tweelingzonen zag verschijnen in hun hippe outfit. Ik ben zo zeker dat hij zou genieten van de drie bruidsmeisjes, die rozenblaadjes zullen strooien voor het kersverse bruidspaar. Misschien dat hij een traantje weg zou pinken als hij de muzieknoten hoort weerklinken tijdens de viering en op het feest.

Hij zou poseren met zijn jongste achterkleinzoontje, dat ben ik zeker, het bijna kerstekleinkind dat er  ook zal zijn. Hij zou het kleine ventje op zijn arm nemen en ons vragen om een foto te maken van hen twee. Ik ben zo zeker dat hij zou stralen als hij zag dat neefjes en nichtjes, nonkels en tantes samen plaats nemen voor de feestmaaltijd. En ik ben zeker dat hij zou genieten van de hapjes en het lekkere eten en zeker ook van de lekkere rode wijn. En ik ben ook zeker dat hij, zoals gewoonlijk, een druppel rode wijn zou morsen op zijn kostuum of op zijn das.

We stonden aan zijn graf en ik vertelde hem in mijn gedachten over ons oudste kind, dat ze ouder en wijzer is geworden en in de huwelijksboot stapt met haar vriend. Ik vertelde hem dat ik trots was op de voorbereidingen die ze voor deze belangrijke dag in goede banen had geleid. Ik vertelde hem ook dat ze soms wat panikeerde en er niet altijd een goed gevoel bij had. Ik vroeg of hij een oogje in het zeil zou kunnen houden, haar zou bijstaan vanuit de hemel en er voor zorgen dat ze kon genieten van die speciale dag. Ik werd afgeleid door geritsel een meter of drie van het graf vandaan. Ik focuste me op datgene dat daar trippelde en schrok toen ik een roodborstje zag. Maar nu  ben ik er toch wel  zeker van dat er vrijdag niets meer mis kan gaan.

04-11-2015 om 21:52 geschreven door kvervaek  

En zo kwam het dat ik alweer de vensters stond te kuisen, al moet ik dat tegenwoordig een beetje stiekem doen: er is iemand die me in de gaten houdt. Laatst passeerde een dame op haar fiets terwijl ik op de ladder stond met mijn emmer en mijn spons. Ze stopte en sprak me aan: “ amai, dat moet hier toch proper zijn, zoveel dat gij kuist, en dat lijkt hier altijd zo netjes, kuis je dan zo graag?” Ik antwoordde haar vriendelijk maar toch duidelijk: “nee hoor, ik heb de kuisziekte en ze antwoordde: “amai” en fietste voort.

Misschien moet ik haar toch gelijk geven en kuis ik wat teveel. Want waarom sta ik hier weeral te zemen als ik weet dat het morgen regenen gaat? Volgende week is dé grote dag, dat maak ik mezelf wijs, dus moet ik grondig poetsen, ook al besef ik dat de bruidsstoet hier niet voorbij passeren zal. Toch blijf ik wrijven en alles moet schitteren, je weet nooit waar het goed voor is. Het is om mijn geweten te sussen en waarschijnlijk omdat het oog ook wat wil.

Terwijl ik alles opblink overloop ik in mijn hoofd de voorbereidingen nogmaals voor de aankomende belangrijke dag. Ik mag nochtans op mijn twee oren slapen nu ik weet dat de jurk van de aanstaande bruid af is geraakt. Alle genodigden bevestigden hun aanwezigheid en volgens mij werd alles in gereedheid gebracht, de pastoor heeft de boeken al. Dringend tijd om aan mezelf te denken, stel je voor dat ik iets vergeten ben.

En zo kwam het dat ik de volgende dag in het pashokje van de lingeriewinkel sta. Ik wil een modelletje dragen dat niet te groot is, niet te klein, maar perfect goed past. De verkoopster doet haar uiterste best om me te helpen en reikt me verschillende pasvormen aan. Ik moet me haasten, dat is lastig, voor ik de sluiting dicht heb, wordt het gordijn al weer open gemaakt. De ongeduldige verkoopster vraagt me of het goed zit en of het model voldoet aan mijn wens. Van de stress begin ik te knoeien met de haakjes en ik sta daar niet zo graag zomaar in mijn evakostuum te staan.

Ik kies een model uit zonder schouderbandjes omdat dat bij mijn jurk nu eenmaal moet. Maar als bruidsmoeder zal ik ’s avonds vast een danspasje wagen, ik mag er niet aan denken dat het allemaal zakt. Ik maak een paar wilde sprongetjes in het hokje, omdat ik dat dan zo even uitproberen kan, het eerste model voldoet niet aan die wens. Want na drie keer springen, hangt het modelletje al halfweg op mijn buik. Hopelijk past het volgende beter, de stress stijgt, de verkoopster merkt het, ik weet het, ik ben geen gemakkelijke klant.

Toch bedient ze me geduldig verder op mijn wenken en biedt me iets revolutionairs en origineels aan, iets wat ik nog niet ken. Het lijkt zowat op kipfilets, bedenk ik, het is uit silicone vervaardigt, maar ze zegt dat iedereen daar best tevreden over is. Het is een eenvoudig systeem, je trekt er het plastiekje af en kleeft het op de huid. Ik heb geen vertrouwen in die twee filets en de verkoopster ziet het aan mijn blik. Ik zie het gezicht van de echtgenoot al voor mijn ogen als hij die twee rubberen flappen rond mijn boezem ontdekt. Uiteindelijk en na lang zoeken denk ik dat ik toch het perfect passend en mooi ogend modelletje gevonden heb.

En zo kwam het dat ik ‘s avonds stond te kijken, naar mezelf in het pas gewassen vensterraam. Ik besloot de hele outfit eens aan te trekken inclusief de nieuwe uitgekozen lingerie. Tevreden kijk ik naar mijn schoentjes die blinken en die passen me alvast perfect. Ik bekijk mezelf kritisch in het gewaagde kleedje maar als ik een beetje spring en wild ga doen blijft alles netjes op zijn plaats. Ik moet alleen maar vertrouwen denk ik, het komt allemaal wel goed. Gewoon rustig wat danspasjes plaatsen en mezelf onder controle houden, ik vraag aan de echtgenoot om tijdens het dansen niet te wild te gaan doen. Of hoe een bruidsmoeder kan lijden en dat alles omdat het oog toch ook wat wil.

29-10-2015 om 21:01 geschreven door kvervaek  

Ik heb een buurvrouw onrecht aangedaan en dat ligt me nu toch zwaar op de maag. Ik vertelde wél over de andere buurvrouw met haar kleine grijze autootje, hetwelke ze volpropte met oude spullen, die ze dan probeerde te verkopen op de markt. Die energieke vrouw die vorig jaar helaas verhuisde en die ik mis, maar waar de krullenbol in het smalle gerenoveerde huisje zijn intrek had gedaan. Ik vertelde ook dat diezelfde krullenbol ondertussen weer was vertrokken, hij liet zijn vriendin er achter, maar hem heb ik nooit meer teruggezien. Ik vertelde over de Poolse buren die van feestjes en luide muziek hielden en geen medelijden hadden met mijn broodnodige slaap. En ik vertelde verder over de goddelijke lokalike met zijn zilverwitte haren en de houterig benen en zijn integere lieve echtgenote die haar naam niet had gestolen en waar hij nog steeds verliefd op is.

Ik vertelde nog niet over de buurman en de buurvrouw met de oude witte hond en hun caravan. Elke dag moest die hond gaan wandelen, met zijn baasje, een keertje ’s morgens, een keertje ’s avonds, een keertje in de namiddag en liefst ook nog een keertje tussendoor. Dat zag die oude hond niet zitten, hij staarde met zijn kop naar beneden en zijn staart kwispelde niet. De buurman moest trekken en sleuren aan de leiband om hem mee te loodsen, volgens mij lag die hond veel liever te snorren in zijn luie knusse hondenmand.

Met trots vertelden die buren over hun caravaantje, geschikt voor twee personen, die ze op een camping aan de zee hadden gestationeerd en waar het van de lente tot de zomer erg gezellig vertoeven was. En de buurman kon er heel veel wandelen met de oude witte hond, al vermoed ik sterk dat laatstgenoemde daar liever lui dan moe was, ook al was het langs het lange mooie strand. Ik vond het lastig elke keer om ze te zien vertrekken, de rolluiken bleven dan dagen naar beneden en dat gaf me een oncomfortabel gevoel. En ik was jaloers omdat ik niet mee kon op vakantie, omdat ik vermoed te weten hoe heerlijk het vertoeven is, aan de zee, in een kleine gezellige caravan. Als ze de voordeur dichttrokken, ze bleven maar trekken, controleerden ze zeker drie keer het slot van de deur.

Van hem en haar leerde ik hoe je Gents moest praten, in het begin liep dat erg moeizaam omdat die tong zo rolde, maar toen ik dat meer doorhad ging het een beetje beter om hen te verstaan. Later is de hond gestorven en zijn baasje ging hem heel snel achterna. Zijn vrouwtje bleef triest en eenzaam achter en leefde een teruggetrokken bestaan, af en toe maakte ik een praatje met haar. Toch ging ze nog steeds naar het caravaantje die aan de zee stond, maar ze vond het er koud en ook minder aangenaam. Ik was bezorgd en hield haar een beetje in de gaten, gewoon in de gaten houden zoals elke bezorgde buurvrouw dat toch hoort te doen. Ik zocht steeds naar een teken van leven en was pas gerust als ik haar schim zag passeren voorbij het vensterraam. Zo rond een uur of vijf zag ik een kaarsje branden, dat stond op een tafeltje, en dan zag ik haar zitten, in de zetel, terwijl ze naar haar televisie keek. Het leek een eenvoudig en klein kaarsje, altijd hetzelfde, maar het gaf me steeds een warm gevoel.

Laatst had ik het weer in de gaten, de rolluiken bleven erg lang naar beneden en het licht bleef branden in de gang. Ik was onrustig, bezorgd en kon daardoor niet slapen, maar misschien was ze gewoon verstrooid geweest. Misschien was ze naar haar caravaantje of was ze in der haast ergens anders naar toe gegaan. Mijn bezorgde gevoel gaf me aan dat het niet pluis was, maar ik wachtte nog een beetje af. De volgende ochtend heb ik aan de alarmbel getrokken, omdat dat licht nog steeds bleef branden en toen is het allemaal heel erg snel gegaan.

Ze hebben haar gevonden, in de keuken, ze lag daar op de koude grond, er was geen teken van leven meer.  De hele nacht heeft ze daar gelegen, dat weet ik zeker, omdat het licht al zo lang brandde en ik vind dat ik haar daardoor onrecht heb aangedaan.  Had ik maar naar mijn vermoeden geluisterd en mijn hart gevolgd, wie zal het ooit weten, dan was ze misschien nog niet heengegaan. De deur is nu voorgoed stevig toegetrokken en de rolluiken gaan nooit meer naar omhoog. Het licht in de gang is uitgedaan, het kaarsje wordt niet meer om vijf uur aangestoken, het brandende vlammetje blijft voor eeuwig en altijd uit. Je moest eens weten wat voor een oncomfortabel gevoel me dat hier nu bezorgt.

18-10-2015 om 19:35 geschreven door kvervaek  

Ik schrik behoorlijk als ik in de spiegel staar: gisteren was het er niet, maar vandaag merk ik dat er te midden van mijn gezicht een felle rode pukkel op mijn wang verschijnt. Het kan toch niet waar zijn dat de windpokken bij me door gaan breken, paniek slaat me om het hart. De last van de septembermaand heeft zijn sporen nagelaten, met stekende hoofdpijn en een keelontsteking als eindresultaat. Ik herinner me het gezicht van mijn broers toen ze destijds gezegend waren met honderden pokken, van hun hoofd tot aan hun teen, op hun tong tot in hun keel. Ik kon op het nippertje ontsnappen aan die verminkende aanval, maar ik vrees dat het nu mijn beurt zal zijn. Ik krijg bedrust voorgeschreven en wacht mijn lot bang en onzeker af. Straks moet ik bruidsmoeder spelen, stel je voor met al die rode en jeukende bobbels op mijn wang.

Ik probeer de bedrust ernstig te nemen en negeer de kriebelende pukkel op mijn wang, ik blader wat doorheen de computer en dat leidt me gelukkig wat af. Ik heb een leuke mail ontvangen van een leuke vrouw die een wel erg leuk winkeltje uitbaat. Ze is een mysterieuze wiccadame, ze heeft diepzwarte ogen en er loopt een griezelige Azraël kat op haar toonbank rond.  Ze verkoopt meerdere geheimzinnige spulletjes, waar ik me af en toe eens volledig in verdiep. Ze bezit regenboogkleurige kaarsen, steentjes die een betekenis dragen en hangertjes waar een derde oog in schuilt. Ze verzamelt alles over hekserijen en tarotkaarten, helende drankjes en wierook om in het brandend vuur te gooien en ook boeken met de volledige informatie over het geestelijke aardse heelal. Heerlijk vind ik het om daar rond  te snuffelen, ik kocht er eens een toverbol.

De bol is doorschijnend en oneindig glanzend rond, de oudste tweelingzoon vond hem erg bijzonder en wou hem niet loslaten, maar vroeg me ook wat de bedoeling daar voor was. Wel ja, in de toekomst kijken dacht ik, waar dient dat anders voor. Ik heb al heel erg goed gekeken, maar tot nu toe niks gezien, ik moet me beter concentreren, ik voerde het ritueel nog niet nauwkeurig genoeg uit. Een keer dacht ik prijs te hebben, ik zag toen iets bewegen, maar het was een vliegje die aan de achterkant van de toverbol bewoog. Ik moet me beter voorbereiden en de instructies volgen die beschreven staan in het bijhorende boek, ik ben te snel met mijn gedachten afgeleid.

Soms denk ik zelf ook bijzondere krachten te bezitten, want voorspellingen uiten lukt me af en toe erg correct. Het lukt me om de punten van een toets van mijn studenten te voorspellen en ik voorspel ook mijn gewicht als ik op de weegschaal sta. Ik kan goed voorspellen of een  relatie al dan niet zal blijven duren en voel heel nauwkeurig stemmingen aan. Ik kan ook voorspellen dat het vast zal gaan regenen nadat ik de vensters of de auto heb gekuist.  Alle gekheid op een stokje: ik deed ook al voorspellingen die de echtgenoot versteld lieten staan.

In de mail promoot het winkeltje de nieuwe jaar- en dagkalenders, met mysterieuze figuren en prachtige foto’s of  met spirituele verzen en engelenfiguren op, ik ben er helemaal aan verknocht. Ik heb dit jaar ook meerdere kalenders opgehangen, gewoon leuk om naar te kijken. Er hangt eentje tussen om elke dag een briefje af te trekken, een dagkalender met de figuurtjes van  “liefde is” erop.  Omdat ik niet kan en wil kiezen uit al die prachtige kalenders koop ik er meestal meer dan een.  Ik heb een leuke plek gevonden om ze op te hangen, de echtgenoot moet alleen maar nageltjes in de muur kloppen, ik hang ze op in het toilet.

Niezend mijmer ik verder door de verleidelijke mail. Zo stilaan begin ik toch te verlangen naar het einde van het jaar.  Slapend breng ik de dag verder door, ik  droom van mooie kalenders en van een heerlijke warme grog, zo een met veel alcohol die alle virale en bacteriële infecties in mijn lichaam zullen verslaan.Ik moet nog even wachten, het jaar is nog niet om, begin  november is er nog een belangrijke activiteit, het huwelijk van het jonge paar. Alle voorbereiding is reeds in kannen en kruiken , we wachten rustig af.

Er zijn  gewoon wat alledaagse zorgen, die elke bruidsmoeder wel ondervindt. Zal de huwelijksboot niet gaan zinken en zullen er geen pukkels op mijn aangezicht staan. Ik besluit een blik in mijn toverbol te werpen, misschien dat ik iets helders kan zien dat me voldoende vertrouwen schenkt en voer het bijpassende ritueel keurig uit. Ik probeer me deze keer erg goed te concentreren en staar in het midden van de toverbol. Ik zoek of ik in de verte de huwelijksboot nog zie varen, maar nergens bespeur ik een drijvend vlot. Zuchtend onderbreek ik het ritueel en zet de glanzende bol een beetje achteruit. Dan kijk ik nog een keer in de spiegel en die biedt ondertussen meer zekerheid, er is geen waterige bubbel meer bijgekomen, hoogstwaarschijnlijk en vrijwel zeker kan ik voorspellen dat het bij die ene jeukende pukkel blijft.

04-10-2015 om 11:44 geschreven door kvervaek  

Ik bedenk, terwijl ik mijn rijstpapje met bruine suiker aan het verorberen ben, dat het einde van september in aantocht is, ik ben er niet rouwig om. Nooit verwacht dat ik zo vroeg reeds al mijn krachten in zou moeten zetten om de vreselijke herfstdraak te verslaan. Hoeveel keer heb ik de regenbuien moeten trotseren, hoeveel keer moest ik mijn krachten bovenhalen om tegen de rukwinden in te gaan. Ik heb alles blijven geven, brug op, brug af, doorgaan, sterk zijn, iedere dag van de maand. Het is waarschijnlijk daardoor dat het rijstpapje met bruine suiker, waarvan ik vind dat ik het verdiend heb, me nu zo heerlijk smaakt.

Ik hoop dat ik voldoende aandacht heb geschonken aan de studerende huisgenoten, goed begonnen is half gewonnen, maar die eerste maand woog toch wel zwaar. Ik heb hun agenda’s ingekeken, ondertekend en de lessen opgevraagd. Ik heb geluisterd naar de verhalen waarover de leerkracht hun vertelde en waarover ze leerden en ik stak er ook nog wel wat van op. Ik heb gepolst of ze wel genoeg studeerden en of ze hun toets goed hadden voorbereid. Ik heb elke morgen nagedacht en een gevarieerd lunchpakket voor hen klaargemaakt. Ik heb hun kleren gewassen, opgehangen, gestreken en ik heb hun bedden netjes opgemaakt. Ik ben elke morgen tijdig opgestaan, heb koffie of warme melk gezet, hun moed en courage gegeven en hen liefdevol uitgezwaaid. Stiekem hoop ik dat ze de inzet van hun mama nooit vergeten, we zullen zien, er is nog een lange weg te gaan.

Ik heb de zorgen van het aanstaande bruidspaar getrotseerd, nog het een en ander voor de aankomende tijd geregeld, belangrijke puntjes op de i geplaatst. De uitnodigingen zijn verzonden, de genodigden worden verwacht, de stress bereikt een hoge piek. Ik heb hen moed en courage gegeven op zwakke momenten, waarop de paniek hen om het hart begon te slaan. Als hun droomplan dreigde in te storten probeerde ik hen liefdevol te woord te staan. De hoop is dat die momenten nooit worden vergeten, dat er waardering is voor dat luisterende oor.

Ik heb de duikvakantie van de echtgenoot overwonnen, als duikersvrouw hield ik het gewone leven in stand. Boodschappen uitgekozen, zorgen dat er niks wordt vergeten, alles eerst in het winkelkarretje en dan netjes in de voorraadkast gedeponeerd. De zorgen en bekommernissen op mijn schouders genomen en er steeds opnieuw blijven voor gaan. Een vrouw en een moeder moeten sterk zijn en sterk blijven en altijd klaar staan, als ze even alleen verder moet gaan. Ik heb een innerlijke strijd gestreden, mezelf moed en courage gegeven en rustig verder blijven gaan. De hoop is er dat het nooit wordt vergeten, welke inzet er van een liefhebbende moeder wordt gevraagd.

Maar ik ben mijn belofte niet nagekomen, dat is een spijtige zaak. Ik kon geen woorden vinden, ik kon niets leuks bedenken om in mijn blog op te slaan. Ik kon geen vreugdevol verhaal schrijven, de gedachten niet ordenen, niets was eigenlijk interessant genoeg. Er was geen inspiratie en geen motivatie en ik twijfelde er een beetje aan. De hoop is er dat ik het verder vol hou tot het einde van het jaar. Het is vast de tegenwind en de gietende regen, de dagen die korter worden en de nachten langer, die me somber stemden, ik bevind me in een melancholische bui. 

Ik bedenk, hoe deugddoend het nu zou zijn, mijn hart te kunnen luchten, de last van de schouders te zwieren, om daarna weer moedig verder ten strijde te kunnen gaan. Ik zie engel Michaël in mijn gedachten. die heilige, die ridder Joris ook hielp toen hij destijds, lang geleden, eens een vreselijke vuurspuwende stinkende draak moest verslaan. Toen had engel Michaël hem zijn gouden zwaard gegeven, waarmee hij de gruwelijke draak te lijf kon gaan. Ridder Joris antwoordde dat het nooit zonder de hulp van die heilige engel was gegaan. 

Eind september vieren we zijn feestdag en ik dacht, “het is hier de moment”. Heel ingetogen richt ik mijn ogen naar de engel en spreek: “Engel Michaël, zou ik heel even je aandacht kunnen krijgen, ik heb hier namelijk een persoonlijke vraag.” “Zou ik je gouden zwaard even mogen lenen, want ik heb hier een lastige innerlijke draak te verslaan. Ik zou het maar eventjes willen lenen, ik denk dat het met jouw hulp een beetje gemakkelijker zal gaan.”

Hij antwoordde: “ach kind, zwijg toch en stop met klagen en eet uw rijstpap met bruine suiker verder op.”  Oke, ik ben weer wakker en besef  ineens  dat mooie sprookjes  niet bestaan.

25-09-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek  

06-09-2015 om 11:53 geschreven door kvervaek  

Ik bezin me over het nakende schooljaar dat straks van start gaat en zucht en blaas ervan. Zullen de drie leerlingen tijdig in de rij staan 's morgens, nu ze niet meer mogen uitslapen tot aan het middaguur? Zullen ze genoeg zomervitamines hebben en worden ze niet te snel ziek? Hoe zal het gaan als hun agenda weer volgepropt staat met huistaken, die tijdig ingediend moeten zijn? Zullen ze zich dit jaar goed gedragen, niemand pesten en zullen ze een voorbeeld voor de andere leerlingen zijn? Zullen ze niet laten merken dat de lessen saai zijn en zullen ze niet brutaal reageren wanneer de leerkracht eens een opmerking geeft? Het moet een drama zijn voor een moeder of een vader, als je op het oudercontact te horen krijgt, dat ze last hebben van een storend stout, brutaal en mondig kind.

De boekentas zit klaar en we zijn goed begonnen, ik ging met de studenten alvast bij de kapper langs. De kapsels zien er nu keurig uit, een beetje korter, maar de leerkrachten zullen tevreden zijn. Bij die kapper was een kind aanwezig, eentje van een jaar of vier. Het wou niet blijven zitten en hoe meer de kapper knipte, hoe bozer het kind in de spiegel keek. Nog voor de man klaar was met het knippen van het kapsel, wriemelde het jongetje er al hevig met zijn handjes door. De moeder deed alsof ze het foute gedrag niet merkte en ze lachte lieflijk naar het kind. Als beloning kreeg het zoontje een lolly van zijn mama aangereikt. Ik heb toen heel boos naar dat stoute kind gekeken en het stak zijn tong terug naar mij uit. Als het zich zo verder blijft gedragen zal de mama wel eens mogen  horen  dat ze op school last hebben van een stout, brutaal en mondig kind.

Een  van  de zonen wou  vroeger ook niet naar de kapper gaan. De juf wou echter niet dat het te lange haar voor zijn ogen hing , want om netjes te schijven moest hij het schrijfblad goed kunnen zien. Ik knipte er, met mijn onervaren kniptechniek, zelf een stukje af en de zoon vond het goed . De juf dacht er helaas anders over en vond het nog niet kort genoeg. Daarop werd de zoon  waarschijnlijk brutaal en mocht  afkoelen in de koude gang. Hij heeft zijn boekentas en jas dan maar genomen, want daar staan wachten, tot de juf hem terug kwam halen, vond hij tijdverlies. Met zijn fiets is hij terug naar huis gereden en kwam daar weer tot rust. Op school is  paniek uitgebroken want een leerling was vermist. De juf is hem gaan zoeken en fietste haastig door de stad en uiteindelijk vond ze hem thuis. Achteraf heeft die juf toen erg boos naar mij gekeken en eiste voor de stoute zoon een fikse straf. Maar die heb ik hem niet gegeven en ik moest lachen om het grappige voorval.

Ik verwacht niet dat er dit jaar problemen zullen zijn, de haren zijn geknipt. En op het oudercontact kreeg ik vorig schooljaar te horen dat de puberkinderen, in de klas, een voorbeeld zijn. Maar ik hoop toch dat de zoon niet gaat beginnen  kaarten met zijn buurman wanneer een medeleerling een spreekbeurt brengt. Ik hoop ook dat hij niet de slappe lach zal krijgen, als een ander kind tijdens een voordracht te vaak het woordje: "euh" gebruikt, want dan moet hij weer in de gang gaan staan.

Ik ga  hen alvast heel hard steunen, dat weet ik al. Ik zal hen eraan herinneren wanneer de deadline voor het indienen van een taak verstreken is. Ik zal hen helpen bij het invullen van een studeerschema, voor elke grote toets. Ik zal hen moed inspreken, wanneer die weer eens een te laag pijl heeft bereikt  en ik zal helpen onthouden wanneer het bedtijd is. 

Ik neem me voor om minstens een keer per dag naar hun verzuchtingen en ergernissen  te luisteren en ik zal creatief zijn met het klaarmaken van het lunchpakket. En ik vraag aan elk kind zijn engelbewaarder, om hen te beschermen en altijd aan hun zijde te blijven staan.  Aan mezelf wens ik  veel courage en alvast een fijne start.

01-09-2015 om 00:00 geschreven door kvervaek